ตอนที่ 24 : การฝึกฝนที่น่าสงสัย
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนท้ายของเทอมสองของสถาบันที่เขาเข้าศึกษา ซึ่งทางสถาบันได้มีการพักระยะยาว ในขณะที่รูเดิลมักจะกลับบ้าน เขาได้ทำตามคำสั่งของบาซิลลี่แจ้งที่บ้านของเขา และที่เหลืออยู่ในสถาบัน แม้ว่าจดหมายร้องเรียนก็มาจากน้องสาวของเขาลีน่า…
“งั้นหรอ? พวกเราควรจะทำอย่างไร?”
อิซูมิ –ผู้ที่ไม่ได้กลับบ้านทุกๆปี – บอกบาซิลลี่เธอใช้เวลาส่วนหนึ่งในการสร้างบุคคลที่สาม ในโรงอาหารของสถาบัน บาซิลลี่ตอบคำถามของเธอ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ
“ฉันจะได้รับประสบการณ์การต่อสู้ที่แท้จริง ไม่ได้จัดอยู่ในการจัดเรียงของกิจกรรมภายในป่าของสถานศึกษา เรากำลังก้าวข้ามไปในที่ที่มีความอันตรายสูง”
ในขณะที่เธอกำลังพูดอยู่นั้น เธอก็ได้กางแผนที่ของเธอลงบนโต๊ะของโรงอาหาร การทำเครื่องหมายลงบนแผนที่ มันเป็นสถานที่ที่ไม่ใกล้หรือไกลจนเกินไปจากที่อยู่ปัจจุบันของพวกเขา นั่นคือ ภูเขา’เอเบอร์เลจ’ ภูเขาที่ไม่ได้มีเพียงแค่ความสูง
“บนภูเขาแห่งนี้ จะปรากฏมอนสเตอร์ขึ้นทุกๆปี และก่อให้เกิดความเสียหารและการบาดเจ็บของประชากรพื้นที่ ในปีนี้ อัตราการบาดเจ็บและล้มตายเป็นจำนวนมาก และดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเผชิญกับปัญหาอย่างหนัก”
“เดี๋ยวก่อน…นี่เธอหมายถึง เธอจะให้ฉันและรูเดิลไปที่นั่น? มันคือส่วนหนึ่งของการฝึก?”
อิซูมิซักไซ้บาซิลลี่ บาซิลลี่มีความเป็นจริงที่จะดำเนินงานในครั้งนี้ และวางแผนสร้างรายได้จากมัน หากแต่มันไร้ซึ่งอารมณ์เหล่านั้นบนใบหน้าของเธอ
“นี่คือประสบการณ์ที่แต่จริงเมื่อเทียบกับสิ่งอื่นใด และเป็นกองหิมะในพื้นที่ หากเราก้าวเท้าที่ไม่ได้ถูกต้อง นั่นหมายถึงอันตรายทันที…แต่นายจะหยุดมันหรอกหรอ รูเดิล ซามะ?”
บาซิลลี่ยิงคำถามของเธอไปที่รูเดิล
“ไม่ นั่นเป็นเพียงสิ่งที่ฉันต้องการ หากฉันไม่ได้ไปในสถานที่ไกลแห่งนั้น ฉันจะรู้สึกไม่สบายใจเมื่อต้องต่อสู้กับ อัลเลต ลุกซ์ และยูเนียส”
“การฝึกอบรมมีระยะเวลาสองสัปดาห์ ในช่วงเวลานั้น นายจะต้องต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่โจมตีหมู่บ้าน และปกป้องพวกเขาจากความเสียหาย”
เมื่อได้ยินคำอธิบายเหล่านั้น รูเดิลและอิซูมิ…อิซูมิรู้สึกว่าคล้ายกับพวกเขาได้ยอมรับงานจากนายจ้าง ความรูดสึกของเธอค่อนข้างโกรธ แต่เธอก็ตัดสินใจว่า ตราบใดที่รูเดิลเลือกที่จะตกลง เธอก็ไม่สามารถที่จะคัดค้านอะไรได้
“… และสุดท้าย”
“หืมม?”
“เธออาจจะโทรออกไปหาบุคคลอื่นๆ ? เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของพวกเราอีกหรือไม่?”
อิซูมิมีความเชื่อว่านี่เป็นงานภายใต้ข้ออ้างของการฝึกอบรม และความสะดวกสบายของบาซิลลี่ ซึ่งเป็นหนึ่งในสถาบันของการศึกษา นักเรียนที่เหลือภายสถาบันจะกลายเป็นผู้เสียสละเมื่อเขาได้ใช้เวลาอยู่ในสถาบันแทนที่จะได้มีเวลาไปพักผ่อนเสีย…เวกัส
ในขณะที่เขาเลือกที่จะไม่กลับบ้านของเขาในปีนี้ และเขาก็วางแผนที่จะใช้เวลาของเขาที่สถานศึกษาแห่งนี้ เวกัสถูกจับโดยรูเดิล ในตอนแรกเขาไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก แต่เมื่อเขาได้เรียนรู้มาตามกับบาซิลลี่ ก็กลับกลายเปลี่ยนเป็นความกระตือรือร้น และนักเรียนชั้นปีที่สี่ ก็ได้ขอเป็นหนึ่งคนผู้ร่วมเดินทางไปในการต่อสู้ครั้งนี้ ซึ่งแน่นอนว่าบาซิลลี่ก็ยินดี
ooo
“โอ้! โอ รูเดิล!”
เมื่อเริ่มเข้าสู่หมู่บ้าน เท้าของเขาก็จมดิ่งลงไปในหิมะ ถึงอย่างนั้น พวกเขาทั้งสี่คนก็ยังคนคอยเฝ้าระวังและทำลายเหล่ามอนสเตอร์ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะต่อสู้อยู่เสมอ เมื่อพวกเขามีเวลาพวกเขาก็โกยหิมะพวกนั้นออก เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ต้องจมอยู่ภายใต้หิมะนั่น
“นี่มันคืออะไร เวกัส?”
เสื้อโค้ทตัวหน้าที่เขากำลังสวมใส่มากกว่าอาวุธของเขาเสียอีก มือของรูเดิลหยุดในขณะที่กำลังพรวนหิมะ เขาหันหน้าไปมองที่เวกัส
“มันก็ไม่แปลกไม่ใช่หรอกหรอ? หรือว่ามันแปลก ใช่!เราควรที่จะปกป้องหมู่บ้านแห่งนี้ และเรายังกำลังออกจากที่นี่ปกป้องคนที่เข้าไปในภูเขา ด้วยพลั่วหิมะ … แน่นอนมันแปลก!”
เวกัสสั่น มือของเขาหยุดตามในขณะที่เขาคุยอยู่กับรูเดิล ในมุมมองของรูเดิลนี่ไม่ใช่งาน แต่นี่เป็นคำขอที่สุจรติที่บาซิลลี่นำขึ้นมา และในขณะที่ได้ทำงานง่ายๆภายในหมู่บ้าน เพื่อเชื่อมต่อไปยังภูเขา พวกเขากำลังทำงานด้วยความซื่อสัตย์อย่างถ่องแท้
“นายคิดว่ายังไง? มันจะช่วยให้นายดีขึ้น? และจากที่ฟังเรื่องที่ผู้ใหญ่บอกก็ดูน่าสนใจ จากนั้นเราก็ได้เคลื่อนย้ายโดยไม่ต้องแสดงตน และมีชีวิตอยู่ที่ภูเขา…”
“นายกำลังสนุกกับตัวเองเพื่ออะไรกัน!? ไม่ หากฉันถามแบบนี้มันจะทำให้นายแข็งแกร่งหรือไม่! แต่ฉันก็สบายดี แต่นาย..นายกำลังสูญเสีย ใช่ไหม!?”
ในคำพูดของเวกัส ทำให้รูเดิลระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“นะ..นายหัวเราะอะไรน่ะ?”
“ขอโทษ ขอโทษ…ฉันก็แค่มีความสุขมาก ฉันไม่สามารถช่วยได้และฉันคิดว่า ฉันใกล้จะคว้าบางอย่าง ดังนั้นฉันสบายดี”
รูเดิลตอบคำถามนั้นด้วยรอบยิ้ม ก่อนที่เขาจะกลับมาโกยหิมะ รูเดิลคิดว่า เพียงแต่มันน่าจะมีความหมายลึกๆว่าทำไมบาซิลลี่ถึงได้เลือกสถานที่แห่งนี้ มันก็จริงอยู่ที่บาซิลลี่ตั้งใจที่จะให้เขาได้สัมผัสถึงการต่อสู้ที่แท้จริง …แต่ที่เกี่ยวกับมัน
รูเดิลเพียงแต่พยายามค้นหาความหมายถึงอยู่ภายใน เช่นเดียวกับผู้ที่พยายามจะเรียนรู้ว่าสามารถเรียนรู้ได้จากอะไร รูเดิลได้เรียนรู้จากผู้คนที่อาศัยอยู่บริเวณข้างๆภูเขา และแม้กระทั่งจากมอนสเตอร์ศัตรูของเขา…เขาก็ได้เรียนรู้ความจริง ว่ามันยังมีชีวิตอยู่
“อย่าไหลไปตามแรงขนาดใหญ่ นายต้องใช้กระแสเพื่อที่จะต่อต้านมัน รวบรวมพลังของนายในจุดหนึ่ง ศูนย์กลางร่างกายของนายควรที่จะอยู่….”
เป็นรูเดิลที่พึมพำกับตัวเอง และเวกัสพยายามที่จะถาม
“มีอะไรหรอ?”
“คนในหมู่บ้านพูดเกี่ยวกับมัน ฉันแน่ใจว่ามันจะเป็นพื้นฐานของบางสิ่งบางอย่าง”
ช่างซื่อบื่อเสียจริง มันไม่ได้เป็นพื้นฐานของอะไร เพียงแค่เป็นชีวิตแระจำวันของชาวบ้าน เป็นคำพูดที่ถูกพูดออกมาเมื่อพวกเขาพูดถึงวิธีการย้ายวัตตุที่หนัก และรูเดิลเพียงแค่คิดลึกลงไปข้างใน จากที่นั่น รูเดิลได้ลากความรู้ที่ตัวเองมีอยู่และคิดทบทวน เขาคิดแล้วคิดอีก…และตระหนักในที่สุด
มันเป็นวันสุดท้ายของระยะเวลาสองสัปดาห์ จำนวนของมอนสเตอร์ลิงที่มีรูปร่างขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในเขตชานเมือง ถูกปกคลุมด้วยขนสีขาวที่มาพร้อมกับหิมะพวกมันเป็นสัตว์กินเนื้อที่ดุร้าย และสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างว่องไวและรวดเร็ว ขนาดของพวกมันประมาณตัวของมนุษย์ แต่ด้วยภูมิประเทศที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ มนุษย์จึงยากที่จะจับพวกมันได้ …มันคือช่วงเวลาที่มอนสเตอร์ดังกล่าวปรากฏ
รูเดิลเดินออกไปแต่เพียงผู้เดียว ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเรียกของบาซิลลี่และอิซูมิที่จะหยุดเขา และเวกัส ได้รีบวิ่งออกไปเพื่อนำเขากลับมา … ลิงตัวหนึ่งที่ตามมายังรูเดิล
เวกัสบ่นสาปแช่งโชคของเขาที่ไม่ดีเอาเสียเลย และบาซิลลี่กับอิซูมิก็ไม่ได้อยู่ใกล้เคียงในบริเวณนี้
แต่รูเดิลเหวี่ยงดาบที่มีอยู่ในมือของเขาเพียงเบาๆ…แบ่งมอนสเตอร์ออกเป็นสองท่อน
“อ๊ะ? อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!?”
เมื่อได้หลวมตัวเข้ามาเป็นพยานในที่เกิดเกตุ เวกัสไม่สามารถที่จะเก็บเงียบได้ เพียงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา! เขาอาจจะกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งมากๆ ดังนั้นเพียงจากแค่ปกป้องหมู่บ้าน? ไม่! ไม่ใช่แค่นั้น! แต่นั่นยังเห็นถึงผลลัพธ์ของรูเดิล
ในขณะที่กำลังรู้สึกประหลาดใจกับพลังของเขา มอนสเตอร์ตัวอื่นๆกำลังบุกเข้าโจมตี เพื่อแก้แค้นให้กับเพื่อนของพวกมัน เขาทั้งสองเข้ามาชิดกัน รูเดิลไม่ได้ขยับไปไหน เวทย์บนของไฟที่มีอยู่บนดาบภายใต้มือทั้งสองข้างของเขา… รูเดิลเปิดตัวการโจมตีโดยการใช้ไฟลูกเล็กๆมันมือของเขาก่อน
จากขนาดลูกไฟที่เล็กจิ๋วของรูเดิล มอนสเตอร์ที่อยู่เบื้องหน้ากลับปัดมันออกไป โดยปราศจากความกลัว หากแต่เมื่อมันชนกลับพลังของมอนสเตอร์ ดวงไฟเหล่านั้นได้กลายเป็นก้อนสีดำของถ่านแล้ว…ในช่วงเวลาที่เหลือมอนสเตอร์ได้เข้าใกล้รูเดิลมากขึ้น ก่อนที่มันจะโดนดาบของเขาหั่นพวกมันลง…
มันเป็นฉากที่ผิดปกติ ดังนั้นเมื่อเวกัสเห็นถึงความผิดปกติ เขาไม่รู้จะพูดเรื่องราวนี้ยังไงดี ลูกไฟขนาดเล็กเป็นเวทย์มนต์ที่บีบอัดถึงขีดจำกัดมาก โดยดึงพลังเวทย์มนต์จากดาบของเขาเอง เขาสร้างลูกคลื่นขึ้น บ้าไปแล้วหรือป่าว
“การเคลื่อนไหวที่ไม่จำเป็นยังคงมีมากเกินไป ฉันต้องหาวิธีอื่นๆ เพื่อเข้าใกล้อัตเลต ก่อนที่จะถึงทัวร์นาเมนต์ ฉันต้องดีกว่าเขา…”
ขณะที่รูเดิลกำลังเก็บดาบของเขาเอง… เวกัสคิด เขามองไปที่รูเดิล ผู้ที่เคยประสบความล้มเหลว แต่กลับสู้กับมอนสเตอร์ที่อันตราย…ให้ตายอยู่ใต้หิมะ
“นายพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขา!”
เวกัสบังเอิญตะโกนออกมา ความแข็งแกร่งของเขาได้ผ่านแล้ว แล้วในฐานะที่เขาเป็นรุ่นพื่ เวกัสคิดว่าเขามีโอกาสที่จะได้รับชัยชนะในครั้งนี้ รูเดิลอาจจะกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งกว่าเขา…แต่รูเดิล
“ไม่ ฉันยังไม่แข็งแกร่งพอ ฉันต้องการที่จะแข็งแกร่งมากกว่านี้ ไม่ใช่เพียงแค่อำนาจของเวทย์มนต์และเทคนิค แต่ฉันต้องการที่จะมีหัวใจที่แข็งแกร่ง”
“นายน่ะ แข็งแกร่งมากมายแล้ว! แล้วนายก็จะได้กลายเป็นดรากูน! เชื่อฉันสิ!”
ความรู้สึกเขินอายเล็กๆเกิดขึ้นภายในจิตใจของเขา รูเดิลตอบ..
“ผมมั่นใจ หากผมพอใจแล้วมันก็จะสิ้นสุด … หากแต่เมื่อเรามองให้สูงขึ้นไปหรือจะเป็นเพียงที่เหมาะสมสำหรับฉัน แต่โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ ที่มีบุคคลมากมายที่แข็งแกร่งกว่าฉัน หากฉันไม่ได้ฝึกฝนอยู่ตลอด ฉันจะถูกทิ้งไว้เพียงข้างหลัง”
เวกัสรู้สึกว่าคำพูดเหล่านั้นเหมือนจะมุ่งตรงไปที่เขา ราวกับว่าเขาอยู่ในความคิดของรูเดิลในตอนนี้ เพียงแต่ความคิดของเราทั้งสองอาจจะไม่ตรงกันสักเท่าไหร่
“ฉันไม่เหมาะกับนายเอาเสียเลย…หากมองไปข้างหน้า ฉันไม่เคยยอมแพ้ และฉันอิจฉานายเสียจริง”
ในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น เวกัสก็ได้ทำหน้าเศร้า
“เวกัส..นายมีความฝันไหม? หรือเป้าหมายล่ะ?”
“ค..ความฝันของฉันหรอ? …ใช่ ฉันต้องการที่จะบรรเทาภาระภายในสถานที่ที่ฉันอาศัยอยู่ และกลับบ้านไปเป็นความภาคภูมิใจของคนในครอบครัวของฉัน ..แต่ฉันไม่ได้มีความฝันที่ยอดเยี่ยมเช่นนาย”
ใกล้กับเวกัส รูเดิลคว้าไหล่ของเขาด้วยมือทั้งสอง
“นั่นคือความฝันที่สวยงาม! ในขณะที่ฉันไม่มีโอกาสที่จะได้เป็นพี่ชายที่น้องภาคภูมิใจ ฉันเสียดายมาตลอดและฉันคิดที่จะขอโทษ มันไม่ผิดที่นายจะฝึกฝนมันอย่างหนักเพื่อความฝันของนาย และ…ถ้าพวกเขาได้เห็นนายในตอนนี้ ฉันมั่นใจว่าพี่น้องเล็กๆน้อยๆของนาย จะต้องภูมิใจในตัวพี่ชายคนนี้อย่างถึงที่สุด!”
รูเดิลรู้ว่า เวกัสต้องฝึกฝนมันอย่างหนัก เมื่อตื่นขึ้นมาทุกเช้าของการอบรม พวกเขาได้เห็นกันในทุกๆวัน รูเดิลกล่าวคำพูดพวกนั้นด้วยใบหน้าที่จริงจัง ทำให้ใบหน้าของเวกัสสัมผัสได้ถึงความเขินอาย พวกเขามีความสุข และจากผู้คนในหมู่บ้านที่มองพวกเขาอยู่ ก็มองพวกเขาด้วยใบหน้าอันแสนจะอบอุ่น
“ข..ขอบคุณนะ นี่มันน่าอายเสียจริง …ที่สำคัญเราควรที่จะเก็บกวาดที่นี่”
ขณะที่กำลังพูด เวกัสได้ชี้ลงไปยังศพของมอนสเตอร์ที่นอนทับถมกันอยู่บนพื้น สิ้นสุดการสนทนา เขาทั้งสองได้ทำการเก็บกวาด แต่เวกัสก็ยังคงอายและดีใจอยู่ข้างในลึกๆ
ooo
จากหมู่บ้าน บาซิลลี่มองไปที่ความรอบอุ่นของ รูเดิลและเวกัส
“เธอจะไม่ออกไปช่วย?”
ในคำถามของอิซูมิ บาซิลลี่ยักไหล่ของเธอ เธอสวมใส่เสื้อผ้าที่บางเกินไป และมันทำให้หนาวเย็นสำหรับที่นี่ ดังนั้นตอนนี้เธอได้สวมเสื้อหนา แต่ก็ยังคงเห็นเส้นบนร่างกายของเธอได้อย่างชัดเจน
“ฉันรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ออกไปช่วยพวกเขาในตอนนี้ ปล่อยให้เขาได้แสดงความสามารถของเขาออกมา”
“เมื่อเธอเพียงต้องการที่จะอู้งาน …ดังนั้นเธอจึงให้รูเดิลได้เรียนรู้เทคนิค?”
ทักษะของดายและเวทย์มนต์ที่รูเดิลได้แสดง …เพียงแค่บ่งบอกว่าเขาอยู่ในระดับที่แตกต่างกันจากเมื่อปีก่อน บาซิลลี่คิด..
“อืมมม กับเรื่องนี้ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ต้องเปลี่ยนนายจ้างของฉัน ดังนั้นฉันจะไม่ร้องเรียน ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะเติบโตได้แข็งแกร่งขนาดนี้”
บาซิลลี่ยิ้ม ใยขณะที่เธอมองผ่านรูเดิลและเวกัส อิซูมิได้สูญเสียความเข้าใจของเธอ ‘บาซิลลี่ทำไมเธอถึงทำเช่นนี้?’ สิ่งแรก หากรูเดิลไม่ได้เป็นบุตรของอาร์ชดยุกอีกต่อไป จากมุมมองของเธอ เขาควรจะมีคุณค่าในตัวของเขา ไม่ใช่เรื่องของเงินทองเช่นนี้ ในขณะที่คิด ใบหน้าของอิซูมิก็เริ่มเปลี่ยนไป
“แน่นอนว่ารูเดิลเป็นบุคคลที่น่าสนใจจริงๆ… ฉันแน่ใจว่า ฉันจะเหนื่อยเพื่อเขา ในอีกไม่นาน”
อิซูมิกล่าวทิ้งท้าย จากปัญหาที่คลุมเครือทั้งหมด ก่อนที่เธอจะวิ่งตามพวกเขาทั้งหมดไป . . .
