ตอนที่ 26 ประมืออีกครั้ง
เส้นกระแสพลังที่เข้มข้นได้เริ่มต้นที่ท้องของเขา จากนั้นเขายืนขึ้นทันทีและเริ่มฝึกฝนทักษะหมัดของเขาในลานเขาฝึกจนกระทั่งความอุ่นตรงท้องเขาขจัดขจายไปจนหมด แล้วเขาก็หายใจด้วยความโล่งอกและหยุดลง
โดยปกติเขาจะรู้สึกเหนื่อยมากหลังจากการฝึกทักษะหมัดของเขานานๆ ทว่าวันนี้เขามีเหล้าสมุนไพรที่ดี ประสิทธิภาพของเหล้าสมุนไพรที่ทำมาจากการแช่โสมในไวน์นั้นดีกว่าการกินเนื้อเพียงอย่างเดียวแน่นอน
นอกจากนี้เศษเสี้ยวปรานแท้ในร่างกายเขาดูเหมือนจะเติบโตขึ้นเล็กน้อย แม้ว่ามันจะเพียงนิดเดียว แต่ก็นับว่าเป็นความก้าวหน้าเล็กๆ
“เหล้าสมุนไพรที่แช่ในโสมธรรมดาๆยังมีผลดีเช่นนี้หากถูกแช่ด้วยโสมวิญญาณมันจะมีผลดีขนาดไหนกันนะ?”เขาเคยมีความคิดเช่นนี้ครั้งหนึ่ง แต่เมื่อคิดถึงความยากลำบากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเมื่อคิดถึงผลพวงที่ตามมาเมื่อเขาสามารถนำโสมวิญญาณมาครอบครองได้สำเร็จ เขาได้แต่เพียงทิ้งความคิดเช่นนี้ไป
ในเวลาเพียงไม่กี่วันก็มีนักล่าหลายคนที่แบกศพคนตายและพวกที่บาดเจ็บลงมาจากภูเขา เห็นได้ชัดว่ากลุ่มของผู้เก็บโสมไม่ใช่ศัตรูที่จะจัดการได้ง่ายๆ แม้ว่าหลี่ฉิงชานจะตกลงเข้าร่วมกับหมู่บ้านม้าแต่ก็เพียงชั่วคราวเท่านั้นและเขาไม่มีแผนที่จะเอาตัวเองเสนอเข้าไปยุ่งเรื่องระหว่างพวกเขา
เพียงชั่วเวลากระพริบตา วันนี้ก็เป็นวันที่สิบห้าเดือนแปดแล้ว มันเป็นวันเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง
ด้านในป่าไม้บนภูเขา เสือป่วยสีเหลืองมองไปบนใบหน้าที่เหนื่อยล้าของทุกๆคนรอบตัวเขา ตลอดทั้งวันนี้เขาได้พานักล่าเดินผ่านภูเขา พวกเขาต้องเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลาแม้ว่าพวกเขาจะเหนือกว่าและเกือบที่จะฆ่าคนเก็บโสมที่หนีได้ทั้งหมด
แต่มันก็ยากที่จะลดความเสียหายในฝั่งเขาเหมือนกันและพวกเขาก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีนัก ในขณะที่โสมวิญญาณในตำนานนั้นไม่มีใครเห็นด้วยตาตนเองแม้แต่คนเดียว การเสียสละอย่างไร้ความหมายเช่นนี้ช่างไม่มีความหมายอะไรเลย
เสือป่วยถอดหายใจยาวและสั่งให้ถอยกลับหมู่บ้าน
เสี่ยวเฮยรีบกล่าว“ท่านหัวหน้า ท่านจะยอมแพ้ไม่ได้ สุขภาพของท่าน”
เสือป่วยกล่าว“หมู่บ้านเราต้องมาก่อน!”ไม่เพียงแต่พวกเขาต้องกลับไปหากับครอบครัวเพื่อเทศกาลในฤดูใบไม้ร่วงเท่านั้น ฤดูหนาวก็ใกล้เข้ามาแล้วเช่นกันหมู่บ้านทั้งหมู่บ้านจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมที่จะใช้ชีวิตในช่วงฤดูหนาว
ที่มุมของหมู่บ้านม้าในลานกว้างของปู่ซาง เสือป่วยสีเหลืองกำลังยิ้ม“เจ้าเด็กนั้นเป็นยังไงบ้าง”
“เขาเป็นนักธนูศักดิ์สิทธิ์โดยกำเนิด ในอนาคตเขาจะเก่งกว่าทั้งเจ้าและข้าอย่างแน่นอน เพียงแต่....”
