Chapter 112: Infinity Armour (1)

Chapter 112: Infinity Armour (1)

---

“นั่นอะไร?”

แสงได้หายไปทันที

แม้ว่าเธอจะกลัวแต่เธอก็รีบตั้งสติอย่างเร็ว.

เธอได้เตะไปที่เจ้าเนื้อน่ารังเกียจด้วยเท้าของเธอ และเธอก็เจ็บเท้าของเธอเสียเอง เธอกลิ้งไปรอบๆด้วยความเจ็บปวด และมองเจ้าเนื้อจากทุกทิศทาง..มันใช้เวลาเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะรู้ว่าเจ้าก้อนเนื้อเปลี่ยนแปลงไป.

“อี๊ มันกำลังดูดซึมราก.”

รางที่แหลมและแข็ง แสงนั้นได้เข้ามาห่อหุ้มเจ้าเนื้อและดูดซึมมัน ตอนนี้มีการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด เจ้าเนื้อเป็นเหมือนแหล่งพลังเวทย์มนตร์.

“เจ้าเนื้อ เธอโกรธยิฮิหรือป่าว?”

ในจิตใจของเธอรู้สึกสงสารดังนั้นเธอจึงไม่ทำเจ้าเนื้ออีก ก่อนที่มันจะเปลี่ยนไปจากอ่อนนุ่ม ตอนนี้มันแข็งมาก ร่างกายของมันเหมือนกับว่ามันโกรธ.

“มันไม่ได้ผล นี่ไม่สนุกเสียแล้ว~.”

ตึก!

ยิฮิเตะเนื้อที่แข็งตัว.

“ย่าห์!”

เห็นได้ชัดว่าเธอเจ็บเท้า.

ยิฮิกลิ้งไปมาบนพื้น แม้จะทำในสิ่งเดียวกันเพียงไม่กี่วินาทีก่อน ยิฮิก็ยังไม่ได้เรียนรู้.

“ฮึ ฉันไม่เล่นกับแกแล้ว!”

ยิฮิร้องไห้และบินไปกวนผึ้ง

*     *     *

สไตน์.

ผู้เฒ่าของคนแคระที่ได้รับมอบหมายให้อยู่ในชั้น7ของดันเจี้ยน ตอนนี้เขากำลังมุ่งหน้าไปยังชั้น15พร้อมกับคนแคระบางคน.

“ผู้เฒ่าสไตน์ เราจะได้รากดีๆมามั่งไหม?”

“รีบเปลี่ยนน้ำเสียงของคุณซะ เราจะต้องไม่ทำตัวน่าสมเพช.”

“แต่...เราไม่ใช่ดาร์กเอลฟ์ บอกตามตรงผมรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อมองไปทางพวกเขา.”

“อ่า เราต้องปล่อยพวกเขา ตั้งแต่ดันเจี้ยนมาสเตอร์สั่งให้เราไปเอาราก และต้นไม้ดั้งเดิมกำลังเติบโต นี่แหละคือโอกาศ เราจะขอบคุณความยิ่งใหญ่ของดันเจี้ยนมาสเตอร์!”

สไตน์ยืนตัวตรง.

คนแคระและดาร์กเอลฟ์เป็นศัตรูกัน อารมณ์ของเขาไม่ดีเมื่อเวลาพวกเขาได้เจอกัน.

อย่างไรก็ตามรากจากต้นไม้ดั้งเดิมเป็นอุปกรณ์ที่ดีมาก คนแคระสามารถพัฒนาทักษะของเขาให้ได้รับเกราะที่เหมาะสมและยังสามารถเพิ่มความน่าเชื่อถือของเขาให้กลับดันเจี้ยนมาสเตอร์ได้ สิ่งสำคัญคือเขาจะต้องได้รับรากจากตันไม้ดั้งเดิม

แต่เขาต้องเจรจาต่อรองกับดาร์กเอลฟ์เพื่อให้พวกเขาได้รับรากมันไร้สาระและงี่เง่ามากพวกเขาจะไม่ได้หากไม่ใช่ดันเจี้ยนมาสเตอร์อณุญาตให้พวกเขา.

สไตน์หัวเราะกร่อยๆ.

“เราเป็นคนแคระที่มีประสิทธิผล ในทางกลับกันพวกเขาเพียงแค่ปลูกพืชไม่กี่อย่าง เราสามารถทำมากกว่านั้น.”

“ในหลายๆวิธี เราเป็นผู้ได้รับมอบอำนาจจากมาสเตอร์โดยตรง”

“พวกเขาจะได้รู้ในไม่ช้า.ตอนนี้หญิงสาวที่ชื่อคริสปี้นั่นเป็นคนเดียวที่จัดการเกี่ยวกับราก แต่จะเปลี่ยนในไม่ช้าเมื่อ ‘ราชาคนแคระ’ เกิดขึ้นมาเราจะอยู่ในจุดสูงสุดของดันเจี้ยน.”

“ถูกต้อง ผมกระตือรือล้นมากเมื่อวันนั้นมาถึง.”

