AST บทที่ 110 - วิกฤตการณ์
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique/
บทที่ 110 - วิกฤตการณ์
เมื่อลุงจงรับรู้ได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างแทรกเข้าสู่หัวใจ มันก็สายเกินไปเสร็จแล้ว เมื่อเปลวเพลิงบรรพกาลเข้าสู่หัวใจมันก็ระเบิดขึ้นและทำให้เขาเสียชีวิตในทันที
ถึงแม้ว่าชิงสุ่ยจะสามารถหลีกเลี่ยงอวัยวะสำคัญไปได้ แต่ทว่าฝ่ามือที่ปกคลุมด้วยพลังปราณเทวะเซียนเทียนยังคงปะทะเข้ากับไหล่ของเขา ด้วยแรงจากการปะทะมันทำให้เขากระเด็นลอยไป อีกทั้งมันยังส่งผลให้กระดูกบริเวณไหล่ของเขาแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เนื้อบริเวณไหล่ของเขานั้นถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆและเลือดสีแดงชาดก็ไหลอย่างไม่หยุดหย่อน อย่างไรก็ตามถึงแม้ผลกระทบนี้จะค่อนข้างสาหัส แต่มันก็ไม่สามารถหยุดเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งของชิงสุ่ยได้
ในเวลานั้น ทุกคนต่างยืนดูด้วยความงุนงง ส่วนอวี้เหอนั้นกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอจึงรีบวิ่งไปที่ชิงสุ่ยและสวมกอดเขาเอาไว้ "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"
ชิงสุ่ยที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของอวี้เหอนั้นกำลังรู้สึกพึ่งพอใจเป็นอย่างยิ่ง หากว่าเขาไม่ได้กินผลเสริมความว่องไว เขาก็คงไม่อาจหลีกเลี่ยงการโจมตีที่รุนแรงก่อนหน้านี้ได้ เขาได้ส่งตัวเองเข้าสู่อันตรายรายการเผชิญหน้ากับคนที่ชื่อว่าจง ชิงสุ่ยรู้สึกว่าโอกาสนี้เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง
เลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลที่ถูกเปิดออก ย้อมสีชุดของอวี้เหอจึงกลายเป็นสีแดงทั้งตัว อย่างน้อยมือเขาก็ไม่รับการบาดเจ็บ ชิงสุ่ยจึงรีบปิดผนึกจุดชีพจรของเขาเพื่อให้เลือดหยุดตัว และเริ่มเพิ่มอัตราการฟื้นตัวโดยใช้เคล็ดวิชาเข็มบรรพกาล อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าจี้หยิน-หยางที่อยู่ภายในทะเลแห่งปัญญา กำลังทอแสงประกายวาบ และส่งคลื่นพลังธรรมชาติออกมา
กงหยางอวี้ จองเขม็งไปที่ซากศพลุงจงของเขา นี่คือเรื่องจริง หรือมันเป็นเพียงแค่ความฝัน? เหตุใดผลลัพธ์จึงออกมาเป็นเช่นนี้? เขาเป็นผู้ฝึกตนระดับเทวะเซียนเทียน เมื่อมองไปรอบๆ จะสังเกตเห็นว่าลูกค้าที่อยู่ในโรงเตรียมอวี้เหอต่างหนีเอาตัวรอดไปหมดแล้ว เหลือคนเพียง 3 คนเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ในตอนนี้
"ชิงสุ่ย เจ้าเป็นอะไรไหม? อย่าทำให้ข้ากลัว!!! ได้โปรด เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไรนะ!!!"ขณะที่อวี้เหอมองดูใบหน้าที่ซีดขาวของชิงสุ่ย มันทำให้เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป
"ข้า ข้าสบายดี จะซื้อเอาผงนี้ทาลงบนไหล่ของข้าหน่อยได้ไหม"ชิงสุ่ยล้วงมือลงไปหยิบขวดที่เต็มไปด้วยผงบรรเทาทองคำและมอบมันให้กับอวี้เหอ
อวี้เหอรับขวดยามาจากชิงสุ่ย และเธอก็เทผงยานั้นลงไปบนไหล่ของเขา ในชั่วพริบตาคลื่นความเย็นเริ่มห่อหุ้มร่างกายของเขา มันทำให้ชิงสุ่ยรู้สึกดียิ่งขึ้น และบริเวณเนื้อที่ถูกฉีกขาด เริ่มผสานตัวกลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ทุกอย่างดำเนินการไปด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าได้
"ผงยามหัศจรรย์นี่มันคืออะไรกัน!!!!"อวี้เหอมองดูการฟื้นตัวของชิงสุ่ยทำให้เธอร้องออกมาอย่างมีความสุข
ชิงสุ่ย ในตอนนี้ได้ผ่านการต่อสู้ที่ยากลำบากมาแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เสี่ยงชีวิตสู้กับผู้ฝึกตนเทวะเซียนเทียน มาทำให้เขารู้ซึ้งถึงการมีชีวิต มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก อวี้เหอคิดว่าชิงสุ่ยที่กำลังสั่นอยู่ในตอนนี้เกิดจากความกลัว แต่แท้จริงแล้วมันเกิดจากความตื่นเต้นต่างหาก!!
