AST บทที่ 96 - ส่งจดหมายหา เหวินเหรินอูซวง
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique/
บทที่ 96 - ส่งจดหมายหา เหวินเหรินอูซวง
เมื่อมองดูใบหน้าที่หดหู่ของอวี้เหอ ชิงสุ่ยจึงพยักหน้าตอบตกลง
หลังจากชิงสุ่ยยอมรับคำขอของเธอ อวี้เหอก็เผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขคล้ายกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานบนใบหน้าของเธอ
ชิงสุ่ยได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ ภาระที่อวี้เหอแบกรับนั้นหนักมากจริงๆ เธอทั้งขาดความรักจากพ่อแม่ตั้งแต่วัยเด็ก อีกทั้งยังต้องสูญเสียคู่ครองไปก่อนจะได้แต่งงานทำให้เธอต้องแบกรับคำว่าแม่หม้ายเอาไว้
หลังจากนั้นเขาก็อยู่ต่อไปอีกสักพัก จนกระทั่งเขาเอ่ยคำลาอวี้เหอ และเริ่มเดินออกไปจากจุดที่เขาอยู่ ชิงสุ่ยไม่มีการเคลื่อนไหวได้เลยที่แสดงออกถึงการยกล้อ เกี้ยวพา ไม่ว่าจะเป็นทางวาจาหรือทางร่างกาย มันทำให้อวี้เหอรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผิดแปลกไป เธอรู้สึกราวกับว่าชิงสุ่ยฉันต้องการขีดเส้นกั้นระหว่างเขาสองคนอย่างชัดเจน
หัวใจของเธอนั้นรู้สึกบิดเบี้ยวราวกับเธอกำลังสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป สิ่งของล้ำค่าที่เธอเคยมีแต่ตอนนี้กลับหายไปเพราะเธอไม่ต้องการมัน
อวี้เหอพยายามฝืนยิ้มอยู่หลังชิงสุ่ย เธอคิดว่าเธอคิดดูดีแล้ว ชิงสุ่ยและตัวของเธอเองนั้น มันเป็นไปได้จริงๆหรือที่จะมีอนาคตด้วยกัน?
เมื่อคิดถึงอิสรภาพที่ถูกจำกัดของตัวเธอเองนั้น เมื่อคิดถึงเวลาที่เธอได้ล้อเล่นกับชิงสุ่ย น้ําตาก็เริ่มไหลลงบนใบหน้าของอวี้เหออย่างไม่รู้ตัว
หลังจากที่ชิงสุ่ยเดินออกมา เขาได้เดินผ่านถนนที่แออัดไปด้วยผู้คนก่อนจะมาถึงสี่แยกและถูกขวางกั้นโดยกลุ่มคนที่แข็งแรง
ชิงสุ่ยมองไปยังกลุ่มคนที่ปิดกั้นเส้นทางเข้า
"ไงเพื่อน หยุดคุยกับข้าสักครู่สิ!!!" ชายคนนั้นยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันของเขา
"ข้าไม่ว่าง"
"เฮ้ย ไอ้เด็กน้อย พวกข้ากลุ่มหมาป่ามรกตเพียงต้องการที่จะพูดคุยกับเจ้า ทำไมเจ้าช่างหยิ่งยโสเช่นนี้?" ชายที่มีกล้ามขนาดใหญ่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
"กลุ่มหมาป่ามรกต? นี่มันอะไรวะเนี่ย?"ชิงสุ่ยส่ายหัว
"ความเป็นมิตรยังคงอยู่ระหว่างผู้ซื้อและผู้ขายแม้ว่าพวกเขาจะล้มเหลวในการตัดสินใจ เจ้าว่าไหมล่ะ?"ชายผู้นำกลุ่มยิ้มออกมา
ชิงสุ่ยมองดูคนที่อยู่ข้างหน้าเขา ผู้ชายคนนี้อายุประมาณ 24-25 ปี และเต็มไปด้วยความมั่นใจ ภายใต้ดวงตาคลองเขาเผยให้เห็นถึงความสันติ เขาดูผ่อนคลายและค่อนข้างเป็นมิตร
ชิงสุ่ยเลือกมองสมาชิกที่อยู่ด้านหลังของผู้นำกลุ่ม พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะเบื่อและค่อนข้าง ขาดวินัย "กลุ่มหมาป่ามรกต อย่าบอกนะว่ากลุ่มเจ้าเพิ่งตั้งขึ้นในวันนี้ โดยมีคนไม่กี่คนเนี่ยนะ?"
"เจ้าว่าอย่างไร………."
