Chapter 10 Training
Chapter 10 Training
เยี่ยมตอนนี้ผมพร้อมแล้วในการลองยิง5นัดกระสุนลูกโดดและตัวกระสุนที่ผมซื้อมันทำมาจากเหล็กซึ่งมีน้ำหนักต่างกัน ผมต้องทำความคุ้มเคยในการยิ่งลูกกระสุน.
‘งั้นก็มายิงกันเลย.’
กระสุนลูกโดดใส่เข้าไปในลำกล้อง แล้วผมก็มองไปที่ต้นไม้ซึ่งห่างออกไป20เมตร
ผมคิดว่ามันจะอึดอัดแต่การโหลดลูกกระสุนนั้นง่ายมาก คุณเพียงแค่ใส่มันเข้าไปในลำกล้องก็เท่านั้นแหล่ะ ง่ายมาก ปืนสมัยใหม่ต้องใช้ดินปืนและปลอกกระสุนเมื่อเข็มชนวนแทงไปมันถึงจะยิงออกได้ แต่การใช้กระสุนเวทย์มนตร์ไม่ได้ใช้ดินปืนดังนั้นจึงง่ายมาก
ผมนั่งลงในท่า ‘นั่งยิง’ แล้วเอาท้ายปืนประทับไว้ที่ไหล่.
ผมลองปรับองศาสองสามทีเพื่อความแน่นอนของเป้าหมาย ผมหยุดหายใจแล้วยิง
ปังง-
และมันก็มีเสียงเล็กๆ แต่ไหล่ของผมรู้สึกเจ็บ.
แพรก! (เสียงต้นไม้หัก)
และเปลือกต้นสนก็ปลิวออกมาหลังจากโดนลูกโดด
‘ฉันรู้สึกถึงการดีดกลับของแรงต้านน้อยกว่าปืน K2 ที่ผมใช้ในกองทัพ ฉันคิดว่ามันคงจะไม่มีความรุนแรงเท่าไรนัก.’
แน่นอนว่ามีข้อได้เปรียบในเรื่องนี้
‘เนื่องจากปืนมีน้ำหนักเบาและการเกร็งกล้ามเนื้อก็ไม่แน่นเท่าที่ควรแม้ว่าจะไม่ได้เข้าสู่ตำแหน่งที่เหมาะสมแต่การถ่ายน้ำหนักมันก็ทำให้ภาพออกมาดูดี แม้ว่าเสียงมันจะเบา เพราะว่ามันไม่ใช้ดินปืน แต่มันเสียงมันก็ไม่ดังมากเท่าไรนัก’
ผมเดินเขาไปใกล้ต้นสนเพื่อตรวจสอบมันอย่างใกล้ชิด ความรู้สึกเหมือนกับต้นไม้ถูกเจาะเข้าไป.
ถ้ามันมากขนาดนี้ก็คงพอที่จะฆ่าคนได้เลย
ถ้าผมเน้นไปที่จุดสำคัญผมอาจจะฆ่าลิงแดงได้ในนัดเดียว.
“ซิล”
-เมี๊ยว
ผมพูดเรียกซิล.
“เก็บกระสุนที่ผมพึ่งยิงออกไป.”
-เมี๊ยว
ซิลหายตัวไปอย่างรวดเร็วและกลับมาพร้อมกับลูกระสุนปืนที่อยู่ในปากของเธอพร้อมกับวางมันลงบนมือของผม.
“อ่า แน่นอน…”
ตามที่คิดไว้ลูกกระสุนบุบบี้อย่างสมบูรณ์ การใช้ซ้ำทำไม่ได้แน่นอน แน่นอนว่าผมต้องเป็นสไนเปอร์หนึ่งนัด.
ผมเดินออกไปจากต้นสนเป้าหมายของผม
ปัง.
คราวนี้มันไม่ได้โดนต้นสน
“ไปเก็บมันมาซิล.”
ซิลเอากระสุนที่ผมยิงกลับมา คราวนี้โชคดีที่รูปร่างของมันสมบูรณ์ เมื่อเห็นว่ามันมีสิ่งสกปรกมากมายแน่นอนว่ามันต้องตกลงบนพื้นดิน.
‘ขอบคุณพระเจ้า ทุกอย่างมีค่า.’
“ซิลที่น่ารัก บางทีคุณอาจจะรู้ระยะห่างระหว่างที่กับต้นสนต้นนั้น?”
-เมี๊ยว?
ซิลส่ายหัวของเธอ
‘อ่า ซิลไม่เข้าใจความหมายของระยะทาง.’
ผมเอาโทรศัพท์ออกมาและกดเข้าไปในแอปวัดระยะทางในเครื่องของผม.
“นี่ นี่คือ1เซนฯและ100เซนฯเท่ากับ1เมตร รับมันไปตอนนี้เลย?”
-เมี๊ยว!
ด้วยคำตอบที่มั่นใจซิลทำคำตอบไว้ที่พื้น
41.
แม้ง มันห่างไปแค่41เมตรและผมไม่สามารถที่จะยิงมันถูกได้ ต้นไม้ที่ใหญ่ขนาดนั้น?
‘เป้าหมายของฉันไม่ดีมากๆ.”
อีกครั้งปืนK2ที่ผมใช้ในกองทัพเป็นอาวุธสมัยใหม่และก้าวหน้าไปด้วยวิทยาศาตร์ ในทางกลับกันปืนเวทย์มนตร์ที่ผมได้มันค่อนข้างเก่ามาก กระสุนมันเป็นแบบกลมแน่นอนว่าความถูกต้องมีไม่มากท่าไร.
ผมต้องยิงหนึ่งครั้งได้หนึ่งศพ แต่ความแม่นของปืนเป็นปัญหา สิ่งเดียวที่ไว้ใจได้ตอนนี้คือซิล
“ซิล.”
-เมี๊ยว?
“ถ้าผมยิงปืนออกไปคุณสามารถใช้พลังของคุณบังคับทิศทางให้มันไปโดนต้นไม้นั่นได้ไหม?”
-เมี๊ยว
ซิลพยักหน้า
“เอาหล่ะ.เมื่อผมยิงมันออกไปแล้วคุณใช้พลังของคุณบังคับให้มันเข้าไปในที่เดิมที่ผมเคยยิงเมื่อกี้นี้.”
-เมี๊ยว!
“โอเค ผมจะยิงแล้วนะ.”
ผมเอาลูกกระสุนเข้าไปในลำกล้องและมองไปยังตำแหน่งเดิม โดยไม่ต้องเล็งมันมากนักก่อนที่จะเกี่ยวไกทันที.
ปัง!
ในขณะที่กระสุนออกซิลก็บินออกไป
พลัก! (ตึง)
จากนั้นก็มีเสียงหนักๆเกิดขึ้นเสียงของมันสะท้อนไปทั่ว มันโดนที
ผมวิ่งเข้าไปและตรวจสอบต้นสน น่าเสียดายที่มันมีร่องรอยของกระสุนนัดแรกที่ยิงโดนอยู่.
“เราทำได้!”
เกี่ยวกับเรื่องนี้มันมีความถูกต้องและดีจริงๆ ถ้าผมสามารถใช้ความช่วยเหลือของซิลแล้วแบบนั้นเมื่อผมมีกระสุน100นัดมันก็เข้าเป้า100นัด ปัญหาต่อไปคือพลังของซิลที่ใช้มัน.
“ดูสกิล.”
-อัญเชิญสปิริต (สกิลหลัก). สปิริตลมขั้นต่ำกำลังถูกใช้อยู่
*เลเวล 1: เรียกใช้ระยะเวลา 2 ชั่วโมง (เวลาที่เหลือ: 1 ชั่วโมง 29 นาที.)
