บทที่ 2 ร่างกายที่เปลี่ยนไป
บทที่ 2 ร่างกายที่เปลี่ยนไป
เมื่อเขากระโดดเข้าไปในบ่อโลหิต โลหิตที่อยู่ในบ่อก็ขึ้นถึงมาเอว พลันโลหิตในบ่อเริ่มที่จะหมุนไปรอบ ๆราวกับมันมีชีวิต เคลื่อนไหวขึ้นลงไปตามร่างกายของเขาเหมือนเถาวัล วินาทีต่อมา ร่างของเขาโชกไปด้วยโลหิตและร่างของเขาถูกตรึงไว้กับที่
โลหิตสีแดงเข้มในสระว่ายน้ำเป็นเหมือนงูร้าย ไม่รู้จักเหนื่อย ห่อรอบตัวเขา จนมันสร้างเป็นรังไหมโลหิต
คลื่นแห่งความเจ็บปวดที่รุนแรงแผ่กระจายไปทั่วตัวของเขา ฉื่อหยานรู้สึกว่าสมองของเขา ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ มันรู้สึกยิ่งกว่าตายซะอีก มันรู้สึกเหมือนมีหนอนตัวเล็กหลายสิบล้านเจาะเข้าไปในร่างกายของเขาและชอนไชไปมา แขน ขา กระดูก และอวัยวะภายใน ; กัดกินโลหิตและเนื้อ
ฉื่อหยาน นั้นไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย เขาอยากจะกรีดร้อง แต่ก็ไม่สามารถทำได้และร่างกายของเขายังไม่สามารถขยับได้อีกด้วย
ของเหลวประหลาดเริ่มไหลอย่างช้าๆไปตามซี่โครงของเขาเหมือนลำธารขนาดเล็กและฉีกเปิดเส้นโลหิตของเขาอย่างรวดเร็วของเหลวกระจายออกเป็นเส้นสายมากมาย อย่างบ้าคลั่งพรุ่งพล่าน ไปเจ็ดร้อยยี่สิบเส้น ภายในร่างกายของเขา
ความเจ็บปวดในหัวของเขาเติบโตและมีมากขึ้นเรื่อยๆ ฉื่อหยานรู้สึกแปลกๆ กับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นภายในเส้นชีพจรของเขา เขารู้สึกว่าเจ็ดร้อยยี่สิบเส้นชีพจรของเขามีการขยายอย่างมีนัยสำคัญขณะที่พวกมัน สับเปลี่ยนไปมา ระหว่างความรู้สึกร้อนสลับเย็นและมันค่อนข้างรู้สึกอึดอัดอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่นาน เส้นชีพจรของเขากลายเป็นเหมือนพายุลูกเล็กๆและหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง
จำนวนเล็ก ๆของของเหลวผสมรวมกันไปตามการหมุนของพายุและซึมเข้าไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย หลังจากการดูดซับของเหลวเสร็จสิ้น , พายุได้ขยายใหญ่ขึ้นและเขารู้สึกถึงความรุนแรงและความเจ็บปวดที่เกือบจะทนไม่ไหว เขารู้สึกว่าเส้นโลหิตในร่างกายของเขาเหมือนกว้างขึ้นและเต็มไปด้วยของเหลวประหลาด มันเปลี่ยนเขาไปในสิ่งที่เขาไม่อาจเข้าใจได้
" ของเหลวนี่เปลี่ยนแปลงชีพจรภายในของข้า . . . "
ขณะที่ความคิดนี้แวบเข้ามาในจิตใจของเขา เขาก็หมดสติไป. . . . .
