ตอนที่ 29 : ปัจฉิมบทของการแข่งขัน

วันที่สองของการแข่งขันได้เริ่มต้นขึ้นพร้อมกับบรรยากาศที่น่าแปลกประหลาดใจ การแข่งขันของนักเรียนปีแรกได้สิ้นสุดลงด้วยชัยชนะของชั้นเจ้าหญิง…ครัซยังเข้าร่วมเป็นตัวแทนและแสดงถึงความกล้าหาญของเขา มีจำนวนของการแข่งขันที่เป็นที่น่าสงสัยเมื่อได้มองไปในวิธีการแข่งขันของพวกเขา แต่ก่อนราชวงศ์พวกเขาสู้กันอย่างยุติธรรม

วันที่พวกเขาจะต้องสู้และแข่งขันกันก็มาถึง ชั้นของรูเดิลได้รู้สึกแย่ ซึ่งรูเดิลกำลังอยู่ในช่วงที่เลวร้ายมาก นั่นเป็นเพราะวิธีการต่อสู้ที่รุนแรงของยอดตัวแทนอย่าง ลุกซ์ และยูเนียส ที่เขาได้รับ

ใช่ เขาหมดแรง แต่. . .

“ในที่สุดก็มาถึง! เราจะต้องชนะอย่างแน่นอน!”

เขาช่างเป็นคนที่มีพลังมากมายเสียจริงๆ ในห้องโถงได้มี ลุกซ์ และยูเนียส ที่ได้เล็ดรอดออกมากจาห้องพยาบาล …และควบคู่ไปกับเวกัส รุ่นพี่ที่คอยฝึกกับเขาในทุกๆเช้า ผสมกับบาซิลลี่ พวกของเขาที่มานั่งเชียร์เขาเช่นกัน

ในห้องโถง ชั้นของอัลเลตในฝั่งตรงข้ามของสนาม พวกเขาได้เตรียมตัวระมัดระวังชั้นของรูเดิลเป็นอย่างดี เนื่องจากเขาได้รับชัยชนะจากตัวแทนที่แข็งแกร่งมาทั้งนั้น  แต่กับเรื่องนี้ พวกเขาก็ยังแน่ใจว่าพวกเขาสามารถที่จะชนะ

ooo

และจากเริ่มต้น รอบชิงชนะเลิศเป็นเรื่องที่ร้อนแรงที่สุด การแข่งขันรอบสุดท้าย คะแนนได้ถูกตั้งไว้ที่สองต่อสอง และตอนนี้ทุกคนรู้ว่า พวกเขาสามารถนับถอยหลังถึงตอนจบที่น่าตื่นเต้น

รูเดิลยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของอัลเลต กำลังรอสัญญาณของผู้ตัดสิน และในขณะที่เขารอ อัลเลตได้พูดขึ้น

“ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังอยู่บนไฟ… แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งที่นายจะเจอมันน่ากลัวกว่านั้น เมื่อฉันได้เข้ามาร่วมในการแข่งขันในครั้งนี้ ฉันกลัวว่ามันจะดูเหมือนกับว่าฉันกำลังรังแกคนที่อ่อนแอ”

ในความถากถางดูถูกของอัลเลต รูเดิลได้ประกาศกับตัวเองอย่างจริงจัง  ใช่ รูเดิลรอเพื่อให้ถึงเวลานี้ และจากผลการแข่งขันจนถึงตอนนี้ เขามองความถากถางของอัลเลตเป็นเรื่องปกติเพียงเท่านั้น … แต่เขาจะพิสูจน์ให้ดูว่าอัลเลตคิดผิด รูเดิลได้เตรียมดาบไม้ของเขา

ในขณะที่เขามุ่งเน้นความสนใจไปที่การแข่งขัน ความเจ็บปวดของเขาดูเหมือนว่าจะจางหายลงไป

เมื่อเห็นรูเดิลเป็นเช่นนั้น อัลเลตบ่นพึมพำถึงความน่าเบื่อกับอาการจริงจังเหล่านั้นของรูเดิล เขาเอามือไขว้หลังเพื่อยืนยันว่าพร้อมกันแล้วทั้งสองฝ่าย ผู้ตัดสินได้เริ่มให้สัญญาณ

ooo

เมื่อดูในห้องโถงของราชวงศ์ พวกเขาได้กลั้นลมหายใจเมื่อได้มองถึงการแข่งขันที่คลี่คลายอยู่ต่อหน้าต่อตาของเขา นี่มันไม่ใช่การแข่งขันระหว่างนักเรียนหลักสูตรขั้นพื้นฐาน การแข่งขันของสองคนนี้อาจจะเทียบได้กับรุ่นพี่ในขั้นอื่นๆ หรือแม้แต่อัศวินชั้นสูง เมื่อมองดูการต่อสู้เขาก็ได้กลั้นลมหายใจของเขาเช่นกัน

