บทที่ 0 : อารัมภบท "เทพเจ้าอาชญากรรม"

"โอ้ววว ฝ่าบาท ซอ แทฮยอค ข้าต้องขออภัยที่พาท่านมาที่ต่ำต้อยเพียงนี้"

แทฮยอคหรี่ตาและหันไปมองคนอื่นๆ

“ไอเวรร”  พวกเขามักเรียกแทฮยอคแบบนี้เสมอ

มันจะมีคำเฉพาะที่เหล่านักโทษใช้เรียกกัน โดยนักโทษที่ถูกจำคุกไม่เกิน 3 ปีจะถูกเรียกว่า 'ไพร่' ในขณะที่นักโทษที่ถูกจำคุกมากกว่า 10 ปีคือ 'ขุนนาง' และนักโทษที่ถูกจำคุกตลอดชีวิตถูกเรียกว่า 'ราชา' แน่นอนว่าความหมายไม่ได้บ่งบอกถึงความเคารพ แต่เป็นสมญานามที่แสดงถึงการดูถูกและเยาะเย้ย

"ฉันเข้าใจดี"

ซอ แทฮยอคนั่งลงบนเก้าอี้ตรงกลางห้อง เขาเป็นอีกคนหนึ่งที่ไม่รู้สึกอะไร เมื่ออยู่ต่อหน้ายาม

"ฝ่าบาท ท่านอยากได้อะไรไหม อยากดื่มกาแฟเหลือๆของข้าหรือเปล่า? "

แทฮยอค รับมาแล้วดื่มทันที "ขอบคุณ"

"ก๊ากๆ ฝ่าบาทยังคงเปิดเผยแบบนี้เสมอ นี่ก็ผ่านมาแล้ว 10 ปีสินะ ข้าน้ำตาจะไหลเมื่อคิดว่าจะไม่เห็นหน้าท่านอีกแล้ว"

“......”

"ใช่ วันนั้นใกล้จะมาถึงแล้ว มันจะเกิดขึ้นในอีกสัปดาห์"

ดวงตาของแทฮยอคสั่นอย่างรุนแรง เสียงร้องออกจากปากที่ปิดสนิท 10 ปีที่ผ่านมา เขาคิดว่าอารมณ์ทั้งหมดของเขาได้ผุพังลงไปแล้ว

"การเรียกร้องความบริสุทธิ์ของท่านถูกเลื่อนออกไป ทนายความท่านหนีไปแล้ว ในที่สุด ... "

"'งั้นเหรอ"

ยามยื่นเอกสารบางอย่างออกมา

"มันคืออะไร?"

"เขียนอาหารมื้อสุดท้ายที่ท่านอยากกินในคืนวันสุดท้าย มีใครที่อยากให้มาเยี่ยมก็เขียนลงไปซะ"

อาหารมื้อสุดท้าย แทฮยอคนิ่งไปชั่วครู่ เขาคิดทบทวนสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเขา จากนั้นจึงค่อยๆกรอกเอกสารลงไป

“โอ้ สตูว์กิมจิ มันดีแล้วสำหรับท่านที่เลือกอาหารธรรมดาแบบนี้”

"มันเป็นอาหารที่น้องชายฉันชอบ"

"นอกจากนี้ก็ไม่ใส่หมูเลย? เป็นคำขอที่เเปลกจริงๆ ท่านกำลังจะบอกว่าท่านกระจอกหรือ? "

“......”

“ฮ่า ๆ นั้นสินะ ท่านคงยุ่งกับการใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่า นี่เป็นการประหารชีวิตครั้งแรกในรอบ 30 ปี ดังนั้นโปรดอภัยให้พวกข้าที่ยังมือใหม่ด้วย”

แทฮยอคยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยไม่ขยับไปไหน

เขาถูกกล่าวหาและถูกจำคุก ตอนนี้เขากำลังจะตายโดยไม่ได้รับรู้อะไรเลย

 

อยู่ๆ ยามก็มีความคิดที่น่าขบขัน

“อ่าาา ข้าคิดได้บางอย่าง นักโทษที่ถูกจำคุกตลอดชีวิตถูกเรียกว่า ราชาอาชญากรรม ไม่ใช่เหรอ? แล้วจะนักโทษที่ถูกประหารชีวิตจะเรียกว่าอะไร ? เทพเจ้าดีไหม? ฮ่าๆๆ ! ฝ่าบาทอีก 1 สัปดาห์ท่านจะกลายเป็นเทพเจ้าอาชญากรรมแล้วนะ!”

หลังจากที่ยามออกไป แทฮยอคแผดเสียงร้องออกมาครู่หนึ่งด้วยความโกรธ

* * *

1 สัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ดูเหมือนว่าเรื่องของเขาจะได้รับความสนใจจากสื่อและผู้คนเป็นอย่างมาก สื่อนำเสนอข่าวของเขาทุกวัน ผู้คนก็ติดตามกันอย่างใกล้ชิด เนื่องจากระบบประหารชีวิตได้ถูกรื้อฟื้นขึ้นมาใหม่หลังจากผ่านมาแล้ว  30 ปี ดังนั้นจึงไม่แปลก หากผู้คนจะให้ความสนใจในเรื่องนี้ ในขณะเดียวกันองค์กรสิทธิมนุษยชนเองก็ยังคงเรียกร้องสิทธิ์ให้แก่นักโทษ แต่ก็ไม่ได้รับการเปลี่ยนแปลงใดๆ

 

แทฮยอคนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องเยี่ยมนักโทษ

จิตใจของเขาสงบลงหลังจากที่เขายอมรับกับความตายที่กำลังจะมาถึง เขากำลังรอน้องชายและพี่สาวของเขา ผ่านมาแล้ว 1 ปีที่พวกเขาไม่ได้เจอกัน

เขารู้สึกอยากจะขอบคุณน้องชายที่เชื่อว่าเขาบริสุทธิ์จนถึงวินาทีสุดท้าย

พี่สาวซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้ปกครอง เมื่อพ่อกับแม่เสียชีวิตตั้งแต่เขายังเด็ก จะเคยมีความสุขบ้างไหม?

แทฮยอคมองดูนาฬิกาบนผนัง สตูว์กิมจิบนโต๊ะเริ่มเย็นแล้ว

ปัง.

แทฮยอคพยายามแสดงท่าทางให้ผ่อนคลายที่สุด เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด

“......”

แทฮยอคลืมไปแล้วว่าเขาจะพูดอะไรตอนที่มีคนเข้ามา

"โถ่วว ฝ่าบาท ข้าไม่ใช่คนที่ท่านรอ ข้าขอโทษจริงๆ"

เป็นยามคนเก่า

เขานั่งลงเก้าอี้ตัวข้างๆ

"ท่านดูอึดอัดที่เห็นข้า"

แทฮยอคไม่ปฏิเสธ

"ครอบครัวของท่าน ใช่ซอ แทมินและซอ ฮารัน หรือเปล่า? ท่านคงไม่ได้เห็นทั้งคู่แล้วล่ะ"

"งั้นเหรอ?"

พวกเขาตัดสินใจยอมแพ้แล้วสินะ? เขาคิดไม่ถึงว่าจะไม่ได้เห็นหน้าครอบครัวเป็นครั้งสุดท้าย

'ขอบคุณที่ปฏิบัติกับฉันเหมือนคนในครอบครัวเสมอ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้' เขาเพียงอยากจะพูดคำเหล่านี้

 

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น ..มันดีที่สุดแล้วสำหรับพวกเขา เมื่อเห็นซอ แทฮยอค เป็นคนที่ไม่เคยมีชีวิตอยู่ตั้งแต่แรก จากนั้นเขาก็จะอธิษฐานให้พวกเขามีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข เขารู้สึกพอใจกับความคิดนี้

ยามยิ้มเย้ย

ซอ ฮารัน, พี่สาวของฝ่าบาทได้ฆ่าตัวตายเมื่อเดือนที่แล้ว "

"ห๊ะ อะไรนะ?"

