Chapter 20 Within the Darkness (Part 2)
Chapter 20 Within the Darkness (Part 2)
“คุณจำได้ไหมว่าวันแรกที่ปาร์คโกซางและคังจุนชอยที่เกือบต่อสู้กัน?”
“ฉันจะลืมได้อย่างไร.”
“คุณจำได้ไหมว่าจุนซอยบอกกับเขาตอนนั้นว่าอย่างไง?”
“โอ้ ลูกตา…”
ผมหัวเราะและพยักหน้าของผม
“ใช่ งั้นที่เขาบอกว่าทุกคนสามารถทำได้ แต่ทุกคนไม่ค่อยมีไหวหริบเท่าไร.”
“ใช่.”
“แฮซู คุณก็สามารถทำมันได้เหมือนกัน คุณไม่สามารถถูกปกป้องตลอดไปได้”
“…”
“ผมรู้ว่ามันน่ากลัว ผมก็กลัวเหมือนกัน ถ้าผมยังเป็นแบบนี้ ผมจะลองก้าวข้ามภูเขา เมื่อคุณข้ามมันได้แล้วคุณจะดีกว่าคนอื่น คุณมีความสามารถมาก”
ผมลุกออกจากที่ๆผมนั่ง ผมไม่สามารถรอได้อีก.
“ผมจะออกไปตอนนี้.”
“อ่า…!”
แฮซูยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและพยายามชักชวนผม แต่ผมเดินออกไปข้างหน้า ดังนั้นผมต้องออกไปจากภูเขา.
เมื่อผมเดินออกจากภูเขาและเดินเข้าไปป่าขณะที่ใส่กระสุนเสร็จแล้วผมก็เรียกซิล.
“จากตรงนี้กำจัดเสียงรบกวนจากผมให้หมด”
-เมี๊ยว.
ผมทำเป็นขั้นตอน.
สิ่งที่น่าสนใจคือการย่ำเท้าลงบนหญ้าและมันไม่มีเสียง
‘เยี่ยม.’
ด้วยวิธีนี้ ผมสามารถหลบเลี่ยงการระวังของมันทั้ง9ได้.
“นำผมไปหาหัวหน้าพวกมัน หลีกเลี่ยงตัวที่ตื่นทั้งหมด.”
-เมี๊ยว.
ซิลส่งสัญญาณขณะที่เธออยู่บนไหล่ของผมและขี้ไปทางด้วยเท้าหน้าของเธอ ผมเดินไปตามทางขาหน้าที่น่ารักนั่น.
ผมเรียกกระดานและดูเวลาที่เหลือในการเรียกใช้ตลอดเวลา.
การกำจัดเสียงของเธอได้ทำให้เวลาของเธอเพื่มขึ้นเป็นสองเท่า เสียงที่ดังมากขึ้นก็ยิ่งใช้พลังในการจัดการกับมันมากขึ้น.
และเมื่อผมเดินย่องๆค่อยๆเข้าไปมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันก็ทำให้ผมมีเวลาเหลือประมาณ1ชั่วโมง และนั่นคือเหตุผลที่ผมบอกให้เธอชี้ทางที่สั้นและหลีกเลี่ยงสิ่งต่างๆให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และสามารถหลบหนีได้ภายในหนึ่งชั่วโมง.
‘พวกเขาจะมีช่วงเวลาลำบากโดยไม่มีฉัน นั่นเป็นแผนของวันนี้.’
ไม่ต้องพูดถึงอาหาร แต่แม้ว่าจะมีการก่อไฟพวกเขาก็สามารถทำได้ ผมคิดถึงตัวเองเมื่อเวลานั้นแม้แต่โกซางที่เป็นเรื่องยากกับผมแต่มันก็ทำให้ผมหัวเราะ.
และ ลี แฮ ซู.
‘คุณเป็นคนเดียวที่ปกป้องฉัน.’
นั่นเป็นสิ่งที่ผมทำมันอย่างถูกต้องกับผู้หญิงคนนึง มันทำให้ผมภาคภูมิใจ.
