AST บทที่ 106 - ชิงสุ่ยและเหวินเหรินอูซวง
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique/
บทที่ 106 - ชิงสุ่ยและเหวินเหรินอูซวง
ชิงสุ่ยหัวเราะก่อนที่เขาจะกล่าวว่า "อูซวง จะมีก็เพียงสามีเท่านั้นแหละที่จะสามารถสวมรองเท้าให้กับภรรยาได้"
"อ้า ปล่อยมันซะเดี๋ยวข้าทำเอง"เธอหดเท้าอันสวยงามของเธอกับเขาไป ในขณะที่ใจเธอนั้นคิดว่าการนวดเท้าของชิงสุ่ยมันช่างสบายมาก
แล้วตอนนี้ มีฝีเท้าของใครบางคนกำลังเข้ามาเคาะประตูจากด้านนอก
ชิงสุ่ยตรงมาเพื่อเปิดประตูและเห็นแม่ของเขายืนอยู่ตรงนั้น มันทำให้เขารู้สึกอายเล็กน้อย "ท่านแม่ เข้ามาข้างในก่อน"
เมื่อชิงอี้เห็นเหวินเหรินอูซวง เธอก็เห็นได้ทันทีถึงความงามชนิดหาตัวจับได้ยากของอูซวง เธอได้ยินชิงสุ่ยเคยกล่าวว่า เธอนั้นคล้ายกับนางอัปสรสวรรค์ ซึ่งในครั้งแรกชิงอี้รู้สึกไม่เชื่อ แต่เมื่อเธอได้เห็นกับตาเธอก็รู้ว่ามะนเป็นความจริง
ซึ่งเหวินเหรินอูซวงก็มีความคิดที่ไม่แตกต่างกัน "ไม่แปลกใจเลยที่เด็กคนนี้จะมีทั้งพรสวรรค์อีกทั้งยังมีเสน่ห์ เพราะเขานั้นมีแม่ที่งดงามและสมบูรณ์แบบ"
"สวัสดีค่ะท่านน้า"เหวินเหรินอูซวงรีบใส่รองเท้าอย่างรวดเร็วและลุกขึ้นยืน
"ไม่ต้องลุกหรอก เจ้ายังอ่อนแออยู่ นอนต่อเถิดนะ แม่เตรียมอาหารเสร็จแล้ว แม่จึงจะให้ชิงสุ่ยไปเอามันมาให้เจ้า ว่าแต่ชื่อของเจ้าคือ อูซวงใช่หรือไม่? ความงามของเจ้าคงไม่มีใครสามารถเปรียบได้เลยจริงๆ"ชิงอี้กล่าวอย่างมีความสุขในขณะที่เธอจับมือเหวินเหรินอูซวงอย่างอบอุ่นและพาเธอไปยังที่เตียง
"ท่านน้า แม้ว่าท่านจะเป็นคนมีอายุแต่ท่านก็ยังดูสวยอยู่เสมอเลย อูซวงไม่กล้าที่จะเปรียบเทียบ กับท่านหรือแม้กระทั่งพูดถึงเลย" เหวินเหรินอูซวงพูดอย่างสุภาพแม้เธอจะกังวลใจเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้สึกกระวนกระวาย
ชิงอี้มองไปยังชิงสุ่ย และชิงสุ่ยก็พยักหน้า "ไปกินอาหารกันเถอะ ไปลองชิมรสฝีมืออร่อยๆของท่านแม่ของข้า"
เหวินเหรินอูซวงไม่ทราบว่าคำพูดของชิงสุ่ยมีเจตนาใดๆหรือไม่ แต่เมื่อได้ยินคำว่าแม่ เธอก็รู้สึกเขิลอาย และค่อยๆยิ้มไปทางชิงสุ่ย
เด็กคนนี้ช่างมีความใกล้ชิดกับผู้หญิงหลายคน ทั้งเรื่องใกล้ชิดกับอวี้เหอ นอกจากนี้ยังมีข่าวลือเรื่องของเขากับสือฉิงจวง และตอนนี้ยังมีเหวินเหรินอูซวง ซึงแต่ละคนช่างมีความงามที่ไม่เหมือนกัน ชิงอี้มองลูกชายของเธอที่เติบโตขึ้นและถอนหายใจเบาๆ
เมื่อชิงฉาน ชิงสือ และหยานหยิงพบกับเหวินเหรินอูซวง พวกเขาต่างอุทานออกมาว่า "เธอช่างสวยงามจริงๆ"
ชิงสือยืนอึ้งสักพักก่อนจะถามออกมาว่า
"ท่านเป็นผู้ฝึกตนระดับเทวะเซียนเทียนจริงๆหรือ?"
"ใช่แล้ว"
"ท่านช่างงามยิ่งนัก เจ้าเป็นเพื่อนกับชิงสุ่ยจริงๆหรือ?"
"ใช้แล้ว"
"ว่าแต่ท่านชอบชิงสุ่ยหรือปล่าว?"
เหวินเหรินอูซวง "................"
ชิงสุ่ยเคาะหัวชิงสือ "ไอ้เด็กน้อย อย่าถามเรื่องไม่เข้าเรื่องสิ"
"ชิงสุ่ย เจ้าควรจะเล่าประสบการณ์ของเจ้าให้ข้าฟังบ้าง ข้าจะสามารถทำให้สาวๆตัวน้อยๆมาตกหลุดรักข้าได้อย่างไร?"ชิงสือพูดพลางสำลักคำพูดและหัวเราะพลาง
ปลาดำและเต่ามันมีรสชาติที่ยอดเยี่ยมอีกทั้งมันยังช่วยฟื้นฟูร่างกายได้อย่างดี ดวงตาของเหวินเหรินอูซวงก็เปล่งประกาย ขณะที่เธอเริ่มกินและจ้องมองชิงสุ่ย
"ท่านน้า ทักษะการทำอาหารของท่านช่างยอดเยี่ยมที่สุดเลย นี้เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดเท่าที่ข้าเคยได้กินมา ข้าอูซวงของขอบคุณที่ได้กินอาหารรสชาติฝีมือท่าน"
"ถ้ามันอร่อย เจ้าก็กินให้เยอะๆ ถ้าอูซวงไม่มีสิ่งใดต้องทำ ก็มาร่วมรับประทานอาหารกับพวกเราได้ น้าจะยินดีมากๆเลย ถ้าเจ้ามาบ่อยๆ"ชิงอี้กล่าวและยิ้มอย่างพอใจ
"ถ้าเจ้าต้องการที่จะมัดใจหญิงสาว เจ้าจะต้องอิ่มท้องเสียก่อน"ชิงสุ่ยพูดอย่างจริงจังกับชิงฉาน
ชิงฉานพยักหน้าอย่างจริงจัง
คนอื่นๆ ".........."
ตกเย็น โคมไฟบ้านนอกต่างสว่างไสว หินเรืองแสงเพลงแสงสีขาวเบาะนอนออกมา เนื่องด้วยโคมไฟจำนวนมาก ถนนในเมืองร้อยไมล์จึงสว่างสดใสราวกับช่วงกลางวัน
ชิงสุ่ยและเหวินเหรินอูซวงกำลังเดินตรงไปยังหอนางโลมด้วยกัน ตลาดกลางคืนบนถนนนั้นเต็มไปด้วยเสียงพ่อค้าแม่ค้ามากมาย สร้างกำลังเรียกลูกค้ากันอย่างตื่นเต้น มีทั้งเสียงคนพูดและเสียงหัวเราะ ตลาดกลางคืนต่างเต็มไปด้วยร้านขายขนมขบเคี้ยวและเครื่องดื่มมากมาย และยังมีเครื่องรางของขลังอีกครั้งของเล่นเล็กๆอีกด้วย
ผู้คนที่เดินในตลาดกลางคืนนั้นมักจะมาเป็นครอบครัว หรือเป็นคู่รักหนุ่มสาว หรือบ้างก็เป็นเพื่อนสนิทกัน หรือบางคนก็อาจเป็นคนที่กำลังมีความรักต่อกัน
"พี่ชายพี่ชาย คนรักพี่ชายช่างงดงามมากจริงๆ พี่ชายช่วยซื้อดอกไม้ให้เธอหน่อยนะ!!!!"เสียงเด็กน้อยดังขึ้นมา
ชิงสุ่ยเอียงศีรษะของเขาลง และมองไปยังเด็กหญิงตัวน้อยอายุประมาณ 5 ขวบ เธอมีดวงตาคู่ใหญ่ ในตะกร้าที่เธอคืออยู่นั้นมีดอกกุหลาบประมาณ 10 ดอก
ชิงสุ่ยมองไปยังเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ วิธีการพูดของเธอนั้นยังดูเด็กมากๆ เขาไม่ได้ปฏิเสธความสัมพันธ์ระหว่างเหวินเหรินอูซวงกลับตัวของเขาเอง เพราะเด็กหญิงคนนี้ยังเด็กเกินไป แต่อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเหวินเหรินอูซวงกลับถูกย้อมไปด้วยสีแดง ชิงสุ่ยจึงคุกเข่าลงไปเพื่อคุยกับเด็กหญิงตัวน้อย "สาวน้อย หนูขายดอกไม้มาตั้งแต่กี่ปีกันเนี่ย ว่าแต่ครอบครัวของเจ้าอยู่ตรงไหน"
"พี่ชาย คนรักของพี่ชายช่างงดงามมากจริงๆ พี่ชายช่วยซื้อดอกไม้ให้เธอหน่อยนะ!!!!"หญิงสาวเปิดตากว้างขึ้น และจ้องไปที่ชิงสุ่ย
ชิงสุ่ยถอนหายใจและรับดอกไม้ทั้งหมดมาพร้อมมอบเงิน 1 เหรียญเงินให้กับเด็กสาวคนนั้น และเขาก็เอื้อมมือไปถูกศีรษะเล็กๆของเธอ และเริ่มถ่ายพลังปราณลงไปยังจุดมูชวาง เจิ้งอิ้ง เฟิงหลิง เหน่าคง และจุดฟงฝู่
"ขอบคุณค่ะพี่ชาย"หญิงสาวตัวน้อยจากไปโดยไม่รู้ว่าชิงสุ่ยไม่ให้คนอื่นที่มีค่ามากกว่าเงิน แม้ว่าเธอจะกล่าวขอบคุณแล้ว แต่สายตาที่เธอมองมาอย่างช้าช้าๆนั้นมันดูราวกับคนโง่ที่ซึมเซา
เมื่อเหวินเหรินอูซวงมองดูชิงสุ่ยเธอก็ถอนหายใจและกล่าวบอกว่า "เจ้าให้เงินกับเธอ ก็มากเพียงพอที่จะช่วยเหลือเธอแล้ว"
ชิงสุ่ยสายหน้า "เงินนั้นไม่ได้อยู่ในมือเธอหรอก เจ้าคงไม่ได้สังเกตสินะว่าเธอพูดได้เพียงแค่ 2 ประโยคเท่านั้น?"
เหวินเหรินอูซวงแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่ฉลาด แต่เธอก็ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "นี้เจ้าพยายามจะบอกว่ามีคนอื่นกำลังควบคุมเธออยู่นั่นรึ?"
