ตอนที่แล้วFlesh and Bones (2)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 123: Yihi’s Bizarre Adventure (2)

Chapter 122: Yihi’s Bizarre Adventure (1)


Chapter 122: Yihi’s Bizarre Adventure (1)

ผมเกิดมาในสนามรบ ผมใช้เวลาหลายสิบปีในสนามรบ.

อัตราการรอดตายในสนามรบต่ำกว่า 1% แม้กระทั่งเมื่อทุกคนที่ผมคิดว่าเป็นพันธมิตรก็ตาย ผมก็ยังมีชีวิตรอดได้.

เพราะฉะนั้น ... ผมคุ้นเคยกับการถูกทรมาน.

“ได้โปรด...”

อสุมันอยู่สถานะที่ไม่สามารถพูดได้มากมายนัก. เขาถูกปล้นและความกล้าของเขาก็ออกไป.หูและจมูกของเขาถูกตัดออก.ตาทั้งสองข้าง? พวกมันก็กายไปเช่นกัน.เท้าที่ถูกทำให้หายไปโดยสายฟ้าพระเจ้าก็กำลังถูกเผาอย่างต่อเนื่องเหมือนกับเนื้อ.

มีเหตุผลง่ายๆว่าทำไมเขาถึงยังไม่ตาย ยาชั้นสูงที่ทำโดยการบดใบของต้นไม้ต้นกำเนิด ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยให้เขาตายได้อย่างง่ายดาย.

“อสุมัน พระเจ้าของคุณไม่มีพลังแล้วตอนนี้.”

"ฆ่า...ฉัน...”

มันถูกทรมาณกว่า 10 ชม.แล้ว ผมทำทุกอย่างเท่าที่ผมคิดว่าทำได้ แบะความคิดของอสุมันก็พังทลายลงพลังของโอคูลอสก็เหมือนกัน.

‘นี้ก็เพียงพอแล้ว’

ความเจ็บปวดที่ผมทำได้มาถึงขีดสุดแล้ว.

ฉัวะ!

ผมใช้วาธตัดหัวของเขา.

ตายแล้ว ร่างกายของอสุมันกระจัดกระจายทันทีที่เขาตาย อย่างไรก็ตามผมไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยให้อสุมันไปอย่างสบายๆ.

ผมหันหัวของผมไปหาลิซที่เดิมตามผมมา.

“ลิซ.เก็บหัวที่เต็มไปด้วยพลังเวทย์ นี่เป็นแหล่งพลังเวทย์ชั้นยอด.”

“ขะ-เข้าใจแล้ว.” (ลิซมีนิสัยชอบพูดติดอ่าง)

พูดอีกอย่างนีงร่างกายของอสุมันจะถูกสร้างเป็นอันเดต ร่างกายของเขาจะได้รับความทุกข์ชั่วนิรันดร์ ผมอยากรู้ว่าโอคูลอสจะแสดงออกอย่างไรเมื่อผมให้เขาเห็นมัน.

ซูวววว์.

ในขณะเดียวกัน รอยแยกก็ปรากฎขึ้น รายการจากการประมูลเริ่มโผล่ออกมาทีละรายกาย.

'ฉันเดาว่ามันจะโผล่ออกมาตามดันเจี้ยนที่ผมอยู่ใกล้ที่สุด.’

ตอนแรกมันออกมาที่ดันเจี้ยนในเกาหลีแต่ตอนนี้ผมอยู่ในดันเจี้ยนที่จีนและมันก็โปโผล่ออกมาที่นี่ แสดงว่ามันโผล่ออกมาตามที่ๆผมอยู่.

"พวกเรานักรบจากชนเผ่าเคอร์ มาสเตอร์เราอยู่ที่ไหย?”

มีเสียงดังดังขึ้นในดันเจี้ยน.

เผ่าพันธุที่มีสองเท้าเป็นม้าและลำตัวกับหัวเป็นมนุษย์ นักรบจากเผ่าเคอร์ออกมาเป็นอันดับแรก.(ไรต์/ผมไม่รู้ว่าเป็นเซนทอร์หรือพวกที่คล้ายๆครึ่งแพะแบบเพอซี่แต่เป็นม้าแทนอะนะ)

ผู้นำเห็นผมอยู่หน้าร่างของอสุมันและหัวเราะ.

“ทรมาณ! พวกเราเผ่าเคอร์ชื่นชอบการทรมาณ!”

“เบาหน่อย.”

จิตใจของผมยังไม่สงบจากการทรมาณ หัวหน้าเผ่าเคอร์ลังเลเล็กน้อยก่อนจะก้มหัวลง.

"มาสเตอร์ ผมขอโทษ! นี่เป็นเสียงปกติของเผ่าเคอร์!”

