AST บทที่ 120 - ความมีเสน่ห์ของอวี้เหอ
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique
บทที่ 120 - ความมีเสน่ห์ของอวี้เหอ
หลังจากเขาได้กล่าวไปว่า เขาจะไปหาหญิงหม้ายคนงามที่เดินทางมาเพื่อซื้อสมุนไพร ทันใดนั้นเขาก็ได้รับรู้ถึงคลื่นแห่งความเจ็บปวดบริเวณด้านล่าง เมื่อเขามองไปมันทำให้เขาถึงกับเกือบเป็นลม เนื่องจากมีก้อนหินก้อนหนึ่งพุ่งมาอย่างเร็วยิ่งและทำลายความกล้าหาญของเขาจนไม่เหลือชิ้นดี
ชิงสุ่ยละทิ้งความรู้สึกโกรธแค้นและกล่าวว่า "เจ้านั้นช่างปากดียิ่งนัก ข้าตั้งใจจะฆ่าเจ้า แต่มันอาจดีกว่าถ้าข้าให้เจ้าได้มีชีวิตเฉกเช่นตกนรกทั้งเป็น"
หลังจากที่ชิงสุ่ยจากไป ชายคนนั้นก็สิ้นสติ เสียงร้องไห้ของหญิงสาวที่กำลังตกใจ ดังสะท้อนก้องไปทั่วภูเขา
ในคืนที่เงียบสงัด เสียงร้องกระจายก้องอย่างรวดเร็ว ผู้คนมากมายนับสิบคนถือคบเพลิงและวิ่งตรงขึ้นไปยังภูเขา พวกเขาคิดว่าอาจมีสัตว์ป่ากำลังบุกรุกพื้นที่ภูเขาแห่งนี้ พวกเขาจึงเตรียมอาวุธและรวมกลุ่มกัน
และเมื่อพวกเขามาถึง พวกเขาก็ได้พบกับร่างกายที่เสียหายส่วนล่างและเปลือยเปล่าของหมอหนุ่มที่กำลังสลบ อีกทั้งด้านข้างมีหญิงสาวที่สวมเพียงเสื้อคลุมบางๆบนร่างกายเท่านั้น
"นังผู้หญิงสำส่อน ลากก้นของเจ้ามานี้"ชายร่างกายกำยำอีกคนหนึ่ง กำลังลากตัวเธอออกไป ช่างน่าเสียดายที่ชิงสุ่ยไม่ได้มาเห็นฉากนี้
ในวันรุ่งขึ้น ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ แต่ยังคงคนบางกลุ่มจับคุยซุบซิบกันเรื่องที่มีคนถูกตัดอวัยวะเพศที่สำคัญไป เมื่อชิงสุ่ยได้ยินเขาก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขากำลังพูดเรื่องของหมอปากหมาใจทรามคนนั้น และยังมีเรื่องราวเกี่ยวกับผู้หญิงสุนัขจิ้งจอกที่คอยนอกใจสามีตัวเอง
ในช่วงใกล้บ่าย พวกเขาได้ทำเรื่องการติดต่อซื้อขายสมุนไพรจนเสร็จสิ้น โดยอาศัยการช่วยเหลือจากเจ้าอ้วนน้อย มันทำให้พวกเขาสามารถเดินทางได้อย่างสะดวกและรู้ว่าสมุนไพรที่แต่ละบ้านมีนั้นเป็นชนิดใด มันยิ่งทำให้การค้าขายของพวกเขาง่ายกว่าเดิมมาก
พวกเขาทั้งหมดได้เตรียมสิ่งทุกอย่างไว้อย่างพร้อมเพียง และเตรียมตัดสินใจที่จะลาจากที่แห่งนี้ ทันใดนั้น มีชายหนุ่มคลุมหน้าคนหนึ่งที่มาพร้อมกับหญิงสาววัยกลางคน ได้มายืนอยู่ตรงหน้าชิงสุ่ย
"หมอเทวดา ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถระดับสรวงสวรรค์ ดังนั้นเจ้าจะต้องช่วยข้า!!!"หมอคนนั้นยกย่องชิงสุ่ยว่าเป็นหมอเทวะเซียนเทียน ถึงขนาดคิดว่าเขานั้นสามารถกลั่นยาที่ทำให้อวัยวะที่สูญเสียไปแล้วงอกกลับมาใหม่ได้
"อืม มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? เจ้ารู้สึกอึดอัดที่ไหนหรือเปล่า?"ชิงสุ่ย มองดูชายที่งดงามและมีท่าทางไม่ค่อยมั่นใจ