( มะ..มาสเตอร์!! ทำไมนายถึงหายใจเร็วเช่นนั้น!? หากนายแพ้ในครั้งนี้ มาสเตอร์ต้นแบบก็ฉันก็จะเสียไปด้วย )

ฟีน่าตื่นตระหนกเอียงซ้ายเอียงขวาอยู่ในการครั้งขัน ในขณะที่ไอลีน…

“โอ้ นั่นช่างวิเศษมาก อัลเลตจะต้องชนะ!”

เขาได้ช่วยชีวิตน้องสาวตัวน้อยๆของเธอ และรูปลักษณ์ที่สวยงามนั้น รูปแบบของเขาได้ทับซ้อนกับอัศวินที่เธอเคยรัก สำหรับไอลีน อัลเลตคืออัศวินในอุดมคติ

หากแต่ความประทับใจของราชินี เป็นสิ่งที่สำคัญเหนือกว่าสิ่งอื่นทั้งหมด เธอได้ใช้ผ้าปิดปากของเธอลัเอนตัวลงไปข้างหน้าเล็กน้อย เพื่อที่จะยังคงรักษาภาพลักษณ์เอาไว้ พระราชาพยายามถามความรู้สึกของเธอ

“นั่นเป็นอย่างไร เธอเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เธอชอบ?”

เมื่อออกจากช่องว่างของความเงียบ ราชินีได้ตอบคำถาม

“ใช่ เด็กชายที่ชื่อว่ารูเดิล ทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายแห่งบ้านอาร์ช ดูเข้มแข็งเสียเหลือเกิน แต่… อัลเลต แห่งบ้านฮาร์ดี้ ก็คง…”

ดวงตาของราชินีเบิกกว้างกว่าปกติ เมื่อรู้สึกว่าอัลเลตก็เป็นผู้ชายที่แข็งแรง ราชินีกำลังจะอธิบายในลักษณะนี้ … ตั้งแต่เริ่มต้น  ราชินีก็ได้ชื่อชอบผู้ที่มีความแข็งแรง ในวัยหนุ่มของเขา เอลเบทต์ ได้เก่งวิชาของดาบ และมันถูกต้องที่จะบอกว่าเธอตกหลุมรักทักษะของเขา แต่เธอได้ถูกบังคับให้ดูการแข่งขันของนักเรียนชั้นพื้นฐาน และด้วยความเคลื่อนไหวที่ป่าเถื่อน เธอทนไม่ได้ที่จะดู…เธอคิด

แต่ในความเป็นจริง เธอได้เริ่มต้นด้วยบุตรชายแห่งขุนนางทั้งสาม  เธอสามารถเป็นพยานในการต่อสู้ที่น่าสนใจ แต่อย่างไรก็ตาม …

“สิ่งที่ลดลงในรอบชิงชนะเลิศ สิ่งที่เพิ่มเติมในรอบสุดท้าย … หนึ่งในนั้นเป็นอีกระลอกของความเข้มแข็งที่จะเริ่มขึ้น หากแต่อีกคนดูเหมือนไม่มีน้ำหนักเลย หากจะพูดไปแล้ว รอบระหว่างรูเดิลและยูเนียสน่าจะเป็นรอบที่ดีกว่า”

ราชินีเปิดความสนใจของเธออีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะสุญเวียความสนใจ

“แล้วเธอคิดว่าใครจะชนะ?”

