Chapter 17 Bloodshed (Part 1)
Chapter 17 Bloodshed (Part 1)
ตอนนี้การต่อสู้ได้สิ้นสุดลงกลิ่นเหม็นของเลือดที่ลอยอบอวลไปทุกที่ ซากของลิงแดงที่กองระเกะระกะแปลกๆ.
ในการสอบครั้งแรก การฆ่าเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอสำหรับผม หลังจากที่แทบไม่สามารถรัดคอมันให้ตายได้ด้วยเถาวัลย์.
แต่วันนี้ 11 ตัว ตายด้วยน้ำมือของผม มันง่ายกว่าการสอบครั้งแรก.
‘ฉันควรจะใช้ความรู้สึกแบบนี้? คุณดูฉันเป็นแบบนั้นหรือเปล่า?’
‘ใช่ คุณดูคล้ายกับคนแบบนั้น.”’
ในที่สุดเทวดาตัวน้อยก็พูดถูก ผมสามารถทำแบบนั้นได้และอะไรอีกมากมาย แต่คนอื่นอาจจะไม่สามารถทำแบบนั้นได้.
“อ๊วกก!” (Puking noise)
แฮซูที่กำลังอาเจียนออกมา ใบหน้าของเธอเลอะไปด้วยน้ำตาอย่างรู้สึกสงสาร.
“คุณโอเค?”
“ใช่…. ฉันขอโทษ…”
เธอแทบจะไม่สามารถหยุดการร้องไห้ได้.
“ทำไมเธอจะไม่โอเค? ทั้งหมดที่เธอทำคืออยู่ด้านหลังและดู.”
โกซางได้สวนกลับมาด้วยคำพูดที่แดกดัน บางทีมันอาจจะทำร้ายจิตใจของเธอเป็นอย่างมากเพราะเสียงร้องไห้ของแฮซูก็ดังขึ้น.
‘คุณนี่ไม่รู้จักถึงความสำคัญเลยใช่มั๊ย ตาลุง?’
ความตั้งใจของโกซางที่ชัดเจนขนาดนี้ ทำเอาผมเกลียดเขามาก
ไม่เพียงแค่ว่าเขาเป็นคนหัวควย แต่เขายังข่นเหงแฮซูไม่ว่าทางไหนเขาก็ทำให้เธอหายใจไม่สะดวก.
ฉันจะปกป้องคุณ แต่ในทางกลับกันให้ฉันทำร้ายร่างกายคุณ มันเป็นการตกลงประเภทไหน.
‘นี่มันเป็นเรื่องใหญ่มาก เพื่อเอาชนะสถานการณ์นี้ฉันต้องใช้ความกล้าหาญและต่อสู้อย่างแข็งขัน.’
แฮซูไร้ประโยชน์มากกว่าที่ผมคิด
ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ว่าอย่างไรสถานะในกลุ่มของเธอจะหายไป มองไปที่สมาชิกคนอื่นๆที่มองว่าเธอเป็นอุปสรรคต่อการเติบโตอย่างหนาวเย็นและในที่สุดสถานการณ์นี้อาจจะเข้าทางของโกซางก็ได้.
“ฮยอง คิดอย่างไรกับเรื่องนี้?”
“ไม่มีทาง.”ผมส่ายหัว. “ถ้ามันจะจบแบบนี้เขาจะไม่ให้ภารกิจของเพื่อให้อยู่รอดได้ในหนึ่งสัปดาห์.”
“อย่างไรก็ตาม อย่างที่คุณพูด ศัตรูของเราที่ต้องต่อสู้ก็คือลิงแดง.”
“มันเป็นเรื่องดีที่อย่างน้อยมันไม่ใช่ศัตรูที่เราไม่รู้จัก แต่…” ผมมองไปที่ซากศพที่เรียงรายอยู่นอกถ้ำ. “เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป.”
“เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้หรอ? เราสามารถต่อสู้แบบที่เราทำวันนี้และอดทนอีก1สัปดาห์.”
บางที ผมคิดว่าผมต้องออกจากที่นี่ แต่ผมต้องขอความคิดเห็นจากทุกคน
ผมถามพวกเขา.