“ข้าได้รับบาดเจ็บ ท่านโปรดช่วยข้าด้วย”
ตั้งแต่ที่เขาเดินเขามาชิงสุ่ยก็รู้ในที่ว่าเขานั้นเป็นใคร
"ข้าขอโทษ ข้าไม่มีอำนาจพอ และสิ่งนั้นของเจ้าก็ถูกทำลายเสียแล้ว"ชิงสุ่ยส่ายหน้าและแกล้งพูดด้วยความสงสาร
คนรอบข้างเริ่มถกเถียงเป็นอย่างนี้เงียบๆเรื่องข่าวลือที่ว่า ชายคนนี้คือชายที่จะเริ่มรักษาคนได้ก็ต่อเมื่อได้หลับนอนกับหญิงคนอื่นเป็นข้อแลกเปลี่ยน ซึ่งชิงสุ่ยก็บังเอิญได้ยินเรื่องเหล่านี้ด้วย
"ในฐานะหมอ เจ้ากลับปฏิบัติตนอย่างไร้ศักดิ์ศรี ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะมีเรื่องใดมาก่อน แต่ถ้าไม่อาจให้อภัยวาจาที่ร้ายกาจของเจ้าได้ และเจ้ายังใช้ประโยชน์จากความอ่อนแอของผู้อื่น" ชิงสุ่ยขับไล่ชายคนนั้นไปในทันที
เมื่อเขาเดินทางกลับมาถึงที่พัก ชายชราที่เคยฝากฝังเจ้าอ้วนน้อยและคนอื่นๆ กำลังเล่าเรื่องราวที่ดีๆเกี่ยวกับตัวของเจ้าอ้วยน้อยอยู่พอดีและกำลังเริ่มต้นกล่าวตักเตือนเจ้าอ้วนน้อย "เจ้าต้องฟังคำสั่งและอย่าสร้างปัญหาใดๆแก่พวกเขา เจ้าจงมีชีวิตอยู่ และอย่าทำให้พี่ชายของเจ้าต้องผิดหวังในตัวเจ้า"
"ข้ารู้ท่านปู่วู ข้าขอขอบคุณท่านปู่และทุกคนที่คอยช่วยเหลือข้ามาตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้!!"เจ้าอ้วนน้อยพูดด้วยความกตัญญู
ระหว่างเดินทางกลับ ชิงสุ่ยรู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้คุ้มค่ามาก เขาได้รับประโยชน์มากมายรวมถึงการได้ตัวของเจ้าอ้วนน้อยกลับมายังไม่คาดคิด
หลังจากที่พวกเขาเดินทางออกจากภูเขาทางตอนใต้ ตอนนี้ตัวใกล้ค่ำ พวกเขาจึงสร้างที่พักแถวบริเวณเชิงหิน "มาเถิด เจ้าอ้วนน้อย ให้ข้าทดสอบความแข็งแกร่งของเจ้าหน่อยว่าเจ้าแข็งแรงเพียงใด"
"แล้วท่านจะทดสอบข้าด้วยวิธีใด?"อ้วนน้อยถามด้วยความสงสัย
"ก็แค่เพียงแค่เจ้าตีข้าแรงๆสักทีนึง"ชิงสุ่ยหัวเราะและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เจ้าอ้วนน้อยส่ายหน้า " ไม่เอา ข้ากลัวว่าข้าจะทำร้ายท่านเฉกเช่นคนอื่นๆ"
"ฮ่าๆๆๆ เจ้าจะทำร้ายพี่ชายสุ่ยได้อย่างไร? พี่ชายข้าสามารถทำให้เจ้าสลบได้โดยหมัดเดียวเลยนะ!!!"ชิงเป่ยหัวเราะตาม
"ท่านอยากให้ข้าโจมตีท่านจริงๆหรือ?"เจ้าอ้วนน้อยถามอีกครั้งเพื่อยืนยัน
"อย่าได้กังวลไป ใช้กำลังทั้งหมดที่เจ้ามี ข้าเชื่อว่าเจ้าก็ยังไม่อาจทำร้ายข้าได้"ชิงสุ่ยโบกมือ และส่งสัญญาณให้เจ้าอ้วนน้อยโจมตีเขา
เจ้าอ้วนน้อยหยุดลงและก้าวขาไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ก่อนจะพุ่งตัวไปพร้อมกับการปล่อยหมัด เพียงแค่มองดูชิงสุ่ยก็รู้ว่านี่เป็นทักษะที่แท้จริงจากตระกูลจวง ผนวกกับร่างกายของเจ้าอ้วนน้อยที่พระเจ้าประทานมา พลังหมัดนี้จึงเต็มไปด้วยแรงกดดันแห่งเสือ มันทั้งรวดเร็วและรุนแรง!!!
