AST บทที่ 80 - รอยจูบ อวี้เหอ

บทที่ 80 - รอยจูบ อวี้เหอ

การสนทนาระหว่างชิงสุ่ยและไป๋ลี่จิงเว่ยยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ การพูดคุยในช่วงเวลาสั้นๆนี้ ทำให้ชิงสุ่ยได้ขยายขอบเขตความรู้ของเขาและเข้าใจในสิ่งต่างๆมากมาย เช่นการรับรู้ถึงสถานที่สำคัญที่มีชื่อเสียงและนิกายที่แข็งแกร่งและตระกูลต่างๆจากอาณาจักรชางหลางไม่ว่าจะเป็น นิยายกระบี่สวรรค์ หุบเขากำยาน นิกายโสมนัสสา และนิกายกระบี่ไพศาล

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในขณะที่ไป๋ลี่อูเฟิงยังคงนั่งเงียบตั้งแต่ต้นจนจบ ชิงสุ่ยสามารถบอกได้เลยว่าเขานั้นเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจในตัวเองอย่างยิ่ง และหากใช้คำพูดเพียงไม่กี่คำก็สามารถยั่วยุอูเฟิงได้

ก่อนที่ปู่และหลานทั้งคู่จะจากไป อูเฟิงหันกลับมาและมองไปที่ชิงสุ่ยพร้อมกับว่า "ข้านั้นคงเชื่อมั่นในตัวเจ้าได้ในอนาคต"

ชิงสุ่ยยังคงแสดงออกถึงรอยยิ้มขณะที่เขากำลังจะเดินออกจากโต๊ะกินอาหาร พร้อมทั้งนำกระบอกเพลิงเมฆาไปเก็บไว้ในดินแดนห้วงมิติก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!!

ชิงสุ่ยยื่นมือขึ้นไปและเคาะประตูห้องของอวี้เหอ ก่อนที่ประตูจะเปิดออกและเขาก็เดินเข้าไป ชิงสุ่ยค้นพบว่าอวี้เหอนั้นยืนอยู่ข้างหน้าต่าง และแล้วเขาก็เดินเข้าไปหาอวี้เหอ ช่วยไม่ได้เลยที่ชิงสุ่ยจะสัมผัสถึงความรู้สึกที่น่าดึงดูดใจของอวี้เหอ เพียงแค่รูปร่างที่สง่างามของเธอนั้นถึงกับทำให้ชิงสุ่ยต้องยับยั้งชั่งใจ

"ว่าแต่เจ้ากับชายชราคนนั้นเป็นคนคุ้นเคยกันหรือเปล่า?" อวี้เหอถามด้วยความประหลาดใจ

"ไม่ ข้าเองนั้นไม่เคยรู้จักพวกเขามาก่อนเลยจนกระทั่งวันนี้ มันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือว่าพี่สาวอวี้จะดูเรื่องเกี่ยวกับไป๋ลี่ จิงเว่ย"

ทุกครั้งที่ชิงสุ่ยเรียก พี่สาวอวี้ เขารู้สึกราวกับถูกมีดทิ่มแทงเข้าเข้าไปในหัวใจของเขา เขาทำได้เพียงแค่ถอนหายใจด้วยความเศร้าหมอง

"ไป๋ลี่ จิงเว่ย? เจ้าบอกว่าชายชราคนนั้นคือไป๋ลี่ จิงเว่ยเช่นนั้นรึ" คนสนิทของอวี้เหอตะโกนร้องด้วยความตกใจ

ชิงสุ่ยมองไปที่เธออย่างสงสัย และแล้วหัวใจของเขาก็เติมเต็มไปด้วยความสงสัยทั้งหมด

เมื่อมองไปที่การแสดงออกท่าทางงุงงนในใบหน้าของชิงสุ่ย เธอรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังรอคำอธิบายจากเธอ เธอจึงตอบไปว่า "ข้าเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่ข้าเคยได้ยินมาก่อนว่าหัวหน้านิกายกระบี่สวรรค์ที่มาจากอาณาจักรชางหลางนั้นมีชื่อว่า ไป๋ลี่ จิงเว่ย แต่ข้าไม่ทราบมาก่อนเลยว่าคนที่เข้ามาในก่อนหน้านี้นั้นคือเขาเอง "

