ตอนที่ 28 เจ้าจำได้?
ชายคนนั้นเพ่งมอง เขาเห็นโสมวิญญาณขยับขึ้นลงไปมาในอากาศมันทำให้เขารู้สึกกังวลมาก จากนั้นเขาใช่ทักษะการเคลื่อนไหวของเขาเพื่อพยายามจับโสมวิญาณทว่าโสมวิญญาณได้ล่องลอยลงไปที่หน้าผา เขาจึงได้แต่ถลึงตามองดูมันหายไปในความมืดมันทำให้เขารู้สึกอยากอาเจียนออกมาเป็นเลือด
“เป็นไปไม่ได้ ข้าต้องเอาโสมวิญญาณนั้นมาให้ได้ เมื่อข้ากลับไปข้าจะให้ท่านพ่อส่งคนออกมาค้นหาให้ทั่วภูเขา!”
ชายคนนี้คิดว่าโสมนั้นได้แสดงความสามารถที่มหัศจรรย์บางอย่าง แต่ถ้าเขาสามารถเปิดความสามารถของดวงตาได้ เขาจะได้เห็นว่าโสมวิญญาณถูกจับเอวไว้แน่นอยู่ในมือเล็กๆที่ขาวซีด เขาดูเหมือนกับตั๊กแตนที่ไล่ตามจักจั่นที่มิทันรู้ว่ามีนกอยู่ข้างหลัง เขาไม่สามารถมองเห็นเงาสีดำอันมืดมิดของภูตผีที่ได้ซ่อนตัวอยู่ในความมืดตั้งแต่แรก
ใต้หน้าผา.... เสี่ยวอานได้ใช้พลังที่เขามีทั้งหมดไปแล้วในขณะที่ในมือก็ถือโสมวิญาณ ขี่วายุยามราตรีมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านม้า ความสุขที่ถูกอัดอั้นไว้ในใจกำลังจะระเบิดออก นอกจากนี้ยังต้องขอบคณหลี่ฉิงชานที่รักษาร่างวิญญาณเขาไว้ในแผ่นไม้ต้นโลคัสในตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมามันทำให้เขาสามารถยกของที่หนักเช่นนี้ได้
ในลานบ้าน....หลี่ฉิงชานกำลังหาวทันใดนั้นตาเขาก็สว่างขึ้นมาทันทีกลังจากเขาเห็นเสี่ยวอานกำลังลอยมาจากระยะไกล “เจ้าผีน้อย เจ้าหนีไปไหนมา”
เสี่ยวอานเม้มริมฝีปากด้วยท่าทางที่สงบเสงี่ยมเละเอียงอายพร้อมกับพยายามที่จะอดกลั้นความสุขในใจไว้จากนั้นเขาก็เอาโสมวิญญาณออกมาวางไว้ตรงหน้าหลี่ฉิงชาน
“ฮืมมม นั้นอะไร? โสม?” หลี่ฉิงชานหยิบโสมขึ้นมาดมเล็กน้อย มีกลิ่นหอมแปลกๆ พุ่งพรวดเข้ารูจมูกของเขาจากนั้นเขารู้สึกว่าจิตใจของเขาสั่นสะเทือนทันทีในขณะที่ปราณแท้ในร่างกลายพลันเคลื่อนไหวไปมาอย่างมีชีวิตชีวามากขึ้น
จู่ๆหลี่ฉิงชานก็คิดถึงบางสิ่ง“นี่ นี่มัน....โสมวิญญาณ!”เขาไม่อยากจะเชื่อว่าตอนนี้เขากำลังถือสมุนไพรจิตวิญญาณที่ทั้งสองหมู่บ้านพยายามหากันแทบเป็นแทบตายและต่างฆ่าฟันกันไปมามากมาย
วัวสีเขียวกำลังเคี้ยวหญ้าสีเขียวสดอย่างเฉื่อยชา“เจ้าคิดว่าการที่ผีน้อยนี่ออกไปข้างนอกทุกคืนเพื่อไปทำอะไรกันหล่ะ?”
หลี่ฉิงชานมองไปที่หน้าของเสี่ยวอานก็พบว่าเสี่ยวอานนั้นเหนื่อยล้ามากเต็มที แต่ความสุขนั้นยังไม่สิ้นสุด เสี่ยวอานได้ชี้ไปที่ปากของเขาราวกับว่าบอกเขาให้กินมัน
ไม่กี่วันก่อน....เสี่ยวอานได้ออกไปข้างนอกทุกคื่นและกลับมาก่อนที่จะรุ่งเช้า เขาได้พูดคุยกับเสี่ยวอานน้อยลง เขาจึงคิดว่าเสี่ยวอานกำลังโหยหาอิสระเขาเลยจะปล่อยให้เสี่ยวไปตามที่ต้องการ ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่าทั้งหมดนี้เสี่ยวอานได้ทำเพื่อเขา
“ไอน้องชาย!”หลี่ฉิงชานดีดไปที่จมูกเสี่ยวอาน“ทำไมเจ้าไม่พูดให้เร็วกว่านี้”
เสี่ยวอานยิ้มอย่างเขินอายและชี้ไปที่ปากของเขาอีกครั้ง
แม้ว่าใจของหลี่ฉิงชานจะแข็งแกร่งทั้งเหล็กกล้า แต่ก็ช่วยไม่ได้เมื่อเขาได้เห็นดวงตาที่ใสบริสุทธิ์ที่ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความเห็นแก่ตัวเลย เขาถามวัวสีเขียว“เสี่ยวอานสามารถกินโสมนี้ได้ใช่ไหม?”
วัวสีเขียวกล่าว“โสมวิญญาณนี้เป็นสมบัติล้ำค่าของธรรมชาติปราณวิญญาณที่มีอยู่ข้างในมีประโยชน์มากแม้กระทั่งสำหรับภูติผีหยิน ยังไงก็ตาม หากเจ้าใช้มันเจ้าก็จะสามารถฝึกฝนความแกร่งของวัวตัวเดียวได้อย่างง่ายดาย เจ้าเต็มใจที่จะไม่ใช่จริงๆ?”
หลี่ฉิงชานกล่าว“เหตุใดข้าจะไม่เต็มใจ โสมนี้เป็นเสี่ยวอานที่ไปเอามาเช่นนั้นก็ให้เสี่ยวอานใช่มัน ข้าค่อยๆบ่มเพาะทักษะเหนือธรรมชาติก็ได้” แนวทางการปฏิบัติตัวของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเพียงเพราะโสมวิญญาณที่น่ากินนี้
เสี่ยวอานถอยหลังและโบกมือไปมาทันที
“ไม่เป็นไร ข้าจำความรู้สึกแบบนี้ได้”
เสี่ยวอานยังคงส่ายหน้าเช่นเดิม และกลายเป็นควันสีเขียวลอยหมุนเป็นเกลียวเข้าไปในแผ่นไม้
“เจ้า ออกมาเดียวนี้หากเจ้าไม่ต้องการข้าจะโยนมันทิ้งไป”
วัวสีเขียวตะโกนขึ้นมาทันที“ตั้งแต่ที่เขาได้ตัดสินใจ เหตุใดเจ้ายังดื้อรั้นทำตัวเยี่ยงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่ต้องบอกข้าว่าในอนาคตเจ้าจะไม่สามารถหามันได้?จากนั้นค่อยให้ของที่มีค่ามากกว่าโสมวิญาณนี่สักร้อยเท่าหรือพันเท่าก็ได้?”
หลี่ฉิงชานใจสั่นและพยักหน้าทันที“สิ่งที่พี่วัวกล่าว เป็นเหตุผลที่ดี เป็นข้าเองที่กำลังเอาหัวตัวเองโขกกำผนังอิฐ(สำนวนจีนมังครับ) เอาหล่ะ ข้าจะกินโสมวิญญาณนี้” เสี่ยวอานลอยออกมาทันที
“ยังไงก็ตามเจ้าควรที่จะมีส่วนของเจ้าด้วย ข้าไม่สามารถกลืนลงไปทั้งหมดได้ หากเจ้ายังปฏิเสธข้าจะโมโห”
จากนั้นเสี่ยวอานก็ตกลง
หลี่ฉิงชานแกว่งโสมวิญญาณในมือเข้าไปมา“พี่วัว เราจะใช้เจ้านี้ยังไง” เสี่ยวอานมีร่างของภูติมีและไม่มีทางที่จะกินได้
วัวสีเขียวกล่าว“ไปหาเข็มมาและใช้เข็มหยดน้ำโสม”
หลี่ฉิงชาน ทำตามคำพูดของเขาและเจอเข็มเหล็กจากนั้นก็แทงมันเข้าไปในโสมวิญญาณ โสมวิญญาณในมือเขาเริ่มสั่นแต่มันก็ไม่ได้ต่อต้านใดๆเลย น้ำโสมวิญญาณไหลซึมออกมาและติดอยู่ที่ปลายเข็ม
วัวสีเขียวกล่าว“ดี หยดลงไปบนหน้าผากของเขา”
“หน้าผาก? เสี่ยวอานแหงนหน้าเจ้าขึ้นมา!”
เสี่ยวอานรีบแหงนหน้าทันที น้ำของโสมหยดลงจากปลายเข็มและตกลงไปตรงระหว่างคิ้วของเสี่ยวอาน ร่างกายของเขาสั่นสะเทือนระลอกน้ำและน้ำโสมพลันปล่อยแสงเจิดจ้าอยู่ภายในร่างของเขาทันที
เสี่ยวอ่านหลับตาปี๋ บางครั้งสีหน้าของเขาแสดงออกถึงความเจ็บปวดและบางครั้งกูดูมีความสุข เมื่อแสงหายไปทุกๆอย่างก็ค่อยๆเบาลง เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมามีบางอย่างที่แตกต่างอยู่ภายใน น้ำตาสองหยดหยดลงมา
“เกิดอะไรขึ้น?”
วัวสีเขียวกล่าว“ดูเหมือนเขาจะจำอะไรได้”
“ใช่หรือไม่?เสี่ยวอาน เจ้าจำได้ไหมว่าเจ้าคือใคร ครอบครัวของเจ้าอยู่ที่ไหน?” หลี่ฉิงชาน รีบคุกเข่าลงและมองเข้าไปในดวงตาของเขา
เสี่ยวอานลังเลอยู่นานละชี้ไปทางใต้
หลี่ฉิงชานรีบถามต่อ“ครอบครัวของเจ้าอยู่ทางใต้เหรอ?เมืองไหน?ไกลจากที่นี้เท่าใด?”
เสี่ยวอานไม่สามารถตอบคำถามเหล่านั้นได้ได้แต่เพียงส่ายหัว ตอนนี้ในหัวของเขาว่างเปล่า
หลี่ฉิงชาน ก็ดึงมีดล่าสัตว์ออกมาทันทีและเริ่มแกะสลักแผ่นไม้โลคัส ขี้เลื่อยกระเด็นไปมา คำว่า ทิศใต้ก็ปรากฏขึ้นมาตรงด้านข้างซึ้งในตอนแรกไม่มีคำใด้ถูกสลักไว้เลย เขายกมันขึ้นมาตรงหน้าของเสี่ยวอาน
ภายใต้แสงจันทร์ ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังคุกเข่าข้างหนึ่งบนพื้นและให้คำมั่นสัญญากับเด็กน้อยผู้หนึ่ง“ไม่สำคัญว่าข้าจะต้องข้ามภูเขานับพันหรือหมื่นแม่น้ำ ไม่ว่ามันจะยากลำบากและอันตรายสักแค่ไหน ไม่ช้าก็เร็วจะมีวันที่ข้าจะได้เห็นเจ้ากลับบ้าน”
เด็กน้อยเฝ้ามองเงาของเขาภาพตรงหน้านั้นยากที่จะลืมเลือนเช่นเดียวกับจุดสีแดงที่อยู่ระหว่างคิ้วของเขาที่น้ำโสมได้หยดลง
หลี่ฉิงชานเอาแผ่นไม้ไปแขวนไว้ที่เอวของเขาเช่นเดิมและถามเสี่ยวอานเพือเขาจะรู้สึกแปลกๆ เขาไม่รู้ว่าโสมวิญญาณนี้มีประโยชน์หรือไม่
เสี่ยวอานกระโดดขึ้นไปบนอากาศและลอยไปมาในลานบ้านหลายรอบราวกับลมกรด เขาเอามีดล่าสัตว์จากมือหลี่ฉิงชานไปและเคลื่อนที่ไปมาในลานบ้านอย่างตื่นเต้น
หากคนธรรมดามาเห็นก็จะเห็นเพียงแค่มีดที่ร่ายรำด้วยตนเองราวกับว่ามีจิตวิญญาณของตัวเอง
ไม่เพียงแต่เสี่ยวอานจะเร็วขึ้น เขายังมีพลังมากขึ้นเขาสามารถควบคุมสิ่งที่หนักกว่าได้แล้ว หากเขาต้องการลอบสังหาร แม้กระทั่งผู้ที่มีฝีมือในโลกแห่งการต่อสู้ก็จะต้องพบกับปัญหาแน่
“พี่วัว ข้าก็ต้องใช่โสมวิญญาณเช่นนั้นเหรอ?”
“นั้นอาจจะสิ้นเปลืองเกินไป วิธีที่ดีที่สุดที่จะใช้โสมนี่คือการเอาไปผสมให้พอดีกับสมุนไพรจิตวิญญาณอื่นๆและหลอมให้เป็นยาเม็ด(dan pill) แต่เจ้าไม่มีความสะดวกสบายเช่นนั้น เจ้าสามารถบำรุงโสมวิญญาณนี้เช่นเดียวกับโสมอื่นๆและเอามันไปแช่ไว้ในเหล้า ด้วยวิธีนี้โสมวิญญาณจะไม่เหี่ยวแห้งและจิตวิญญาณภายในจะแพร่กระจายไปในเหล้าแปรเปลี่ยนเป็นเหล้าจิตวิญญาณ เจ้าสามารถค่อยๆจิบพลังยาภายในได้อย่างช้าๆ โอ้แล้วก็ อย่าผสมกับส่วนผสมอื่น ๆ”
“นั้นเป็นวิธีที่ดี!” หลี่ฉิงชานรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะย่อยโสมวิญญาณทั้งหมดในคราเดียว อีกนัยหนึ่งความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่ได้ก้าวหน้ามากมายแต่ตัวของเขาจะระเบิดและตายแทน“มันก็แค่นั้น เรื่องเดียวที่ข้ากังกลคือถ้าหากข้าไม่ได้ครอบครองสมบัติเช่นนี้”
สิ้นเสียงที่เขาพูดขวดน้ำเต้าก็ได้ลอยไปตรงหน้าของหลี่ฉิงชานทันที หลี่ฉิงชานคว้ามัน“ขอบคุณมากพี่วัว!”เขาเอาโสมวิญญาณใสลงไปน้ำเต้าและเติมเหล้าที่แรงๆเขาไปจนเต็มแล้วแขวนไว้ที่เอวเขา(ไอหนุ่มหมัดเมาป้ะนิ= =)
แม้เขาจะอยู่ในวัยหนุ่ม เขาก็มีร่างกายที่แข็งแรงและมีเหล้าชั้นเยี่ยมแขวนอยู่ที่เอว รอบกายเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายยิ่งใหญ่ที่ไม่สามารถหยุดยั้งได้
“เสี่ยวอาน เจ้าไม่คิดว่าข้ากำลังมองหาคนในโลกการต่อต่อสู้นี้มากขึ้น มากขึ้นรึ”
เสี่ยวอานยิ้มจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นกังวล เขาไม่สามารถพูดดังนั้นเขาจึงกังวลเล็กน้อย
ทันใดนั้นความคิดก็จุดประกายขึ้นมาอยู่ในใจของเขาและเขานั่งสมาธิลง เริ่มปัดไปมา
หลี่ฉิงชานเดินไปข้างหน้าเพื่อมอง จริงๆแล้วเสี่ยวอานเขียนตัวอักษรได้สวยงามแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจการเขียนก็ตาม เขาเห็นการเขียนของเสี่ยวอานมีความสวยงามมากกว่าเขาเสียอีก
เตรียมเวลอัพอิอิ
ฝากไลคเพจด้วยนะค้าบบบLegend of the Great Saint ครับ^^
