AST บทที่ 20 – ระดับของโอสถทิพย์
บทที่ 20 – ระดับของโอสถทิพย์
หลังจากที่ซือถูปู้ฝานและเหล่าคนติดตามได้เดินทางจากไป ชิงหลัวพาชิงจือ ชิงสุ่ยและเยาวชรุ่นที่ 3 ที่ติดตามมาบางส่วนกลับสู่บ้านตระกูลชิง แม้ชิงสุ่ยอยากจะรู้วัตถุประสงค์ที่แท้จริงเกี่ยวกับผู้คนที่มาจากเมืองร้อยไมล์ว่าพวกเขาเหล่านั้นมาที่นี้ด้วยเหตุผลอันใด และพวกเขามาเพื่อกระทำการใด ชิงสุ่ยทำได้เพียงระงับความอยู่รู้อยากเห็นเอาไว้
ขณะที่เขากำลังก้าวเข้าสู่ภายในบ้านตระกูลชิง ชิงสุ่ยกับหยุดนิ่งทันใด เขาได้พบกับใบหน้ารอยยิ้มอันแสนคุ้นเคยจากระยะไกล ชิงอี้ได้กลับมาแล้ว!
“ท่านแม่ ท่านแม่กลับมาแล้ว!” ชิงสุ่ยเผยร่องรอยความสุขขณะวิ่งเข้าหาชิงอี้พร้อมทั้งสวมกอดเธอในทันที มันเป็นเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ขณะนี้ชิงสุ่ยนั้นมีส่วนสูงเท่ากับไหล่ของชิงอี้แล้ว
สายตาของเขานั้นจ้องมองไปยังความงดงามของแม่ของเขา ชิงสุ่ยไม่อาจพรรณนาถึงความรู้สึกที่ออกมาจากเบื้องลึกในจิตใจได้ อายุที่เพิ่มขึ้นไม่อาจทิ้งร่องรอยบนใบหน้าของเธอได้ ชิงอี้ยังคงเหมือนเดิมเช่กเช่น 5 ปีก่อน ไม่ว่าจะเป็นความคิด ทุกอย่างที่เธอทำก็ยังคงทำเพื่อชิงสุ่ย
ในอดีตตอนที่ชิงสุ่ยยังเป็นเด็ก เขาใช้ชีวิตส่วนใหญ่ภายใต้อ้อมกอด การดูแลของชิงอี้ ตอนนี้เขาได้เติบโตขึ้นมาก เขาตั้งใจจะเป็นคนที่ปกป้องชิงอี้แทน เขาต้องการทำให้เธอรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเขา
“ชิงสุ่ย แม่กลับมาแล้ว โอ้โห ลูกสูงขึ้นมาเลย ลูกเกือบจะสูงกว่าแม่แล้วนะ ในที่สุดเจ้าก็จะเป็นผู้ใหญ่แล้ว” ชิงอี้ขยี้แก้มของชิงสุ่ยพร้อมทั้งเอาใบหน้าเข้าชิดใกล้กับชิงสุ่ย ชิงอี้ขดริมฝีปากเล็กน้อยขณะที่เธอยิ้มหวานออกมา พร้อมทั้งกล่าวว่า “กลับบ้านเรากันเถอะ”
“ท่านแม่ ท่านยังคงเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก!” พวกเขาต่างรู้สึกเหมือนไม่เคยถูกแยกจากกัน ชิงสุ่ยเดินจับมือชิงอี้อย่างมีความสุขขณะเดินผ่านลานที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่