ผมไม่รู้เพราะว่าพวกเขาไม่ได้ส่งเสียงในการประมูล อาจจะเป็นเพราะว่ามันเป็นข้อตกลงในระหว่างประมูลมันอาจจะมีความผิดพลาดนิดหน่อย.

เผ่าเคอร์ประกอบไปด้วยนักรบ100คน แต่ละคนมีความสามารถเทียบเท่าขั้นกลางเลเวล5และมีนักรบระดับสูงปะปนอยู่ในนั้นเล็กน้อยผมไม่ลังเลเลยที่จะซื้อ.

'เยี่ยม ตราบเท่าที่พวกเขาสนุกกับการต่อสู้.’

ผมจะเอาใจใส่เขา ตราบเท่าที่พวกเขาทำตามคำสั่งของผม ผมจะปล่อยอะไรบางอย่างไปเล็กแบบนี้ไป.

วิ้งงง!

ความสนใจของผมได้หันไปมองหลังจากเผ่าเคอร์.

100 อินเฟอร์โนกำลังลงมาจากรอยแตก.

ม้าไฟอินเฟอโน พวกมันไม่ใช้สัตว์กินพืช พวกมันกินมอนเตอร์เช่นก๊อบลิน ออคหรือแม้แต่โทรล มันมีจำนวน100ตัว อย่างไรก็ตามผมไม่ได้ซื้อพวกมันมาเพื่อเพิ่มจำนวน

"ผมได้ยินมาว่าเผ่าเคอร์ขี่ม้าได้ ดังนั้นความสามารถของพวกคุณจะเพิ่มเป็นอย่างมาก.”

"ถูกต้อง!พวกเราสามารถล่าออกี้สองหัวเมื่อเราขี่อินเฟอร์โน!”

ผมพยักหน้า.ได้ยินมาว่าเผ่าเคอร์อาศัยอยู่ในพื้นที่ห่างไกล ทุกคนมักจะพูดกันว่า, ‘พวกเขาจะแข็งแกร่งมากขึ้นหากได้ขี่ม้า.’ มีตำนานเล่าว่าเพววเขาสามารถล่าไฮดร้าได้ด้วยตัวคนเดียวหากได้ขี่เพกาซซัส. พูดให้ถูกก็คือเผ่าเคอร์เป็นยอดนักรบบนหลังม้า.

‘ยอดเยี่ยม.’

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาจะมีบทบาทสำคัญในการไล่ล่าโอคูลอสในดันเจี้ยนของเขา.

สิ่งต่อไปที่ออกมาจากรอยแตกคือลิซปากาแรม.

"อูวว, ผมสามารถรู้สึกได้ถึงออร่าแห่งความตาย.มันไม่ค่อยดีเท่าไร.นี่คือดันเจี้ยน?”

"ในฐานะที่คุณเป็นลิซคุณไม่คววรรู้สึกไม่ดีกับออร่าเหล่านั้น?”

ปาการามยิ้มเล็กๆและส่ายหน้า.

"อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับลิซต่ำๆ ผมได้กลายเป็นลิซเพื่อที่จะวิจัยงานของผม แต่รากฐานของผมเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ งานของผมเกี่ยวข้องกับชีวิตไม่ใช่ความตาย.”

"ลิซ ชะ-ชั้นต่ำ?”

น่าเสียดายที่คนที่กลายเป็นลิซดูถูกความเป็นลิซต่อหน้าลิซตัวอื่น พวกเขาไม่สามารถยอมรับได้.

ปาการามกล่าวต่อไป.

"อ่า, ผมขอเอาคำว่าชั้นต่ำคืน. ผมหมายถึงลิซเป็นได้แค่ขยะ.”

"แก ต้อง การ ตาย?”

"การต่อสู้เป็นพื้นฐานของคนไม่เจริญ”

“มะ-มาสเตอร์. อนุญาตให้ผม.”

ลิซมองมาที่ผม เขาไม่ต้องการต่อสู้ด้านหน้าผม ดังนั้นเขาจึงขออณุญาติผมก่อน.

“ผมไม่ให้.”

ลิซมองขมวดคิ้วต่ำลง.

ผมคุยกับปาการาม.

“ปาการาม.อย่ามาทำให้ดันเจี้ยนของผมเกิดปัญหา คุณเข้าใจไหม?”

"ผมรู้ ผมจะตั้งมั่นที่งานวิจัย.”

มันมีความไม่พอใจเล็กน้อยเล็ดลอดออกมา.

แต่ผมไม่ใส่ใจสิ่งพวกนั้น.

"ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้ผลลัพธ์จากการวิจัยของคุณ”

“...ขอบคุณ. ด้วยความสัตย์ จ่ายให้ผม5แสนแล้วผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าคุณค่าของงานวิจัยของผมมีมากแค่ไหน ผมมีความตั้งใจเป็นอย่างมาก คุณจะไม่เสียใจเมื่อคุณเชื่อมั่นในตัวผม ผมจะช่วยมาสเตอร์สร้างโฮมุนคลูสที่แข็งแกร่งและช่วยให้มาสเตอร์เป็นเดวิลให้ได้”

"นั่นคือความมั่นใจ.”

"ดังนั้นผมจึงอยากจะพูดสิ่งต่อไปนี้ ตามที่การประมูล ผมต้องการเครื่องมือ...”

ปาการามหยุดสักพัก เขาต้องการสอง-สามล้านแต้มมั้ง? จำนวนนี้ไม่ใช่ภาระของผม.

"ผมจะให้คุณเร็วๆนี้.”

“ตามที่คาดไว้มาสเตอร์ตระหนักถึงคุณค่าของผม!”

ปาการามผิวปากอย่างมีความสุข เขาไม่ได้ดูเหมือนลิซทั่วๆไปนัก หนังและอวัยวะภายในถูกยึดติดไว้เพื่อสร้างใบหน้ามนุษย์ มันแสดงให้เห็นความสามารถที่ดีและหลากหลาย.

รอยแยกปรากฎอีกครั้ง.

ราชินีนากา, ราชาคนแคระ และ 5คราเค่น พวกเขาค่อยๆออกมาจากรอยแยก.

แซ่กๆ - แซ่กๆ.

หางของราชินียากาส่งเสียงในขณะที่เธอวนไปรอยๆร่างกายของผม.มันอาจจะดูเหมือนว่าเป็นการกระทำที่หยาบคาย แต่ผมรู้ว่าเธอกำลังพยายามที่จะเรียนรู้กลิ่นกายของผม ดังนั้นผมจึงปล่อยเธอไว้คนเดียว. หลังจากที่เธอเคลือนที่ไปรอบๆตัวผมประมาณ20วิฯเธอก็ลดหัวลงซึ่งแปลว่ายอมแพ้.

ราชาคนแคระโค้งคำนับด้วยควววามกระวนกระวายใจ เขาอาจจะแตกต่างจากคนแคระคนอื่น นอกจากเคราที่เป็นสีน้ำเงินแล้วก็ไม่มีอะไรที่แตกต่างออกไปจากคนแคระด้วยกัน.

5คราเค่นไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร อาจจะเป็นเพราะว่าไม่มีน้ำแต่นั้นก็ดีแล้ว.

สิ่งแรกที่ผมเห็นคราเค่นเลยก็คือ ‘ใหญ่’ คาเค่นตัวเล็กสุดมีขนาใหญ่กว่า60เมตร. ตอนนี้ผมมีพวกเขาทั้ง5แล้ว.ชั้นบนสุดของดันเจี้ยนมันสูงและกว้างมากที่สุดแต่เมื่อเจอพวกเขาก็เหมือนกับว่าพื้นที่นี่เล็กไปเลย.

‘พวกเขาจะไม่ตายหากอยู่ในทะเล.’

มีศัตรูน้อยมากที่สามารถสู้กับคราเค่นในทะเลได้ แม้แต่มังกรก็ไม่สามารถสู้กับมันเมื่ออยู่ในน้ำ.

ผมสามารถมั่นใจถ้าผมวางมันในภูมิประเทศในทะเล.

ซู่มมมม!

รอยแรกเปิดออกอีกครั้ง.

‘ตอนนี้...’

ตัวสุดท้าย.

ปากของผมแม่มแน่นในขณะที่คิดถึง.

‘มาโก!’

สิ่งมีชีวิตชั้นสูงที่มีพลังมากกว่ากริฟฟินและยักษ์ทดสอบ.

มาโกมองมาที่ผม.

ทุกอย่างถูกย้ายมาที่ดันเจี้ยนที่จีนผมจุงใช้มันเป็นรากฐานเพื่อการก้าวไปข้างหน้าการเตรียมการทั้งหมดของผมเพื่อเตรียมตัวโจมตีโอคูลอส.

คริสปี้ได้เอาสิ่งมีชีวิตที่สำคัญๆมาให้ ผมเตรียมพร้อมเคลื่อนทัพทันทีหลังจากที่ได้รับของจากการประมูล.

“มะ-มาสเตอร์. ยิฮิไม่สมควรได้รับมันจริงๆ. ดาบอัศวินของแฟร์รี่. ยิฮิไม่คู่ควรกับมัน.”

ยิฮิก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน แม้ว่ายิฮิจะไม่ชอบซิกซิก แต่เธอก็ต้องการให้ดาบเล่มนั้นกับเธอไป.