“ผมคิดว่าเราควรจะออกไปก่อนที่เรื่องแย่ๆจะเข้ามา แต่พวกคุณคิดว่าอย่างไร?”
“สถานที่แห่งนี้ปลอดภัย.”
ซังชอยไม่เห็นด้วย เป็นเรื่องสำคัญที่ชายคนนี้กำลังแสดงความคิดเห็น
“ถ้าเราต่อสู่ในป่าฉันไม่สามารถรับประกันอะไรได้.”
ถูกต้อง ถ้ำแห่งนี้มีพื้นที่กว้างอยู่ด้านหน้าและทำให้การต่อสู้ง่ายขึ้น แต่ป่าต่างกัน.
มีหลายอย่างที่ไอ้พวกสารเลวพวกนั้นซ่อนอยู่ข้างหลังและลอบโจมตี ไม่เพียงแต่จะเป็นทางซ้าย,ขวา,หน้า,หลัง พวกมันอาจจะซุ่มโจมตีจากบนต้นไม้ การโจมตีแบบ3มิตินี้มีประโยชน์อย่างมากกับไอ้สารเลวจำนวนมากที่อยู่ด้านหน้า.
“แต่การอยู่ที่นี่ก็เป็นเรื่องที่อันตรายเหมือนกัน.”
“และมันจะทำไม?”
“ก่อนอื่นฉันจะชี้ให้เห็นถึงความฉลาดของลิงแดง พวกมันไม่เพียงรอให้ถึงค่ำ แต่ยังซุ่มโจมตีเท่านั้น พวกมันยังที่ทักษะในการตัดสินใจที่จะโจมตีไปที่กองไฟก่อน.”
ผมยังอธิบายต่อ
“ในกรณีนี้แทนที่จะเข้ามาโจมตีเราต่อ มันอาจจะล้อมรอบสถานที่แห่งนี้และซุ่มโจมตีเมื่อเราออกไปหาน้ำหรืออาหาร?”
“…. ก็จริง.”
ซังชอยเห็นด้วย.
ความคิดเห็นของผมทำให้ทุกคนทำหน้าจริงจัง มันไม่ใช่เวลาที่จะมาชื่นชมยินดีเพราะเราได้รับชัยชนะในการต่อสู้ครั้งนี้
“แต่ เราก็โชคดีที่เราไม่ได้ปล่อยให้พวกมันรอดไปได้แม้แต่ตัวเดียว เรามีเวลาก่อนที่เราจะสามารถหาฐานอื่นได้ก่อนที่พวกมันจะกลับมา?”
“ตกลง.”
“ผมด้วยฮยอง.”
“ฉันด้วย…”
ซังชอย จองฮุนและแจฮีเห็นด้วย และคนสุดท้ายโกซางก็พยักหน้าเท่านั้น
ดังนั้นเมื่อเราตัเสินใจที่จะออกจากภ้ำ แต่ก่อนออกเดินทางไปผมได้ถอดกางเกงในและถุงเท้าอย่างชิ้น.
ผมห่อมันรอบๆปลายไม้ที่เราเอามาทำเป็นฟืนและวางมันไว้ในกองไฟ.
พรุ่บ– (swoosh)
‘โห โห โห มันใช้ได้’
ผมมองไปที่คบไฟชั่วคราวและชมมันด้วยตัวของผมเอง.
“ฮยองทำไมต้องเป็นกางเกงในและถุงเท้า…”
“ผมใส่มันมาสามชั้น.”
คุณไม่สามารถมองผมเหมือนกับคอมมานโดใช่มั๊ย?
“ว้าว ฮยอง การเตรียมพร้อมของคุณนี่มันน่าเหลือเชื่อ ผมเคยคิดไปไกลขนาดนั้น.”
วันนี้ค่อนข้างมืดดังนั้นผมยังถือคบเพลิงนำทางต่อ.
“ซิล คุณสามารถหาถ้ำใกล้ๆแถวนี้ได้ไหม?”
-เมี๊ยว
ซิลหายตัวไป ในช่วงสั้นๆในรัศมีการค้นหาคือ1.1กม. ซิลส่ายหัวของเธอ แน่นอนถ้ำมันอาจจะไม่ธรรมดาเหมือนกับที่นี่.