ตูม!!!!!!!
"ไม่เลว ความเร็วและความแข็งแกร่งของเจ้าเป็นสิ่งที่ดี แต่เจ้ายังคงเป็นเหมือนหยกที่ยังไม่ถูกขัดเกลา"ชิงสุ่ยหยุดหมัดของเจ้าอ้วนน้อย เขารู้สึกว่าแรงปล่อยออกมานั้นไม่เกินกว่า 5000 จิน
เมื่อหมัดถูกป้องกันได้ เขาก็ถอนหมัดออกอย่างรวดเร็ว และย่อตัวลงเพื่อโจมตีชิงสุ่ย อีกครั้ง เมื่อชิงสุ่ยมองเห็นสิ่งเหล่านี้ ความตั้งใจของเจ้าอ้วนน้อยได้
ช่างน่าเสียดาย ที่ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจ้าอ้วนน้อยตอนนี้ยังไม่กลับเป็นเหมือนเมื่อก่อน ชิงสุ่ยหยุดหมัดที่ 2 ของเจ้าอ้วนน้อยได้อย่างง่ายดาย และสุดท้ายเจ้าอ้วนน้อยก็หยุดการโจมตีลง "พี่ใหญ่สุ่ย ข้าจะไม่โจมตีท่านอีกแล้ว ข้าคงทำได้เพียงสร้างความหงุดหงิดให้แก่ท่านเท่านั้น"
ตั้งแต่เมื่อวานจนกระทั่งวันนี้ เจ้าอ้วนน้อยก็เริ่มทำตามชิงฮูและเริ่มเรียกเขาว่าพี่ใหญ่สุ่ย ซึ่งชิงสุ่ยก็ไม่คิดอะไร เนื่องจากเป็นสิ่งที่ดีหากมีคนเรียกเขาว่าพี่ใหญ่
"เจ้าอ้วนน้อย มาเล่นกันเถอะ!!!"ชิงฮูกำลังอยากทดลองฝีมือ
เจ้าอ้วนน้อยจ้องมองไปยังชิงสุ่ย และเขาก็พยักหน้า หลังจากนั้นเจ้าอ้วนน้อยก็ตกลงที่จะประลองฝีมือกับชิงฮู
ชิงฮูที่กินผลเสริมปราณเข้าไป 2 ผล มันช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้เขาถึง 1000 จิน ถึงแม้ว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขานั้นไม่ถึง 4000 จิน แต่หากรวมกันกลับเคล็ดวิชาและทักษะที่เขาได้รับ มันก็จะกลายเป็นความแข็งแกร่งที่น่ากลัว
การต่อสู้ครั้งนี้สะท้อนให้เห็นถึงความแข็งแกร่งและการจับคู่ที่ลงตัว
หลังจากนั้นครึ่งเดือน ชิงสุ่ยและสมาชิกทั้งหมดก็กลับสู่เมืองร้อยไมล์ได้อย่างปลอดภัย
มีเกือบ 20 ชีวิตอยู่ภายในร้านโอสถตระกูลชิง และที่น่าประหลาดใจที่สุดของชิงสุ่ยคือท่านป้าสี่ ของเขาได้มาทำการค้าเกี่ยวกับเสื้อผ้าในเมืองร้อยไมล์เป็นเวลาเกือบครึ่งเดือนแล้ว
