Chapter 21 Murder (Part 1)
Chapter 21 Murder (Part 1)
ตอนนี้หัวหน้าของมันตายแล้ว ผมคิดจริงๆว่าตอนนี้มันกำลังทำอะไรอยู่และจะกลับมาได้แล้วหรือยัง
มนุษย์และสัตว์เมื่อพวกมันตั้งกลุ่มแล้วพวกเขาจะต่อสู้เพื่ออำนาจและตอนนี้ผู้นำของพวกมันตายแล้วมีโอกาศที่กำลังหาคนที่จะมาแทนก่อน แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมจะสามารถผ่อนคลายในเวลานี้.
‘ถ้ามันมีผู้บัญชาการคนที่สองพวกมันอาจจะจัดระเบียบความวุ่นวายได้อย่างรวดเร็ว มันอาจจะกลายเป็นหัวหน้าคนใหม่และไล่ตามมาอย่างรวดเร็ว.’
มันไม่ได้มีลำดับขั้น แต่เพื่อแสดงให้เห็นถึงพลังของคำสั่งของมัน มันอาจจะมาไล่ล่าเราอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามตอนนี้ก็คือการรอเข้าร่วมกลุ่มใหม่
‘โอ้ ใช่ ตอนนี้เขาคงจะคิดว่าเราหนีออกไปคนเดียว?’
ผมว่าให้พวกเขาวิ่งถ้าผมไม่ได้กลับมาภายในหนึ่งชั่วโมง
ในเวลานั้นบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าผมอยู่ต่อหน้าผู้หญิง แต่ผมรู้สึกเหมือนกับเป็นฮีโร่ที่ตายตอนจบและบอกให้เธอหนีไป ตอนนี้มันถึงคราวแล้วที่ผมจะต้องเสียใจ ผมควรจะบอกเธอให้รอผม!
ผมพักผ่อนและลุกขึ้น
ผมไม่ลืมที่จะเรียกซิลทุกๆ5นาทีเพื่อทำหน้าที่สอดแนม.
สุดท้ายผมก็ต้องวิ่งกลับอย่างระมัดระวังเมื่อผมมาถึงถ้ำหลังน้ำตก.
“ซิล ผู้คน?”
-เมี๊ยว.
ซิลส่ายหัวของเธอ
“งั้นก็มาดูกันว่ารอยเท้าพวกเขาอยู่ที่ไหนและมุ่งไปทิศทางใด.”
ตามคำสั่งของผมซิลบินไปและกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับขี้ขาหน้าของเธอไปทางซ้าย.
“ตกลง.”
ในที่สุดผมก็สามารถที่จะใช้ซิลในการควรจพบร่องรอยได้อย่างรวดเร็ว
พวกเขาอาจจะคิดว่าผมตาย พวกเขาจะทำอย่างไรเมื่อเห็นผม ไม่เป็นไรผมก็ไม่อยากจะโม้เกี่ยวกับความสำเร็จของผมในการฆ่าลิงจ่าฝูงเหมือนกัน.
ถ้าผมใช้โอกาสนี้ได้ดีอาจจะมีอะไรบางอย่างกับลีแฮซูด้วยบรรยากาศแบบเมื่อคืนนี้ก็ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย? ฮ่าฮ่า
ผมเดินไปเหมือนกับอยู่ในช่วยฤดูใบไม้ผลิ
***
สังหรณ์ของแฮซูถูกต้อง
ผู้นำโกซางกำลังค่อยๆปล่อยความโกรธของเขาเรื่อยๆและไม่มีท่าทีที่จะหยุดยั้ง.
“ตามมา เร็วๆ เร็วอีก! เราไม่ได้มาปิกนิก อีโง่!”
ท่างกลางการสถบบ่นอย่างรุนแรงแฮซูไม่สามารถเข้าใจได้และยังคงเดินต่อไปอย่างขันแข็ง
จากผลการกระทำของเธอเมื่อวานทำให้เท้าของเธอผุพอง รองเท้าเทสนิสของเธอไม่เหมาะกับการมาเดินป่าเป็นอย่างยิ่งกับเทือกเขาและป่า
‘ฮยอนโฮสวมรองเท้าเดินป่า นั่นคือเหตุผล.’
เขาเป็นคนที่ละเอียดและพิถีพิถันอย่างรอบคอบ
เขาไม่ได้ทำตามความคิดเหมือนกับโกซาง เขาคำถึงถึงจังหวะและปรับตาม เมื่อเธอบอกว่าเหนื่อยเขาจะบอกให้พักแล้วค่อยเดินต่อไป.
เธอไม่รู้อะไรแล้ว
ตอนนี้เธอตระหนักว่าดีว่าเขาให้ความสำคัญกับเธอแค่ไหน.
