ตอนที่ 19 : นี่แค่เริ่มต้นของการต่อสู้...

จากช่วงเวลาที่นักเรียนหลักสูตรพื้นฐานเข้าไปทำกิจกรรมภายในป่า ตอนนี้มันก็เกือบที่จะล่วงเข้าวันที่สี่ของการเข้าป่าในครั้งนี้แล้ว สองสามชั่วโมงนับจากที่เขาได้หนีจากศัตรูของพวกเขา … ในป่าที่พวกเขาต้องกลั้นกลืนลมหายใจของ ชั้นของรูเดิลคอยดูแลชั้นของน้องๆ พร้อมกับทหารองครักษ์ และพวกเขายังช่วยกันเฝ้าระมัดระวังสภาพแวดล้อมของพวกเขา

ภายในนั้น รูเดิลตรวจสอบอุปกรณ์และอาวุธต่างๆด้วยตัวของเขาเอง เขาเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า … ลักษณะของรูเดิลบ่งบอกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีให้กับอิซูมิ รูเดิลไม่เหมือนปกติ .. มันดูเหมือนว่าเขาเกือบจะเหมือนรู้สึกตื่นเต้น …เกือบจะเป็นอย่างนั้น หากเขาปรารถนาสำหรับการต่อสู้

ในบริเวณรอบๆ ชั้นของรูเดิล คอยเฝ้าและดูแลคนอื่นๆ แต่…เขาก็ยังหาสาเหตุของการตระครุบที่ทำให้เหยื่อหยุดนิ่งราวกับน้ำแข็งของนกนั่นไม่เจออยู่ดี

“ไม่มีพิษ และมันไม่ใช่การสะกดจิต .. เพียงแค่สิ่งที่มันทำ ทำให้เขาอยู่ในสภาพนี้”

แม้ผู้ที่มีความสามารถมากที่สุดของเหล่าทหารที่มองพวกเขาที่ไม่สามารถขยับตัวได้อย่างอิสระ ภายในทั้งหมดผู้นำของทหารออกใบคำสั่ง แต่เมื่อได้ยินคนอื่นๆก็รู้สึกว่าไม่สบายใจ

“พวกเราสบายดี เพียงแค่ให้ชายฉกรรจ์พาตัวเจ้าหญิงออกไปจากป่าแห่งนี้…อยู่ที่นี่มันอันตรายเกินไป”

( เขาคือผู้ชายที่มักจะพูดจาดุเดือด? ฉันต้องการเขา และทุกๆคน )

นั่นคือสิ่งที่ทุกคนต้องการ… แต่ในขณะที่นกยักษ์คืนตนหวนคืนสู่ท้องฟ้า และค้นหาพวกเขา ไม่ว่าพวกเขาจะหนีรอดหรือไม่ มันจะไม่เป็นปัญหา ตราบใดที่ยังไม่มีข้อมูลใดๆเกี่ยวกับนกนี่ เหตุการณ์อาจจะเปิดพาไปสู่จุดที่เลวร้ายที่สุด

เมื่อเจ้าหญิงถูกทำร้าย ที่ด้านนอกของป่า..พวกเขาได้ส่งรายงานไปยังสถาบันการศึกษาของบุคคลที่เกี่ยวข้อง แต่พวกเขาไม่ทราบถึงความสามารถที่มีมากของนก! ในรัฐดังกล่าว นักล่ามัมมี่จะกลายเป็นมัมมี่ …มีเพียงการบาดเจ็บล้มตายเท่านั้นที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่มขึ้น และในป่าแห่งนี้ มีจำนวนประชากรของนักเรียนเป็นอย่างมาก … ในป่าแห่งนี้คุณสามารถพูดอะไรก็ได้ แต่บางทีมันก็อาจจะดูแย่ไป

“ชั้นของแมวขาวถูกสะกดไว้ แต่..มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่จะเกิดการบาดเจ็บล้มตายเกิดขึ้น”

ชั้นของมี่ ถูกซ่อนตัวอยู่เคียงข้างพวกเขา ในหมู่ของพวกสาวเอลฟ์ …มิเลียก็มีเช่นกัน

“นี่คือความเลวร้ายที่สุด”

ทหารองครักษ์พยายามที่จะร่างแผนที่ในป่าแห่งนี้ หากเจ้าหญิงถูกสะกด เขาจะต้องโดนตำหนิ นั่นหมายถึงชีวิตของพวกเขาจะสูญเสียไป … ดังนั้นเขาต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อเป็นการกาโอกาสให้ตนเอง

ooo

“ใช้เหยื่อล่อ? และนั่นจะช่วยเรา?”

ตัวแทนทหารองครักษ์คนหนึ่งนั่งคุยกับรูเดิล เขาอธิบายว่ารูเดิลและเจ้าหญิง ควรที่จะใช้เหยื่อล่อเพื่อทำลายมัน

“…แน่นอนมันจะช่วยนาย”

ใบหน้าของทหารองครักษ์ตึงเครียด รูเดิลเชื่อว่า เขากำลังซ่อนบางอย่างอยู่ รูเดิลจึงเลือกที่จะถาม

“จะช่วยพวกเราทั้งหมด?”

ในคำเหล่านั้น  สายตาของทุกคนลดลมหายใจที่มีรวบเข้าด้วยกัน  จากทัศนคติของพวกเขา นักเรียนเหล่านั้นรู้ว่า ไม่ใช่ทุกคนที่จะรอด มีแม้กระทั่งบางคนที่เริ่มสะอึกสะอื้น

“เราจะออกจากป่าด้วยเท้าของเราอย่างรวดเร็ว เราต้องได้รับข้อมูลอย่างรวดเร็ว มันเที่ยงคืนแล้ว ดังนั้นความน่าจะเป็นที่เราจะถูกพบโดยศัตรูนั้นเป็นไปได้ต่ำ”

ทหารองครักษ์รู้สึกอับอายที่เขาพูดแต่เรื่องโกหก หากศัตรูมีตาสำหรับมองตอนกลางคืน แน่นอนว่ามันจะเห็นพวกเขา และการผ่านพ้นคืนนี้ไปก็แสนจะยากเหลือเกิน …ความจริงที่พวกเขาต้องรีบร้อนโดยไม่คำนึงถึงปัจจัยดังกล่าว เป็นเพราะเจ้าหญิงฟีน่า

“หากไม่รังเกียจ…ให้ฉันช่วยค้นหาเส้นทางที่เราจะอยู่รอดได้”

( เขากำลังบอกให้ฉันทิ้งลูกแมวน้อยของฉัน!? มันจะไม่มีทางเกิดขึ้น! ไม่ว่าจะอีกกี่ล้านปี! และถ้าฉันทิ้งเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ฉันจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร? ฉันเป็นราชวงศ์จึงหลายคนคอยช่วยเหลือฉัน…เหมือนเขาก็เห็นดีๆ แต่ในตอนนี้เขากำลังกลัวอะไรหรือเพียงแต่กลัวการลงโทษเท่านั้น! )

“ได้…แล้วฉันจะเป็นเหยื่อล่อให้”

“อะไรนะ!?”

ในขณะที่ยามรักษาการรูสึกประหลาดใหญ่ อิซูมิและเจ้าหญิงฟีน่าก็ได้แสดงปฎิกิริยาตอบโต้ขึ้นมาทันที เหมือนบรรยากาศรอบๆกายของรูเดิลจะหายไป อิซูมิแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

“รูเดิล..นายกำลังพูดถึงอะไร!?”

( โอ้ ใช่ … ฉันได้ยินว่าเขาเป็นคนที่งี่เง่า เขาสามารถที่จะศึกษาเรียนรู้ได้ หากแต่ว่าเขายังไม่ใช่คนที่ฉลาดนัก …แม้ว่าเทคนิคการลูบคลำสัตว์ของเขาจะอยู่ในระดับอัจฉริยะ…)

ภายในบรรยากาศที่มืดสนิท รูเดิลก็ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“ทำไมนายถึงพูดอะไรอย่างนั้น! นั่นเป็นเป้าหมายของการพิทักษ์ นายถือเป็นบุคคลระดับสูงของการจัดความสำคัญ! แล้วควรที่จะใช้เป็นเหยื่อล่อหรอกหรอ!? ฉันอยากให้นายเลิกล้อเล่นได้แล้ว! ให้เหล่าทหารเลือกเหยื่อล่อจากบรรดาทหารองครักษ์เถิด…ในขณะที่ฉันยังคงเสียใจกับนักเรียนคนอื่นๆ ที่ต้องหนีไปด้วยตัวเองเขา”

