บทที่ 5 จิตวิญญานสายฟ้า

บทที่ 5 จิตวิญญานสายฟ้า

 

ฉื่อหยานลืมตาขึ้น จ้องไปที่ทาสยาคนอื่นที่อยู่รอบ ๆ

พวกทาสเหล่านั้นส่วนใหญ่มาจากครอบครัวยากจน เพื่อความอยู่รอด พวกเขาไม่มีทางเลือก ได้แต่ต้องทำสัญญากับ โม่หยานหยู และขาย ตัวเองเป็นทาส ถ้าพวกเขาโชคดีพอพวกเขาก็จะอยู่รอดได้หกในเดือนแรก ไม่เพียงแต่พวกเขาจะได้รับเสรีภาพ แต่พวกเขาจะยังได้รับเงิน 200 เหรียญคริสตัลสีม่วง ถ้าพวกเขาโชคร้าย และตายจากการทดลองยา ครอบครัวจะได้รับเงินแทน

ในแผ่นดินรุ่งเรื่องนี้ หนึ่งเหรียญคริสตัลดำ เท่ากับ 100 เหรียญคริสตัลม่วง ซึ่งเท่ากับ 10,000 เหรียญคริสตัลสีฟ้า รายได้ของประชาชนโดยเฉลี่ยต่อปีมีเพียง 5-6 เหรียญคริสตัลสีม่วง คริสตัลสีม่วงเกือบ 200 เหรียญเท่ากับการทำงานของพวกเขา 40 ปี

เมื่อทำสัญญา ครอบครัวของพวกเขาจะได้รับ 50 เหรียญคริสตัลสีม่วง ส่วนที่เหลือจะชำระภายใน 6 เดือน ถ้ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับครอบครัวของพวกเขา พวกเขาจะได้รับการชดเชย สำหรับบางคนมันอาจจะใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อให้ได้คริสตัลสีม่วง 200 เหรียญ แต่สำหรับการเป็นหนูทดลงยา พวกเขาเพียงแค่ทนความเจ็บปวดทรมานให้ได้เพียงหกเดือน ทั้งหมดนั้นล้วนคุ้มค่า อย่างน้อยนี่คือสิ่งที่พวกเขาคิด . . . . . . .

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาทำสัญญา มันไม่เคยเกิดขึ้นกับพวกเขาเลย การทดลองยานั้นโหดร้ายและทรมานทารุณอย่างมาก . ทุกสองสามวัน พวกเขาบางส่วนจะตกตายอย่างทรมานซึ่งนั่นเป็นเรื่องน่ากลัวที่สุด นี้ทำให้พวกเขากลัวและเริ่มที่จะวางแผนการลับบางอย่างของตน

แต่สัญญาคือสัญญา เมื่อพวกเขาลงนามในชื่อของพวกเขา มันไม่มีทางออก ในอีกหกเดือนต่อจากนี้ ตระกูลโม่นั้น เป็นเจ้าของชีวิตของพวกเขา หากพวกเขาพยายามจะฝ่าฝืนสัญญา หรือหนีจากครอบครัวโม่

ก็จะถูกพิพากษาให้ตายทันที

ไม่สามารถได้รับสิ่งของหรืออาหารมาโดยไม่เสียอะไร มันสายเกินไปสำหรับพวกเขาที่จะตระหนักถึงอันตรายของการทดลองยาเหล่านี้ พวกเขาไม่มีทางเลือก เพียงแต่ต้องยอมรับความเจ็บปวดทั้งหมด รวมถึงชะตากรรมที่น่าสงสารของพวกเขาด้วย

ฉื่อหยานรู้ว่าพวกทาสเหล่านี้ไม่สามารถทำมันได้ ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะตาย อาจเป็นพรุ่งนี้หรืออาจจะวันหลัง เขารู้ว่าเขาไม่มีพลังพอที่จะเปลี่ยนเรื่องทั้งหมดนี้ ดังนั้นเขาจึงหลีกเลี่ยงการติดต่อกับทาสเหล่านั้นและพยายามไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆเมื่อพวกเขาตาย

ฉื่อหยานขมวดคิ้ว เขาเหลือบมองไปที่การูที่นั่งอยู่ในเฉลี่ยงที่หลังมังกรอย่างรวดเร็วพยายามไม่ให้ใครจับได้

มีขวดยาสีขาว 5 ขวดปักอยู่บนหน้าอกของ อาจารย์ การู นั่นหมายความว่าเขาเป็นนักกลั่นสกัดระดับ 5 . ในแผ่นดินรุ่งเรือง นักกลั่นสกัดนั้นแตกต่างและหายากกว่านักรบ

