ตอนที่ 16 ตำราโบราณ

ฉางหยางและหลางหลู่เออร์ ได้เดินมาถึงหน้าโรงเตี๊ยม ทั้งสองได้เดินเข้าไปที่โต๊ะ ทำให้ผู้คนในโรงเตี๊ยมมองมาที่หยางฉางด้วยความชื่นชม

“ไอ้หนุ่มนั้นไม่เบาเลยวะ ถึงกับพาหญิงสาวที่สวยขนาดนี้ มาเดินเที่ยวเล่นถึงที่นี่ได้”

“พ..วกเจ้าสัมผัสของระดับการบ่มเพาะของหญิงสาวที่อยู่ข้างไอหนุ่มนั้นได้ไหม มันไม่ธรรมดาเลยนะนั้น” ผู้ฝึกวรยุทธที่กำลังมองดูทั้งสองพูดออกมาอย่างตื่นตระหนก

“ชะ..ใช้แล้วอายุขนาดนี้ แต่ระดับการบ่มเพาะถึงกับอยู่ในชั้นปราณนิมิตรขั้นที่หกเลยที่เดียว ข้าคิดว่าอนาคตของหญิงสาวผู้นี้ไม่อาจจินตนาการได้เลย” ผู้ฝึกวรยุทธอีกคนกล่าว

เสี่ยวเอ้อได้เห็นทั่งสองเดินไปที่โต๊ะ ก็รีบเดินไปหาพร้อมกับพูดออกไปอย่างนอบน้อม “ไม่ทราบว่าคุณชาย และคุณหนูต้องการสั่งอะไรหรือไม่ ขอรับ”

ฉางหยางรีบพูดขึ้นก่อนพร้อมด้วยความหิว “เอาอะไรที่อร่อยๆ มาให้ข้าก็ได้”

หลางหลู่เออร์มองไปที่ฉางหยางนิดหนึ่ง ก็จะกล่าวกับเสี่ยวเอ้อ “ข้า ขอเนื้อหมูป่าย่าง เครื่องดื่มเอาอะไรก็ได้ที่อร่อยที่สุดในร้านของเจ้ามา แล้วคิดเงินกับคนที่อยู่ข้างข้า”

“ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไปจัดเตรียมให้ทันที” เสี่ยวเอ้อกล่าวก่อนจะรีบเดินจากไปทันที

เมื่อเสี่ยวเอ้อเดินจากไป หลางหลู่เออร์ หันหน้ามามองฉางหยาง ก่อนจะถามออกไปอย่างงุนงง “เจ้าโง่หรือเปล่า ทำไมถึงได้ซื้อกล่องเน่าๆ นั้นมา มันราคาแพงมาก แถมก็ไม่รู้ด้วยว่าอะไรอยู่ข้างในนั้น”

เมื่อได้ยินที่หลางหลู่เออร์กล่าวออกมา ฉางหยางก็พูดเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้ารู้สึกว่าของที่อยู่ข้างในนี้มันต้องเป็นประโยชน์ต่อข้าแน่หากข้าสามารถเปิดมันออกมาได้”

“เจ้ามันบ้า ใช้ความรู้สึกซื้อสมบัตินี่นะ มีเงินเท่าไรเจ้าก็ไม่พอหรอก เจ้าเพียงแต่จะได้ขยะกลับมาเท่านั้น” หลางหลู่เออร์ กล่าวพร้อมดูถูก

เมื่อเห็นเสี่ยวเอ้อเดินถืออาหารมาฉางหยางก็กล่าวออกไป “เอาละพวกเรามากินกันก่อนค่อยคิดหาวิธีเปิดอีกที่ อีกอย่างข้าต้องการที่พักด้วย ข้านั้นได้นอนที่พื้นดิน มาเป็นเวลานานแล้วข้าอยากสัมผัสเตียงนุ่มๆสักคืนบ้าง”

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วฉางหยางและหลางหลู่เออร์ก็ได้เดินมาถึงห้องหนึ่ง ภายในห้องตกแต่งด้วยข้าวของธรรมดา แต่ก็หรูหราสำหรับฉางหยางที่นอนพื้นมาอย่างยาวนานเป็นอย่างมาก

“เอาละ มาดูกันว่าอะไรที่อยู่ข้างในนั้น” ฉางหยางกล่าว พร้อมกับค่อยๆหยิบกล่องโบราณสีน้ำตาลออกมา

เมื่อหยิบกล่องโบราณออกมา จากนั้นก็ครุ่นคิดถึงวิธีที่จะเปิดอยู่ซักพัก ลองอัดพลังปราณเข้าไป ลองลูบไปตามกล่องอย่างช้าๆ ลองเอามือไปเคาะที่กล่อง “ป๊อกๆ” แต่ก็ไม่ได้ผล

