Chapter 13 กลับสู่อารีน่าอีกครั้ง (Part 3)

Chapter 13 To the Arena Again (Part 3)

เหมือนกับการสอบครั้งแรกมันเป็นป่า

“เอ๋ Nimi*, มันเป็นป่าอีกครั้ง.”

(TN: ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร.มันอาจจะเป็นเพราะว่าคนแต่งเขียนผิด.ผมคิดว่าเขาคงจะพูดว่า ‘บอส’ แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน.)

ชายคนน่ารังเกียจพึมพัม.

เราทุกคนมองไปรอบๆทั่วบริเวณ ผมรู้สึกถึงพลังงานแปลกๆมองไปรอบๆสภาพแวดดล้อมของป่า มันไม่ใช่เรื่องใหม่.

ทุกคนยืนอยู่กับที่และพวกเขายังคงจ้องมองกันและกันผมจึงต้องรวบรวมความกล้าหาญของผมและพูดออกมา.

“งั้น การสอบครั้งแรกของพวกคุณเป็นอะไร ใช่ลิงแดงไหม?”

“ใช่.”

“ถูกต้อง.”

หญิงสาวและหนุ่มมหาลัยตอบ.

“อะไร?งั้นพวกคุณก็ต่อสู้กับลิงแดงที่นี่ด้วย?” ชายคนนั้นถามอย่างน่ารังเกียจ.

แทนคำตอบผมก็พยักหน้าขึ้นลง ผมไม่ค่อยรู้สึกดีเท่าไรที่เขาใช้คำพูดที่ไม่เป็นทางการ.*

(TN: ในเกาหลีจะใช้คำพูดสภาพกับคนที่เพิ่งเจอครั้งแรกและคำที่เป็นกันเองกับเพือน.)

“งั้นก็ออกจากป่านี่กันเถอะ.”

ชายที่อายุ30ที่ไม่เคยพูดได้พูดออกมาเป็นครั้งแรก.

หญิงสาวและหนุ่มมหาลัยพยักหน้า

งั้นนี้ก็เป็นป่าแห่งเดียวกับการสอบครั้งแรก.

“ถ้างั้นฉันก็เดาได้ว่าที่นี่ได้มีลิงแดงตายไปแล้ว5ตัว?”

“ผมคิดว่างั้น,” หนุ่มมหาลัยตอบ

“แล้วตอนนี้มันไม่ได้บอกหรือว่านอกจากลิงแดงแล้วยังมีการทำอย่างไรก็ได้ให้มีชีวิตอยู่7วัน?”

นี่เป็นคำพูดของผม ชายน่ารังเกียจยิ้มกว้าง

“อะไร มันไม่ได้เป็นอะไรนอกจากลิงแดง การที่พวกแกมีชีวิตได้จนถึงตอนนี้ก็หมายความว่าพวกเราทุกคนได้ฆ่ามัน.”

“อาจจะเป็นคนนับสิบหรือหลายร้อยที่ได้เข้ามา.”

“แกรู้ได้ไงไอ้สารเลว?”

โอเค ผมไม่ชอบอาจุนชิ*นี้จริงๆ.

(TN:มันเป็นคำนับถือชายวันกลางคน.)[ต่อไปผมจะเปลี่ยนเป็นลุงนะครับ/ไรต์]

“ในสมัยก่อนลิงได้อาศัยกันแบบชุมชน ลิงแดงที่อาศัยอยู่ด้วยกันเหล่านั้นถ้าพวกของมันตายไปแล้ว5ตัว นี่ไม่ใช่ว่าจะมีเพือนๆของพวกมันจะกลับมาแก้แค้นหรือไง?”

“….”

ชายที่น่ารักเกียจนั่นไม่ไดพูดอะไรต่อ ดังนั้นผมจึงพูดต่อ

“จนถึงตอนนี้มันเป็นการคาดเดา แต่อย่างไรก็ตามผมคิดว่าการที่เราอยู่ที่นี่ก่อนที่จะเคลื่อนไหว อย่างไรก็ตามเรายังต้องการน้ำและอาหารเช่นกัน”

“นั่นมันพื้นฐานเลยนะ.”

หนุ่มมหาลัยเห็นด้วย

“ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น”หญิงสาวตอบอย่างเห็นด้วยอย่างระมัดระวัง

ทั้งสองคนนี้ร่วมมือกันเป็นอย่างดี ปัญหาคือมันอาจจะเกิดความผิดพลาดของตาลุงน่ารังเกียจนั่นและความเย็นชาอย่างไร้ปราณีจากชายอายุ30.