ต้องขอบคุณที่ลิงแดงก็ไม่ได้อยู่ในแถวนี้เหมือนกัน.
“ตอนนี้เราต้องเดินไปก่อน ก่อนหน้านั้นไอ้สารเลวพวกนี้พยายามหนีไปทางนั้นงั้นเราก็จะต้องไปในทางทิศตรงกันข้าม”
เหมือนกับผมเป็นผู้นำของกลุ่มคนตาบอด บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าบทบาทในการฆ่าลิงทั้ง11ตัวที่แม้แต่โกซางก็ไม่ทักท้วงอะไร.
อย่างไรก็ตามมันดูเหมือนกับว่าผมไม่ได้เป็นผู้นำกลุ่ม ผมไม่ต้องการอยู่ตำแหน่งนี้ แต่สถานการณ์ที่แปลกๆแบบนี้ แม้ว่าซังชอยจะไม่ได้สนใจ แต่ความคิดของโกซางที่ไม่ดีเกี่ยวกับการเป็นผู้นำกลุ่มที่มาตกอยู่ที่ผม.
ขณะที่เราเดินต่อไปดวงอาทิตย์กำลังจะขึ้น เมื่อแสงเริ่มสาดส่องออกมา ผมโยนคบไฟออกและเดินต่อไป.
ผมไม่ลืมที่จะเรียกซิลทุกๆ5นาทีและให้เธอหาที่อยู่ทุกๆ60วินาที.
ตามที่ซิลได้ออกไปสำรวจมีสัตว์กินพืชหลายตัวเช่น กะรต่าย กวาง และลิงอยู่ในป่าแห่งนี้.
“ดูเหมือนว่าจะมีลิงแดงมากมายที่นี่.”
“พวกมันปรากฎตัวหรอ?”
คำถามของโกซางทำให้ผมส่ายหัว.
“เราได้ผ่านป่าตั้งแต่เมื่อวานและเราก็ได้เห็นสัตว์กินพืชเท่านั้น เมื่อเทียบกับความอุดมสมบูรณ์ของเหยื่อ นอกจากงูและนกฮูก ก็เหลือเพียงลิงแดงเท่านั้นที่เป็นนักล่า.”
“ป่าแห่งนี้เป็นอาณาเขตของพวกเขา.”
ซังชอยพูดขึ้น
ผมพยักหน้า
“ถ้าพวกมันมีพื้นที่ขนาดนี้แสดงว่าพวกมันต้องมีขนาดกลุ่มที่ใหญ่มาก.”
และแน่นอนว่ามันต้องมีหัวหน้าที่คอยสั่งการทั้งหมด
หัวหน้าของพวกมันอาจจะเสียใจและโกรธเมื่อพวกของมันทั้ง21ตัวต้องตายไป.
***
“เจี๊ยกกกกกก-!”
มันเป็นเสียงคำรามของความโกรธ
ลิงแดงที่กำลังแสดงความโกรธเหมือนกับอยู่บนเวทีและกำลังเล่นกีต้าร์ในคอนเสิร์ต
ร่างกายขนาดสองเมตรและขนที่แดงเหมือยนกับเลือด
รูปร่างที่น่ากลัวและเจ้าของร่างของมันที่เต็มไปด้วยความโกรธ.
มีลิงแดงทุกประเภททุกขนาด แต่จะมี1หรือ2ตัวเท่านั้นที่เกิดมาพร้อมกับการกลายพันธุ์แบบโรดและมีความแข็งแกร่งและขนาดที่ใหญ่เป็นสองเท่าของปกติ พวกมันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากให้มันเป็นผู้นำ
แต่ แน่นอนว่าพวกมันจะต้องไปที่นั่นและเผชิญหนัาด้วยตัวของมันเอง
หัวหน้าคนปัจจุบันต้องไปกับพวกมันด้วย
ลิงแดงและโรดไม่ต่างกันมากนักเมื่อแรกเกิด แต่เมื่อเวลาผ่านไป ลักษณะความแตกต่างของเผ่าพันธุ์เริ่มที่จะแสดงออกมาให้เห็น.
