Flesh and Bones (2)
Chapter 121: Flesh and Bones (2)
วูววววว!
มีหนอนยักษ์โผล่ออกมา และมีหลุมขนาดใหญ่อยู่ด้านหลังที่อยู่หน้าดันเจี้ยนพร้อมด้วยสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนผ่านหลุมนั้นมากมาย.
"เพื่อพระเจ้าของเรา."
การดำรงอยู่ของมอนเตอร์.
ดีม่อนจากฝ่ายของโอคูลอส อสุมัน!
มีการรวมจิตวิญาณของดีม่อนทั้ง12ตัว.เขามองออกไปเหมือนกับดีม่อนตนอื่นๆ.โอคูลอสที่เปรียบดั่ง ‘พระเจ้า’ และพวกเขาเป็นเครื่องบรรนาการ อสุมันทาใบหน้าของเขาเป็นสีทอง.
วิญญาณของอสุมันเหลืออีกไม่น้อยเท่าไร มันยังคงอยู่นิดหน่อย จิตใจของเขากำลังแหลกเป็นผุยผง แต่ตอนนี้เขายังคงมีความคิดของตนเองอยู่.
กรรร! ก๊าซซซซ!
มีออคมารวมกันอยู่ที่ทางเข้า ซิกซิก ไดเคลื่อนไหวสิ่งมีชีวิตออกมาด้านนอก อย่างไรก็ตามมันก็ไม่สามารถหยุดการรุกรานของออคได้.
"โทษมาสเตอร์คุณซะ.”
อซุมันดึงธนูสีเขียวออกมา ความกดดันเริ่มรุนแรงขึ้นเมื่อเขาดึงสายจนสุด มันไม่มีเสียงแม้ว่าจะปล่อยออกมากแล้ว.
ปังงง?
มีฟองอากาศเกิดขึ้นบนไหล่ของออค แม้ว่าพวกเขาจะเอามือปัดออก แต่ฟองอากาศก็ไม่ได้หาย ฟองอากาศเริ่มใหญ่ขึ้น...
ปัง
พวกเขาได้ยินเสียงระเบิดขนาดใหญ่ อย่างไรก็ตามมันไม่ได้จบลงแค่นั้น.
มอนเตอร์สีเขียวที่โผล่ออกมาจากร่างการกระจายของออค.
"พระเจ้าต้องการดันเจี้ยนอันนี้ ยอมรับมันซะ.”
ก๊๊~~!
มอนเตอร์สีเขียวโจมตีไปทั่ว.
เสียงของสัตว์หลายพันวิ่งเข้ามาในไม่ช้า.
การรุกรานแบบเต็มรูปแบบเริ่มขึ้น.
ชั้นบนสุดของดันเจี้ยนที่จีน.
ใบหน้าของซิกซิกแดงและกระวนกระวาย.
“ซิกซิก! พวกคนเลวพวกนี้! มันผิดกฎนะที่บุกมาขนาดนี้!”
อซุมันและพวกของเขากำลังขึ้นมาถึงชั้นบนสุด.
มีหลายตัวที่มีคุณภาพที่ดี
ดันเจี้ยนที่จีนแทบไม่พร้อมกับการรุกรานเต็มรูปแบบเหล่านี้ มันรุนแรงเกินไปกว่าการป้องกัน หากพวกเขาเป็นมอนเตอร์ระดับต่ำเช่นออคหรือกากอยเธอสามารถหยุดมันได้
"ยิฮิยัยหญิงชั่ว ฉันได้ขอความช่วยเหลือไปที่เธอทำไมยังไม่ตอบกลับ? ซิกซิก! ยัยหญิงชั่วเอ้ย!”
ซิกซิกกลัว.เธอทำสัญญาครบแล้ว.หากว่าเธอเสียแกนดันเจี้ยนไปเธอก็จะ ‘หายไป’ เธอจะหายไปไม่เหลือแม้แต่วิญญาณ.