"ในกรณีของคุณมันก็เพียงพอแล้ว.”

ยิฮิได้รับการอัพเกรดเป็นแฟร์รี่ดั้งเดิม เธอผ่านการรับรองแล้ว.

"แต่...ราชาแฟร์รี่ได้มอบดาบเล่มนี้ให้กับแฟร์รี่ชั้นยอดเท่านั้น ครั้งสุดท้ายที่ราชาแฟร์รี่มอบให้ใครสักคนเมื่อ20,000ปีมาแล้ว ยิฮิฮิ แต่ฉันก็ดีใจที่เห็นมัน.”

“ยิฮิ.”

“ค่ะมาสเตอร์.”

"รับมัน.”

"ค่ะ..."

ยิฮิลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบดาบขึ้นมา มันมีขนาดยาว 30 ซม.มันคล้ายดาบแต่มันก็มากกว่าดาบ อย่างไรก็ตามเมื่อคิดตามถึงขนาดของแฟร์รี่มันก็เข้าใจได้.

ในขณะที่ยิฮิกำดาบแน่น.

“เอ๋ เอ๋?”

แสงออกมาจากดาบและสร้างประตูขนาดเล็กๆออกมา.

จากนั้นประตูก็ดูดยิฮิเข้าไป

- ‘ดาบของอัศวินแฟร์รี่’ จะทำการทดสอบแฟร์รี่ ‘ยิฮิ.’

แฟร์รี่ ‘ยิฮิ’ จะถูกย้ายไปที่ห้องทดสอบ.

‘ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดแบบนี้.’

ถูกบังคับให้เข้าไปอีกมิติ.

ดูเหมือนกับว่ามันจะเป็นสถานที่แยกต่างหากเมื่อผมทำการตรวจสอบ ผมพยายามใช้พรแฟร์รี่เพื่อติดต่อกับเธอ แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมา.

“มะ-มาสเตอร์ของฉัน คุณแฟร์รี่ ได้หายไปแล้ว.”

คริสปี้พูดด้วยสายตาที่เบิกกว้าง.

“…มันไม่ใช่เรื่องใหญ่”

เธอหายไปและการเชื่อมต่อก็หายไปด้วยเหตุผลบางอย่าง.

ไม่มีอะไรที่ผมทำได้ ผมหวังว่าจะให้เธอกลับมาโดยไม่เป็นอันตราย มันอาจจะโหดร้าย แต่มีโอกาสที่เธอจะให้เวลานานและผมก็มีหลายสิ่งที่ต้องทำ.

'ฉันไม่สามารถรอได้ แม้เพียงเล็กน้อย.’

ผมไม่รู้ความตั้งใจที่แท้จริงของโอคูลอส โอคูลอสส่งให้กลุ่มของเขาเข้ามาโจมตี แต้ไม่มีการบอกว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ในขณะนี้.

นอกจากนี้โอคูลอสได้เห็นหน้าต่างสถานะของผมแล้วและยังได้เห็นฉายาของผมด้วย เขาอาจจะรู้สึกว่าแต้มที่เหลือได้มาจากดันเจี้ยน.

เพื่อที่จะบรรเทาความกังวลของผม ผมต้องเคลื่อนไหวไปหาโอคูลอส.

“คาซ่ารับมัน.”

“ขอบคุณ.”

ความแปรปวนอยู่ในสายตาของคาซ่าเมื่อเขาได้รับเกราะมังกร.

ทัสมาลได้รับหมวกมั่นคงและคริสปี้ก็ได้รับสกิลสื้อสารทางจิตวิญญาณแฝด จิตวิญญาณแฝนนี้เพื่อเอาไปใช้กับรอยและโรส.

‘ยิฮินี่คือโอกาสที่จะแสดงความสามารถของคุณ.’

ความคิดสร้างสรรค์ที่ไม่มีใครคิด!

ถ้ายิฮิมีพลังนั้นเธอจะผ่านการทดสอบ.

ถึงแม้ว่าผมยังรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ก็ตาม ... ตอนนี้ผมไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว.

*     *     *     *

ไอ้บัญทึกอะวิญญาณแฝดนี่อาจจะเป็นของคริสปี้ และคริสปี้ก็ใช้มันติดต่อกับรอยและโรสเพื่อแชร์ประสบการณ์กันตามที่ผมเข้าใจอะนะเพราะว่ามันไม่ได้เป็นบัญทึกอันที่ผมแปลตอนแรก มันมาถึงก็เป็นการสื่อจิตของแฝดไปซะงั้นผมเลยเปลี่ยนๆเพื่อความลื่นไหล ถ้าตอนหน้ามันเฉลยมากกว่านี้ก็ค่อยรู้กัน

0 0 โหวต
Article Rating
6 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด