AST บทที่ 141 - ผลสุคนธ์มอมเมา
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique
บทที่ 141 - ผลสุคนธ์มอมเมา
เมื่อชิงสุ่ยมองเห็นอวี้เหอ ตอนนี้เธอกำลังจะทำรายรับรายจ่ายของบัญชีเงินเดือนนี้และของวันนี้อยากตั้งใจ
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น อวี้เหอก็เงยหน้าขึ้นและพบกับชิงสุ่ย ดวงตาแห่งความสุขและรอยยิ้มปรากฎขึ้นพร้อมกับกล่าวว่า "เจ้ากลับมาแล้ว!!!"ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุขใจ
"อืม พี่สาวอวี้ ดูเหมือนท่านจะยุ่งอยู่นะ บางทีข้าควรจะค่อยมาใหม่!!!"แม้ว่าชิงสุ่ยจะกล่าวว่าเขาค่อยมาใหม่ แต่ขาของเขายังคงเดินตรงไปหาอวี้เหอ
"ข้ารู้ว่าเจ้าไปหาใครก่อนที่จะมาหาข้า เอาเถอะชายหนุ่มผู้วุ่นวาย พี่สาวคนนี้ก็ขอบใจสำหรับที่เจ้ายังมาหาข้า!!!"อวี้เหอ หัวเราะในขณะที่เธอเทชาให้กับชิงสุ่ย
"ดูเหมือนว่าเจ้าจะยุ่งมากเลยนะ โรงเตี๊ยมอวี้เหอตอนนี้ก็มีชื่อเสียงระบือนามไปไกลทั่วทุกสารทิศ พี่สาวอวี้ เจ้าช่างมีชื่อเสียงและร่ำรวยเสียจริง" ชิงสุ่ยยิ้มขณะที่เขาพูดได้รับถ้วยน้ำชาจากอวี้เหอ
"นี่คงเป็นวิธีชมของเจ้าสินะ แต่เจ้าก็อาจทำให้โรงเตี๊ยมอวี้เหอแห่งนี้ปิดตัวลงได้ทุกเมื่อ ข้าจึงไม่มั่นใจว่าค่าควรจะมีความสุขหรือความเศร้าดี ลูกค้าทั้งหมดในโรงเตี๊ยมของข้าต่างขึ้นอยู่กับปลาดำและซุปสรรพสิ่งบำรุงกำลัง ถ้าหากเจ้าไม่ส่งปลาดำและเต่ามาให้กับข้า โรงเตี๊ยมอวี้เหอของข้าก็คงต้องปิดตัวในทันที"อวี้เหอยิ้มและกล่าวขณะนั่งตรงข้ามกับชิงสุ่ย
ชิงสุ่ยตกตะลึงในคำพูด เพราะปีหน้า เขาจะต้องมุ่งหน้าไปยังนิกายกระบี่นภา ซึ่งเขาก็คงไม่อาจจัดหาปลาดำและเต่าต่อไปได้ แม้ว่าโรงเตี๊ยมอวี้เหอจะมีรายได้ค่อนข้างมากในช่วงนี้ แต่ถ้าหากไร้ซึ่งปลาดำและเต่าอีกต่อไป ฐานลูกค้าจะต้องลดลงในทันทีและมันอาจทำให้โรงเตี๊ยมแห่งนี้จะต้องปิดกิจการลง ถ้าเป็นเช่นนั้นมันก็คงก่อให้เกิดปัญหากับอวี้เหออย่างแน่นอน
เมื่อเห็นชิงสุ่ยกำลังเหม่อลอย อวี้เหอยิ้มอย่างอ่อนโยนในขณะที่เธอสบัดนิ้วเรียวยาวของเธอไปที่ข้างหน้าของชิงสุ่ย "ทำไมเจ้าถึงตกใจ?อย่าคิดมากเดี๋ยวมันล่ะ ปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตา"
"ถ้าหากจะให้ดี ข้าก็ไม่หวังจะสร้างปัญหาให้กับเจ้า เดี๋ยวเจ้าจะร้องไห้และไม่ยอมปล่อยให้ข้าไปไหนอีก"
"เจ้าคนไร้ยางอาย เจ้าหมายความว่าอย่างไรที่ข้าจะต้องร้องไห้และไม่ยอมปล่อยให้เจ้าไปไหน?"อวี้เหอกลอกกลิ้งดวงตาของเธอและพูดอย่างมีเสน่ห์
หลังจากนั้นอวี้เหอก็ถามด้วยความลังเลใจ "เจ้าออกเดินทางอีกแล้วหรือ? แล้วใช้เวลานานเท่าไหร่ล่ะ?"
