ตอนที่ 30 -- เงิน

แปลโดย Mikky

Edit โดย check2534

 

ตอนที่ 30 -- เงิน

 

“ว่าแต่ว่า โคล้ด เธออาศัยอยู่ที่ไหนกัน?”

”

 

ช่วงเย็น

 

หลังจากกลับมายังเมืองนานามิ พวกเราก็ไปดื่มน้ำผลไม้พร้อมกับพูดคุยกันเล็กน้อยในร้านขายสินค้าทั่วไปที่อยู่ในซอย

 

“ตอนนี้ผมอาศัยอยู่ในโรงแรมที่ใช้สำหรับอำนวยความสะดวกให้นักผจญภัยอยู่ ถึงผมจะเจอมิลลี่ซังที่มีค่าพอจะรับใช้แล้วก็ตาม แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ที่โรงแรมนั่นก่อน อย่างน้อยก็จนกว่าจะหาที่อื่นเช่าได้”

”

 

ตอนนี้โคล้ดได้ออกจากบ้านมาหลายเดือนแล้ว และดูเหมือนว่าหล่อนจะเดินทางมาตามลำพังตลอด

 

เธอออกล่าตามลำพังและขายไอเท็มที่ตัวเองได้มา ยิ่งกว่านั้นเธอยังบอกอีกว่าตัวเองเคยนอนข้างนอก หากเงินไม่พอสำหรับเช่าห้อง

 

ถึงนี่จะไม่ใช่เรื่องผิดปกติเท่าไหร่สำหรับนักผจญภัยส่ว่นใหญ่ แต่เมื่อมิลลี่ได้ยินเรื่องของโคล้ด หล่อนก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

 

“จริงสิโคล้ด ถ้าเธอสนใจล่ะก็ มาอยู่ที่บ้านของชั้นไหมล่ะ?”

”

 

“เอ๋?.....แต่นั่นจะไม่เป็นการ….”

”

 

“เดี๋ยว! ความคิดนั้นไม่ค่อยจะดีซะเท่าไหร่”

”

 

บ้านของมิลลี่มีม้วนคัมภีร์สเกาท์สโคปนอนกลิ้งอยู่รอบๆ

 

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าพวกเธอเริ่มอาศัยอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ว่าหลายๆอย่าง มันจะทำให้การเฝ้าติดตามลำบากขึ้นหรอกหรอ?

 

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับมิลลี่ มันอาจสายเกินไปก็ได้

 

“การที่โคล้ดพักอยู่ในโรงแรมน่าจะทำให้เธอมีอิสระมากกว่า ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องดีสำหรับเธอหรอกหรอ? แต่ถ้าเธอยังยืนกรานจะทำแบบนั้นล่ะก็ ผมมีห้องว่างที่บ้าน เดี๋ยวผมให้ยืมห้องนั้นเอง”

”

 

“ระ-เรื่องนั้นไม่อนุญาต!”

”

 

มิลลี่ปฏิเสธข้อเสนอของผมสุดกำลัง

 

“อืม ผมว่าการที่ผมพักอยู่ที่โรงแรมนั่นก็ไม่เป็นไรหรอก…..ขอบคุณมากสำหรับความตั้งใจอันดีของมิลลี่่ซัง”

”

 

“มิลลี่ แม้แต่โคล้ดเองก็ยังรู้สึกไม่ดีหากต้องอาศัยที่บ้านคนอื่น เห็นไหม?”

”

 

“อืม เข้าใจแล้ว”

”

 

ดูเหมือนมิลลี่จะคล้อยตามซะที

 

โคล้ดเองก็ดูออกจะโล่งใจเหมือนกัน

 

สุดท้ายแล้วโคล้ดก็ตัดสินใจได้ว่าตัวเองจะยังพักอยู่ที่โรงแรมนั้นอีกระยะหนึ่ง ขณะที่พวกเราก็จะช่วยเธอหาที่เช่าใหม่ให้

 

“โอ้ นั่นโคล้ดไม่ใช่หรอ?!”

”

 

บนถนนใจกลางเมือง ชายคนหนึ่งได้ดึงบังเหียนม้าไว้ เขาสวมชุดเกราะราคาแพงกับดาบในฝักหรูหรา ดูเป็นคนร่ำรวย

 

เขามีผมสั้นตรงมัดไว้ด้านหลัง กำลังใช้นิ้วลูบเคราแพะ

 

“ท่านพี่เคน! มาทำอะไรที่นี่คะ?”

”

 

โคล้ดวิ่งตรงไปหาคนที่ชื่อเคน

 

พวกเขาเป็นพี่น้องกันหรอ?

