ตอนที่ 18 เส้นทางที่ไว้ใจ 2

เขานั้นได้ใช้เวลามา5ปีแล้วใน สถาบันเบอร์เจ้นแห่งนี้ และนั้นทำให้ ธีโอ ตระหนักได้ว่าเขาไม่ควรเชื่อใจใครง่ายๆ

เพื่อนร่วมชั้นที่เป็นเพื่อนในตอนแรก ต่างก็หันหนีไปจากเขา อาจารย์ก็ทำเขาราวกับเป็นคนโง่ มันโง่มากที่จะไว้ใจคนพวกนี้

อย่างไรก็ตาม ศาสตราจารย์วินซ์ นั้นแตกต่างจากพวกนั้น

-เธอคือไอขยะที่อยู่นานที่สุดงั้นหรอ ? ฉันไม่รู้ว่าไอโง่ที่ไหนตั้งชื่อให้เธอกัน

-เธอทำข้อสอบได้ยอดเยี่ยมมาก ถ้าเธอสนใจ หลังเลิกเรียนมาที่ห้องฉัน ฉันจะสอนเธอเพิ่มอีกเล็กน้อย

--อย่าคิดว่าเธอแย่ เธอเป็นคนที่ดีกว่าใครในสถาบันนี้

-ธีโอดอร์ มิลเลอร์ เธออยากลองที่จะเป็นนักวิชาการเวทมนต์ไหม?

ธีโอ นึกถึงบทสนทนาทั้งหมดของพวกเขา ขณะที่มีแต่คนดูถูกเขา วินซ์เป็นเพียงคนเดียวที่เห็นคุณค่าของเขา จอมเวทย์ที่ดีที่สุดของสถาบันได้กล่าวว่าเขาเชื่อในความสามารถของ ไอขยะที่อยู่นานที่สุด

ด้วยคำพูดขอเขา ทำให้มีธีโอดอร์ในปัจจุบันคนนี้

‘ศาสตราจารย์วินซ์....เขาเป็นคนเดียวที่ฉันจะสามารถไว้ใจได้ในสถาบันแห่งนี้...’

ถ้าแม้แต่ศาสตราจารย์วินซ์ยังไม่สามารถไว้ใจได้ เขาก็คงจะไม่สามารถบอกใครได้อีกในอนาคต

สายตาของธีโอดอร์หมองลง เขาไม่สามารถที่จะมีชีวิตแบบนี้ตลอดไปได้ ในที่สุดก็จะมีใครบางคนสังเกตเห็นหนังสือหายไปจากห้องสมุดและผู้คนจะสงสัยว่าทำไมเขาถึงเก่งขึ้นมาทันตาเห็นแบบนี้

ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาเป็นเพียงนักเรียนที่ไม่มีอำนาจอะไรทั้งนั้น ไม่อาจที่จะปกป้องตนเองได้ อย่างไรก็ตามมันจะแตกต่างออกไปถ้าเขามีศาสตราจารย์วินซ์คอยช่วยเหลือ

‘เช่นนี้ฉันจะได้รับความช่วยเหลือ นอกจากนี้มันยังง่ายที่จะได้รับหนังสือที่จำเป็นอีกด้วย’

มีความเป็นไปได้ว่าเขาจะไม่ถูกจับได้ก่อนที่จะจบการศึกษาหรือมีความเป็นไปได้ว่าศาสตราจารย์วินซ์จะทรยศเขา ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม มันเป็นสิ่งที่วัดไม่ได้ในอนาคต

“ศาสตราจารย์ ผมต้องการจะแสดงอะไรบางอย่างให้คุณได้ดู ดังนั้นอย่าแปลกใจนะครัย”

“ฉันจะพยายาม”

วินซ์กำลังเฝ้ามองเขาอย่างเงียบๆ เขาพยักหน้าด้วยท่าทางจริงจัง มันเป็นเพียงชั่วเวลาสั้นๆ แต่ความกังวลบนใบหน้าของธีโอก็หนักขึ้นเรื่อย

ธีโอสูดหายใจลึกๆ ก่อนที่จะวาง’เปลวเพลิง คำราม’ในมือของเขาลงบนโต๊ะ จากนั้นก็วางมือซ้ายไว้เหนือมัน

“ความตะกละ ออกมา”

และเช่นเคยมันออกมาอย่างรวดเร็ว

หมับ!

ลิ้นยื่นออกมาจากรูที่อยู่บนฝ่ามือ ศาสตราจารย์วินซ์เด้งตัวในทันที

เมื่อทั้งสองสบตากัน ลิ้นของความตะกละ ก็ได้พันรอบเหยื่อของมันตามปกติ เหยื่อของมันคือ’เปลวเพลิง คำราม’ ซึ่งกำลังเปล่งรัศมีพลังเวทย์ออกมา

[+7 เปลวเพลิงคำราม (อุปกรณ์เสริม)]

[เป็นจี้เงินที่มี มิธธิล ผสมอยู่เป็นจำนวนน้อย มันเป็นหินเวทย์ขั้นสูง จี้นี้ถูกผลิตโดย ผู้นำตระกูลคาร์เตอร์และวิธีการสร้างมันไม่มีแล้ว เจ้าของสามารถสร้างสัญญาได้โดยการหยดเลือดบนจี้ เมื่อจี้นี้ถูกใช้งานพลังเวทมนต์จะเพิ่มขึ้นชั่วคราวและความเข้ากันได้กับเวทมนต์ธาตุไฟจะเพิ่มขึ้น

*จี้นี้อยู่ในระดับ ‘ล้ำค่า’

*เมื่อกินแล้วจะได้รับพลังเวทย์จำนวนมาก

*เมื่อกินแล้วเวลาในการย่อยคือ 1 ชั่วโมง 38 นาที

*ผู้ทำสัญญาในปัจจุบันคือ : การ์เซียร์ คาร์เตอร์

*บทร่ายขั้นต้น : แสงสีแดงที่พาดผ่านท้องฟ้า]

‘การประเมินล้ำค่า…?! มันแตกต่างจากชิ้นอื่นๆอย่างแท้จริง’

ธีโอ ชื่นชมคุณค่าของ ‘เปลวเพลิงคำราม’ จนถึงขณะนี้ของส่วนใหญ่ที่เขากินไปนั้นมีแค่ ปกติ นานๆครั้งจะมีระดับ หายาก ปนมาเล็กน้อย แต่’เปลวเพลิงคำราม’นั้นเหนือพวกมันทั้งหมด

นอกจากนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ใช้เวลาในการย่อยเกินหนึ่งชั่วโมง

“ฉะ-ฉันขอคำอธิบายหน่อยได้ไหม?”

ศาสตราจารย์วินซ์คืนสติกลับมาและชี้นิ้วไปที่ลิ้น อย่างไรก็ตาม ธีโอนั้นมองลงไปที่ ความตะกละ แทนการตอบคำถาม มันกำลังรอการอนุญาติของเขาราวกับสุนัขที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

“มันยังไม่จบครับ....กินซะ”

ลิ้นที่ห่อหุ้มรอบๆอุปกรณ์เวทย์นั้น ได้กลับเข้าไปในหลุมในฝ่ามือเขา เช่นเคมมันก็ส่งเสียงออกมาเพื่อแสดงว่าอาหารอร่อย

อึก!

เมื่อสิ้นเสียง ศาสตราจารย์วินซ์ก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

“ฮะ ฮะฮะฮะ..”

“ศาสตราจารย์ คุณโอเครไหม”

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาของเขาราวกับกำลังตะโกนใส่เขาว่าให้อธิบายออกมา เดิมที จอมเวทย์นั้นก็อยากรู้อยากเห็นในสิ่งที่พวกเขาไม่รู้อยู่แล้ว

ในท้ายที่สุด ธีโอดอร์ ก็ได้อธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นกับ’เปลวเพลิงคำราม’

***

และเรื่องก็ได้จบลงเร็วกว่าที่คาดไว้

วินซ์นั้นเป็นจอมเวทย์ที่เป็นนักวิชาการอัจฉริยะ ถ้าธีโอ อธิบายเรื่องหนึ่งให้เขาฟัง เขาสามารถเข้าใจความหมายอื่นๆได้อีกสามหรือสี่อย่างเลยทีเดียว และในไม่ช้าวินซ์ก็เข้าใจการดำรงอยู่ของ ความตะกละ

“แท้จริงแล้ว มันคือเวทย์โบราณแห่งความโลภ”

ศาสตราจารย์วินซ์ส่ายศรีษะขณะที่เขาร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ เขาเป็นคนที่ฉลาดกว่าธีโอ ที่เอาแต่หมกตัวหาความรู้ในห้องสมุด ดังนั้นเขาจึงรู้ว่ามันไร้สาระขนาดไหน มันเป็นไปได้งั้นหรอที่จะได้รับเวทมนต์หรือพลังเวทย์จากกิน....?

นี่เป็นสิ่งที่นักเวทย์ยุคใหม่ไม่สามารถที่จะนึกถึงได้เลย

วินซ์ ผู้ที่ตื่นเต้นอยู่ได้สงบลงและยิ้มให้ ธีโอ

“แต่ฉันเป็นศาสตราจารย์ และฉันต้องติเธอเรื่องที่เธอเลี้ยงมันด้วยหนังสือในห้องสมุด”

“ผมขอโทษครับ...”

“เอาละ มันช่วยไม่ได้แหละนะถ้ามันใช้ชีวิตเธอเป็นเดิมพัน”

หนังสือในห้องสมุดหรือชีวิต ไม่ว่าใครก็คงเลือกแบบเดียวกับ ธีโอดอร์ ดังนั้นแทนที่จะตำหนิเขา วินซ์จึงได้แกล้งเขาเล่น

มันเป็นเรื่องที่อาจจะหัวเราะได้เพราะ ราคาของหนังสือนั้นได้ลดลงอย่างมากเมื่อ150ปีก่อน เนื่องจากได้มีการคิดค้นเวทย์ในการทำสำเนาเกิดขึ้น

หลังจากหมดคำถามของศาสตราจารย์วินซ์แล้ว ทีนี้ถึงคราวธีโอถาม

“ศาสตราจารย์”

“หืม?”