"หลังจากปีใหม่ข้าอาจจะต้องออกเดินทางจากไป จะได้ไม่ต้องกังวลข้าจะหาทางออกเอง และมันจะต้องเป็นทางออกที่ดีที่สุด"ชิงสุ่ยเงยหน้าและมองใบหน้าที่หดหู่ของอวี้เหอ
"เจ้าจะจากไปหลังปีใหม่?นานเท่าไหร่กัน?"อวี้เหอกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจ
หากมองดูพี่สาวแสนสวยที่อยู่เบื้องหน้าของเขา เขาคิดถึงความรู้สึกที่ซับซ้อนเมื่อแรกเจอ รูปร่างที่ทรงเสน่ห์ใบหน้าที่งดงามกับคำพูดที่เรียกเขาว่า หนุ่มน้อย หวนคืนความทรงจำ
"ข้าเองก็ไม่แน่ใจ ข้าจะกลับมาอีกทีนึงหลังจากนั้น 3-5 ปี"ชิงสุ่ยคิดเกี่ยวแผนการเดินทางไปยังนิกายกระบี่นภา อาณาจักรชางหลางนั้นอยู่ห่างไกลมาก ชิงสุ่ยก็ต้องการย้ายตระกูลชิงของเขาทั้งหมดไปวางถิ่นฐานที่อาณาจักรชางหลาง แต่เขาเองก็ยังไร้ซึ่งแผนการที่จะทำ
" ดูเหมือนว่าข้าแต่ไม่อาจรั้งเจ้าไว้ได้อีกแล้ว ตอนนี้เจ้าได้สยายปีกและพร้อมที่จะท่องนภา จะข้าคงมีคำถามเดียวที่อยากถามเจ้า คือเจ้าจะจำได้อีกไหมว่าเจ้าเคยมีพี่สาวอย่างข้า"อวี้เหอยิ้มแล้วค่อยๆกล่าวออกมา
แม้ว่าอวี้เหอจะยังคงยิ้ม แต่ชิงสุ่ยก็สามารถรับรู้ได้ว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นมีแต่ความหดหู่ เมื่อเขาได้ยินคำพูดของอวี้เหอ ชิงสุ่ยจึงได้แค่ยิ้มและค่อยๆเอื้อมมือไปสัมผัสศีรษะของอวี้เหอ "แม่สาวน้อย ทำไมเจ้าต้องคิดมาก? หรือเจ้าพอใจในระดับพลังของเจ้าในตอนนี้แล้ว ทำไมเจ้าถึงไม่อยากก้าวข้ามเข้าสู่ระดับเทวะเซียนเทียน? หรือเจ้าไม่ต้องการออกไปผจญภัยในโลกกว้าง? แต่สำหรับข้าข้าอยากจะพาเจ้าไปด้วย"
อวี้เหอตะลึงขณะที่เธอจ้องมองชิงสุ่ย แววตาของเธอนั้นสะท้อนถึงความหวัง แต่ไม่ช้ามันก็ถูกแทนที่ด้วยความหดหู่ "ในโลกเก้าทวีปแห่งนี้ ไม่มีใครไม่อยากบรรลุเทวะเซียน แต่มันยังไกลเกินจะเอื้อม ไกลเกินข้าจะใฝ่ฝัน ข้าจึงไม่เคยคิดถึงมันเลย!!"