 

ดูไม่คล้ายกันเลยแฮะ

 

“มาที่นี่ได้ยังไงคะ?”

”

 

“ฉันกำลังอยู่ระหว่างเดินทางสำรวจ ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอโคล้ดที่นี่...หืม? นั่นเพื่อนของเธอรึเปล่า?”

”

 

เมื่อสังเกตุเห็นพวกเราที่อยู่กับโคล้ด เขาก็จ้องมองมาด้วยสายตาที่แหลมคม

 

ราวกับกำลังมองดูให้แน่ใจว่าพวกเราเป็นใคร

 

มันทำให้ผมรู้สึกรำคาญ เพราะงั้นผมจึงจ้องกลับไป

 

พร้อมกับที่ผมใช้สเกาท์สโคปใส่เคน

 

เคน เลออนฮาร์ท

 

เลเวล 45

 

พลังเวทย์ 39

 

ค่าพลังเวทย์ 39?

 

ถ้าต่ำขนาดนี้ ก็ไม่แตกต่างจาก 0 เท่าไหร่

 

เอาเถอะ ผมยอมรับความจริงที่ว่าเขามีเลเวลสูง

 

เขาน่าจะมีสกิลเหมือนกับโคล้ดด้วย

 

อย่างที่คาดไว้ เขามีสกรีนพ้อยต์เหมือนกัน

 

ผมเกรงว่านี่น่าจะเป็นสกิลติดตัวที่สืบทอดกันมาในตระกูลเลออนฮาร์ท

 

บ้าจริง นี่ชักจะทำให้ผมเริ่มกังวลขึ้นมาแล้ว

 

“เธอจะไม่แนะนำพวกเขาให้ฉันรู้จักหน่อยหรอ?”

”

 

“อ่า ขอโทษค่ะ นั่นคือเซฟคุง ส่วนนั่นคือมิลลี่ ผมได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมกิลด์ของพวกเขา”

”

 

“ฉันชื่อมิลลี่เรย์อาร์ด และกิลด์ของฉันชื่อ ‘นักล่าแห่งฟ้าคราม’”

”

 

“อืม ช่างเป็นคุณหนูที่สุภาพมากจริงๆ ชื่อของฉันคือ เคน เลออนฮาร์ท ขอบคุณที่ดูแลน้องสาวของฉันอย่างดี”

”

 

มิลลี่แสดงท่าทีกุลสตรีสุดๆออกมา และเคนเองก็ตอบกลับอย่างมีมารยาทเช่นกัน

 

“พวก...พวกเธอเป็นนักเวทย์งั้นรึ? และดูเหมือนจะแข็งแกร่งพอสมควร โคล้ด เธอเจอกิลด์ที่ดีแล้วสินะ?”

”

 

“.....ค่ะ”

”

 

เขาดูออกว่าเราเป็นนักเวทย์งั้นหรอ?

 

ดูเหมือนจะไม่ใช่คนโง่สินะ

 

โคล้ดก้มหน้าลงเล็กน้อย

 

หรือว่าเธอจะไม่ถูกกับพี่ชายกัน?

 

“อย่างไรก็ตามฉันจำเป็นต้องกลับไปที่โรงแรมก่อน นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเธอกลับกันไปก่อนเลย”

”

 

หลังจากพูดแบบนั้น เคนก็เริ่มบังคับม้าให้หันไปทางโรงแรมที่หรูหราแห่งหนึ่งของเมืองนานามิ

 

เมื่อเห็นอย่างนี้ จู่ๆมิลลี่ก็คิดอะไรขึ้นมาได้พร้อมกับพูดตัดบท

 

“ใช่แล้วล่ะโคล้ด ถ้าเธอไปอยู่กับพี่ชายในโรงแรมก็คงจะไม่เป็นไรใช่ไหม?!”

”

 

มิลลี่พูดกับทั้งสองคนราวกับว่าสิ่งที่ตัวเองคิดได้นั้นเป็นเรื่องที่ “ยอดเยี่ยมมาก”

 

“ถึงจะน่าอายแต่มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้”

”

 

เคนปฏิเสธข้อเสนอเสียงแข็ง

 

“ตระกูลเลออนฮาร์ทเป็นตระกูลของอัศวินที่มีชื่อเสียงมหาศาล ต่อให้เธอจะเป็นน้องสาวของฉันก็ตาม….แต่ฉันคงไม่อาจลดตัวลงไปอยู่ในโรงแรมเดียวกับ ‘นักผจญภัย’ ใช่ไหม โคล้ด?”

”

 

“ค่ะ….”

