Chapter 114: Demon World Auction (1)

Chapter 114: Demon World Auction (1)

---

“ยะ-ยิฮิฮิ.ทำไมมองฉันอย่างนี้? โอวว ~ ฉันรู้สึกเร่าร้อน.”

ยิฮิโบกมือทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่การแสดงออกของเธอมันออกมาทางใบหน้าหมดซึ่งแตกต่างจากท่าทางของเธอ.

"บอกผมมาดีๆ.”

"นั่น...ยิฮิ...ผิด...ฮือ...”

ยิฮิบินเข้ามาคุกเข่าทั้งสองข้างเบื้องหน้าผม.

ผมจะดูว่าเธอจะหาข้อแก้ตัวอย่างไร.

ในที่สุดยิฮิก็เงียบ.

"ชายตัวขาวนั่น เอาเจ้าเนื้อมา แต่มันไม่ใช่หน้าที่ของยิฮิ? และมันก็ทำให้ยิฮิโกรธมาก ยิฮิไม่ได้ตั้งใจจะทำ.”

ชายตัวขาวคือเจ้าขาว.

ผมฟังอยู่อย่างเงียบๆ.

ยิฮิเดินไปรอบๆขณะที่กำลังอธิบายพร้อมกับท่าทางของเธอ เธอได้ใช้รากแทงเข้าไปที่ก้อนเนื้อและมันก็เริ่มแข็งมากขึ้น สไตน์ที่บังเอิญผ่านมาก็หยิบเจ้าเนื้อที่กำลังแข็งอยู่นั้นออกไป พูดให้ถูกก็คือสไตน์ที่ได้บังเอิญหยิบเจ้าเนื้อที่แข็งไปทำเป็นเกราะนั่นเอง(มันมาอย่างนี้เลยผมว่ามันน่าจะเป็นมุมมองในการเล่าเรื่องของยิฮิแล้วก็มาสรุปเอาตอนหลัง/ไรต์)

"ยิฮิ ทำผิดจริงๆ ยิฮิควรจะระวังมันมากกว่านี้ ขออภัยด้วยมาสเตอร์ แงงง.”

เธอขอโทษอย่างจริงใจมากกว่าเมื่อก่อน.

ผมก็มองดูยิฮิต่อไป

ผมมักจะพบมุมมองพิเศษที่มักจะเกิดขึ้นของเธอ.

เธอค่อนข้างซุ่มซ่าม เช่นเดียวกับการเล่นแผลงๆอย่างหมกมุ่นและเธอก็ซื่อสัตว์อย่างมาก ดังนั้นยิฮิจึงเหมือนเป็นอีกด้านนึงของผม สร้างสรรค์ พลังในการผลิตสิ่งใหม่.

สัญชาตญาณของผมตระหนักถึงความสามารถของเธอ ไม่มีใครจะพยายามแทงเจ้าเนื้อด้วยกิ่งไม้ของต้นดั้งเดิม ทุกคนรู้ว่าเจ้าเนื้อกลัวที่จะเข้าใกล้ต้นไม้นั่น หรือบางทีพวกมันอาจะเป็นการพัฒนาตามปกติ.

เธอยังเคยฝังเทวดาใต้ต้นไม้กำเนิด ถ้าเป็นผมจะโยนศพพวกเขาให้เป็นอาหารสัตว์ แต่ด้วยเป็นเพราะการฝังเทวดาไว้ทำให้ทัสมาลเกิดการลังเลและเลือกฝั่ง นอกจากนี้เธอยังคงเหลือความกังวลเล็กน้อยเท่านั้น.

‘เธอทำประโยชน์โดยที่ไม่รู้ตัว.’

มันอาจเป็นเรื่องบังเอิญ อย่างไรก็ตามเรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นซ้ำๆเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา.