‘ฉันคิดถึงคุณ…’
น้ำตาไหลออกมาบนหน้าเธออีกครั้ง
เธอกังวลกับความปลอดภัยของตัวเธอเองเท่านั้น ถ้าฮยอนโฮตายจะไม่มีใครปกป้องเธอนั่นคือทั้งหมดที่เธอคิด
แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็คิดถึงฮยอนโฮมากขึ้น.
หนีออกจากมากชีวิตตรงหน้าและไม่มีงานมาเกือบ30ปี เขาว่างงานมานานและเขาก็มีชีวิตอยู่อย่างน่าสงสาร
ในสายตาของแฮซูเขาเป็นชายที่แปลกประหลาดเมื่อเทียบกับคนอื่นโดยเฉลี่ย เขาไม่แข็งแกร่งตั้งแต่แรก เขาจะไม่พอใจกับความรุนแรงและก็ไม่ได้เป็นคนที่หวาดกลัว.
ความกลัวเข้ามาหาได้ทุกนาที
แต่เขาก็อดทนและได้รับชัยชนะ
‘แม้กระนั้นทุกสิ่งทุกอย่างเขาก็ยังให้ความสำคัญกับฉัน.’
เขาเป็นคนดีจริงๆ
มันเป็นเรื่องที่โหดเหี้ยมอย่างแท้จริงที่จะคิดว่าคนแบบนั้นต้องตาย
“อัค!”
ตุ่มพุพองที่เท้าของเธอเกินกว่าที่เธอจะทนไหว ขาของแฮซูไม่สามารถที่จะยืนได้อีกต่อไปและนั่งลงทันที.
“มันคืออะไร?”
เสียงของโกซางเต็มไปด้วยความลำคาญและแฮซูก็เต็มไปด้วยน้ำตา
“ฮึก ฮึก ฮืออ…!”
“อืม คุณโอเคไหม?”
จุนโฮถามเธออย่างกังวล
แฮซูถอดรองเท้าเทสนิสของเธอจุนโฮก็ร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นถึงเท้าของเธอโชกเลือด
“แม่งเอ้ยอีกระหรี่นี่ แกนี่มันมีแต่ปัญหาเหมือนกับขี้จริงๆ.”
แฮซูรู้สึกโกรธอย่างฉับพลัน
เธอไม่ได้ทำอะไรที่มันแย่มากพอที่จะได้รับคำด่าดังกล่าว ทำไมมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้เมื่อและได้รับการด่าที่ไม่ยุติธรรมและโกรธ.
‘ฉันรู้ว่ามันน่ากลัว ฉันกลัวมากเหมือนกัน ฉันยังคงเป็นฉัน แค่อดทนและก้าวข้ามเขาลูกนั้นไป.’
คำพูดของฮยอนโฮก็โผล่ออกมาจากความคิดเธอ
‘ไอ้เหี้ยนี่ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้กับฉัน! อย่าพูดเหมือนกับว่าฉันต้องขอบคุณที่คุณช่วยฉัน!’
ความโกรธของเธอทำให้เธอกล้าได้กล้าเสีย
“… ไปสิ.”
“อะไร?”
“แค่ทิ้งฉันไว้ที่นี่ แค่นี้ก็แก้ปัญหาได้แล้ว.”
“ฉันควรจะปล่อนเธอไป? เธออยากจะกลายเป็นอาหารลิง? หืมม?!”
“ฉันไม่ต้องการมีชีวิตอยู่แล้ว ดังนั้นก็ไปซะ!”
เสียงของเธอที่ตะโกนออกมาด้วยความเกลียดชังดังมากและสะท้อนก้องในป่า ใบหน้าของโกซางรู้สึกมึนงง
แฮซูจ้องมองโกซาง
“คนที่ดีเหมือนกับฮยอนโฮตาย! ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องทนทุกข์ขนาดนี้ ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นเมื่อคนที่ดีและทำงานหนักมากเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ได้ตาย!”
“อะไร อีตอแหลนี่จะพูดอะไร?”
โกซางพูดติดขัด
ถ้าไม่มีความปราถนาที่จะมีชีวิตอยู่ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้เธออ่อนแอต่อหน้าโกซางอีกต่อไป
ความโกรธที่เกิดขึ้นภายในตัวเธอสร้างตัวตนใหม่
“และแก! แกคิดว่าฉันไม่สามารถอธิบายความตั้งใจของแกได้? ที่แกสาบานและข่มขู่และจากนั้นต่อมาก็พูดคำหวานๆให้ฉันรู้สึกดีและตกหลุมรักมัน? ถ้าฉันจะตาย ฉันจะตายกับคนอื่นที่ไม่ใช้แก ไอ้แม่เย็ด!”
“นี่ อีเหี้ยนี่!”