อีกทั้งนักกลั่นสกัดทุกคนนั้นล้วนเป็นนักรบ ยาของพวกเขาล้วนมีพลังที่บริสุทธิ์ ช่วยเพิ่มความสามารถของนักรบ มียาวิเศษจำนวนน้อยที่ ที่ถูกนักกลั่นสกัด สกัดขึ้นมา แล้วจะมีความสามารถในการเพิ่มพลังจิตวิญญานการต่อสู้

เมื่อเทียบกับนักรบระดับ 10 การจัดอันดับของนักกลั่นสกัดนั้นต้องมีความเชี่ยวชาญด้านการกลั่นสกัดยา มีนักกลั่นสกัดอยู่ด้วยกัน 5 ระดับในแผ่นดินรุ่งเรือง ; มฤตยู , ลึกลับ , วิญญาณ , ราชันย์และ เทพศักสิทธิ์ ในแต่ละระดับมีเจ็ดอันดับย่อย .

นักกลั่นสกัดทุกคนนั้นจะพกเหรียญตาที่บ่งบอกถึงทำแหน่งของพวกเขา นักกลั่นสกัดที่อยู่ใน

ระดับมฤตยูจะปักด้วยขวดยาสีขาวบนทรวงอกของตน

ระดับลึกลับจะปักด้วย เปลวไฟสีแดง ;

ระดับวิญญานจะปักด้วยรูป ยาสมุนไพร ;

ระดับราชันย์จะปักด้วยรูป เม็ดยาอัศจรรย์

ระดับเทพศักสิทธิ์จะปักด้วย รูปหม้อยา

มีขวดยาห้าขวดปักอยู่ที่หน้าอกของ อาจารย์การู ดังนั้นจึงเป็นที่ชัดเจนว่า เขามีความเชี่ยวชาญของนักกลั่นสกัดในช่วงที่ 5 ของระดับมฤตยู .

เนื่องจากยาที่ถูกกลั่นโดยนักกลั่นสกัดจะเพิ่มพูนพลังปราณลึกลับ คนกลุ่มน้อยเหล่านี้จึงจัดว่าเป็นผู้ที่ถูกนับถือโดยหมู่นักรบ เนื่องจากนักกลั่นสกัดมีจำนวนน้อย ทุกกลุ่มทุกตระกูลนั้นล้วนแต่ต้องการที่จะจ้างเหล่านักกลั่นสกัดที่ดี ซึ่งทำให้นักกลั่นสกัดยิ่งถูกเคารพนับถือมาก และโดดเด่นยิ่งขึ้น

การู นั้นเป็นนักกลั่นสกัดในช่วงที่ 5 ของระดับมฤตยู ได้ถูกรับเชิญโดยโม่หยานหยูจากหุบเขายาภายในจักวรรดิพรพระเจ้า เช่นเดียวกับตระกูลฉื่อ ตระกูลโม่ก็เป็นหนึ่งในห้าตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสมาคมการค้า ตระกูลโม่ขึ้นชื่อเรื่องจิตวิญญานต่อสู่ พวกเขานั้นล้วนมีจิตวิญญานสายฟ้า โดยธรรมชาติทุกคนในตระกูลโม่ที่เกิดมานั่นจะได้รับจิตวิญญานสายฟ้า ซึ่งจะช่วยเสริมสร้างการเติบโตของวิชาที่พวกเขาใช้

โมหยานหยู่เป็นนักรบรุ่นเยาว์ที่ครอบครองจิตวิญญานสายฟ้าจากตระกูลโม่

 

ตระกูลโม่ได้ทำการค้าขายยาต่างๆในสมาคมการค้า พวกเขานั้นไม่เคยหยุดค้นหานักกลั่นสกัดมาช่วยไม่ว่านักกลั่นสกัดเหล่านี้จะมาจากไหน อย่างไรก็ตาม นักกลั่นสกัดส่วนใหญ่มีบุคลิกที่แปลกประหลาด และมีความต้องการแปลกๆ เหนือสิ่งอื่นใด พวกเขานั้นล้วนหยิ่งพยอง ในโลกนี้พวกเขามักจะเอาความคิดของตนนั้นเป็นใหญ่ ดังนั้น มีพวกเขาจำนวนน้อยมากที่จะยอมรับตระกูลที่มีอำนาจเช่นตระกูลโม่ และนั่นทำให้ตระกูลโม่นั้นประสบความล้มเหลวมากกว่าความสำเร็จเมื่อสรรหานักกลั่นสกัดเหล่านี้

แม้ว่าอาจารย์ การู เป็นเพียงนักกลั่นสกัดช่วงที่ 5 จากระดับมฤตยู , ตระกูลโม่ก็ยังต้องใช้ทุกวิธีทางเพื่อโน้มน้าวใจของมัน ไม่รู้ว่าโม่หยานหยูนั้นได้เสนออะไรในครั้งนี้ เพื่อชักชวนอาจารย์ การู ออกจากหุบเขายา แล้วมาทำงานกับพวกเขา