เห็นได้ชัดว่ายิฮิทำผิด แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะลงโทษหรือให้รางวัลกับเธอดี หากไปจำกัดกั้นจิตนาการของเธอแล้วความคิดสร้างสรรค์เหล่านั้นอาจจะหายไป.

แน่นอนว่ายิฮิไม่ได้เป็นห่วงเรื่องนี้.

"บอกผมเกี่ยวกับบาปด้วยตัวของคุณเอง”

ก่อนอื่นผมจะให้ทางเลือกกับเธอ.

ยิฮิคิดสักครู่ก่อนจะพูด.

"ฉันไม่ได้รอมาสเตอร์.”

"ไม่. นั่นไม่ใช่บาป ผมอณุญาติให้เธอทำแบบนั้น.”

"ยิฮิทิ้งก้อนเนื้อไว้คนเดียว!”

“มันเป็นชีวิตที่เป็นอันตรายที่ไม่สามารถทิ้งให้อยู่คนเดียวได้ นั่นเป็นบาปเดียว แต่บาปที่ยิ่งใหญ่กว่ายังคงมีอยู่”

บาปที่ยิ่งใหญ่.

มันคืออะไร?

นิสัยของยิฮิกำลังยุ่งอยู่กับการคิด จากนั้นยิฮิดูเหมือนจะตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างและพูด.

“งืออ...ฉันติดต่อมาสเตอร์ช้าไป.”

ผมพยักหน้า.

"ถูกตัอง. คุณควรติดต่อผมทันทีที่มันเกิดขึ้น เป็นอันตรายเมื่อผมอยู่ห่างไกล.”

"ตอนนี้ยิฮิรู้แล้ว ยิฮิเลวจริงๆ.”

ยิฮิพูดอย่างโง่เขลาด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ

"หากมีอะไรเกิดขึ้นและคุณก็ไม่ได้ติดต่อผมเร็วพอ คุณทำพลาดดังนั้นผมจะลงโทษคุณ อย่างไรก็ตามเราจะมากำหนดบทลงโทษกัน.”

"ยิฮิ ทำได้?”

"ใช่."

การลงโทษและการศึกษาในเวลาเดียวกัน นี่คือการค้นพบความคิดสร้างสรรค์ของ ยิฮิเธอยังยอมรับข้อผิดพลาดและไม่ทำอีก.

ผมรอให้ยิฮิคิดอยู่พักนึง.

หลังจากนั้น 10 นาที ยิฮิก็ตัดสินใจและเปิดตาขึ้น.

"ฉันจะเป็นผึ้งเป็นเวลา1เดือน เป็นผึ้งสาวตัวน้อยที่หาน้ำหวาน ฉันจะสนุกไปกับผึ้ง ตอนนี้ยิฮิจะไปหาผึ้ง.”

…นั่นมันตลกเรื่องอะไร?

'ไม่ มันไม่ใช่’

มันไม่ใช่เรื่องตลก.

ใบหน้าแดง ร่างกายสั่นไหว การปรากฏตัวของเธอเองดูเหมือนจะรบกวนผึ้ง.

ผมคิดว่าการจัดการของเธอเหมือนกับดาร์กเอลฟ์ในอดีต(ตอนที่สั่งเป็นหมา) ความคิดของเธอมีความสร้างสรรค์แต่นั้นไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องกังวล.

"หนึ่งเดือนมันยาวไป ดันเจี้ยนไม่ควรจะถูกปล่อยไว้แบบนี้”

“การลงโทษยิฮิไม่ควรจะสั้นขนาดนี้”

"ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยทัสมาลเลี้ยงเทวดาตัวน้อยว่ายังไง?”

ใบไม้ของต้นดั้งเดิมสามารถช่วยให้ปีกเทวดาแข็งแรง ผมสงสัยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหากให้แฟร์รี่ดั้งเดิมเลี้ยงเด็กทารกพวกนั้น.

