ตอนที่ 30 เสือ
ตุบบบบ
หลี่ฉิงชานวางเหยื่อทั้งหมดที่เขาล่ามาได้ลงตรงหน้าปู่ซาง“นี่คงมากพอสำหรับอาหารที่ข้าได้กินไปในหมู่บ้าน ใช่ไหม!”
เสียงกลื่นน้ำลายรอบๆดังออกมา บรรดานักล่าที่เพิ่งลงมาจากภูเขาต่างตกตะลึงพร้อมกับตาโตและอ้าปากค้าง พวกเขามีคนจำนวนมากที่ทำงานร่วมกันและวางแผนอย่างพิถีพิถัน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถจับได้มากเท่าหลี่ฉิงชานที่จับด้วยตนเองเพียงคนเดียว
ปู่ซางพบว่าศพที่มากมายเหล่านี้ไม่มีร่องลอยการบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย“เจ้าล่าพวกมันยังไง”
นี่คือคำถามที่ทุกคนในที่นี้ต้องการจะถาม หลี่ฉิงชาน นึกอยู่ครู่หนึ่งและตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าจับพวกมันด้วยมือของข้า!”
ทุกคนล้มคว่ำทันที พวกเขาไม่สามารถจะถามของพวกเขาต่อได้แล้ว
หลี่ฉิงชานจ้องไปที่เหล่านักล่า“เจ้าก็ล่าได้มากเช่นกัน เกือบจะเทียบเท่าข้า แต่ไม่มีทางที่จะเทียบเท่าข้าเพราะข้าพยายามมากกว่าพวกเจ้าหลายเท่านักมิฉะนั้นข้าก็คงจะมิมีทางชนะได้”
ปูซางไม่สามารถอธิบายให้เขารู้ได้ว่าบรรดาอาหารเหล่านี้ต่างต้องถูกแบ่งกันในหมู่นักล่า นักล่าแต่ละคนไม่ได้หาเหยื่อได้เช่นเดียวกันกับทุกคน
ในวันแรกของการล่า ชัยชนะของหลี่ฉิงชานเกือบที่จะได้สลักอยู่บนหินแล้ว
หลังจากหลี่ฉิงชานกินอาหารเสร็จก็กลับขึ้นไปบนภูเขาทันที
นักล่าเหล่านั้นต่างก็กลับขึ้นภูเขาทางตอนเหนือด้วยอารมณ์ที่ไม่สบายใจและอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นภายในหมู่บ้าน
“เป็นไปได้ยังไง”
“เจ้าต้องพึ่งเมามาแน่ๆ!”
พวกเขารีบแก้ต่างให้ตน“มันเป็นเรื่องจริง การแข่งขันนี้สำคัญมาก”
“เจ้าเด็กนั้น!”เสือป่วยสีเหลืองถอนหายใจออกและตะโกน“ทุกคนพยายามให้มากขึ้นอีก! อย่าตามหลังเขา หากเราทุกคนร่วมมือกันแล้วยังไม่แม้แต่จะเทียบเคียงคนๆเดียวได้ พวกเราทุกคนจะต้องกรีดข้อมือตนเอง!!”
นักล่าทั้งหมดต่างปฏิญาณออกเสียงดังสะนั่นกำลังใจของพวกเขากำลังเพิ่มสูงขึ้น
เสือป่วยสีเหลืองแอบกลั้นอาการไอไว้ เมื่อเขามองไปที่ฝ่ามือของตนเองก็มีเหลือสีแดงสดใสเล็กน้อยอยู่ในมือ …..
