AST บทที่ 105 - การฟื้นฟูการรักษา(2)
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique/
บทที่ 105 - การฟื้นฟูการรักษา(2)
แต่ใครจะคาดเดาได้ว่า จู่ๆเหวินเหรินอูซวงจะลืมตาขึ้นมา!!!!!!
เหวินเหรินอูซวงไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใดเมื่อเธอมองเห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ เธอมองชิงสุ่ยยังใจเย็น และในตอนนี้ชิงสุ่ยก็กำลังฝังเข็มสุดท้ายทั้งสองลงไปที่ฝ่าเท้าของเธอ แม้เธอจะรู้ว่าชิงสุ่ยกำลังช่วยเธอสลายพิษ แต่เมื่อสังเกตเห็นว่ามีเข็มทั้ง 3 เล่มถูกฝังอยู่บนบริเวณหน้าอกของเธอ มันอดช่วยไม่ได้ที่ทำให้เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อย
เข็มสีทองที่ฝังอยู่บนร่างกายของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง ขณะที่สารพิษถูกขับออกมาทีละน้อย สายตาของเหวินเหรินอูซวงก็เปล่งประกาย มันยิ่งทำให้ดวงตาของเธอมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น
2 ชั่วโมงต่อมา ชิงสุ่ยเอาเข็มทั้งหมดบนร่างกายของเหวินเหรินอูซวงออก และสวมเสื้อผ้าให้เธอคืน มือของเขาสั่นเล็กน้อยขณะที่เขาสวมชุดชั้นในให้เธอ แต่ทุกกระบวนการที่เขาทำต่างไม่สูญเสียความเยือกเย็นเลยแม้แต่น้อย นี่เป็นครั้งที่ 2 ในชีวิตของเขา ที่ได้สวมเสื้อผ้าให้กับสตรี
หลังจากที่ชิงสุ่ยสวมเสื้อผ้าให้เธอเสร็จสิ้น ใบหน้าที่ซีดขาวของเหวินเหรินอูซวงพลันเปลี่ยนสีเป็นสีแดงสดใส แม้เธอจะไม่กล้าสบตากับชิงสุ่ย แต่เธอก็รู้ว่าเขากำลังจ้องมองเธออยู่
จากนั้นชิงสุ่ยก็ห่มผ้าห่มให้กับเธออีกทั้งยังกล่าวขึ้นว่า "พักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจะออกไปหาอาหารมาให้เจ้ากิน"
กลอนประตูถูกเปิดออกขณะที่เขาจากไป ชิงสุ่ยตระหนักได้ว่าทุกคนนั้นได้กลับมายังร้านโอสถตระกูลชิงจนครบแล้ว เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงเวลาตอนเย็น และเมื่อเขาเห็นชิงสุ่ย พวกเขาก็เริ่มถามคำถามมากมายกับชิงสุ่ยทันที
"เธอหายแล้วหรือยัง?"
"ชิงสุ่ย แม่นางอัปสรสวรรค์คนนั้นเป็นใคร?"
"ชิงสุ่ย เจ้าสองคนทำ…….."
ชิงสุ่ยรีบอธิบายทันทีว่า "พิษถูกรักษาแล้ว แต่ร่างกายของเธอนั้นยังคงอ่อนแอ เอาล่ะ ไม่ต้องถามข้ามาก เดี๋ยวข้าจะอธิบายให้ฟังเอง" ชิงสุ่ยยิ้มแย้มแจ่มใสในขณะที่เขาตัดสินใจบอกคนในตระกูลของเขาเกี่ยวกับเรื่องของอูซวง
………………
"อะไรนะ? เธอคนนี้อยู่ระดับเทวะเซียนเทียน? เธอจะต้องมีอายุมากกว่า 100 ปีเป็นแน่?"หยานหยิงภรรยาของลุงของชิงสุ่ย ถามด้วยความหวาดกลัว
"เอิ่มม จริงๆเธออายุประมาณ 21 ถึง 22 ปีมั่ง ข้าประมาณเอานะ" ชิงสุ่ยถูจมูกในขณะที่เขาอธิบาย
ทุกคนที่อยู่ในบ้านเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นถึงกับต้องร้องตะโกนดังออกมา ที่มันไม่บ้าไปหน่อยเหรอ? หญิงสาวอายุประมาณ 20 ปี จะสามารถบรรลุแล้วระดับเทวะเซียนเทียนได้จริงหรือ? ไม่เพียงแค่นั้น เธอนั้นคุ้นเคยกับเจ้าจริงๆหรือ?
"อืมมมม ตอนนี้เธอกำลังต้องการทานอาหารที่มีคุณค่าอย่างมาก เพื่อฟื้นฟูพลังปราณของเธอ ทำไมพวกเราไม่ทำข้าวเย็นกินกันล่ะ อย่างเช่น ซุปเต่า ข้าจะเป็นพ่อครัวในครั้งนี้เอง เดี๋ยวท่านแม่แล้วท่านป้าจะได้ลิ้มรสชาติทักษะการทำอาหารของข้า" ชิงสุ่ยเอามือทาบหน้าอกในขณะที่เขาพูดออกมา
"ก็ได้ๆ แต่แม่ว่า เจ้าควรจะไปอยู่กับเธอ เดี๋ยวแม่และท่านป้าของลูกจะทำอาหารมื้อนี้เอง สุ่ยเอ๋อ ถ้าลูกต้องการที่จะบอกอะไรกับแม่ แม่จะรออยู่ตรงนี้นะ"ชิงอี้กล่าวขณะเธอจ้องมองสายตาของชิงสุ่ย
เสียงหัวเราะของชิงสุ่ยและชิงฉานดังไปตลอดทาง ชิงสุ่ยเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ในครั้งนี้เขานั้นรู้สึกอึดอัดใจมากที่ต้องอยู่ห้องเดียวกันกับเหวินเหรินอูซวงหลังจากที่เพิ่งเกิดเหตุการณ์ก่อนหน้า
ขณะที่ชิงสุ่ยคิดมโนภาพร่างกายที่เปลือยเปล่าของอูซวง มันทำให้เขาเกือบลืมหายใจ ภาพที่เขาได้มองเห็นนั้นไม่สามารถลืมเลือนได้
เขาพักประตูเข้าไปเบาๆและเห็นเหวินเหรินอูซวงนอนอยู่บนเตียง ร่างที่สง่างามร่วมกับใบหน้ารูปลักษณ์ที่ดึงดูดใจ ทำให้ผู้คนที่ได้เห็นนั้นต่างจินตนาการไปตามตามกัน
"เจ้ารู้สึกเช่นใดบ้าง?"ชิงสุ่ย ฝืนใจตัวเองในขณะที่เขาเดินเข้ามานั่งอยู่ข้างๆอูซวง
"อืมม ตอนนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว ข้าขอขอบใจเจ้ามาก ว่าแต่เจ้าเป็นนักปรุงยาเช่นนั้นหรือ?"เหวินเหรินอูซวงมองชิงสุ่ยอย่างใจเย็น
"ข้าคิดว่ามันเป็นเช่นนั้น เพียงแต่ข้าเองนั้นยังไม่ค่อยมีประสบการณ์มากพอที่จะสามารถกลั่นเม็ดยาออกมาได้ก็เท่านั้นเอง"ชิงสุ่ยยิ้มตอบ
" ข้าต้องขอบคุณเพื่อนๆของเจ้าทุกคนด้วย หากไม่มีพวกเขา ข้าก็คงตกลงไปในบ่อน้ำร้อนเป็นแน่"
"มันเกิดอะไรขึ้น?"ชิงสุ่ยคิดย้อนกลับไปถึงอาการบาดเจ็บที่กลุ่มหมาป่ามรกตได้รับ
"ในตอนแรก ข้าเดินทางไปยังตระกูลเสวียเพื่อตามหายาถอนพิษ ตอนแรกข้าคิดว่าอาจารย์ของข้าและนักปรุงยาเสวียจะเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกัน แต่ใครจะรู้ว่าจิตใจมนุษย์นั้นเปลี่ยนแปลงได้ง่าย นักปรุงยาเสวียฉันอายุเท่ากับอาจารย์ของข้า เมื่อมันเห็นข้า มันกลับต้องการให้ข้านั้นเป็นนางสนมของมัน มันยื่นเงื่อนไขแบบนั้นให้กับข้าเพื่อแลกเปลี่ยนกับการรักษา และด้วยความโกรธแค้นของข้า ข้าจึงออกจากตระกูลเสวียในทันที และในขณะที่ข้าเดินทางข้าก็บังเอิญได้พบกับกลุ่มคนที่เจ้าส่งมา เมื่อข้าเห็นจดหมายของเจ้าที่ฝากมาให้ข้า ข้าก็รีบกลับมายังเมืองร้อยไมล์ในทันที"
"แต่ใครจะคิดว่าเสวีย ติงเจี้ยง จะส่งคนตามข้ามา และบังคับขู่เข็ญข้า แต่มันเป็นโชคดีของข้าจริงๆ ที่พวกเพื่อนๆของเจ้าสามารถหาเส้นทางหลบหนีโดยพยามหลีกเลี่ยงการนองเลือดมาได้ และเมื่อพวกเราออกจากเมืองธาราสวรรค์ พิษในตัวของข้าก็เริ่มกำเริบขึ้น ข้าจึงไม่มีทางเลือก ถ้าใช้ "ยานิทราลึกซึ้ง"ที่อาจารย์ของข้าได้ทิ้งไว้ให้ข้า
"ยานิทราลึกซึ้ง?"