ใช่ แผนนี้ควรใช้นักเรียนคนอื่นๆที่วิ่งเข้าไปช่วยเจ้าหญิงโดยลำพังนั่นหมายถึงว่า แม้ว่าทหารองครักษ์จะได้ทำตามหน้าที่ เพียงแค่นักเรียนหลบหนีออกมาเพื่อดึงดูดความสนใจของมอนสเตอร์เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว … มันเป็นการวางแผน

และในขณะนั้นเอง สองชั้นเรียนใหม่ก็มาถึง นำโดยนักเรียนผู้ที่เปรียบเสมือนทหารองครักษ์และมีทักษะการต่อสู้ที่ดีเยี่ยม คือ ลุกซ์ และ ยูเนียส สองในสามของบ้านขุนนาง

นักเรียนชั้นสูงเหล่านั้น ไม่สามารถที่จะเข้าใจถึงสถานการณ์ ในตอนนี้ เสียงร้องไห้ที่ร้องออกมา ‘ อธิบายทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น!’ นักเรียนทุกคนล้วนเก็บกด เขาสามารถที่จะอธิบายโดยการกระซิบเท่านั้น …แต่พวกเขาคล้ายที่จะไม่เข้าใจและเหมือนว่าเขาจะเบี่ยงเบนไปในทางที่ไม่เชื่อเสียมากกว่า

ในป่าแห่งนี้ ใช้เป็นสถานที่ในการจัดกิจกรรมของสถาบัน ไม่มีทางที่มอนสเตอร์เช่นนั้นจะปรากฏตัวอยู่…นั่นคือข้อโต้แย้งของพวกเขา

“เงียบ!!! นายกำลังทำตัววุ่นวาย และศัตรูจะหาพวกเราจนเจอ … เจ้าหญิงอยู่ในที่นี้ด้วย เพราะฉะนั้นโปรดทำตามที่สั่ง”

ผู้นำทหารองครักษ์พูดด้วยทำเสียงที่แผ่วเบา แม้กระทั่งเจ้าหญิงก็ยังหยุดที่จะพูดไป ในกรณีนี้ ขุนนางทั้งสามได้เพียงแต่เก็บเงียบ…ในสถานการณ์ดังกล่าว ลุกซ์และยูเนียส

“หากมีมอนสเตอร์ที่นี่ มันจะเป็นอันตรายมากเกินไป…อันตรายที่เป็นปัญหาในระดับที่เราต้องเรียกกองพลอัศวิน”

ในทางตรงกันข้าม ลุกซ์ และ ยูเนียส เป็นบุคคลที่ชอบทำสงคราม

“นี่เป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่หรอกหรอ? นี่เป็นโอกาสที่จะเพิ่มชื่อเสียงให้กับเรา…และหากเราทำเพื่อปกป้องเจ้าหญิง เราจะกลายเป็นพระเอกของเรื่อง”

เขาพึมพำในขณะที่จับด้ามของดาบบนหลังของเขา … โดยมีรูเดิลออกมาจากปากของเขาด้วย

“แล้วเราทั้งสามคนจะเป็นเหยื่อล่อ เป็นโชคดีเสียจริง ฉันไม่คิดที่จะคัดค้าน เพื่อความแข็งแรงของพวกเขา ยูเนียวจะเป็นทัพหน้า และลุกซ์จะเป็นทัพหลัง ฉันคิดว่าฉันสามารถที่จะอยู่ได้ทุกที่ แต่…”

“เดี๋ยวก่อนอาร์ช!  ทำไมนายถึงดึงฉันเข้าไปเป็นเหยื่อล่อในครั้งนี้กัน”

ในขณะที่เขาถามด้วยน้ำเสียงกระซิบ เสียงของลุกซ์กลับดังขึ้นมาด้วยความโกรธ รูเดิลตอบเพียงร่วกลับว่ามันเป็นธรรมชาติ

“นั่นเป็นธรรมชาติของขุนนาง มันเป็นเกียรติที่จะได้ปกป้องราชวงศ์ เมื่อนายกำลังที่จะได้รักษาหน้าที่และความรับผิดชอบ นายจะหนีอย่างนั้นหรอ?”