”

 

ผมเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างจากนักผจญภัยที่เคยเป็นอัศวินมาก่อนว่า ในหมู่อัศวินนั้นมีระบบตำแหน่งและลำดับขั้นที่เข้มงวดมาก

 

ตอนที่คนๆนั้นมีอายุพอๆกับโคล้ด ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้นั่งร่วมโต๊ะเดียวกับคนในตระกูล เขาบอกว่าตัวเองจะถูกขับไล่ออกจากตระกูลเมื่อมีอายุ 16 ปี

 

ตอนนี้โคล้ดก็อายุประมาณ 15 แล้วไม่ใช่หรอ? ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนหล่อนจะออกเดินทางตามลำพังมาหลายปีแล้วเหมือนกัน

 

โคล้ดเคยพูดว่าตระกูลเลออนฮาร์ทนั้นประสบปัญหาด้านการเงินมาก สภาวะการเงินที่มีดูเหมือนจะย่ำแย่ยิ่งกว่าการตกต่ำลงของตระกูลอัศวินซะอีก

 

แต่ว่าเคนก็ยังตั้งใจจะอาศัยอยู่ในโรงแรมหรูหรานั่นอีกหรอ?

 

ยังจะอวดรวยแบบนั้นอีก

 

“ถ้าไม่มีเงินขนาดนั้นทำไมถึงต้องพยายามอวดรวยแบบนี้ด้วย”

”

 

เคนกับโคล้ดต่างหยุดเดินทั้งคู่ พร้อมกับหันหน้ามามองผม

 

อา ปากของผมมันเผลอพูดออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต…

 

หลังจากความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง เคนก็หันไปจ้องโคล้ดพร้อมกับคว้าคอเสื้อของเธอขึ้น

 

“คะฮ่าา….?!”

”

 

โคล้ดกัดฟันทนความเจ็บปวดหลังจากได้หายใจ

 

นัยน์ตาของเคนเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธเกรี้ยว มันมีดุดันมากพอจะเรียกว่าจิตสังหาร

 

“โคล้ด...เอาเรื่องสถานการณ์ในบ้านไปพูดให้คนอื่นฟังได้ยังไง….?!”

”

 

“...อึก! ขอโทษค่ะท่านพี่เคน….”

”

 

“เงียบซะ! ยัยคนทรยศ!”

”

 

เคนกำหมัดแล้วเหวี่ยงไปที่หล่อน

 

หมัดของเขามีจุดหมายอยู่ที่ใบหน้าของหล่อนด้วยพลังที่มากพอจะทำให้ฟันหักพร้อมกับส่งร่างเธอกระแทกลงกับพื้น

 

-ถึงแม้ว่าคนที่จะรับหมัดนั้นจริงๆก็คือผมก็ตาม

 

“อุ….เจ็บ”

”

 

ภายในปากของผมเป็นแผลจนรู้สึกได้ถึงรสชาติของเหล็กเต็มไปหมด

 

รู้สึกว่าฟันกรามของผมจะหักด้วยเหมือนกัน

 

พลังบ้าอะไรเนี่ย

 

ไม่ว่าจะยังไง หล่อนก็เป็นน้องสาวของเขาไม่ใช่หรอ?

 

“เซฟ!”

”

 

“เซฟคุง!?”

”

 

เด็กสาวทั้งสองร้องเสียงสูงอย่างกระวนกระวาย ส่วนเคนนั้นมองมาที่พวกเราด้วยสีหน้าบึ้งตึง

 

ก่อนหน้าที่เคนจะต่อยโคล้ดเล็กน้อย ผมได้เทเลพอร์ตตัวเองเข้าไปอยู่ระหว่างพวกเขาทั้งสองไว้

 

ไม่ว่ายังไง คนที่ทำให้เคนโกรธจริงๆก็คือผม

 

“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ เคนโดโนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะกระจายข่าวลือหรือพูดล้อเลียนตระกูลของคุณเช่นกัน ตราบใดที่คุณไม่ได้พยายามสร้างปัญหาให้พวกเรา…..”

”

 

คนมุงเริ่มทยอยเข้ามาล้อมเรามากขึ้นเรื่อยๆ

 

อัศวินที่ออกหมัดต่อยเด็กตัวเล็กๆ

 

จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ดึงดูดความสนใจของคนทั่วไป

 

“....ชิ”

”

 

เขาเดาะลิ้นแล้วหายเข้าไปในโรงแรม

 

ดูเหมือนผู้คนรอบข้างก็สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกัน

 

พับผ่าสิ! แม้ว่าจะมีประโยชน์ แต่มันก็ชักจะน่ารำคาญถ้าพวกเขายังเอาแต่จ้องมาที่เราแบบนี้

 

“อืม...ขอบคุณมากนะเซฟคุง”

”

 

“ไม่ต้องห่วง เป็นความผิดผมเอง ยิ่งไปกว่านั้น ในตอนที่เราสู้กัน ผมได้ข้อสรุปที่สร้างปัญหาให้กับเธออย่างมาก”

”

 

“ฉันลืมมันไปเรียบร้อยแล้วล่ะ เพราะงั้นไม่ต้องห่วง”

”

 

อะฮ่าฮ่า โคล้ดหัวเราะออกมา

 

“จริงๆนะ นายนี่มันบ้าจริงๆ….”