เมื่อมองไปยังร่างที่อ่อนแอและสั่นไหวของชิงสุ่ยที่อยู่ในอ้อมกอดของอวี้เหอ กงหยางอวี้หยิบกระบี่ของเขาขึ้นและเดินตรงไปยังชิงสุ่ย ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม อย่างน้อยเขาก็อยู่ระดับสูงสุดขั้นที่ 10 ของปราณบัญชาสวรรค์ แล้วยังอยู่ในระดับโฮ่วเทียนอีกด้วย ภายในใจของเขาได้ตัดสินใจที่จะทำบางสิ่งบางอย่างแล้ว ในเมื่อชิงสุ่ยกำลังอ่อนแอ เขาจะลูบไล้ร่างกายอวี้เหอที่อยู่เบื้องหน้าชิงสุ่ย และเติมเต็มหัวใจของเขาก่อนที่จะเริ่มสังหารชิงสุ่ย
แต่ในตอนนี้ ก่อนที่เขาจะเริ่มแผนการของเขา ก็มีคนบางคนเดินเข้ามา
อวี้ต่งห่าว
"ท่านปู่"อวี้เหอตะโกนเรียกชื่อออกมา
"ตอนนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อย พาชิงสุ่ยไปพักผ่อนเสียเถิด เดี๋ยวปู่จะทำความสะอาดที่นี่เอง"เสียงของอวี้ต่งห่าวกล่าวอย่างอ่อนโยนและสงบ แต่สายตาที่เขาจ้องมองไปที่กงหยางอวี้นั้นเต็มไปด้วยคลื่นคมกระบี่ และจิตสังหาร
ชิงสุ่ยรู้ว่าอวี้ตงห่าวจะไม่แสดงความเมตตาต่อกงหยางอวี้ หรือแม้กระทั่งหยางเยียนชีก็ไม่อาจหลบพ้นความโกรธของเขาได้
ถึงแม้พวกเขาจะมาจากเมืองธาราสวรรค์ แต่ตอนนี้สถานะของพวกเขาก็ไม่ได้สร้างความปลอดภัยให้พวกเขาแล้ว อย่างน้อยมันก็สามารถชะลอจนกว่าจะสอบสวนเรื่องส่วนต่างเสร็จสิ้น
--------------------------------------
ชิงสุ่ยมันลงบนเตียงของอวี้เหอ และอวี้เหอก็ถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดของเขาออก และเปลี่ยนชุดของเขาเป็นชุดนอน ผ้าห่มที่เขาได้ห่มมเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมของอวี้เหอ ชิงสุ่ยที่นอนอยู่ตรงนั้น ก็กำลังคิดถึงเส้นทางในอนาคตที่เขาควรจะทำ
เพียงชั่วครู่อวี้ต่งห่าวก็เดินเข้ามา พร้อมกับสีหน้าที่ตึงเครียด
"พวกมันมาจากเมืองธาราสวรรค์ และไม่ใช่แค่นั้น ทุกวันยังเป็นบุตรหลานของเจ้าเมืองอีกด้วย"
คำพูดของอวี้ต่งห่าวทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปเพราะเมืองธาราสวรรค์เป็นหนึ่งในเมืองที่ใหญ่ที่สุดของอาณาจักรชางหลาง
"ตอนนี้พวกมันทั้งหมดถูกสังหารจนหมดสิ้นแล้ว ถ้าโชคดีทุกอย่างก็คงจะจบลงแล้ว แต่ถ้าหากเจอโชคร้าย ก็คงไม่มีสิ่งใดที่พวกเราสามารถทำได้ และไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เช่นกัน ตั้งแต่ที่พวกมันถูกข้าสังหาร พวกเจ้าก็ไม่ต้องคิดและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก ข้าได้ลบร่องรอยของ กงหยางอวี้ เหยียนหยางชี และคนที่ชื่อว่าจง จนหมดสิ้น ข้าคิดว่าพวกมันจะต้องใช้เวลาอีกสักพักจึงสามารถสาวความมาถึงพวกเราได้"อวี้ตงห่าวกล่าวอย่างสงบเยือกเย็น คำพูดของเขาช่วยแบ่งเบาภาระในหัวใจชิงสุ่ยได้
ชิงสุ่ยรู้สึกได้ว่าสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในชีวิตกำลังมาถึงแล้ว ให้เวลาเขาอีกหน่อย พอรู้ว่าเขานั้นจะสามารถบรรลุระดับเทวะเซียนเทียนได้อย่างแน่นอน
