Chapter 19 From within the darkness (1)
Chapter 19 From within the darkness (1)
มันเหมือนกับว่าอยู่ในช่วงเวลาของนรก.
อัญเชิญซิลเข้า-ออก ซ้ำๆ ผมวิ่ง กระโดดขึ้นไปบนอากาศ เมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งกับจุยชอยและจุนโฮ ความแข็งแกร่งของพละกำลังของผมยังเลวร้ายกว่าโกชาง แต่ก็มีอีกคนที่กำลังตื่นตระหนกในการกระโดดขึ้นไปบนอากาศมากกว่าผมนั่นก็คือแฮซู
เธอหายใจไม่ทันและใบหน้าของเธอมีแต่น้ำตา.
เธอกลัวว่าเพือนๆของเธอจะทิ้งเธอเอาไว้อยู่เบื้องหลังอย่างชัดเจน.
ผมอยากจะช่วยเธอ แต่ก็ผมแทบจะเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน.
“ผมระวังหลังให้เอง.”
จุนชอยเข้ามาช่วย แม้แต่แฮซูที่อยู่ด้านหลังของเขาก็วิ่งไปข้างหน้า
สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ผมอยู่เป็นคนสุดท้าย.
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก…!”
รู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของผมกำลังจะระเบิด มันเป็นจุดที่ผมกลัวตายมากที่สุด.
ผมยังคงอยู่ด้านหน้าและหลังสลับไปมาระหว่างการสู้รบ หรือแค่วิ่งต่อไป.
-เมี๊ยว
ซิลร้องออกมา หลังจากที่หายไป5นาที มันทำให้ผมกลับมาตั้งใจอีกครั้ง.
“อ่า……!”
ผมกลัวสิ่งที่กำลังมาข้างหน้า การไหลของแม่น้ำสายเล็กๆที่เชื่อกับน้ำตกขนาดใหญ่ ด้านล่างของน้ำตกเต็มไปด้วยหินและหลังน้ำตกมีถ้ำขนาดเล็กถูกซ่อนไว้
“นะ-นี่….”
ผมหายใจไม่ทันขณะที่กำลังจะเปิดปากของผม.
“คุณจะบอกว่าเราควรจะพักตรงนี้ถูกต้องไม๊?”
ด้วยการเสริมร่างกายเลเวล2 ร่างกายของจุนโฮดีกว่าผม.
ผมพยักหน้า.
เราลงไปที่หน้าโกรกธาร เราเข้าไปในถ้ำขนาดเล็กที่อยู่หลังน้ำตกที่กำลังตกลงมา มันเล็กพอที่จะเข้าไปได้5คนและรู้สึกว่าอึดอัด.
แต่บางทีอาจเป็นเพราะว่ามีน้ำตกบังหน้าเรา ทำให้เรารู้สึกปลอดภัย
‘ต้องขอบคุณพระเจ้า ถ้าเราจะสู้กันที่นี่ เราจะปลอดภัยมากขึ้น.’
น้ำตกจะช่วยทำให้กลิ่นของเราไม่ออกไปข้าง.
ทางเดินเข้ามาในถ้พก็แคบดังนั้นทำให้ง่ายเมื่อเกิดการต่อสู้.
ผมยกเลิกอัญเชิญและพูดกับกลุ่ม.
“พักที่นี่กันเถอะ.”
กลุ่มพยักหน้า.
ผมทำปืนและกระสุนปืนร่วงลงกับพื้น อาจจะเป็นเพราะว่าผมรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ผมก็ล้มลงนอนทันที.
***
เมื่อผมเข้ามามันก็มีแต่สีดำ
มันมีแต่ความมืดและไม่เห็นอะไร นอกจากได้ยินลมหายใจเบาๆในกลุ่มของผม
ขณะที่ดวงตาของผมกำลังปรับให้ชินกับความืดภายในถ้ำ.
สิ่งมีพอมองเห็นคือตจุนชอยนั่งอยู่ตรงหน้าถ้ำ.
“คุณไม่นอน?”