“เยี่ยม งั้นเราก็ต้องหาที่ปลอดภัยและอยู่ให้ได้1สัปดาห์.”

อันพาลวัยกลางคนพูดและเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เขาเพียงตัดสินใจด้วยทิศทางที่เขาจะไปด้วยตัวของเขาเอง.

ผมรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเวลาผ่านไปชายคนนี้จะทำให้เรามีปัญหา

แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่น

ผมตามหลังเขาไปคนอื่นๆก็ตามมาด้วย

“อ่า แม่ง ไม่มีบุหรี่.”

ชายกลางคนพึมพัมขณะคลำหาของในกระเป๋าของเขา เดินไปอีกสองสามก้าวเขาก็พึมพำอีกครั้ง และอีกไม่นานเขาก็ยิ่งพึมพัมมากเรื่อยๆ อันพาลคนนี้ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจกับการสถบอย่างต่อเนื่อง

‘ฉันสงสัยว่าคนเหล่านี้เลือกรางวัลอะไรจากคาม่าของพวกเขา?’

ผมอยากรู้เรื่องนี้มากที่สุด

สไคล์การต่อสู้จะเปลี่ยนไปตามสกิลและอาวุธที่เรามี

เราต้องรู้ว่าการต่อสู้ของแต่ละคนจะเป็นอย่างไรเพื่อการผสาน/ส่งเสริม.

‘ตอนนี้ฉันมาคิดถึงมันแล้วเทวดามันก็ไม่ได้บอกแบบนี้?’

‘ที่นี่มีคนที่มีคะแนนที่ยอดเยี่ยม กลางๆ และคนที่น่าสงสารที่สุดรวมกัน.”

เราทั้ง5คน

ดังนั้นผมจึงเดาได้ว่ามีสองคนที่ได้คะแนนที่ยอดเยี่ยม สองคนที่ได้คะแนนกลางๆ และอีกคนที่ได้คะแนนไม่ดี

คนที่ได้คะแนนที่ไม่ดีอาจจะเป็นหญิงสาวอายุ20ปีคนนั้น เนื่องจากเธอเป็นผู้หญิง.

และสองคนที่ได้คะแนนที่ยอดเยี่ยมผมมั่นใจว่าผมคือหนึ่งในสอง แล้วใครเป็นอีกคนนึง?

‘ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นหนุ่มมหาลัย แต่คุณอาจจะไม่รู้ ชายที่ผมชอบอาจจะได้เกรดที่ไม่ดี ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถที่จะตัดสินได้ด้วยการปรากฎตัวเพียงอย่างเดียว’

อย่างน้อยคงไม่ใช่ชายงี่เง่านั่น เนื่องจากเขาโง่เกินไป

ผมควรจะถาม? สกิลและอาวุธของพวกเขาคืออะไร?

ผมที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องเหล่านี้

“ผมชื่อปาร์คโกชาง.”

คนแรกที่เปิดปากออกมาคือคนที่น่ารังเกียจนั่น

“เมื่อคุณพูดถึงปาร์คโกชางบนถนนกังนัมในตอนกลางคืนไม่มีใครที่ไม่รู้จักผม.”

เขาเป็นอันพาลจริงๆ

“ใช้เวลากว่า20ปีในถนนแห่งนี้ และมีคนมากกว่า10คนที่ได้พบกับชะตากรรมของเขาด้วยมือของผม ไม่เหมือนพวกคุณผมคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ ดังนั้นแล้วพวกคุณทั้งหมดเชื่อผมและปฏิบัติตามผมจะดีที่สุด.”

หลังจากที่ปาร์คโกชางตะโกนเขาก็วางมือไปที่ไหล่ของหญิงสาว20ปีกำลังเดินตามหลังเขา.

“จับได้หล่ะ พลาด?”

“อะ-อะไรคุณทำอะไร.”

หญิงสาวคนนั้นโกรธและปัดมือของปาร์คโกชางออก

ปาร์คโกชางคว้าไปที่ไหล่ของเธออีกครั้งและเธอก็ถลาเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและพูด.

“นางสาว รู้หรือยังว่าฉันคิดอย่างไร คุณกลัวที่จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ไหม?ฉันจะปกป้องคุณเองนับจากนี้ ส่วนเรื่องนี้? มันคือความกตัญญู?”

“ปล่อย ปล่อยฉันได้โปรด.”

หญิงสาวส่งเสียงสั่นๆและเศร้าหมองที่จะต่อต้าน.

ชายมหาลัยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรนี่มันเพียงแค่เริ่ม

ผมก็รู้สึกเหมือนกัน.

ตั้งแต่แรกมันไม่นานสันดานเดิมของปาร์คโกชางก็เริ่มที่จะเผยให้เห็นธาตุแท้ของเขา

ที่นี่เป็นอารีน่าไม่มีกฎหมายใดๆในการปกป้องเราและปาร์คโกชางเริ่มที่จะเปิดเผยธาตุแท้ของเขา.

และเมื่อถึงเวลานั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวคนนั้น

‘มันไม่เป็นไร.’

ผมก็กลัวที่ปาร์คโกชางเป็นผู้ร้าย แต่ผมไม่สามารถทนเห็นพฤติกรรมแบบนี้ได้.

ผมต้องทำการสอบต่อไปกับหญิงสาวคนนั้นแต่ผมจะไม่สามารถมองหน้าเธอได้โดยที่ไม่ได้ทำอะไรปาร์คโกชางมันก็เหมือนกับว่าผมเห็นด้วยกับพฤติกรรมของเขา

ผมพาเด็กสาวออกจากปาร์คโกชางและพูด

“อืม เธอกำลังอึดอัดดังนั้นอย่าทำแบบนี้เลย…”

ผัวะ! (เสียงต่อย)

ผมนั่งลงไปที่พื้นและจับเข้าไปที่แก้มซ้ายและครางออกมา.

“มึงมันไอ้เหี้ย สารเลว มึงกำลังทำกับกูเหมือนกับว่ากูเป็นขี้หรอ?ไอ้แห้ง!”

ผัวะ!

ปาร์คโกซางเตะเข้ามาที่ผม

“อัค!”

ลมออกจากปากของผม และผมก็ม้วนอยู่กับพื้น.

กับความเจ็บปวดเพื่อความยุติธรรมมาพร้อมกับน้ำที่ไหลเต็มปากของผมและมีสภาพเหมือนกับขี้แบบนี้งั้นหรอ? เขาคิดว่าผมอ่อนแอดังนั้นเขาจึงใช้ความรุนแรงเพื่อให้ผมกลัวเขา.

‘ฉันควรจะเรียกซิลไหม?หรือว่าจะขู่เขาด้วยปืน?’

ความคิดเหล่านี้วิ่งผ่านเข้ามาในใจของผม

“กูไม่ชอบมึงมาแต่แรก แกล้งทำเป็นรู้ทุกอย่างและคอยบงการด้วยปากของมึง”

ปาร์คโกชางที่กำลังขู่อยู่ดูเหมือนว่าเขากำลังสร้างอำนาจในกลุ่ม มันเหมือนกับเด็กม.ต้นเขาทำกันยังไงยังงั้น?

เมื่อเขายืนยันอำนาจของเขาแล้วดูเหมือนว่าเขาจะเป็นเจ้านายและคนอื่นก็เป็นขี้ข้า

“อัค อัค อัค…” (เสียงกำลังร้อง/สำลัก)

เมื่อสถานการณ์ระเบิดไปถึงจุดที่รุนแรงหญิงสาวก็เริ่มร้องไห้.

มันเป็นการดีที่จะทำต่อหน้าหญิงสาวที่เป็นเหยื่อคนหนึ่ง!มันทำให้ผมรู้สึกลำบากใจมากขึ้นสิ่งที่ผมต้องทำคือการเรียกซิลออกมาและยิงไปที่หูของไอ้โง่นั่น

“ได้โปรด ได้โปรด อย่าสู้กัน.”

ดูเหมือนหนุ่มมหาลัยจะรู้สึกตัวแล้ว แต่ตาทั้งหมดจับจ้องไปที่ปาร์คโกซาง

“มันเกี่ยวอะไรกับมึง ไอ้เหี๊ย.”

“ผม ผม…”

“สวมใส่.”

ในมือขวาของปาร์คโกชางดูเหมือนกับเป็บดาบ เมื่อเห็นใบมีดสีน้ำเงินหนุ่มมหาลัยก็ถอยหลังออกไปสองสามก้าว

“อะไร คุณกำลังทำอะไร?!”

“การทำแบบนี้จะเป็นการเพิ่มระดับความคำคัญของผู้นำ ทุกคนที่มีปัญหาออกมา.”

มันกลายเป็นความเงียบเกิดขึ้น แน่นอนหนุ่มมหาลัยและสาวน้อยก็เหมือนกับไก่กินน้ำผึ้ง

‘เขาต้องการที่จะสร้างลำดับโดยการต่อสู้? ชายคนนี้บ้าไปไหน?’

ไม่ว่าจะชอบหรือเกลียดเราก็ต้องอยู่ด้วยกันเพื่อให้รอดชีวิตและเขาต้องการที่จะสู้?

ตอนแรกผมคิดว่าจะเรียกซิลและเอาปืนขู่เขา

แต่ชายคนนี้เป็นอันธพาล

แม้ว่าการต่อสู้จะกลายเป็นทางตันแต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาแก้แค้นตอนไหนในภายหลัง

บนหัวของเขาคงเต็มไปด้วยความคิดที่จะทำอะไรบางอย่างกับสาวน้อย คนที่มีความต้องการทางเพศไม่สามารถที่จะเก็บอารมณ์ของเขาเอาไว้ได้

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเขาควบคุมเราได้อย่างสมบูรณ์ ปาร์คโกชางหันความสนใจไปที่ชายอายุ30ด้วยความรู้สึกของเขา

“นี่ แก.”

“…”

ชาย30ไม่ตอบ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เขาไม่แม้แต่จะห้ามปาร์คโกชางเลย

“เกี่ยวกับแก? แกมีปัญหาไหม?”

“…”

“แม่งเอ้ย ตอบฉันมา!”

คุณสามารถเปลี่ยนบรรยากาศด้วยมีด

ชายวัย30ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาหหรือความกลัวเลยและตอนนี้เนื่องจากมันเป็นความภาคภูมิใจของปาร์คโกชางก็ไม่สามารถที่จะถอยกลับได้แล้ว ปาร์คโกชางเดินเข้าไปหาชายคนนั้นและจับไปที่ใบหน้าของเขา.

“ทำไมไม่ตอบ?แกเป็นใบ้หรอ? ได้เอาแพมเพิดมาด้วยหรือป่าว ถ้าไม่ตอบอย่างน้อยก็พยักหน้า.”

ถ้าเขาพยักหน้ามันก็จะเป็นสัญญาณของความจำนนและเรื่องทั้งหมดนี้จะจบลง แม้กระทั้งปาร์คโกชางก็ไม่ต้องการให้เกิดเรื่องแบบนี้

และในขณะนั้น

ชวิ้ง!

มือขวาของชายคนนั้นก็เคลื่อนไหวแบบสายฟ้าแลบไปที่ปาร์คโกชาง นิ้วชี้และนิ้วกลางก็จิ้มเข้าไปในดวงตาของปาร์คโกชาง

“อะไร นี่มันเหี้ยอะไร!”

ปาร์คโกชางงงงวยและแขนของเขาก็ถูกหมุนไปด้านหลังของเขา

“การจะเอาตาของปลาออกเป็นเรื่องง่ายมาก.”

ในที่สุดชายปากหนักคนนั้นก็ได้พูดบางอย่างที่น่าขนลุก

ชายคนนั้นพูดกับปาร์คโกชางด้วยใบหน้าเยือกเย็น

“ผู้ชาย,ผู้หญิง,เด็กหรือคนแก่ทำได้ทุกคน ในการใช้นิ้วมือทั้ง5จกเข้าไปในลูกตา อย่าไงก็ตามมันไม่ใช่ใช้กันได้ทุกคน ที่ไม่มีความพยายาม.”

คำพูดที่ทื่อและสำเนียงเปล่งๆ เหมือนกับคนจีนที่พยายามจะพูดเกาหลี.

“คุณคิดยังไงกับผม? คุณคิดว่าผมจะเป็นเหมือนคนอื่นที่ลังเลที่จะทำร้ายคนอื่นๆ?”

“แมร่ง แกพูดอะไรของแกได้คนจีนครึ่งเกาหลีสารเลว.”คำพูดของเขายังข่มขู่อยู่ แต่เสียงของเขาก็เบาลง.

“คุณไม่ได้พูดว่า ‘เรามาตั้งคนสั่งงานกัน’?”

“อะไร เกิดอะไรขึ้นถ้าฉันจะทำแบบนั้น?”