โกซางเรียกดาบออกมาและมือขวาของเขาก็จับมัน แม้กระนั้นแฮซูที่มีความโกรธออกมาก็ไม่ได้กลัวเลย
“โอ้ จะฆ่าฉันแล้วตอนนี้ แกต้องการข่มขืนและฆ่าฉัน นั่นคือสิ่งที่อยู่ในหัวโง่ๆของมึง! แต่แกรู้ไหม? แกคิดว่าแกจะปลอดภัยจากการสอบครั้งต่อไป?”
“อะ-อะไร?”
เมื่อถูกจี้ใจดำอย่างคาดไม่ถึงโกซางก็หงุดหงิด
“มึงมันก็ดีแต่ปากเท่านั้นแหละ มึงมันไร้ประโยชน์เหมือนกับฉัน จริงๆแล้วแกก็เป็นแค่พยาธิ! ในความคิดของฉันไม่เคยคิดถึงรางวัล แต่ฉันคิดว่าคุณจะได้รับการลงโทษแทน? ไปเลยและฆ่าฉัน! ลองดูสิว่าแกปลอดภัยแล้วหรือยัง! ฆ่าฉัน!”
“แก อีชั่ว!”
จึก!
“อ๊าาา!”
ในขณะที่โกซางกำลังจะตบหน้าเธอให้ล้มลง
แต่คนที่มีการแสดงที่ไม่ดีกลายมาเป็นโกซาง
‘การลงโทษ?’
คำพูดของเธอมีน้ำหนัก
นอกเหนือจากฮยอนโฮและจุนชอยแล้วไม่มีใครช่วยเหลือเธอได้.
อย่างน้อยจุนโฮก็ยังมีการร่วมมือที่ดี โกซางเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีปัญหา ตัวเขาก็ตระหนักถึงมัน
ในการต่อสู้ เขาก็แทบจะไม่รอดและไม่มีได้มีส่วนร่วมมากนัก โดยรวมแล้วเขาก็ยังน้อยกว่าแฮซูซึ่งเธอยังทำอาหารให้เขากิน
เขาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
ว่าเทวดากำลังให้คะแนนสอบพวกเขา
แฮซูหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง
“เทวดาบอกว่ามีทั้งสวรรค์และนรก เห็นได้ชัดว่าคุณกำลังจะไปที่ไหน.”
คำว่า ‘นรก’ ทำให้หัวใจของโกซางสั่นขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันจะไม่ไป เห็นได้ชัดว่านรกคือที่นี่ เมื่อฉันตายฉันจะไปสวรรค์ อย่างน้อยฉันก็ยังมีชีวิตอยู่!”
หลังจากที่ดึงความรู้สึกกลับมา แฮซูเอาหลังพิงต้นไม้
โกซางไม่ได้ทำอะไรและยืนอยู่อย่างเขินๆที่นั้นและจุนโฮก็จ้องมองทั้งสอง
จากนั้น
“มาพักที่นี่กันเถอะ.”
มันเป็นจุนชอยที่เปิดปาก
ปกติแล้วเขาจะไม่กระตือรือล้นและมีการแสดงออกที่เฉยๆบนหน้าของเขา
“พวกมันไม่ได้ไล่ล่าเรา.”
“โอ้ ตอนนี้ฉันกำลังมองมัน…”
ตอนนี้จุนโฮตระหนักได้ว่าลิงแดงไม่ได้ตามล่าพวกเขา และในป่าลิงแดงก็เร็วกว่าพวกเขามากเกินไป.
จุนชอยนั่งอยู่บนหินสูง
จุนโฮมองไปรอบๆจากที่เขายืนและพักผ่อน
ในที่สุดพวกเขาก็ตัดสินใจพักผ่อนที่นี่
แต่มีปัญหา
“เราจะหาอาหารได้อย่างไร?”
ไม่มีใครตอบคำถามจุนโฮ.
***
เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ.
กระต่างที่ผมย่างมาอย่างดี
มันคงจะดีถ้ามีเกลือบ้าง แต่ก็ไม่มีความหรูหรามากนักเหมือนกับทำอาหารกินเอง
‘ฉันสงสัยว่าตอนนี้พวกเขาหิวหรือเปล่านะ?’
ไม่มีทาง ผมแน่ใจว่าพวกเขาจะพบผลไม้บ้างหรืออย่างน้อยก็ยังสามารถจับปลาที่ลำธารและกินมัน พวกเขามี4คน พวกเขาคงไม่หิวโหยหากไม่มีผม?
ตอนแรกผมคิดว่าผมสามารถเจอเขาได้ก่อนเย็น
แต่หลังจากการฆ่าตัวหัวหน้าและการหลบหนีหลังจากที่ใช้พลังงานเป็นจำนวนมากและทำให้ความเร็วของผมกลายเป็นช้ามากและในที่สุดผมก็สรุปว่าต้องตั้งแคมป์คนเดียว.
‘แฮซูคงจะโอเค?’