จุยชอยแทบจะไม่มองมาทางผมและพยักหน้าทุกคนดูเหมือนว่าจะนอนหลับด้วยความเหน็ดเหนื่อย.
ผมเรียกกระดานของผมเพื่อดูเวลา.
-ชื่อ: คิม ฮยอน โฮ
-คลาส: 3
-คาม่า: 0
-ภารกิจ: เอาชีวิตรอดในเวลาที่กำหนด
-เวลาที่เหลือ: 5 วัน 9 ชั่วโมง 14 นาที
“คุณควรจะไปนอนได้แล้ว เดียวผมจะเฝ้ายามต่อเอง”
หลังจากที่ผมพูดจบจุนชอยก็ล้มตัวลงนอนทันที.
“ซิล.”
-เมี๊ยว.
“ชู่ เงียบๆ.”
ซิล พยักหน้าและเอาหน้าของเธอมาถูกแก้มของผม ความน่ารักของเธอทำให้ผมใจละลาย.
“ได้โปรดสอดแนมให้ผมหน่อย.”
ซิลพยักหน้าและบินออกจากถ้ำ.
สักพักเธอก็กลับมาและเขียนตัวเลขบนพื้น มันมืดมากผมไม่สามารถเห็นได้จริงๆ.
“เขียนมันที่มือผมได้ไหม?”
ซิลขยับไปที่มือขวาของผมก่อนที่จะเขียนตัวเลข 271 ลงบนมือผม.
“พวกมันมี 271 ตัวหรอ?”
ซิลพยักหน้า.
ลิงแดงที่เราต่อสู้ด้วยในวันนั้นกำลังหาทางที่เราอยู่ พวกมันมั่นใจว่าเราอยู่ใกล้ๆนี่.
‘สถานการณ์นี้ไม่ค่อยดีนัก.’
สถานที่ที่เราคิดว่าปลอดภัยไม่ใช่เรื่องที่ดีจริงๆ.
น้ำตกที่ไหลลงมามันทำให้ถ้ำชื้นและไม่สามารถสร้างกองไฟได้และมันก็เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ มันไม่สะดวกพอที่จะนอนหลับอยู่ที่นี่ตลอด5วัน.
เราต้องออกจากที่นี่.
แต่เราจะฝ่าฝูงลิงแดงทั้ง271 ตัวไปได้อย่างไร?
‘มันจะทำให้ความสุขของฉันหายไป ดังนั้นฉันจะไม่คิดถึงมัน.’
สักพักผมก็ปลุกคนอื่นๆนอกจากจุนชอยเพื่อที่จะตัดสินใจการเฝ้ายามของพวกเรา ระหว่างนี้พวกพวกเราทั้ง4คนจะเฝ้ายามกันคนละ 1.30 ชั่วโมง.
**
“ลุกขึ้น พวก.”
ต้องขอบคุณโกซางที่ปลุกผมด้วยเท้าของเขา.
“พวกเชี่ย มันเย็น ฉันต้องการที่นอนที่เหมาะสม.”
โกซางที่เฝ้ายามเสร็จแล้วและกำลังบ่นพึมพัม หลังจากที่เขาบ่นจนพอใจแล้วเสียงกรนของเขาก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง
ผมยังสะลึมสะลือหลังจากถูกเตะและง่วงนอนสักพักก่อนที่จะเรียกซิลออกมา
“คุณไปดูให้หน่อยได้ไหมว่าลิงแดงกำลังทำอะไรอยู่?”
-เมี๊ยว.
เธอตอบเสียงน้อยๆก่อนจะออกไป.
ซิลกลับมาแทบจะในทันทีผมรีบถามเธอ
“สารเลวนั่นหลับหรือยัง?”
-เมี๊ยว.
ซิลพยักหน้าของเธอ.
พวกเขาสามารถมองเห็นในตอนกลางคืนได้เป็นอย่างดี แต่พวกเขาไม่ได้ออกหากินในตอนกลางคืน นั่นหมายถึงการโจมตีตอนกลางคือเป็นแผนของเขา.