ในคำถามที่ไม่ใยดีของกษัตริย์ ราชินีตอบอย่างไม่สนใจ

“งั้น ผู้ชนะจะต้องเป็น…”

ฟีน่าสังเกตอารมณ์ของพ่อและแม่ของเธอ

( ฟัฟฟี่ของฉัน!! อาณาจักรขนปุยปุยของฉัน !! มาสเตอร์!! เดี๋ยวก่อน! ”

ความซื่อสัตย์ของความต้องการที่เธอมีให้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ooo

มันคือการแข่งขันที่อัลเลตยากที่จะจินตนาการได้ ทั้งในการต่อสู้ด้วยดาบและเวทย์มนต์ อัลเลตคิดว่าเขาจะได้เป็นหนึ่ง แต่รูเดิลยังคงไม่แพ้ ไม่ อาจจะพูดได้ว่าเขาคือผู้ชนะ ,รูเดิล…

( เพลงดาบของเขาเทียบได้กับยูเนียส! เวทย์มนต์ของเขาในตอนนี้ยังคงมีมากกว่าลุกซ์! มันไม่ได้แข็งแรง… อัลเลตขาดระดับการครอบงำของเทคนิค  ถ้าฉันจะชนะ ฉันไม่มีทางเลือก ที่จะแทงเข้าไปในข้อบกพร่องนี้! )

ในขณะที่เขาคิดเช่นนั้น การโจมตีของรูเดิลได้เข้ามาจากด้านต่างๆ และเป็นความจริงที่ว่า ร่างกายของรูเดิลกำลังเสียเปรียบอยู่เสมอ

ในห้องโถงเสียงสนับสนุนอัลเลต – ผู้ช่วยชีวิตเจ้าหญิง-  และผู้ชมส่วนใหญ่เป็นผู้ที่ให้กำลังใจอัลเลต แต่ในการแข่งขันครั้งนี้เป็นเรื่องที่ยากของการเอาชนะ เพราะได้มีรูเดิลเป็นอุปสรรค!

“ทำไมนายไม่เข้ามาในเกมของฉัน…เพียงแค่แพ้ไป!”

ความพุ่งพล่านของอารมณ์ที่หงุดหงิด เขาได้หยิบดาบวิเศษมาใช้ด้วยความเร่งรีบ ดาบไม้ของเขาถูกหุ้มด้วยเปลวไฟ ในรูปแบบของมีดที่ทำจากไฟนั่นเอง แต่ขนาดของมันประมาณสองเท่าของตัวมนุษย์ อัลเลตเหวี่ยงมันไปรอบๆ เข้าไปที่รูเดิล

“นาย!! คนอย่างนาย!! ก็ควรที่จะได้รับความเจ็บปวดอย่างทวีคูณ!!!!”

อัลเลตเหวี่ยงดาบของเขาเข้าไป…ในขณะที่รูเดิลก็ได้หลบพลังนั้น  รูเดิลยังคงร่ายเวทย์มนต์ของเขาเข้าไปในดาบ  ดาบพิเศษของเขา เขาได้สร้างเลียนแบบดาบวิเศษ ดาบวิเศษของรูเดิลเป็นเวทย์มนต์ที่บริสุทธิ์ที่วิ่งขนานเข้าไปในตัวของดาบไม้ รูปร่างและใบมีดถูกว่างอย่างเป็นระเบียบ

ความยามของมันไม่มีอะไรที่ไม่ดี … แต่ใบมีดของอัลเลตลงมาพร้อมกับเวทย์มนต์ของรูเดิล  รูเดิลเหวี่ยงดาบของเขาเอง เวทย์มนต์ล้อมรอบทิ้งใบ แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ดาบวิเศษของอัลเลตได้วิ่งตัดผ่านเวทย์มนต์ของรูเดิล

“อะ..อะไรอยู่กับที่! ฉันไม่รู้วิธีการย้าย…ขี้ขลาดเอ้ย!”

ในตอนนี้เขาพยายามประท้วงผู้ตัดสิน รูเดิลปิดตาขวาของเขาเอง เขารีบยกดาบของเขาเพื่อป้องกัน แต่บางทีดาบไม้ก็ได้มาถึงขีดจำกัด ของพวกเขาเป็นช่วงเวลาของผลกระทบ

“กะ..กรรมการ! ฉันไม่สามารถใช้ดาบของฉัน อุ๊…เวลาชั่วคราว!”

