LSG-บทที่ 68: ตอนจบของปัญญา (ตอนที่ 1) (อ่านฟรีวันที่14สิงหา)
LSG บทที่ 68
แปลไทยโดย : SwordGod
บทที่ 68: ตอนจบของปัญญา (ตอนที่ 1)
หูเชี่ยนเหม่ย หน้าแดงก่ำ หอบหายใจถี่ ขณะที่จ้องหน้าซูหยุน
นางพยายามอย่างสุดฤทธิ์เพื่อปลดปล่อยหางของนางจากมือที่ใหญ่และแข็งแรงของซูหยุน อย่างไรก็ตามร่างกายของนางไม่มีพลังเหลือแม้แต่นิดเดียวเพื่อที่จะฝืนได้แต่นอนอยู่บนพื้นดินหอบหายใจลึก ด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารนางถาม "พี่ชาย ... . ท่าน ... ท่านจะฆ่าข้าเหรอ?"
"เจ้าคิดว่ายังไงละ?" ซูหยุนตอบอย่างเย็นชา
"ถ้าพี่ชายช่วยให้ หูเชี่ยนเหม่ย ผู้นี้ออกไป ข้าจะไม่เรียกร้อง เอาผลึกสวรรค์อีกต่อไป ข้าสาบานว่าจะไม่สร้างปัญหากับพี่ชายอีกหรือ? น่ะ ... . ตกลงน่ะ? " หูเชี่ยนเหม่ย ถามอย่างกังวลใจ
หลังจากซูหยุนได้ยินเช่นนี้ดูเหมือนว่ามันจะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"ไม่เพียงแค่นั้น ข้ายังสามรถนำเม็ดยาบ่มเพาะที่หายากทุกประเภทมาให้ท่านได้ ... และอาวุธยุทธภัณฑ์ที่มีค่า ไม่ยุทธภัณฑ์มากเท่าไหร่ที่พี่ชายต้องการ ข้าจะหามาให้ท่าน! ตกลงมั้ย ... ถ้าพี่ชายต้องการความงดงามและความมั่งคั่งข้าก็สามารถหาคนเหล่านี้ให้กับท่านได้! ยังพาพี่ชาย เข้าสู่สำนักวิชา หมิงหยิง โดยตรงก็ยังได้! ตราบใดที่ข้าเป็นคนแนะนำละก็ไม่มีปัญหาสำหรับท่านในการเข้าสำนักวิชา สภาพจะดีกว่าตระกูลซูนับหมื่นเท่า! "
"จริงๆแล้ว ... มันจะดีหรอ?" ซูหยุนดูแปลกใจเล็กน้อย
ขณะที่ หูเชี่ยนเหม่ย เห็นเรื่องนี้นางก็กลายเป็นความสุข จากนั้นok'ก็ตอบว่า "ใช่ ข้าสาบาน"
"เจ้าสาบาน?" ซูหยุนระเบิดเสียงหัวเราะ "สัญญาที่น่าสมเพชนี้ใครจะเชื่อเจ้า! ขืนข้าปล่อยเจ้าไปเจ้าก็จะฆ่าข้าใช่มั้ย? "
"หูเชี่ยนเหม่ย จะไม่ทำ!" หูเชี่ยนเหม่ย ตอบขณะที่น้ำตาหยดลงบนใบหน้าของนาง หน้าไร้เดียงสาของนางดูเหมือนน่ารักและน่าสงสารซึ่งจะทำให้บุคคลทั่วไปละลายได้
แต่ถัดไปไม่นาน ซูหยุนเริ่มลงมือ
มันหยิบ "เคล็ดวิชาไร้สรรพสิ่ง" จากแหวนมิติของมันแล้วเปิดคัมภีร์
"ช้าก่อน! เจ้าหนู เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? " ผู้อาวุโสกระบี่คิดว่าบางอย่างไม่ถูกต้องดังนั้นเขาจึงเรียกออกไป
"ผู้อาวุโส ข้าคงต้องทำให้ท่านเศร้าใจสักหน่อย" ซูหยุนพูด
“เศร้าใจ? เศร้าอะไร? เฮ่,เฮ่,เฮ่, อย่าโยนข้าไป!”เฮ้! ผู้อาวุโสกระบี่ตะโกน
มันไม่รู้จริงๆว่าทำไมผู้อาวุโสกระบี่ถึงไม่อยากเข้าไปภายในฝักกระบี่นิรันดร์
อย่างไรก็ตามซูหยุนส่งเขาเข้าไปในฝักกระบี่
หลังจากที่ เคล็ดวิชากระบี่ไร้สรรพสิ่ง เข้าไปในฝักกระบี่เสียงร้องของผู้อาวุโสกระบี่ ก็หายไปโดยทันทีโดยไม่มีร่องรอย
หลังจากนั้นซูหยุนได้วางฝักกระบี่นิรันดร์ไว้ภายในแหวนมิติของมัน
มันสูดลมหายใจเข้าลึก ขณะที่ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความฮึดหลังจากที่มันตัดสินใจ
"หรือว่า…."