คนแคระหนุ่มตอบอย่างแข็งขัน เขาคิดว่าการที่มีอำนาจจากดันเจี้ยนมาสเตอร์ทำให้พวกเขาคึกคึกยิ่งนัก.

หลังจากเดินผ่านป่าสักครู่สไตน์ก็ขุ่นเคือง.

“ไม่ว่าทางไหน ก็ไม่มีใครสักคนออกมาทักทายเรา..แม่งไอ้ตัวขี้เกียจสารเลว.”

“ไม่ใช่ว่านี้เป็นเรื่องปกติของเขา?”

“จิ๊ จิ๊. อย่างไรมันก็เป็นดาร์กเอลฟ์…เอ๋?”

ไสตน์เหงื่อตกเมื่อมีบางอย่างข้ามหัวเขาไป.

มีบางสิ่งที่จุดประกายในพุ่มไม้ คนแคระแหย่ด้วยเท้าและเปิดเผยว่ามันคืออะไร.

“นี่…”

แผ่นโลหะ

สไตน์สัมผัสมันตบเบา ๆ นำแผ่นโลหะมาแนบที่หูและการอย่างอื่นๆเพื่อตรวจสอบ

“ผู้เฒ่านั้นมันคืออะไร?”

“วัสดุที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันไม่รู้สึกพลังเวทมนตร์ใด ๆ จากมัน ฉันจะต้องใช้ค้อนทุบที่มัน”

ดวงตาของคนแคระหนุ่มสว่างวาบ.

“ผู้เฒ่าจะทำงานโลหะไหม?”

“แน่นอน มันค่อนข้างจำเป็น ฉันไม่รู้ว่าอันนี้มันคืออะไร”

สไตน์ไม่ได้รู้ทุกสิ่งอย่างนอกจาก ‘ราชาคนแคระ’ ที่เกิดมาพร้อมกับมัน.

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกเหนือจากการศึกษา แต่มันก็น่าสนใจมาก.

‘มันผิดปกติ เหมือนสิ่งที่เพิ่งเกิดมาในโลกนี้.’

ในมือของเขาเป็นโลหะที่เกิดใหม่และไม่ปรากฏหลักฐาน.

เพียงแค่คิดหัวใจของเขาก็เต้นโครมคราม.

*     *     *

แก้ง! แก้งงงง!

สไตน์นั่งอยู่หน้าเตาไฟและตอกมัน

มันเป็นเวลากว่า40ชั่วโมงแล้วที่เขาทำแบบนี้โดยไม่ทานอาหารหรือเครื่องดื่ม.

‘โลหะที่เยี่ยมยอด ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีโลหะแบบนี้ในโลกนี้!’

สไตน์บังเอิญหยิบขึ้นมาเป็นโลหะที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน โลหะที่ไม่สามารถอธิบายได้ซึ่งดูเหมือนจะเป็นโลหะที่มาจากตำนานหรือลึกลับ.

‘ทุกครั้งที่หักมันก็กลับไปยังตำแหน่งเดิม ความสามารถในการรักษาคุณสมบัติเดิมของมันมีความแข็งแรงมาก.’

ทั้งสองอย่างนี้ค่อนข้างมั่นคง ดังนั้นการเปลี่ยนรู้มันค่อนข้างยาก.

‘ฉันจะทำเกราะ ชุดเกราะที่โลกไม่เคยเห็น.’

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องการสร้างเกราะ ดูเหมือนว่าเขาต้องทำเกราะ เขารู้สึกเช่นนั้น.

แก้งงง!

สไตน์ใช้ทักษะของเขาทั้งหมดเพื่อทำมัน

เขาไม่เคยละสายตาไปจากมัน เขาสามารถอยู่ได้หลายสิบชั่วโมงโดยไม่ต้องนอน ค้อนที่กระหน่ำตีอยู่บนทั่งที่ร้อนที่สุด.

เขาไม่ได้หยุด กล้ามเนื้อของเขาค่อยๆหดตัวลง มันเหมือนกับชีวิตของเขาถูกสลักไปอย่างแท้จริง.

ความคิดและความหลงใหลเหนือมนุษย์ แต่ทีละน้อยโลหะมีรูปร่าง เขาเปิดตาด้วยความตื่นเต้น

3วัน 4วัน..อาทิตย์

คนแคระที่เหลือกังวล แต่เขาได้สั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามากวนเขาตอนทำงาน.

เมื่อเสร็จสิ้นแล้วก็จะเป็นผลงานชิ้นเอกของเขา เขาไม่อยากถูกรบกวน

หลังจากผ่านไปประมาณ 10 วันรูปแบบของเกราะเริ่มค่อยๆเปลี่ยนรูปร่าง ร่างกายและจิตวิญญาณของสไตน์ค่อยๆถูกกัดกร่อนขณะทำงาน.

น้ำลายเหนียวข้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเลือดผมของเขาขาวโผลนเคราของเขายืดยาวแต่มือของเขาไม่เคยหยุด.