ชิงสุ่ยยิ้มตอบและกล่าวว่า "ถ้าเจ้าไม่ลองพยายามดู เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าไม่อาจก้าวถึงมันได้? พี่สาวอวี้ ตราบใดที่ท่านย่อมฝึกฝนอย่างหนัก ในอนาคตข้ามีวิธีที่จะให้ท่านก้าวเข้าสู่ระดับเทวะเซียนเทียนได้"
ชิงสุ่ยคิดถึงเรื่องยาเม็ดทองคําเซียนเทียน
มองดูใบหน้าอวี้เหอที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ชิงสุ่ยจึงเลือกที่จะพูดต่อ" เจ้าพ่อเคยเห็นความสำเร็จที่ข้าเคยทํา ที่ตั้งแต่ตอนนี้เจ้ายังไม่เห็นเรื่องนี้ด้วยตาของเจ้าเอง เจ้าจึงไม่เชื่อ แต่ข้าจะทำให้เจ้าดูว่าทุกคำพูดของข้านั้นอันเป็นจริง"
อวี้เหอมองดูสายตาที่จริงจังของชิงสุ่ย และเริ่มนึกย้อนถึงสิ่งที่เขาได้ทํา คุณปู่ของเธอนั้นได้รับการรักษาจากเคล็ดวิชาการรักษาที่ลึกลับ เธอก็รู้ดีว่าเขาหวังดีต่อเธอ นั่นก็มากพอแล้วที่จะทำให้อวี้เหอยิ้มอย่างสดใส
ทันใดนั้นชิงสุ่ยก็คิดถึงกลิ่นของผลสุคนธ์มอมเมา ผลไม้ 100 ผลที่อยู่ไหนดินแดนหยกยุพราชอมตะ
วันนี้ นอกเหนือจากการเยี่ยมอวี้เหอ เขายังต้องการทดสอบผลของผลสุคนธ์มอมเมา ซึ่งชิงสุ่ยต้องการใช้สิ่งนี้ในการแทนปลาดำและเต่าหากจำเป็น
เขาเอาผลสุคนธ์มอมเมาออกมาให้กับอวี้เหอและกล่าวว่า "เจ้าไปสั่งให้พ่อครัวสักคนหนึ่งทำซุปเต่าธรรมดามา 2 หม้อ ให้หม้อหนึ่งเติมสิ่งนี้ลงไปด้วย ส่วนอีกหม้อหนึ่งให้ทำซุปสรรพสิ่งบำรุงกำลังมา"
อวี้เหอจ้องมองผลไม้สีม่วงขนาดเท่าเม็ดถั่ว ในเมื่อเธอได้ยินคำพูดของชิงสุ่ย เธอก็รีบสั่งตามที่ชิงสุ่ยต้องการ และเมื่อเธอกลับมา เธอก็กลับมานั่งที่เดิม พร้อมถามชิงสุ่ยว่า "ผลไม้เล็กๆนี้คือผลอะไร?"
กลิ่นหอมราวกับดอกกล้วยไม้ลอยขึ้นสู่จมูกของชิงสุ่ย เพียงแค่เขาสูดกลิ่นของมันเข้าไปเพียง 2 ครั้งเขาก็รู้สึกตกอยู่ในสภาพคนเมา เอายิ้มและกล่าวออกมาว่า "อวี้เหอ กลิ่นของเจ้าช่างหอมหวลจริง "
อวี้เหอรู้สึกเขินอายทันทีที่เห็นการกระทำของชิงสุ่ย "เจ้าคนเจ้าชู้ บอกข้าเร็วๆ ว่าผลไม้นี้คือผลไม้อะไร แล้วทำไมมันมีผลกระทบเช่นนั้น?"
"ผลสุคนธ์มอมเมาสำหรับผลกระทบข้าก็ไม่แน่ใจเลย!!!"