“เพียงแต่อะไร?”
“หัวใจของเขาไม่ได้อยู่ที่หมู่บ้านม้า แม้ว่าเราจะปล่อยให้เขาเข้าร่วมหมู่บ้านของเรา มันก็ไม่มีค่าอะไร เราเป็นนักล่าที่คอยปกป้องภูเขา ในขณะที่เขาเป็นดั่งหมาป่า ยิ่งกว่านั้นเขายังเป็นหมาป่าเดียวดาย เขาจะต้องออกเดินทางไปอีกไกล ไกลออกไปจากที่นี้อย่างแน่นอน”
“หมาป่าเดียวดาย นั่นเป็นเพราะเขาไม่เคยมีประสบการณ์ หมาป่าเดียวดายนั้นสามารถที่จะตายได้ง่ายๆในขณะที่ฝูงหมาป่านั้นยากที่จะต่อกรด้วย ข้าจะไปหาเขาสักหน่อย ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะไม่ถูกยั่วยวนด้วยตำแหน่งหัวหน้านักล่าของหมู่บ้านได้”
“เจ้าตั้งใจที่จะให้เขารับตำแหน่งหัวหน้านักล่าจริงๆ?”
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
เสือป่วยหัวเราะ“นั้นขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้านั้น”
“ฉิงชาน เจ้าพอใจกับที่ที่อยู่อาศัยเช่นนี้หรือไม่?” ทันทีที่เขาไปถึงเข้าก็กล่าวทักทายอย่างตรงไปตรงมา
“ไม่ต้องกังวลไปท่านหัวหน้าขอบคุณสำหรับหลายๆอย่าง ข้าอาศัยอยู่อย่างสบาย” ตั้งแต่เรื่องที่เกี่ยวกับหลี่ฉิงชานได้ฆ่าคนเก็บโสมไปถึงเจ็ดคนกระจายออกไปทั่วหมู่บ้านทุกคนในหมู่บ้านต่างกลายเป็นมิตรกับเขา แต่เนื่องจากเรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกเป็นปฏิปักษ์กับหมู่บ้านราชาโสมเนื่องจากกลุ่มผู้โสมนั้นไม่ได้เป็นมิตรกับหมู่บ้านม้าเขาจึงสามารถพึ่งพาหมู่บ้านม้าเพื่ออยู่รอดได้
แต่การเตรียมการเช่นนี้จริงๆแล้วเป็นทางเลือกเดียวที่เขามี?
หลี่ฉิงชานกล่าว“ท่านหัวหน้า ข้าอยากลองแลกเปลี่ยนฝีมือกับท่านสักประเดี่ยว อีกสักครั้ง!”
เสือป่วยกล่าว“เอาหล่ะ เช่นนั้นให้ข้าดูผลของการฝึกของเจ้าหน่อย”
ย๊ากกกก!!
หลี่ฉิงชานไม่รอให้เสือป่วยตั้งท่าเขาจู่โจมอย่างฉับพลันทันที เขาปล่อยหมัดไปตรงๆโดยไม่คิดอะไร หมัดที่รุนแรงพุ่งตรงไปที่หน้าอกของเสือป่วย เสียงอากาศรอบพลันเกิดเสียงแตกร้าว
“เจ้าเด็กนี้!”เสือป่วยใช้แขนของเขาป้องกัน พลันเกิดเสียงดังกึกก้อง เขาถอยหลังออกไปสองสามก้าวจากนั้นก็หยุด เขาสะบัดแขนที่เจ็บปวดสองสามครั้งพร้อมกับสีหน้าประหลาดใจ“นี่มันพลังอะไรกัน!”ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาต่อสู้กัน เขาประเมินว่าพลังเด็กคนนี้ไม่มากมายเท่าใดนักถึงแม้จะไม่ได้ปะทะกันจังๆ
หลี่ฉิงชานกล่าว“ดูการเคลื่อนไหวนี้อีกครั้ง!”เขาพุ่งเข้าไปโจมตีต่อเนื่อง หมัดของเขาจู่โจมไปที่ใบหน้าและหน้าอกของอีกฝ่าย การรุกเช่นนี้ราวกับพายุเฮอร์ริเคนที่บ้าคลั่ง แสดงให้เห็นถึงหมัดที่อิสระและดุเดือดสุดขีด พลังของเขาพุ่งขึ้นจนถึงขีดสุด