แน่นอนว่าเธอยังมีของที่สามารถช่วยตัวของเธอเองได้ในรองเท้าของเธอ
แต่ผมคิดว่าเธอคงไม่คิดเธอกำลังนับผมเข้าไปด้วยผมและใช้ผม ถ้าเธอเป็นผู้หญิงที่มีการคำนวนทางความคิดอย่างรอบคอบเธอคงจะไม่เอาผมรวมเข้าไปด้วยและเดินหน้าไปด้วยตัวของเธอเอง?
แฮซูเป็นเด็กดีและเติบโตขึ้นมาในบ้านที่ดีไม่ต้องการอะไรเลย.
ด้วยความจริงผมชอบที่จะมองใบหน้าสวยๆของเธอและเสียงของเธอที่กำลังสั่นเมื่อเธอถูกโกซางคุกคามนั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่ชอบเขามากยิ่งขึ้น การดูแลเธอไม่ได้เสียเปล่าเกินไปนักอย่างน้อยมันก็ยังมีแรงจูงใจที่ซ่อนไว้สำหรับผม
ภานในใจของผมกำลังเดือดเมื่อคิดว่าโกซางที่อาจจะข่มขืนเธอจนกว่าเขาจะพอใจ
‘คุณคิดว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำนี่เพื่อเป็นฮีโร่? ฉันก็แค่อยากกลับไปใช้ชีวิตเท่านั้น.’
ถ้าผมประสบความสำเร็จในงานนี้ผมก็จะมีส่วนร่วมมากที่สุดและจะได้รับคาม่าเป็นจำนวนมาก ไม่ต้องพูดอะไรมากมันจะทำให้แฮซูสนใจผมมากยิ่งขึ้น.
นี่คือแรงจูงใจทั้งคู่ที่ช่วยปลอบผม.
แน่นอนว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือชีวิตของผม.
ผมขยับอย่างระมัดระวัง.
ไม่นานหลังจากเข้าป่าผมมองเห็นลิงแดงได้ พวกมันนอนกรนกันอยู่ทั่วทุกที่.
แต่ซิลได้พาผมผ่านไอ้พวกสารเลวที่กำลังหลับอยู่
ผมของผมแห้งตึงและกระวนวายใจเมื่อต้องผ่านตัวที่นอนหลับอยู่ ผมรู้สึกว่าหัวใจผมกำลังตึงเครียด ถ้าผมทำผิดขั้นตอนนึงและตอนต่อไปมันก็จะเป็นสิ่งสุดท้ายสำหรับผม.
จากนั้นซิลก็แตะที่ไหล่ของผม
‘มันคืออะไร?’
ขณะที่ผมมองไปที่ที่เธอชี้ไปทางซ้าย จากด้านซ้ายมีลิงแดงตัวเมียที่ตื่นอยู่กำลังเดินเล่น.
ผมก้มตัวลงอย่างระมัดระวังทันที ผมซ่อนร่างกายหลังพุ่มไม้และเดินต่อไป.
ซิลเขียนบนไหล่ของผมด้วยขาหน้าของเธอ.
เหลืออีก50เมตรจะถึงหัวหน้า.
40, 30, 20…….
ระยะทางเริ่มสั้นลงเรื่อยๆ
และเมื่อมันมาถึง15เมตรผมก็เอาปืนที่มีกระสุนอยู่แล้วขึ้นมา การให้ซิลเล็งไปที่คอของมันดูน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ดังนั้นผมจึงใส่ลูกรอเอาไว้.
ตอนนี้เหลือ9เมตร
ซ่อนตัวหลังต้นไม้ที่หนาทึบ ผมต้องการที่จะมองสถานการณ์ก่อน
‘นั่นมัน?’
ผู้นำของลิงแดงเป็นไอ้สารเลวที่โครงร่างน่าที่ทึ่งมาก ความสูงของมันพอๆกับคังจุนชอยและกล้ามเนื้อของหนาแน่นอย่างมาก ดูเหมือนกับว่ามันจะหนักเป็นสามเท่ากับลิงตัวอื่นๆ.
‘ฉันสงสัยว่ามันมาได้อย่าไร?’
มันมากเกินไปแสดงว่ามันต้องเป็นหัวหน้ามาตั้งแต่มันเกิด มันต้องเป็นอะไรที่สุดยอดแน่นอนเมื่อมันเกิดมาและมันคงจะแข็งแกร่งพอที่จะเป็นหัวหน้าแก๊ง.
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เหลือก็คือฆ่ามัน
มันนอนหลับเป็นท่าปลาดาว กางแขนที่โครตใหญ่ของมัน มันดูเหมือนจะนอนเหงาๆ ผมจะให้มันหลับตลอดไป.
มันยังมีอุปสรรคที่อยู่ไม่ไกลเท่าไร มันมีลิงแดงสองตัวที่ยังคงตื่นอยู่.
หัวหน้า,2ยาม.
ผมต้องฆ่ามันทั้งสามตัวพร้อมกัน
“ซิลคุณคิดว่าคุณสามารถที่จะฆ่ามันทั้งสามก่อนที่จะกลับที่ไหล่ผมได้หรือไม่?”
ซิลพยักหน้า
“โอเค ตัดพวกมัน.”
-เมี๊ยว.
เธอบินไปกับสายลม
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ-!
จากนั้นคอของพวกมันทั้งสามก็มีเลือดพุ่งออกมาเหมือนกับน้ำพุ
‘มันจบแล้ว!’
ผมกำหมัดของผมและดีใจ ผมต้องเดินไปตามทางเงียบๆแต่…
“คิ ริ คู~!”
“หืม?”
ผมตกใจอย่างยิ่ง
ไอ้ลิงแดงหัวหน้าส่งเสียงกระอักเลือดและตื่นขึ้นมา มันยังไม่ตาย?
หัวหน้ามันกดบาดแผลที่เลือดออกและลุกขึ้น ร่างกายของมันส่ายไปมา.
“ซิล ฆ่า!”
ผมรีบสั่งซิลอย่างไว
แต่แล้ว ในตอนนั้น
“เคีย ย๊าาาาา-!”
หัวหน้าลิงแดงแผดเสียงพร้อมกับเลือดพุ่งออกมาในเวลาเดียวกัน ‘พุ ฮ่า!’และราวกับมีระเบิดอยู่ที่คอของมัน มันล้มลงและก็ตาย.
แต่เสียงตะโกนครั้งสุดท้ายของมันได้ปลุกลิงแดงทั้งหมด.
“เจี๊ยก!”
“เคี๊ย?”
“เจียยยยก!”
แดงของลิงแดงกระพึ่มขึ้นรอบๆ
‘อ่าา เหี๊ย!’
ขนาดคอของมันถูกตัดไปแล้วมันยังตื่นขึ้นมาและส่งเสียงครั้งสุดท้ายได้! นี่มันเหี๊ยอะไรเนี่ย?
ตอนนี้ผมอยู่กลางลิงแดงตัวเมียนับร้อย
“เรียกกระดาน ดูสกิล!”
-ซัมม่อนสปิริต (สกิลหลัก).อัญเชิญสปิริตลมระดับต่ำ.
*เลเวล 1: เรียกใช้ระยะเวลา 2 ชั่วโมง(เวลาคงเหลือ: 31 นาที.)
เมื่อเวลาอัญเชิญหมดคุณสามารถเรียกใช้ได้ใหม่ในอีก10ชั่วโมง
ผมเหลือเวลาอีก31นาทีเท่านั้น
‘ฉันต้องทำอย่าไงตอนนี้?’
หัวใจของผมสั่นกลัว ท่ามกลางอันตรายผมแทบจะหมดกำลังใจ คิดสิ คิดสิ คิด!
‘แม่ง มันไม่มีอะไรแล้ว! เพียงแค่วิ่ง!’