…
กลุ่มของคนและม้าต่างค่อยเดินขึ้นไปตามเส้นทางบนภูเขา ตรงกลางมีเกี้ยวขนาดเล็กที่ใช้คนสี่คนแบกถูกล้อมรอบไปด้วยคนรับใช้และคนอารักขา
มืออ้วนๆเปิดม่านออกเกี้ยวออกเผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยไขมัน“ที่ปรึกษา ตอนนี้เมืองอาทิตย์อัสดงอยู่ห่างจากที่นี้เท่าใด”
คนที่ดูคล้ายกับพ่อบ้านกล่าว“คุณชาย มันยังคนอีกไกล คงจะดีหากเราสามารถไปถึงได้ในคืนนี้”
คุณชายอ้วนปล่อยม่านลงและพึมพำกับตัวเอง“ข้าทุ่มเทให้กับการเรียนรู้การปกครองประเทศไปมากมาย แต่พวกเขาส่งข้าไปทำหน้าที่เป็นผู้พิพากษาในมณฑลที่ห่างไกลเช่นนี้ คุณชายแสนสมบูรณ์แบบเช่นข้าช่างสับสนจริงๆ”
“คุณชาย เราไม่ควรพูดเรื่องไร้สาระแบบนั้นมันจะไม่ดีถ้าได้ยินไปถึงหูของเจ้าเมือง”
คุณชายอ้วนทำเสียง ฮึม ฮึมเละไม่ได้พูดคุยใด ๆอีก
ในตอนนี้จู่ๆก็มีลมในภูเขามากขึ้นและนกป่านับไม่ถ้วนบินขึ้นฟ้าอย่างตื่นตระหนก
โฮกกกกกกกก เสียงคำรามแผดกระจายออกมาจากป่าทึบข้างทาง
ก๊องงงงง
เกี้ยวตกลงพื้น ตาและปากของคุณชายอ้วนเริ่มบิดเบี้ยว“หว่า... นี้มันเรื่องอะไรกัน?มีใครวางแผนที่จะสังหารข้าราชการงั้นรึ?”
“คะ คะ คุณชาย นะ นะนั้นมันเสือ!”ที่ปรึกษาล้มลงกับพื้นและนิ้วที่สั่นเทาได้ชี้ไปตรงหน้าเขา
เสือที่ดุร้ายโผล่พรวดขึ้นมาจากเนินขึ้นมาบนเส้นทางของภูเขาจ้องมองเกี้ยวตรงหน้ามันเขม่งราวกับปรารถนาบางสิ่ง มีตัวอักษร "王" อยู่ที่หน้าผากขณะที่มันยืนตระหง่านอย่างหน้าเกรงขาม
“ฮึมมมม เสืออะไร นั้นมันเสือ ใครก็ได้ ใครก็ได้รีบมาจับเจ้านี้ที!”
ที่ปรึกษาแทบจะร้องไห้“พะ พะ พวกเขาหนีไปหมดแล้ว”
คุณชายอ้วนยกผ้าม่านขึ้นและมอง ทั้งคนรับใช้ คนแบกและคนอารักขารอบๆเขาวิ่งหนีกันได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาตอบสนองอย่างรวดเร็วที่สุดทันทีที่ได้ยินเสียงคำรามของเสือ ชนชั้นแรงงานระดับล่างยังเต็มไปด้วยความตื่นตัวและมีไหวพริบที่รวดเร็ว
คนโบราณมีสำนวนกล่าวไว้ว่า หน้าซีดทันทีเมื่อเอ่ยถึงเสือ สำหรับคนธรรมดาในยุคนี้ไม่มีใครที่ไม่กลัวเสือ เสือที่ดุร้ายกินคนก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ธรรมดา
คุณชายอ้วนกล่าว"ที่ปรึกษาเจ้าซื้อสัตย์จริงๆที่เจ้าไม่ได้ทรยศข้า!"
