Chapter 108: ดันเจี้ยนวิบัติ (3)

Chapter 108: Dungeon Destruction (3)

การสู้รบรุนแรง สถานการณ์ก็ไม่ดี.

อเวคสามารถจัดการสัตว์ทั่วไปได้ แต่จำนวนทหารที่ตายไม่ใช่เรื่องตลก ทหารหลายแสนคนกำลังจะตายขณะที่อเวคกำลังดิ้นรน.

กรีดร้อง กรีดร้อง และเสียงกรีดร้องมากมาย

แต่จำนวนของสิ่งมีชีวิตก็ลดลงอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะเกาหลีใต้ที่เจิดจรัสเป็นอย่างมาก.

อเวคชาวเกาหลีใต้มีความสามารถโดยรวมอยู่ในระดับสูง และสามารถจัดการกับสิ่งมีชีวิตชั้นสูงได้ แม้ว่าอุปกรณ์ของเขาจะใช้ต่างกัน อเวคแต่ละคนสวมชุดเกราะอันเป็นเอกลักษณ์พวกเขาสามารถระเบิดสิ่งมีชีวิตขั้นสูงได้.

“เวรล่ะ! นั่นมันดันเจี้ยนมาสเตอร์?”

ร่างกายของคิมยองวูสั่นสะท้าน

ใช่ พวกเขาสามารถจัดการสิ่งมีชีวิตที่ถูกรวบรวมมาไว้ที่นี่ได้

อย่างไรก็ตามมีคนท่าทางแข็งแกร่งคนนึงออกมาและสามารถสั่งให้สิ่งมีชีวิตทำตาม.

เล็บที่ยาวออกมา ฟันแหลมคมทำให้นึกถึงหมาป่า! เหมือนกับหลุดออกมาจากหนังสยองขวัญ เขาได้คว้าหัวของอเวคคนนึงแล้วระเบิดออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย.

ระดับมันต่างกันโดยสิ้นเชิง พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ แม้จะเทียบกับออค2หัวมันก็ต่างอย่างเห็นได้ชัด

มันรู้สึกเหมือนกับว่าเขาเป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์ แต่มันก็ยังเกินกว่าสามัญสำนึกของพวกเขา.

“อุก!”

“ตั้งขบวน! อย่ายอม…อ๊ากก!”

เขาไม่สามารถมองเห็นได้ มันมีแต่ภาพเบอลๆและเขาก็ใกล้เข้ามา

“ฆ่าเขา! แค่ฆ่าเขา!”

อเวคส่วนมากเริ่มรู้สึกได้ว่าเขาเป็นดั้ง ราชา ของดันเจี้ยน

สุดท้ายเขาก็ไม่อาจที่จะทำอะไรได้ การโจมตีบางส่วนประสบความสำเร็จ แต่มันก็หยุดลงที่เสื้อผ้าของเขา และร่างของอเวคก็กระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย.

‘เราจะทำอย่างไร? เราต้องทำสิ่งใด

คิมยองวูตกอยู่ในภาวะตระหนก แข็งแกร่งมาก แม้ว่าเขาจะเตรียมความพร้อมเอาไว้แล้ว แต่ในความเป็จริงก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้

ต้องมีกี่คนในการเสียสละเพื่อที่จะจัดการเขาได้? พัน? หรือหมื่น?

จิตใจของเขากลับจมลงสู่ความคิด สิ่งหนึ่งที่จะเกิดในดันเจี้ยนนี้ก็คือ ถูกกวาดล้าง พวกเขาเป็นเหยื่อยของสิ่งมีชีวิต!

“อัค!”

“นูน่าา…!”

อุนเฮหน้าจิ้มดิน เธอรีบใช้พลังไฟฟ้าเพื่อยื้อเวลา

เอ็ดเวิร์ดรับรู้ได้ถึงสถานการณ์บางอย่างเขารีบแกว่งดาบออกไป แต่เขาก็แกว่งออกไปได้ไม่กี่ครั้งหน้าอกของเขาก็ถูกเจาะทะลุ.