อย่างไรก็ตาม อาจารย์ การู ไม่ใช่คนประเภทที่จะเชื่อใจใคร เขาชื่นชอบการหักหลัง เขาใช้วิชาของเขาเพื่อสร้างพิษ อย่างไรก็ตาม การกลั่นยาพิษที่ดีที่สุดนั้นจำเป็นต้องทดลองยามากมาย และตัวทดลองนั้นจะต้องยังมีชีวิต , และจะต้องเป็นมนุษย์ที่หายใจอยู่ นี่คือเหตุผลของการมีอยู่ของทาสยา

" ไปได้แล้ว ! " โม่หยานหยูสั่งจากระยะไกล เหล่านักรบที่พักผ่อนอยู่ยืนขึ้นและเตรียมตัวที่จะเดินทางต่อ ทาสยาที่อยู่บนเส้นทางก็ต้องรีบตื่น เพราะกลัวจะได้รับการลงโทษ พวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับมันหากพวกเขาไม่ลุกขึ้น

ฉื่อหยานก็ลุกขึ้นยืน อย่างนิ่งและเงียบ เขายิ้มเยาะหญิงสาวที่มีรูปร่างเหมือนนางฟ้า แต่หัวใจกลับเหมือนอสรพิษ เขาไม่มีทางเลือก ได้แต่ติดตามไปอย่างเชื่อฟัง

ในสมาคมการค้า ความสัมพันธ์ระหว่าง ตระกูลโม่ กับ ตระกูลฉื่อนั้นไม่ค่อยราบเรียบนัก ลุงห้าของโม่หยานหยูถูกฆ่าโดยฉื่อหยางเมือสามปีที่ผ่านมา เนื่องจากข้อพิพาทเกี่ยวกับสิทธิทำเหมืองที่ภูเขา หลังจากนั้นตระกูลโม่ก็เริ่มพยาบาทอย่างไม่หยุดยั้งกับครอบครัวฉื่อ นั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้ตระกูลฉื่อหลายสิบครอบครัวต้องตกตาย ความเกลียดชังนี้ถูกฝังลากลึกไปยังทั้งสองตระกูล มีความขัดแย้งและการต่อสู้ไม่สิ้นสุด

ฉื่อหยานเข้าใจดีว่าชะตากรรมของเขาต้องตกตายแน่หากนางรู้ว่าเขามาจากตระกูลฉื่อ

แต่โชคดีที่เจ้าของเดิมของร่างกายไม่มีชื่อเสียง เขาไม่ได้เป็นผู้สืบทอดจิตวิญญาณการต่อสู้ ไม่ได้ให้ความสนใจมากในวิชาการต่อสู้ และแทบไม่พบข้อมูลใด ๆในกิจการต่างๆของสมาคมการค้าเลย ดังนั้นจึงไม่มีทางที่โม่หยานหยูจะรู้จักเขา มิฉะนั้น ฉื่อหยานคงไม่โชคดีอยู่อย่างนี้

ตกกลางคืน พระจันทร์เหมือนจานสีเงินลอยในท้องฟ้ามืดยามค่ำคืน พร้อมกับดาวส่องแสงประกาย

 

คารานวานตระกูลโม่ได้หยุดพักตั้งแค้มที่ริมแม่น้ำ มังกรดินพักผ่อนอย่างเงียบๆ มีเพียงเสียงหายใจหนักไปดังขึ้นในอากาศ นักรบตระกูลโม่นั่งกินเนื้อแห้งของตัวเองและหัวเราะเสียงดังจากการนินทาเรื่องฉาวโฉ่ของสมาคมการค้าโสเภณีในซ่อง

เมื่อโม่หยานหยูละสายตาจากพวกมัน เหล่านักรบผู้ตาขาวมองร่างกายเซ็กซี่ของนางอย่างลับๆ พวกมันรู้สึกหื่นกระหายเมื่อมองไปที่นาง พวกมันรู้ระดับชั้นของพวกมันดี โม่หยานหยูนั้นอยู่สูงเกินไป ทั้งหมดนี้พวกมันทำได้เพียงแค่จินตนาการ

ฉื่อหยานนั่งอยู่อย่างเงียบๆ เมื่อเขาพร้อม เขาก็โคจรพลังปราณลึกลับในร่างกายของเขา เขาสังเกตเห็นโม่หยานหยูและอาจารย์ การู เดินมาหาเขาจากส่วนหน้าของคาราวาน

"บัดซบ ! " ฉื่อหยาน รู้สึกได้ว่าเรื่องไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้น ใบหน้าของเขาก็เหมือนตกนรก