ชิงฮู ชิงไฮ หยางหยิง และชิงอี้ ยังคงเป็นผู้ดูแลประจำร้านโอสถตระกูลชิง
ทันใดนั้นชิงหยูด็กลับมาจากข้างนอกและเห็นชิงสุ่ย เขาก็วิ่งเข้าไปหาชิงสุ่ยยังมีความสุข
ชิงสุ่ยมองดูชิงหยูที่ไม่ได้เจอกันถึงครึ่งปี ดูเหมือนเขาจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก "ข้าได้ยินมาว่า ในตอนที่ข้ากำลังเดินทางมาที่แห่งนี้ พวกท่านก็ออกเดินทางไปค้าขายจนข้าคลาดกับพวกท่าน กว่าครึ่งเดือนที่ผ่านมานี้มันทำให้ข้ารู้สึกเบื่อเหลือเกิน"
"พี่ใหญ่สุ่ย ท่านปู่ฝากมาถามท่านว่า เมื่อไหร่ท่านจะแต่งงานเสียที"ชิงหยูหัวเราะออกมา
"ท่านปู่ถามข้าแบบนั้นจริงๆหรือ?"ชิงสุ่ยถามอย่างประหลาดใจ
"แน่นอน อีกอย่างท่านปู่ก็บอกข้าว่า ท่านจะจัดการเรื่องงานแต่งงานของท่านในเร็วๆนี้ด้วย ซึ่งมันจะถูกจัดขึ้นในวันที่ 8 เดือนหน้า!!!"ชิงหยูมองดูใบหน้าที่งงงวยของชิงสุ่ยแล้วก็พูดอย่างมีความสุข
"ขอให้ข้าจัดการเรื่องนี้เองเถิด ตอนนี้ข้านั้นยังเป็นคนที่ไร้คู่ครองอยู่นะ"ชิงสุ่ยกระซิบเบาๆ
"ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านจะต้องตอบแบบนี้ ข้าเลยบอกท่านปู่ไปเรียบร้อยแล้ว และท่านปู่ก็บอกให้ท่านจัดการได้ตามที่ต้องการเลย และท่านปู่ยังฝากฝังให้ท่านดูแลลูกหลานตระกูลชิงไปอีกอย่างน้อย 3 รุ่น"หลังจากกล่าวจบชิงหยูก็หัวเราะออกมา
"ว่าแต่พี่ใหญ่จือ จะย้ายมาอยู่ในเมืองร้อยไมล์หรือไม่"ชิงสุ่ยถามชิงหยู
"แน่นอน พี่ใหญ่เองก็ต้องการที่จะย้ายมาสู่เมืองร้อยไมล์ แต่มันคงเป็นเรื่องยากนักที่จะจัดงานแต่งงานในห้องของเจ้าสาวในเมืองร้อยไมล์"
"ดี ถ้าเช่นนั้นข้าจะเป็นคนจัดการงานแต่งงานของพี่ใหญ่จือเอง"
ทางด้านชิงฮู ตอนนี้เขากำลังพาเจ้าอ้วนน้อยไปหาที่พัก ส่วนชิงสุ่ยก็เดินเข้าไปในห้องรับแขกของร้านโอสถตระกูลชิง ซึ่งเป็นที่ประจำที่คนทั้งสองรุ่นในตระกูลชิงมักจะอาศัยอยู่ที่นั่น
"ชิงสุ่ย เจ้าเป็นความหวังของตระกูลชิงเรา ในอนาคตเจ้าจะต้องเป็นผู้ฝึกฝนเหล่าคนรุ่นเยาว์"ชิงไฮหัวเราะเบาๆ
