AST บทที่ 132 -ไม่ควรช่วยคนสมควรตาย
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique
บทที่ 132 -ไม่ควรช่วยคนสมควรตาย
ชิงสุ่ยยิ้มพร้อมกับมองไปยังรุ่นเยาว์ที่กำลังโกรธแทนและกล่าวว่า "เจ้ามันก็เป็นเพียงแค่สุนัขสกปรก!!!"
"ดี ก็ดี ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจในคำพูดของเจ้า "เด็กหนุ่มกล่าวด้วยความโกรธ ก่อนที่จะหันกลับออกไป คนประเภทนี้ไม่มีค่าพอที่จะให้ชิงสุ่ยต้องลงมือ
"ท่านหมอ ข้ารู้สึกอึดอัดที่บริเวณศีรษะของข้า!!!"เสียงที่ไพเราะเต็มไปด้วยความน่าสนใจ และยังแต่งแต้มไปด้วยท่วงทำนองอันไพเราะ
เมื่อชิงสุ่ยได้ยินเสียงเขาไม่ได้หันหน้าไปมอง แต่ก็ปรากฏรอยยิ้มขึ่นบนหน้า "หัวหน้าใหญ่อูซวง สิ่งใดทำให้เจ้าปวดหัว มานี้สิ เดี๋ยวข้าจะทายาให้เอง" ชิงสุ่ยยิ้มอย่างมีเสน่ห์ไปทางเหวินเหรินอูซวง
"เมื่อเร็วๆนี้ ข้าได้ยินผู้คนต่างกล่าวถึง ศูนย์รักษาวิทยายุทธ ที่กำลังมีชื่อเสียงภายในเมืองร้อยไมล์แห่งนี้ ทำไมเจ้าถึงได้บอกข้า ว่าเจ้าเป็นผู้เปิดมัน หรือเจ้าไม่คิดว่าข้าเป็นเพื่อนของเจ้าแล้ว?"เหวินเหรินอูซวง จ้องมองชิงสุ่ย
"ฮ่าๆๆ แน่นอน ข้าไม่ได้คิดกับเจ้าแค่เพื่อน แต่ข้านั้นคิดว่าเจ้าเป็นคนของข้ามานานมากแล้ว แต่ที่ข้าไม่แจ้งให้เราทราบนั้นเป็นเพราะว่าข้าเองไม่ต้องการ
อูซวงหัวเราะออกมา บนใบหน้านั้นก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดง เพราะเธอค่อนข้างเข้าใจในสิ่งที่ชิงสุ่ยหมายถึง "ทักษะในการรักษาของเจ้านั้นแข็งแกร่งเหนือกว่านักปรุงยาเทวะเซียนเทียนเสียอีก เหตุใดเจ้าจึงยังคงทำเช่นนี้ อย่าบอกนะว่าเจ้าต้องการเงิน"
"แน่นอน ข้าทำมันไปเพราะต้องการเงิน"ชิงสุ่ยยิ่งอย่างเรียบง่ายขณะที่เขาตอบ ขณะที่เขาเริ่มอ่านตัวอักษรบนกระดาษแผ่นหนึ่ง
"ว่าแต่ทำไม เจ้าถึงไล่เจ้าเด็กคนก่อนหน้านี้ออกไปล่ะ? แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงคนใช้ แต่เขาก็มาจากตระกูลตงที่แสนล่ำรวย และเจ้าควรรู้เอาไว้ว่าผู้คนจากตระกูลที่ร่ำรวยมักจะเป็นคนที่กลัวตายเสมอ"เหวินเหรินอูซวงถามด้วยความสับสน
"ข้ามีกฎของตัวข้าเอง และข้าข้าจะไม่ทำการรักษาให้กับคนบางประเภท แต่สำหรับคนบางคน แม้ว่าพวกเขาจะไร้ซึ่งเงินตรา ข้าก็จะไม่ลังเลที่จะช่วยพวกเขา!!"
"เจ้าเองคงจะหมายถึง แม่และลูกสาวคู่นั้นที่เพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ในร้านโอสถตระกูลชิงสินะ? ก่อนหน้านี้ข้าได้เห็นนางฟ้าตัวน้อยเดินเล่นอยู่ภายใน"อูซวงกระพริบตาคู่งามในขณะที่เธอกล่าวมา ใบหน้าที่สวยงามของเธอนั้นดึงดูดเสน่ห์ยิ่งขึ้น
"เมื่อตอนที่เจ้ายังเด็ก เจ้าคงจะเป็นนางฟ้าตัวน้อยเช่นกัน"ชิงสุ่ยกล่าวล้อเลียน ขณะที่เขายิ้มอย่างนุ่มนวล
"หรือเจ้าจะบอกว่า ตอนนี้ข้านั้นหาใช่นางฟ้าอีกแล้ว?"
"เจ้านั้นเป็นยิ่งกว่าเทพธิดาที่อยู่บนสวรรค์เสียอีก ถ้าสงสัยเหลือเกินว่าใครจะได้ครอบครองความงามเช่นนี้ ถ้ารู้สึกอิจฉาชายคนนั้นเหลือเกิน!!!"ชิงสุ่ยเชื่อมั่นว่าคำพูดทั้งหมดของเขานั้นเป็นความจริง
"อืม ข้าจะไม่พูดเรื่องไร้สาระเช่นนี้กับเจ้าอีกแล้ว เออใช่ ว่าแต่คนประเภทใดกันที่เจ้าจะไม่ทำการรักษาให้? บอกข้าเถิด ถ้าอยากรู้จริงๆ"เหวินเหรินอูซวงถาม ซึ่งชิงสุ่ยยังคงลงมือวาดตัวอักษรนกบนแผ่นกระดาษ
"ผู้ที่มีกลิ่นอายฆ่าฟันที่มากเกินไป"
"ว่าแต่ทำไมล่ะ?"
"ผู้ที่กล้าสังหาร คนหมู่มากก็ย่อมต้องเตรียมตัวเตรียมใจ ดังนั้นการที่พวกเขาจะต้องตายนั้นถือเป็นลิขิตสวรรค์"ชิงสุ่ยอธิบาย
"เช่นใครกันล่ะ?"
"เหล่าบรรดาผู้ที่มีจิตใจเหนือสุดและต่ำสุดของมนุษย์ ไม่ว่าจะมีเมตตาเกินไป หรือชั่วร้ายเกินไป และแม้กระทั่งบรรดาผู้ที่พักดีต่ออาณาจักรมากเกินไป เช่นเดียวกับเหล่าคนที่ทรยศมักใหญ่ใฝ่สูง!!"
"ข้าเข้าใจ เพียงแต่เหตุใดเจ้าจึงไม่ปฏิบัติต่อผู้ที่ชั่วร้ายเพียงเดียว แต่เหตุใดเจ้าถึงปฏิบัติต่อคนที่มีเมตตามากเกินไปด้วย? เช่นเดียวกับที่เจ้าหมายถึงผู้ทรยศและผู้จงรักภักดีด้วย?"อูซวงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ผู้ที่สื่อสัตย์เกินไป อาจถูกมองว่าเป็นคนทรยศ และถูกหลอกใช้โดยเหล่าคนทรยศ ดังนั้นคนประเภทนี้ก็สมควรตาย นอกจากนี้ยังมีปีศาจที่ซ่อนอยู่ในภายใต้ความเมตตาที่มากเกินไป เกือบทุกคนที่มีเมตตาย่อมตกเป็นเหยื่อของความมีชื่อเสียง คนประเภทนี้ก็สมควรตาย ดังนั้นถ้ายังไม่ต้องการที่จะรักษาพวกเขา"ชิงสุ่ยอธิบายเพียงเล็กน้อย
"การมีเมตตาจะตกเป็นเหยื่อความมีชื่อเสียงได้อย่างไร?"
ชิงสุ่ยยังคงจ้องมองอูซวงไม่เปลี่ยนแปลง "บรรดาผู้ที่แสร้งทำเป็นมีเมตตา ทั้งหมดย่อมต้องการชื่อเสียง ถ้าไม่ เหตุใดพวกเขาถึงต้องออกมาละลายทรัพย์ให้สูญสลายไปในอากาศ ถ้าพวกเขาใช้จ่ายเงินจำนวนมหาศาลเพื่อการกุศล เจ้าไม่สงสัยหรือว่าเงินทั้งหมดนั้นมาจากไหน? แน่นอนมันก็ย่อมมาจากวิธีการทารุณกรรมและโหดเหี้ยมอำมหิต และการที่พวกเขาใช้เงินจากแหล่งดังกล่าวเพื่อทำการกุศล นั่นก็หมายความว่าพวกเขากำลังเป็นทาสความมีชื่อเสียง?"
"แล้วใครอีกล่ะ?"ดูเหมือนว่าอูซวงจะสนใจมากยิ่งขึ้น
"ผู้คนที่ยากจนแรงแค้นอย่างถึงที่สุด และบรรดาเหล่าผู้คนที่ร่ำรวย สุดท้ายพวกเขาก็ย่อมทรยศทุกสิ่งทุกอย่างได้เพื่อเงิน!!!"ชิงสุ่ยหัวเราะ
อูซวงจ้องมองชิงสุ่ย ตั้งคำถามภายในส่วนลึกของเธอ
"บรรดาผู้ที่ยากจนที่กำลังเดือดร้อนนั้นมีมากเกินไป ดังนั้นความตายจึงถือได้ว่าเป็นรูปแบบหนึ่งที่จะสามารถปลดปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระได้ ส่วนสำหรับผู้ที่ร่ำรวยมาก พวกเขาสนุกกับชีวิตมากเกินไป ซึ่งมันอาจเรียกได้ว่า "การเวนคืน" บรรดาผู้ที่ยอมทรยศทุกอย่างเพื่อเงิน ยอมทำในทุกสิ่งแม้กระทั่งความชั่ว พวกเขาก็สมควรได้รับความตาย"ชิงสุ่ยขับเคลื่อนพู่กันวาดอย่างอ่อนช้อย
"ไม่มีใครอีกไหม?" อูซวงยังคงอยากรู้อยากเห็น ดวงตาของเธอส่องเป็นประกายใครที่เธอจ้องมองชิงสุ่ยพูด
"คนที่ข้าไม่ชอบ ผู้ที่ไร้ซึ่งเงินตรา ผู้ที่มีใบหน้าอันหล่อเหลาเหนือข้า บรรดาผู้ที่มีคนรักหรือภรรยา……."
"หยุด หยุด พอแล้ว เพียงแค่เจ้าบอกข้าว่าเจ้าจะรักษาใครได้บ้างดีกว่า!!!"เหวินเหรินอูซวงจ้องเขม็งไปที่ชิงสุ่ย
"ข้าจะยอมรักษาคนเช่นเจ้า คนที่มีความงามหาผู้ใดเปรียบได้" ชิงสุ่ยหัวเราะ
"แล้วแต่จะคิดค่าคำปรึกษาเท่าไหร่กัน?"เหวินเหริอูซวงหน้าแดง พร้อมทั้งระเบิดเสียงหัวเราะมา
"แต่งงานกับข้า คงจะพอ!!!!"
"พอได้ล่ะ ข้าจะไม่ล้อเล่นกับเจ้าต่อแล้ว ข้ามีคำขอแล้วต้องการให้เจ้าช่วยเหลือข้า"
" บอกข้าเถิด บนโลกอันกว้างใหญ่ แต่ชะตากรรมก็นำพาให้พวกเรามาพบกัน ในหมู่คนนับพันล้าน คนที่ข้ารู้จักนั้นมีเพียงแค่ 50 โดยเฉพาะเจ้าที่เป็นดั่งคนพิเศษในใจข้า ไม่ว่าเจ้าต้องการความช่วยเหลือใดๆ ตราบเท่าที่ข้าจะสามารถช่วยได้ ถ้าเองยินดีจะทำ แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่นอกเหนือความสามารถของข้า ข้าก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า"ชิงสุ่ยพูดเบาๆ แต่ทุกคำพูดของเขานั้นกล่าวมาจากใจ ในหลายๆสิ่ง เขาทำมันเป็นเรื่องตลก แค่คนที่ขอให้ความสำคัญมากที่สุดคือคนใกล้ตัว ไม่ว่าจะเป็นญาติหรือเพื่อนสนิทก็ตาม
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงถูกโจมตีโดยราชันอสรพิษวงแหวนทองคำ? จะรู้ไหมว่ามันกำลังปกป้องสิ่งใดอยู่?"
แสงระยิบระยับส่องประกายภายใต้ดวงตาของชิงสุ่ย มันเกินความคาดเดาของชิงสุ่ย ที่จะสามารถจินตนาการถึงวัตถุสวรรค์ที่ถูกราชันย์อสรพิษระดับอสูรปกป้องอยู่
"อืม ข้าไม่อาจคาดเดาได้ แต่สิ่งนี้คงจะทำให้เจ้าตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง มันจะต้องเป็นสมบัติล้ำค่า"ชิงสุ่ยกล่าวมา
"มันคือผลอสรพิษวงแหวนทองคำ"
"ผลอสรพิษวงแหวนทองคำ? มันช่วยในเรื่องใด?"ชิงสุ่ยถูกเติมเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผลไม้ชนิดนี้ควรมีบางสิ่งบางอย่างที่เกี่ยวพันกับราชันอสรพิษทองคำหรือไม่?
" ถ้าหากผู้ใดได้กินมันเข้าไปครบ 2 ผล ผู้นั้นจะมีความต้านทานในพิษงู และนอกเหนือจากนั้นมันยังทำให้ผู้ที่กินเข้าไปนั้นสามารถรักษาความเยาว์วัยเอาไว้ได้อีก 10 ปี"เหวินเหรินอูซวงหัวเราะ
"ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าก็ต้องการมัน ด้วยความงามสง่าหาผู้ใดเปรียบ ความงามของเจ้านั้นช่างงดงามราวกับผิวหยกและกลีบดอกบัว ในทุกๆครั้งที่เจ้าปรากฏตัวข้าเองก็มักจะจ้องมองเจ้า
"ข้ายอดเยี่ยมขนาดนั้นเลยหรือ?" อูซวงรู้สึกมีความสุขที่ได้ยินคําเชยชมจากปากชิงสุ่ย
"แน่นอน ทุกคำพูดของข้านั้นยิ่งสวยยิ่งกว่าความบริสุทธิ์ของทองความทองคำ"
"ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าต้องยิ่งให้ความสำคัญในทุกๆที่ที่ข้าปรากฏตัว แม้ว่าผู้ฝึกตนเทวะเซียนเทียนจะมีชีวิตอยู่ได้ถึง 500 ปี ซึ่งแน่นอนว่าระยะเวลาเหล่านั้นมันมากกว่าคนชนชั้นธรรมดา สำหรับมนุษย์ทั่วไปเมื่ออายุ 40 ปี ผิวพรรณของพวกเขาก็จะเริ่มเหี่ยวแห้ง แต่สำหรับพวกเรา เรายังคงสามารถรักษาความอ่อนเยาว์ได้จนถึงประมาณอายุ 70 ปี ดังนั้นข้าควรเอาใจใส่ดูแลรักษามิฉะนั้นอนาคตใบหน้าของข้าคงจะเป็นเหมือนยายแก่…."
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ยาและยาเม็ดที่สามารถเพิ่มระยะเวลาความอ่อนเยาว์ได้เป็นที่ต้องการของทุกคน ไม่ว่าหญิงหรือชายก็ต้องการมัน แต่น่าเสียดายที่สมุนไพรและยาเม็ดเหล่านี้ไม่อาจหาซื้อได้โดยง่ายแม้ว่าจะมีเงินก็ตาม