“พวกมันนอนหลับทั้งหมดหรือเปล่า? แล้วมีตัวที่ตื่นอยู่กี่ตัว?”
ซิลเขียนเลข9บนฝ่ามือของผม.
‘แค่ 9?’
มีหลายร้อยที่เดินไปเดินมา แต่มีเพียง9ตัวที่กำลังเฝ้ายาม? น่าสงสารกว่าที่ผมคิด.
แต่ผมสามารถเข้าใจได้ ในป่ามีสัตว์หลายร้อยชนิดและป่าแห่งนี้เป็นอาณาเขตของพวกมัน พวกมันไม่เคยต้องระมัดระวังทำให้การเฝ้ายามของมันหละหลวม.
‘ฉันควรจะใช้ประโยชน์จากตรงนี้ไหมนะ?’
ผมคิดเกี่ยวกับการหลบหนีกันเป็นกลุ่มในขณะที่ไอ้พวกสารเลวกำลังหลับอยู่.
แต่นั่นเป็นเรื่องเสี่ยง.
ไม่ว่ามันจะดูน่าสงสารแค่ไหนแต่เราก็มีโอกาศที่จะถูกจับโดย9ตัวที่เฝ้าอยู่ นอกจากนี้เรายังเหนื่อย แม้ว่าเราจะสามารถหลบหนีมาทั้งกลุ่มได้ แต่เราก็จะไม่สามารถวิ่งหนีพวกมันได้.
‘มันมาถึงที่นี่ได้อย่างไร?’
ผมคิดว่าทุกสิ่งเป็นไปได้ด้วยดีและเป็นไปตามแผน.
ขณะที่มาถึงป่าผมก็คิดว่าศัตรูของเราคือลิงแดง ผมประสบความเร็จในการหาน้ำและอาหาร เราเตรียมพร้อมสำหรับถูกโจมตีในตอนกลางคืน แต่มันก็ไม่สวยเท่าไร?
แต่อนิจจาสุดท้ายเราก็ถูกขังอยู่ในถ้ำเล็กๆนี่.
‘การทำงานเป็นทีมของลิงแดงเกินความคาดหมายของฉัน’
เราได้ฆ่าลิงแดงทั้ง21ตัวโดยไม่ปล่อยให้พวกมันรอดไปได้แม้แต่ตัวเดียว
แต่หลังจากนั้นผ่านไป1วันเต็มๆพวกมันหลายร้อยตัวก็ค้นหาเราทั่วทั้งป่า.
พวกมันหาที่อยู่ของพวกเราอย่างรวดเร็วและในที่สุดมันก็เจอตำแหน่งของเรา.
เราได้ฝ่าวงล้อมของการค้นหาก่อนหน้านี้ แต่ในท้ายที่สุดเราก็พบว่าตัวเองกำลังจนมุม.
‘มันเหมือนกับเป็นการล่าในห้าง.’*
[TN: 몰이사냥 ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่เมื่อฉันพิมพ์ลงไปใน กูเกิ้ล มันก็มีแต่ภาพขึ้นมา มันอาจจะหมายถึงการโจมตีเป็นกลุ่ม?](ส่วนตัวน่าจะเป็นการซื้อสินค้าลดราคาที่เห็นบ่อยเมื่อแบร์นนึงๆจะลดราคาจากป้าย/ไรต์)
ความพยายามของลิงแดงได้รับการจัดการออย่างละเอียด.
จำนวนที่พวกมันตายด้วยน้ำมือของพวกเรามากกว่า40ตัว แต่มันก็ไม่กลัวอะไร.
ผมมั่นใจว่าพวกมันต้องมีหัวหน้าที่แข็งแกร่งควบคุมอยู่ หัวหน้าที่ฉลาดและรู้วิธีโจมตีตอนกลางคืนและการล่าเป็นกลุ่ม.
งั้นมาจัดระเบียบกันก่อน.
อย่างแรก หัวหน้ามันฉลาด
สอง หัวหน้าของมันมีลิงแดงทั้ง271ตัวเป็นมือเป็นตีนให้.