“ค่อก!”

สองคนที่โดดเด่นอย่างมากที่สุดในสู่สวรรค์ มันโชคดีที่พวกเขาไม่ได้ตายในทันที มันขึ้นอยู่กลับเวลาเท่านั้น.

“ไม่!”

ยองวูดึงดาบออกมา พวกเขาเป็นกระดูกสันหลังของเดวิล ฮันเตอร์ อำนาจของเขาไม่ต่ำมากนักและสักวันเขาจะเป็นเสาหลักของสู่สวรรค์ในอนาคต เขาไม่ยอมให้เกิดการสูญเสียไปได้.

ดันเจี้ยนมาสเตอร์ได้หัวเราะ เขายื่นกรงเล็กออกไปเล็กน้อยเพื่อจัดการปลิดชีพทั้งสองที่กำลังนอนอยู่ที่พื้น และ..ก่อนที่เขาจะได้ฆ่า

ปัง กุรุ กุรุ ตึง!

มีสายฟ้าผ่าลงมาในดันเจี้ยน

*     *     *

คนนับหมื่นได้เข้าไปในดันเจี้ยน พวกเขาได้แบ่งออกเป็นกลุ่มเป้าหมายของตัวเองและมีเพียงไม่กี่พันคนเท่านั้นที่ยังคงมีชีวิตอยู่ได้

เอาตัวรอด?

มันเป็นความคิดที่ไร้สาระ.

สิ่งมีชีวิตที่มากมาย พวกมันอยู่ที่นี่แบบถาวร มันเป็นไปไม่ได้ที่จะจัดการกับพวกเขาแม้ว่าจะรวมกลุ่มกัน หลังจากเกิดการต่อสู้ขนาดใหญ่บางกิลดิหรือแม้แต่แบล็คโซไซตี้ได้ถอนตัวออกจากดันเจี้ยน บางคนก็รู้สึกว่าไม่มีความหวังและถอยออกมา.

“หมาหมู่เอ้ย!”

อเวคที่เหลือรู้สึกคลื่นไส้.

สุดท้ายก็มีบางคนที่ใช้พวกเดียวกันต่างโล่

แบล็คโซไซตี้ได้จงใจออกจากสนามรบและปีนขึ้นไปบนดันเจี้ยน พวกเขาจะผูดขาดทรัพยากรณ์เอาไว้ฝ่ายเดียว.

ข้อตกลง อย่าไรก็ตามมันก็เป็นได้แค่คำพูด ในความเป็นจริงเหล่าอเวคไม่สามารถที่จะรู้สึกสบายใจ

พวกเขามีสัญชาติที่แตกต่างกันและเพิ่งได้พบกันดังนั้นพวกเขาจึงไม่ไว้วางใจซึ่งกันและกัน แม้ว่ามันเป็นจะขั้นตอนอย่างเป็นทางการเท่านั้น อเวคจากต่างประเทศก็เหมือนกับแมวหรือสุนัข.

เหล่าทหารเคลื่อนไหวก็เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง..ส่วนนี้ทำให้เขาอ่อนแอ.

พวกเขามักจะมองว่าฝ่ายไหนที่กำลังเหนือกว่า และผู้ที่มีส่วนร่วมมากที่สุดก็หนีไม่พ้นดันเจี้ยนมาสเตอร์

ความแข็งแกร่งที่ส่งออกมาอย่างท่วมท้น มันดูเหมือนกับว่าเขาเป็นพระเจ้า

อเวคพยายามที่จะก้าวถอยหลัง แต่ก็สายเกินไป สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ล้อมรอบพวกเขาจากทุกทิศทุกทาง พวกเขาควรจะหนีจากจุดเริ่มต้นเช่นเดียวกับบางกิลดิและแบล็คโซไซตี้!

ไม่มีความหวังอีกแล้ว อเวคแต่ละคนรู้สึกได้ สถาณการณ์ตอนนี้เหลือแค่เวลาก่อนที่เขาจะหายไป มีเพียงเสียงกรีดร้องเท่านั้นที่ได้ยินหลังจากที่เขาสูญเสียความหวัง.

