Chapter 2 Kim Hyun-ho (Part 2)

Chapter 2 คิมฮยอนโฮ (Part 2)

เมื่อผมเข้ามา ผมก็มาอยู่ในโลกที่ว่างเปล่า.

ผมอยากจะบอกว่านี้มันคืออะไร?

ผมหมายถึงตรงนั้น มันว่างเปล่าแล้วก็ไม่มีอะไรเลย.

ไม่มีหญ้า ไม่มีต้นไม้ ไม่มีสี ท้องฟ้าและอากาศก็มีแต่สีขาวทั้งหมด ไกลออกไปจนหาขอบไม่ได้ บรรยากาศค่อนข้างหน้าขนลุก.

มันราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสีขาวข้างในใจของผม.

“นี่มันที่ไหนวะเนี่ย?”

มีวิธีไหนที่จะอยู่รอดได้? มันเหมือนกับว่าโลกทั้งหมดไม่มีอะไรเหลือเลย!

ผมมองไปรอบๆด้วยอาการช๊อค.

…ผมไม่สามารถที่จะหาสิ่งมีชีวิตอื่นๆรอบตัวผมได้เลย มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก.

‘นี่คือความฝัน.’

นั่นคือสิ่งที่ผมคิด.

เพราะมันเป็นอะไรที่จะพออนุโลมได้เมื่อมันเป็นความฝัน.

‘มันสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจน แต่ฝันของชายคนนี้ห่วยแตกมาก.’

เพราะว่ามันไม่เป็นความฝันที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน เมื่อผมทำใจได้ผมก็ลองก้มลงไปแล้วก็เอามือแตะไปยังพื้นสีขาวข้างล่างผม…

“ควย”

ปัง!

“อ้ากกก!”

ผมกลิ้งไปรอบๆหลังจากที่ใบหน้าของผมกระแทกเข้ากลับดิน.

“เวรเอ้ยทำไมมันยากยังงี้เนี่ยยย.”

พื้นที่สีขาวเหล่านี้เข้าใจได้อยาก อย่างน้อยมันก็หนักกว่าหัวของผม.

แล้วมันเป็น.

“ยินดีที่ได้รู้จักคุณผู้เข้าสอบฮยอนโฮคิม.”

“อะไร?!”

มันเป็นเสียงดังและก้องเหมือนกับพลังของวัยรุ่น.

ผมรู้สึกประหลาดใจและตกใจ.

ผมมองรอบ ๆ ตัว แต่ไม่สามารถหาเจ้าของเสียง.

‘หรือจะเป็นผี?’

ตามที่ผมคิดผมอาจจะโดนแม่มดแก่ๆจับมาขุนก็ได้ ผมกรีดร้องภายในใจ.

“คุณคือใคร ? ออกมาให้เห็นดิ!”

“ฉันอยู่ที่นี่.”

เสียงมาจากข้างบน ผมยกหัวของผมและจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.

จิตใจของผมก็ว่างเปล่า.

“เทวดา?”

ไมมีอะไรจะอธิบายได้ เขาเหมือนกับว่าหลุดออกมาจากภาพวาดของไมเคิลแองเจโร่ เขาไม่สวมอะไรโดยมีแค่ผ้าสีขาวบางๆคลุมไหลและหำที่โผล่ออกมาชะแว่บๆตรงนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกแหยงๆ.

“เทวดาจิงอะ?”

“นั่นคือฉัน.”

ไอ้เทวดาตัวเล็กๆที่กำลังบินลงมานี่มันเหมือนกับหนอนทอดชัด.

(TL: อยากรู้มันเป็นไรก็ลองไปดูกามเทพครับ ไอ้ตัวนี้ก็เป็นเหมือนกันแต่ไม่มีธนู)

อืม…

ผมได้แต่งง เทดามาเข้าฝันผมได้อย่างไง? ดังนั้นผมเลยถามขึ้น.

“บอกผมหน่อยสิงวดนี้ออกอะไร.”

“ฉันไม่สามารถบอกได้.”

ไอ้เทวดาตัวเล็กๆนี่มันบอกผมอย่างชัดแจ้งถึงสิ่งที่ผมถามพร้อมทั้งตบตูดโชว์อีกต่างหาก.

“เอาหล่ะๆ ยังไงก็แค่ต้องตื่นจากฝันนี่แหละ.”

“มันไม่ได้เป็นความฝัน.”

“ห๊ะ?”

“คุณก็ยืนยันแล้วด้วยการเอาหน้าผากกระแทกพื้น.”

คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมนึกได้.

“… แกเห็น?”

“ช่ายยย.”

เทวดาตัวน้อยได้เอามือทั้งสองข้างกุมปากและหัวเราะคิกคัก.

“ฉันเห็นว่าคุณกำลังพิสูจน์อะไรบางอย่างก่อนจะเอาหน้าผากกระแทกพื้นฉันเลยยังไม่พูดอะไรและรอดู.”

ใบหน้าของผมขึ้นสี.

‘อ่าา นี่มันน่าอายเป็นอย่างมาก กับการที่เราทำแบบนั้น! T^T’

“ถ้าหากผู้เข้าสอบฮยอนโฮคิมเอาหน้าผากกระแทกแล้วไม่เจ็บมันก็จะเป็นความฝันเมื่อคุณตื่น?”

ไอ้ตัวเล็กนั่นหัวเราะคิดคักทำเอาผมอยากจะเบิร์ดกระโหลกมันสักป๊าบ.

เทวดาตัวเล็กนั่นพูดต่อ.

“หรือคุณอยากจะลองอีกครั้งหนึ่ง?”

“ทำไม?”

“อืม ก็คุณพูดเกี่ยวกับหวยเมื่อกี้ไง?”

“ใช่ แกจะบอกฉันหรอ?”

“ไม่.”

ไอ้หนอนพดด้วงนี้ พ่อจะบี้ให้เละเลย.

“แต่ฉันจะให้คุณได้สัมผัสกับสิ่งที่คุณต้องการโดยการจับฉลากเลือกคู่ต่อสู้ของคุณ.”

“นั่นคืออะไร? หวยระยะยาว*?”

(TL: มันก็คือหวยธกส.นั่นแหละ)

“จริงจังหน่อย คุณอย่าพูดเกี่ยวกับเงินสิ.”

เลือดของผมเริ่มที่เดือดระอุ.

“… แล้วมันคืออะไร?”

“คุณอยากจะโดนฟ้าผ่า?”

…เปรี้ยง….

ผมก็ผงะ.

อะไรไอ้หนอนด้วงนี่มันไม่ได้แค่พูดกับผมรึ?แล้วตอนนี้มันจะเอาไฟฟ้ามาซ๊อตผมอีก?

“ไม่ต้องกลัวว่ามันจะตาย. เอาลาาน้าาา~~~!”

“เดี๋ยว!? ฉันไม่…!”

เปรี๊ยๆ! (เสียงไฟฟ้า)

“อ้ากก!”

สายฟ้าผ่าลงมาจากท้องฟ้าสีขาวนั่น ความรู้เหมือนกับโดนทอด พวกชิ้นไก่ทั้งหลายที่แม่ทอดมันต้องรู้สึกแบบนี้แน่ๆ!

“นี่ เป็นอย่างไรบ้าง?”

มันจะเป็นอะไร?!

“แกบอกว่ามันไม่พอที่จะฆ่า?!”

ผมตะโกนมันออกมาเนื่องจากความเจ็บปวดด้วยความเจ็บนี้ที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันเจ็บมากกว่าการฉีดยาตั้ง100เท่า!

“หากคุณคิดว่ามันคือสายฟ้าจริงๆแล้วหล่ะก็คุณก็จะได้เพราะความเจ็บปวด มันเจ็บไม่พอที่จะฆ่าหรอก.”

เทวดาน้อยสารเลวนี่กำลังพูดเรื่องไร้สาระด้วยการแสดงออกถึงความเบื่อหน่ายพร้อมทั้งกระพือปีกเล็กๆมาหยุดตรงหน้าผมอีก.

“คุณคิดว่าคุณจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดนี้ถ้าคุณอยู่ในฝัน?”

“……!”

คำพูดนี้จี้ใจดำผม.

ความไม่สบายใจเกาะกุมหัวใจของผม ถ้านี่ไม่ใช่ฉันหล่ะ?

“ผู้เข้าสอบฮยอนโฮคิม.”

เดี๋ยว……

ไอ้เลวนี้เรียกผมว่าผู้เข้าสอบตั้งแต่แรกเลยใช่มั๊ย? นี่หมายความว่า?

“ผู้เข้าสอบฮยอนโฮคิมได้รับการคัดเลือกจากสวรรค์ในการสอบเข้า.

“สวรรค์?”

พระเจ้า/เทพ*, พุทธ*, เต๋า/เด๋า (อย่างนึง)*, ความจริง*. มนุษย์เรียกพวกเราด้วยหลากหลายชื่อตามแต่จะเรียก*, ด้วยคำต่างๆเช่น*,มนุษย์ชาติ*, ที่จะกลายเป็นมนุษย์*, มันไม่ได้อยู่ในมิติเดียวอย่างที่มนุษย์เข้าใจ.

(礻申)(佛)(道 )(眞理)(命名)(形言)(人格 )(人格化)(崇拜）

(TL: เรียกด้วยหลากหลายแบบของจีน

(ノಠ益ಠ)ノ彡┻━┻

การแปลเหล่านี้เป็นการแปลตรงๆถ้ามีใครแปลได้ดีกว่านี้ก็บอกด้วย อย่างไรก็ตามนี่เป็นนิยายเกาหลีแต่เขาเขียนด้วยภาษาอังกฤษ…)

‘อะไรคือสิ่งที่มันพล่ามออกมา?*’

(TL: เขาไม่ได้พูภาษาจีนดังนั้นมันค่อนข้างสับสน.)

เทดายังคงอธิบายทั้งๆที่ผมไม่เข้าใจ.

“มันเหมือนกับพระเจ้าแต่เพื่อจะให้เข้าใจจะบอกว่าเทพจะง่ายกว่า.”

“งั้น...ด้วยคำพูดเหล่านี้ พระเจ้ามีพลังมากที่สุดใช่มั๊ย??”

“ใช่.”

“แล้วจะทดสอบออะไร?”

“การทดสอบนี้เป็นอะไรที่ยุ่งยากมาก คุณจะต้องต่อสู้และอาจจะตายได้.”

“มันยาก ฉันเลยอาจจะตาย?”

“ใช่”

“ไม่ ฉันจะไม่ทำมัน.”

ผมบอกเลยว่ามันโหดร้ายมาก.

พวกเขาบ้าไปแล้วหรือป่าว? พระเจ้า? เทดา? นั่นมันหมายความว่าคุณจะทำอะไรก็ได้?

ผมอาศัยอยู่ในที่ของผมอยู่ดีๆแล้วคุณก็พามาพร้อมทั้งสั่งให้ผมทำนู่นนี่นั่น?

เทวดาตัวน้อยยังมีหน้ามาบอกว่า “ผมอยู่ในฐานะลำบาก”.

“แต่คุณต้องทำมัน…”

“ทำไมถึงไม่ถามผมสักนิสสว่าอยากทำมั๊ย? พระเจ้า? ช่วยไปบอกพระเจ้าทีเถอะ เขาสามารถทำอะไรก็ตอนไหนที่อยากจะทำนี่.”

“ผมไม่สามารถบอกได้เมื่อคุณจบการทดสอบนี้ ผู้เข้าสอบคิมฮยอนโฮ คุณต้องทำมัน.”

“แล้วไง ผมไม่สนใจ.”

ผมพูดว่าไม่ทำแล้วพวกเขาจะทำอะไรได้ ถ้าผมยืนกระต่ายขาเดียว.

เทวดาตัวน้อยนี่จ้องมองผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ไอ้หนอนชาเขียวนี่ลอยเข้ามาในระยะสายตาของผม.

“คุณจะไม่ทำมันจริงอะ?”

“ใช่แล้ว ไอ้หนอนสารเลว.”

“จริงนะ?”

“จริงซิ.”

“งั้นสงสัยว่าคุณอยากจะโดนฟ้าผ่า?”

เมื่อเขาพูดถึงสายฟ้าผมถึงกลับสะดุ้ง เขาขู่ผม? ผมได้แต่นั่งคุกเข่าลง.

“ใช่แล้ว ไอ้สารเลว แม้ว่ามันจะตัวเล็กแต่เราก็ทำอะไรมันไม่ได้สินะ!”

“โอ้..นั่นหมายความว่าคุณจะตกหากคุณไม่ทำมัน?”

“สุดท้ายผมก็ต้องทำซินะ.”

ผมมองไปที่เทวดาที่กำลังทำท่าภูมิใจก่อนที่มันจะเปลี่ยนท่าทางเป็นห่วงเป็นใย.

“เราไม่ได้บังคับคุณ แต่เราให้โอกาศคุณขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเลือกทางไหน..นั่นเป็นทางเลือกผู้เข้าสอบฮยอนโฮคิม.”

“ใช่ แน่นอนว่าโอกาศนั้นก็มีสิทธิ์ที่จะตายได้ ไม่ขอบคุณนะ ไอ้เด็กน้อย”

“ว้าว หากคุณคิดว่าไม่มีทางเลือก ผมสามารถส่งคุณไปนรกได้เลยนะ…”

“นรก?”

ผมเข้าใจประโยคหลัง.

“เดี๋ยวๆๆ นี่กำลังขู่ฉันหรอ? ทำไมพูดหมาๆแบบนี้หล่ะ!”

“แน่นอนว่ามันไม่ได้มากอะไรนัก. คุณบอกคุณจะไม่เข้าทดสอบตามกำหนดการ ผมก็จะส่งคุณไปนรกแค่นั้น.”

“อย่าส่งฉันไปที่นรก! ส่งฉันกลับไปที่โลกเหมือนเดิม!”

เทวดาจ้องมองผมเหมือนกับว่าผมเป็นควาย.

“ผู้เข้าสอบฮยอนโฮคิม…. ผมคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ คุณไม่รู้จริงๆหรอ?”

“รู้อะไร?”

“คุณตายแล้ว เราเพียงแค่นำคุณมาไว้ที่นี่.”

“…. ห๋าา?”

“คุณไม่คิดมั่งหรอว่าเราควรจะนำคนที่ดีจริงๆมาไม่ใช่ลากเขามาและข่มขู่? ในขณะที่คุณบอกกับผมว่าผมเป็นเทวดา ผมไม่ได้เป็นปีศาจ.”

ความวิตกกังวลเริ่มครอบงำ.

อีกครั้งที่ผมคิดว่ามันเป็นฝันร้าย.

“สาเหตุการตายของคุณคือโรคหัวใจ คุณตายในขณะที่คุณนอนอยู่.”

เขาสมกับเป็นเทพจริงๆ.

“แกคิดว่าฉันจะเชื่อ?”

“แน่นอนว่าคุณหลับสนิทและตายลง.”

“ถ้าเป็นแบบอื่นเช่นถูกฟ้าผ่าตายฉันจะไม่เอะใจเลย ฉันเคยมีประสบการณ์เฉียดตายมาหลายครั้งแล้วทำไมฉันจะไม่รู้ ฉันไม่เคยมีอาการของคนเป็นโรคหัวใจ? ด้วยอายุของฉันโรคหัวใจ? ให้ตายเถอะ!”

“คุณจะต้องได้รับการกดดันบางอย่างก่อนที่คุณจะนอน…”

“…?!”

ผมประหลาดใจอย่างสมบูรณ์.

ผมจำได้.

แน่นอนว่าผมรู้สึกกดดันภายในใจ.

“มันเป็นกรรมพันธ์ บรรพบุรุษของคุณไม่เคยตายด้วยโรคหัวใจ?”

-----

อาจจะยังงงหน่อยนะครับ ตอนนี้ Eng ก็บ่นมาเหมือนกัน