"ผลของมันทำให้ผู้ชายตกอยู่ในสถานการณ์หลับนิทรา มันจึงช่วยชะลอการกระจายตัวของพิษเป็นอย่างดี แม้ว่ามันจะไม่สามารถใช้เป็นยารักษาได้ แต่มันก็ยืดระยะเวลาชีวิตให้ข้าได้"เหวินเหรินอูซวงอธิบาย
"เมื่อตอนที่ข้าไปยังหอนางโลม ข้าก็รู้สึกกังวลทันทีเมื่อได้ยินข่าวว่าเจ้าถูกพิษงูสัตว์อสูร ข้าอยากจะรีบวิ่งไปยังเมืองธาราสวรรค์ในทันที แต่ข้ากลับลังเลและไม่มั่นใจในความสามารถที่จะรักษาพิษของเจ้าได้ และสุดท้ายข้าจึงตัดสินใจ ส่งกลุ่มหมาป่ามรกตออกไปตามหาเจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่ได้กลับมาภายในวันนี้ ข้าเองจะรีบวิ่งตรงไปยังเมืองธาราสวรรค์ในทันที"ชิงสุ่ยกล่าวอย่างเยือกเย็นและหนักแน่น
ใบหน้าของอูซวงเปลี่ยนสีเป็นสีแดงและตอบกลับว่า "ข้าขอขอบคุณเจ้ามาก ถ้าไม่รู้เลยว่าเจ้าจะเป็นห่วงเป็นห่วงข้ามากขนาดนี้"เธอได้เพียงแต่ถอนหายใจแม้ว่าชิงสุ่ยแต่เห็นเรือนร่างของเธอทั้งหมด แต่มันคือการช่วยชีวิตเธอ
"พี่สาวของเจ้านั้นเป็นห่วงเจ้ามาก แต่ถ้าได้ส่งคนไปแจ้งเรื่องของเจ้าให้เธอทราบเรียบร้อยแล้ว" ชิงสุ่ยขอเริ่มโคจรพลังปราณจากเคล็ดวิชาเสริมกายาบรรพกาลบนมือของเขา และเริ่มแตะไปที่บริเวณหน้าท้อง ต้นขา สะโพก และไหล่ของอูซวง สิ่งที่เขาทำนั้นคือต้องการให้พลังปราณจากเคล็ดวิชากายาบรรพกาล กระตุ้นการไหลเวียนโลหิตของอูซวง เพื่อช่วยเธอฟื้นตัวได้เร็วยิ่งขึ้น ตัวอย่างไรก็ตามทุกครั้งที่เมืองเขานั้นได้สัมผัสกับผิวนุ่มนิ่มของเธอ เขาจะเริ่มรู้สึกสั่นไหวเล็กน้อยและหน้าเขาก็เริ่มแดงขึ้น อีกทั้งบ้างครั้งยังเผลอจินตนาการถึงร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ
เหวินเหรินอูซวง ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจในสิ่งที่ชิงสุ่ยกำลังนึกคิด เธอจึงเงยหน้าขึ้นและไม่กล้าสบตาเขา
"นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเจ้าหน้าแดง"เหวินเหรินอูซวงกระซิบเบาๆ
ชิงสุ่ยยิ้มอย่างขมขื่น "ข้านั้นเป็นคนไร้เดียงสา ข้าไม่ได้คิดอะไรที่ไม่ดีเลยนะ เจ้าอย่าได้รังแกคนที่ซื่อสัตย์อย่างข้าอีกเลย"
"เจ้าเนี่ยนะชื่อสัตย์?"
