ตอนที่ 30 : การตัดสินใจที่เดิมพันด้วยชะตา

การแข่งขันได้สิ้นสุดลงโดยไม่มีปัญหา มีเพียงแต่ผู้ได้รับบาดเจ็บ … มันเป็นช่วงเวลาที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส รูเดิล ลุกซ์ และยูเนียส ได้อยู่ในห้องพยาบาลตามปกติ รูเดิลได้อยู่ริมฝั่งหน้าต่าง ลุกซ์และยูเนียส อยู่ใกล้ริมทางเดิน

ในห้องพักของโรงพยาบาล อิซูมิแจกจ่ายผลไม้ไปในหมู่ของพวกเขา เพียงแต่รูเดิลได้ถูกปรับแต่งเลียนแบบให้เหมือนนักฆ่ากระต่าย

“มันดูคล้ายหัวของมังกร ฉันไม่สามารถกินมันได้… ฉันใช้มันเป็นของตกแต่งได้ไหม?”

“มันคือนักฆ่ากระต่าย!  มันเป็นกระต่าย ดังนั้น ได้โปรดกินมัน”

“โอ้ ฉันเห็น มันเป็นกระต่าย … งั้นฉันจะกินกระต่าย…ไม่ แต่….”

บาดแผลทั่วร่างกายของเขา รูเดิลปฏิเสธที่จะกินผลไม้นั่น อิซูมิได้นำผลไม้นั่นยัดไปที่ปากของเขา  พร้อมกับลุกซ์และยูเนียส ที่กำลังมองพวกเขาอยู่ และภายในห้องพัก มีบุคคลที่ได้เข้ามาแอบฟัง

( กระต่าย!! ? เขากินกระต่ายสาว ?  ในทางเพศ? นายกินพวกเขาทางเพศ?  ฉันขอให้มันสนุก!! )

… มันเป็นฟีน่า ผู้ที่ตามหลังเขามาคือ อัศวินชั้นสูง ครูใหญ่ และกษัตริย์ ที่เสด็จไปแสดงความยินดีกับรูเดิลด้วยตัวเอง ที่ชั้นของเขาเป็นฝ่ายชนะ

ชัยชนะครั้งนี้ ทำให้รูเดิลได้รับการประเมินที่สูงระหว่างราชวงศ์และสถาบัน…แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะได้รับการยอมรับจากทั้งหมด

“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะทั้งสามท่าน … คุณดูดีขึ้นนะ…เดี๋ยวก่อน คุณกำลังทำอะไร!? อยู่ด้วยความสบายเถิด!”

เป็นเอลเบทต์ ที่ได้เข้ามาในห้อง ทั้งสี่คนได้นั่งลงไปคุกเข่าต่อหน้าเขา… ในหมู่พวกเขา สามผู้ป่วยที่มีอาการบาดเจ็บอย่างสาหัส อิซูมิคือคนแรกที่ได้คุกเข่าลง รูเดิลได้ย้ายร่างกายอันเจ็บปวดของเขาลงสู่พื้นดิน … ยูเนียสได้ย้ายร่างการที่ถูกเผาไหม้ในการแข่งขัน และ ลุกซ์ไม่อยากที่จะเป็นคนเดียวที่ถูกทิ้ง เขาจึงทำตามความเหมาะสม

ทั้งสามผู้ป่วยได้คุกเข่าต่อหน้าพระพักตร์ของกษัตริย์ อัศวินของเขาราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง ในขณะที่เขาชื่นชมในมารยาทของพวกเขาที่คุกเข่าแม้จะมีอาการบาดเจ็บ พวกเขาคือขุนนางทั้งสามในอนาคต…

“นอนลง! คุณไม่ต้องบังคับตัวเองให้คุกเข่าลง!!”

( อ่า พ่อร้องไห้ออกมา …  ช่างน่าประทับใจ!! )

ฟีน่ารู้สึกชื่นชอบในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ขณะเดียวกันที่อัศวินและครูใหญ่ส่งสายตาให้พวกเขาหยุด  ในห้องผู้ป่วยที่เสียงของกษัตริย์ดังก้องขึ้น…

เมื่อทุกคนได้สงบลง บทสนทนาได้เริ่มขึ้นจากกษัตริย์เอลเบทต์

“ขอแสดงความยินดีสำหรับชัยชนะในการแข่งขันครั้งนี้ ฉันไม่เคยคิดว่าคุณจะเป็นผู้ที่มีฝีมือ… ดังนั้น ฉันต้องการให้คุณประสบความสำเร็จแห่งบ้านอาร์ช ฉันได้สรุปสาระสำคัญของสิ่งที่มาจากตัวอักษร คุณได้ช่วยชีวิตฟีน่า และมีความชัดเจนกับคุณที่มีอยู่ในรายงานอย่างเป็นทางการ”

กษัตริย์ได้แก้ไขรายงานเท็จให้ไปยังจุดยืนที่เหมาะสมกับรูเดิล อิซูมิร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งลุกซ์และยูเนียส ต่างก็โล่งใจ แต่มีเพียงรูเดิลคนเดียวที่ยังคงไม่สบอารมณ์

“ไม่ มันเป็นความจริงที่กระหม่อมได้ทำให้เจ้าหญิงตกอยู่ในอันตราย และมันเป็นความจริงที่ว่า ทั้งลุกซ์และยูเนียส เข้ามาได้รับอันตรายก็เพราะกระหม่อม ! แค่ได้รับการศึกษาต่อในสถานศึกษาแห่งนี้ก็เพียงพอสำหรับกระหม่อม!”

กับสามขุนนาง… การประสบความสำเร็จของรูเดิลคือการได้เป็นดรากูน เมื่อเขาได้เติบโตขึ้นในที่สุดเขาก็ได้ใกล้ชิดกับความฝันของเขา  การกลับไปเป็นทายาทของบ้านอาร์ชไม่ใช่เจตนาของรูเดิล

“ไม่ ไม่ มีข้อยกเว้นในรายงาน จากการร่วมกันของแหล่งที่มามากมาย ได้นำไปสู่ข้อสรุปที่ว่า คะแนนของคุณจะอยู่ในอันดับที่สูงที่สุดของโรงเรียน และคุณสามารถที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนโดยไม่ต้องคำนึงถึงเชื้อชาติและสถานภาพ”

ในเรื่องที่เกี่ยวกับการสรรเสริญของกษัตริย์ รูเดิล-ไม่ต้องการที่จะสืบทอดมรดก- เขาคิดหนักในเรื่องนี้ ในตอนนี้มันคงยากที่จะกลายเป็นดรากูนแล้ว … หากพระราชาสั่งให้เขาได้สืบทอดมรดกเขาจะต้องได้รับการมีส่วนร่วมในดินแดนของเขามากขึ้นกว่าที่เคย เมื่อเขาออกจากโรงเรียน เขาจะต้องสืบทอดกิจการ…พ่อของเขาจะผลักดันงานยุ่งๆมาให้เขาและเขาจะต้องออกไปสู่สังคมที่สูง เขาไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน

รูเดิลไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น เขามาที่นี่เพื่อเป็นดรากูน   กับรูเดิลแล้วการเป็นทายาทอาร์ชดยุกเป็นเรื่องไร้ประโยชน์

“กะ..กระหม่อม ไม่มีความสนใจในการเป็นทายาทของอาร์ชดยุกขอรับ”

“… นั่นเพื่อความฝันของคุณ? แน่นอน ดรากูนเป็นวีรบุรุษในหมู่วีรบุรุษภายในดินแดนของเรา แต่ถ้าคุณเป็นทายาท แล้วนายจะสามารถช่วยคนอื่นๆอีกมากมายมากกว่าอารเป็นอัศวินเพียงคนเดียว”

ในคำพูดของพระราชา รูเดิลได้แสดงสีหน้าที่ขัดแย้ง

“แต่ถึงอย่างนั้น กระหม่อมต้องการที่จะขึ้นไปยืนอยู่บนความฝันของกระหม่อม”

รูเดิลไม่เปลี่ยนเป้าหมายของเขา นั่นทำให้กษัตริย์ประทับใจ และเขาคาดหวังสิ่งที่ยิ่งใหญ่จากความแข็งแกร่งในสายตาของเขา นั่นคือเหตุผลที่เขาบอกมัน…

“เริ่มต้นด้วยมงกุฎเพื่อปกป้องประเทศและประชาชน ดังกล่าวเป็นหน้าที่ของอัศวิน จากจุดเริ่มต้น คำตอบของคุณคือความขัดแย้ง … ฉันจะใส่เรื่องทายาทเอาไว้ก่อน แต่ตราบใดที่คุณไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่ฉัน ฉันจะไม่ยอมให้คุณได้กลายเป็นดรากูน และสิทธิในการเป็นทายาทของคุณก็จะถูกยึดเช่นกัน…ขอจบลงที่นี่ สำหรับวันนี้”

สิ้นสุดคำพูดเหล่านั้นของเอลเบทต์  การลาของพวกเขาได้เกิดขึ้นหลังจากที่รูเดิลได้ทำหน้าครุ่นคิด ฟีน่าได้เดินตามพ่อของเธอไป

ooo

หลังจากที่กษัตริย์ได้พูดคำเหล่านั้น รูเดิลได้ครุ่นคิดอย่างหนัก เขาขอให้อิซูมิพาเขาไปที่บนดาดฟ้า … ที่ๆเขาสามารถนั่งคิดอะไรได้อย่างโล่งใจ ลมได้พัดผ่านไปที่หน้าเขา… ดาดฟ้าที่ยังมีเสียงของลม

ผ้าพันแผลที่พันอยู่ทั่วตัวของเขา ที่ห่อมาก้เสียจนนิ้วของรูเดิลแทบจะขยับไม่ได้ เขานั่งอยู่บนม้านั่ง และคิดถึงคำพูดของกษัตริย์ และอิซูมิที่นั่งอยู่ข้างๆเขาด้วยความกังวล

อิซูมิรู้ถึงความฝันของรูเดิล เธอรู้ว่าเขายอมที่จะละทิ้งประชาชนของพระองค์ ถ้ามันคือความฝัน … ดังนั้นที่เขาต้องมาไกลขนาดนี้ คำจากกษัตริย์ได้ใส่ความคิดมากให้เขา อิซูมิเองก็เป็นหนึ่งในผู้ที่จะได้รับการช่วยเหลือ หากรูเดิลได้เป็นทายาทของ อาร์ช และเธอรู้ถึงพระประสงค์ในคำพูดของพระราชา เพียงแต่…

“รูเดิล…อย่ากังวลไปเลย”

อิซูมิอยากให้ความฝันของเขา เธอจึงเลือกที่จะพูดออกมาเพื่อไม่ให้เขาเครียด

“อิซูมิ ทำไมฉันต้องพูดอะไรอย่างนั้น ฉันไม่สามารถคิดหาเหตุผลที่เหมาะสมได้ แต่.. ฉันก็ไม่สามารถหาเหตุผลที่ตรงประเด็น”

“…รูเดิล ? นายตั้งใจที่จะหลอกลวงกษัตริย์!?”

“หลอกลวง? คำพูดของเธอทำให้ฉันป่วย! ฉันรู้ในวิ่งที่กษัตริย์พยายามจะพูด…แต่ในระยะสั้นฉันก็ต้องช่วยคน การเป็นดรากูนดีกว่าเป็นทายาทใช่ไหม? ฉันจะเป็นอัศวิน เป็นดรากูน และช่วยเหลือผู้คน”

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล รูเดิลขาดการโน้มน้าวใจใดๆที่หาคำพูดที่เขาจะเชื่อถือได้ อิซูมิได้แต่ยิ้มในขณะที่มองเขา

…. มองพวกเขาจากเงามืด ยูเนียส ลุกซ์ และครูใหญ่ พวกเขาทั้งสามได้รับการค้นหา หากแต่รูเดิลก็ยังคงรู้สึกหดหู่ … ไม่ ด้านบนมีกำลังมากกว่าที่เขาคิดไว้ เขารู้ เขาพยายามที่จะหลอกลวงกษัตริย์

“นายไม่สามารถที่จะหลอกลวงเขา!”

ลุกซ์โต้แย้งอย่างเงียบๆ

“หลอกกษัตริย์… อ๊า เขาคงวางแผนที่จะทำมัน”

“ทำไมนายดูขับขันอย่างนั้นยูเนียส!? รูเดิลพยายามที่จะหลอกลวงกษัตริย์ประเทศของเรา เราควรหยุดเขา”

“ไม่มีทาง แน่นอนฉันขบขัน …และรูเดิลพูดใช่ไหม? ว่าเขาจะช่วยคนได้มากกว่าที่เขาเป็นทายาท”

ในขณะที่ยูเนียสอยู่ในความเพลิดเพลิน ลุกซ์เริ่มเถียง ครูใหญ่โล่งใจที่เห็นเขาคิดถึงว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เขาเป็นทหารม้า

( ฉันดีใจที่เขาไม่ได้สูญเสียความมุ่งมั่นของเขา . . .)