“ช่วย ด้วย…”

เล็บที่คมกริบ วาดผ่านพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาหมองหม่นและปล่อยวางอาวุธ เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอยู่ข้างๆดันเจี้ยนมาสเตอร์ เขาไปไม่หวนกลับ.

ฉัวะะะะ!

อเวคทั้งหมดรู้สึกตื่นตระหนก

ในขณะนั้นมีคนวิ่งผ่านสิ่งมีชีวิตเหล่านี้จากทางเข้าประตูทางเข้าดันเจี้ยน หอกสีแดงที่กระชากร่างกายของสิ่งมีชีวิตออกจากกัน.

คาซ่า!

เขารีบผ่านสิ่งมีชีวิตหลายสิบตัว.

เกิดอะไรขึ้น? คำถามนั้นอยู่ในสายตาของทุกคน แต่ความสงสัยไม่นาน นี่เป็นสถานการณ์ที่สำคัญ.

“ฝ่าเข้าไป!”

ปัญหายังคงเป็นสู้หรือตาย

“ล่าถอย! ระวังหลัง!”

หทารเป็นพวกแรกที่ออกมา พวกเขารู้ว่าความแข็งแกร่งของฝ่ายตรงข้ามมีมากเกินไป ทหารมีความกังวลมากและรีบออกจากซาอุดิอาระเบีย กิลดิที่มาจากประเทศอื่่นๆก็เริ่มแตกตื่น.

คนที่ควงหอกก็แข็งแกร่ง แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา มันยังไม่เพียงพอที่จะมีความหวังรอดจากความตาย พวกเขาขาดอะไรบางอย่างในทรวงอกของเขา

แต่ก็ไม่มีทางหนี.

ชาวเกาหลีอยู่ด้านหน้า มีผู้บาดเจ็บ บางกิลดิ์ พวกเขาถูกทอดทิ้ง.

แสงได้หายไปในที่สุดและสถานที่นี่ไม่ต่างจากความตาย.

อย่างไรก็ตาม…

ครึ่กกๆๆ.

คลุกขักๆ.

ชายถือดาบสวมหน้ากากหังกระโหลก

เขาเดินไปยังสูญกลาง.

พื้นที่โดยรอบของเขาดูเหมือนจะเบลอๆโดยหมอกควันและแปลกเขาดึงความสนใจของทุกคนรอบตัวเขา เมื่อทุกๆตาหันไปทางชายคนนั้นก็ยกมือขึ้น.

ชิ้ง!!!

ตุบ หลุนๆ!

ในขณะเดียวกันก็เกิดฟ้าแลบกลืนกินดันเจี้ยนมาสเตอร์.

*     *     *

ปากของอึนเฮเปิดกว้าง สถาณการณ์อยู่นอกเหนือจินตานาการของเธอ.

ลักษณะที่คุ้นเคย เขาใช้มือจับดาบ แต่ก็ยังไม่น่าเชื่อ

‘หัวหน้า…!’

เธอไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างเต็มปาก เพราะบาดแผลของเธอ แต่อึนเฮเห็นมัน เธอเห็นมันชัดเจน

เธอไม่ได้คิดผิด.

ร่างกายของเขาอาจจะเบลอ แต่เธอไม่สามารถลืมท่าทางที่องอาจของเขาได้.

ผู้ชายที่ปรากฎตัวขึ้นมาทุกครั้งที่หมดหวัง ในอดีตเขาเป็นดาวรุ่งของสู่สวรรค์และผู้แนะนำอึนเฮ.

หลังจากการตายของเขาด้วยน้ำมือของสิ่งมีชีวิต สู่สวรรค์ได้จัดการประชุมฉุกเฉินว่าจะเอาอย่างไร เช่นเดียวกับ..อึนเฮที่รู้ว่ามีบางอย่างไม่ธรรมดาเกิดขึ้น

รัลดาล บิกิเซล

เขาตาย ทุกคนคิดว่าเขาตายแล้ว เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกลากเข้าไปในดันเจี้ยนพร้อมกับเทวดา อึนเฮเชื่อในตัวเขา แต่เขาไม่ได้ออกมาอย่างมีชีวิต.