"ถูกต้อง!!! บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ซื่อสัตย์ และหล่อเหลา ทั้งหมดนั้นคือข้าแน่นอน"ชิงสุ่ยเริ่มพูดไร้สาระ
"แล้วทำไมเจ้าถึงบีบหน้าอกข้า ในตอนที่เจ้ากำลังจะฝังเข็มทองคำ………."
".........เจ้า รู้สึกด้วยหรืออออ?"สติของชิงสุ่ยเริ่มใกล้จะหลุดออกจากร่างกาย และนี้เมื่ออูซวงรับรู้เรื่องนี้ ภาพลักษณ์ของเขาในใจของเธอนั้นคงฉีกขาดไปส่วนๆไปแล้ว?
"แน่นอน ข้ารู้สึกได้ เพลงแต่ร่างกายของข้าไม่อาจขยับได้และดวงตามค่าไม่สามารถมองเห็นได้ เจ้านี่มันเป็นปีศาจน้อยจอมลามก ที่กล้าใช้ประโยชน์จากข้าเมื่อตอนที่ข้าตกอยู่ในสภาวะเช่นนั้น" เหวินเหรินอูซวงรู้สึกโกรธแล้วโกรธขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของเธอนั้นราวกับภูเขาไฟที่พร้อมปะทุ ในขณะที่เธอจ้องมองชิงสุ่ย
"ข้าผิดไปแล้ว แต่ข้าก็เป็นเหยื่อเช่นกัน ตกเป็นเหยื่อในความงดงามของเจ้า ข้ารู้ว่ามันไม่ได้ทำให้ข้าดีขึ้นในสายตาของเจ้าเลย แต่เจ้านั้นฝังลึกลงไปในจิตใจของข้าตลอดเวลา คาดจึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แล้วถ้าหากข้าไม่กล้ารับประโยชน์อย่างน้อยที่สุดจากเจ้า ข้าเองคงไม่สามารถเลือกตัวเองได้ว่า ลูกผู้ชาย และก็คงมีเฉพาะขันทีเท่านั้นที่จะไม่เกิดอารมณ์ใดๆเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น"ชิงสุ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงใจ
ชายคนนี้………..
"เจ้ากล้าใช้ประโยชน์จากข้า และยังพยายามยกตรรกะบ้าบอของเจ้าขึ้นมา"เหวินเหรินอูซวงหมดในขณะที่เธอโกรธ แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ดูเหมือนจะไม่ได้โกรธอย่างแต่ก่อน
ชิงสุ่ยยิ้มในขณะที่เขาเริ่มพูดต่อ "ลองดูหน่อย ว่าเจ้าจะสามารถลุกขึ้นจากเตียงได้หรือไม่"
"ถ้าต้องการจะสวมรองเท้าของข้า คิดซะว่ามันเป็นราคาสำหรับเจ้า ที่ได้ใช้ประโยชน์จากข้า"เหวินเหรินอูซวง ขยับขาหยกของเธอพร้อมกล่าวออกมา
ชิงสุ่ยจับที่เท้าของเธอได้เริ่มนวดไปยังจุดหย่งเฉวียน จุดเส้าไห่ จุดหญานกู่ และจุดจินเหมิน อย่างฉับพลัน
"อ๊ะ!!!"เหวินเหรินอูซวงร้องออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนที่เธอจะรีบใช้มือของเธอทั้งสองข้างปิดปากของเธอ มันยิ่งทำให้เธอดูน่ารักยิ่งขึ้น
ชิงสุ่ยหัวเราะก่อนที่เขาจะกล่าวว่า "อูซวง จะมีก็เพียงสามีเท่านั้นแหละที่จะสามารถสวมรองเท้าให้กับภรรยาได้"
******เชียร์คู่นี้ๆๆๆๆๆๆ 55555 *********