"ชิงสุ่ย ความแข็งแกร่งของเจ้านั้นข้าไม่อาจเข้าใจได้จริงๆ"อวี้ต่งห่าวกล่าวยกยอ พร้อมทั้งใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"ข้าน้อยคิดว่ามันคงจะเป็นโชคดีที่มันประมาทเกินไป"ชิงสุ่ยยิ้มแย้มบนใบหน้า
เมื่อเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของชิงสุ่ย อวี้ต่งห่าวก็พาอวี้เหอออกมา ก่อนที่จะปล่อยให้ชิงสุ่ยนอนหลับพักผ่อน
แม้ว่าอวี้ต่งห่าวจะไม่แสดงอารมณ์ได้ออกมา แต่เขากลับรู้สึกตื่นเต้น รุ่นเยาว์คนนี้สามารถสร้างตำนานที่เล่าขานกันมานานในหมู่เทวะเซียนเทียน นั่นคือระดับโฮ่วเทียนสามารถสังหารเทวะเซียนเทียนได้
ชิงสุ่ยกลับไม่ได้รู้สึกสงบจิตใจลงเลยเมื่อเขาพักผ่อน บุตรของเจ้าเมือง นั่นคงไม่ได้หมายความว่ากงหยางอวี้จะเป็นคู่หมั้นของเหลียนเย่เออหรือ?
"ข้าคงจะไม่ได้ทำให้หญิงคนหนึ่งกลายเป็นแม่ม้าย แต่หากว่ากันไปตามกฏของโลกใบนี้ เหลียนเย่เออในตอนนี้ได้จ่ายเป็นแม่หม้ายไปแล้ว"ชิงสุ่ยลูบจมูก ขอดูดีว่าชิงฮูจะต้องมีความสุขอย่างมากถ้าได้ยินข่าวนี้ แต่ตอนนี้เขาควรเก็บมันให้เป็นความลับที่สุด
--------------------------------------
ณ เมืองธาราสวรรค์ ที่พักของเจ้าเมือง
"อะไรนะ อวี้เอ๋อถูกสังหาร????" เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นดังไปทั่วห้องโถง
"ท่านเจ้าเมือง ข่าวนี้ถูกยืนยันมาจากเมืองร้อยไมล์ มันมีความถูกต้องเป็นอย่างมาก"รุ่นเยาว์กำลังโค้งคำนับศีรษะในขณะพูด
"ใคร ใคร ใครมันเป็นคนทำ" เสียงที่เหมือนใจสลาย และเต็มไปด้วยความเศร้าดังออกมา
"ตระกูลชิงและตระกูลอวี้ แม้แต่ร่างของนายน้อย ลุงจง และหยางเยียนชี หายไปอย่างไร้ตัวตนไร้ร่องรอย"
"ไอ้พวกตระกูลชิงและตระกูลอวี้ ข้าขอสาบาน ข้าจะต้องลบตระกูลของพวกเจ้า ออกจากโลกใบนี้"เสียงความโกรธแค้นดังขึ้น
"แจ้งไปยังสมาคมผู้อาวุโส และกองทัพที่ 5 ให้จัดเตรียมและรอฟังคำสั่งข้า"เสียงเจ้าเมืองเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
"รับทราบนายท่าน"
--------------------------------------
มันเป็นเรื่องที่น่าแปลก แม้ว่าอวี้ตงห่าวจะจัดการกับซากศพไปหมดแล้ว แต่เรื่องการต่อสู้ภายในโรงเตี๊ยมอวี้เหอกับกระจายตัวอย่างรวดเร็ว และข่าวเรื่องที่ว่าชิงสุ่ยน้ำได้สังหารบุตรของเจ้าเมืองและผู้ฝึกตนเทวะเซียนเทียนกลับกระจายไปทั่วเมืองร้อยไมล์
"ชิงสุ่ยจากตระกูลชิง จะเป็นคนที่แข็งแกร่งจริงๆหรือ ขนาดที่เขาสามารถสังหารผู้ฝึกตนเทวะเซียนเทียนได้"
"ข้าว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระมาก ไม่เช่นนั้นผู้ฝึกตนเทวะเซียนเทียนคงจะตายกันหมดโลกเสียแล้ว"
" มันเป็นความจริงแน่นอน!!! ไม่เพียงแค่นั้น เขายังได้สังหารผู้ที่จะขึ้นมาเป็นเจ้าเมืองคนต่อไปของเมืองธาราสวรรค์อีกด้วย!!!!"