เมื่อเวลาอัญเชิญขึ้นคุณสามารถเรียกคืนใหม่ได้ภายใน 10 ชั่วโมง.
เวลาที่เหลือของการอัญเชิญได้ลดลงมากดังนั้นผมจึงขอซิล
“ซิลมันใช้เวลากี่นาทีแล้วตั้งแต่ที่ผมเรียกคุณมา?”
ซิลเขียนลงบนพื้น
17.
นั่นหมายความว่าผมใช้เวลาของซิลไปถึง14นาที! ผมใช้พลังของเธอมากเกินไป.
‘บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ได้รับ?’
กระสุนลูกโดดที่ออกจากปืนมันพุ่งด้วยความเร็วและมีพลังมาก มันทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าใช้ลมเพื่อที่จะเปลี่ยนทิศทางของกระสุนมึนจึงใช้พลังมาก.
และมันก็แค่ระยะทาง41เมตรเท่านั้น ถ้ามันมีความยาวมากขึ้นและซิลสามารถใช้พลังได้น้อยลงทิศทางก็จะเปลี่ยนไปอย่างมาก อย่างไรก็ตามการที่จะตามกระสุนในระยะสั้นมันต้องใช้พลังมาก.(เพื่องง อันนี้หมายความว่าถ้ายิงไกลๆโอกาศที่จะใช้พลังก็น้อยเพราะว่ามันมีแรงต้านของลูกกระสุนด้วย แต่นี่มันระยะสั้นลูกกระสุนมันเลยยังพุ่งไปไม่สุดแรงเลยทำให้ต้องใช้พลังมาก)
‘หากมีเพียงแค่1หรือ2สกิลแล้วมันจะพอต่อการต่อสู้…’
เมื่อการยิงหนึ่งครั้งใช้เวลา 14 นาที เท่ากับว่าผมยิงได้8นัดเท่านั้น
ในสถานการณ์นี้หากมีศัตรูหลายตัวผมจะใช้สกิลนี้ไม่ได้
เมื่อการอัญเชิญสิ้นสุดลงผมต้องรอมันถึง10ชั่วโมงในการจะเรียกครั้งต่อไป สกิลนี้มีโทษมากเกินไป.
“ไม่มีทางอื่นเลย?”
ผมนั่งลงและผ่อนคลายขณะใช้ความคิด
ความแม่นยำของปืนเวทย์มนตร์ไม่สูงมากนัก ผมจะต่อสู้ได้อย่างในเมื่อผมไม่สามารถจะยิงโดนต้นสนที่ห่างออกไป41เมตรเท่านั้น?พลังของซิลเป็นสิ่งสำคัญ ไม่มีความคิดดีที่ออกมาเมื่อผมคิดถึงมัน.
ในท่านั่งยิงผมใส่กระสุนเข้าไปและเล็งใส่ต้นสน
-เมี๊ยว
ซิลที่นั่งติดกับผมและกำลังแกว่งหางไปมา.
ตอนนี้ ผมได้คิดอะไรบางอย่างอยู่ นักแม่นปืนจะมีคนคอยบอกทิศทางไม่ใช่หรือ?
มันเหมือนกับผมเป็นนักแม่นปืนและซิลเป็นพลชี้เป้า แต่ผมไม่แน่ใจว่าพลชี้เป้าคนนั้นจะน่ารักเหมือนตัวนี้ไม๊.
“ซิล ถ้าผมยิงออกไปคุณคิดว่ามันจะโดนต้นสนไหม?”
-เมี๊ยว
เธอพยักหน้า
“เธดคิดว่ามันจะสามารถโดนจุดเดิมจากครั้งก่อนไหม?”
คราวนี้เธอส่ายหัว
“ตรงนี้?”
ซิลบินมาตรงหน้าด้วยท่าทางน่ารักเธอย้ายปลายกระบอกปืนไปทางซ้ายเล็กน้อย
“มันจะดีถ้าผมยิงตรงนี้?”
-เมี๊ยว
เธอพยักหน้า
‘เอาหล่ะ งั้นก็ต้องลองปล่อยมันไป?’
เพื่อไม่ทำให้เกิดการเบี่ยงเบนห่างจากเป้าหมายที่ซิลตั้งไว้ผมได้ทำใจให้สงบและจดจ้องสมาธิ*โดยไม่เคลื่อนไหวให้มากที่สุดและผมก็กลั้นใจยิง.
(TN:ความจริงแล้วมันเขียนว่าเชื่อหัวใจและหลอดเลือด แต่ผมคิดว่ามันเป็นการเตรียมการก่อนจะยิงในระหว่างที่หัวใจของเขายังเต้นแรงอยู่.)
ปังง-ซ่าา!
มันโดนต้นสน ราวกับว่ามีความสุขซิลบินไปรอบๆหัวของผม.
ผมวิ่งเข้าไปดูเพื่อเช็คมันทันที
“ว้าว!”
การยิงครั้งแรกถูกดึงออกมา
“นี่แหละ!”
นี่เป็นวิธีที่จะทำให้ซิลเสียพลังงานน้อยที่สุดและยิงร้อยตายร้อย!
“ซิล ความนี้ผมจะหลับตายิง คุณปรับกระบอกปืนให้ผมเสร็จแล้วผมจะยิงออกไปนะ!.”
-เมี๊ยว
ห่างออกไปจากต้นสนผมใส่กระสุนเข้าไปและหลับตา ผมยกปืนขึ้นและชี้ไปยังทิศทางอื่นๆ.
ตอนที่ผมเหนี่ยวไกผมรู้สึกว่าซิลปรับกระบอกปืนให้เล็กน้อย.
ปังง-ผลัก!
ผมตรวจสอบอีกครั้งทันทำให้ตาผมเบิดกว้าง จนถึงตอนนี้มันมีเพียงจุดเดียวเท่านั้น นั่นเท่ากับว่าผมยิงจุดเดิมซ้ำกันสองนัด!ผมยังสามารถลดการใช้พลังของซิลได้ด้วย.
การเปลี่ยนทิศทางของกระสุนไม่ถูกต้อง เพียงแค่ย้ายตำแหน่งเล็กน้อยก่อนจะยิงปืนออกไปมันใช้พลังไม่มากนัก นี่คือคำตอบ.
ไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องเล็งเอง!
“เรามาทำมันอีกครั้งเถอะ!”
“เมี๊ยว!”*
(TN: Rawsบอกว่าทุกครั้งที่ขานมันจะตอบ -เมี๊ยวทุกครั้ง.)
เวลานี้ผมถือปืนอยู่และวิ่งด้วยความเร็วเต็มพิกัด.
ในขณะที่วิ่งผมก็เอากระสุนใส่ในลำกล้อง.
“ลุยเลย!”
ด้วยพลังทั้งหมดของผม ผมได้กระโดดและหันปากกระบอกปืนไปทางต้นสน.(กระโดดนอนยิง)
แน่นอนว่ามันเป็นเป้าหมายที่ไม่ได้วิเศษนัก แต่ผมเหนี่ยวไก.
ขณะเดียวกันซิลก็ปรับกระบอกปืนให้ไปยังทิศทางที่ถูกต้อง
ปัง ซ่าา!
ตากระสุน!(มันเขี้ยนว่า Eye Bullet ผมไม่เข้าใจเลยแปลตรง/ไรต์)
“เยี่ยม!”
ผมยกหมัดของผมและร้องดีใจ
ดังนั้นแล้วผมสามารถใช้ยิงร้อยตายร้อยได้แล้ว ไม่ว่าจะยังไง การที่จับคู่ที่ดีที่สุดระหว่างซิลและปืนก็สุดยอด
ติดตามได้ที่>>เพจ<<