นิกายกระบี่สวรรค์!!!!!! ชิงสุ่ยถึงกับกระวนกระวายใจ ก่อนหน้านี้เขาได้เรียนรู้สิ่งต่างๆจากไป๋ลี่ จิงเว่ย เรื่องผู้ที่มีอำนาจบารมีอยู่เบื้องหลังอาณาจักรชางหลางนั้นตกอยู่ในมือของนิกายกระบี่สวรรค์ และที่สำคัญนิกายกระบี่สวรรค์นั้นเป็นนิกายใหญ่ที่สุดใน 81 เมืองที่อยู่ในมหาทวีปเมฆามรกต

และแล้วความจริงก็ปรากฏ ชิงสุ่ยตระหนักว่าสิ่งที่เขาได้ยินนั้นเป็นความจริง และชายชราคนนั้นอาจจะเป็นผู้นำของนิกายกระบี่สวรรค์ แม้ว่าจุดตันเถียนและเส้นลมปราณของเขานั้นได้รับบาดเจ็บ แต่ความกดดันที่เขาปล่อยออกมานั้นถือได้ว่าโดดเด่นกว่าเหวินเหรินอูซวง ถ้าหากจุดตันเถียนของเขานั้นไม่ได้รับบาดเจ็บ…….

"จากรูปลักษณ์ของชายชราก่อนหน้านี้ ยิ่งทำให้ความเป็นไปได้นั้นสูงมาก ทุกอย่างนั้นตรงกับข่าวลือแบบทางด้านรูปลักษณ์ ไม่ว่าจะเป็นชายชราที่ใจดีและมองการณ์ไกลและอุดมไปด้วยสติปัญญา ว่ากันว่าเขามีความสัมพันธ์กับผู้มีอำนาจหลากหลายคนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งทักษะในการมองเห็นความสามารถของผู้อื่นได้อย่างถูกต้องและแม่นยำ"อวี้เหอกล่าว

คำพูดของอวี้เหอทำให้ชิงสุ่ยถึงกับต้องนึกย้อนจะไปถึงคำพูดของไป๋ลี่จิงเว่ยที่มีต่อเขา เป็นไปได้หรือไม่ที่ชิงสุ่ยจะสามารถคว้าโลกทั้งใบไว้ในมือเขาได้?ตัวของชิงสุ่ยเองนั้นยังไม่มั่นใจเลยว่าเขาจะสามารถทะลวงผ่านชั้นที่ 4 ไปได้แม้จะผ่านไปอีก 6 ปีก็ตาม หรือว่าไป๋ลี่จิงเว่ยจะคิดและเข้าใจผิดเอง?

"พี่สาวอวี้ ท่านทราบเรื่องความแข็งแกร่งของนิกายกระบี่สวรรค์หรือไม่?"

อวี้เหอนั้นไม่อาจทราบเรื่องนี้ได้ แล้วในขณะที่เธอกำลังคาดคิดเธอก็เอนตัวและนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ขาที่เรียวสวยทรงสง่างามวางอยู่บนขาอีกข้างหนึ่ง การเคลื่อนไหวของเธอนั้นปลดปล่อยเสน่ห์ที่เกินต้านทานออกมา

นั่งมองดูไปยังสายตาอันแข็งชื่อของชิงสุ่ย อวี้เหอถึงจะต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย ชิงสุ่ยจึงรีบขยับสายตาออกไปอย่างเขินอาย "ข้าไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่ท่านนั้นสวยและงดงามขนาดนี้ มันทำให้ข้าเกรงว่าข้านั้นไม่อาจทนได้ต่อไป

อวี้เหอถึงกับพูดไม่ออกแล้วจ้องมองดวงตาของชิงสุ่ย เด็กน้อยคนนี้นั้นเต็มไปด้วยความคิดที่แปลกประหลาดและคำพูดแต่ละของพวกเขานั้นช่างหวานและรื่นรมย์ "อะไร? เจ้าหมายถึงอะไรที่ไม่สามารถจะทนได้ต่อไป"