ที่ปรึกษาบอกตามสัญชาตญาณว่า"ขอบคุณสำหรับคำชมคุณชาย"
“แม้ชีวิตที่ต่ำต้อยของข้าจะต้องถูกฉีกร่างกายและกระดูกออกเป็นชิ้นๆแค่ก็คงยังไม่ไม่สามารถตอบแทนบุญคุณนับพันที่คุณชายผู้สง่างามมอบให้ข้าได้”ในขณะที่สบถคำสาปแช่งอยู่ในใจ'ให้ตายเถอะ ข้าไม่ได้มีความแข็งแกร่งพอจะสามารถขยับหรือหนีไปได้'
"เจ้าช่วยตัวเองไปก่อน ข้าจะไปช่วยทหาร"คุณชายอ้วนพุ่งออกจากเกี้ยวอย่างรวดเร็ว วางแผนที่จะบังคับให้เขาเดินผ่านถนนและหลบหนี
ที่ปรึกษาได้ไปเกาะข้าของคุณชายอ้วนอย่างรวดเร็ว"คุณชาย อย่าปล่อยคนที่ต่ำต้อยเช่นข้าทิ้งไว้ที่นี้"
สายตาของเสือก็เบิกกว้างทันทีเมื่อมันเห็นก้อนไขมันตรงหน้าและมันแทบอยากจะกระโจนเข้าไปเมือมันได้ยินเสียงดังเสียดหูของมัน จากนั้นมันค่อยๆถอยหายเข้าไปในป่า
หญ้าและต้นไม้ในป่าเริ่มแกว่งไปมาส่งเสียงกรอบแกรบสะท้อนไปมาใกล้ขึ้นใกล้ขึ้นทำให้ความเกิดความกดดันที่มากจากความกลัวมากแต่เมือมันโผล่ออกมามันน่าตกใจกว่าเสือที่พึ่งหายไปเสียอีก
ที่ปรึกษาพึมพำกับตนเอง"อะไรอีกหล่ะคราวนี้!!"
มีเงากระโจนออกมาจากป่าเขา เป็นชายหนุ่ม ใบหน้าที่ยังหนุ่มของเขาไม่ได้นับว่าหล่อเหลานักแต่มันเต็มเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณที่ทะเยอทะยาน ขณะที่เขากำลังลงมาจากเส้นทางบนภูเขาเขาหันหน้าไปทางเสือที่ดุร้ายตัวนั้นและยิ้มกว้างในขณะที่มันกำลังแยกเขี้ยว"นั้นมันเหยื่อหายาก!!"
เสือดูเหมือนจะรู้ว่าคนที่เพิ่งปรากฏตัวออกมาใหม่ไม่ใช่คนที่มันจะจัดการได้ง่ายๆ มันทำท่าทางแยกเขี้ยวและกวัดแกว่งกรงเล็บของมันขู่ตบตา แต่มันก็ไร้ประโยชน์
ร่างของมันสั่นเทาและพุ่งโจมตีไปข้างหน้าด้วยความโกรธ
หลี่ฉิงชานวางเท้าอย่างมั่นคงและจับกรงเล็บทั้งสองข้างของเสือด้วยมือของเขา ปากของเสือที่เต็มไปด้วยเขี้ยวแหลมคมอยู่ใกล้กับหน้าเขาปล่อยกลิ่นลมหายใจที่เหม็นคาวออกมา เขาตะโกนด้วยเสียงหนักแน่น ปราณแท้ของเขาพลุ่งพล่านไปมาอย่างบ้าคลั่งเต็มไปด้วยพลังที่แข็งแกร่งได้ไหลไปสู่แขนของเขาและเขาเหวี่ยงเสือที่หนักหลายร้อยปอนด์ลงไปนอนบนพื้นได้ในครั้งเดียวจากนั้นเขากระโจนขึ้นไปขี่หลังมัน
เขาไม่เคยเจอเสือมาก่อนและเคยอ่านเรื่องที่เกี่ยวกับหวู่ซงสู้กับเสือในเรื่อง<Water Margin>เขาเลยเรียนรู้จากตรงนั้น เขาจับหลังเสือไว้แน่นและต่อยไปทีหลังมันมั่วๆ
เสือเจ็บปวดและส่งเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง มันก้มลงราวกับจะโค้งคำนับส่งให้หลี่ฉิงชานลอยขึ้นไปในกาศ หลี่ฉิงชานคิด'ความจริงมันแตกต่างจากในหนังสือสินะ'ปราณแท้ในร่างเขาไหลลงไปส่วนร่างและทำให้เขาตกลงสู่พื้นอย่างมันคง เตรียมต่อสู้กับเสืออย่างรอบคอบ
แต่เสือมองมาที่เขาและคำราม 'โฮกกกกก'แล้วหันไปและหนีไป
