ตอนที่ 97 เสี่ยงโชค

ชายชราที่กำลังนั่งอยู่เห็นผู้ฝึกวรยุทธรุ่นเยาว์สองคนเดินเข้ามา คนหนึ่งเป็นไอ้หนูที่เคยมาเสี่ยงโชคไปก่อนหน้านี้ อีกคนเขาคาดว่าน่าจะเป็นสหายกัน

สายตาของชายชราเพ่งตรวจสอบไปที่ไอ้หนูสวมหน้ากากอยู่พัก แต่ก็ไม่พบอะไรในตัวไอ้หนูผู้นี้เลย มันจึงทำให้เขาหมดสนใจในตัวพวกเขาไป จนกระทั่งฉางหยางและหลวนเฟยได้เดินมาถึง เขาจึงถามออกไปอย่างไร้เยื่อใย

“พวกเจ้าทั้งสองต้องการเสี่ยงโชคเช่นนั้นรึ”

หลวนเฟยพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมหยิบหินจิตมารห้าพันก้อนว่างลงบนโต๊ะของชายชราก่อนจะกล่าวตอบออกไป

“ข้าอยากลองอีกสักครั้ง”

ชายชราโบกมือเบาๆเท่านั้น พริบตากล่องศิลาเก่าแก่ขนาดเหมาะมือห้ากล่อง ลอยมาจากข้างหลังเขาแล้ววางเรียงกันอยู่หน้าฉางหยาง พร้อมกับเสียงของชายชราดังขึ้นมา

“เอาล่ะกฎทุกอย่างมันก็เป็นเช่นเดิม โดยทั้งห้ากล่องจะมีหินสีที่แตกต่างกันห้าสี มีสีแดง สีเขียว สีเหลือง สีน้ำเงิน และสีดำ ทุกสีต่างก็มีระดับความยากไม่เหมือนกัน สีแดงจะง่ายสุดเพราะมันจะมีสี่กล่องที่สามารถเปิดออกมาได้ ส่วนอีกหนึ่งกล่องก็แล้วแต่โชคของพวกเจ้าว่าจะเปิดมันได้หรือไม่”

“ส่วนสีเขียวมันก็จะมีสามกล่องที่สามารถเปิดได้ อีกสองกล่องก็แล้วแต่โชคเหมือนกัน ซึ่งมันจะเป็นแบบนี้จนกระทั่งถึงสีดำที่ยากสุด ซึ่งมันจะมีกล่องที่ไม่สามารถเปิดได้อยู่ทั้งห้ากล่องเลย เอาล่ะเจ้าลองเลือกมาสักกล่อง แล้วดูว่าข้างในนั้นเป็นหินสีอะไร จากนั้นข้าจึงจะให้ไปสู่ขั้นตอนต่อไปได้”

หลวนเฟยกวาดสายตาไปที่กล่องศิลาทั้งห้า ทุกกล่องมันไม่แตกต่างกันเลย อาจจะกล่าวได้ว่ามันเหมือนกันราวกับเคยเป็นกล่องใบเดียวกันมาก่อน

สุดท้ายเขาก็ยื่นมือไปหยิบกล่องใบที่ห้านับจากริมซ้ายสุด แล้วเปิดออกมาอย่างช้าๆเผยให้เห็นสีดำทมิฬดูเงาแวววาว สีหน้าของหลวนเฟยแปรเปลี่ยนเป็นปั่นยากทันที พร้อมกับสบถออกมาดังลั่น

“หินสีดำ โธ่เอ้ย!”