"ถูกต้อง มันจึงไม่สำคัญเลยว่าเราใช้เธอมากแค่ไหน ข้าจึงพยายามเพียงหวังว่าคนที่ชักนำเธออยู่เบื้องหลังจะยอมปล่อยเธอไปเมื่อได้รับเหรียญเงินนี้"
ชิงสุ่ยไม่ได้แกล้งทำเป็นคนดีเพราะพูดคำพูดเหล่านั้นออกมา ในโลกใบก่อนเขามาจากเมืองชนบท เขาย่อมรู้ซึ้งถึงความยากลำบากในการเป็นคนจน และเพื่อเข้าไปศึกษาต่อเขาจึงได้พบเห็นกับคนที่ร่ำรวยจำนวนมาก และมันทำให้เขาเริ่มพัฒนาความเกลียดชั่งที่มีต่อคนรวย แล้วเมื่อไหร่ที่เขาเห็นคนขอทานตามท้องถนน ไม่ว่าจะเป็นของจริงหรือของปลอม เขามักจะบริจาคเงินทุกครั้ง อย่างน้อยเขาก็พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยลดความน่าเศร้าสลดและน่าสงสารของคนยากจนเรานั้น
เขาไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทน และเขาก็เชื่อว่าคนอื่นๆก็ต้องทำแบบเดียวเขา เขาแค่อยากทำสวนที่เขาต้องทำ คนยากจนบางคนไม่อาจเข้าถึงเคล็ดวิชาแห่งการฝึกตน ซึ่งมันจะถูกผนึกไว้เพื่อยังคงอยู่ซึ่งวัฏจักรแห่งความยากจน และถ้าหากพวกเขาสามารถแข็งแกร่งขึ้นมาได้ มันย่อมทำให้ชีวิตของพวกเขาดีขึ้นอย่างแน่นอน โดยเฉพาะบนโลกแห่งการฝึกตนใบนี้
ความประทับใจที่เหวินเหรินอูซวงมีต่อชิงสุ่ยยิ่งมีมากเพิ่มขึ้น เธอมองชิงสุ่ยด้วยสายตาที่อบอุ่น ซึ่งแตกต่างจากก่อนหน้านี้ ในตอนนี้เธอรู้สึกเพียงว่าชิงสุ่ยเป็นคนมีเสน่ห์อย่างมาก
"ทำไมเจ้าไม่ช่วยเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้น?"เหวินเหรินอูซวงถามด้วยความสงสัย
" มันย่อมมีเหตุผลอยู่เบื้องหลังของเรื่องทั้งหมดนี้เสมอ นี่คือความชั่วร้ายที่มนุษย์สร้างขึ้นมา ไม่ใช่ว่าข้าไม่มีความสามารถ แม้ว่าข้าจะเลือกช่วยเด็กน้อยคนนั้น แล้วยังไงล่ะ? เธออาจจะไม่มีความสุข ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากเธอทำไปเพื่อปกป้องครอบครัวของล่ะ? ถ้าหากพวกเราช่วยเด็กหญิงคนนั้น พวกมันจะต้องกลับมาเอาคืนเธออย่างแน่นอน"
เมื่อมองไปยังใบหน้าที่อึ้งทึ่งของเหวินเหรินอูซวง ชิงสุ่ยก็ตอบเพิ่มว่า "หยุดคิดเรื่องนี้เสียเถิด ข้าเชื่อว่ามันเป็นธรรมแล้วสำหรับเธอ มันย่อมมีความดีอยู่ในความชั่ว ระย่อมมีแสงสว่างอยู่ในความมืด ถ้าโลกนี้ไม่มีคนชั่ว แล้วมันจะมีคนดีได้อย่างไร?"
ดวงตาแห่งความยกย่องชื่มชมฉายออกมาจากสายตาของเหวินเหรินอูซวง "ความคิดของเจ้าช่างแปลกยิ่งนัก แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องทั่วไปถึงแม้ว่ามันจะดูแปลกๆ"
ชิงสุ่ยหัวเราะ เขาเป็นคนที่คิดวิเคราะห์อย่างมีตรรกะจริงๆหรือ จริงๆแล้วมันเป็นเพียงตรรกะที่บิดเบี้ยวตามธรรมชาติเท่านั้น