ตอนนี้ดาบของเขาหลุดไปทันทีจากเวทย์มนต์ของรูเดิล และเขารู้สึกกลัวดวงตาที่จริงจังของรูเดิลเสียแล้ว

( ทำไม!? ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!!? โลกนี้เป็นของฉัน…นี่ไม่ใช่โลกที่ฉันมีบทบาท!!!? ”

รูเดิลวางอาวุธของเขาลง การต่อสู้ที่ไร้อาวุธทั้งสองคนดูเหมือนจะเป็นความยุติธรรมที่ดี การต่อสู้อย่างดุเดือดก่อนที่เขาสองคนจะล้มลงไป เป็นอัลเลตที่ยังไม่สามารถลุกขึ้นยืนมาได้ เขากำลังจะแพ้ และเขาทำอะไรไม่ได้ในขณะนี้  เขาได้แต่คิดถึงชีวิตของเขา ก่อนที่เขาจะเกิดใหม่…ความจริงที่อัลเลตรังแกชีวิตของเขาเอง

( วันแล้ววันเล่า…ฉันก็ได้ตายในอุบัติเหตุ และเกิดใหม่เข้าสู้โลกของเกมที่ฉันรัก  ฉันโดนโกง! ฉันยังมีสถานะ! ใบหน้าของฉันไม่ได้หน้าเกลียด! …และยัง ยัง แม้แต่ที่นี่…นายระรานฉันถึงที่นี่!!! )

ใบหน้าของอัลเลต เหยเกด้วยความกวาดกลัว มันถูกถ่ายทอดด้วยหมัดของรูเดิล อัลเลตคลานอยู่ในสนาม เป็นฉากที่ไม่ต่างอะไรจากอดีตของเขา

( ฉันกลัว! กลัว! กลัว! …ฉันถูกรังแกอีกครั้งด้วยตัวละครที่แข็งแกร่งตัวนี้ …)

รูเดิลมายืนต่อหน้าของอัลเลต  อัลเลตกลัวแม้แต่จะเงยหน้ามองเขา

เสียงเชียร์รอบข้างกำลังส่งกำลังใจให้อัลเลต…และเขากำลังเย้ยหยันรูเดิล

“ลุกขึ้น! ทำไมนายไม่ต่อสู้กับฉัน อัลเลต!!!?”

หมัดของรูเดิลสะเทือนในหัวใจที่แข็งแกร่งของเขา มันมาจากความโกรธ …เสียงจากความว่างเปล่าที่รูเดิลตะโกนออกมาทำให้รู้ว่าความโกรธกำลังปะทุมากยิ่งขึ้น  นั่นยิ่งทำให้อัลเลตรู้สึกลัว

“ฉันยินดีกับความพ่ายแพ้! ปล่อยให้ฉันแพ้!!”

“ลุกขึ้นเถอะอัลเลต ! ได้โปรด  ในที่สุดฉันก็มาถึงที่นี่… ฉันพยายามทุกอย่างเพื่อมาถึงจุดนี้ ! ฉันต้องการที่จะชนะ! ฉันต้องการให้นายจำฉัน! แต่…อัลเลตนายแข็งแกร่ง นี่ไม่ใช่นาย!!”

กับคำพูดเหล่านั้น อัลเลตลุกขึ้นยืนพิงรูเดิล รูเดิลตอบเข้าด้วยการนำเข้าการแข่งขันในรอบต่อไป การแข่งขันครั้งนี้ดูไม่มีอะไรเอาเสียเลย

ซึ่งต่างจากการแข่งขันในระดับสูง มันก็จริง การต่อสู้ระหว่างเด็ก แต่มีการเชียร์จากฝูงชน

ooo

“ฝ่ายไหนชนะ?”

ฟีน่าพร่ำเพ้อถึงอาณาจักรของขนปุยและตื่นเต้นอยู่คนเดียว

และพี่สาวของเธอ ผู้ที่พูดขึ้นมา

“ช่างป่าเถื่อน … ฉันเกลียดบ้านอาร์ช สารเลว!!”

และกษัตริย์

“ตอนนี้ค่อนข้างเป็นวิธีการต่อสู้อย่างลูกผู้ชาย ดังนั้น … นี่ไม่ใช่เป็นบ้านอาร์ชที่เสียเปรียบ?”

ใบหน้าของราชินียังคงไม่เปลี่ยน เธอมองลงไปที่สนามบนพื้นนั่น เธอยังคงเชื่อการคาดคะเนของเธอ และเลือกที่จะไม่ตอบกษัตริย์

ครูใหญ่นั่งมองราชวงศ์และนักเรียนของเขาอย่างเงียบๆ มากกว่าการแข่งขัน คือพวกเขาทั้งคู่เป็นนักศึกษาของสถาบัน … เขาคิด หากผลการแข่งขันนี้เป็นข่าวดีสำหรับพวกเขาทั้งสอง …

ooo

การต่อสู้ระหว่างลูกผู้ชายของเขาทั้งสอง แม้ในสถานการณ์นี้ ผู้ชมในห้องโถงต่างส่งเสียงให้กำลังใจ  ถึงแม้ส่วนใหญ่จะเป็นกำลังใจที่มีให้อัลเลต แต่แน่นอนมันย่อมมีให้รูเดิล

“มันยังไม่จบ!”