”

 

มิลลี่กำลังฮีลให้ผม

 

เอาเถอะ แต่ว่านี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

 

ผมเงียบลงให้มิลลี่ฮีลต่อ

 

“ฉันขอโทษจริงๆ ที่จริงแล้วสมัยก่อนพี่เป็นคนอ่อนโยน….แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มกลายเป็นคนแบบนั้น อย่างที่คาด ความยากจนอาจทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นก็ได้”

”

 

โคล้ดหัวเราะออกมาอย่างหงอยเหงา

 

“ถ้าเกิดว่าวันหนึ่งผมสามารถสร้างชื่อในฐานะนักผจญภัยได้แล้ว นายคิดว่ามันจะสามารถเปลี่ยนสิ่งที่เปลี่ยนแปลงนี้ให้กลับไปเป็นสิ่งที่เคยเป็นได้ไหม…..?”

”

 

เงินสินะ…

 

บางทีเธออาจจะขโมยสเกาท์สโคปของมิลลี่ไปเพื่อหาเงินก็เป็นได้ ผมไม่อาจตัดประเด็นนี้ออกไปได้เช่นกัน

 

ดังนั้นแล้วสิ่งที่ผมจำเป็นจะต้องทำคือช่วยโคล้ดแก้ปัญหาด้านการเงิน และทำให้เธอสามารถมีรายได้ที่มั่นคงได้

 

“โคล้ด หนทางที่เร็วที่สุดที่จะสามารถหาเงินได้คือการทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น และกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สามารถล่าบอสได้ เพียงแค่นั้นเธอก็จะสามารถหาเงินได้มากตามที่ต้องการเลย”

”

 

“สามารถล่าบอสได้ เรื่องแบบนั้นมันดูเป็นไปไม่ได้เลย แม้แต่อัศวินที่เก่งกาจอย่างพี่ ก็ยังบอกว่าการล่าให้ได้เรื่อยๆเป็นเรื่องที่ยากมาก แล้วคนอย่างผมจะ…”

”

 

“ฮุฮุ♪ แต่พวกเราเคยปราบบอสได้แล้ว รู้มั้ย〜”

”

 

มิลลี่หันมาหาผมแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ

 

เธอพยายามพูดโอ้อวดเรื่องนี้

 

“จริงหรอ!? มิลลี่ซัง คุณทำยังไงถึงสามารถทำเรื่องนั้นได้!?”

”

 

“เรื่องนั้น〜….”

”

 

โคล้ดรีบเข้ามาใกล้มิลลี่พร้อมกับสีหน้าไม่อยากเชื่อ มิลลี่เองก็โอ้อวดว่าตัวเองสามารถปราบบอสลงได้อย่างไร

 

ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด การล่าบอสด้วยวัยแค่นี้ยังไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ในยุคนี้

 

ในตอนนั้น ตอนที่ผมพึ่งเริ่มออกเดินทางในฐานะนักผจญภัย ทันทีที่ผมได้เห็นหน้าบอส ผมก็รีบวิ่งหนีในทันที

 

นั่นเป็นเพราะตอนที่ผมไปลงทะเบียนนักผจญภัย ทุกๆคนได้พูดเตือนถึงอันตรายเมื่อเผชิญหน้ากับบอส จนหูของผมบวมเหมือนปลาหมึกแค่ได้ยินเรื่องของมัน

 

แม้แต่ในร้านแผงลอยริมถนนเอง ก็มีไอเท็มหายากที่ตกจากบอสไม่มากนัก

 

ยิ่งกว่านั้นยังไม่มีการตั้งปาร์ตี้เพื่อล่าราชาแห่งความตาย….

 

บางทีการล่าบอสในช่วงเวลานี้อาจจะทำกำไรจำนวนมากให้พวกเราได้?

 

==========

 

อุทิศให้คุณพ่อยุทธนา ศิริพัฒนานันทกูร

 

==========

 

ติดตามข่าวสารและตอนใหม่ๆได้ก่อนใครที่ https://www.facebook.com/RachanTranslations/