"เพื่อน เงียบปากของเจ้าซะ"ชายร่างผอมแทรกขึ้นเพื่อหยุดคำพูดของชายกล้ามใหญ่ก่อนหน้านี้
"ข้าไม่ต้องการโกหกเจ้าน้องชาย ที่เจ้าพูดนะถูกแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าคงดูออกว่าพวกเราทุกคนนั้นมาจากครอบครัวที่ยากจน อันที่จริงแล้วสมาชิกทั้ง 10 กว่าคนของกลุ่มหมาป่ามรกตต่างเป็นเด็กกำพร้าและเติบโตในเมืองนี้มาตั้งแต่เด็ก"ผู้นำกลุ่มถอนหายใจ
ชิงสุ่ยหัวเราะ ขณะที่สายตาของเขาจอองมองไปยังเด็กหนุ่ม "ข้าไม่สนใจหรอกนะว่าที่พวกเจ้าพูดนั้นเป็นความจริงหรือแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องโกหกก็ตาม เจ้าจะมาบอกข้าเรื่องนี้ทำไม? หรือว่าเจ้าต้องการเงินจากข้า? ขอโทษนะ ถ้าเขาเป็นคนยากจนเช่นเดียวกับเจ้า"
ผู้นำกลุ่มจ้องมองชิงสุ่ย และยืนงงโดยไม่พูดอะไร
"ข้าจะไม่ใช่คนจรจัด ข้านั้นต้องการเพื่อนร่วมงานกับท่าน"หัวหน้ากลุ่มพูดขึ้นในขณะที่เขาพยายามควบคุมคำพูด
"ร่วมมือกัน?ทำไมข้าต้องทำเช่นนั้น?"ชิงสุ่ยขมวดคิ้ว พร้อมทั้งสงสัยว่าทำไมกลุ่มอันธพานถึงต้องการทำงานร่วมกับเขา
"พวกเราต้องการให้เจ้าเข้ามาในกลุ่มของเรา ไม่สิ ไม่!! ไม่!!! ไม่!!! ข้าต้องการให้เจ้าขึ้นเป็นผู้นำกลุ่มของพวกเรา"
คำพูดของผู้นำกลุ่มทำให้ชิงสุ่ยถึงกับตกใจ มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?
"ข้าให้เวลาเจ้าห้านาที ลองฟังข้าก่อนแล้วเจ้าค่อยพิจารณาคำพูดของข้า"
"พวกเรารู้ว่าเจ้าคือชิงสุ่ยผู้มาจากตระกูลชิง และหวังว่าในอนาคต ถ้าเจ้าต้องการความช่วยเหลือเจ้าจะสามารถพึ่งพาพวกเราได้ พวกเรานั้นมีเครือข่ายขนาดใหญ่กระจายทั่วทั้งเมือง พวกเรารับรู้ข่าวสารความคืบหน้าทุกชั่วขณะรวมถึงทุกอย่างทั้งหมดที่เกิดขึ้น พวกเรายินดีที่จะเป็นแขนขากับเจ้า อย่างไรก็ตามข้านั้นรู้สึกได้ว่าตูดเป็นคนที่บรรลุได้ในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ และจะนำพาพวกเราไปสู่ความเจริญ หากมองดูพวกเรา จอกระจกมองว่าพวกเรานั้นเป็นกลุ่มคนอันธพาลที่มีอะไรเลย ไปอย่างน้อยพวกเราก็มีความแข็งแกร่ง ถ้าพวกเราเพิ่มประชากรขึ้นพวกเราก็จะยิ่งมีอำนาจ แต่พวกเราเลือกที่จะติดตามคนที่มีพลังอำนาจ"
"เจ้าบอกข้าว่าเจ้ารู้เรื่องทุกเรื่องในเมืองร้อยไมล์? ไหนบอกมาสักเรื่องที่สามารถพิสูจน์ความสามารถของเจ้าได้สิ"
"ปลาสีดำในโรงเตี๊ยมอวี้เหอนั้นถูกจัดเตรียมโดยเจ้า"
"..............................….."
ชิงสุ่ยรู้สึกประหลาดใจมาก แต่เขาก็ไม่แสดงอาการใดๆบนใบหน้า เขาหยิบปากกาและกระดาษขึ้นมาเขียนบางสิ่งบางอย่างลงไป "อูซวง รีบกลับมาที่เมืองร้อยไมล์ถ้าได้เห็นสิ่งนี้ ถ้ามีวิธีแก้สำหรับปัญหาของเจ้า"
"เจ้าจงนำสิ่งนี้ไปที่เมืองธาราสวรรค์ ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะใช้วิธีการใด ตราบเท่าที่เจ้าสามารถส่งจดหมายฉบับนี้ไปถึงบุคคลที่ชื่อว่า เหวินเหรินอูซวงภายใน 10 วันหลังจากนี้ เธอนั้นเป็นคนที่สวยมากและกำลังเดินทางไปยังตะกูลเสวีย หากว่าพวกเจ้าทำสิ่งนี้สำเร็จ ข้ายินดีจะร่วมมือกับเจ้า"
หลังจากนั้นชิงสุ่ยก็ได้ส่งจดหมายให้กับผู้นำกลุ่ม
"นี่คือเงิน 500 เหรียญเงิน สำหรับค่าใช้จ่ายของเจ้า อย่าได้กลัวที่จะใช้มัน ข้านั้นสนใจเพลงแค่ประสิทธิภาพเท่านั้น ถ้าเจ้าไม่สามารถทำมันได้ เจ้าก็ไม่ต้องมองหาข้าอีกต่อไป"
ชิงสุ่ยทิ้งคำพูดเหล่านั้นเอาไว้ก่อนจะจากไป
"เจ้านาย เขามีค่ามากพอที่จะให้เราติดตามอย่างนั้นหรือ?"ชายผอมถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
" ข้าได้สืบค้นประวัติความเป็นมาของเขา และเชื่อมโยงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นกับเขา หลังจากที่เขามาอยู่ในเมืองร้อยไมล์แห่งนี้ เขานั้นไม่ใช่คนธรรมดา พวกเราจะสามารถเติบโตได้ถ้าหากว่าเขาเชื่อว่าพวกเราสำคัญมากๆกับเขา "
คนอื่นเงียบลง เพราะเขารู้ดีว่าผู้นำของเขานั้นมีญาณพิเศษ เพียงในเวลารวดเร็ว ตาของพวกเขาก็ถูกเติมเต็มไปด้วยความมั่นใจ