เธอร้องไห้ในขณะที่นึกถึงเขา มากกกว่าหนึ่งปีที่ผ่านมานับตั้งแต่ รัลดาล บิกิเซล กลายเป็นหัวหน้าของเธอ คนเดียวที่เธอจะทำตาม ตั้งแต่นั้นมาเธอก็พยายามเพิ่มขีดความสามารถของเธออยู่เสมอ คนที่หายตัวไปก็โผล่ออกมา

ลึกเข้าไปในใจเธอคิดเสมอว่าเขาจะกลับมา แต่เธอก็ได้ยกเลิกมัน เป็นความผิดพลาดทุกครั้งที่ความคิดเข้าหัวของเธอ.

ตอนนี้…

เขากลับมา.

เขากลับมามีชีวิต.

อีกครั้งเมื่อทุกคนกำลังมีปัญหา เมื่อชีวิตของพวกเขามีความเสี่ยง! เขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งด้วยใบหน้าอันโหดเหี้ยม.

อึนเฮ มองไม่เห็นใบหน้าเพียงครึ่งเดียวของเขา แต่เธอสามารถจินตนาการได้ เขาจะหัวเราะอย่างเย็นชา เขาจะแก้ไขปัญหาทั้งหมดอย่างที่น่าตื่นเต้น.

“ในเวลานี้ มันเป็นเรื่องที่ดีอย่างมาก แต่มาสเตอร์ได้สั่งให้ผมมอบนี่ให้กับคุณ และเด็กที่อยู่กลับคุณด้วย.”

คาซ่าที่ถือหอกสีแดงจู่ๆก็มาปรากฎข้างๆเธอ เธอเห็นเขาเพียงไม่กี่ครั้งในขณะที่เขามักจะตามกัปตันเสมอ เขาได้โยนโพชั่นที่มีขนาดเล็กมาให้

ยาที่ดีที่สุดที่ใช้โดยใบไม้ดั้งเดิม มันอ่อนแอกว่าอิลิกเซอร์เล็กน้อย แต่ก็มีความสามารถในการฟื้นตัวที่ดีเยี่ยม มันสามารถรักษาได้แม้ว่าจะเหลือร่างกายเพียงครึ่งนึง.

อึนเฮรับยามา เธอใช้มันกับเอ็ดเวิร์ดเป็นอันดับแรก สถานะของเขาแย่กว่าเธอ

เธอเทยาลงไปที่แผลหายและแผลก็หายพริบตา มีผลทันที เธอหันหัวด้วยความประหลาดใจ.

“…มีวิธีชนะหรือไม่?”

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่ตอบได้.”

คาซ่าหันตัวของเขากลับไป.

เขาเข้าร่วมลงไปในสนามรบ แม้ว่ามันจะโหดร้าย แต่ความโหดร้ายนั้นก็เป็นคำตอบแล้ว

‘ถูกต้อง ไม่อาจจะรู้ได้ว่าจะชนะหรือไม่?’

มีรอยยิ้มบนใบหน้าของยุนอึนเฮ เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ อีกเลยหลังจากที่เทยาลงบนแผลของเธอ

ยอกตามตรงแม้ว่าเธอจะลำบาก แต่แจฮี ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถตามรอยเท้าเขาได้ทัน ความเชื่อมั่น..เติมเต็มเข้ามา.

‘ขอบคุณสำหรับการมีชีวิตอยู่.’

*     *     *

“…แก!”

ตาของปราการเบิกกว้าง ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าผมและคาซ่าเป็นใคร.

ไม่ว่าจะอย่างไร ในตอนนี้ผมได้ใช้มาตรการเพื่อป้องกันไม่ให้ข้อมูลของผมรั่วไหลออกมา ผมได้วางสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งไว้รอบๆดันเจี้ยน ตอนนี้พวกเขาอาจจะถึงชั้นบนสุดได้.