ผมเริ่มวิ่ง ผมเรียกใช้พลังของซิลเก็บเสียงวิ่งของผม
ไอ้พวกสารเลวยังไม่ตื่นเต็มที่และยังไม่รู้เรื่อง หัวหน้ามันตายแล้วไม่มีใครสั่งมันฝูงของมันต้องยุ่งเหยิง.
ใช้เวลาในการวิ่งออกจากวงล้อมเป็นอะไรที่ดีที่สุดในตอนนี้
“เคี๊ยกก!”
หนึ่งในไอ้พวกสารเลวเผชิญหน้ากับผม
‘แม้ง มึงกำลังมองหาอะไร.’
ผมหยิญปืนออกมาและยิงไปที่มัน
ปัง!
ต้องขอบคุณพลังของซิล ปืนไม่มีเสียง มีเพียงเสียงเดียวคือเสียงของลูกกระสุนเข้าไปที่หัวของมัน
ขณะที่วิ่งผมใส่กระสุนอีกครั้ง
“วิ่งงง!”
***
ในขณะที่มีเสียงแปลกเกิดขึ้นลิงแดงได้กระจายไปอยู่ทั่วพื้นที่ แฮซูรู้ว่าตอนนี้เป็นช่วงอันตรายอย่างแท้จริง.
‘ฉันจะทำอย่างไร!’
ดูเหมือนกับว่าลิงแดงได้ตื่นขึ้นมาหมดแล้ว ถ้าฮยอนโฮถูกจับได้เรื่องมันจะไม่วุ่นวายแบบนี้
… ฮยอนโฮอาจจะไม่ได้กลับมาแบบมีชีวิต.
ด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ เธอจำเรื่องที่ฮยอนโฮบอกเธอได้
“เรียกกระดาน.”
เรียกกระดานออกมาและตรวจสอบเวลามันเกือบจะหนึ่งชั่วโมงแล้ว เธอเดินเข้าไปในถ้ำและปลุกคนที่เธอ.
“มันคืออะไร?”
“นั่น นั่นมัน…”
จุนโอได้ถามเธอและเธอไม่รู้จะตอบคำถามเขาอย่างไรและคำพูดของเธอก็ติดๆขัดๆ
“ฮยอ-ฮยอนโฮ บอกให้เราหนี.”
“ห๊ะ?”
“เธอกำลังพูดอะไร?”
เมื่อปาร์คโอซางถามแฮซูก็ตอบพร้อมกับร้องไห้
“ฉันคิดว่าฮยอนโฮตายแล้ว.”
เธอแทบจะไม่สามารถอธิบาบเรื่องราวทั้งหมดออกมาแต่ทั้งกลุ่มก็ช๊อค
“ไอ้ห่านั้น มันคงไม่คิดว่ามันจะออกไปคนเดียวและทำเพื่อตัวมันหรอกนะ ถุย! ฉันไม่ชอบมันมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม.”
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดแบบนี้ มาช่วยคิดไวๆก่อนดีกว่าจะออกไปอย่างไร?”
เมื่อจุนโฮพูด โกซางก็สะบัดมือของเขา
“ในความวุ่นวายแบบนี้การออกไปข้างนอกมันจะยิ่งอันตรายมากขึ้น.”
“แต่ ฮยอง ฮยอน-โฮ…”
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย แกตัองการคุยกับฉันไม๊?”
โกซางตื่นเต้นในการที่จะเป็นผู้นำอีกครั้งและจุนโฮก็รีบปิดปากของเขา.
กลุ่มนี้ไม่สามารถตัดสินใจได้และมันก็หงุดหงิด ตอนนี้ฮยอนโฮผู้ซึ่งเป็นผู้นำทางปฎิบัติก็ไม่อยู่แล้วและปัญหาก็กำลังเกิดขึ้น.
“ไปเถอะ.”