หลางหลู่เออร์ที่กำลังเห็นฉางหยางเอาไปมือไป ลูบไล้กล่องและเคาะไปที่กล่อง ก็อ้าปากค้างทันที พร้อมกับพูดออกไป

“เจ้าบ้า เจ้าอย่าบอกนะว่านั้นก็คือวิธีเปิดกล่องใบนี้ของเจ้า ถ้าหากทำแค่นี้เปิดกล่องได้ มันก็เปิดได้ไปนานแล้ว”

เสียงหัวเราะแห้งๆ ดังขึ้นพร้อมกับฉางหยางกล่าวด้วยความเขินขาย “จริงของเจ้า ข้าก็ลืมนึกไป”

ในขณะนั้นเองฉางหยางก็นึกถึงเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นลำริมแม่น้ำ แล้วค่อยๆจัดเรียงเหตุการณ์ ก็เอะใจขึ้นมาทันที “หรือว่ามันจะต้องใช้เลือดในการเปิด”

พอพูดแล้วฉางหยางก็เอาปากกัดไปที่นิ้วมือ พร้อมกับเลือดที่มีพลังลมปราณเปลวเพลิงทมิฬอยู่ในนั้น ก็หยดลงบนรูปตาที่กำลังเปิดอยู่ข้างหน้ากล่อง ดวงตาที่อยู่บนกล่องค่อยดูดซึมเลือดเข้าไปพร้อมกับเปล่งแสงสีดำสว่างออกมาจากดวงตา ที่ภายในดวงตาปรากฏสัญลักษณ์ เปลวไฟขึ้น และจากนั้นกล่องค่อยๆเปิดออกมา หมอกกระจายออกมาจากในกล่องโบราณทำให้ไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นได้

เหตุการณ์ที่เกินขึ้นนี้ทำให้หลางหลู่เออร์และฉางหยางจองมองอย่างไม่ละสายตาจากล่องโบราณใบนี้

เมื่อหมอกค่อยๆ จางหายไปได้ปรากฏสิ่งที่ทำให้ทั้งสองตกตะลึงไปตามกัน เพราะข้างในนั้นมันก็คือหนังสือเก่าแก่เล่มหนึ่ง ที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเลย แต่ที่ปกหนังสือ ได้เขียนคำที่ทำให้ฉางหยางถึงนิ่งค้างอยู่เป็นเวลานาน นั้นก็คือ “หมื่นสวรรค์ ทัณฑ์สายฟ้า”

ฉางหยางได้ครุ่นคิด “นี้มัน รึว่ามันจะมีความเกี่ยวข้องกับคัมภีร์กายาหมื่นสวรรค์”

ขณะที่ฉางหยางกำลัง ครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงของหลางหลู่เออร์ดังขึ้น “ไหน เอามาให้ข้าดูหน่อยว่ามันคืออะไร เร็วเข้าๆ”

ฉางหยางที่กำลังมองดูหลางหลู่เออร์ทำท่าทางเหมือนเด็กที่กำลังเรียกร้องขอขนม จากนั้นเขาก็ยื่นตำราโบราณให้พร้อมกับสายหน้า

“ปัง”

เสียงประตูห้องพักเปิดออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับชายวัยกลางหลายคนเดินเข้ามา คนที่นำหน้านั้นมีระดับการบ่มเพาะชั้นปราณบรรจบขั้นที่แปดเลยทีเดียว ใช่แล้วชายวัยกลางคนนี้ ก็คือ หลางชิงเหอนั้นเอง

หลางชิงเหอ พอมาถึงก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ได้อยู่กับบุตรสาวของตนเองบนเตียงนอน ทำให้รู้สึกโกรธอย่างมาก และกล่าวออกมาพร้อมกับจิตสังหาร

“ไอ้หนู แกเป็นใครถึงมาอยู่กับลูกสาวของข้าได้”

หลางชิงเหอที่กำลังกลับมาจากป่าหมอก ก็พาบุตรสาวของตนเองแวะเข้าเมืองเทียนตี้ เพื่อพาไปกินข้าว แต่ปรากฏว่าขณะที่หลางชิงเหอกำลัง สอบถามข่าวของคลื่นพลังแปลกประหลาดที่ตนรู้สึกได้ก่อนหน้านี้ หลางหลู่เออร์ก็ได้หลบหนีออกมา ทำให้หลางชิงเหอแรงสั่ง บ่าวที่มาด้วยให้ตามหาอย่างเร่งด้วย