ผู้พิทักษ์ที่ปกป้องแกนดันเจี้ยนง่ายต่อการจัดการ.

มนุษย์เป็นปัญหา แต่นี่เป็นประสบการณ์สักครั้งหนึ่ง.

พลังของปราการไม่สามารถสู้กับผมได้ หลังจากการดำเนินการกับปราการ ผมจะไปจัดการกับคิมยองวู.

มนุษย์ถอนตัวออกมาเหมือนกับน้ำไหล ครึ่งนึงเป็นชางเกาหลีใต้..ถึงแแม้ว่าผมจะไม่สามารถปิดปากเขาได้อย่างสมบูรณ์ แต่ก็เป็นไปได้ที่จะปิดบังสถานการณ์

แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถอยู่รอดได้

“มันคงจะดี.”

ผมหัวเราะอย่างเย็นชา.

ผมได้สวมแหวนที่เรียกว่า ‘แปลงเสียง’ มันจะทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกแปลกๆ พูดอีกอย่างนึกจะมีคนไม่กี่คนเท่านั้นที่จะรู้ว่าผมเป็นใคร ดังนั้นผมไม่ต้องกังวลเรื่องการสนนาที่ได้ยิน.

เช้ง!

ผมตวัดวาธ

ปราการรอดอย่างจากการบาดเจ็บได้อย่างหวุดหวิดและพูดว่า.

“ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่? ไม่…ทำไมแกช่วยเหลือมนุษย์?”

“ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร แต่ที่ผมรู้ก็คือที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อคุณ ปราการ กิกอลี่”

มือของพวกเขาก็ไม่ได้หยุดเคลื่อนไหว เล็บและดาบโต้ตอบไปมา.

แต่มีความแตกต่างปรากฎออกมา ปราการขมวดคิ้วแล้วพูดว่า.

“แกเล็งมาที่ฉัน? ฮ่าฮ่า!”

“ตลกตรงไหน คุณยังไม่รู้จุดยืนของคุณและยังหลงไหลมัวเมาอยู่กับในตำแหน่งของคุณ ตอนนี้คุณเป็นเหยื่อของผม.”

ผมใช้มัทอายและหน้าต่างก็เด้งขึ้นมาาเบื้องหน้าผม

ชื่อ: ปราการ กิกอลี่ [Pakan Griolli]
อาชีพ	Demon Duke (Dungeon Master)	ฉายา	* ราชาหมาป่า (Ex U, Agility and Strength +4) * โหดเหี้ยมอำมหิต (Ex U, Agility and Strength +4)
สถานะ
Strength	87 (+8)	Intelligence	75
Agility	79 (+8)	Stamina	72
Magic Power	78
ศักยภาพ: (390+16/500) เอกลักษณ์: หัวหน้าเผ่าหมาป่า เจ้าของดินแดนที่แห้งแล้ง สกิล: หมาป่าตัวสุดท้าย (Epic), คืนชีพ (Ex U), ชั่วร้าย (U)

 

[การเปรียบเทียบ] Pakan Griolli Strength 95 Intelligence 75 Agility 87 Stamina 72 Magic 78 Potential (390+16/500) Randalph Brigsiel Strength 95 Intelligence 81 Agility 90 Stamina 85 Magic 96 Potential (396+51/500)

ปราการมีการเติบโตขึ้นมากเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ ฉายาและสกิลของเขาก็เพิ่มขึ้นมา

แต่ผมก็ยังเหนือกว่า ขอบคุณดาบจักรพรรดิ์ที่กระตุ้นหัวใจของผม ผมได้รับสองแต้มสถานะสติปัญญาและอีกสองแต้มสำหรับการดื่มโพชั่นที่ทำจากใบไม้ต้นกำเนิดที่ออกมาทุกเดือน ดังนั้นความฉลาดของผมไม่น้อยเท่าไร.

“มันไม่ใช่การพูดคุยสบายๆนี้! มาผมจะโชว์ให้คุณเห็น ปราการ กิกอลี่.”