ชิงอี้ตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของชิงสุ่ย หลังจากที่เธอมองดูรอยยิ้มอันขบขัน ชิงสุ่ยนั้นอยู่ในความรับผิดชอบของเธอ ร่วมทั้งต้องคอยสนับสนุนเขาอีกด้วย ชิงอี้เป็นห่วงเรื่องต่างๆในอนาคตมาก “อืม ลูกแม่ยังคงติดอยู่ที่ พลังปราณบ่มเพาะขั้นที่ 3 เช่นเช่นเมื่อ 5 ปีก่อน แต่หากเทียบกับตอนที่เจ้าไม่สามารถบ่มเพาะพลังได้ นี้คงเป็นของขวัญจากสวรรค์แสนล้ำค่าที่ทำให้เจ้าก้าวหน้าได้ถึงอาณาจักรพลังปราณนักรบขั้นที่ 3”
“อย่างน้อย มันก็ทำให้ข้าพึงพอใจแล้วมีความสุข!” ชิงอี้กล่าวอย่างไร้กังวล รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า
ทางด้านชิงสุ่ยเองนั้นกลับเป็นกังวลอย่างมากเนื่องจากความจริงก็คือเขาไม่สามารถก้าวผ่านจุดนี้ไปได้ แม้ว่าเขาจะสามารถเพิ่มพูนจำนวนรอบในการโคจรพลังปราณจาก 36 รอบ ได้ถึง 48 รอบ ภายในช่วงเวลา 5 ปีที่ผ่านมา แต่ด้วยพลังที่ไม่เพียงพอและแสนจะต้อยต่ำของเขานั้นทำให้เขาไม่อาจก้าวออกไปเผชิญโลกกว้างได้ แม้เพียงคิดจะยืนอยู่บนจุดสูงสุดแห่งเมืองร้อยไมล์มันยังคงเป็นได้เพียงเรื่องตลกขบขันยามสนทนางานเลี้ยงเท่านั้น
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่จะสามารถปกป้องคนที่เขาต้องการปกป้องได้ ชิงสุ่ยมองไปยังชิงอี้และกล่าวสาบานอย่างเงียบๆว่า “แม้ว่าทั้งโลกจะต้องเป็นศัตรูกับข้า ข้าจะไม่มีวันยอมให้ท่านแม่ต้องเป็นทุกข์อีกเด็ดขาด”
“ชัวเอ่อ เจ้าจะก้าวข้ามระดับพลังขั้นที่ 4 ได้หรือไม่นั้นไม่เป็นไรหรอก เนื่องด้วยอายุเจ้า แม่จะสอนเจ้าเกี่ยวกับการทำธุรกิจเองแล้วกัน? ด้วยสติปัญญาของเจ้า เจ้าจะต้องการเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยได้ในอนาคตอย่างแน่นอน อย่างน้อยนะเจ้าจะได้กินอยู่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย” ชิงอี้กล่าวออกมาพร้อมน้ำเสียงปานกลาง เธอเป็นห่วงว่าถ้าเธอจริงจังมากเกินไปอาจส่งให้ชิงสุ่ยกังวลใจเกี่ยวกับระดับขั้นพลังของเขาเอง ซึ่งชิงสุ่ยเองนั้นได้ตำหนิตัวเองอย่างทุกข์ทรมานผ่านความเงียบ
หากชิงสุ่ยใช้ชีวิตอยู่บนความทุกข์ มีหรือที่แม่ของเขาจะมีความสุขได้ แม้ว่าความปรารถนาในชีวิตของเธอนั้นยังไม่ถูกเติมเต็ม แต่อย่างน้อยชิงสุ่ยก็เหมือนกับได้รับพรมามากพอแล้ว
ชิงสุ่ยยิ้ม เพื่อสิ่งที่แม่ของเขากล่าวเกี่ยวกับการบรรลุขั้นที่ 4 นั้น จะต้องเป็นเคล็ดวิชากายาบรรพกาล ขั้น 4 เป็นแน่
แต่คงไม่มีใครเข้าใจปัญหามากกว่าตัวเขาเอง ชิงสุ่ยนั้นไม่ต้องการที่จะใช้ชีวิตที่แสนเรียบง่ายอย่างมหาเศรษฐี เขาสังเกตได้ว่าชิงอี้จะคอยระมัดระวังไม่ให้สิ่งใดก็ตามทำร้ายความภาคภูมิใจของเขา ชิงสุ่ยนั้นต้องการที่จะบอกความลับแก่ชิงอี้มาก แต่จะมีคนสติดีๆที่ไหนจะเชื่อคำพูดเขา
“แต่ ยังไงข้าก็ควรบอกความแข็งแกร่งที่แท้จริงให้ท่านแม่ได้รับรู้” ชิงสุ่ยคิดวิธีที่ดีที่สุดในการบอกแก่ชิงอี้
“ท่านแม่ ในเวลานี้ตระกูลซือถูจากเมืองร้อยไมล์ต้องการสิ่งใดจากตระกูลชิงของเรา?” ชิงสุ่ยตัดสินใจถามชิงอี้ เขารู้ว่าเขาจะต้องได้รับคำตอบเป็นแน่ ชิงอี้เลือกที่จะไม่ปกปิดความลับนั้น
“เจ้าพวกโลภมากนั้นต้องการเห็นหลินจือ 1000 ปีที่เรามี” ชิงอี้ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
ชิงสุ่ยตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่า “เห็ดหลินจือ 1000 ปี” ในโลกก่อนหน้านี้ของเขานั้น แม้แต่เห็ด 100 ปี นั้นก็หาได้ยากยิ่งแล้ว ใครจะคาดคิดว่าเขาจะได้พบเจอเห็ดหลินจือ 1000 ปีในที่แห่งนี้
แม้จะอยู่ในโลกแห่งคิวชู โอสถวิญญาณนั้นหาได้ยากยิ่ง ในร้านโอสถภายในหมู่บ้านตระกูลชิงนั้น หาได้อย่างมากสุดก็เป็นโอสรอายุประมาณ 100 ปีเท่านั้น หากออกไปหาตามพงไพรต่างๆต้องใช้โชคเป็นอย่างมากที่จะได้พบกับโอสถที่มีอายุมากกว่า 200 ปี
“ท่านแม่ แล้วเราจะจัดหาโอสถ 1000 ปี ในระยะเวลาสั้นๆได้เยี่ยงไร” ชิงสุ่ยถามออกไปเนื่องจากเห็นสีหน้าอึดอัดใจของชิงอี้
“โอสถที่อายุ 100 ปีจนกระทั่งโอสถ 800 ปี นั้น ตราบใดที่พวกมันมีอายุไม่ถึง 1000 ปี พวกมันยังมีโอกาสพวบ่อย หากโอสถเหล่านั้นอายุเกินกว่า 1000 ปี พวกมันจะถูกจัดอยู่โอสถที่มีมูลค่าสูงมาก ความแตกต่างของพวกมันจะถูกแบ่งแยกจากมูลค่าและชนิด แต่ยังถูกแบ่งโดยคุณภาพของมันอีก ยกตัวอย่างเช่น ผู้ปรุงโอสถมักจะปรุงเม็ดโอสถเพื่อเพิ่มอัตราการบ่มเพาะพลังปราณหรือแม้กระทั่งยึดอายุของบุคคลคนหนึ่งได้ ในระหว่างการปรุงโอสถทิพย์เหล่านี้อยู่นั้นจะต้องเป็นไปตามส่วนผสมที่กำหนดไว้เท่านั้น หากผู้ปรุงโอสถใช้ เห็นหลินจือ 999 ปี แทนเห็ดหลินจือ 1000 ปี สุดท้ายผลที่ได้รับส่วนจะต้องเป็นความล้มเหลวจากผลของยาที่หายไป”ชิงอี้ยิ้มอย่างช้าๆขณะให้ความรู้กับชิงสุ่ย