" พิษตัดลำไส้ นั้นแข็งแกร่งเกินไปสำหรับคนปกติ มันได้ฆ่าทาสไปแล้ว 6 คนในสองวันที่ผ่านมา ข้าคิดว่านักรบนั้นน่าจะทนผลของมันได้ เด็กนี้้แข็งแรงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากพลังปราณลึกลับของมันฟื้นฟูแล้ว มันสามารถเป็นหนูทดลองยาใหม่ของเราได้ " อาจารย์ การู กล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไป และมือซ้ายของเขาถือชามที่มีของเหลวสีดำเหนียวหนืดอยู่ข้างใน

" เยี่ยม ! อาจารย์ การู ได้โปรด ช่วยเหลือตัวเอง มันเป็นของท่านแล้ว ไม่ต้องเมตตา ข้าต้องการให้มันตายอย่างทรมานที่สุด " โม่หยานหยูพูดพลางหัวเราะ

" ฮ่าๆ ไม่มีปัญหา แม่นางโม่ เจ้าสั่งข้ามาได้เลย ข้าสัญญาว่ามันจะไม่ได้ตายง่ายๆแน่ ตามที่เจ้าเห็นในการทดลองก่อนหน้านี้ของพิษตัดลำไส้ ทาสทั้งหมดตายด้วยเลือดเนื้อและผิวค่อยๆสลาย กระดูกพวกมันนั้นล้วนบิดไปมา เจ้าเด็กนี่ดูถ้าจะทนทาน ยิ่งนานไปยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น ในขั้นตอนนี้เนื้อจะค่อยๆย่อยสลาย เราเพียงแค่รอดูและเพลิดเพลินกับมัน ! " อาจารย์ การู ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับฉื่อหยานที่อยู่ข้างหน้ามันนั้นไร้ซึ่งตัวตน

" นี่ยอดเยี่ยมนัก ! " โม่หยานหยูยิ้มพลางนกนิ้วโป้ ตาของนางก็ส่องประกายความตื่นเต้น นางนั้นเกลียดชังฉื่อหยานยิ่งนัก

เพียงเวลาไม่นานพวกเขาก็มายื่นอยู่ข้างหน้าฉื่อหยาน อาจารย์ การู ไม่แม้แต่จะอธิบาย เขายื่นถ้วยที่ข้างในเป็นของเหลวเหนียวสีดำ และ สั่งด้วยเสียงเย็นชา " กินมันซะ ! "

 

ในขณะที่โม่หยานหยูเอามือซ้ายของนางสร้างงูสายฟ้าวงรอบนิ้วมือ ปรากฏประแสสายฟ้าแล๊บไปมาที่ผิวละเอียดอ่อนของนาง นี้เป็นการรวมกันที่สมบูรณ์แบบของจิตวิญญานสายฟ้ากับพลังปราณลึกลับ พลังปราณเป็นเหมือนตัวเร่งปฏิกิริยาในอากาศ มันส่งเสียงระเบิดขนาดเล็กกระจ่ายไปรอบๆ

" วู้วว ! " จอห์นสัน เยาะเย้ยจากข้างหลัง " เด็กน้อย ถ้าเจ้ากล้าขัดขืน เจ้ารู้ใช่ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้น ? "

อาจารย์ การู ไม่สามารถหยุดความตื่นเต้นของเขา เขาตบมือของเขาและตะโกน " เฮ้ เจ้าเด็กน้อย , ยาตัดลำไส้ นั้นจะให้ความสนุกสนานมากมายกับร่างกายของเจ้า มันจะค่อยๆย่อยสลายอภัยวะภายในของเจ้าทีละเล็กทีละน้อย . . . . . . . "

ตลอดเวลา โม่หยานหยูจ้องฉื่อหยานด้วยสีหน้าเย็นชาบนใบหน้าของนาง นางคิดว่าหากเขาขัดขืน นางวางแผนที่จะเตะก้นของเขาในทันที ด้วยประกายสายฟ้าบนนิ้วมือของนาง แสดงให้เขาเห็นว่าใครเป็นคนคุมที่นี่

ที่ผ่านมา เวลาที่นางหันไปมองเขา นางนั้นสัมพัสได้ถึงแต่ความอัปยศศ ช่วยไม่ได้ที่นางจะรู้สึกโกรธ แม้แต่คู่หมั้นของนางยังไม่กล้าทำกับนางแบบนี้ แล้วเจ้านี่เป็นใคร มันกล้าดียังไง ? ! นางจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายคนนี้

" ย่อมได้  ข้าจะกินมัน  . " ฉื่อหยานกล่าวอย่างไม่สนใจ . เขาหยิบชามมา และดื่มมันลงไปอย่างไม่รีรอ

 

––––––––––––––––––––––––––––––

ปล. ตอนนี้กลุ่มลับแปลถึง 232 แล้วนะครับ ติดตามรายละเอียดได้ที่โพสปักหมุดของ https://www.facebook.com/ReadGOS/