"แปลกใจงั้นเหรอ? ไม่น่าแปลกหรอก เธอมีฆาตกรเป็นคนในครอบครัวที่สื่อพูดถึงอยู่ทุกวัน สื่อต่างพากันไปรบกวนเธอ และก็บังเอิญเซ็นเซอร์ปกปิดใบหน้าของเธอทำงานพลาด ข้อมูลถูกเปิดเผยไปยังที่ทำงาน หลังจากนั้นเธอก็ถูกไล่ออก นอกจากนี้ข้ายังบอกได้ว่าเธอมีหนี้สินค่อนข้างมาก เธอสูญเสียทรัพย์สินจากการซื้อขายในโครงการ ท้ายที่สุด ..."

แค่ก แค่ก!

ยามแกล้งบีบคอตัวเอง

"ไร้สาระ!" ทำไมพี่ต้องทำอย่างนั้น? "

"อย่างไรก็เถอะ เกิดอะไรขึ้นกับน้องชายของท่าน ซอ แทมิน? เขาฉลาดจริงๆ เขาไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัยเอส เพื่อเรียนกฎหมายและช่วยพี่ชายของเขาหรือ? เขาจับและหาหลักฐานจากนักการเมืองและบริษัทใหญ่ๆ ไม่นานเขาก็หายตัวไป ข้าเดาว่าเขากำลังทำตัวเป็นนักสืบ เขาน่าจะเจียมตัวเองบ้าง "

“......”

"ข้าทายว่าตอนนี้เขาคงถูกห่อใส่ในถังเหล้าฉาบด้วยปูนอยู่ก้นทะเลเหลือง เขาน่าจะได้เพื่อนบ้านใหม่ อ๋อ ตรงนั้นเป็นที่อยู่ของราชามังกรไม่ใช่เหรอ ?

ปัง!

แทฮยอคทุบโต๊ะด้วยกำปั้น

สตูว์กิมจิที่วางตั้งไว้กระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง

"แกโกหกฉัน! แกมัน? พี่สาวฉันฆ่าตัวตายหลังจากสูญเสียโครงการพีระมิดหรือไง? อย่าคิดว่าฉันโง่! แทมินหายตัวไปหลังจากพยายามช่วยฉันหรือ? อย่าทำเป็นเล่นไป ! ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก! "

ยามจับด้านข้างเขาไว้และหัวเราะ

ฮ่าฮ่าฮ่า! ฝ่าบาท ซอ แทฮยอค ท่านคิดจะฆ่าข้าเหรอ? ท่านที่ยังไม่เคยแม้แต่จะฆ่ามดตัวเดียวเนี่ยนะ? "

 

ในตอนนั้นเองแทฮยอคคิดว่ามันแปลก

จนถึงขณะนี้เขาคิดว่าเป็นยามที่เขารู้จักมา 10 ปี แต่มันไม่ใช่ ไม่มีทางที่ยามเฝ้าประตูจะรู้มากขนาดนี้ หรือคนที่อยู่ตรงหน้าจะไม่ใช่ยาม?

"... แก แกไม่ใช่ยาม "

"ใช่, แล้วข้าเป็นอะไรล่ะ? "

ยามหัวเราะ

แทฮยอคต้องพะงักเมื่อเห็นใบหน้าของชายคนนั้น เขากรีดร้อง

“อ๊ากกกกก!”

เบ้าตาที่มนุษย์ควรจะมีกลับดูกลวงโบ๋ว ปากถูกฉีกขาดถึงหูและเมื่อไรก็ตามที่เขาหัวเราะจะมีบางอย่างสีแดงไหลหยดลงมายังคาง มันยิ้มและกล่าวว่า

"ข้ามีข้อเสนอที่เจ้าไม่อาจหักห้ามใจได้ "

 

ฝากติดตามต่อด้วยนะคร๊าบบ