เพราะอย่างนั้นเธอจึงทิ้งความภาคภูมิใจของเธอและขอความช่วยเหลือจากยิฮิ แต่ยิฮิไม่ได้ตอบ.
ศัตรูก็เคลื่อนที่มาเร็วมาๆ แม้ว่าจะป้องกันมันได้แต่มันก็ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงในการมาที่ชั้นบนสุด.
“ซิกซิก...ซูดดด!”
น้ำตาและน้ำมูกไหลเกิดจากความกลัวของเธอ ความเป็นจริงแล้วซิกซิกเป็นคนที่กลัวมาก มีการจัดอันดับของเหล่าแฟร์รี่ ซิกซิกใช้ความโกรธในการซ่อนความกลัวของเธอ.
“ซูด! ซูดด! ฉันไม่ต้องการที่จะหายไป! ไม่!”
ซิกซิกเช็ดน้ำตาที่ไหลลงด้วยหลังมือของเธอ.
แฟร์รี่ไม่สามารถตายได้ แม้ว่าแฟร์รี่จะได้รับการโจมตีที่รุนแรง เธอก็แค่หายไปและกลับเข้าสู่อ้อมกอดของธรรมชาติ พวกเขาจะใช้เวลาหลายล้านปีในการฟื้นฟูตนเอง ไม่มีการรับประกันว่าเธอจะกลับมาเป็นคนเดิม แต่พวกเขาจะไม่ตาย.
อย่างไรก็ตามการสูญพันธุ์ก็แตกต่างกัน พวกเขาจะถูกกีดกันจากทุกโอกาส ไม่มีทางที่จะฟื้นตัวได้...
ความกลัวเป็นสัญชาตญาณที่เกิดขึ้น สายตาของเธอหันไปหาโฮโลแกรมที่ลอยอยู่เหนือแกนดันเจี้ยน.
มีจุดแดงขึ้นมาถึงชั้นที่28 ดันเจี้ยนของประเทศจีนมี29ชั้นนั่นแสดงว่าเหลืออีกเพียง1ชั้นเท่านั้น.
“ยิฮิ หญิงเลว ฉันเกลียดมาสเตอร์ด้วย!”
"จริงอะ.”
"……?"
ได้ยินเสียงที่เธอยากได้ยิน.
ตาของซิกซิกกว้างขึ้นขณะที่เธอหันศีรษะ.
วงเวทย์เคลื่อนย้ายระหว่างแกนดันเจี้ยนถูกเปิดใช้งาน นอกจากนี้ซิกซิกยังได้ให้การการต้อนรับเป็นอย่างดี.
คนที่ปกครองสามดันเจี้ยน ดันเจี้ยนมาสเตอร์!
เขามาพร้อมกับสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่ง.
“สถานะปัจจุบันของศัตรู?”
ซิกซิกตอบคำถาม.
"ชั้นที่28..พวกเขามาถึงแล้ว.”
"ผมมาทันเวลา.”
“มะ-มาสเตอร์ คุณจะหยุดพวกเขาไหม?”
"ธรรมดา.”
ดันเจี้ยนมาสเตอร์เพียงแค่หัวเราะ.
"พวกเขาเดินเข้ามาที่นี่โดยไม่ได้รับอณุญาติ ผมจะกวาดพวกเขา.”
ผมได้โยนแขน โดคูลอส ไว้หน้าดันเจี้ยนของประเทศจีนโอคูลอสได้พบสถานที่เฉพาะเจาะจงของดันเจี้ยนผ่านแขนแล้ว มิฉะนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่จะตีสถานที่แห่งนี้เป็นอันดับแรก.
อย่างไรก็ตามเขาพยายามที่จะทำลายดันเจี้ยนในขณะที่เจ้าของไม่อยู่และทำมให้เขาเสียหาย จนกระทั่งมาถึงที่ประเทศจีน..เขาเข้าใจผิดคิดว่านี่เป็นที่ตั้งของผม.
กลยุทธ์ของเขาถูกวางแผนไว้อย่างดีกลายเป็นว่ามันความผิดพลาด.