“ฉันเข้าใจมาสเตอร์ ปล่อยให้ยิฮิทำมันเอง”

"จากนั้นไปเลียนแบบผึ้ง.”

"อ่า ถูกต้อง ยิฮิเป็นผึ้งแล้ว วิ้งๆๆ ~”

ยิฮิสะบัดปีกอย่างแรงเพื่อเลียนแบบวิธีที่ผึ้งกำลังจะบิน ในไม่ช้าเธอก็มุ่งหน้าไปอยู่กับฝูงผึ้ง.

“……”

ผมไม่มีอะไรจะพูด.

ผมจะคอยดูเธอในอาทิตย์ถัดไป.

*     *     *

มีสิ่งต่างๆเกิดขึ้นมากมาย การครองดันเจี้ยนที่ประเทศจีน การโจมตีของเทวดาและการมาของผู้บัญชาการที่โหดร้าย.

หลังจากนั้นสามเดือนมีกระดาษแผ่นเล็กๆออกมาจากช่องว่างมิติ.

มันคงเป็นของ..โดบูลอง.

‘มันเป็นรายชื่อของไอเทมในโรงประมูล.’

ในที่สุดก็มาถึง.

ผมยิ้มเมื่อผมอ่านในรายชื่อเหล่านั้น.

‘ปีนี้จะเป็นจุดเปลี่ยน.’

เนื้อหาในรายการดีมาก ผมได้ตรวจสอบรายชื่อของสินค้าสองถึงสามครั้งเพื่อความแน่นอน.

คิดค้าดีๆจะมาในเร็วๆนี้ ผมคิดถึงขุมทรัพย์ที่กำลังจะมาในไม่ช้า...

ผมจะใช้การประมูลนี้เพื่อเป็นจุดเปลี่ยนในวันข้างหน้า เมื่อทิ้งดีม่อนอื่นๆแล้วที่ตามหลังผมแล้ว ภายใน5ปีเขาจะไม่สามารถทำอะไรได้.

ในทางตรงกันข้าม ... ผมจะได้รับประโยชน์มากมายในอีกห้าปีข้างหน้า.

โดบูลองให้รายชื่อเหล่านี้เนื่องจากเป็นพันธมิตร.

“55++!”

ผมหัวเราะขณะที่ผมตรวจสอบจำนวนจุดที่ฉันมี.

โรงประมูลโลกปีศาจ.

แต้มที่ผมเคยมีให้ปีที่แล้วไม่สามารถเทียบได้ นี่เป็นเรื่องสำคัญ มันอยู่ในขอบเขตที่ผมไม่ต้องออกไปหาแต้มเพื่อที่จะมาซื้อมัน.

ในเวลาเดียวกันภาพของพวกที่แพ้ประทับลงบนใบหน้าของดีม่อนตนอื่นๆ ผมไม่สามารถหยุดหัวเราะได้ ผมคิดถึงใบหน้าของยูป้าในเวลาที่เขาแฟ้.

มันคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงสำหรับเขา?

‘เขาจะไม่สามารถหยุดฉันได้.’

อย่างไรก็ตามความจริงที่ว่าผมจะเป็นผู้ชนะ แม้ว่าเขาจะพยายามบางอย่างก็ตาม...

‘ฉันจะยิ้มกว้างๆทักทายเขา.’

เขาถูกใช้เป็นตัวกระตุ้นและหินรองเท้าสำหรับผม.

*     *     *

รอยแยกถูกเปิดออก มีสปิริตที่คุ้นเคยรอต้อนรับผม.

"เจอกันอีกแล้ว."

"คิฮิฮิ คุณเป็นไงบ้าง?”

“มันเป็นปีที่ดี แล้วโลกสปิริตหล่ะ?”

"มันยุ่งมาก เรากับลังหาตัวสายลับ...”