มันเป็นจุนชอยที่ส่วนใหญ่แล้วเขาจะไม่ค่อยพูดมากเท่าไร
“เขาบอกว่าเราควรจะวิ่งออกไปถ้าเขาไม่ได้กลับมาภายในหนึ่งชั่วโมง ดังนั้นเราควรจะวิ่ง.”
จุนชอยทำตามที่ฮยอนโฮบอก เนื่องจากการตัดสินใจที่ดีของเขาทำให้กลุ่มพวกเขามาถึงจุดนี้
โกซางก็ทำอะไรไม่ได้อีกและตามออกไป และเมื่อกลุ่มออกจากภูเขา.
“เราควรไปที่ไหน?” จุนโฮถาม.
ทุกคนอยู่ในความเงียบ.
ไม่ว่าพวกเขาจะคิดอย่างไรคนที่บอกว่าสมควรจะไปที่ไหนก็คือฮยอนโฮ ทิศทางที่เราควรจะไปถ้าเราต้องการรอด? คนที่เปิดผู้นำควรจะตัดสินใจอย่างต่อเนื่อง.
พวกเขาได้ตระหนักได้ถึงความแตกต่างอันยิ่งใหญ่ในการเดินตามคนอื่นไปข้างหน้า
“มิสซู ฮยองโฮบอกว่าให้ไปทางไหน?”
โกซางถามและแฮซูชี้ไปทางขวา
“ถ้าอย่างงั้นเราควรจะไปทางตรงกันข้าม!”
โกซางเดินไปทางซ้ายของเขา อีกสามคนไม่มีทางเลือกอื่นยอกจากติดตามเขาไป
หลังจากที่แฮซูเดินตามหลังเธอรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี
โกซางเป็นคนบอกทิศทางที่จะไปและกลุ่มก็ตัดสินใจที่จะทำตาม ความปราถณาที่จะเป็นผู้นำของโกซางได้กดความเป็นผู้นำของฮยอนโฮอีกครั้ง.
และจุนชอยที่มีความสามารถทางร่างกายเป็นอย่างมากก็ไม่มีความปราถณาที่จะยืนขึ้นในการเป็นผู้นำของเขา ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องจัดการกับคนอื่น
และจุนโฮก็อ่อนแอทั้งร่างกายและหัวใจ
‘ฮยอนโฮได้โปรดกลับมา กรุณาอย่าตาย.’
แฮซูภาวนาในใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
***
บางเพราะว่ามัวแต่เพ่งไปที่การตายของหัวหน้าลิงแดงพวกมันเลยไม่ได้ตามผมมา.
ต้องขอบคุณที่ผมแทบจะไม่สามารถรอดกลับมาได้ แต่ผมก็ไม่สามารถกลับไปที่หุบเขาที่มีกลุ่มอยู่ได้ เป็นเพราะว่าผมไม่สามารถเปิดเผยสถานที่เพราะตัวผมเองได้
“ซิล ไอ้พวกสารเลวนั่นไม่ได้ตามผมมาแล้วใช่มั๊ย?”
-เมี๊ยว.
ซิลอยู่บนไหล่ของผมโบกหางไปมาและตอบกลับ เวลาในการเรียกซิลเหลืออยู่เพียง5นาทีเท่านั้น มันเป็นสถานการณ์บังเอิญที่ผมสามารถหลบหนีได้ทัน.
“มันจบแล้ว…”
ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเงยหน้ามองบนฟ้า
มันยังคงเป็นท้องฟ้ายามค่ำคืน แต่ก็มีแสงแดดยามเช้ากำลังโผล่ขึ้นมา.
“มันจบแล้ว! ฉันทำมัน อุ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ผมชูกกำปั้นทั้งสองขึ้นอย่างอารมณ์ดี
เมื่อผมคิดกลับมา ผมแทบจะไม่สามารถเชื่อตัวเองได้เลย ผมแอบเข้าไปท่ามกลางลิงแดงนับร้อยและฆ่าหัวหน้าของมันพร้อมกับรอดออกมาได้.
ผมทำได้!
ผู้ที่ว่างงานมาเกือย30ปี คิม ฮยอน-โฮ