การตัดสินใจครั้งนี้จะทำให้มันไม่คู่ควรกับชิงเอ๋อ
แต่ถ้าปล่อยให้ ชิงเอ๋อ หนีจากตระกูลซูได้แล้วมันก็คุ้มค่า!
ซูหยุนกำหมัดไว้เบาๆ
ซูม่อสร่า เป็นแค่บุคลเล็กๆในตระกูลหลักเท่านั้น ในตระกูลหลัก ยังมีคนอื่นๆอีกที่สามารถกลั่นแกล้ง ชิงเอ๋อได้?
พวกเขาต้องออกจากตระกูลซู! พวกเขาต้องไป!
ซูหยุนขึงมือนางนางไว้พร้อมกับจ้องมองหน้านางที่นอนอยู่บนพื้น
นางรู้สึกถึงกลิ่นแปลกๆบนตัวซูหยุน หูเชี่ยนเหม่ยใจเต้นระรัว นางยกหัวของนางขึ้นจ้องหน้าซูหยุน
นางกลัวมาก นางไม่รู้ว่าซูหยุนอยากจะทำอะไร
มันต้องการที่จะฆ่านาง? จะทำยังไงดีล่ะ?
"หรือว่า…." มันต้องการ ...มันต้องการข้าเพื่อตัวมัน?
หูเชี่ยนเหม่ย กลายเป็นหวาดผวา นางไม่เคยกลัวอะไร แม้แต่ความตาย
ยังไงก็ตามในดวงตาของ ซูหยุน นางมองไม่เห็นถึงไฟรคะ ...
ทันใดนั้น
ชายคนนั้นได้เข้ามาคว้า มันหันไปหา หูเชี่ยนเหม่ย มันใช้มือที่ใหญ่โตของมันจับไปที่หน้าอกของนางกระชากเสื้อผ้าของนางออกมา
คว้ากกกกก!
ช่วงของทรวงอกของนางถุกกระชากออกมาต้านแรงลมหนาว
หูเชี่ยนเหม่ย ตกใจจนเนื้อเต้น
ในไม่ช้ารูปลักณ์ที่น่ารักของนางได้มลายหายไปอย่างไร้ร่องรอยความเสแสร้งของนางจางหายไป ตอนนี้รูปลักณ์ของนงมีแต่ความตื่นตลึงและความโกรธ
"ซูหยุน?" "เจ้าทำอะไร? หูเชี่ยนเหม่ย พยายามที่จะจับซูหยุน ด้วยมือเล็ก ๆ ของนาง
อย่างไรก็ตามใน การทำลายฐานห้าองค์ประกอบ, ความแข็งแกร่งของนางจะทำอะไรได้?
ซูหยุน ไม่สนใจการขัดขืนของนาง มันใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือของหูเชี่ยนเหม่ยดันกดลงกับพื้น แล้วมันก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งฉีกกระชากชุดรบน้อยๆของนาง
“สารเลว!” ปล่อยข้าน่ะ.. . ปล่อยข้า ... ไอ้เวร ไอ้ระยำ ปล่อยข้า ปล่อยสิโว้ย ... " ดวงตาของ หูเชี่ยนเหม่ย เต็มไปด้วยน้ำตาด้วยความโกรธ
แม้ว่า หูเชี่ยนเหม่ย จะมีเสน่ห์แต่นางก็ไม่มีประสบการณ์จริงในเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้นางยั่วเย้าเพราะนางคิดว่านางแข็งแกร่งจึงคิดว่านางปลอดภัย แต่วันนี้มันแตกต่างกัน!
บางทีวันหนึ่งนางจะหาคู่ครองเพื่อเป็นเพื่อนที่ปลูกฝัง แต่นางไม่อาจยอมรับที่จะเกี่ยงดองกับคนๆนี้
มันเป็นเพียงผู้บ่มเพาะ ระดับผลิวิญญาณ!
"ฉันไม่ต้องการ ...ข้าไม่ต้องการ ...ข้าไม่ต้องการ ... ปล่อยข้าไป ... " หูเชี่ยนเหม่ย กรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า
อย่างไรก็ตามมันก็ไร้ประโยชน์
ไม่นานหลังจากนั้น
ชุดรบของนางถูกดึงออก
พบต้นขาเรียวขาว 2 คู่
ถึงแม้ว่าพวกมันจะไม่เพรียว แต่สัดส่วนก็เหมาะสมไม่ยาวเกินไปและไม่สั้นเกินไป
เท้าของ หูเชี่ยนเหม่ย ถีบซูหยุน แต่การโจมตีอันน้อยนิดนี้เปรียบดั่งกับปุยนุ่น ซุหยุนไม่ได้สนใจ
ทันใดนั้นหน้าอกของนางก็ร้อนขึ้นขณะที่มือใหญ่หยาบยื่นมาจับที่หน้าอกของนาง
ร่างกายทั้งร่างตอนนี้ของ หูเชี่ยนเหม่ย สั่นสะท้าน นางจ้องมองที่สถานที่อันมีค่าของนางถูกล่วงละเมิดด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ
อย่างไรก็ตามมันยังไม่จบ
ซูยองไม่ได้ตั้งใจจะเล้าโลมหรือพยายามที่จะสนุกกับร่างกายที่งดงามของนาง หลังจากที่นวดคลึงหน้าอกของนางสักพักมันก็ใช้มือของมันจับเรียวขางแล้วถ่างออก มันดึงเสื้อผ้าของนางออกไปแล้วพยายามที่จะรุกล้ำเข้าไปในร่างนาง!
"ข้าไม่ต้องการแบบนี้! "ซูหยุน?" เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้น่ะ! ข้าสัญญาไม่ว่าเจ้าต้องการอะไรข้าทำทุกอย่าง! แค่ปล่อยข้าไปเท่านั้น! " หูเชี่ยนเหม่ย กรีดร้องออกมาสุดเสียง ธารน้ำตาไหลล้นลงบนใบหน้าที่ขาวไร้สิ้นความหวังของนาง
มันหอบหายใจหนักหน่วง แล้วชลอตัวพักหนึ่ง
มันจ้องไปที่ใบหน้าภายใต้ร่างของมัน ความกลัวความสิ้นหวังความไร้อำนาจและเด็กสาวตัวน้อยขวัญผวาอยู่ต่อหน้ามัน ความเจ็บปวดที่รุนแรงปรากฏขึ้นอย่างฉับพลันในหัวใจของมัน
"แกกำลังทำอะไร?" มันถามตัวเอง
"ซูหยุน ... ปล่อยข้าไปเถอะน่ะ ...ตกลงน่ะ " หญิงสาวพูดด้วยเสียงที่ชัดเจน แต่เป็นเสียที่ขยาด
คราวนี้ หูเชี่ยนเหม่ย ไม่ได้แกล้งทำเป็นอีกแล้ว หัวใจของนางอยู่ในสภาพขวัญกระเจิง
ความรู้สึกที่ขวัญหนีไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับความแข็งแกร่งของนางเลย แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่จริงใจลึก ๆ ภายในหัวใจของผู้หญิงที่ไร้เดียงสา
"บางทีข้าอาจผิดพลาด" ซูหยุนพูดเบาๆ
รูม่านตาของ หูเชี่ยนเหม่ย ขยายวงกว้างขึ้น ขณะที่นางจ้องที่ใบหน้าที่แหลมคมของมันด้วยดวงตาที่ดูเหมือนจะจ้องตามองลึกลงไปในนรก
"เจ้าสามารถเกลียดข้า!"
"หรือบางที ... เจ้าสามารถฆ่าข้าได้!"
"แต่ ... . มันจะต้องเป็นหลังจากที่ข้าเสร็จสิ้นวัตถุประสงค์ของข้า... ."
"เพื่อที่จะปกป้องคนที่สำคัญของข้า ข้าได้ทำผิดพลาดมากมาย แต่สิ่งที่เลวทรามที่ข้าได้ทำลงไป ...ข้าไม่เคยเสียใจเลย ! "
"ข้าไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในโลกใบนี้หรืออาจไม่เหมาะกับข้าแต่ข้าไม่อาจอยู่ได้โดยไร้ความหวังในฐานะลูกผู้ชายได้! ตราบเท่าที่เพื่อนของข้าได้อยู่อย่างมีความสุขแล้วเรื่องอื่นๆนอกนั้นมันไม่สำคัญ!
หูเชี่ยนเหม่ย ตกตลึงตัวแข็งทื่อ
ทันใดนั้นสะโพกของซูหยุนก็ขยับไปข้างหน้าและความเจ็บปวดอันเจ็บปวดมาจากส่วนล่างของร่างกายเป็นสิ่งที่ฉีกขาดออกจากกัน
"อ่ะ...
หูเชี่ยนเหม่ย กัดฟันแน่น ขณะที่ร่างกยอันบอบบางของนางสั่นสะท้าน
น้ำตาของนางหยุดไหล
นางไม่ได้ร้องไห้หรือขอความเมตตา นัยน์ตาของนางเปิดกว้างขณะที่นางจ้องไปที่ซูหยุนด้านหน้าของนางอย่างเจ็บปวด
ไม่นาน นัยน์ตาของมันก็เริ่มอัดแน่นไปด้วยไฟราคะแล้วซูหยุนก็เริ่มสูญเสียความอดกลั้นของมัน
จิตวิญญาณของทั้งสองเริ่มที่จะประสานกันแต่ละแหงๆเกิดเป็นลักษณะเฉพาะประทุออกมาเสียงดัง ปัง ที่แปลกประหลาด
.........
.........
บริเวณสถาณที่ การทำลายฐานห้าองค์ประกอบ เงียบสนิท
ไม่มีใครสามารถหาสถานที่แห่งนี้ใต้สระว่ายน้ำร้างที่ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ปิด
ที่นี่ ลมกระโชกแรงมาแบบเงียบๆ
ทั้งหมดยกเว้นเสียงร้องแปลกประหลาดซึ่งในที่สุดก็เริ่มเงียบลง
หลังจากที่ฝนตก
ซูหยุนกำลังหอบหายใจอย่างหนักหน่วง
หูเชี่ยนเหม่ย นอนเปลือยกายอยู่ด้านหลังอย่างเงียบ ๆ
ร่างของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ หางขนาดใหญ่ของนางขดปกคลุมปิดสัญลักณ์แห่งความรักของนางไว้ทั่วร่างกาย โดยเฉพาะร่างกายส่วนล่างของนางที่บวมเป่งจากการได้รับความเจ็บแสบเหลือทน บุปผาพรหมจรรย์ของนางโดนพรากไปแล้ว
แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกของ หูเชี่ยนเหม่ย แต่นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันทำไปกี่ครั้ง นางจำได้แต่เพียงว่าเมื่อมันเข้าได้ไม่นานนางก็เข้าถึงจุดสุดยอด ไม่เพียงแต่มันไม่รู้สึกอ่อนเพลียลงตรงกันข้ามจิตใจของมันกลับตื่นตัวจนเนื้อเต้น หลังจากที่ได้รับการถ่ายพลังที่อาศัยอยู่ในร่างกายส่วนล่างมันรู้สึกเหมือนกับว่ามันกลายเป็นดวงอาทิตย์ดวงเล็ก ๆ ที่เปล่งประกายแสง ทุกสถานที่ของร่างกายที่ขับเหงื่อของมันรวมทั้งแก่นแท้ของจิตวิญญาณของมันดีขึ้น ความรู้สึกนี้ทำให้มันรู้สึกถึงความสุขไม่อาจอธิบายได้!
