Chapter 111: Party (3)
Chapter 111: Party (3)
มีใบหน้าที่คุ้นเคย.
หัวหน้ากิลทั้ง5ในหมู่พวกเขามีใบหน้าที่ผมรู้จัก
เอลิน.หญิงสาวที่เป็นหัวหน้ากิลดัมบิ.ในชีวิตก่อนหน้านี้เธอได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงจากสิ่งมีชีวิตในดันเจี้ยนและได้ไล่ตามผมจนกว่าเธอจะตาย.จนกระทั่งหลังจากนั้นสองปีเธอก็ไม่ได้ไล่ตามผมอีก.
เอลินสวมชุดสีขาวและมาหาผมก่อน
“ยินดีที่ได้พบ ดูเหมือนว่าเราจะได้เจอกันอีกแล้ว”
ยองวูจับมือเธออย่ารวดเร็วและพูดว่า.
“ฮ่าฮ่า คุณเป็นไงบ้าง?”
“ฉันไม่อยากจะโกหก ปีนี้..ดูเหมือนกับว่าจะมีงานยุ่งยากเล็กน้อย.”
การมาเยือนของเทวดา การชุมนุมของสิ่งมีชีวิต มอนเตอร์เวฟ ทุกวันมีแต่เรื่องตึงเครียด อเวคหลายๆกิลด์ได้ตายเป็นใบไม้ร่วง.
“แต่ดัมบิดูเหมือนจะดีขึ้นนะ”
“ฉันแค่โชคดี จะไม่แนะนำคนที่อยู่ด้านหลังคุณเลย?”
เธอแอบมองผมอย่างมีเลศนัย.
สายตาของเอลินค่อนข้างซับซ้อน เธอคงรู้สึกเสียใจที่พลาดปลา? มันเป็นการผสมกันของความรำคาญและการขัดแย้งในตนเอง ในหลายๆอย่างเธอมีทั้งความรักและความเกลียดชัง
“นี่! ผมคงจะสายตาสั้น.”
ยองวูหันมาแนะนำผม
“เอเมน..คุณช่วยฉันสักหน่อยได้ไหม?”
คนหัวล้านและสวมแว่นตากันแดดเดินเข้ามาหา เขามองผมและหัวเราะ
“วันนี้ฉันจะไม่ล้มเหลวอีกครั้ง.”
คนหัวล้านพูดในลักษณะที่เป็นมิตร ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย.
“ใคร?”
“โห้, ดูเหมือนว่าคุณจะจำไม่ได้ ผมคิดว่าผมน่าประทับใจมาก..เมื่อสองปีก่อนผมไม่เคยลืม ผมไปสอดแนมคุณเมื่อสองปีก่อน ผมชื่อ ปาร์คมินวูผู้นำของกิลด์ แฮรัง”
กิลด์แฮรัง มันเป็น1ใน5กิลด์ไม่ว่าผมจะมองอย่างไรผมก็ไม่สามารถจำเขาได้.
จากนั้นคนอื่นก็กระโดดเข้ามา.
“โอ่ โม๊ะ,ทำไมคุณพูดกันเอง?”
ผมหยิกยาวและมีริมฝีปากงาม ปาร์คมินวูถอนหายใจเมื่อมองไปที่หญิงสาววัย30ปีที่เดินเข้ามาใกล้
“นางสาวคิม ผมมาที่นี่ก่อน คุณไม่รู้หรอว่ามันต้องต่อแถวซื้อของ?”
“ใครเป็นคนสร้างกฎนี้มา?”
“ทำไม มันไม่ควรเป็นอย่างนั้นหรอกหรอเวลากล่าวคำทักทาย?”
“ฉันไม่สน!”
หญิงสาวคนนั้นผลักปาร์คมินวูและยิ้มทักทายผม.
“โหโห. คุณคงเป็นผู้นำกลุ่มของเดวิล ฮันเตอร์? ฉันเป็นหัวหน้ากิลด์ ‘สุรีโก,’ คิมซอกซู. ฉันได้ส่งจดหมายให้คุณเมื่อสองปีก่อน..คุณจำได้ไหม?”
สุรีโกเป็นหนึ่งในห้ากิลด์.
“ผมจำไม่ได้.”
แต่ผมยังมีเงื่อนงำ.
ผมค้นหาผ่านทางความทรงจำแต่มันไม่มีอะไร
“ลิปสติกสีชมพูบนซองจดหมายเหมือนจดหมายรัก มันไม่ได้อยู่ในใจเลย?”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นมันคงจะหายไป.”
“อ่า...ความรู้สึกฉันคงไม่เข้มข้นพอ?”
คิมซอกซูร้องไห้และแอบไปด้านหลังของคิมยองวู คิมยองวูร้องอุทาน.
“ไม่ พวกคุณกำลังทำอะไร?”
ปาร์คมินวูพูดอย่างเสียดาย.
“ผมขอโทษ แต่ขอให้ผมทำความเข้าใจหน่อยนะ? เดวิล ฮันเตอร์เป็ลกลุ่มRaidหมายเลข1ของเกาหลีใต้ และทุกคนต้องการที่จะตอบสนองของอเวคที่แข็งแกร่งที่สุด คุณคงไม่รู้หรอกนะว่ามันหมายความว่าไง”
“คุณมีศักดิ์ศรีหรือป่าว? กิลด์มาสเตอร์ทั้ง5ควรจะทำตามขึ้นตอน.”
“มิสคิม คุณได้ยินไหม? กิลด์มาสเตอร์ของสู่สวรรค์บอกว่าต้องทำตามขั้นตอน.”
คิมยองวูพึมพำ อย่างไรก็ตามมองจากการแสดงออกแล้วดูเหมือนว่าเขาจะเจอมมาบ่อย.
เพล้ง!
แต่แล้วก็มีเสียงจานแตกดังขึ้นมาทำลายความเงียบของปาร์ตี้.
“ชิ! อาหารวันนี้แย่ชะมัด.”
เป็นเรื่องปกติที่ทุกสายตาจะมามองเด็กหนุ่มที่กำลังบ่นอย่างรุนแรง เด็กหนุ่มคนอื่นๆก็มาล้อมเขาและมองด้วยสายตากังวล.
“เขาทำมันแตก. วู้ว~”
อึนเฮเดาะลิ้นของเธอ เธอไม่สนใจวัยรุ่น แต่ตอนนี้อารมณ์เครียด.
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ฟังสักครู่.”
อึนเฮสงบท่าทางเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ.
“…ชายคนนั้นเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน เขาเป็นลูกของนายกเทศมนตรี ครึ่งปีที่ผ่านมาเขาได้กลายเป็นอเวค และใช้เงินของเขาก่อตั้งกิลด์ลูกขึ้นมา.”
“กิลด์ลูก?”
“ใช่ และมันก็เพื่อประโยชน์ของเขาเอง เขาต้องการที่จะทำให้เกิดความโกลาหลเหมือนกับทั้ง5กิลด์ แต่มันล้มเหลว แม้ว่าวันนี้เขาจะไม่ได้รับเชิญ เขาเป็นเพียงแค่คนที่พยายามได้รับความสนใจ เขาจะมาทำให้คุณปวดหัว เข้าไจ๊? คุณไม่สามารถทำได้.”
อึนเฮย้ำ แต่ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เธอสื่อ.
บรรยายกาศเย็นๆหายไปอย่างรวดเร็ว ผู้เข้าร่วมงานคนอื่นจับมือเต้นกันอย่างสนุกสนานในขณะที่บางคนจิบไวท์พลางสนทนา แต่ใบหน้าของผมยังคงแข็ง
‘พวกมนุษย์ค่อนข้างแตกต่างจากที่เรารู้.’
ถูกต้อง.ผมรู้สึกหงุดหงิด. ตอนนี้ผมรู้คำว่านิยามของ ‘ปาร์ตี้’ แต่ผมไม่คิดว่าบรรกาศมันจะชิวขนาดนนี้.
โดยปกติแล้วผมไม่เคยเข้ามาในงานเลี้ยงในฐานะของมนุษย์ ผมไม่รู้อะไรเพราะฉะนั้นผมจึงต้องให้อึนเฮนำผมไป ผมตั้งใจที่จะทำตามกฎพื้นฐาน แต่..งานปาร์ตี้นี้เป็นแค่การเต้นรำและพูดคุยเท่านั้นดังนั้นผมจึงรู้สึกผิดหวัง.
ผมเกิดมาท่ามกางสนามรบในโลกปีศาจ แม้ว่ามันจะเป็นสถานที่น่าเบื่อแต่แม้ว่าจะเป็นดีม่อนระดับต่ำก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานปาร์ตี้ที่จัดขึ้นปีละครั้งก็เพียงพอที่จะเรียกได้ว่าเป็นการดีที่มีชีวิตรอดของพวกเขา
“กัปตัน?คุณกำลังจะไปไหน?”
ดวงตาของอึนเฮกว้างขึ้นเธอสงสัยเกี่ยวกับอารมณ์ของผมในขณะที่หัวหน้ากิลด์กำลังพยายามคุยกับผม แต่ตอนนี้ผมกำลังจะเดินไปด้านหน้าของชายหนุ่ม
บริษัท ชั้นนำของเกาหลีใต้กลุ่มแฮรัง ประธานซังฮุยจินเขาทำท่าที่หยิ่งและดูเหมือนว่าเขาจะพอใจพฤติกรรมของเขาและดูเหมือนกับว่าเขาจะไม่กลัวใครในโลก คนเดียวที่อยู่ในสายตาของเขาในตอนนี้คือหัวหน้ากิลด์ทั้ง5แห่ง.
เขาสนุกกับทุกอย่างรอบๆตัวเขา.ผมเกลียดคนที่ทำตัวแบบนี้. ปกติแล้วถ้าเอิร์ลบิกิเซลพบเจอคนแบบนี้เป็นธรรมดาที่เขาจะฆ่าคนพวกนี้.พวกที่เชื่อมั่นใน‘สายเลือด.’ของพวกเขา ผมไม่สามารถทนต่อคนพวกนี้ได้ เขาจะเยาะเย้ยและต่อสู้ทุกครั้งที่เจอ.
“เมื่อวานนี้ผมได้ไปล่าออคนับ100ด้วยตัวคนเดียว พวกมันเอาแต่พูดว่า ชวิค ชวิค ผมตัดคอพวกมันและมันก็เงียบลงทันที.”
“กิลเต้.คุณล่ามันด้วยตัวคนเดียวจริงๆ? พวกเขาดูน่ากลัว..มันยากมากที่จะไปสู้กับพวกเขา.”
“วัทท~”
ซองกิวเต้ ดูเหมือนว่าจะเป็นชื่อของชายหนุ่มคนนั้น เขายุ่งอยู่กับการเล่าเรื่องของเขาให้สาวๆฟัง.
“พวกนั้นไม่ใช่คู่มือของผม ผมได้ไปถึงชั้น5 เข้าใจมั๊ยชั้น5?.”
“ใช่ ฉันได้ยินมาว่าที่นั่นมีทั้งฮาร์ปี้และโกเลมโคลน กลุ่มเดวิล ฮันเตอร์ต้องดิ้นรนกว่าจะไปถึง กิวเต้พูดมีเหตุผล.”
“อะไร? คุณไม่คิดว่าผมจัดการพวกนั้นได้หรอ?พวกคุณกำลังเมิณผม? ถ้ากลุ่มเดวิล ฮันเตอร์ทำได้ผมก็สามารถทำแบบนั้นได้ พวกเขาแค่มีโชคและมีชื่อเสียง แต่อเวคในกิลของฉันแข็งแกร่งกว่าอีก”
เขาระเบิดอารมณ์. ในคำพูดของเขากลุ่มเดวิล ฮันเตอร์เพียงแค่ ‘โชคดี’ และกลายเป็นกลุ่มที่มีชื่อเสียง หญิงสาวรอบๆเหงื่อออกและกำลังจะมาปิดปากของเขา แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้ทัน และก็ไม่สนใจซองกิลเต้นานนัก.
ดวงตาของพวกเขาจ้องมองมาที่ผมทั้งชายและหญิง
“อ่า…”
ผู้หญิงที่อยู่รอบๆกิลเต้แสดงออกถึงความ ‘โอ้ะโอ๋’ ทุกคนรู้ดีเกี่ยวกับสมาชิกของเดววิล ฮันเตอร์ แม้กระทั่งลับหลังกิลเต้ก็ยังเป็นแบบนี้ ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องทนเขาอีกต่อไป.
กิลเต้หันมามองผมที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ เขาไม่ได้ชอบผมและพูดแบบขมวดคิ้ว.
“อะไร…อ๊อค!”
ปัง!
แต่ผมไม่ได้ให้โอกาศเขา มีเพียงเสียงสั้นๆและรัดกุม.
ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของประธานมีเลือดออกที่จมูกและนอนอยู่บนพื้น!
ปาร์ตี้นี้จัดขึ้นในบ้านของประธานซอง ดังนั้นเหตุการณ์นี้มันจะไม่เล็ก. ‘ทำไม?’ เกิดขึ้นมาเต็มหัวของพวกเขา แต่พวกเขาไม่สามารถถามคำถามเหล่านั้นได้.
“กะ-แก ไอ้หมาสารเลว!”
ซองกิลเต้เช็ดจมูกด้วยมือข้างเดียวและอีกมือก็ได้หยิบดาบขึ้นมา.
“เล่นตลกอะไร.”
รอยยิ้มเยาะเย้ยอยู่บนใบหน้าของผม.
เท่าที่ผมรู้นี่คืองานปาร์ตี้…
มันเป็นพื้นที่แข่งขันกันในเรื่องของกิล.
ทุกวันในหนึ่งปี มันเท่ากับวันที่ทุกคนเสียงชีวิตในสนามรบ ผมสามารถขอท้าดวลกับผู้บัญชาการได้และพยายามฆ่าเขา หากการต่อสู้ตัวต่อตัวถูกปฎิเสธพวกเขาจะถูกโจมตีโดยดีม่อนตนอื่นๆ.
มีพวกสารเลวดังนั้นผมจึงคาดว่าจะมีฉากคล้ายๆกัน มีแค่ที่นี้เท่านั้นที่ทำให้ความผิดหวัง
มีการพักเล็กน่อยและตอนนี้ความสนุกกำลังจะเริ่มขึ้น.
“อะไร? ตลกหรอ?”
ซองกิลเต้ยืนขึ้นด้วยความโกรธที่เต็มดวงตาของเขา เขาไม่สามารถยอมรับการทำตัวเช่นนี้ เขาเสียบดาบของเขามาที่ผม แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.
ผลัก!
“เอ๋ เอ๋?”
ภายในพริบตาซองกิลเต้ล้มลง แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงเป็นแบบนี้ เขาเพียงคิดว่าผมโดนเขาโจมตีด้านหลังและจากนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง
‘ทำได้ไง?’ ซองกิลเต้จะถามว่าผมอยู่ด้านหลังเขาได้ไงก่อนที่เขาจะหมดสติ.
เช้ง!
กลุ่มคนที่อยู่รอบๆกิลเต้ได้หยิบดาบของพวกเขาออกมา
“เราจะไม่ยกโทษกับการกระทำรุนแรงแบบนี้.”
“การกระทำรุนแรง...ถ้าหยุดผมได้ก็ลองมาได้เลย.”
ผมยิ้มกว้าง พวกเขาเป็นไม่ได้แม้แต่คู่มือ มีไม่กี่คนที่พึ่งจะเป็นอเวคได้เหมือนกับกิลเต้.
ความตึงเครียดเริ่มแพร่กระจาย หลายคนแทงดาบมาที่ผม.
“แม้ว่าจะเป็นหัวหน้าของเดวิล ฮันเตอร์ก็ไม่สามารถรับมือได้กับคนมากขนาดนี้…!”
“ไม่?”
ผมผลักตัวเองลงไปที่พื้น ดาบของผมหั่นเป็นชิ้นๆผ่านเหล่าอเวคทั้งหมด แม้ว่าจะมีหลายสิบคน แต่แค่ใช้พลังเวทหน่อยเดียวก็เพียงพอแล้ว
ผมจะสร้างบรรยากาศปาร์ตี้สนุก ๆ
หลังจากนั้นไม่นานคนในปาร์ตี้ก็ไม่สามารถช่วยให้คนเกิดความตื่นเต้นได้
หลายสิบอเวคคุกเข่า.
ภายในเวลาไม่ถึง5นาที มันยังไม่ทำให้ผมเหนื่อยเลยด้วยซ้ำ.
บรรดาพวกที่เห็นการเคลื่อนไหวครั้งแรกล้วนแล้วแต่อ้าปากค้าง
“หยุด!”
มีเจ้าหน้าที่เข้ามาควบคุมสถานการณ์ มีชายหัวล้านและมีพุงที่ยื่นใหญ่ออกมาเบื้องหน้า.
ร่างกายของเขาสั่นขณะที่เขาเห็นลูกชายและเหล่าอเวคทั้งหลายล้มลง เขารีบส่งคนคุ้มกันเข้าไปเช็คว่าลูกชายของเขามีชีวิตอยู่หรือไม่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ.
“ใครกล้ามาพังงานเลี้ยงนี้?”
แต่เขาก็ไม่ได้ดำเนินการทันที เขาตัดสินใจอย่างชาญฉลาด.
“รัลดาล ผมเป็นหัวหน้ากลุ่ม Raid ของเดวิล ฮันเตอร์.”
แปะ!
ยองวูตบหน้าผากของเขาอยู่ห่างๆ
ประธานกำหมัดแน่น
“ชื่อของคุณเปรียบได้กับคนดังในปัจจุบัน อย่างไรก็ตามคุณไม่สามารถทำอะไรก็ได้เพราะชื่อเสียงของคุณ ถ้าคุณไม่อธิบายหล่ะก็คุณจะไม่มีชีวิตออกไปจากที่นี่.”
พวกบอดี้การ์ดดึงปืนออกจากซองหนัง ปืนเดิมทีมันผิดกฎหมาย แต่นี่เป็นโลกที่แตกต่างกัน ตอนนี้เป็นเรื่องปกติที่ผู้คนต้องครอบครองอาวุธปืน อย่างน้อยก็บอดี้การ์ดของประธาน.
อย่างไรก็ตามไม่มีใครทำร้ายผมได้.
“ผมไม่ชอบปาร์ตี้นี้.”
“…อะไร?”
“ผมไม่หัวเราะ.”
ตึก.ผมเดินเข้าไปอีกก้าว บรรกาศตึงเครียดมากยิ่งขึ้น.
“เกาหลีใต้และโลกกำลังเข้าสู่เส้นทางการทำลายล้าง ภัยพิบัติขนาดใหญ่ที่ไม่สามารถเทียบกับออคธรรมดาๆ จะมาเร็วๆนี้ แต่คุณทุกคนก็อยู่ในคฤหาสน์อันหรูหราและสนใจเฉพาะเรื่องการร้องเพลงการเต้นรำและการดื่ม ไม่มีใครชี้ให้เห็นถึงปัญหานี้ เป็นเรื่องที่น่าสังเวช.”
ผมเดาะลิ้นของผม.
การสัมภาษณ์ของผมกับผู้สื่อข่าวได้กระจายไปทั่วประเทศ ผมยังกล่าวอีกว่ามอนสเตอร์เวฟจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้ ประธานซองและคนที่นี่ต้องเคยได้ยิน.
แต่..มีคนเล่นกันอยู่ที่นี่ พวกเขาควรวางแผนงานและตรวจสอบดันเจี้ยน การประชุมที่นี่ไม่ต่างจากเปลือกหอย มันไร้ประโยชน์จริงๆ.
“คุณไม่รู้? หรือแกล้งไม่รู้? พลังของเกาหลีใต้ถึงปากเหวแล้ว.เทวดาปรากฎตัวขึ้นและมีสิ่งมีชีวิตมารวมตัวกัน มอนเตอร์เวฟกำลังจะมาถึงเร็วๆนี้ จำนวนของอเวคที่สูญหายไปในซาอุฯยังไม่สามารถที่จะละเลยได้ สิ่งต่างๆจะเลวร้ายลงอีกมากในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า คุณคิดว่าคุณจะปลอดภัยกี่ครั้งเมื่อมอนเตอร์เวฟเกิดขึ้น?”
เห็นได้ชัดว่ามนุษย์หลายคนจะตาย นี่เป็นช่วงเวลาที่เจ้าหน้าที่ต้องกระชับความปลอดภัยและเตรียมพร้อมเอาไว้.
ทุกคนเงียบ ผู้ที่คุ้นเคยกับสถานการณ์มีความรู้สึกเศร้าหมองบนใบหน้าของพวกเขา มันก็เหมือนกันกับหัวหน้ากิลด์.
ผมก้าวเดินอีกก้าว
“มีการเตรียมพร้อมไม่พอ ไม่ต้องเสียเวลาไปกับงานฉลองแบบนี้ ผมเห็นถึงสัญญาณของมอนเตอร์เวฟกำลังจะเกิดขึ้นด้วยสายตาของผมเอง วิธีเดียวที่จะหยุดมันคือการกระโดดลงไปในกองไฟ ผมอยากให้ทุกคนมีน้ำใจและเต็มใจที่จะเข้าร่วม แต่ ... มันน่าผิดหวัง”
เปรี๊ยงงงง!
สายฟ้าพระเจ้าคำราม.
ทุกคนถูกครอบงำด้วยรูปร่างของมัน หลายคนประหลาดใจ มังกรสายฟ้า มังกรได้ปรากฏตัวขึ้นเมื่อเทวดากำลังต่อสู้สิ่งมีชีวิต พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะโผล่ขึ้นมาที่นี่.
และขั้นตอนสุดท้ายผมยืนอยู่เบื้องหน้าประธานซอง.
“ออกไปให้พ้นทาง ผมไม่มีเวลามาสนุกสนานตอนนี้.”
* * *
ในชณะเดียวกัน.
ยิฮิแกล้งเจ้าเนื้อ.
“ฮี่ฮี่. แกซ่อนอะไรจากยิฮิ?”
ขอบคุณที่การเป็นแฟร์รี่ดั้งเดิม ทำให้ความสามารถของยิฮิดีขึ้น เธอสามารถมองเห็นถึงสิ่งต่างๆ และเธอก็ตระหนักว่าเจ้าเนื้อซ่อนบางอย่าง.
“บอกมา แล้วยิฮิจะไม่ทำร้ายเธอ ~”
ครึก! ครึก!
เจ้าเนื้อหดตัวในขณะที่งอหาเข้าด้วยกัน แต่มันก็ไม่ได้เอาอะไรที่มันซ่อนออกมา.
“วาห์ ฉันจะพูดอีกครั้ง ที่เธอต้องทำแบบนี้เพราะว่าเธอต้องการที่จะซ่อมันจากยิฮิใช่มั๊ย?”
ยิฮิให้คำมั่นว่าจะฉีกเจ้าเนื้อออกจากกันขณะที่เธอเดินกลับไปที่ต้นไม้ดั้งเดิม เธอตั้งใจที่จะหาคำตอบผ่านมาสเตอร์ แต่เขาก็หายตัวไปนานแล้ว.
ดังนั้นเธอจึงเอารากที่แหลมคมออกมาจากตันไม้ดั้งเดิม.
“ตอนนี้ฉันจะพูดแบบนี้ ยิฮิฮิ คุณจะเจ็บเล็กน้อย!”
คะบูบบบ!
เจ้าเนื้อรู้สึกได้ถึงภัยคุกคามกำลังมาเยือนตัวมัน มันพยายามเดินหนี แต่ก็ไม่ไวมากนัก
“เจ้าเนื้อ แกควรจะเอามันออกมานะ มันไม่ใช่ความผิดของยิฮิ.”
ยิฮิจับรากที่แหลมคม เธอตั้งใจจะผ่าเอาไอเทมที่เจ้าเนื้อซ่อนอยู่.
ปุก!
ยิฮิ ยิ้มด้วยใบหน้าที่โหดร้ายและแทงเข้าไปที่หัวใจของเจ้าเนื้อด้วยราก แต่...เธอไม่สามารถผ่าเจ้าเนื้ออกได้.
มีแสงจ้าไหลออกมายบริเวณที่รากเจาะเจ้าเนื้อ.
แคว๊กก!