"ท่านลุงสี่ ท่านอย่ายกย่องข้าเลย ยิ่งท่านคาดหวังไว้มากความผิดหวังก็ยิ่งมากขึ้นด้วย ข้านั้นไม่ได้ตระหนี่ในเคล็ดวิชาที่ข้ามี แต่สำหรับการฝึกอบรมนั้น มันจะดีกว่าถ้าท่านลุงสี่เป็นคนดูแลเอง เพราะพวกเขานั้นมีความกลัวท่านอยู่ในจิตใจ"
คำพูดของชิงสุ่ยกระตุ้นเสียงหัวเราะทุกคนออกมา
"ตอนนี้ข้านั้นมีความคิดที่จะเปิดสถานรักษาภายในร้านโอสถตระกูล!!"ชิงสุ่ยพูดขึ้นหลังจากที่ทุกคนเงียบ ชิงสุ่ยได้ผ่านประสบการณ์การรักษาและมันทำให้เขานั้นก้าวหน้าไปมาก ดังนั้นชิงสุ่ยจึงคิดเกี่ยวกับการเปิดสถานรักษา ไว้สำหรับรักษาโรคที่ไม่อาจรักษาได้ ไม่เพียงแต่เขาจะได้เรียนรู้ทักษะการแพทย์ใหม่ๆของเขา มันยังเสริมสร้างรายได้ให้กับเขาด้วย
"ท่านปู่บอกเอาไว้ว่าไม่ว่าเจ้าจะทำสิ่งใดเจ้าสามารถทำได้เลย และเจ้าก็ไม่จำเป็นที่ต้องบอกมันกับใคร พวกเราทุกคนในตระกูลชิงจะช่วยสนับสนุนเจ้าเอง"ชิงไฮจิบชาและกล่าวอย่างสบายใจ
คำพูดง่ายๆเหล่านั้น ทำให้ชิงสุ่ยรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ชิงสุ่ยตั้งแต่ที่เขาได้รักษาอวี้ต่งห่าว สังหารไป๋จง และปลดปล่อยอาการบาดเจ็บไป๋ลี่จิงเว่ย เขาก็ได้รับการยกฐานะเป็นคนพิเศษในตระกูลชิง
หลังจากที่เขาเดินออกจากร้านโอสถตระกูลชิง ชิงสุ่ยก็เดินตรงไปยังโรงเตรียมอวี้เหอ นี่ก็เป็นเวลากว่า 1 เดือนแล้ว แม้เขาจะส่งปลาสีดำให้เพียงพอแล้วสำหรับ 1 เดือน แต่เขาได้ยินมาจากปากของท่านลุงชิงอู้เรื่องที่ อวี้เหอได้พยายามมาหาเขาถึง 4 ครั้ง เหวินเหวินอูซวงอีก 2 ครั้ง และ ชิงหลางอีก 1 ครั้ง ซึ่งตอนนี้เขาก็กลับมาแล้ว เขาจึงคิดว่ามันสมควรแล้วที่เขาควรจะไปเยี่ยมคนเหล่านี้
ชิงสุ่ยก้าวเข้าสู่โรงเตี๊ยมอวี้เหอ ที่กำลังเจริญรุ่งเรือง หลังจากที่ข้ารับใช้สาวมองเห็นชิงสุ่ย เธอใช้มือที่น่ารักของเธอชี้ไปยังชั้นบน "ท่านอวี้เหออยู่ข้างบน!!!"