อวี้เหอกำลังมองดูชายคนหนึ่งที่มักจะสร้างความประหลาดใจให้กับเธอ และในทุกครั้งที่เขาแนะนำบางสิ่งบางอย่างมา มันก็ยิ่งสร้างความประหลาดใจในทุกครั้ง
เมื่อไม่นานมานี้ อวี้เหอก็ถามชิงสุ่ยว่าเกิดอะไรขึ้น ชิงสุ่ยก็ได้เล่าถึงการมีอยู่ของผลอสรพิษวงแหวนทองคำ และเขาก็ได้มอบมันให้กับเธอ
หลังจากที่เธอรู้ผลลัพธ์ที่จะได้ อวี้เหอก็ตัดสินใจรับทันทีอย่างไม่ลังเล มันทำให้ชิงสุ่ยถึงกับอุทานว่าผู้หญิงมักจะให้ความสำคัญกับใบหน้าและความเยาว์วัยเสมอ
ในไม่ช้าคนรับใช้ก็นำชามซุปทั้งสองชามขึ้นมา หญิงสาวคนนี้เป็นหญิงสาวคนเดิมแต่ในสายตาของชิงสุ่ยเขากลับรู้สึกว่าเธอนั้นน่ารักกว่าเดิม
ระหว่างซุปบทั้งสองถ้วย ถ้วยหนึ่ง คือซุปสรรพสิ่งบำรุงกำลัง ในขณะที่อีกถ้วยหนึ่งนั้นรื่นสุขธรรมดาที่ถูกเติมผลสุคนธ์มอมเมาลงไปด้วย
"ชิงสุ่ยกลิ่นนี้ช่างหอมกว่าทุกสรรพสิ่งบำรุงกำลังเสียอีก!!!"อวี้เหอจ้องมองซุปถ้วยนั้นก่อนจะมองชิงสุ่ยด้วยความประหลาดใจ
"มันช่างอร่อยเหลือเกิน รสชาติของมันช่างน่าเหลือเชื่อ ขนาดซุปถ้วยนี้เป็นเพียงซุปเต่าที่แสนธรรมดานะ"เมื่อได้ยินชิงสุ่ยก็ยิ้มออกมา เพราะสิ่งที่เกินขึ้นนี้เกินความคาดหมายของเขา นี่คือรางวัลจากดินแดนหยกยุพราชอมตะขั้นที่ 3 มันช่างให้สิ่งที่ดียอดแก่เขา
"ใช่เลย ข้าลืมไปเลยว่ามันเป็นเพียงซุปเต่าธรรมดา จนกระทั่งข้าเตือนเจ้า เจ้าลองชิมดูสิ!!!"อวี้เหอดึงชิงสุ่ยให้ตรงไปยังโต๊ะเล็กข้างๆ ที่มีซุป 2 ถ้วยตั้งอยู่
เมื่อเห็นอวี้เหอดึงมือของชิงสุ่ย เขาก็คิดไปต่างๆนานาว่า "หรือว่าเธอคิดจะทำอะไรกับค่าเพียงเพราะไม่อยากให้ข้าจากไปเร็วๆนี้?"
หลังจากที่ได้ชิม ชิงสุ่ยก็อุทาน"นี่มันยอดเยี่ยมมากเลย สิ่งนี้ดีกว่าซุปสรรพสิ่งบำรุงกำลังเสียอีก ชิงสุ่ยเจ้าลองอีกสิ!"อวี้เหอนั่งลงจากนั้นเธอก็ตักชุดเต่าเพิ่มจากนั้นเธอก็ป้อนมันเข้าปากชิงสุ่ย
ชิงสุ่ยตกตะลึงที่อวี้เหอใช้ช้อนเดียวกับที่เธอเพิ่งใช้ มันยิ่งทำให้เขาส่งสายตาเจ้าชู้ออกมา ซึ่งหลังจากเธอเห็นท่าทางต่างๆเธอก็รีบหดมือกลับอย่างรวดเร็ว
ความสดชื่นที่ถูกเติมเต็มอยู่ในปาก มันทำให้รู้สึกเหมือนตัวเขาถูกยกลอยขึ้น มันไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เลยได้ นอกจากความรู้สึกที่ทำให้จิตใจถึงกับร่องรอยและเสียสติ
"ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมมันถึงถูกเรียกว่า ผลสุคนธ์มอมเมา!!!"