“ส่วนผสมที่ล้ำค่า? ส่วนผสมทั่วไป? ส่วนผสมถูกแยกตามอายุ? ถ้าเป็นเช่นนั้น จะเป็นอย่างไรถ้าส่วนผสมนั้นมีอายุถึง 10,000 ปีล่ะ?” ชิงสุ่ยถามด้วยความอยากรู้ ชิงสุ่ยนั้นอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับการค้าขายโอสถในตระกูลชิง ดังนั้นชิงอี้คือบุคคลที่ชิงสุ่ยควรปรึกษามากที่สุด
“เม็ดโอสถและเหล่าโอสถจะถูกจำแนกโดยระดับของมันโดยเริ่มจากระดับทั่วไป ระดับล้ำค่า ระดับหยก ระดับราชันย์ ระดับมหาราชันย์ ระดับจักรพรรดิ ระดับตำนาน และ ระดับพระเจ้า” ชิงอี้อธิบายต่อโดยไม่เปิดโอกาสให้ชิงสุ่ยถามต่อ “นอกจากนั้นจะแบ่งพวกมันโดยมูลค่า โดยจะขึ้นอยู่กับอายุของเหล่าโอสถนั้นๆ เช่น โอสถ 100 ปี ระดับทั่วไป กับ โอสถ 900 ปีระดับทั่วไปนั้น ราคาก็จะแตกต่างกันค่อนข้างมากเกินไป พวกมันจึงจะถูกจัดด้วยระดับโดยอายุอีกด้วย
→ 0-999 ปี เทียบได้กับ ระดับทั่วไป
→ 1000-2999 ปี เทียบได้กับ ระดับล้ำค่า
→ 3000-4999 ปี เทียบได้กับ ระดับหยก
→ 5000-6999 ปี เทียบได้กับ ระดับราชันย์
→ 7000-7999 ปี เทียบได้กับ ระดับมหาราชันย์
→ 8000-8999 ปี เทียบได้กับ ระดับจักรพรรดิ
→ 9000-9999 ปี เทียบได้กับ ระดับตำนาน
→ 10,000 ปี และมากกว่านั้น เทียบได้กับ ระดับพระเจ้า
“ชัวเอ่อ ทำไมเจ้าดูสนใจในเหล่าโอสถและสมุนไพรพวกนี้นัก” ชิงอี้หัวเราะอย่างรู้สึกภาคภูมิใจในตัวลูกชายของเธอเป็นอย่างยิ่งและมีความสุขที่เขานั้นมีสติปัญญที่ยอดเยี่ยมมาก
“ลูกไม่ได้ชอบพวกมันสักหน่อย ฮ่า ฮ่า” ชิงสุ่ยยิ้ม
ชิงอี้พลันสีหน้าเศร้าใจขณะถอนหายใจ “สำหรับโอสถนั้น แม้ว่าเราจะได้โอสถที่แสนล้ำค่าหรือระดับขั้นสูง มันก็ไร้ประโยชน์ หากพวกเราไม่อาจจะใช้มันได้ ซึ่งโดยปกตินั้นเราจะนำมันไปขายในราคาที่สูง หรือนำไปแลกเปลี่ยนเป็นโอสถเสริมพลังปราณจากเหล่าผู้ปรุงโอสถ และแน่นอนว่าพวกมันต่างกดขี่ เอาเปรียบเรา ทำให้พวกเราขาดทุนบางส่วน”
ชิงสุ่ยเริ่มเห็นเส้นทางที่สดใสเมื่อได้ยินเกี่ยวกับนักปรุงโอสถ
ชิงสุ่ยรู้ว่าชิงอี้เคยถูกกดขี่เบียดเบียเอาเปรียบจากเหล่าคู่ค้าของเธอ ดังนั้นแล้วชิงสุ่ยจึงตัดสินใจไม่ถามอะไรต่อไปอีก
“พวกโอสถล้ำค่าเหล่านี้ คงไม่สามารถรับประทานโดยตรงได้เป็นแน่?” ชิงสุ่ยกล่าว เขารู้ว่าเมื่อตอนที่เขาอยู่ในโลกใบเก่าของเขา หากรับประทานโสมที่มีอายุมากกว่า 100 ปีโดยตรงแล้วนั้นมันจะส่งผลร้ายมากกว่าผลดี!!!