เสียงของปาร์คโกซางเริ่มสั่นๆ

ชายคนนั้นยิ้มเย็นบนปากของเขา

“เข้ามาหาผม”

“แก แกไอ้สารเลว? แกไม่เห็นสิ่งนี้? แกคิดว่าฉันล้อเล่น?”

ปาร์คโกชางใช้คลื่นดาบของเขาข่มขู่อีกครั้ง

“ผมรู้ ดังนั้นผมจึงบอกให้เข้ามาหาผม”

“นั่นมันเชี่ยอะไรไอ้เลว…!”

ความตึงเครียดค่อยๆหายไป!

“อืม เราไม่ควรจะหยุดเรื่องนี้?”

หนุ่มมหาลัยเข้ามาถามผมอย่างรอบคอบ ผมสั่นหัว

“ปล่อยให้พวกเขาทำกัน”

“อะไร?”

“เขาจะไม่เข้าไปหาชายคนนั้น.”

ผมบอกเขาเกี่ยวกับประเภทของปาร์คโกชาง

“คนประเภทนี้จะไม่สู้ถ้าเขาคิดว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเอาแต่ข่มขู่.”

มันเหมือนกับคนที่เป็นพวกรังแกของเด็กมัธยม พวกเขาจะระรานต่อคนที่สู้เขาไม่ได้ พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะสู้กับคนอื่น

แม้ว่าอันธพาลจะไม่ได้วางเป้าหมายกับทุกคนที่กรีดร้องและเรียกตำรวจและไม่สู้ พวกเขาจะดูดเลือดกับคนที่กลัวพวกเขามากเท่านั้น นั่นแหละคือเป้าหมายของพวกเขา

“แม่ง ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่สามารถฆ่าแกได้เช่นกัน คิดให้ดีๆ.”

ตามที่คาดการณ์ปาร์คโกชางเอาดาบกลับไปที่หลังของเขาและเราทุกคนคิดว่าสถานการณ์กำลังจะจบในไม่ช้า.

“ฉันบอกให้เข้ามาหาฉัน.”

คำพูดที่เล็ดลอดออกมาทำให้ปาร์คโกชางหันหลังกลับด้วยความแปลกใจ.

ผมกำลังประสาทหลอน?ผมรู้สึกเหมือนกับมีพลังชั่วร้ายล้อมรอบตัวชายคนนั้น.

“ไอ้สารเลวแกอยากจะไปหวันจริงๆสินะ!”

“คุณไม่ควรที่จะรับผิดชอบกับคำพูดที่คุณคายออกมาหรอ?”

เหงื่อเม็ดเป้งของปาร์คโกชางไหลออกมา

‘คำว่า ‘ฉันไม่ควรแตะต้องชายคนนี้’ อาจจะกำลังวิ่งผ่านหัวเขา.’

“นี่ เดี๋ยวก่อนเราไม่ควรที่จะสู้กับคนอื่นๆ เราควรจะหยุดมันที่นี่?”

ปาร์คโกชางพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะไม่แสดงความกลัวออกมา

“ฉันจะนับ1-10.” ชายคนนั้นพูด. “ถ้าคุณไม่เข้ามาแล้วผมจะควักลูกตาคุณออก ผมเกลียดคนที่ไม่รักษาคำพูด.”

“เฮ้ ตอนนี้ฉันได้บอกแล้วว่าเราจะหยุดแค่ตรงนี้.”

“1, 2, 3, 4…”

ในขณะที่ตัวเลขเริ่มไหลออกมาใบหน้าของปาร์คโกชางก็เต็มไปด้วยความสยอง แม้แต่คนที่เฝ้ามองก็ด้วย

แต่ปาร์คโกชางคืออะไร คนที่น่ากลัวที่สุดคือชายคนนั้น

“…9, 10.”

สุดท้ายปาร์คโกชางก็ไม่สามารถที่จะโจมตีได้ ดาบในมือของเขาสั่นเหมือนกับใบไม้ต้องสายลม

จ้องไปที่ชายคนนั้น

“นี่เป็นคำเตือนครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของคุณ.”

และชายคนนั้นก็หันไปรอบๆ

ใบหน้าของปาร์คโกชางว่างเปล่าเหมือนกับเพิ่งออกมาจากนรก

‘มันเป็นคนนั้น!’

คนอื่นที่ได้คะแนนสูงนอกจากผม ผมแน่ใจว่าต้องเป็นคนนั้น