เสือป่วยมีความมั่นใจเพียงครู่เดียวตอนนี้เขาเสียโอกาสจัดการไปแล้ว เขาล้มลง แต่เขาก็ยังกระตุ้นความมั่นใจในอกตนเองขึ้นมาอีกครั้ง“ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้าจะเหนือกว่าข้าในด้านความแข็งแกร่งและพลัง” พลังภายในของเขาโคจรไหลผ่านเส้นพลังปรานไปสู่แขนของเขาจากนั้นแขนของเขาก็ขยายใหญ่ขึ้นเพราะพลังภายในที่แข็งแกร่งอัดแน่นอยู่ข้างใน แขนของเขาหนากว่าเกือบสองเท่าเมื่อเจอกับหมัดของหลี่ฉิงชาน
สำหรับทักษะวิชาการต่อสู้ของเขาทั้งสองต่างต้องพึ่งกำลังภายใน การต่อสู้เช่นนี้ทำให้เขาใช้พลังที่แท้จริงแล้ว
ตุบตับ ตุบตับ
แขนของทั้งสองต่างปะทะกันและกัน พลังเจอพลังและแต่ละการโจมตีที่พลันเกินเสียงที่เนื้อและกระดูกปะทะกันราวกับสัตว์ป่าสองตัวกำลังกัดและกระชากอีกฝ่าย มันดูโหดร้ายและดุเดือดมาก
ประสบการณ์ของเสือป่วยมีมากกว่า เขากะเวลาที่เหมาะสมและต่อยไปที่อกของหลี่ฉิงชาน
หลี่ฉิงชานไม่คาดคิดว่าเขาจะมาไม้นี้ แทนที่เขาจะหลบเขากลับยิงหมัดของตนเองไปที่หน้าของเสือป่วยแทน
เสือป่วยคิดในใจ“ข้าบ่มเพาะทักษะกำลังภายในของข้าอย่างอุตสาหะมาหลายปี แม้จะเป็นลูกวัวก็ต้องล้มลงด้วยหมัดของข้า แม้ว่าเจ้าจะบ่มเพาะทักษะภายนอกอย่างหนักเจ้าก็จะต้องบาดเจ็บเช่นกัน!” สำหรับหมัดของหลี่ฉิงชาน เข้าไม่ได้ใสใจมากนัก เมื่อหมัดของเขาปะทะเข้ากับหลี่ฉิงชานก่อน ร่างของหลี่ฉิงชานจะต้องชะงักไปชั่วขณะ
ปังงงงงง
หมัดกระแทกเข้าไปที่หน้าอกของหลี่ฉิงชาน ร่างของหลี่ฉิงชานพลันชะงักลงในชั่วพริบตา ทว่าหลังจากฟื้นคืนสภาพเดิมได้เขาไม่ได้รับผลกระทบใดๆเลย
เสือป่วยป่วยประหลาดใจอย่างหนักและรีบม้วนตัวหลบไปอย่างงุ่มงาม หมัดของหลี่ฉิงชานได้ครูดแก้มของเขาไปทำให้เกิดอาการปวดที่คลุมเครือ
หลี่ฉิงชานยิ้ม “ฮี่ฮี่ฮี่” เขายืนนิ่งและไม่ได้โจมตีอีกต่อไป
เสือป่วยยืนขึ้น“เจ้าไม่เป็นไรเลยจริง?”เขามีเข้าใจชัดเจนเกี่ยวกับพลังของการต่อยของตัวเอง แม้ว่าหลี่ฉิงชานจะสามารถกันพลังหมัดภายนอกของเขาได้เขาก็ไม่สามารถกันปราณแท้ที่อัดแน่นอยู่ในหมัดได้ แต่มันกับไม่เกิดผลใดเลยๆกับหลี่ฉิงชาน
หลี่ฉิงชานลูบหน้าอกตนเอง“นี่มันเจ็บมาก!”ตอนนี้มีลมปราณที่แหลมคมทะลุเข้าไปในผิวหนังและไปกระทบกับภายในร่างกายของเขา แต่มันก็ถูกทำให้กระจายหายไปทันทีโดยปราณแท้ในร่างกายของเขาและไม่มีอันตรายใดๆเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
หลังจากนั้นเขาก็หายใจปกติเช่นเดิมและเกือบจะทุบตีเสือป่วยสีเหลืองได้ ถ้าหากเขายืมคำพูดของเสือป่วยสีเหลืองมาอธิบาย คงต้องอธิบายว่ามันเป็นความแตกต่างระหว่างระดับของพลังภายในและปราณแท้โดยกำเนิด
เสือป่วยสีเหลืองไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี หมัดนี้เขามั่นใจอย่างเต็มที่กลับได้รับการประเมินเช่นนี้เท่านั้น แต่ทักษะวิชาต่างๆต่างก็มีความทะเยอทะยานและการแข่งขันซึ่งกันและกัน จากนั้นเขาก็ตะโกนออกไป“เช่นนั้นรับหมัดของข้าเพิ่มอีกสักหน่อย!”