หลังจากผ่านไปเป็นเวลานานฉื่อหยานตื่นขึ้นอีกครั้ง
อาการปวด เหนื่อยล้า หายไปและถูกแทนที่ด้วยอาการมึนงง ในเส้นชีพจรของเขา ของเหลวได้กลับไปสงบดั่งเดิมในบ่อโลหิต
โดยไม่คาดคิด เขารู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นที่ไหลผ่านร่างกายของเขา หลังจากความรู้สึกนี้หมุนรอบไปตามร่างกาย เขารู้สึกดีเป็นอย่างมากและร่างกายของเขาก็ดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้น
" พลังปราณลึกลับนี่มัน ! "
สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขามันเกิดจากบ่อโลหิตนี่ ! นี่คือพลังปราณลึกลับ ซึ่งไม่เพียงจะได้รับโดยนักรบ
ในความจำของฉื่อหยาน เขารู้มาว่าพลังปราณลึกลับเป็นแหล่งพลังงานสำหรับนักรบ มันเป็นรากฐานที่คอยเกือหนุนสำหรับนักรบ และทำให้เพิ่มประสิทธิภาพของวิชาต่อสู้
การจัดอันดับนักรบอย่างนั้นมีด้วยกันในสิบระดับ ตามความแข็งแกร่งของพลังปราณลึกลับที่พวกเขามี โดยมีระดับเบื้องต้นดังนี้ ก่อตั้ง , มนุษย์ , หายนะ , ปฐพี , รู้แจ้ง , นภา , วิญญาณ , พระเจ้า และ ราชันย์พระเจ้า แต่ละขั้นประกอบด้วยสามส่วน
นักรบนั้นแข็งแกร่งกว่าสามัญชน และถึงแม้จะมีพลังปราณลึกลับในระดับน้อยนิดก็จะเรียกได้ว่าเป็นนักรบ ใครคนหนึ่งก็อาจจะเรียกว่านับรบได้แม้เขาจะมีพลังน้อย
คนส่วนใหญ่ไม่สามารถสัมพัสถึงพลังปราณใดๆได้ตลอดทั้งชีวิต เมื่อได้มาแล้ว ก็สามารถเพิ่มพูลได้ง่ายๆโดยการฝึก ดังนั้น ตราบใดที่นักรบมีพลังปราณ พวกเขามักจะมีสถานที่ที่จะกลับไปเสมอ (ประมาณว่าเป็นนักรับมีพลังปราณจะมีคนต้อนรับเสมอจะไม่อดอยากหรือตกยาก)
พลังปราณที่เบาบางหมุนเวียนทั่วร่างกายของเขา ฉื่อหยานมารู้สึกตัว แม้ว่าเขาไม่สามารถกลับไปยังโลกเดิมได้ เขาก็จะอยู่รอดที่นี่ได้ แต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นว่าโลหิตในบ่อนั้นมันได้พันแน่นอยู่รอบๆเขาเหมือนรังไหม
ฉื่อหยาน พยายามที่จะดิ้นไปมา
" ฮิย้าาาา ! "
โลหิตรังไหมแตก และฉื่อหยานก็กระโดดออกมา เขาามองไปรอบๆ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในถ้ำที่แปลกประหลาดกับกระดูกที่กระจายไปทั่ว
และบ่อโลหิตก็ได้เหือดแห้งไปจนหมด ! เหลือแต่เพียงซากกระดูกที่แตกหัก !
รังไหมโลหิตแผนใหญ่ส่องแสงระยิบระยับ ตั้งตะหงาน ในศูนย์กลางของบ่อโลหิตที่ว่างเปล่า หลังจากฉื่อหยาน เหลือบมองมัน ก็ปรากฏมีเปลวไฟเล็กๆติดที่ด้านล่างของรังไหม เปลวไฟนี้ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็วและเริ่มเผาซากกระดูกเหล่านั้น ในไม่กี่นาที โลหิตและกระดูกถูกเผาจนเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า ไฟสีแดงเป็นประกายในบ่อโลหิตได้มอดดับไป ปรากฏเพียงแหวนที่ดูละเอียดอ่อนวางอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ
ฉื่อหยานจ้องมองแหวนที่แปลกประหลาดนั่น แหวนนี่จะต้องมีความเกี่ยวข้องกับบ่อโลหิตเป็นแน่
หลังจากไม่กี่วินาทีที่ฉื่อหยานลังเล เขาก้าวเข้าไปอีกครั้ง หยิบแหวน และสวมมันบนนิ้วนางของมือซ้าย
แหวนถ่ายทอดความอบอุ่นทำให้ฉื่อหยานรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับมัน เหมือนแหวนนี่เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาทั้งหมด , พลังปราณที่บางเบาในร่างกาย สูญเสียการควบคุมและหมุนวนไปที่แหวนสีโลหิต อย่างไรก็ตาม มันถูกปิดกั้นโดยผิวหนังที่นิ้วของเขา ฉื่อหยาน นั้นรู้สึกตกใจและพยายามจะถอดแหวนทันที แต่กลับพบว่าแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วของเขานั้นแน่นหนาและไม่สามารถขยับมันได้ . ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน แหวนก็ไม่ขยับไปไหนเลย
ตอนนี้พลังปราณได้หยุดหมุนวนไปที่แหวนแล้ว ผิวของเขาก็กลับมาปกติ ในขณะนั้น ความอบอุ่นและแสงสีแดงบนแหวนก็จางหายไปเช่นกัน
แหวนได้สงบลง หลังจากนั้น ฉื่อหยานจึงเริ่มวิเคราะห์สถานการณ์
" โลหิตในบ่อต้องหลอมรวมเข้ากับร่างกายของข้าเป็นแน่ "
โลหิตในบ่อนั้นมีขนาดสิบตารางเมตร แม้จะไม่ใหญ่มาก แต่มันต้องมีน้ำหนักอย่างน้อยหลายตัน ไม่มีทางที่ช้างจะแบกของเหลวที่มีน้ำหนักขนาดนี้ในร่างกายได้ !
ฉื่อหยานรู้สึกซีดเซียว . เขาเล็งมองไปรอบ ๆและมองดูว่าร่างกาย ร่างกายของเขาได้เปลี่ยนไป มันแห้งเหี่ยว
เขานั้นตกใจเป็นอย่างมาก !
ด้วยความประหลาดใจ ร่างของเขาตอนนี้มีเพียงแค่หนังติดกระดูก! เสื้อผ้าของเขาตอนนี้มันตัวใหญ่และดูน่าตลก มันจะดีกว่าที่จะเรียกเขาว่า ไอ่เหี่ยวมัมมี่
ฉื่อหยานรู้สึกเศร้าเล็กน้อย เขาไม่เคยคาดคิดว่าบ่อโลหิตนั่นไม่เพียงแต่ไม่สามารถที่จะส่งเขากลับไปโลกเดิมของเขา แต่มันกลับเปลี่ยนเขาให้เป็นตัวประหลาด
" กูรูกูรู~ ~ ! ! "
ท้องของเขาเริ่มร้อง และจู่ๆ เขาก็รู้สึกหิวมาก . เขารู้สึกเหมือนกับว่าสามารถกินช้างได้ทั้งตัว
แต่มันไม่มีอะไรกินในถ้ำ เขาชายตามองโลหิตที่เหือดแห้ง และเสียใจที่พบว่าเขาไม่สามารถกลับไปยังโลกเดิมของเขาได้
ฉื่อหยานตัดสินใจที่จะหาอาวุธ เขาจำได้ว่าคนคุ้มกันที่ได้ต่อสู้กันแต่ละคนนั่นมี อาวุธทุกประเภท อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาตรวจสอบ เขาพบว่าอาวุธทั้งหมดนั่นล้วนขึ้นสนิม หรือแตกหักไปแล้ว ไม่สามารถใช้อีกต่อไป
น่าเศร้านัก , ที่ฉื่อหยานจะต้องหาทางออกจากถ้ำนี่ด้วยมือเปล่า
---
มีคลื่นในอากาศชื้นๆ กับเสียงน้ําไหลตามทาง ต้นไม้โบราณขึ้นมาจากพื้นดินและบดบังแสงแดด เหมือน ร่มยักษ์ เพียงไม่กี่จุดที่แสงแดดส่องไปในกระทบกับน้ำในบึง .
ป่าทมิฬ ฉื่อหยานจำสถานที่นี้ได้ด้วยความช่วยเหลือของความทรงจำของร่างใหม่
เมื่อเขาได้ออกมาจากถ้ำ
ป่าทมิฬครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ที่นี่มีต้นไม้หนาแนนมากเกินกว่าที่แดดจะส่องถึง จึงเกิดเป็นป่าชื้นและมืด แม้ในเวลากลางวัน นั่นคือเหตุผลที่เขาเรียกป่าทมิฬ
ป่าทมิฬ ล้อมรอบด้วย สมาคมการค้าต่าง จักรวรรดิอัคคี และ จักรวรรดิพรพระเจ้า สมาคมการค้าอยู่ทางทิศเหนือของป่า จักรวรรดิพรพระเจ้าอยู่ทางใต้ และจักรวรรดิอัคคีอยู่ทางทิศตะวันตก พ่อค้าจาก 3 ประเทศ ต้องผ่านป่าทมิฬเพื่อทำการค้า
สัตว์ปีศาจมักจะอยู่ในป่าทมิฬ ซึ่งมีระดับถึง ระดับ 6 และ 7 คาราวานพ่อค้า ทหารและนักรบที่จะข้ามป่าทมิฬนั้น พวกเขารู้ว่าสัตว์อสูรในระดับสูงเท่านั้นที่ปรากฏในพื้นที่พิเศษ และพวกระดับต่ำมักจะเร่ร่อนไปมา .
โดยทั่วไปคาราวานพ่อค้าจะไม่เจอสัตว์อสูรระดับสูงตราบใดที่พวกเขาเดินทางตามเส้นทางปกติของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ทหารและนักรบมักจะเข้าไปผจญภัยในป่าเพื่อหาสัตว์อสูรและต่อสู้กับพวกมัน
นั่นเสี่ยงมากแต่ผลตอบแทนและผลประโยชน์นั้นดีเยี่ยม เมื่อทหารฆ่าสัตว์ปีศาจระดับ 6 หรือ 7 ได้เขาจะได้รับ จำนวนเงินมากมายเป็นเหรียญคริสตัล สัตว์ปีศาจแต่ละตัวที่มีระดับ 6 ขึ้นไปในร่างกายของพวกมันจะมีแกนปีศาจอยู่ แกนปีศาจนั้นสามารถใช้ได้กับนักรบ นักกลั่นสกัด และช่างตีดาบ .