“… ในเมื่อเรามีผู้เชี่ยวชาญ เหตุใดมือสมัครเล่นจึงต้องย้ายไป?”

เพื่อให้เป็นที่แน่ใจว่าเจ้าหญิงจะได้รับความปลอดภัย ฉันไม่ต้องการที่จะลดปริมาณของทหารองครักษ์ลงได้ นอกจากนี้…

บนคำชักชวนของรูเดิล ผู้คนรอบๆเหล่านั้นเริ่มเกิดความกังวล การกระทำโดยไม่คำนึงถึงตัวเองใดๆเป็นความพิเศษของรูเดิล…แต่ในครั้งนี้ มันอันตรายเกินไป

ที่นั่น กำลังมีชั้นใหม่กำลังเดินทางเข้ามา…ชั้นของอัลเลต พวกเขาต่างดูทรุดโทรม และไม่สามารถมองใครออกได้นอกเสียจากอัลเลต … ผู้คนส่วนมากในจำนวนของพวกเขา ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเลวร้ายไปเสียกว่าอุปสรรคที่พวกเขาเจอ

“ฉันได้ยินเรื่องราวตลอดทาง … โอกาสมาถึงแล้วสำหรับฉัน ฉันจะทำ!”

อัลเลต –หนึ่งในคนที่มีพลัง- มองไปยังเจ้าหญิง ตามที่เขาให้การตอบสนองไปด้วยความมั่นใจ … แต่เสื้อผ้าและอุปกรณ์ของเขาราวกับว่าอยู่ในผ้าขี้ริ้ว และฟีน่ายังไม่ต้องการที่จะซื้อมัน

“นายคือบุตรชายของบ้านฮาร์ดี้ ? ฉันเคยได้ยินข่าวลือของนาย …”

( โอ้วว ใช่ อืมมม… ชายที่แต่งตัวประหลาด! รุ่นพี่ที่แข็งแกร่งราวกับมอนสเตอร์ และเขาดูเจ๋งจริงๆ แต่ไม่สามารถหาคู่ด้วยเหตุผลบางอย่าง … ฉันจะไม่พูดเกี่ยวกับงานอดิเรกต่างๆ แต่เรื่องการอยู่กับบุคคลอื่นๆ นายไม่ควรที่จะเลือกฟัฟจริงๆ )

ฟีน่าดูเหมือนจะเข้าใจอัลเลตผิด แต่ไม่รู้ว่าอัลเลตยังมีความคิดบางอย่าง

( นี่คืออะไรกัน!? แม้แมวสีขาว มี่ อยู่ที่นี่! ทั้งสองมีมิตรภาพที่สวยงามเกินขอบเขตของสถานะกันใช่ไหม ? หากฉันทำงานได้ดีในที่นี้แล้ว… เอาล่ะ! ไม่ว่าจะมอนสเตอร์ตัวไหน เข้ามาเลย!! )

ภายในพื้นที่ขณะนี้ ความตึงเครียดค่อยๆเริ่มผ่อนคลายลง  มีเพียงรูเดิลที่ยังคงความเครียดนั้นเขาตรวจสอบอาวุธของเขาอยู่เสมอตามที่เขาออกคำสั่งให้เพื่อนร่วมชั้นตรวจสอบด้วย…และเขาก็ได้เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอันมืดสนิท

“จากนั้น อัลเลตเลือกที่จะเข้าร่วมแผนการนี้ และพวกเขาทั้งสี่คนจะกลายเป็นเหยื่อล่อ … นักเรียนคนอื่นๆควรจะพากันไปด้านนอกของป่าที่นำโดยอิซูมิ เว้นเสียจากเจ้าหญิง”

ดังนั้นแม้ อิซูมิ พยายามที่จะหยุดรูเดิล

“ยอมแพ้แล้ว! นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ที่นี่!?”

ในฐานะที่เป็นรูเดิล เขาไม่ยอมแพ้ต่อการได้เป็นเหยื่อล่อ เลือดมาจากศีรษะของทหารองครักษ์ เขาพยายามที่จะปิดมันในตอนนั้น

“กีย๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!”

พร้อมกันกับเสียงที่เป็นลางไม่ดี นกยักษ์แสนโหดบินโฉบลงมา…. ขณะที่ทุกคนถูกแช่แข็งในจุดที่มีดาบติดอยู่ในมือขวาของเขาและเวทย์มนต์ที่ถูกรวบรวมในมือซ้าย รูเดิลโจมตีด้วยความเร็วเต็มที่

ไม่สามารถตอบสนองได้ในขณะนี้ นกนั่นถูกสไลด์และผละออกไปตามแรงของเวทย์มนต์ที่โดนเข้าไป … แต่มันก็รีบลุกขึ้นด้วยความโกรธ พร้อมกับเขย่าร่างของมัน…มันได้ตั้งหลักได้และมุ่งเป้าหมายไปที่รูเดิล

“ไป!!!! … และให้เพื่อนเหยื่อล่อทั้งสามคน ตัดสินใจว่านายจะอยู่หรือจะหนี … ถ้ามันเป็นเพียงแค่ฉันคนเดียวที่จะต้องต่อสู้ในครั้งนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะสามารถเอาชนะมันได้หรือไม่”

“อะไรนะ!? แผนของนายที่จะเอาชนะ..คือมอนสเตอร์นี้!?”

ลุกซ์ได้แต่ประหลาดใจ ในขณะที่อัลเลตได้แต่อึ้งที่ทุกคนล้วนกระเด็นออกมจากตัวนกนั่น บางคนไม่สามารถที่จะเคลื่อนย้ายตัวเองไปทางด้านหลังได้ ในขณะที่คนอื่นๆได้แต่วิ่งด้วยความบ้าคลั่ง … แม้ดังนั้น เจ้านกหลายตาก็ยังคงจ้องมาที่รูเดิล

“ฉันจะอยู่ด้วย!”

อิซูมิพยายามที่จะมีส่วนร่วมในการเป็นเหยื่อล่อ แต่รูเดิลกลับปฏิเสธมัน

“นั่นมันจะทำให้ชั้นมีปัญหา มันจะเป็นความรู้สึกสำหรับคืนนี้ คือพาทุกคนหนีไป พวกเขาไปก่อนที่จะมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น … ไปเดี๋ยวนี้!!!!”

“ห้ะ! ทุกคนควรกลับมามีชีวิตที่ดี รูเดิล!”

อิซูมิใช้ไหล่ของเธอ เพื่อตรึงเพื่อนของเธอหนีไปได้ ในขณะที่เธอยังห่วงรูเดิลอย่างถึงที่สุด และยังเหลืออีกสี่คน ยูเนียส ปล่อยเสียงหัวเราะของเขาออกมาในขณะที่เขาเอาดาบของเขาลง

“คนดี…สวยงามมาก รูเดิล! นายนี่สุดยอด…ฉันรับรู้ความกล้าหาญของนายที่จะท้าทายสัตว์ประหลาดนี้ ! ลุกซ์! อัลเลต! นายควรที่จะวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด!”

“มะ..ไม่ตลกนะ! ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องกลัวสัตว์ประหลาดนี่! ฉันจะระเบิดมันออกไปด้วยเวทย์มนต์ของฉัน! ดังนั้นสิ่งที่นายต้องทำคือเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นและดู…ส่วนนายรูเดิล นายเป็นพยานไปว่าเรื่องนี้จะเป็นอำนาจของฉัน! …”

ลุกซ์เริ่มเตรียมเวทย์มนต์ของเขาอย่างรวดเร็วด้วยความภาคภูมิใจ โดยไม่คำนึงถึงคำพูดอันยืดยาวของใคร การต่อสู้ได้เริ่มขึ้นแล้ว แน่นอนที่ทุกคนจะลืมเรื่องราวต่างๆก่อนหน้านั่น แต่อัลเลต…

“ทะ..ทำไม ทั้งสามขุนนางถึงเข้ากันได้ดี …มันไม่ควรเป็นอย่างนั้น พวกนายควร’เกลียดกัน’ แต่ทำไมนายถึงได้ร่วมกันต่อสู้…”

เขายังคงพึมพำกับตัวเขาเองพร้อมกับการเตรียมการต่อสู้ที่ยังคงค้างอยู่. . .