“ขออนุญาติครับ ผมมีสิ่งหนึ่งที่อยากจะถามอาจารย์”

อย่างไรก็ตามวินซ์นั้นได้รู้คำถามที่เขาจะถามอยู่ก่อนแล้ว “ฉันคิดว่าฉันรู้ เธออยากจะถามว่าทำไมฉันถึงไม่ต้องการเวทย์โบราณนี้”

“ผะ-ผมขอโทษจริงๆครับ”

“ไม่จำเป็นต้องขอโทษ มันเป็นคำถามที่ตรงไปตรงมา”

เขานั้นจิบกาแฟที่เย็นแล้วและอธิบาย“จอมเวทย์ที่ไม่ค้นคว้าเกี่ยวกับเวทย์โบราณต่างๆนั้นจะไม่คุ้นเคยเกี่ยวกับมัน แต่ทุกคนที่ศึกษาเวทย์โบราณแบบฉันละก็จะรู้กันดี ธีโอดอร์ ความตะกละ ที่อยู่ในฝ่ามือของเธอนั้นมันไร้ค่าสำหรับฉัน”

“โอ้?!”ตาของธีโอเบิกกว้างจากคำตอบที่ไม่คาดคิด

“แม้ว่าจะเป็นเรื่องแปลกที่มันอยู่ในรูปลักษณ์ของหนังสือ แต่ความตะกละนั้น จะเลือกเจ้าของด้วยตนเอง แม้ว่าเจ้าของจะถูกฆ่าแต่ถ้าความตะกละไม่เลือกคนนั้นเป็นเจ้าของก็ทำอะไรไม่ได้ จริงๆแล้วมีบางกรณีที่พยายามจะฝืนบังคับมัน ก็ได้ถูกมันฆ่าในทันที”

“...”

“แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะถ่ายโอนเจ้าของ มันค่อนข้างจะดีกว่าถ้าเจ้าของจะเป็นคนศึกษามันด้วยตัวเอง”

ธีโอได้พยักหน้า ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าวินซ์พยายามจะพูดอะไร

เขาพยักหน้าด้วยความพอใจ ไม่จำเป็นต้องเป็นความสัมพันธ์ด้านเดียว ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในเกณฑ์เท่าเทียมกัน วินซ์ต้องการที่จะศึกษามัน และวินซ์ก็จะสอนเขาโดยไม่มีอะไรปกปิด

นอกจากนี้ วินซ์ยังได้โค้งคำนับอย่างลึกซึ่งให้แก่ธีโอ

“ขอบคุณที่บอกฉัน ฉัน วินซ์ ไฮน์เดล จะตอบแทนความไว้วางใจของเธอในฐานะ อาจารย์และเพื่อนจอมเวทย์”

“ศาสตราจารย์...”

“แล้วเราไม่ควรจะทำอะไรเพื่อที่จะรักษาความไว้วางใจในความสัมพันธ์ของเรางั้นหรอ?”

ไม่มีเวลาให้เขาตอบอะไร

วิ้ง!

แสงสีแดงได้ส่องมาที่มือของวินซ์ มันไม่ได้เป็นเวทมนต์โจมตีหรือเวทย์ป้องกัน นี่เป็นเวทย์สัตย์สาบาน ที่มีเพียงผู้ใช้เวทย์ขั้น5ขึ้นไปถึงใช้ได้

เสียงของวินซ์ได้ดังขึ้น

“ฉัน วินซ์ ไฮน์เดล ขอสาบาน ฉันจะเก็บความลับของ ธีโอดอร์ มิลเลอร์ ไม่บอกใครเด็ดขาด คำสาบานนี้จะถูกปฏิบัติตามกฏของเวทมนต์”

มันเป็นเวทมนต์ที่ใช้ในการสอบปากคำ

เวทย์นี้นั้นไม่สามารถบีบบังคับได้โดยผู้อื่น ผู้ใช้ต้องตัดสินใจด้วยตนเอง และยังเป็นเวทมนต์ที่ไม่สามารถยกเลิกได้อีกด้วย

เมื่อเทียบกับ Geass Scroll ที่ธีโอใช้ นี่เป็นอะไรที่สูงยิ่งกว่า เมื่อแสงสีแดงหายไป วินซ์ก็ยื่นมือออกมา

“ฉันหวังว่าความสัมพันธ์ของเราในอนาคตจะดีกว่านี้นะ ธีโอดอร์ มิลเลอร์”

เขาไม่ได้บอกธีโอในฐานะเด็กหรือนักเรียนอีกต่อไป แต่เป็น จอมเวทย์คนนึง ธีโอดอร์ จับมือศาสตราจารย์วินซ์อย่างตื่นเต้น ตอนนี้เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นจอมเวทย์เขาไม่ใช่เด็กอีกต่อไป

“…ขอบคุณ”

น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างอดไม่ได้

ธีโอหลับตาลง นี่เป็นครั้งแรกในสถาบัน ธีโอดอร์ มิลเลอร์ ได้มีสหายที่แท้จริง