ดีม่อนและมอนเตอร์กว่า2พันตัว มันก็เพียงพอที่จะถล่มบ้านที่ว่างเปล่านี้ได้.
“อซุมัน. ไม่ ผมควรจะเรียกคุณว่าโอคูลอส?”
"เขาคือพระเจ้าของผม ผมอสุมัน ผมเป็นทาสผู้ภักดี.”
ผมเผชิญกับอสุมันและมอนเตอร์ของเขาที่หน้าทางเข้าชั้น29 จำนวนของอสุมันล้นหลาม อย่างไรก็ตามผมดีกว่าในแง่ของคุณภาพ.
'ดูเหมือนว่าการดูดซึมยังไม่เสร็จสมบูรณ์.’
มีไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับการดูดซึม แต่ตาของอสุมันไม่ได้จ้องมองมาที่นี่ เหมือนกับว่าเขากำลังมองหาอย่างอื่น.
โอคูลอสและดีม่อนตนอื่นทุกๆคนกำลองมองมาที่นี่เช่นกัน.(ผ่านตาไอ้อสุมัน)
อสุมันเดาะลิ้นแล้วพูดว่า.
"นี่เป็นการโจมตีที่สมบูรณ์แบบ คุณรู้ถึงมันได้อย่างไร?”
“มันไม่ใช่แผนการที่ชัดเจนหรอ เมื่อคุณโจมตีมาตอนที่ผมกำลังยุ่งอยู่กับการประมูล?”
"ถ้าคุณรู้แล้วคุณจะได้รับการเตรียมการมากขึ้น ลักษณะปัจจุบันของคุณ ... ดูเหมือนว่าคุณรีบร้อน แล้วชัยชนะก็อยู่กับผม.”
"คุณจะรู้ได้อย่างรวดเร็ว.”
ผมเริ่มหัวเราะ.
ผู้ที่อ่อนแอทั่วๆไปอยู่ตรงหน้าและเป็นศัตรูของเขา สำหรับผู้ที่มีอำนาจจริงๆแล้วถึงแม้จะมีจำวนวนน้อยมันก็ไม่มีปัญหา.
ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด การที่โจมตีนี้ทำให้ผมประหลาดใจแต่มันก็ไม่สำเร็จ.
“รัลดาล บิกิเซล.คุณไม่สามารถเข้าร่วมกันพัฒนาได้ พระองค์ไม่ต้องการคุณ.”
"ทุกคนสามารถมีวิวัฒนาการได้ด้วยตัวเอง และมันจะไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าผมเป็นนักล่า!”
ผมดึงวาธออกมา.
ครึ่นนน!
ในขณะเดียวกันสายฟ้าพระเจ้าก็ส่งเสียงออกมา.
แขนของอสุมันที่กำลังง้างธนูได้โจมตีเข้ามาที่ผมอย่างรวดเร็ว.
'มันเป็นเพราะการดูดซึม? ดูเหมือนเขาจะแข็งแรงขึ้นนิดหน่อย.'
สกิลนั้นไม่ได้เป็นภัยต่อผม ความฉลาดนั้นมีความเกี่ยวข้องกับการป้องกันเวทย์มนต์และผมมีถึง93แต้ม ผมมีความต้านทานเล็กน้อย แต่มันเร็วผิดปกติเนื่องจากการดูดซึมวิญญาณเขาของที่ดูเหมือนจะทำให้มันเพิ่มมากขึ้น ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับโอคูลอสมันจะลำบากมาก.
"คุณข้ามเส้น อย่างไรก็ตามมันก็มีจำกัด คุณอยู่คนเดียว!”
"ฟังจากน้ำเสียง ผมคิดว่าคนพูดเป็นโอคูลอส ตัวตนของคุณกำลังจากหายนิดหน่อยแล้วใช่หรือไม่?”
"หุบปาก!"
เปรี้ยง!