สาม ป่าที่นี่ไม่ต่างกับสนามหญ้าหน้าบ้านของพวกมัน.
สี่ ในกลุ่มของเรามีคนที่ชอบสร้างปัญหาและคนอื่นๆก็ไม่ได้เป็นประโยชน์เท่าไร
‘การสอบเหี้ยๆแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?’
มันทำให้ผมโกรธ ไอ้เทวดาหนอนด้วง! ตอนนี้มันอาจจะมองเห็นความเจ็บปวดของผมและหัวเราะเบาๆ.
“เรียกกระดาน.”
-ชื่อ: คิม ฮยอน โอ
-คลาส: 3
-คาม่า: 0
-ภารกิจ: เอาชีวิตรอดในเวลาที่กำหนด
-เวลาที่เหลือ: 5 วัน 3 ชั่วโมง 45 นาที
ผมจ้องมองอย่าวว่างเปล่าไปบนกระดาน ผมใช้เวลาในการดูกระดานนานมาก.
ทันใดนั้นความคิดก็โผล่ออกมาจากหัวของผม.
อยู่รอดจนกว่าจะถึงเวลาที่กำหนด
นั่นคือทั่งหมด ตอนนี้ผมคิดถึงมันแล้วไม่มีตรงไหนบอกเลยว่าให้หนีหนึ่งสัปดาห์ เพียงแค่รอดเท่านั้น.
มันไม่ใช่ภารกิจที่เป็นไปไม่ได้ เหมือนกับการสอบครั้งแรกพวกเขาได้มอยภารกิจที่สามารถทำได้ สิ่งที่สามารถทำได้ด้วยทักษะของเรา.
ทักษะของเรา.
สกิลของผม…
แล้วบางอย่างก็พุ่งผ่านหัวของผมเหมือนกับแฟลช ผมเรียกซิลอีกครั้ง.
“ซิล ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณ.”
-เมี๊ยว?
ซิลมองมาที่ผมด้วยดวงตาที่กลมโตและน่ารักของเธอ.
“ใช้พลังของคุณทำให้เสียงหายไปได้ไหม?”
-เมี๊ยว.
ซิลพยักหน้า.
“คุณกำจัดกลิ่นได้ไหม?”
-เมี๊ยว.
เธอพยักหน้าอีกครั้ง.
“จากนั้นสุดท้าย คุณรู้ไหมว่าหัวหน้าของกลุ่มลิงแดงคือตัวไหน? เหมือนกับการปรากฎตัวเวลาที่มันออกคำสั่งหรือเป็นลิงตัวแก่ๆ บางทีคุณอาจจะเห็นมัน?”
-เมี๊ยว.
ซิลพยักหน้าของเธออีกครั้ง.
อ่า……..
นี่ไง คำตอบที่รอคอยมาตลอด.
***
ผมลุกขึ้นไปปลุกให้แฮซูมาเฝ้ายามต่อ.
“ถึงตาฉันแล้ว?”
“มีบางอย่างเกิดขึ้นฉันเลยปลุกคุณไวไปหน่อย.”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ถ้าผมไม่กลับมาภายในหนึ่งชั่วโมงคุณปลุกคนอื่นๆและหลบหนี.”
“อะไร?”
“ผมจะกลับมา”
ผมออกจากถ้ำ
แต่แฮซูก็ติดตามผม
“คุณกำลังจะไปไหน!”
“ผมกำลังจะไปฆ่าหัวหน้าของมัน ถ้าทำได้ การสอบก็จะจบ.”
“และถ้าคุณไม่กลับมา?”
“ถ้าหนึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วผมไม่ได้กลับมาก่อนรุ่งสาง ถึงตอนนั้นไอ้พวกสารเลวนั่นคงกำลังคลุ้มคลั่งและทำให้พวกคุณมีโอกาศ แต่ถ้าผมล้มเหลวพวกมันจะตื่นตัวมากขึ้นแม่แต่ในเวลากลางคืนพวกเขาห็จะค้นหาอย่างใกล้ชิด ดังนั้นคุณ…”
“มันจะไม่มีแบบนั้น!”
“….?”
“สิ่งที่เกียวกับผม……”
แฮซูกำลังร้องไห้
“จะเกิดอะไรเมื่อฉันจะถูกข่มขืน คุณเป็นคนเดียวที่ช่วยฉัน ทั้งในระหว่างการต่อสู้คุณก็ดูแลฉันอย่างไม่คิดชีวิต...ฮยอนโฮคุณเป็นคนเดียวที่ปกป้องฉัน ถ้าคุณไม่อยู่นี่ฉันควรจะทำอย่างไร”
คำพูดที่ออกมจากใจนั่นทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก.
“ได้โปรดอย่าไป แค่อยู่ที่นี่ ทำไมคุณต้องเสี่ยงขนาดนั้น?”
ผมยิ้มขมออกมา.
“คุณต้องการพูดอะไรอีกไหม?”
เรานั่งบนก้อนหินด้วยกัน.
ผมพูด “คุณอายุเท่าไร?”
“ฉันอายุ27.”
“คุณอยู่ในบริษัทมานานแค่ไหน?”
“ปีนี้เป็นปีที่4”
“คุณได้ทำงานอย่างรวดเร็วหลังจากที่คุณเรียนจบแล้ว?”
“ใช่.”
“มันเป็นบริษัทประแภทไหน?”
“ฉันอยู่แผนกการตลาดของ ST Soft”
“ว้าว คุณเข้าทำงานที่บริษัทขนาดใหญ่หลังจากเรียนจบแล้ว คุณต้องมาจากมหาลัยที่ดีแน่ๆ.”
“โรงเรียนมันก็ไม่เลว แต่พ่อแม่ของฉันเป็นฝ่าบบริหารของST Soft”
“ว้าว ผมอิจฉาคุณมาก หน้าตาของคุณก็สวยและบ้านของคุณก็ค่อนข้างดี คุณมีชีวิตที่ดีมาก.”
“มันไม่ได้เป็นแบบนั้น มองมาที่ฉันตอนนี้…”
“ดีกว่าผม.” ผมพูดขึ้น.
“แม้ว่าผมจะบอกชื่อของผมไป ผู้คนก็ไม่รู้ว่าผมเรียนจบมหาลัยที่ไหน ผมได้แต่บอกว่าผมกำลังเรียนอยู่และสอบเข้าราชการให้ได้ แต่ทุกวันผมก็อยู่ในฐานะคนว่างงาน.”
“…”
“เพือนที่มหาลัยของผมที่จบไปแล้วเขามีประวัติการทำงานมากมายและเขาก็ได้รับการจ้างงานโดยได้เงินเดินถึง20,000เหรียญ เห็นแบบนั้นผมก็ไม่กลัว เพื่อที่ผมจะได้เผชิญหน้ากับความลำบากเหล่านั้น ดังนั้นผมจึงตั้งใจที่จะสอบเข้ารับราชการจนกระทั่งตายด้วยอายุ 29 ปี.”
ผมถอนหายใจลึกๆและพูดต่อ.
“ผมไม่เคยทำสิ่งอะไรดีๆเลย ผมไม่เคยทำงานหนักและชีวิตของผมจบลงอย่างเรียบง่ายและปานกลาง นั่นเป็นเหตุผลที่ผมหมดแรงตอนนี้ เพราะว่าผมอยากมีชีวิตอยู่ ถ้าผมมีโอกาศอีกครั้ง ผมจะใช้ชีวิตอยู่อย่างถูกต้อง ผมน่าสงสารมากไหม?”
“มะ-ไม่ คุณไม่ใช่อย่างนั้น คุณมันเหลือเชื่ออย่างมาก ถ้าไม่ได้คุณ ฮยอนโฮ พวกเราทุกคนจะตายกันไปหมดแล้ว.”
“ขอบคุณ เป็นครั้งแรกที่ผมถูกชม.”
ผมและเธอก็หัวเราะด้วยกัน