เดี๋ยวก่อน!
ทันใดนั้นซูหยุนก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ภายในร่างของมันาแก่นแท้วิญญาณของมันกระจัดกระจายอยู่ทุกที่ ... ปริมาณเพิ่มขึ้นนิดหน่อย แต่ ... แต่ทำไมแก่นแท้วิญญาณบางอันที่มีขนาดเท่าเมล็ดข้าวเท่านั้น?
"หรือว่า…."
ซูหยุน วิเคราห์อย่างกังวลใจแก่นแท้วิญญาณที่อาศัยอยู่กับแก่นแท้วิญญาณอื่น ๆ มีแก่นแท้วิญญาณเพียง17เม็ดเท่านั้นที่เท่ากัน แต่พวกมันก็ปล่อยปราณวิญญาณที่น่าอัศจรรย์มาก เห็นได้ชัดว่าพวกมันดีกว่าแก่นแท้วิญญาณอื่นๆ มากกว่าสิบเท่า
แก่นแท้วิญญาณปฐพี!
ซูหยุน ปลื้มปิติมาก
มีเฉพาะเพียง ระดับ ผลิวิญญาณขั้นที่ 4 เท่านั้นที่จะก่อแก่นแท้วิญญาณในระดับสูงเช่นนี้!
ไม่ใช่ว่า ...ข้าได้ก้าวไปถึงขั้นที่4 แล้วหรอ?
ในช่วงเวลาสั้น ๆ ข้าได้เพิ่มพลังของตัวเองขึ้นสองระดับ!
นอกจากนี้พรสวรรค์ของมันพัฒนาขึ้น เส้นชีพจรวิญญาณ แก่นแท้วิญญาณและคุณสมบัติปราณวิญญาณที่น่ากลัวยิ่งกว่าเมื่อก่อน จิตใจของมันเต็มไปด้วยพลังและหัวใจของมันตื่นตัว ผลประโยชน์เหล่านี้มาจากการแบ่งปันพรสวรรค์หรือไม่? ซูหยุนก็กระซิบกับตัวเอง
"เจ้ามีความสุขไหม?" เสียงทุ้มต่ำลอยออกมา
อารมณ์ที่ปลื้มปิติของซูหยุนหยุดลงขณะที่มันก้มหน้ามองดูว่าหญิงสาวคนหนึ่งที่โอบกอดมันไว้ หูเชี่ยนเหม่ย ตื่นขึ้นแล้ว
นางจ้องมองซูหยุนด้วยดวงตาที่เศร้าหมอง น้ำตายังคงหลงเหลือ ...
"การบ่มเพาะของเจ้าเพิ่มขึ้นพรสวรรค์มากขึ้น? เจ้าไม่มีความสุขหรอกหรือ " หูเชี่ยนเหม่ย กล่าวอย่างเฉยเมย
"ข้าต้องการพลัง!"
พลัง!
ผลึกสวรรค์ นั้นวิเศษมาก! มันเหมือนกับความแข็งแกร่งของเจ้า หากเพียงข้าสามารถได้รับพลังและขยายกำลังของข้า ข้าจะดิ้นรนเพื่อเป้าหมายของข้า! ข้าไม่มีเวลามากนัก " หลังจากซูหยุนพูดจบมันก็เงียบไป
หลังจากนั้นไม่นานมันก็พูดอีกครั้ง
"เจ้าเกลียดข้ามั้ย?"