ลูกศรเวทย์มนมาอยู่ข้างหน้าผม มันมีรอยขีดข่วนเล็กน้อย แต่มันก็เกิดฟองอากาศขึ้น ผมย่นคิ้วเล็กน้อยขณะที่ผมสัมผัสฟองอากาศ มันรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างที่กำลังรุกล้ำเข้ามา มันไม่ใหญ่มากนัก แต่มันดูเหมือนจะไม่ฉลาดหากปล่อยมันไว้.
มันจะง่ายกว่านี้หากผมใช้สกิลวาธหรือสล๊อต แต่..พวกมันได้หายไปหลังจากที่ได้ไอเทมชิ้นที่สาม ผมยังไม่รู้ว่าสกิลทุจริตสามารถทำอะไรได้บ้าง อย่างไรก็ตาม อซุมันไม่ใช่คนที่ผมต้องการใช้สกิลนี้.
'การป้องกันด้านขวาหละหลวมเล็กน้อย.’
เขากำลังขยับแขนขวาอย่างไม่คุ้นเคย แขนขวาที่ผมตัดออกมาจากโอคูลอสมีผลอย่างเห็นได้ชัด มันเป็นจุดอ่อน ผมควรใช้ช่วงว่างนี้เพื่อความรวดเร็ว.
“ดาบทมิฬ.”
ดาบที่ถูกความทืดครอบงำ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกมันตัดไม่สามารถฟื้นฟูได้.
ฉัวะ!
ผมตัดศรเวทย์มนที่กำลังลอยออกมา ผมวนไปรอบๆอสุมันและมุ้งเป้าไปที่แขนขวา.
“นี่แก...!”
อสุมันเห็นได้ชัดว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดแม้ว่าเขาจะรู้ นอกจากนี้ผมไม่ใช่คนเดียวที่จะเล็งเป้าไปที่อสุมัน.
เคว้ง!
การโจมตีที่ผมได้เตรียมไว้ทำให้อสุมันกังวลกับมันเป็นอย่างมาก.
สายฟ้าพระเจ้าเข้าโจมตีที่ข้อเท้าซ้ายของอสุมัน.
“อ๊าคคค!”
เขาพยายามจะหลีกเลี่ยงแต่ข้อเท้าของเขาก็หายไปทันที.
ร่างกายของอสุมันบิดเบี้ยวและทรุดลง.
ผมเดินเข้ามาและมองเขา.
"อสุมัน, โอคูลอส. คุณเป็นเหยื่อของผม. เหยื่อไม่สามารถชนะนักล่าได้.”
"มันไม่สำคัญว่าคุณจะแข็งแกร่งแค่ไหน นี่เป็นเพียงการเริ่มต้น!”
"เรามีความคิดเดียวกัน นี่เป็นเพียงการเริ่มต้น.”
ฉัวะะ!
ข้อเท้าของเขาก็ถูกตัดออก.
"อ๊ากกก!"
"ตอนนี้ค่อยสมดุลหน่อย”
เมื่อผมป้องกันไม่เขาหลบหนีแล้วผมก็มองไปรอบๆ
อันที่จริงแล้วความแตกต่างด้านจำนวนกำลังถูกเอาชนะ สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นไม่สามารถทะลุเข้ามาหรือป้องกันไว้ได้.
แน่นอนว่ามันอันตรายหากทิ้งไว้เพียงลำพัง.
ผมต้องปรับเปลี่ยนอารมณ์ก่อนที่จะเกิดขึ้น แสดงให้เห็นถึงการดำรงอยู่ด้วยอำนาจเด็ดขาด.
มันเป็นมากกว่าที่ผมคิด ผมเริ่มเล่นกับสัตว์สองพันตัว.
อสุมันทรุดและไม่สามารถช่วยอะไรได้ สิ่งมีชีวิตเหล่านี้มีความมุ่งมั่น แต่พวกเขาไม่เคยต่อสู้ด้วยความผิดหวัง.
แก๊ง! แก้ง!
พวกออกี้หลบไปอย่างรวดเร็ว สิ่งมีชีวิตหลายตัวก็ติดตามมันไป.
