The Trembling World ตอนที่ 16 การสังหารหมู่
จุดสำคัญที่สุดก็คือหลิวกำสามารถออกจากป้ายได้ในที่สุดและออกจากจัตุรัสได้สำเร็จ ซึ่งถูกห้อมล้อมไปด้วยซอมบี้ ตอนนี้เขารู้สึกถึงอิสรภาพที่เหมือนปลาว่ายน้ำในมหาสมุทรหรือนกที่มีอิสระในการบินบนท้องฟ้า
หลิวกำเชื่อว่าการใช้ทักษะฟรีรันนิ่งระดับโลกของเขา ร่างกายที่แข็งแรงและขาที่คล้ายโลหะผสม แม้ว่าจะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่อันตรายนี้ เขาสามารถอยู่รอดได้ เขาจะแข็งแกร่งขึ้น
ไม่ไกลออกไปมีซอมบี้หนึ่งตัวเดินเตร็ดเตรบนถนนและมันเดินเข้ามาใกล้ๆด้วยดวงตาที่บวมโตของมันหันมองไปทางซ้ายทางขวา มันได้ขึงตาที่สามารถส่งความหนาวลงไปถึงกระดูกสันหลัง ด้วยเลือดที่มุมปากและน้ำลายที่ไม่อาจจะหยุดไหล บังเอิญที่มันได้เห็นหลิวกำอยู่มุมหนึ่งของตามันและมุ่งหน้าไปที่เขาขณะที่ตะเบ็งเสียง
หลิวกำไม่ได้ลังเลที่จะมุ่งหน้าไปที่มันและด้วยการต่อยแบบไม่ออมแรงไปที่หัวของซอมบี้ หัวกลายเป็นหลุมมีเลือดออกเต็ม ซอมบี้เริ่มโยกเยกและมันเดินก้าวถอยหลัง หลิวกำชกตามไปด้วยอีกไม่กี่ครั้งและไม่นานสมองก็แตกออกเป็นชิ้นๆ หมอกสีดำออกจากร่างของซอมบี้และซึมเข้าสู่หลิวกำ
ไม่นานหลังจากนั้นซอมบี้ทั้งหมดที่กำลังเดินอยู่ใกล้ๆถนนถูกฆ่าโดยกำปั้นของหลิวกำ มันเป็นความสุขของการสังหารหมู่ที่เขากำลังประสบอยู่และเขาชอบมัน
จุดสำคัญในการเข้าสู่เกมประเภทนี้คือการค้นหาความรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้
“โอ้! พี่ชาย! ขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ” หลิวกำยังคงปรับตัวให้เข้ากับแขนขาของเขาและฆ่าซอมบี้ที่กระจัดกระจายอยู่เมื่อเสียงมาถึงหูของเขา มันมาจากดาดฟ้าของอาคารสี่ชั้นใกล้ๆ แสงจันทร์สว่างขึ้นบริเวณนั้น และหลิวกำอาศัยมันเพื่อที่จะมองดูบนขอบดาดฟ้ามีผู้เล่นชายอยู่ 5 คนและผู้เล่นหญิง 1 คน ยืนอยู่ รวมผู้เล่นทั้งหมด 6 คนได้มองมาที่เขา โบกมือให้และตะโกนมาที่เขา
ในประเภทของเกมซอมบี้ จำนวนของผู้เล่นหญิงต่ำมาก ตัวอย่างที่ดีก็คือกลุ่มของหลิวกำ ขณะที่ผู้เล่นทั้งสิบโผล่มา ทั้งหมดเป็นผู้ชาย
มันก็ยังไม่ทราบว่าทำไมกลุ่มเล็กๆของผู้เล่น 6 คนนี้ถึงขึ้นไปอยู่บนดาดฟ้า
“ให้ช่วยไหม?” หลิวกำถามกลุ่มผู้เล่นในการตอบกลับ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใกล้ชิดกับพวกนั้น หลิวกำมองดูอย่างรอบคอบในบริเวณใกล้เคียงของเขา และเขาพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการเพิ่มความเสี่ยงของเขาเพราะเขากลัวที่จะดึงดูดซอมบี้จำนวนมาก
