AST บทที่ 172 - พบเจอกันอีกครั้ง
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique
บทที่ 172 - พบเจอกันอีกครั้ง
หญิงสาวคนนี้คือห่าวหยุนลิ่วลี่ แม้ว่าเธอจะสวมเสื้อผ้าที่เปลี่ยนไป แต่กลิ่นอายและลักษณะที่พิเศษยังคงเหมือนเดิม มันก็ยิ่งทำให้ชิงสุ่ยมั่นใจว่าเธอนั้นเป็นหญิงที่สง่างามและทรงเสน่ห์ที่สุดอีกคนหนึ่งเท่าที่เขาเคยพบเจอ
ชิงสุ่ยยังคงจ้องมองเธอด้วยความงุนงง!! เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าเธอจะเป็นนายใหญ่ของดินแดนสุริยโลกแห่งนี้ด้วย ในตอนแรกเขาคิดถึงว่าเธอจะเป็นหญิงสาวที่พยายามหลบซ่อนตัวอยู่ภายในเมืองร้อยไมค์ แต่แท้จริงแล้วเธอกลับเป็นผู้มีอำนาจที่ครอบครองสถานที่แห่งนี้ ดินแดนสุริยโลก นอกจากนี้เธอยังกล้าสังหารเหล่าลูกหลานของผู้คนที่มีอำนาจในอาณาจักรชางหลางและโยนพวกมันออกไปบนถนนราวกับเศษขยะ โดยที่เธอก็ยังไม่เป็นอะไร
"ทำไมเจ้าถึงไม่บอกให้พี่สาวคนนี้รับรู้เมื่อเจ้าจะมาที่อาณาจักรชางหลาง?"
เสียงของเธอแม้จะแหบแห้งแต่ยังคงมีเสน่ห์ที่ดึงดูดใจ มันสามารถสั่นเครือหัวใจของผู้คนได้ ดังนั้นหากรวมกับลักษณะทางร่างกายที่ทรงเสน่ห์และมีความเป็นเอกลักษณ์ผสมกับการมีภูมิปัญญาที่ยอดเยี่ยมมันยิ่งทำให้ทุกคนรู้สึกอบอุ่นและหลงใหล
"เอ๋ออ มันอาจจะ? ทุกอย่างมันเกิดขึ้นโดยฉับพลัน ข้าไม่คาดคิดหรือว่าตอนนี้ชีวิตจะมีความสุขเพิ่มขึ้นอีก 3 อย่าง อีกทั้งประการแรกคือข้าเองก็เพิ่งบรรลุระดับพลังใหม่ อีกทั้งประการที่สองคือค่าเพิ่งผ่านค่ำคืนที่สวยงามทางด้านความรัก และประการที่สามในที่สุดข้าก็ได้เจอเพื่อนที่อยู่ต่างแดน เพลงแค่เกิดเหตุการณ์เหล่านี้ มันจึงทำให้ข้าในตอนนี้มีความสุขที่สุด"ชิงสุ่ยยิ้มกว้าง
"ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน ดูเหมือนว่าครั้งนี้เจ้าจะพูดได้อย่างเรียบลื่นแล้วนะ จะดูเหมือนเจ้าจะกล้าล้อเล่นพี่สาวคนนี้"ห่าวหยุนลิ่วลี่กล่าวออกมา
ปีศาจสาวผู้ทรงเสน่ห์ ชิงสุ่ยยังคงรู้สึกว่าเธอนั้นเป็นเหมือนปีศาจร้าย มันยิ่งทำให้เขานึกถึงนายน้อยผานในครั้งแรกที่เขาได้เดินทางมาสู่อาณาจักรชางหลาง เขาได้กล่าวถึงสุภาพสตรีคนหนึ่งที่อยู่ในดินแดนสุริยโลก มันยิ่งทำให้ชิงสุ่ยมั่นใจแล้วว่าเธอจะต้องเป็นห่าวหยุนลิ่วลี่ จากคำอธิบายเขาเคยกล่าวไว้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่ผู้คนในอาณาจักรชางหลางต่างต้องการและหลงใหลในตัวของเธอ แม้ว่าเธออาจจะไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยที่สุด แต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่ดึงดูดจิตใจของผู้อื่นมากที่สุด
"ข้าจะทำอย่างไรดี ข้าเองก็ไม่อยากถูกโยนออกไปตามตรอกถนน"ชิงสุ่ยกังวลก่อนจะค่อยๆผ่อนคลาย
"ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ชอบวิธีการกระทำของข้า"ห่าวหยุนลิ่วลี่มองไปที่ชิงสุ่ยพร้อมทั้งกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม
"ป่าว ข้าชอบมันมาก ข้าชอบผู้คนที่ทำจริง คนเรานั้นจะมีความสุขและรู้ความหมายของชีวิตก็ต่อเมื่อเขาทำสิ่งที่รู้ว่าต้องทำ ไม่ว่าผลของมันจะออกมาดีหรือไม่ดีก็ตามอย่างน้อยก็ได้ทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปแล้ว"ชิงสุ่ยพยายามพูดออกมาโดยรักษาภาพลักษณ์ให้เปรียบเสมือนว่าเขาเป็นคนที่จริงจัง
"อืม ข้าเองก็ไม่อาจบอกตัวตนที่แท้จริงของเจ้าได้ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้พี่สาวคนนี้รู้สึกชอบเจ้ามาก เรามาดื่มชากันสักหน่อย" ตอบกลับหลังจากที่ได้ยินคำกล่าวของชิงสุ่ย ดวงตาอันแสนงดงามของห่าวหยุนลิ่วลี่ค่อยๆกระพริบตาราวกับดอกไม้ที่สดบานในช่วงเวลาสั้นๆ
เมื่อชิงสุ่ยได้ยินคำกล่าวของเธอที่บอกออกมาว่า "พี่สาวเองก็รู้สึกชอบเจ้า"มันยิ่งทำให้เขารู้สึกมีความสุข มันเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ใจมากที่ได้พบกับคนที่คุ้นเคยเมื่ออยู่ในเมืองต่างแดนอย่างอาณาจักรชางหลาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพบเจอกับผู้หญิงที่เขาค่อนข้างประทับใจ
พื้นที่แห่งนี้ค่อนข้างโล่งกว้างและว่างเปล่า ซึ่งชิงสุ่ยเองก็มองเห็นกระบี่ที่ยอดเยี่ยมถูกแขวนอยู่บนผนังใกล้ๆ ดังนั้นสถานที่แห่งนี้ควรจะเป็นสถานที่ๆห่าวหยุนลิ่วลี่ ใช้ในการฝึกฝน
ทั้งสองคนนั่งลงบนโต๊ะกาแฟที่ทำจากไม้สน และห่าวหยุนลิ่วลี่ก็นำถ้วยชาสีม่วงออกมา เธอค่อยๆรินน้ำชาลงในถ้วยอย่างช้าๆ
"ว่าแต่ทำไมเจ้าถึงเดินทางไปยังอาณาจักรชางหลาง? หรือว่าเจ้ามีสิ่งที่จำเป็นต้องทำ? และจะพักอยู่ที่นี่ยาวหรือไม่?"ห่าวหยุนลิ่วลี่วางกาน้ำชาลงและกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม
"ข้าเองก็อยากเรียนรู้ประสบการณ์ในอาณาจักรแห่งนี้ ข้าจึงวางแผนที่อยู่ที่นี่เป็นเวลาสักพักหนึ่ง หลังจากที่ข้าได้เดินทางไปทั่ว ข้าจะได้กลับไปโอ้อวดผู้คนต่างๆได้"ชิงสุ่ยหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาขณะที่กล่าวและปิดตาลงเพื่อเพลินกับรสชาติของมัน
"ดูเหมือนว่าเจ้าคงจะกำลังพบเจอกับปัญหาเล็กๆ มีอะไรที่ข้าสามารถช่วยเจ้าได้บ้าง?"ห่าวหยุนลิ่วลี่เติมน้ำชาลงในถ้วยของชิงสุ่ยและค่อยๆกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ
ชิงสุ่ยยิ้มอย่างข่มขืน ในตอนนี้ตัวของเขานั้นไร้ซึ่งเงินตราแม้แต่เหรียญเดียว แต่แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับความช่วยเหลือ มันก็จะไม่ก่อให้เกิดปัญหาใดๆ เนื่องจากเขามีดินแดนหยกยุพราชอมตะ ซึ่งพร้อมจะเติมเต็มความหิวกะหายของเขาได้เสมอ แต่ยังไงชิงสุ่ยก็ยังคงรู้สึกขอบคุณสำหรับความหวังดีและห่วงใยของห่าวหยุนลิ่วลี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำเสียง ท่าทาง และความใส่ใจ ซึ่งสิ่งต่างๆที่เธอแสดงออกมานั้น เพราะเธอกลัวว่าจะทำให้เขารู้สึกว่าอยู่ในจุดที่ไม่ดี
"ฮ่าๆๆ ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้อยู่แล้วสินะว่าข้ากำลังวางแผนที่จะกินอาหารเหล่านี้โดยไม่คิดจะจ่ายเงิน?"ชิงสุ่ยยิ้มและพูดขณะที่เขามองไปยังห่าวหยุนลิ่วลี่ ซึ่งมันค่อนข้างทำร้ายความรู้สึกที่แสนภาคภูมิใจของเขา
ห่าวหยุนลิ่วลี่ยิ้มให้กับชิงสุ่ยโดยไม่โต้ตอบสิ่งใดกลับมา
"แท้จริงแล้ว ข้ามาที่แห่งนี้ในวันนี้ ก็เพื่อจะมาขอพบนายใหญ่ของดินแดนสุริยโลกเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องการค้า อย่างไรก็ตาม ข้าก็ไม่ได้คาดหวังเลยว่านายใหญ่ที่แสนงดงามและโดดเด่นเช่นนี้จะเป็นคนที่เคยช่วยข้ามาก่อน"ชิงสุ่ยจิบน้ำชาและค่อยๆกล่าวออกมา
"เจ้าพูดเหมือนเรื่องง่ายเลยนะ ที่เจ้ามาที่นี่เพื่อจะขอพบนายใหญ่ของดินแดนสุริยโลกเพื่อมาหารือเกี่ยวกับเรื่องการค้า แต่เอาเถอะ มันจะเป็นเรื่องง่ายถ้าหากเราได้ทำงานกับคนที่คุ้นเคย หรืออีกทางหนึ่งก็คือ เราก็คือคนที่รู้จักกันแล้ว"
"เข้าใจแล้ว ข้าก็จะถือว่าเจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า ดังนั้นข้าจะไม่ขอพูดเรื่องเกี่ยวกับการค้าอีกต่อไป ก่อนหน้านี้ ข้าเองรู้ว่าเจ้ามีรายรับที่เยอะมาก และเจ้าเองก็ใช้เงินจำนวนมากเพื่อช่วยเหลือเด็กที่มาจากครอบครัวที่ยากจน เพื่อให้เด็กเรานั้นมีทุกอย่างที่เป็นพื้นฐานของชีวิต ข้าจึงไม่เข้าใจเลยว่ารายรับที่ดินแดนสุริยโลกจะมีมากขนาดไหน"ชิงสุ่ยได้ยินซูน้อยบอกเล่าข้อมูลเกี่ยวกับเจ้านายของเธอ ว่าเจ้านายของเธอนั้นมักจะบริจาคเงินเป็นจำนวนมากโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆ
"ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องค่าใช้จ่าย ในทุกครั้งที่ข้าบริจาคเงินจำนวนมากให้กับผู้คนที่ยากจน เจ้าก็คงจะเห็นราคาที่ข้าตั้งไวในแต่ละรายการที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ ราคาของมันนั้นยังคงสูงมาก มันก็เป็นเพราะว่าทุกคนนั้นต่างต้องการความเป็นมาตรฐาน และร้านอาหารของข้าก็ดึงดูดเหล่าผู้คนที่ร่ำรวย ข้าจึงสามารถปล้นเงินจากผู้มั่งคั่งได้อย่างง่ายดาย"ห่าวหยุนลิ่วลี่หยิบน้ำชาขึ้นมาจิบ
"ข้ามีบางสิ่งบางอย่างที่จะสามารถนำมาทำเป็นอาหารและมีรสชาติของมันจะต้องอร่อยกว่าอาหารที่อร่อยที่สุดในที่แห่งนี้ได้ แต่เนื่องจากที่แห่งนี้เป็นร้านอาหารของเจ้า ข้าจึงไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่มอบมันให้กับเจ้า แต่ถ้าหากมันสามารถทำให้รายรับของเจ้าเพิ่มมากขึ้น ข้าจะขอบคุณมากเลยถ้าหากเจ้าสามารถแบ่งอาหารและเงินตราให้แก่น้องชายคนนี้บ้าง"ชิงสุ่ยถูจมูกขณะที่เขากล่าวมา
ห่าวหยุนลิ่วลี่มองไปที่ชิงสุ่ยเพียงชั่วครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะขยับริมฝีปากที่แสนยั่วยวนใจ "เจ้ามีสิ่งของเช่นนั้นจริงๆหรือ? แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะขอของๆเจ้าโดยไม่แยแสในคำขอของเจ้ารึ พี่สาวคนนี้เคยทำเช่นนั้นกับเจ้าเมื่อไหร่กัน? นี้เจ้าคงมองภาพลักษณ์ของข้าเป็นคนที่ไม่ดีสินะ?"
เมื่อชิงสุ่ยที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาคนนึกย้อนกลับไปถึงหมอกลั่นยาเหล็กทองคำประกายเพลิง มันจึงทำให้ชิงสุ่ยเหงื่อตก จนกระทั่งตอนนี้ชิงสุ่ยเพลงก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวที่มีพรสวรรค์จึงให้ของขวัญที่ทรงคุณค่าเช่นนี้แก่เขา
ความคิดทั้งหมดยิ่งทำให้ชิงสุ่ยลำบากใจอย่างมาก ห่าวหยุนลิ่วลี่ยังคงมองดูใบหน้าของชิงสุ่ยด้วยความงุนงง "มันเกิดอะไรขึ้น? เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?"
"ปล่าว ข้าเพียงกำลังนึกถึงหม้อกลั่นยาเหล็กทองคำประกายเพลิงที่พี่สาวมอบมันให้แก่ข้า"ชิงสุ่ยยิ้มอย่าข่มขื่น
ห่าวหยุนลิ่วลี่ตกตะลึงก่อนที่เธอจะค่อยๆหัวเราะออกมา เสียงแหบเล็กน้อยยิ่งทำให้เธอดูเหมือนปีศาจมากยิ่งขึ้น
"เมื่อไหร่กันที่เจ้าสามารถทะลวงผ่านระดับเทวะเซียนเทียนไปได้"ชิงสุ่ยถามอย่างกะทันหัน
"ก็ไม่กี่ปีหลังจาก…………."
ห่าวหยุนลิ่วลี่รู้ได้ทันทีว่าชิงสุ่ยกำลังทดสอบเธออยู่ เธอจึงเริ่มเยาะเย้ยเขา "ไอ้เด็กแสเพล เจ้าพยายามทำอะไรกันแน่ มันคงช่วยไม่ได้ สงสัยข้าคงจะต้องลงโทษเจ้าเสียแล้ว"
"การลงโทษอะไรที่เจ้าต้องการจะลงโทษข้า? ข้าคงทำได้อย่างเดียว คือข้าจะยอมรับคำมั่นสัญญาที่จะแต่งงานกับเจ้า"ชิงสุ่ยกล่าวขอโทษ
ห่าวหยุนลิ่วลี่มองไปที่ชิงสุ่ยด้วยสายตาที่งดงาม โดยเฉพาะเมื่อชิงสุ่ยเริ่มพูดออกมามันยิ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัด "เมื่อเร็วๆนี้ ข้ารู้สึกปวดเอวและเริ่มเจ็บบริเวณขา ดังนั้นข้าจึงขอลงโทษเจ้าด้วยการให้เจ้านวดให้ข้า"
*****วันนี้ต้องขอโทษด้วยนะครับ ลงได้ตอนเดียว ติดภารกิจเดินทาง พรุ่งนี้น้าาา******
****คำผิดพลาดตรงไหน จะรีบแก้ไขให้เลยนะครับ คลีนเอง หาไม่เจอ 5555****