ผมจัดการพวกมันทันทีด้วยพลังของผม ตอนนี้เหลือเขาเพียงคนเดียว.
"มันเสียเวลามากเกินไป ไปจัดการพวกเขา.”
"ได้โปรดปล่อยให้เป็นหน้าที่ผม ดันเจี้ยนมาสเตอร์ ผมจะจัดการพวกมันใน10นาที”
คาซ่าเดินมาพร้อมกับหอกสีแดง.
“ผมจะทำมัน! ทำความสะอาด!”
พลังของยักษ์ทดสอบที่สามารถใช้กระบองทำลานศัตรู คลื่นพลังเวทย์ขนาดใหญ่กวาดล้างสิ่งมีชีวิตจำนวนมาก ทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหวกระบอง.
โกเลมไม่มีส่วนร่วมในการเก็บกวาดในครั้งนี้ เป้าหมายของเขาคือการหยุดทุกสิ่งที่จะทะลุเข้าไป ต้องขอบคุณอสุมันสำหรับการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว.
การล้างบางมอนเตอร์เหล่านั้นใช่เวลาน้อยกว่า10นาที.
เมื่อหนึ่งในการโจมตีทะคอของหนึ่งในมอนเตอร์ที่ถูกคาซ่าแทง เขากลับมานั่งคุกเข่าเบื้องหน้าผม พร้อมกับเลือดที่ปกคลุมร่างกายของเขา แต่มุมมองของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาไม่สนใจ.
"ศัตรูทั้งหมดตายหมดแล้ว.”
"นำกองกำลังที่เหลือไปล่ามอนเตอร์ที่หลบหนี มันมีมากเกินกว่าที่คริสปี้จะจัดการคนเดียวได้.”
คริสปี้เป็นคนนำทัพเสือเขี้ยวดาบทั้งหมด มันเป็นงานที่หนักเล็กน้อยสำหรับเจ้าขาวและเจ้าดำ.
"เราจะเคลื่อนไหวทันที."
คาซ่า, ยักษทดสอบ, ลิซ, โกเลมและสิ่งมีชีวิตที่เหลืออยู่ด้านล่าง.
มีซากศพล้อมรอบตัวผมอย่างรวดเร็ว.
'มีอยู่คนเดียว.’
ผมขอแก้ไขใหม่ มันไม่ใช่แค่ศพเท่านั้น.
อสุมันที่ไม่มีข้อเท้าของเขากำลังนอนอยู่ที่พื้น เขามีเลือดออกมามาก เขาถูกปล่อยทิ้งไว้10นาทีแล้ว.
ผมเข้าไปหาอสุมันอย่างระมัดระวัง และคว้าหัวของเขา.
แบมม!
ผมตบไปที่แก้มของเขา หลังจากที่ทำแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เปลือกตาของอสุมันก็ถูกเปิดอย่างช้า.
“อุค...”
“ตื่นมา อสุมัน.”
"ต...าย.”
เขาพยายามที่จะพูดออกมาเป็นคำ เขาคิดว่าเขากำลังจะตาย แต่น่าเสียดายที่ผมไม่ได้ใจกว้าง.
ผมก้มลงไปที่หูของอสุมันและพูดว่า.
"ไม่ คุณยังไม่ตาย คุณจะไม่ตายจนกว่าคุณจะรู้สึกว่าวิญญาณของคุณถูกฉีก.”
ผมจะไม่ช่วยอสุมันในการกู้ระเบิดของโอคูลอส?
ผมอยากรู้อยากเห็นมาก.
วิญญาณที่หลอมรวมกัน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะปล่อดภัย ผมยิ้มขณะที่ผมจิตนาการ ว่าโอคูลอสถูกความเจ็บปวดเข้าครอบงำหลักจากที่กระดูกของเขาค่อยหักทีละน้อย.
และ ... อสุมันสั่นสะท้านขณะที่เขาเห็นรอยยิ้มของผม.