ชายชราที่กำลังยืนดูอยู่ต้องหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ เพราะหินที่ไอ้หนูผู้นี้จับได้ มันเป็นระดับความยากสูงสุด แถมยังเคยจับมาได้แล้วหลายครั้ง แต่ว่าเขาก็ต้องให้ไอ้หนูนี้ลองอีกครั้งเท่านั้น

“สีดำ ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆ เจ้าดวงดียิ่งนัก สงสัยว่าดวงของเจ้าคงต้องคู่กับสีดำแล้วแน่นอน ขนาดจับสีนี้ได้ตั้งหลายครั้ง”

หลวนเฟยต้องกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บใจ มันเก้าครั้งแล้วที่เขาจับได้หินสีดำอันนี้ แล้วแบบนี้เขาจะแก้เผ็ดชายชราผู้นี้ได้อย่างไร

“เอาน่าๆ ลองดูอีกสักครั้งก็ไม่เสียหายอะไร” ชายชรากล่าว

ว่าแล้วเขาก็โบกมือเบาๆ แล้วกล่องโบราณทั้งห้าก็ลอยมาว่างอยู่หน้าหลวนเฟย ทุกกล่องถูกสลักด้วยอักขระโบราณ แล้วยังแตกต่างกันอีกด้วย บางกล่องเป็นสีดำทมิฬ บางกล่องก็เปล่งประกายสวยงามแต่ก็เต็มไปด้วยอักขระโบราณ บางกล่องก็มีคราบเศษดินเปื้อนอยู่

พอกล่องโบราณว่างครบหมดแล้ว เขามองไปที่ผู้เยาว์ทั้งสองแล้วกล่าวอธิบายกฎเช่นเดิม

“อย่างที่เจ้าได้รู้ หินสีดำมันคือความยากระดับห้า โดยกล่องโบราณทั้งห้าที่อยู่ตรงหน้าของพวกเจ้า มันเป็นของที่ได้มาจากหนึ่งในสถานที่ต้องห้าม ทะเลโลหิต ซึ่งว่ากันว่าสถานที่แห่งนั้นมีสมบัติระดับปราณธรรมชาติซ่อนอยู่ จึงทำให้เหล่าผู้ฝึกวรยุทธต่างก็ออกตามหา แต่ส่วนมากก็ต้องไปตายกันทั้งนั้น ส่วนข้านั้นก็เกือบต้องตายเช่นกัน”

“อย่างไรก็ตามข้าก็ได้กล่องโบราณทั้งห้านี้ติดมือกลับมา กลับกลายเป็นว่าข้าไม่สามารถเปิดมันได้จนกระทั่งนับตั้งแต่นั้นมา แล้วก็มีผู้ฝึกวรยุทธมากมายต่างก็มาลองแล้ว ทั้งใช้เคล็ดวิชาเพื่อทำลาย ทั้งตรวจสอบอย่างรอบคอบแต่ก็ไม่สามารถเปิดมันได้อยู่ดี จนต้องทำให้ข้ามาตั้งแผงลอยที่นี่ไง”

ตอนนี้สีหน้าหลวนเฟยหมดหวังแล้ว จะให้เขาลองได้อย่างไรในเมื่อทุกกล่องเขาลองเปิดมันแล้ว แต่ก็ไม่สามารถเปิดมันได้สักกล่องเลย จนทำให้เขาต้องกล่าวออกมาอย่างหมดหนทาง

“ไม่ล่ะ ข้าลองมันหมดแล้ว แต่ก็เปิดไม่ได้สักกล่อง ลองอีกครั้งผลก็ออกมาเป็นเช่นเดิมอยู่ดี”

ฉางหยางที่ยืนฟังอยู่นานก็แปลกใจไม่ได้ ซึ่งเขาเองก็คิดว่ามันแค่กล่องไม่ใช่รึ แล้วทำไมมันจะเปิดไม่ได้

เขาเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่ชายชรา “หากสหายข้าไม่อยากเปิด เช่นนั้นผู้อาวุโส ข้าน้อยขอลองมันหน่อยได้หรือไม่”

“ย่อมได้ ในเมื่อสหายของเจ้าไม่ยอมเปิดมัน เจ้าก็เลือกมาหนึ่งกล่องแล้วลองเปิดมันดูแทนสหายของเจ้าก็ได้”

