Chapter 110: Party (2)
Chapter 110: Party (2)
ในเวลาเดียวกัน.
สิ่งมีชีวิตที่เหลืออยู่ก็ได้เดินทางกลับมาถึงแล้ว.
เจ้าขาวเข้าดันเจี้ยนด้วยความเบื่อหน่าย และมันยังถูกซักถามของยิฮิ.
สิ่งมีชีวิตที่ผิดปกติ พลังเวทย์ที่ไม่สามารถมองหาได้ มาสเตอร์ดีมาก!
แม้แต่เจ้าขาวก็ยอมจำนนท์อย่างสมบูรณ์.
“เอ๋ เอ๋? ทำไมก้อนเนื้อถึงเหลือแค่นี้?”
ยิฮิถามเจ้าขาวพลางขมวดคิ้ว.
มันเหลือขนาดเพียงแค่กำปั้นเดียว แต่เห็นได้ชัดเลยว่านี่เป็นเจ้าก้อนเนื้อ เจ้าก้อนเนื้อที่กำลังพลิกไปมารอบๆ มันดูเหมือนกับสไลม์.
แปะ แปะ!
เจ้าขาวเล่นกับเจ้าเนื้อ ยิฮิตะโกน
“จิ๊จิ๊! เจ้าขาว อย่ากัดเจ้าเนื้อ.”
เจ้าขาววางเจ้าเนื้อไว้บนพื้น
ยิฮิเป็นห่วง.
เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้.
มันดูเล็กลงและมันก็ดูไม่เป็นอันตรายเหมือนกับในอดีต พลังของมันอ่อนแอมากดังนั้นมันจึงดูเหมือนจะตายได้ทุกเมื่อ.
“นี่ไม่ใช่ปัญหาที่ยิฮิจะทำด้วยตัวเองได้ ต้องรอมาสเตอร์มาก่อน.”
ยิฮิเริ่มมีความรอบคอบมากขึ้นหลังจากเปลี่ยนเป็นแฟร์รี่ดั้งเดิมแล้ว แต่ธรรมชาติของเธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง.
“ฉันจะเล่นกับเขาจนกว่าจะถึงเวลานั้น ยิฮิฮิ!”
ยิฮิแย้มยิ้มในขนะที่เขี่ยเจ้าก้อนเนื้อ
* * *
อึนเฮลากผมไปร้านเสื้อผ้าที่กำลังเปิดร้านและเริ่มใช้ผมเป็นแบบ.
“อ่า, นี่ดูดีมาก ทำไมไม่เปลี่ยนอีกครั้ง?”
“มันไม่ใช่ว่าเปลี่ยนไปถึง1ใน5ของร้านแล้วมั้ง.”
แต่ตอนนี้ผมไม่เห็นว่ามันจะจบหรือไม่ อึนเฮกำลังมองมาที่ผมซึ่งเธอคิดว่าผมน่าจะเป็นสัตว์กินเนื้อ.
แต่ผมไม่ได้สนใจกับพนักงานร้าน.
“คุณลูกค้า. ผมคิดว่าสัดส่วนนี้เหมาะสมกับคุณดีนะครับ~”
“โอ้ โม๊ะ! นี่คือรสนิยมของฉัน! กัปตัน, กัปตัน, เปลี่ยนเร็วๆ! เร็วเข้า!”
“มันเหมือนกับชุดทหารเรือนะเนี่ย?”
“คุณไม่รู้สึกดีหรอ? ฉันรักทุกอย่างที่เป็นคุณ.”
“ถ้ามันใส่ได้ครั้งเดียว…”
ผมเหนื่อย โดยเฉพาะกับพนักงานหญิง.
ผมถอนหายในขณะที่ผมพยายามเปลี่ยนเสื้อผ้า.
มันไม่ใช่เรื่องยากที่ดีม่อนจะสนิทสนมกับมนุษย์ แต่มันเหมาะกับวัตถุประสงค์ของผมพอดี บวกกับพวกเขาไม่รู้เรื่องนี้ นอกจากนี้ผมยังไม่เคยไปงานปาร์ตี้ ผมไม่รู้เกี่ยวกับมนุษย์ ในตอนนี้มันจะเป็นฉลาดกว่าที่จะติดตามคนอื่น.
อึนเฮแสดงท่าทางที่เคร่งขรึมเมื่อใสสูท
“ดีมาก.”
เธอยกนิ้วขึ้น.
พนักงานยังมองผมด้วยความชื่นชม ผมถือว่าหล่อมากทั้งดีม่อนและมนุษย์ดังนั้นผมจึงคุ้นเคยกับสายตาดังกล่าว มันไม่สำคัญกับผม.
ผมเป็นอิสระหลังจากที่เปลี่ยนไปกว่า20ชุด
“อ่า..พวกเขาทุกคนดูจะชอบแบบชั้น คุณคิดว่าอย่างไร?”
อึนเฮจ้องมองไปที่ชุดสูททั้งหมด แต่เธอก็กังวลเกี่ยวกับมัน เป็นเวลาสั้นๆ
ยุนอึนเฮก็ยอมแพ้และพูดว่า.
“อ่า ฉันไม่รู้เหมือนกัน งั้นเอามาทั้งหมดเลย.”
“นั่นมันจะไม่จ่ายมากเกินไปหรอ?”
ผมถามอึเฮ.
“กัปตัน ฉันมีเงินเยอะมาก ใช้ได้ถึง3ชั่วคนก็ยังไม่หมด เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวล.”
“แน่นะ.”
นี่คือสิ่งที่ได้จาการเสี่ยงชีวิตของเธอ อึนเฮเป็นสมาชิกที่แข็งแกร่งที่สุดของสู่สวรรค์มันเป็นธรรมดาที่เธอจะหาเงินได้มากมาย.
เธอไปปราบสิ่งมีชีวิตทั่วโลก ด้วยเหตุนี้เธอจึงมีรายได้ที่สูง.
ผมเชื่อเธอและหัวเราะ อึนเฮมุ่งหน้าไปยังเค้าเตอร์เพื่อจ่ายเงิน.
“ราคาทั้งหมดเท่าไร?”
“มันต้องเป็นเงินก้อนใหญ่แน่ๆ!”
“ช่วยส่งไปยังที่อยู่นี้ได้ไม๊?”
“ช่วยส่งมาคืนนี้เลยนะ? กังนัม.”
“แน่นอน ฉันจะส่งมันไปตอนนี้.”
“หลังจากนั้นจัดส่งมัน...มาที่นี่.”
เธอไม่ได้ให้ที่อยู่ของกิลด์สู่สวรรค์ผมงงและถาม.
“มันไม่ใช่ที่คาเฟ่ที่ฉันเคยเช่าอยู่นี่?”
“ฉันซื้ออาคารนี้เมื่อเดือนก่อน.”
อึนเฮตอบเบาๆ.
คาเฟ่เป็นสถานที่สมาชิกในกลุ่มต่างๆสามารถมาติดต่อได้ง่ายๆ และมันก็ซื้อได้ง่ายกว่า.
ผมกังวลเกี่ยวกับการใช้จ่ายเล็กน้อยของเธอ เมื่อครั้งแรกที่เจออึนเฮเธอมีชีวิตที่เรียบง่าย ความจริงที่ว่าเธอซื้อตึกทั้งหลังเป็นการเปลี่ยนแปลงที่โดดเด่น.
“ผู้ชายที่แต่งงานกับฉันจะได้รับพรอย่างแท้จริง ฉันเด็ก,สวยและมีความสามารถบางอย่าง.”
อึนเฮพูดอย่างสนุกสนาน.
ผมไม่ใส่ใจเธอและพูดกว่า.
“ไปกันได้แล้ว.”
อึนเฮหัวเราะ มันเป็นคำตอบที่เธอคาดไว้แล้ว เธอพยักหน้าหลังจากที่มองนาฬิกาที่ผนัง.
“มา คิดว่าจะไม่ทันซะแล้ว เรายังเหลือรองเท้า.”
“……”
“มันไม่เป็นต้องใส่คู่กับสูทหรอกหรอ?”
การช้อปปิ้งยังไม่สิ้นสุด
* * *
เรารีบกลับไปที่กิลด์หลังจากเดินทางไปช็อปปิ้งสี่ชั่วโมง.
มันเป็นครั้งแรกที่น่าตื่นตาตื่นใจ! คฤหาสน์ที่มีลานขนาดใหญ่ สมาชิกกลุ่มRaidที่กำลังเฝ้าหน้าทางเข้ามองมาด้วยปากที่อ้าค้าง.
นี่คืองานเลี้ยง มียามหลายสิบคนคอยดูแลรักษาความปลอดภัยและตรวจสอบบุคคลก่อนเข้างาน แต่ผมได้รับคำเชิญจากหัวหน้ากิลด์อยู่แล้วผมสามารถเดินผ่านเข้าอย่างง่ายดาย.
“ว้าว มันใหญ่มาก คุณต้องใช้เงินเท่าไรในการได้บ้านแบบนี้?”
“คุณจะไม่มีวันรู้.”
“ฉันยังคงต่อเติมอยู่ แต่ไม่รู้ว่ามันจะต่อเติมไปได้มากแค่ไหน คอยดูเอาไว้แล้วกัน”
แจฮีและอึนรู้สึกท้อแท้เล็กน้อยจากสายตา.
พื้นที่กว้างเป็นอย่างมากมีพื้นที่อย่างน้อย1พันพยองและมีบ้านตั้งอยู่แค่หลังเดียว แต่มันเป็นขนาดของคฤหาสน์ ผู้คนที่กำลังเดินผ่านสนามหญ้าที่กำลังตกแต่งสวยงาม ชาวสวนยังตัดต้นไม้อย่างต่อเนื่อง
“ได้โปรดระวัง อย่าออกนอกเส้นทาง.”
พนักงานต้อนรับหญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังคอยคอยแนะนำเรา
เราไม่สามารถก้าวลงสู่พื้นหญ้าได้ คิมยองวู,ยูอึนเฮและลีแจฮี ตามหลังเธอเสียใจและพยายามทำให้ตัวเองเล็กลง ถึงแม้จะเป็นหัวหน้ากิลด์สู่สวรรค์ เขายังไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี้.
คนเดียวที่ไม่ได้รับผลกระทบคือผมและคิมแทวาน.
คิมแทวานเขาเป็นสมาชิกที่เข้มแข็งของสมาคมและมีความสัมพันธ์ที่เป็นมิตรกับคิมยองวู ผมไม่รู้สึกแย่หลังจากที่เขาได้ให้'คำแนะนำ'กับผม
‘ง่าย.’
ขนาดของงานปาร์ตี้นี้ไม่ธรรมดา.
ประธานที่ถือหุ้นของ ‘อิลซังกรุ๊ป’ เยอะที่สุด.
ประธานคนนั้นได้พยักหน้าให้ผม แน่นอนว่าผมไม่สามารถจำเขาได้และยองวูกับอึนเฮได้อธิบายให้ผมฟัง.
แต่มันก็เล็กสำหรับคนที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศ คฤหาสน์หลังนี้ไม่สามารถเทียบเคียงกับปราสาทใดสักแห่งหนึ่งที่ดยุคและแกร์นดยุคเป็นเจ้าของอยู่ในโลกปีศาจ
“ทำไมคุณไม่ถอดหน้ากากออก? มันดูอึดอัด.”
แทวานพูดกับผม เขาสวมชุดสูทอย่างสบายๆซึ่งไม่เหมาะกับแวดล้อมโดยรอบและน่าหดหู่มากกับที่นี่.
“ไม่ต้องสนใจมันหรอก”
“แม่ง! นี่พวก นายเป็นคนที่ถูกเรียกว่าอเวคที่แกร่งที่สุด คุณพยายามจะปล่อยบรรยากาศลึกลับ?”
“ความลึกลับนี้จะหายไปถ้าคุณชนะผม.”
แทวานส่ายหัว.
“ผมรู้จักตัวเองดี และคุณก็แข็งแกร่งอย่างแน่นอน มันเหมือนกับว่าคุณมาจากโลกที่แตกต่าง…”
“ผมรู้สึกดีที่คุณพูดต่อหน้าผม.”
“แต่นั่นเป็นเพียงตอนนี้เท่านั้น อย่าคิดว่าคุณจะอยู่ในจุดนั้นตลอดไป”
ผมหัวเราะ.
ช่องว่างนี้ไม่สามารถปฏิเสธได้ เขารู้ว่าปัจจุบันเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน อย่างไรก็ตามเขายังไม่ยอมแพ้ และยังท้าทาย.
ตอนนี้เราได้เข้ามาถึงอาคารที่งานเลี้ยงถูกจัดขึ้น อาจได้ยินเสียงร้องและหัวเราะ
“กัปตัน. เกี่ยวกับเรื่องนี้? ฉันดูดีไม๊?”
อึนเฮกำลังยุ่งกับเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ เธอสวมชุดสีแดงที่ต่างจากคนอื่นเล็กน้อยแต่มันก็ดูสวย.
“ไม่แย่.”
“การแต่งหน้าของฉันละ? มันไม่เยอะเกินไปใช่ไม๊?”
“ผมไม่รู้.”
“เยี่ยม.”
ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการแต่งหน้า.
จากนั้นอึนเฮก็ยิ้มและแสดงใบหน้าที่สูงส่งของเธอ เธอได้กลายเป็นบุลคลที่ไม่สามารถแตะต้องได้หลังจากที่เธอเอะอะโวยวายไปแล้ว.
“ช่วงเวลาที่ดี.”
แอ๊ดดดด!
เมื่อพวกเขาเปิดประตู ผู้คนหลายร้อยได้มองมาที่พวกเราเป็นตาเดียวกัน