คุณชายตัวอ้วนและที่ปรึกษาทั้งสองได้ตาโตมองภาพตรงหน้าอย่างงงๆ และพึ่งจะได้สติกลับมาในตอนนี้ดีใจเหลือเกินกับเรื่องไม่คาดคิดที่เกิดขึ้น
“วีรบุรุษหนุ่มผู้กล้าหาญ ข้าคือผู้พิพากษาของเมืองอาทิตย์อัสดง เจ้าไล่เสือนั้นไปข้าจะตบรางวัลให้เจ้าอย่างงาม”
แต่หลี่ฉิงชานไม่ได้หันไปมองพวกเขาและตะโกน"เจ้าจะหนีไปไหนนน!"เขาไล่ตามไปอย่างรวดเร็วราวกับดาวตกและคว้าจับไปที่หางของเสือ อย่างไรก็ตามหางเสือนั้นลื่นมันไม่ง่ายเลยที่จะจับไว้ได้
หลี่ฉิงชานจะปล่อยเหยื่อตัวใหญ่ตรงหน้าไปได้อย่างไร หลังจากนั้นเขาก็ไล่ตามต่อไป
คุณชายอ้วนและที่ปรึกษา มีตอบสนองต่อสถานการณ์ที่น่าน่าอัศจรรย์นี้หลังจากเวลาผ่านไปพักใหญ่พวกเขามองหน้ากันและกันด้วยความตกตะลึง
การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงมาถึงบทสรุปหมู่บ้านม้าเต็มไปด้วยความปิติยินดี
หลี่ฉิงชานกลับมาที่หมู่บ้าน ร่างกายของเขามีแผลถากถางหลายจุดเลยทีเดียวแต่ทุกคนที่มองไปที่เขาได้แสดงท่าทีที่เต็มไปด้วยความยำเกรง ไม่ใช่เพราะรอยแผลของเขาแต่เป็นเพราะเหยื่ออยู่บนไหล่ของเขา
เขากำลังแบกเสือโตเต็มไวที่ดุร้ายไว้บนไหล่
เขาได้ไล่ตามเสือโคร่งตัวนี้หนึ่งวันหนึ่งคืนในป่าบนภูเขา ต้องขอบคุณความอึดทนทานที่หมัดวัวอสูรได้ประทานให้ เขาได้คลาดสายตาจากเสือหลายรอบมากในช่วงเวลากลางคืนหากไม่มีเสี่ยวอานช่วยแกะลอยและไล่ตามเขาคงจะจับมันไม่ได้
เมื่อเผชิญหน้ากับเจ้าภูเขาเช่นนี้เสี่ยวอานไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้ เสือที่ดุร้ายมีอำนาจตามธรรมชาติที่จะทำให้ภูติผีกลัวและจะทำให้ภูติผีกลัวมากยิ่งขึ้นไปหากเป็นเสือระดับสูง ที่กลายเป็นเสือวิญญาณมันจะสามารถเก็บวิญาณของคนที่กินไปให้มาติดตามตนเองได้
เด็ก ๆ ในหมู่บ้านวิ่งไปรอบ ๆหลี่ฉิงชานดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความนับถือ
เสือป่วยสีเหลืองได้เดินออกมาเพื่อต้อนรับจากนั้นก็ได้ตัดสินการล่าครั้งแรกของเขา ไม่มีใครในหมู่บ้านกล้าที่จะคัดค้าน ไม่ใช่เฉพาะกับคนธรรมดาเพียงเท่านั้นเสือโคร่งยังเป็นสัตว์ป่าที่น่ากลัวแม้แต่กับนักล่า ธนูธรรมดาๆไม่มีทางที่จะฆ่าเสือได้ มันคงจะทำได้แค่กระตุ้นความดุร้ายในธรรมชาติของเสือออกมาแทนและหนทางที่ตรงไปสู่ความตายแน่ๆคือการที่คนหวังจะเอามีดเข้าไปสู้ในระยะใกล้กับเสือ
หลี่ฉิงชาน ฆ่าเสือและมันก็เหมือนกับว่าเขาชนะความน่าเกรงขามของเสือที่ทุกกต่างกลัว
"ข้าไม่มีเงินมากพอ ฉะนั้นธนูผ่าศิลาคันนี้ก็จะเป็นรางวัลสำหรับการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงนี้!"เสือป่วยสีเหลืองหยิบคันธนูชั้นยอดจากหลังเขาออกมา
"ธนูผ่าศิลา!"
ฝากไลคเพจด้วยนะค้าบบบLegend of the Great Saint ครับ^^