ผมรู้เกี่ยวกับปัญหานี้ แต่ผมไม่รู้ว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ผมไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ความสัมพันท์ของผมกับโดบูลอง ดังนั้นผมจึงแกล้งทำตัวเหมือนว่าเคยได้ยิน ผมถามไปด้วยความอยากรู้และเยาะเย้ย.

"มีสายลับอยู่ที่นี่?”

"คิฮิฮิ. มันไร้สาระ สปริตจากที่อื่นพยายามปลอมเป็นดาร์สปิริตเรา ต้องขอบคุณมัน การประมูลครั้งนี้จะเงียบกว่าครั้งก่อนมาก ยังไงก็ตาม...แต้มของคุณ?”

"คุณไม่ได้รับอณุญาติให้ถามโดยตรง?”

ดาร์กสปิริตหัวเราะ.

“ปัทโถ่, ผมขอโทษ. กรุณาทำเป็นไม่ได้ยิน.นั่นเป็นเพราะว่าแต้มเฉลี่ยในปีนี้สูงมาก..ไม่ว่าเป็นเพราะคุณรัลดาลเป็นลูกค้าที่ดีที่สุดของเขาไม่ใช่หรอ? คุณเป็นตัวช่วยอย่างมากในการทำให้แต้มเฉลี่ยเพิ่มขึ้น...”

"เท่าไร?”

“อย่าตกใจ 1.3 ล้าน!”

1.3 ล้าน.

ผมพยักหน้าเบา ๆ.

ดีม่อนตนอื่นกำลังจับตาดูอยู่.

มีดีม่อนเหลืออยู่69ตัว หักออกจากของผม22ล้าน..พวกเขามีแต้มรวมกว่า89.7ล้านแต้ม.

พูดอีกอย่างก็คือค่าเฉลี่ยจริงๆอยู่ที่1ล้านและผมเพียงคนเดียวได้เพิ่มขึ้นไปอีก3แสน.

ในชีวิตที่แล้วของผมก็เพียงพอที่จะทำให้ซื้อสิ่งมีชีวิตชั้นสูงเลเวล2เท่านั้น.

แน่นอนว่าการแข่งขันครั้งนี้จะรุนแรงเป็นอย่างมาก ในบางครั้งการใช้แต้มเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของสงคราม ดังนั้นสิ่งที่ต้องได้รับเลยคือสิ่งมีชีวิตชั้นสูง สิ่งมีชีวิตชั้นสูงเหล่านั้นมันจะแสดงให้เห็นถึงพลังของดันเจี้ยน.

พวกเขาเหมือนกับเป็นไพ่ลับเอาไว้เพื่อพลิกสถานการณ์ กลุ่มของแกร์นดยุคต่างๆค่อนข้างที่จะซื้อสิ่งมีชีวิตชั้นสูงเหล่านี้ด้วยความกระตือรือล้น

'สิ่งมีชีวิตชั้นสูงเลเวล2.’

และ..มันอาจจะอยู่ในระดับเดียวหรือไม่ก็เหนือกว่าทั้งยักษ์และกริฟฟิน.

เห็นได้ชัดในสายตาตัวเอง ราวกับโดบูลองบอกเมื่อคราวที่แล้ว ตอนนี้กำลังซื้อสิ่งมีชีวิตชั้นสูงเลเวล2ในปีที่สาม มันเพียงพอที่จะทำให้เกิดสมดุล

'ฉันต้องซื้อมัน’

ผมจำเป็นต้องซื้อสมบัตินั้นไม่ว่าจะมีกี่คะแนนที่ผมต้องจ่าย.

ดาร์กสปิริตมองดูสีหน้าของผมก่อนที่จะพูดว่า.

"คุณดูไม่ค่อยแปลกใจ.”

“ผมแปลกใจ.”

"คิฮิ การควมคุมทางสีหน้าของคุณสมบูรณ์มาก”

"ไม่ต้องพูดอะไรไร้สาระ เราไปกันได้หรือยัง.”

“ผมจะนำทางให้คุณตามผมมา!”