ชายชรากล่าวอย่างสบายอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็ไม่สามารถเปิดมันได้อยู่แล้ว ขนาดเขาที่มีความรู้มากมายยังหาทางเปิดมันไม่ได้เลย แล้วจะหวังพึ่งอะไรกับผู้เยาว์ที่หัดมองโลกได้ไม่นานกัน

ฉางหยางมองไปที่กล่องทั้งห้าแล้วเลือกกล่องโบราณที่คาดว่าจะเปิดมันได้ เขาเลือกกล่องโบราณสีน้ำเงินเปล่งประกายสวยงาม ตัวกล่องคาดว่าน่าจะถูกสร้างจากแร่หายากซึ่งเขาก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน แต่ตามข้างๆกล่องต่างก็ถูกสลักไปด้วยอักขระโบราณเหมือนกับกล่องอื่นๆ

เวลาผ่านไปแล้วห้านาที หลังจากที่เขาลองไปหลายวิธีแล้ว ทั้งหยดเลือดลงไป ทั้งอัดพลังเข้าไป ทั้งลูบไล้ตามกล่องแต่ก็ไม่สามารถเปิดมันได้ จนกระทั่งเขาเหลือวิธีสุดท้ายก็คือทำลายมันนั้นเอง

“คงเหลือแต่เพียงลองทำลายมันดูเท่านั้นสินะ”

ชายชราถอนหายใจอย่างหดหู่ ไม่ว่าวิธีไหนเขาก็ลองมาหมดแล้ว โดยเฉพาะคิดที่จะทำลายมัน แค่ระดับบ่มเพาะปราณนิมิตรจะทำลายมันได้อย่างไร แล้วเขาล่ะซึ่งอยู่ชั้นปราณก่อเกิดยังไม่สามารถสร้างรอยขีดขวดให้กับมันได้เลย และทีนี้จะหวังพึ่งอะไรกลับผู้เยาว์ปราณนิมิตรกัน

“เอาเถอะ ใช้ทุกอย่างที่เจ้ามีซะ”

ชายชายกล่าวบอกปัด แต่ว่าฉางหยางก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก เขาเริ่มโคจรพลังลมปราณให้ไหลไปรวมกันที่มือขวา จนออร่าสีทองปรากฏออกมาแล้วควบแน่นจนกลายเป็นเปลวเพลิงสีทอง ส่องสว่างตระการตาพร้อมความร้อนมหาศาลแผ่ออกมา แผดเผากล่องโบราณอย่างช้าๆ

ตอนนี้ทั้งชายชราและหลวนเฟยต่างก็อ้าปากค้างกับภาพที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขา กล่องโบราณสีน้ำที่ไม่สามารถเปิดออกได้กลับต้องเริ่มหลอมละลายระเหยเป็นไอ ด้วยเปลวเพลิงสีทองอันนี้

ภายใต้หน้ากากปรากฏรอยยิ้มอย่างมีความสุข เขาเองก็คาดไว้แล้วว่าเปลวเพลิงสีทองอันนี้มันต้องไม่ธรรมดา แค่กล่องโบราณใบเดียวมันต้องทำลายได้แน่นอน

“จ..จะ.เจ้า ทะ.ทำมันได้อย่างไรกัน”

ชายชรากล่าวด้วยเสียงตะกุกตะกัก สายตาของเขาจ้องมองไปมือขวาอย่างไม่วางตา เขาก็ต้องการจะรู้เหมือนกันว่ามีอะไรอยู่ข้างในกล่องโบราณสีน้ำเงินอันนี้กันแน่

เพียงเวลาไม่นานสิ่งที่อยู่ในกล่องใบนี้ก็เผยออกมา จนดวงตาของทั้งสามเปิดโล่งอย่างช่วยไม่ได้

“ผลึกนภา แถมยังมีถึงสองก้อนด้วย” ฉางหยางกล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น