"เกลียดเจ้า?" ใบหน้าอันแดงก่ำ ของหูเชี่ยนเหม่ยจ้องมองซูหยุนอย่างอ่อนหวาน หลังจากนั้นนางก็เริ่มหัวเราะ
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ... "
เสียงหัวเราะของนางดังมาก แต่เสียงหัวเราะของนางเป็นเสียงหัวเราะบางอย่างที่เจ็บปวดอย่างไม่อาจอธิบายได้
น้ำตาของนงเริ่มไหลล้นอีกครั้ง น้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาบนใบหน้าซึ่งยังไม่แห้งจากคราบน้ำตา
"ข้าเป็นแค่ลูกผสมที่ต่ำต้อยทำไมต้องเกลียดเจ้า?" หูเชี่ยนเหม่ย เช็ดน้ำตาจากดวงตาของนาง จากนั้นนางก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงอันเฉยชา "ข้าเกิดมาจากปีศาจที่ข่มขืนมนุษย์ แม่ข้าทิ้งข้าไว้ อาจารย์ข้าเก็บข้าเลี้ยงเข้าสู่นิกายการปลูกฝัง แต่ตั้งแต่ตอนที่ข้ายังเล็กๆจนถึงตอนนี้ข้าไม่รู้ว่ามีการขมขื่นไปแล้วเท่าไร ข้าเคยชินกับการข่มขู่เท่าไหร่ข้ารู้สึกเกลียดมากแค่ไหน? ข้าเกลียดคนนับหมื่นนับพัน แต่มีประโยชน์อะไร? ความเกลียดชังนี้เป็นเพียงความรู้สึกที่ไม่จำเป็นเท่านั้น! " หลังจากที่ หูเชี่ยนเหม่ย พูดจบนางก็หัวเราะตัวเองอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเสียงหัวเราะของนางฟังดูเยือกเย็น
นางเข้าใจแล้วว่านางไม่สามารถมีเจตนาฆ่าต่อซูหยุนได้! เว้นแต่นางต้องการที่จะทำลายตัวเธอเอง นางเข้าใจ นางไม่สามารถทำอะไรที่ไม่ดีต่อคนนี้ได้อีกต่อไป!
"ข้าสู้อุตส่าบ่มเพาะพลังมาทุกอย่างก็เพื่อป้องกันตัวเองจากการกลั่นแกล้ง ฉันไม่คิดว่าพระเจ้าจะทำเช่นนี้กับข้า ข้าคิดว่าเป้าหมายของฉันเสร็จสมบูรณ์แล้วและข้าก็ไม่มีคู่แข่งมากนัก ฉันไม่ได้คาดหวังว่าการเผชิญหน้าครั้งสุดท้ายของข้ากับผู้บ่มเพาะ ระดับผลิวิญญาณเล็กๆจะนำไปสู่ความพ่ายแพ้ .... อา, ช่างน่าขัน .... "
ซูหยุนไม่ได้พูดใดๆ
หูเชี่ยนเหม่ย หยุดหัวเราะ นางต้องการที่จะลงจากร่างของซูหยุนเพื่อดึงชุดรบขึ้น แต่ร่างกายของนางก็ยังเจ็บอยู่มาก
การทำลายฐานห้าองค์ประกอบไม่ได้แค่ทำให้ความแข็งแกร่งของนางลดลงเท่านั้น แต่ดูดซับพลังงานจากร่างกายของนางด้วย
ดวงตาของ หูเชี่ยนเหม่ย จางลงและร่างกายของนางก็หยุดเคลื่อนไหวดูเหมือนว่านางจะยอมแพ้
แต่ในขณะนั้นคู่ของมือที่มีขนาดใหญ่ก็ห่อรอบตัวนาง
หลังจากนั้นชุดต่อสู้สีขาวบริสุทธิ์ปกคลุมร่างที่บอบบางของนาง
หูเชี่ยนเหม่ย ตกใจขณะที่นางหันหลังกลับไป ...