หัวหน้าต้องแสดงความแข็งแกร่งของเขาต่อคนที่มาแข่งขันด้วย ด้วยเหตุนี่ ก่อนที่จะมีตัวหนุ่มๆมาแย่งต่ำแหน่งเขา เขาต้องหนี.
แยกออกจากกลุ่มของโรดและใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังในป่าที่ในช่วงวัยรุ่น.
แล้ววันหนึ่งโร๊ดก็ตระหนักได้ว่าตัวเองโตขึ้นมากจนเป็นเหมือนกับหัวหน้าและกลับมาที่กลุ่ม หัวหน้าที่เขาเคยเจอไม่น่ากลัวเท่ากับตอนที่โรดอายุน้อยๆ.
เขาท้าทายและเขาก็ชนะ
จากตอนนั้นจนถึงตอนนี้ เขาเป็นผู้ควบคุมทุกตัว
พวกกลายพันธุ์อีกแบบที่เกิดมาและท้าทายเขา แต่โรดก็ชนะ หลังจากที่เอาชนะผู้ท้าทายทั้งสองคนและรักษาที่นั่งในฐานะหัวหน้าไว้ได้แล้ว โรดก็เป็นหัวหน้าที่แข็งแกร่งที่สุดตั้งแต่นั้นมา.
และตอนนี้โรดโกรธมาก.
“เจี๊ยกกกก-!”
ลิงนำร้อยสั่นสะท้าน สัตว์ป่าและสัตว์ร้ายมากมายพยายามที่จะเข้ามาอาศัยอยู่ในป่าที่อุดมสมบูรณ์แห่งนี้ และทุกครั้งโรดจะเป็นคนที่กำจัดพวกเขาให้หมดไป เขาหัวหน้าและบางครั้งเขาจะแสดงความแข็งแกร่งของเขาในฐานะหัวหน้าได้อย่างงดงาม.
อาณาเขตของพวกเขาขยายใหญ่ขึ้นอย่างไม่สามารถนับได้ แล้วในป่าแห่งนี้บางสายพันธุ์ของพวกมันก็เริ่มที่จะตาย.
ศัตรูของเขาได้เข้ามาในประเทศของเขาและเขาก็ได้ส่งลูกน้องของเขาออกไป
แต่เมื่อถึงเวลานั้นก็ไม่มีข่าวหรืออะไรออกมา และเขาก็เห็นลูกน้องของเขากลายเป็นศพ แต่ไม่ว่ายังไง มันเกิดในแผ่นดินของเขา.
มันไม่สามารถให้อภัยได้
เขาต้องลงโทษพวกที่มาท้าทายอำนาจของเขา
“เจี๊ยกกกก!” โร๊ดออคำสั่ง.
“เจี๊ยะๆ!”
“คร่อกๆ!”
“เคี๊ยกก!”
ลิงแดงนับร้อยได้ร้องตอบรับคำสั่งของเขา
เลือดต้องล้างด้วยเลือด!
การหลั่งเลือดเพื่อปกป้องกลุ่มของเขาในแผ่นนี้กำลังเริ่มต้น.
***
เราได้เดินทางข้ามแม้น้ำและเดินข้างลำธารเล็กๆต่อไป และเนื่องจากไม่มีใคนมีอาหารการเดินตามทางแม่น้ำอาจจะสบายกว่ามาก แม้ว่าจะใช้ซิลล่ากระต่ายได้แต่การเตรียมอาหารโดยใช้ปลาที่อยู่ในแม่น้ำง่ายกว่ามาก.
ผมใช้กิ่งไม้ทำเป็นมีดอย่างง่ายๆและแฮซูที่กำลังเตรียมปลาอย่างขมักเขม้น ตามคำแนะนำของผมเธอพยายามทุกเรื่องแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ.
ในการต่อสู้ก่อนหน้านี้เธอเป็นภาระและเธอต้องตระหนักถึงมัน ถ้าเธอไม่ทำอะไรแม้แต่เรื่องพวกนี้เธอจะไม่ได้รับคาม่าแม้แต่น้อยและเธอยังต้องสอบต่อไป.
‘อย่างไรก็ตามมันแปลก.’
สังเกตตั้งแต่เมื่อวานร่างกายของเธอดูไม่ต่างจากผมเท่าไรและเหมือนกับผู้หญิงปกติคนหนึ่ง มันเป็นที่แน่นอนว่าเธอไม่แสดงให้เห็นความเหนื่อยล้าแม้ว่าเท้าของเธอจะก้าวไม่ออก.
‘ไม่ใช่ว่าเธอเคยบอกแล้วว่าได้รับบัฟร่างกายเลเวล1ไม่ใช่หรือ?’
ผมได้ยินมาว่าเลเวลความแข็งแกร่งของร่างกายเลเวล1เท่ากับชายปกติที่สุขภาพดี นั่นมันหมายความว่ามันดีกว่าสภาพร่างกายที่เส็งเคร็งของผมอีก
ซิลและผมที่กำลังย่างปลาของเธอเสร็จก็เริ่มที่จะแจกจ่ายไปยังคนอื่น ทันทีที่ผมทำอาการเสร็จแล้วผมก็รีบดับไฟ เพื่อให้ควันไฟของเราห่างจากพวกเรามากขึ้น.
“ถ้าพวกคุณกินเสร็จแล้วก็ไปกันเถอะ อย่าลืมดับกลิ่นที่ติดมากับเราด้วย”
“วุ้ย น่ารำคาญ.”
โกซางพึมพัมและล้างมือในลำธาร ส่วนที่เหลือของกลุ่มทำตามผมอย่างเชื่อฟัง.
นี่คือเหตุผลที่ใหญ่ที่สุดที่เราต้องการอยู่ใกล้ลำธาร
ถ้าเราไปตามทางน้ำไหลผมหวังว่ากลิ่นจากร่างกายของเราคงจะจางนิดหน่อย
โดยปกติแล้วสัตว์กินเนื้อมีสัมผัสรับกลิ่นที่ยอดเยี่ยม ลิงแดงก็เหมือนกัน ใช้เครื่องมือและมีสติปัญญา แต่พวกเขาเป็นสัตว์ร้ายมากกว่ามนุษย์.
ขณะที่เรากำลังเดินออกไป ผมเรียกซิลและให้เธอออกไปสอดแนม
เหมือนกับชื่อของเธอ เธอบินไปเหมือนกับลมและกลับมาหลังจากการสอดแนมเธอไม่เรื่องมากและไม่อิดออด
-เมี๊ยว!
“มีอะไรผิดปกติหรอ?”
ซิลเขียนตัวเลขบนพื้นดิน.
“293 เมตร?”
-เมี๊ยว!
เธอส่ายหัวของเธอ เธอหมายความว่าไง…
“293 ตัว?”
-เมี๊ยว!
ซิลพยักหน้าของเธอ.
“เธอบอกอะไร?มี300ตัว?!” โกซางตื่นตระหนก.
“บางทีเธออาจจะหมายถึงอย่างอื่น? เช่นมดหรือหนู…” จุนโฮถามด้วยความไม่แน่ใจ.
“มีลิงแเดง293ตัว?”
-เมี๊ยว
“พวกมันอยู่ที่ไหน?”
ซิลหมุนไปรอบๆผมไม่สามารถบอกได้ว่าเธอหมายถึงอะไรและผมก็นึกขึ่นมาได้ชั่วแว่บนึง เมื่อซิลหมุนไปรอบๆผมก็เข้าใจแล้ว
“รอบพวกเรา?”
-เมี๊ยว!
“พวกเราล้อมกรอบเรา?”
ซิลส่ายหัวของเธอ
“งั้นพวกเขากำลังกระจายและค้นหาเราทั่วทั้งป่า?”
-เมี๊ยว!
หลังจากการต่อสู้เมื่อคืนนี้เราก็ได้หลบหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่พวกสารเลวนั่นก็อยู่รอบๆตัวเราแล้ว!
“นี่ ไอ้ชิบหาย! ไหนมึงบอกว่าเราจะมีเวลาก่อนที่พวกมันจะกลับมา!” โกซางพูดกับผมด้วยความโกรธ.
ทำไมมาถามกูแบบนั้น?
คำตอบนั้นง่ายมาก!
พวกมันเคลื่อนที่ไวกว่าพวกเรา.
–
ต่อก่อนๆคังซังชอยไม่ใช่คังจุนซอย บทต่อๆไปจะเป็นคังซังชอย