สิ่งที่เขาตามหามาแสนนานกลับต้องได้มาอย่างง่ายด้ายยิ่งนัก แถมมันก็อาจเพียงพอที่จะเปิดประตูสวรรค์บานที่สามของเขาก็เป็นได้ แล้วอย่างนี้ขั้นที่สองปฐพีเพลิงโลกันตร์ก็อยู่ไม่ไกลเท่าไรนัก

เขารีบเก็บผลึกนภาไว้ในแหวนมิติทันที แล้วหันหน้ามองมาชายชรา “ผลึกนภาสองอันนี้มันเป็นของข้าแล้ว ผู้อาวุโสคงไม่ว่ากระไรหรอกนะ เช่นนั้นพวกข้าขอตัวก่อน”

ฉางหยางและหลวนเฟยหันหลังเดินกลับไปอย่างมีความสุข ซึ่งไม่เว้นแม้แต่หลวนเฟยที่ได้แก้เผ็ดชายชราผู้นี้ได้

แต่ทางด้านของชายชรากลับต้องสะท้านไปทั่วทั้งหัวใจ ผลึกนภาตั้งสองก้อน มันไม่ใช่สิ่งที่จะได้มากันง่ายๆเลย แล้วทำไมมันไปอยู่ในกล่องโบราณพวกนี้ได้ หรืออาจเป็นไปได้ว่าสี่กล่องที่เหลืออาจจะมีสมบัติระดับสูงแบบนี้อยู่อีก

ชายชรารีบพุ่งไปหาทั้งสองอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นมือที่เหี่ยวแห้งไปจับฉางหยางไว้ “เดี๋ยวก่อน ไอ้หนูเจ้าอย่าพึ่งไป ข้ามีบางอย่างจะให้เจ้าช่วย”

ฉางหยางยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาอย่างช้าๆพร้อมถามกลับด้วยท่าทางสบายๆ

“ท่านต้องการให้ข้าช่วยด้วยรึ”

“ใช้แล้ว ข้าจะให้เจ้าช่วยเปิดกล่องที่เหลือให้ หากเจ้าสามารถเปิดมันได้ทั้งหมด ข้าจะให้หินจิตมารแก่เจ้าสามแสนก้อนเลย แล้วยังมีเม็ดยาอีกมากมายด้วย เจ้าสนใจหรือไม่”

“แต่ว่าผู้อาวุโส เพียงแค่ข้าเปิดกล่องแค่ใบเดียวก็สินเปลืองพลังลมปราณมากมายมหาศาลแล้ว หากต้องเปิดทั้งสี่กล่องก็คงต้องเหนื่อยกันพอดี”

“ก็ได้ๆ ข้าจะให้กล่องโบราณหนึ่งกล่องกับเจ้า พร้อมหินจิตมารสามแสนก้อนและเม็ดยาต่างๆอีกมากมาย เจ้าพอใจไหม”

ชายชราต้องถอนหายใจอยู่ภายใน เขาเองก็ไม่คาดคิดเลยว่าไอ้หนูผู้นี้จะสามารถทำลายกล่องโบราณเหล่านี้ได้ แต่ก็ยังเหลืออีกสามกล่องที่เป็นของเขาอยู่

ถ้าหากเขาเก็บไว้มันก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี สู้เสียไปสักกล่องกับหินจิตมารสามแสนก้อนก็ไม่เป็นไรอยู่แล้ว

“ได้ข้าตกลง”

ทั้งสามเดินกลับที่โต๊ะเหมือนเดิม แต่ทางด้านหลวนเฟยเขาต้องลอบขบขันอยู่ภายในอย่างช่วยไม่ได้ เพราะท่าทางที่ชายชราได้แสดงออกมามันทำให้เขามีความสุขเลยทีเดียว แล้วยังได้สมบัติกลับมากมายอีก มันช่างโชคดีอะไรเช่นนี้....