นอกจากแกนหลักของมันแล้ว ขน เขี้ยว กระดูก เนื้อหนัง และพิษทั้งหมดนี้มีคุณค่ามาก ร่างของสัตว์ปีศาจชั้นสูงนั้นเต็มไปด้วยสมบัติ
นี้ถึงดึงดูดทหารกล้าและนักรบผจญภัยในป่าทมิฬ อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่คนที่จะบรรลุเป้าหมายของพวกเขาและได้รับผลประโยชน์กลับมา
ส่วนใหญ่พวกเขามักดูถูกสติปัญญาและความแข็งแรงของสัตว์ปีศาจ และนั่นก็ทำให้พวกเขาต้องจ่ายค่าตอบแทนด้วยชีวิตของเขา
ฉื่อหยานสังเกตสภาพแวดล้อมของเขาสักพัก ได้ยินเสียงน้ำไหลตามทางรวมกับได้ยินเสียงของผู้หญิงพูด
ฉื่อหยานก็เกิดการลังเล เขาสังเกตเล็กน้อยเสียงนี้มาจากพุ่มไม้ไม่ไกลนัก ด้วยสัญชาตญาน
ฉื่อหยานหันไปทางนั้น
ผ่านพุ่มไม้หนา เขาเห็นร่างกายหญิงสาวที่สง่างาม หญิงสาวถอดเข็มขัดสีขาวของนางและก้มลงไป ตอนนั้นเขาก็ได้เห็นช่วงล่างที่ขาวอมชมพูเหมือนลูกพีชของนาง มือของนางขาวราวหิมะ นางโบกมือปัดไล่ยุงอย่างลำคาญ ขณะที่นางย่อตัวลงเพื่อถ่ายเบา . . . . . . .
เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนี้นั่นไม่ได้มองมาที่ข้างหลังของนางเลย เมื่อนางเริ่มฮัมเพลงอย่างมีความสุข . . . . . . .
ฉื่อหยานนั้นตกตะลึง แต่นั่นเขาก็หลงรักเสน่ห์ก้นขาวๆของนาง เขาจ้องมองโดยไม่วางตา
" บ๊ะ ! "
หญิงสาวปรบมือของนาง และโยกสะโพกสีขาวของนางไปทางซ้าย เพื่อฆ่ายุง การเคลื่อนไหวสะโพกของนางนั้นทำให้ฉื่อหยานรู้สึกลุ่มหลง
แล้วหญิงสาวก็ทำธุระของนางเสร็จ นางคาดเข็มขัดของนาง และพึมพำกับตัวเอง " เจ้ายุงบ้า ! "
โดยไม่คาดคิด หญิงสาวหันกลับมาอย่างรวดเร็ว นางปล่อยสายฟ้าสีเขียวออกจากมือนางไปรอบๆ พวกยุงเหลานั้นได้กระจายตกตายไปทันที
ขณะที่นางหันไปมา ฉื่อหยานก็เห็นรูปร่างที่ละเอียดอ่อนของนาง ดูๆไปนางนั้น อายุประมาณ 20 ปี และสูงห้าฟุตครึ่ง ใบหน้าของนางขาวสว่างเหมือนดวงจันทร์ที่สดใส นางมีเอวที่คอด หน้าอกที่ใหญ่ และบุคลิกที่ดี นางสวมเสื้อคลุมสีม่วงอ่อนและเกราะสีเงินสวยงามซึ่งไม่สามารถปิดรูปที่น่าสนใจของนางได้เลย นางช่างเหมือนจิ้งจอกสาวยั่วสวาทนัก
เหลือเชื่อจริง ๆ
ฉื่อหยานมองไปที่ร่างกายของนางและคิดกับตัวเองว่านางสวยยิ่งกว่าดาราที่เป็นที่นิยมมากที่สุดในโลกของเขาสะอีก
ฉื่อหยานไม่สามารถหยุดสายตาของเขาจากการมองนางได้เลย ทันใดนั้น หญิงสาวมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขาผ่านใบกล้วยที่ขวางอยู่ และตอนนั้นก็ปรากฏประกายสายฟ้าที่ตาสวยงามของนาง
––––––––––––––––––––––––––––––
ปล. ตอนนี้กลุ่มลับแปลถึง 232 แล้วนะครับ ติดตามรายละเอียดได้ที่โพสปักหมุดของ https://www.facebook.com/ReadGOS/