ทั้งสองเริ่มสู้กันอีกครั้ง ในคร่านี้เสือป่วยไม่ออมมือเขาใช้ทักษะและพลังทั้งหมดที่เขามีทันที ร่างของเขาพลันเร็วขึ้นและดุดันขึ้น ทำให้หลี่ฉิงชานป้องกันได้อย่างยากลำบาก หมัดของเขากระทบไปที่ร่างกายของหลี่ฉิงชานไม่หยุดหย่อนราวกับห่าฝนที่ตกลงมา
ในสายตาของผู้ที่มอง เสือป่วยนั้นเป็นฝ่ายที่กำลังกดดันหลี่ฉิงชานและเหนือกว่า
แต่ความรู้สึกของทั้งสองนั้นแตกต่าง หลี่ฉิงชาน รู้สึกราวกับว่าการเคลื่อนไหวของเสือป่วยช้าลงกลายเป็นไม่ต้องคาดเดาอะไรมากมายอีกต่อไป ถึงแม้ว่าหมัดที่ต่อยมาจะโดนร่างกายของเขามันก็เป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดเล็กน้อยและเขาก็ไม่ได้ใสใจกับมันมากมายนัก เขาราวกับแนวปะการังที่อยู่ท่ามกลางพายุภายใต้การโจมตีที่มองไม่เห็นที่ยืนนิ่งอย่างมั่นคงไม่ไหวติง
ในขณะเดียวกัน เสือป่วยสีเหลืองยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งประหลาดใจขึ้น ความเร็ว ปฏิกิริยาตอบสนองและความแข็งแกร่งของหลี่ฉิงชานมีแข็งแกร่งขึ้นมากกว่าครั้งที่เขาประมือกันครั้งล่าสุดเสียอีก ราวกับว่าเป็นอีกคน เขาไม่สามารถโจมตีโดนจุดสำคัญของหลี่ฉิงชานได้อย่างง่ายดายแต่การโจมตีโดนจุดอื่นมันก็ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
ในช่วงกลางของการต่อสู้ การจู่โจมของหลี่ฉิงชานพลันกลายเป็นซับซ้อนยิ่งขึ้น บางครั้งที่เขาปล่อยหมัดเต็มแรงอย่างประณีตหนึ่งหรือสองครั้งก็ทำให้เขาตกอยู่ในอันตรายได้ ต้องขอบคุณที่เขามีประสบการณ์ที่ได้ประมือกับศัตรูมาเป็นเวลาหลายปีที่ทำให้เขาสามารถรับมือได้
พายุที่รุนแรงเกิดขึ้นโดยหมัดหลี่ฉิงชานบอกเขาว่าเขาจะจัดการได้ตราบใดที่เขาต่อยโดนสักหมัด ระยะห่างระหว่างสองคนนั้นกระชั้นชิดเข้ามา
ฉากแปลกประหลาดจึงปรากฏขึ้น คนหนึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตาโจมตีอย่างต่อเนื่องกระแสการต่อสู้เช่นนี้เขาจะกลายเป็นผู้ที่กำชัยชนะตราบเท่าที่การต่อสู้ดำเนินต่อไปในขณะที่อีกคนหนึ่งไม่แม้ที่จะได้รับอันตรายใดๆเลย แต่กระแสการต่อสู้ที่เขาได้เปรียบในตอนแรกกลับทำให้เขาอ่อนแอลงๆ
หน้าผากของเสือป่วยสีเหลืองเริ่มเหงื่อออก เมื่อเขาเริ่มรู้สึกเหนื่อย หลี่ฉิงชานกลับมีท่าทีเช่นเดิมและหัวใจก็เต้นเร็วเท่าเดิม
วัวเป็นสัตว์ที่มีความอดทนมากเป็นปกติและเหลือระดับการบ่มเพาะสูงขึ้น ความแตกต่างระหว่างทักษะการต่อสู้และทักษะเหนือธรรมชาติจะปรากฏชัดขึ้น
จู่ๆเสือป่วยสีเหลืองก็ทิ้งระยะห่างด้วยการกระโดดและตะโกนออกมา“หยุด!!”
หอบไปสิ้!
ฝากไลคเพจด้วยนะค้าบบบLegend of the Great Saint ครับ^^