"ข้าว่าพวกเราอยู่ให้ห่างจากเขาดีกว่า เขาจะต้องตายในเร็วๆนี้แน่ เมืองธาราสวรรค์จะต้องส่งคนมาแก้แค้นอย่างแน่นอน"
--------------------------------------
"ชิงสุ่ยมันเกิดอะไรขึ้น? ข่าวลือนั้นเป็นความจริงหรือไม่? "สมาชิกภายในตระกูลชิงรุมถามคำถาม เมื่อเขาเดินทางกลับมา
มันไม่มีทางเลือก ชิงสุ่ยจึงเล่ารายละเอียดสั้นๆและเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กับครอบครัวเขาฟัง
"พวกเจ้าทั้งหมดได้โปรดเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านตระกูลชิงเถิด เดี๋ยวข้าจะแบกรับผลที่ตามมาเพียงคนเดียว"ชิงสุ่ยกล่าวอย่างหนักแน่น หลังจากสิ้นสุดบทสนทนา สมาชิกในตระกูลชิงจึงตัดสินใจส่งข้อความไปถึงผู้นำตระกูล เพราะเขานั้นเป็นคนที่ผจญโลกนี้มานานและมีประสบการณ์มากมาย ดังนั้นเราควรมีความคิดที่สามารถหลีกเลี่ยงภัยพิบัตินี้ได้
เหวินเหรินอูซวงเดินทางมาและกล่าวว่าเธอนั้นสนับสนุนชิงสุ่ย เธอบอกว่าทุกอย่างย่อมมีทางออก แล้วเมื่อมองภาพที่เหวินเหรินอูซวงกำลังเป็นห่วงเขา ชิงสุ่ยก็รับรู้ได้ถึงความสุข
ตระกูลต่างๆในเมืองร้อยไมล์ ขีดเส้นกั้นชัดเจนต่อตระกูลชิง หรือแม้กระทั่งตระกูลอวี้เว้นเสียแต่ อวี้ต่งห่าวและอวี้เหอ ทุกคนต่างเกลียดชังชิงสุ่ย ที่ลากพวกเขาลงนรกไปกับชิงสุ่ยด้วย
--------------------------------------
"ชิงสุ่ย ดูซิว่าเจ้าจะกล้าแย่งสือฉิงจวงจากข้าอีกหรือไม่ เขาจะรอดูว่าเจ้าจะมีชีวิตได้อีกนานเท่าไหร่" หญิงสาวรูปร่างสวยงามนั่งอยู่บนตักของเขา และซือถูปู้ฝานก็โอบกอดเธอด้วยความสนุกสนาน และเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้า
สาวใช้คนนั้นเริ่มแสดงสีหน้าที่มีความสุข เขาเริ่มใช้ปากเขาดูดไปที่ยอดปทุมถัน และใช้มือทั้งสองข้างบีบไปยังก้นที่เต่งตึงของเธอ
"ขึ้นมาบนร่างกายของข้าสิ" ซือถูปู้ฝานเริ่มหายใจถี่ราวกับคนขาดอากาศ
สาวรับใช้เชื่อฟังและทำตามคำสั่งในขณะที่เธอคือค่อยถอดกางเกงซือถูปู้ฝานออก และเขาก็พยายามเอาแท่งสวรรค์ของเขาสอดใส่เข้าไปยังจุดแห่งความสุขของเธอ
เขาเริ่มจินตนาการภาพสือฉิงจวงและพูดออกมาว่า "สือฉิงจวง วันนี้ทั้งวัน ข้าจะเล่นกับเจ้าจนตายยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!"
"อร้ากกกกกกกกกกกกก!!!!!"
"ร้องไปสิ ร้องอีก ไอ้พวกไร้ประโยชน์" ซือถูปู้ฝานกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งในขณะที่เขามองน้องชายของเขาที่กำลังหดตัว
"ทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่ ออกไปตายซะไป!!!!"เขาตระโกนในขณะที่เขาลงมือตบหน้าของหญิงสาวคนนั้น