แต่พอหาไปสักพักก็ไม่เจอ ทำให้หลางชิงเหอคิดว่าบุตรสาวของตนเองนั้น คงได้กลับไปที่โรงประมูลของตระกูลรอตนอยู่ที่นั้นแล้ว แต่กลับเป็นว่าบุตรสาวของตนเองเดินมาพร้อมเด็กหนุ่มคล้ายขอทาน เดินเข้ามาขายผลึกสวรรค์ ทำให้หลางชิงเหอเร่งรีบให้คนไปสืบหาที่อยู่ของบุตรสาว จนมารู้ว่าอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้

เมื่อเห็นบิดาของตนเองหลางหลู่เออร์ก็กล่าวด้วยความงุนงง “อ้าว ท่านพ่อ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร”

“ข้าก็มาตามหา เจ้านี่ไง”

“ทำไมท่านพ่อถึงมาตามหาข้าละข้าก็แค่เดินเที่ยวเล่นเท่านั้นเอง” หลางหลู่เออร์ตอบออกไป

“เที่ยวเล่น! แล้วเจ้ามาอยู่ที่นี่กับไอ้หนูสวะได้อย่างไร” หลางชิงเหอกล่าวด้วยความโกรธ

“ข้าแค่เจอเขาระหว่างทางเท่านั้นเอง” หลางหลู่เออร์รีบตอบออกไป

“หลู่เออร์มานี้ ข้าจะสอนบทเรียนให้มันเสียหน่อย ว่าหากมายุ่งกับบุตรสาวของข้ามันเป็นเช่นไร” หลางชิงเหอกล่าวเดินไปข้างและ ปลดปล่อยพลังลมปราณออกมา

“อย่านะท่านพอเขาไม่ทำอะไรข้าสักหน่อย แถมเขายังดูแลข้าอย่างดีด้วย” หลางหลู่เออร์กระโดดพุ่งตัวไปขว้างไว้บิดาของตนพร้อมกับกล่าวอย่างอ้อนวอน

“นิ.....นี่เจ้าถึงกับปกป้องมันเลยรึ” หลางชิงเหอถึงปล่อยจิตสังหารกดดันฉางหยาง

“ข้าไม่ทำอะไร บุตรสาวของท่านเลย ข้าก็แค่ถามทางและบุตรสาวของท่านก็นำทางข้าไปเท่านั้น  และข้าก็แค่ตอบแทนที่บุตรสาวของท่านนำทางให้เท่านั้น” เมื่อเห็นเช่นนี้ฉางหยางก็รีบอธิบายทันที

“ใช่แล้วท่าพ่อ ข้าแค่นำทางให้เขา และเขาก็แค่ตอบแทนด้วยการเลี้ยงกับข้าวข้าเท่านั้น” หลางหลู่เออร์รีบกล่าวเสริมฉางหยางทันทีพร้อมส่งสายตาเขียวปัดไปที่ฉางหยาง

“ตอบแทน นี่หรือตอบแทน โดยการที่พวกเจ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองพร้อมกับนั่งใกล้ชิดกันขนาดนี้เนี้ยนะ”

เมื่อได้ยินบิดาของตนกล่าวเช่นนี้หลางหลู่เออร์ถึงกับใบหน้าปรากฏรอยแดงจ่างๆ เนื่องจากได้ลืมไปสนิทเลยว่า ได้อยู่กันสองต่อสองกันบุรุษในห้องเป็นครั้งแรกยกเว้นบิดาของตนเอง และได้กล่าวอย่างเขินอายเล็กน้อย

“ท่านพ่อข้า ก็แค่อยากรู้ว่าเขาเอาผลึกเพลิงสวรรค์มาจากที่ไหนเท่านั้นเอง มีแค่นั้นเอง”

“ก็ได้ ไอ้หนูวันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก็แล้วกัน อย่าให้ข้าได้รู้อีกว่าเจ้ามายุ่งกับบุตรสาวของข้า ไม่เช่นั้นข้าจะสอนบทเรียนราคาแพงให้กับเจ้าเอง หลู่เออร์กลับ” หลางชิงเหอกล่าวเสร็จก้เดินออกจากห้องทันที

หลางหลู่เออร์มี สีหน้าที่เคร้าหมอง พร้อมกับมองไปที่ฉางหยาง ก่อนจะกล่าวขอโทษและยื่นตำราโบราณให้กับฉางหยาง

“ข้าขอโทษ เจ้าแทนท่านพ่อของข้าด้วย”

จากนั้นคนตระกูลหลางก็ออกจากห้องพักพร้อมกับหลางหลู่เออร์ไปทันที หลงเหลือแต่เพียงฉางหยางที่มีใบหน้าเรียบนิ่ง และบ่มพึมพำออกมา

“นี่ซินะพลังยอมเหนือทุกสรรพสิ่ง ข้าจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ และจะไม่ให้ใครมาดูถูกข้าอีก”