ขณะที่เดินไปยังอาคาร ถนนเส้นนี้ถูกเคลียร์ซอมบี้อย่างสมบูรณ์ แม้ว่าหลิวกำจะระมัดระวัง เขาก็ไม่ได้เครียดเกินไป หากสถานที่แห่งนี้มีฝูงซอมบี้ขนาดเล็ก มันจะหยุดเขาไม่ได้อีกต่อไป สถานที่แห่งนี้ไม่ได้เหมือนจัตุรัสที่เป็นที่โล่ง และด้วยความสามารถในปัจจุบันของเขาและความสามารถฟรีรันนิ่ง เขาสามารถปีนขึ้นไปบนอาคาร แล้วกระโดดจากหลังคาไปอีกหลังคาเพื่อหลบหนี
“พวกเราติดอยู่บนดาดฟ้าตั้งแต่เข้าเกม และทางออกด้านล่างมีประตูเหล็กที่ถูกล็อคจากด้านนอก เราไม่สามารถุอดกุญแจและเปิดประตูได้ คุณสามารถช่วยเหลือเราเปิดประตูได้ไหม?” ผู้เล่นอ้วนอธิบายสถานการณ์ของเขากับหลิวกำ
“ผม? ถ้าผมช่วยคุณ ผมจะได้รับประโยชน์อะไร?” หลิวกำถามผู้เล่นในตึก อาคารขนาดเล็กที่ผู้เล่นอยู่มีบันไดภายนอกที่ไม่ได้มีซอมบี้ใดๆ ดังนั้นเพื่อที่จะเข้าถึงผู้เล่น หลิวกำต้องเดินไปที่ประตูเหล็กที่อยู่ด้านบนของบันได
พวกเขาค่อนข้างโง่ พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาสามารถใช้หน้าต่างและเครื่องปรับอากาศในการปีนลง?
“พวกเราได้ติดอยู่ที่นี่ตั้งแต่เริ่มเกม ดังนั้นพวกเราจึงไม่มีโอกาสที่จะได้รับของจากการฆ่า คุณต้องการประโยชน์อะไร?” ผู้เล่นอ้วนตอบคำถามหลิวกำ
“แล้วพวกเราให้เด็กผู้หญิงคนนี้กับคุณได้ไหม? เธอสวยมาก” ผู้เล่นอีกคนหนึ่งที่มีผมสีเขียวยืนอยู่ข้างๆผู้เล่นหญิงกล่าวติดตลกกับหลิวกำ
“นายต้องการตายใช่ไหม? ใครเป็นเด็กผู้หญิง? ฉันเป็นพี่สาวของนาย!” ผู้เล่นหญิงเพียงคนเดียวดึงหูของผู้เล่นผมสีเขียวและเริ่มดุด่าเขา
“พี่ชาย พวกเราติดอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน ได้โปรดช่วยเหลือเราที! ช่วยพวกเราเปิดประตูเหล็กหน่อย!” ผู้เล่นอีกคนก็เริ่มอ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากหลิวกำ
“เมื่อคุณเข้าเกม คุณเลือกอะไรเป็นอาวุธเริ่มต้นของคุณ? แสดงมันให้ผมดู ผมต้องการตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีการเตรียมกับดักที่ซ่อนไว้สำหรับผม” หลิวกำกล่าวหลังจากที่คิดได้เล็กน้อย
“ไม่มีทางแน่นอน! พวกเราติดอยู่ที่นี่จริงๆตั้งแต่เข้ามา ผมเลือกแท่งเหล็ก....” ผู้เล่นอ้วนสารภาพและโชว์แท่งเหล็กของเขา
“ผมเลือกมีดแมเชเท...”
“มีดแมเชเท…”
“มีดแมเชเท…”
"ผมมีระเบิดมือ..."
"ฉันยังมีระเบิดมือ..."