" มันช่างเหมือนกับการที่มีปลาดำวางอยู่ข้างหน้า แต่ท่านนั้นได้รับอนุญาตให้แค่มองมันแต่ไม่อาจกินมันได้ นี่จึงเรียกว่าความรู้สึกที่ไม่สามารถทนต่อไปได้" ชิงสุ่ยอธิบาย

"ทำไมท่านถึงไม่ยอมให้ข้ากินล่ะ"ชิงสุ่ยกล่าว

อวี้เหอหน้าแดงขึ้นในขณะที่ดวงตาของเธอนั้นเปิดกล้องยิ่งขึ้น " เจ้ายังต้องการจะกินข้าอยู่สินะ? ไปตายซะเถอะ!!"บางทีมันอาจเป็นเพราะว่าชิงสุ่ยนั้นได้ให้เป็นประโยชน์กับเธอในอดีต แปลจากคำพูดของชิงสุ่ยมันทำให้อวี้เหอโกรธเขา

ชิงสุ่ย ทำตัวราวกับเป็นคนโง่ที่ไม่ได้สนใจการกระทำของเธอ ชิงสุ่ยก้าวไปข้างหน้าและดึงอวี้เหอเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขา

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นฤดูหนาว แต่ภายในห้องนั้นอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ อวี้เหองั้นสวมชุดผ้าคลุมที่บอบบางมากและเมื่อร่างกายของเธอนั้นสัมผัสเข้ากับตัวของชิงสุ่ย ความอบอุ่นในร่างกายของเขานั้นก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของเธอ ความรู้สึกนั้นทำให้หัวใจของเธอนั้นบีบเต้นอย่างรุนแรงซึ่งตัวของเขาเองนั้นก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

มือทั้งสองข้างของเขานั้นวางบริเวณเอวที่เรียวขอดของอวี้เหอ และริมฝีปากของเขานั้นเคลื่อนที่เข้าหาริมฝีปากของอวี้เหออย่างเป็นธรรมชาติ และเริ่มจูบเธอเบาเบา

อวี้เหอนั้นตกอยู่ในอาการตกใจ และเธอยังเปิดปากของเธอโดยไม่เจตนา

ชิงสุ่ยไม่รู้ว่าตัวเขาเองนั้นทำอะไรอยู่แต่เขายังคงเก็บเธอไว้ และเริ่มใช้ลิ้นของเขานั้นสำรวจริมฝีปากและลิ้นของอวี้เหอ ในขณะที่เขาเริ่มออกแรงกดตัวของอวี้เหอให้เข้ามาใกล้และกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น

"วู้ วู้!!!!"

ช่วงเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วก่อนที่พวกเขาทั้งสองนั้นจะแยกจากกัน

"อ้าก(ไอ) อ้าก(ไอ)"อวี้เหอเกือบจะหยุดหายใจ

"พยายามที่จะทำให้ข้าหายใจไม่ออก"ใบหน้าของอวี้เหอเงินกลายเป็นสีแดงและริมฝีปากของเธอนั้นบวมขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากการจูบก่อนหน้านี้ ซึ่งทำให้เธอดูงดงามยิ่งกว่าแต่ก่อน ชิงสุ่ยจะเริ่มเอนปากเข้าหาเธออีกครั้ง

" เจ้าเด็กนิสัยเสีย ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!!!" อวี้เหอตะโกนด้วยความเขินอาย

ชิงสุ่ยปล่อยมือของเขาที่อยู่บริเวณเอวของอวี้เหอ มันช่วยไม่ได้ที่ทำให้เขาคิดย้อนกลับไปถึงริมฝีปากที่นุ่มนวลเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมของเธอ ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้น เขาก็ได้เห็นความซับซ้อนที่เกิดขึ้นภายในดวงตาของอวี้เหอ

มันเกิดอะไรขึ้นกับข้า ทำไมข้าถึงให้เด็กนิสัยเสียคนนี้ใช้ประโยชน์จากข้า แล้วการจูบก่อนหน้านี้มันหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดข้านั้นถึงไม่ต่อต้านมัน? พวกเราไม่อาจทำเช่นนี้ได้ต่อไป มันมีแต่ใจแย่ลง ความคิดทั้งหมดถ่าโถมเข้าสู่ในใจของเธอ

"ข้าขอโทษ ข้าชอบท่าน และข้าคงชอบท่านมากจริงๆ"