ใบหน้าของอัลเลตและรูเดิล เปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่น่ากลัว

รูเดิลใช้พลังงานทั้งหมดของเขาในครั้งสุดท้าย เขาหุ้มกำปั้นของเขาด้วยเวทย์มนต์ของลม… ในตอนท้าย รูเดิลเหวี่ยงหมัดแห่งเวทย์มนต์นั้นของเขามุ่งตรงมาที่อัลเลต ผู้ชมในห้องโถงที่เห็นล้วนแต่กลั้นลมหายใจเมื่อเห็นเขาทั้งสองทรุดลง รูเดิลกระเด็นออกมาจากความแข็งแกร่งและเวทย์มนต์ลมของเขา และอัลเลต ที่ได้รับแรงผลักขนาดนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเขา…หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้นอนนิ่งในสักพัก ท่ามกลางเสียงเชียร์ในห้องโถง

“ลุกขึ้น อัลเลต!!!”

“อย่าพ่ายแพ้เพื่อคนที่ชื่นชมนาย อัลเลต!!!”

“นายไม่สามารถที่จะแพ้เจ้าโง่นั่นได้ !!!”

นักศึกษาต่างเชียร์อัลเลตและเยาะเย้ยไปที่รูเดิล  ภายในทั้งหมดเริ่มด้วยเวกัส รุ่นพี่ของเขา ที่ออกมาส่งเสียงให้กำลังใจแก่รูเดิล

“อย่ายอมแพ้รูเดิล!!!! แสดงให้พวกเขาเห็นผลของการฝึกฝนทุกวัน”

ลุกซ์และยูเนียสต่างก็น้ำตาไหลออกมา แม้จะมีอาการบาดเจ็บและการขากซึ่งมานาของเขา เขาก็ไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาออกมาได้ เสียงของมิเลียปะปนไปกับพวกเขา

“ฉันจะไม่ยกโทษให้นาย ถ้านายแพ้ รูเดิล!!!”

“ลุกขึ้นเร็ว และเรียกตัวเองว่าผู้ชนะ!”

“อย่ามัวแต่นอนหลับและยืนขึ้นเดี๋ยวนี้!!!”

ในคำพูดของทายาทของสามขุนนาง รอบๆเพื่อนต่างส่งกำลังใจ รวมถึงชั้นของรูเดิลเอง

“ลุกขึ้น รูเดิล!!!!”

“นายสัญญาว่าจะอยู่กับเราจนจบ!!!”

“อย่ายอมแพ้ให้แก่อัลเลต!!!”

ในตอนท้าย อิซูมิส่งเสียงดังออกมา

“นายจะหลับต่อไปอีกนานแค่ไหนรูเดิล!!!? ความแข็งแกร่ง …อัศวินที่แข็งแกร่ง นายจะต้องเป็นดรากูน  ใช่!!?”

ในส่วนของการทรุดตัวลงของรูเดิล  เขาได้พยายามที่จะใช้แขนพยุงตัวเขาออกจากพื้นดิน แต่เขาได้ล้มลง เขาต้องพยามอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง…และในขณะที่เขากำลังจะสิ้นแรงลง เงาของมังกรได้บินผ่านตัวของรูเดิล  และ…

“ ใช่แล้ว…ฉันตัดสินใจที่จะเข้ามาเป็นดรากูน! นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันไม่สามารถที่จะพ่ายแพ้ … ฉันจะต้องเข้มแข็ง! และฉันตัดสินใจจะเป็นดรากูนที่แข็งแกร่งไม่แพ้ใคร!!!!

เสียงสนับสนุนและร้องด้วยความดีใจ เขาพยายามลุกขึ้นด้วยขาที่สั่นระรัว และอัลเลตไม่ได้พยายามที่จะยืนขึ้นมา ขาที่สั่นของไม่ได้ฟังใคร หัวใจของเขาได้ยอมรับการพ่ายแพ้และไม่ว่าจะสูงขนาดไหน เขาก็ไม่อาจที่จะยืนขึ้นได้อีก

“พระเจ้าาาาาาา…”

เสียงของอัลเลตถูกกลบด้วยเชียงเชียร์ที่มีขึ้นอยู่ในห้องโถง ผู้ตัดสินประกาศผู้ชนะ

“ผู้ชนะ ได้แก่ รูเดิล อาร์ชชช!!!”

ooo

ในห้องพักของราชวงศ์ ฟีน่ายืนขึ้นจากที่นั่งของเธอ  เธอตื่นเต้นและดีใจมองไปท้องฟ้าด้วยความสุขของเธอ และเธอยังตะโกนออกมา

“ใช่แล้วววว!!!!! เขาชนะ!!!”

( มาสเตอร์ของฉัน นายชนะ!!! นายช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ หัวใจของฉันเต้นแรงอย่างถึงที่สุด นายก็รู้! เมื่อมีนายเกี่ยวของ หัวใจของฉันจะผิดปกติเสมอ!! )

“ละ..ลูกทำอะไร ฟีน่า?”

กษัตริย์มองลูกสาวของเขาด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่พี่สาวของเธออ้าปากขึ้นด้วยความประหลาดใจ ภายในทั้งหมด ครูใหญ่กระโดดโลดเต้นของเขาอย่างลิงโลด ในที่ที่ไม่มีใครสามารถมองเห็น

ในสนามที่สามารถมองเห็นได้จากห้องโถง เพื่อนร่วมชั้นของเขาวิ่งวนล้อมรอบผู้ชนะด้วยความดีใจอย่างที่สุด พวกเขาพยายามที่จะพาเขาออกไปยังห้องพยาบาล  ในขณะที่รูเดิลพูดบางอย่างที่ไม่มีใครสามารถเข้าใจเกี่ยวกับวิธีการแข่งขันในครั้งนี้ และเป็นที่ถกเถียงกัน … เขาบอกว่าเขาอยากที่จะอยู่จนจบ หากแต่ร่างกายของเขาแต่ร่างกายของเขาเหมือนจะไม่ได้ยิน

( นายชนะเขา …ชนะอัลเลต )

ครูใหญ่คิด..และอัลเลตได้ถูกนำออกไป

อัลเลตถูกหามออกไปในเปลหาม เขาบอกว่าจะล้มตัวลงนอนในห้องพักรอ ในขณะที่เขาอยู่เพียงคนเดียวในห้อง  อัลเลตได้ร้องไห้ออกมา

“ฉัน…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่สามารถเปลี่ยนมันได้”

ภายในห้องพัก เพื่อนร่วมชั้นของอัลเลตคนหนึ่งได้เขามาหาเขา อัลเลตคิดว่าเขาจะต้องเข้ามาตอกย้ำเขาและจะมาพูดจาไม่ดีกับเขา

แต่…

“อะ..อีกนิดเดียว อัลเลต … ฉันแน่ใจว่านายจะชนะในครั้งต่อไป..ฉันคิดเช่นนั้น”

เพื่อนร่วมชั้นของเขาพูดขึ้น แม้กระทั่งตอนนี้เขาพยายามที่จะเป็นเพื่อนกับอัลเลต ฉันควรจะลบล้างคำพูดเหล่านั้นหรือไม่ …อัลเลตคิด และได้ร้องไห้ขึ้นอีกครั้ง

( อ่อ แบบนี้นี่เอง ทำไมฉันถึงไม่ได้สังเกตเห็น … ฉันต้องการเพื่อน ฉันพยายามหาเหตุผลที่จะหาคนเข้ามาในเกมของฉัน เพื่อที่ฉันคิดว่ามันคือความสุข และฉันคิดว่าทุกคนจะชอบฉัน … ทำไมฉันถึงไม่ตระหนักสิ่งที่มันง่ายยิ่งกว่า )

“อะ..อัลเลต! นายกำลังบาดเจ็บ!?  ฉันจะตามหมอให้”

เพื่อนร่วมชั้นของเขาได้วิ่งตามหมอให้เขาอย่างรวดเร็ว  เสียงเชียร์ที่เขาสามารถได้ยินผ่านประตู … เหมือนเขากำลังจะได้เป็นเพื่อนกัน … อัลเลตคิดเช่นนั้น เขาได้ร้องไห้ในรอยยิ้ม. . .