ตอนที่ผมไม่อยู่ที่นั้นโกซางจะต้องเป็นผู้นำ จุนโฮเป็นคนคล้อยตามคนอื่นง่ายมากและจุนชอยก็ไม่ชอบออกหน้ามากเท่าไร
ผมสามารถวาดภาพเหมือนกับเห็นเหตุการณ์ได้เลยว่าโกซางจะต้องเดินไปข้างหน้าและทำให้แฮซูไม่พอใจ
‘เขาอาจจะคิดว่าฉันตายแล้วและเขาก็มีจิตใจที่สูงส่งเป็นพิเศษ.’
หลังจากที่พูดกันในคืนสุดท้ายของพวกเราสองคนแล้วความรู้สึกของผมที่มีต่อแฮซูก็พัฒนาการมากกว่าการที่เป็นอะไรที่เรียบง่าย
ผมเหงา เพราะว่าผมอยู่คนเดียวหรอ?
นั่งอยู่คนเดียวหน้ากองไฟและคิดถึงเธอ
จะดีแค่ไหนที่เธอนั่งอยู่ข้างๆตอนนี้ ผมนึกถึงภาพของเราทั้งสองคนที่นั่งอยู่ที่นี่และสัญญาว่าจะร่วมพลังกันและอยู่รอด
‘นี่ทำได้ไม่.’
ผมเก็บกระต่ายที่ผมกินแล้วครึ่งนึงก่อนที่จะลุดขึ้นดับกองไฟและเริ่มเดินอีกครั้ง.
***
ไม่นานหลังจากต้องทำอาการเริ่มขึ้น หลังผ่านไปชั่วโมงนึงจากการผิดผลาดต่างๆ กองไฟก็แทบจะไม่ดับ
กลุ่มที่เหน็ดเหนื่อยได้ตัดสินใจหายามเฝ้าก่อนที่จะหลับในช่วงแรก
จุนโฮเฝ้ายามเสร็จแล้วก็ไปปลุกแฮซูที่เป็นพลัดสอง
“เท้าคุณเป็นไงบ้าง?”
“ดี…”
“โชคดี หากมีสิ่งใดเกิดขึ้น ให้ปลุกพวกเราทันที”
แฮซูพยักหน้า จุนโฮยินดีก่อนที่จะเดินผ่านเธอไปนอนหลับและเธอก็มีช่วงเวลาเดียวคือการจ้องมองกองไฟของเธอ.
เธอจำเหตุการณ์วันนั้นได้
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้ปล่อยความโกรธของเธอใส่ใครบางคน
ในช่วงเวลานั้นเธอรู้สึกอิสระ เมื่อเวลาผ่านไปมันก็กลายเป็นอึดอัด ไม่ใช่ความรู้สึกผิด คิงถึงที่เธอต้องทุกข์ทรมาณจากโกซางแค่นั้นมันยังไม่พอ
มันเป็นเพราะเหตุนี้ความขัดแย้งจุงได้เกิดขึ้น
ไม่รู้ว่าโกซางจะจัดการกับเธออย่างไรมันทำให้เธอรู้สึกกลัว.
‘ทำไมฉันต้องทน…’
เมื่อนึกถึงสถานการณ์นั้นน้ำตาของเธอก็ไหล
มันเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์
หลังจากที่ไปทำงานสายระหว่างทางกลับบ้านเธอก็ได้ชนเข้ากลับรถโดยสารที่ประมาท เมื่อเธอมาถึงเธอก็อยู่ในโลกที่ว่างเปล่าสีขาวและได้เจอเทวดาน้อย นั้นเป็นที่เธอเข้ารับการสอบ
หลังจากที่การสอบครั้งแรกแล้วเธอก็กลับมาสู่ความจริงและอยู่ในโรงพยบาล ความเห็นของแพทย์ก็ยังได้บอกว่าเธอปลอดภัยอย่างอัศจรรย์.
วันนี้เธอยังคงคิดว่ามันจะผ่านไปได้และไม่ต้องเดินไปบนเส้นทางแห่งหลังตาย.
เมื่อความคิดเหล่านี้ผ่านไปเธอก็หดหู่ แฮซูต้องดูแลธุรกิจบางอย่าง.
เมื่อเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวเธอต้องดูแลตัวของเธอเองในบางช่วงเวลา นั่นเป็นเหตุผลที่ถือมันไว้ทั้งหมดและดูแลธุรกิจตอนกลางคืนของเธอ.
แฮซูทิ้งกองไฟนั้นและเดินเข้าป่าไปสักพัก.
จากนั้น…
โกชางก็เปิดตาของเขา
‘อีกระหรี่ ในที่สุด แกก็ไปที่นั่น.’
รอยยิ้มที่น่ารังเกียจปรากฎบนใบหน้าของโกซาง เขาเดินไปตามทางที่แฮซูหายตัวไป.