ร่างกายของเขามีการเปลี่ยนแปลง.

สกิล หมาป่าตัวสุดท้าย(Epic)ทำงาน.

กรรร!

ร่างกายของปราการได้เปลี่ยนเป็นหมาป่าสีฟ้าสูงสามเมตรอย่างรวดเร็ว.

การปรากฎตัวที่เต็มไปด้วยความสง่างามแผ่กระจายออกมาทั่วสนามรบ.

ผมดึงดาบอีกเล่มออกมา.

มันเป็นประกายส่องแสง‘ดาบจักรพรรดิ’

แม้ว่าผมจะไม่คุ้นเคยที่มีดาบสองเล่มอยู่ในมือ ความรูสึกเหมือนกับว่าดาบกำลังจะตื่นขึ้นมา.

ออฟชั้นที่เพิ่มมาคือไม่สามารถทำลายได้.

มันคงจะกระตุ้นหัวใจนรกมาอีกครั้ง.

ตอนนี้ผมใช้มันร่วมกับวาธ.

“คณเป็นฝ่านตรงข้ามที่ดีในการที่จะใช้ฝึกฝน.”

ผมปะทะอย่างรุนแรงกับหมาป่ากิกอลี่

ดาบที่อยู่ในสองมือของผมไม่มีข้อจำกัด.

การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว คาซ่ากำลังช่วยเหล่าอเวคต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตที่เข้ามา.

บางคนเริ่มรู้สึกมีความหวังและเริ่มสู้กลับ ขอบคุณที่ทำให้ผมเพลิดเพลินไปกับการต่อสู้กับปราการได้.

มันต้องมีแกร์นดยุคเข้าร่วมด้วย ดยุคคนเดียวไม่สามารถรับมือผมได้.

หน้าต่างข้อความกรพริบ.

-ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่! ดันเจี้ยนของดยุคปราการ กิกอรี่ถูกทำลายลงแล้ว! แต้มที่เหลือได้รับแล้ว. จะได้รับ 1,500,000 แต้ม. ความสำเร็จ1,100แต้มจะถูกเพิ่ม.

บาเรียถูกทำลายลงไปแล้วดังนั้นเก็บดันเจี้ยนไปก็ไม่มีปะโยชน์ การฟื้นฟูใช้ระยะเวลานานเกินไป มันเป็นเรื่องของเวลาก่อนที่่มันจะกลายเป็นเป้าหมายของดีม่อนหรือมนุษย์คนอื่นๆ การลงทุนในการที่อาจจะทำให้เกิดความเสียหายกับผมหรือสิ่งมีชีวิตของผมจากการที่รอโดนทำลายแกนดันเจี้ยน

กรร…!

ปราการ กิกอลี่ ตกใจเขาวางสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดของเขาไว้ใกล้กับแกนดันเจี้ยนดังนั้นเขาจึงไม่เคยคิดเลยว่ามันจะแตกง่ายๆ

เคร้ง คว้าง!

ดันเจี้ยนเริ่มสลาย

ก้อนหินที่หล่นออกมาจากเพดานได้ข่มขู่ทุกคน

แต่ผมได้ผลักกดันกิกอรี่ต่อ

เช้งงงงงง!

ผมไม่คิดจะหลบหนี.

ในความเป็นจริงสถานการณ์นี้ค่อนข้างดี ผมจะถูกผลักดันไปสู่ขีดจำกัดมากขึ้นขณะต่อสู้กกับปราการดังนั้นจึงเป็นประสบการณ์อันล้ำค่า.

“ปราการ กิกอลี่ นี่จะเป็นหลุมฝังศพของคุณ.”

ถึงเวลาจบเรื่่องนี้.

เคร้ง!

ปราการล้มลง

เขาเสียขาและหัวใจก็ถูกแแทง ร่างหมาป่าเริ่มหายไป แต่ร่างกายของเขาตายแล้ว.

-ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่! จัดการกับ ดยุคปราการ กิกอลี่สำเร็จ! แต้มที่เหลือได้รับแล้ว. จะได้รับ 1,500,000 แต้ม. ความสำเร็จ1,100แต้มจะถูกเพิ่ม

จากนั้นคาสซ่าก็ตัดหัวของ ปราการ ด้วยหอก มันเป็นมาตรการฉุกเฉินกับการรักษาขั้นสูง ศีรษะที่หงายหน้าอยู่บนพื้นดินเขาได้รับความสำเร็จเช่นเดียวกันในการทำลาย แกนดันเจี้ยน.

“หืมม…”

สภาพของผมไม่เป็นไร ร่างของคาซ่ามีแต่บาดแผล ความแข็งแกร่งของผมค่อนข้างต่ำและมีบาดแผลหลายอย่างในหลายพื้นที่.

ผมผลักดันไปสู่ขีดจำกัดในตอนที่ต่อสู้กกับปราการผมอยากจะฝึกดาบสองมืออีกรอบดังนั้นผมจึงต้องผลักดันตัวเอง เทคนิคของผมจะเพิ่มขึ้นมากในสถนการณ์ที่่เป็นอันตราย นี่คือความเชื่อของผมที่ได้เรียนรู้ด้วยตนเองในอดีต.

“กัปตัน!”

สมาชิกของสู้สวรรรค์ได้แก่คิมยองวูและยุนอึนเฮได้มองมาที่ผม.

คนอื่นๆก็ค่อยๆเคลื่อนไหวด้วยเท้าของพวกเขา.

อย่างไรก็ตามผมได้ยื่นมือมาหยุดการกระทำของพวกเขา.

“อ่า…”

เจ้าขาว เจ้าดำและเสื้อเขี้ยวดาบตัวอื่นๆรวมทั้งสปาร์ตอยปรากฎขึ้นมา

มนุษย์ที่เหลือถูกบังคับให้แข็งตัว.

ผมได้รับบาดเจ็บและอเวคทั้งหมดก็ได้รับบาดเจ็บหนักสาหัสมาก พวกเขาตัดสินใจว่าไม่สามารถต่อสู้ได้ตอนนี้

ผมขยับดาบคู่ของผมและมายืนอยู่เบื้องหน้าในฐานะที่ช่วยเหลือกกิลดิ์ของผมได้.

ความขัดแย้งนี้กินเวลาสักพัก

ไม่นานหลังจากนั้นกรงเล็บและเขี้ยวของสิ่งมีชีวิตก็มีชิ้นส่วนของอเวค.

“เราต้องช่วยเขา!”

“ถอยออกไปห่างๆ จะมีการเสียหายมากขึ้นหากตามมา.”

ผมยืนขวางหน้าอึนเฮอย่างเย็นชาก่อนที่เธอจะวิ่งออกไป

เธอกัดริมฝีปาก แต่กก็หยุดการเคลื่อนไหว เธอต้องการที่จะคิดถึงผลได้ผลเสีย ในที่สุดอึนเฮก็ยืนอยู่ข้างหลังและกำหมัดแน่น

หลังจากนั้นสิ่งมีชีวิตก็ออกกจากดันเจี้ยน

‘เยี่ยม.’

ผมพยักหน้า.

นี่เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของผม

มันจะเป็นการที่พยายานจะน้อยลง

ผมฆ่าดยุคแน่นอนว่าเรื่องนี้ยังคงไม่รั่วไหลออกไป ผมเป็นสิ่งย้ำเตือนแและตอนนี้ผมฟื้นคืนชีพในเหตุกรณ์ทำลายดันเจี้ยน มันเห็นได้ชัดจากใบหน้าของคิมยองวู ชื่อของผมจะแพร่กระจายอีกสักพัก.

“เร็วเข้า เราไม่มีเวลามากในการออกจากดันเจี้ยน.”

ครึ่นๆๆ!

ดันเจี้ยนกกำลังยุบตัวอย่างช้าๆ

ส่วนที่เหลือของกิลดิ์เดินตามหลังผม.