สไตน์ได้กลายเป็นทาสของโลหะอย่างเต็มใจ เขายังคงทำงานโลหะ.

เดือนมีนาคมได้หมดไปและขึ้นเดือนใหม่.

‘สิ่งนี้ ... เป็นของฉัน ไม่สามารถมอบให้กับบุคคลอื่นได้.’

ความโลภของเขาเต็มดวงตาของเขาในขณะที่เขาถือเกราะ.(ของรักก็มา 55+)

*     *     *

ปาร์ตี้ได้สิ้นสุดลงเมื่อมีพายุเกิดขึ้น.

คิมยองวูยุ่งทั้งมือและปาก.

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่ธุระของผมก็ยังไม่หมดไป แน่นอนว่าไม่มีอะไรที่เจาะจง ผมฝึกอึนเฮและเอ็ดเวิร์ดเป็นหลัก คาซ่าช่วยมาฝึกเอ็ดเวิร์ดด้วย ในขณะที่ผมจะต้องทำให้เธอแน่ใจว่าสามารถควบคุมฝ้าผ่าได้.

“วิธีการใช้ดาบของคุณยังแข็งๆเล็กน้อย.”

“ถูกต้อง? ฉันไม่ได้ใช้มันในขณะที่ต้องทำการเคลื่อนไหวซ้ำไปซ้ำมา.”

“ผมจะสอนคุณแบบนั้น.”

“ฉันต้องถอดเสื้อผ้าไหม?”

“มันไม่จำเป็น.”

“จริงอ่ะ?”

“……”

อึนเฮยิ้มซุกซนเหมือนแมว.

ไม่เหมือนกับในอดีตไม่จำเป็นต้องสัมผัสผิวเพื่อกระตุ้นการเติบโต ผมวางมือของผมไว้ที่ท้องของอึนเฮและส่งสายฟ้าเข้าไป.

“อูว์…”

ร่างกายของอึนเฮบิดเบี้ยว แต่เธอต้องทนทุกข์ทรมาน.

กระแสไฟฟ้าไหลเข้าไปทำให้บริเวณรอบๆผิดเพี้ยน คนอื่นๆหันมามองอุนเฮที่ได้รับพรจากสายฟ้า.

กระแสไฟฟ้าไหลเข้าสู่อึนเฮจากนั้นฉันก็ค่อยๆขยับมือจับดาบ การย้ายพลังงานของผู้อื่นเป็นงานที่ละเอียดอ่อนมาก จำเป็นต้องมีความเข้มข้นมาก

-มาสเตอร์! มีบางสิ่งเกิดขึ้น คนแคระกำลังคลั่ง!

“อัค!”

ความเข้มข้มของผมหมดลง ทำให้กระแสไฟฟ้าจากอึนเฮหมดลง โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไร.

“ทะ-ทำไมคุณทำแบบนั้น?”

“ขอเวลาเดี๋ยว.”

ผมลุกขึ้นยืน

ในเวลาเดียวกันผมได้ติดต่อกับยิฮิ

‘ยิฮิ เกิดอะไรขึ้น?’

-ยิฮิไม่แน่ใจ.ตาเฒ่าแคระกำลังสวมเจ้าเนื้อ เขาไม่ได้ฟังยิฮิ เขากำลังพยายามดูดซัยต้นกำเนิด กริฟฟินล้มลงและยักษ์ทดสอบกำลังปิดกั้นเขาไว้ แต่เขาไม่อาจจะสู้ได้อีกนาน…

‘สไตน์ สวมเนื้อ?’

-เขาเปลี่ยนเจ้าเนื้อให้เป็นชุดเกราะ ฉันควรทำอย่างไรดี? ยิฮิกลัว มาสเตอร์.

เจ้าเนื้อที่พูดมาคงไม่ใช่เนื้อไม่สิ้นสุด แต่เนื้อไม่สิ้นสุดได้ตายที่ดันเจี้ยนของปราการไปแล้วนิ? เขากลับมามีชีวิตและตอนนี้มันกำลังปลอมเป็นเกราะ.

เสียงของยิฮิน่าสงสารมาก แม้ว่าจะมองไม่เห็นแต่สามารถรู้ได้เลยว่ายิฮิกำลังตัวสั่น.

‘กริฟฟินทรุดตัวลง…’

ผมกดมือลงไปบนหน้าผากของผม กริฟฟินเป็นสัตว์ชั้นสูง แม้ว่ามันจะอยู่ในระดับต่ำสุดแต่มันก็ต้องใช้เวลานานมากกว่ามันจะแพ้ นอกจากนี้ยักษ์กำลังดิ้นรน กริฟฟินและยักษ์เป็นสัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุดของผม แม้ว่าจะมีคาซ่า คริสปี้และเจ้าขาว ก็ไม่สามารถเทียบพวกเขาได้.

‘ตรึงมันไว้ ผมกำลังจะไป.’

ผมตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์และเคลื่อนย้ายไปทันที.