ในเมื่ออวี้เหอได้พบกับชิงสุ่ย เธอก็รู้สึกมีความสุขอย่างสิ่งที่สุด "เจ้ากลับมาเมื่อไหร่" อวี้เหอถามอย่างตื่นเต้น
"ข้ากลับมาเมื่อตอนเที่ยง และข้าก็มาหาเจ้าในทันที"ชิงสุ่ยมองด้วยสายตาที่สง่างาม
"เจ้าคงจะคิดถึงข้ามากล่ะสิ?"อวี้เหอเชิญชิงสุ่ยเข้าไปในห้องและหัวเราะอย่างสนุกสนาน
"แน่นอนอย่างยิ่ง เพียงแค่ข้าไม่เจอเจ้าเพียงแค่ 1 วัน ตัวข้านั้นกลับรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปถึง 3 ปี การเดินทางครั้งนี้ข้ารู้สึกเหมือนข้าเดินทางจากไปถึง 30 ปี ไม่ว่าจะเป็นกลางวันและกลางคืน แม้แต่ยามที่ข้าข่มตานอน ในหัวของข้านั้นเต็มเจ้า ดังนั้นเมื่อข้ากลับมา ข้าจึงรีบมาหาเจ้าในทันที"
"เจ้าช่างกล้าพูด ข้ารู้ดีว่าเจ้านั้นชอบหว่านคำพูดหวานๆเอาไว้เสมอ บอกข้าเถิดว่าการเดินทางครั้งนี้ เจ้าได้ล่อลวงหญิงสาวไปทั้งหมดกี่คน"อวี้เหอปากไม่ตรงกับใจ ในตอนนี้เธอไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่านี้มาก่อน
"ข้าจำเป็นที่จะต้องล่อลวงด้วยงั้นรึ คนที่หน้าตาดี หล่อเหล่าและสง่างามเช่นข้า หญิงสาวมากมายต่างมารอต้อนรับข้า รู้ไหมว่าข้าจะต้องยากลำบากแค่ไหนในการที่จะต้องไปหาหญิงสาวมากมายยามค่ำคืน"ชิงสุ่ยตอบด้วยความขมขื่น
"เจ้าช่างยกย้อตัวเองยิ่งนัก หากเจ้ามีหญิงสาวนับหมื่นคนรอปรนิบัติ สวรรค์คงจะต้องลงทัณฑ์เจ้าสักวัน" อวี้เหอหัวเราะเยาะ
"ฮ่าๆ การหลับนอนกับผู้หญิงหลายร้อยคนในคืนเดียวข้านั้นสามารถทำได้ง่ายโดยเพียงแค่พลิกฝ่ามือ และทุกคนที่ได้ลิ้มลองรสชาติของข้าต่างพึงพอใจทั้งสิ้น!! หรือว่าเจ้าต้องการที่จะ ………"ชิงสุ่ย ค่อยๆกล่าวออกมา
"ก็ได้ เลิกพูดได้แล้ว"
"ข้าไม่ได้เจอเจ้ามา 1 เดือน และข้าก็คิดถึงเจ้ามาก ข้าหวังว่าเจ้าจะชดเชยความคิดถึงที่ข้ามีให้เจ้าบ้าง"ชิงสุ่ยกล่าวด้วยสายตาที่จริงจังและหยอกล้อความรู้สึกของเธอ
อวี้เหอมองเขาอย่างเงียบๆและมองอย่างเขิลอาย จนกระทั่งชิงสุ่ยเลือกที่จะหลบสายตา แต่แล้วอวี้เหอก็เข้าไปกอดคอของชิงสุ่ยและบรรจงประทับริมฝีปากลงบนใบหน้าของชิงสุ่ย
ก่อนที่ชิงสุ่ยจะได้สติกลับคืน ใบหน้าของอวี้เหอก็ถอยกลับไปอย่างรวดเร็วและเธอกล่าวออกมาว่า "เจ้าพึงพอใจในการชดเชยครั้งนี้หรือยัง?"
"ข้าพึงพอใจ นะ!! นะ!! แน่นอนข้า...พึงพอใจแล้ว"ชิงสุ่ยเพียงแค่ล้อเล่นในตอนแรก เขาไม่คิดว่าอวี้เหอจะกล้าจูบเขาด้วยตัวเอง เขารู้สึกมีความสุขอย่างน่าประหลาดใจ
"พี่สาวอวี้ ข้าได้เต่ามาอีกแล้ว ไม่ทราบว่าเจ้าสนใจหรือไม่"ชิงสุ่ยรีบเปลี่ยนหัวข้อในการสนทนา เขากลัวว่าเขาจะไม่อาจควบคุมสิ่งที่จะเกิดระหว่างตัวเขาและอวี้เหอ
"หรือเจ้ากำลังจะบอกว่ามันมีคุณภาพเช่นเดียวกับปลาดำ" อวี้เหอมองด้วยสายตาที่เป็นประกาย
"แน่นอน ข้าแขวนไว้ที่ประตู 2 ตัว ท่านควรจะนำมันไปให้คนครัวปรุงเพื่อที่จะได้ลิ้มลองรสชาติของมัน" ชิงสุ่ยกล่าวขณะที่เขาพาเธอไปยังประตู