ผู้เล่นทั้งหกคนแสดงอาวุธเริ่มต้นของตนเองเพื่อแสดงให้เห็นว่าไม่ได้มีเจตนาร้ายหรือความคิดในการทำร้ายเขา
ความตั้งใจที่แท้จริงของหลิวกำคือต้องการให้พวกเขาแสดงอาวุธเริ่มต้นของพวกเขาเพื่อดูว่าเป็นผู้เล่นที่มีความซื่อสัตย์ ไม่ใช่เพราะเขากลัวพวกนั้น เขาสามารถบอกได้ว่าผู้เล่นเหล่านี้ไม่ใช่คนไม่ดี พวกเขายังไม่ได้สัมผัสกับความชั่วร้ายของมนุษย์ซึ่งแสดงให้เห็นตัวตนของตัวเองเมื่อเจอซอมบี้ หลิวกำยังมีความลับเมื่อเขาถามพวกนั้นให้เปิดเผยอาวุธ มันเพื่อผลประโยชน์ของพวกนั้น
“เอาอย่างนี้ ระเบิดมือสองลูก ถ้าคุณโยนระเบิดมือของพวกคุณมาให้กับผม แล้วผมจะพิจารณาว่าเป็นค่าตอบแทนในการช่วยเหลือพวกคุณ อย่าลืมว่าอย่าดึงแหวนของระเบิด!” หลิวกำเจรจาเงื่อนไขของเขา
ผู้เล่นหกคนด้านบนเริ่มโต้เถียงกันและหนึ่งในผู้เล่นโยนระเบิดไปมาบนมือ ภายใต้ความกดดันของเพื่อน เขาตกลงที่จะให้ระเบิดมือของเขา ผู้เล่นคนอื่นๆไม่เต็มใจที่จะยอมให้ระเบิดของเขา ผู้เล่นอ้วนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องนำแท่งเหล็กขึ้นมาเพื่อแลกกับระเบิดมือของผู้เล่นอีกคน จากนั้นพวกเขาก็โยนระเบิดสองลูกจากด้านบนของอาคารลงไปหาหลิวกำ
หลิวกำรอสักครู่ เพียงเพื่อให้แน่ใจว่าระเบิดมือไม่ได้ถูกเอาวงแหวนออก แล้วเดินเข้าไปหาพวกมัน หยิบระเบิดมือสองลูกขึ้นมาและเก็บมันไว้ในที่ปลอดภัย
ระเบิดมือมีจำนวนจำกัด ด้วยพลังที่น่ากลัว และถูกนำมาใช้ให้เกิดผลที่ดีที่สุดกับซอมบี้มหึมา ที่จุดสำคัญ นอกจากนี้ยังสามารถใช้เพื่อเคลียร์เส้นทางเมื่อมีฝูงซอมบี้ มันสามรถพบได้เฉพาะในผู้เล่นที่นำมันมาเป็นอาวุธเริ่มต้น ดังนั้นเมื่อมีการใช้งาน มันก็หายไปตลอดกาล ดังนั้นนี้จึงเป็นสิ่งสำรองที่มีคุณค่า
เมื่อได้ข้อตกลงกันแล้ว หลิวกำไม่ได้กลับคำพูดของเขา เขาเดินขึ้นบันได มองอย่างระมัดระวังไปรอบๆ มีประตูเหล็กหนักและมีสลักล็อคเลื่อนแข็งหนัก เป็นที่เลื่อนล็อคเปิดปิด หลิวกำเปิดประตูเหล็กได้อย่างง่ายดาย
“ขอบคุณ! ในที่สุดเราก็สามารถออกจากสถานที่แห่งนี้ได้! ก่อนหน้ามีฟ้าผ่าอย่างหนักหน่วงทำให้พวกเราทุกคนตกใจกลัว และพวกเราก็กลัวว่ามันอาจจะกระทบด้านบนหลังคา....” ผู้เล่น 6 คนพูดเรื่อยเปื่อยและแสดงความขอบคุณต่อหลิวกำ
บนดาดฟ้ามีพื้นที่คับแคบ ประมาณสิบตารางเมตร ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่ผู้เล่นเหล่านี้ไม่เต็มใจที่จะใช้ระเบิดเพื่อพังประตูออกมา ถ้าพวกเขาพยายามที่จะใช้มันกับประตู แน่นอนที่พวกเขาจะถูกแรงระเบิดเป่าลอย
แต่ด้วยพวกเขาได้ติดอยู่ในสถานการณ์บนดาดฟ้านี้ หลิวกำไม่ทราบว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี อาคารสี่ชั้นนี้มีผนังที่มีช่องสำหรับเครื่องปรับอากาศและหน้าต่างจำนวนมาก ถ้ามันเป็นหลิวกำอยู่ในสถานการณ์นี้ เขาจะทำการไต่ตามแนวกำแพงด้านนอกและจากเค้าโครงหน้าต่างหรือเครื่องปรับอากาศ จะทำให้เขาง่ายต่อการกระโดดลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย