The Trembling World ตอนที่ 9 เฮลิคอมเตอร์ภู้ภัย

พายุได้พัดเข้าไปยังจัตุรัสเป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง ด้วยหลิวกำที่ติดอยู่ในนั้นมันเหมือนห้องขังสำหรับสิ่งที่ดูเหมือนนิรันดร์

 

กับทุกแสงแลบของฟ้าผ่าหรือเสียงคำรามของสายฟ้า เขาคิดว่ามันจะผ่าลงมาที่เขา เขากอดรัดแขนของเขาไว้รอบร่างกายไว้แน่น สั่นและกังวลจากความหนาวเย็นในขณะที่เขารอให้มันจบ อธิษฐานว่ามันจะไม่ผ่าลงมาที่เขาในขณะที่เขากอดตัวเอง ในที่สุดพายุฝนดูเหมือนจะอ่อนแรงลง ดูเหมือนว่ามันจะถูกพัดไปยังสถานที่อื่น

 

ฝนห่าใหญ่ที่ตกลงมาอย่างรุนแรงค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นละอองฝนและหลิวกำเช็ดใบหน้าของเขาอีกครั้งเพื่อวิสัยทัศน์การมองเห็นดีขึ้น

 

การมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เรื่องง่าย หลิวกำรู้สึกว่าเมื่อเทียบกับ 20 ปีที่มีชีวิตอยู่ก่อนหน้านี้ ไม่มีอะไรที่น่าประทับใจเท่ากับวันนี้

 

จัตุรัสยังคงมีซอมบี้นับพันซึ่งเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน มีซอมบี้หญิงบางตัวสวมใส่ชุดชั้นในบางๆเผนให้เห็นรูปแบบธรรมชาติของพวกมัน บนพื้นของจัตุรัส ไม่มีร่องรอยของการถูกทำลายใดๆจากฟ้าผ่า หลิวกำหันหัวของเขาเพื่อสืบหาสาเหตุของเรื่องนี้และในสถานที่ห่างไกลเขาเห็นแสงแลบของสายฟ้า แต่มันไม่ได้โจมตีจัตุรัส มันถูกส่งไปใกล้เคียงบ้านเรือนหลายร้อยหลังที่อยู่ใกล้ชิดขอบของจัตุรัส

 

บ้านเหล่านี้ต้องมีการติดตั้งสายล่อฟ้าเพื่อเบียงเบนสายฟ้า มีฟ้าผ่านับไม่ถ้วนในพายุฝนนั้น บางทีฟ้าผ่าทั้งหมดถูกดึงดูดไปยังแท่งเหล่านั้น? โชคดีที่มีบ้านรูปร่างสูงอย่างนี้ มิฉะนั้นกับการโจมตีของสายฟ้าทั้งหลาย หนึ่งในนั้นจะโจมตีไปที่หลิวกำผู้ที่นั่งอยู่บนเสาเหล็กอย่างแน่นอน นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขายังรอดชีวิตจากพายุฝน

 

ตอนนี้ฝนตกอย่างประปราย ขณะที่ท้องฟ้าเหนือพื้นที่ของเขาเริ่มโล่งแจ้ง ความถี่ของการโจมตีของสายฟ้าเริ่มลดลง แล้วหยุดลงอย่างสมบูรณ์ ตราบใดที่สายล่อฟ้ายังตั้งอยู่บนบ้านเหล่านั้น มันจะไม่โจมตีหลิวกำ

 

หลิวกำหายใจเข้าลึกเพื่อผ่อนคลาย เขาอยู่ในสภาพของความวิตกกังวลซึ่งทำให้เขาเหนื่อยมาก โครงสร้างโฆษณานี้ไม่ได้ทำให้เขามีเวลาว่างในการพักผ่อน มีเพียงที่พักพอสำหรับแค่การที่นั่งสมาธิ บางครั้งเขาก็จะปรับสไตล์ที่นั่งให้สบายขึ้น

 

ซอมบี้เหล่านั้นจากด้านล่างโฆษณาเริ่มไม่มีเหตุผลพยายามที่จะปีนขึ้นไปและทำรูปแบบบันไดมนุษย์ ฟังเสียงครวญครางของพวกมันและเฝ้าดูการแสดงออกของพวกมัน หลิวกำรู้สึกถูกไล่ต้อนและหมดหวัง ซอมบี้เหล่านี้ไม่เคยออกจากจัตุรัส?

 

ถ้าพวกมันยังคอยรวมกันอยู่ที่นี่ หลิวกำจะยังคงติดอยู่ตลอดไปและไม่สามารถออกไปได้

 

ในท้องฟ้า อาจจะได้ยินเสียงลมดังกระหึ่ม มันเป็นเสียงคำรามอย่างต่อเนื่อง ซึ่งไม่ได้ฟังเหมือนเสียงฟ้าร้อง หลิวกำหาตำแหน่งทิศทางว่ามันมาจากไหน มันเป็นเฮลิคอปเตอร์ที่ปรากฏขึ้นจากทิศทางของบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ห่างไกล

 

หลิวกำไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่านี้ เป็นธรรมดาที่เขาจะโบกมือไปทางเฮลิคอปเตอร์ ในกรณีที่เฮลิคอปเตอร์ไม่อาจมองเห็นเขา หลิวกำเดินขึ้นไปถึงส่วนที่สูงที่สุดของป้ายและยังคงโบกมือของเขา

 

เฮลิคอปเตอร์ออกจากบ้านที่รูปร่างสูงและบินไปยังข้างหน้าด้วยความสูงระดับต่ำและวนไม่กี่ช่วงตึกใกล้เคียง จากนั้นมันก็บินไปใกล้จัตุรัส หลิวกำไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะพวกเขาเห็นเขาหรือไม่ แต่แล้วมันก็บบินตรงมาหาเขา จริงๆแล้วมันบินตรงมายังผม หลิวกำนึกถึงตัวเอง ความพยายามของเขาไม่ได้สูญเปล่า ด้วยเวลาที่มันบินอยู่ใกล้จัตุรัส ละอองฝนกระจัดกระจายมากยิ่งขึ้น หลิวกำได้เห็นนักบินและลูกเรือเฮลิคอปเตอร์

 

จากมุมมองด้านข้างของเฮลิคอมเตอร์มีสัญลักษณ์สีขาวคล้ายคลึงกับแหวนสามวง มันเป็นโลโก้ของบริษัทซานชิง ในฐานะผู้เล่นที่มีประสบการณ์เกมของบริษัทซานชิง หลิวกำคุ้นเคยกับมันมาก

 

ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดอะไรอีกต่อไป นี้ต้องเป็นบริษัทซานชิงมาที่นี่เพื่อมาช่วยเหลือ!

 

“ฉันอยู่ที่นี่! รีบมาช่วยฉันที!” หลิวกำตะโกนไปจนสุดลมหายใจในปอดของเขา ขณะที่พยายามรักษาสมดุลด้านบนของป้าย จากนั้นเขาก็พยายามที่จะโบกแขนทั้งสองข้างขึ้นไปในอากาศขณะที่ตะโกน มันไม่สำคัญว่าลูกเรือจะได้ยินมันหรือไม่ แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้

 

แม้ว่าลึกลงไปเขากังวลว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องแผนการของบริษัทซานชิง เขากังวลว่าหลังจากเฮลิคอปเตอร์เข้ามา เขาจะถูกนำตัวจากไปโดยลูกเรือเพื่อใช้เป็นหนูทดลองสำหรับทดสอบการทดลอง อย่างไรก็ตามการอยู่ด้านบนของป้ายจะไม่นำไปสู่จุดจบที่ดีสักอย่าง หลิวกำรู้ว่าเขาต้องออกจากเสาเหล็กเพื่อวางแผนขั้นตอนต่อไป ก่อนอื่นเขาต้องขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์

 

เฮลิคอปเตอร์แน่นอนว่าค้นพบหลิวกำ มันกำลังมุ่งสู่เสาเหล็ก ในขณะที่เคลื่อนตัวเข้าใกล้อย่างรอบคอบ ค่อยๆหยุดลงที่ด้านบนของป้าย ลูกเรือคนหนึ่งในชุดทำงานของบริษัทซานชิงก้าวเดินออกมา

 

หลิวกำได้ปรับอารมณ์ เขารอดมาได้นานพอที่จะถูกช่วยเหลือชีวิตได้! โชคดี เขาไม่ได้ยอมแพ้ มิฉะนั้นตามเวลาที่เฮลิคอปเตอร์ได้มาถึง เขาจะตายเหมือนผู้เล่นอื่นๆ

 

แม้ว่าพายุฝนจะหยุดลงแล้ว ลมพัดผ่านพื้นดินยังคงค่อนข้างรุนแรง ทิศทางลมใกล้ตึกกระฟ้าก็ค่อนข้างแปลก มันจู่ๆจะพัดไปยังตะวันออกไม่ก็ตะวันตก บางเวลามันรุนแรงและบางเวลามันอ่อนแรง ทำให้เฮลิคอปเตอร์บินอยู่ใกล้ๆด้านบนป้ายส่ายไปส่ายมาอย่างต่อเนื่อง

 

ขณะที่บันไดเชือกได้ถูกปล่อยลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ มันก็ยังคงเป็นระยะทางที่ห่างจากโฆษณา มันยังอยู่เหนือไม่กี่เมตร มันเพียงไม่กี่เมตรที่เป็นระยะทางที่หลิวกำหวาดกลัวที่จะกระโดด โชคดีที่สมาชิกหญิงของลูกเรือยังคงมองลงไปสังเกต เธอยังคงถ่ายทอดข้อความไปยังนักบินเพื่อให้เข้าใกล้ช้าๆ ไปทางหลิวกำ

 

เป็นอีกครั้งที่แสงแลบของแสงไฟสว่างไสวปรากฏก่อนที่ดวงตาของหลิวกำ เขาจะมองไม่เห็นชั่วคราว ในเวลาเดียวกัน เฮลิคอปเตอร์บินใกล้อยู่เหนือหัวทำให้เกิดเสียงเครื่องยนต์บางอย่างที่น่าหวาดกลัว ช่วงเวลาต่อมาตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องซึ่งทำให้หูของเขาหนวก เฮลิคอปเตอร์บินออกจากป้าย มันบินไปสูงกว่าสิบเมตรเหนือหัว หางของเฮลิคอปเตอร์เริ่มมีควันในกลางอากาศขณะที่มันเริ่มหมุนออกจากการควบคุม

 

“บ้าเอ้ย!  ไม่มีทาง? ทำไมถึงโชคร้ายมากขนาดนี้?” หลิวกำตกใจขณะที่เขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จู่ๆก็เกิดฟ้าผ่าอย่างกะทันหันอาจจะเป็นไปได้ที่มันจะกระทบกับเฮลิคอปเตอร์

 

ในช่วงต่อมาหลิวกำไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้ ได้แต่ถอนหายใจ เฮลิคอปเตอร์หมุนอย่างต่อเนื่องสองสามครั้ง ค่อยๆสูญเสียความสามารถในการหยุด ด้วยการเอียงเล็กน้อยมันได้มุ่งสู่ป้าย ดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น หลิวกำรีบกระโดดลงมาจากด้านบนและค่อยๆจับแน่นไปที่ส่วนล่างสุดของโครงสร้างค่ำยัน ร่างกายของเขาแขวนอยู่บนโครงสร้าง

 

ขณะที่หลิวกำกระโดด เฮลิคอปเตอร์กระแทกลงไปที่ป้าย ตรงตำแหน่งเดียวกับที่หลิวกำเคยอยู่ก่อนหน้านี้ จุดนั้นก่อให้เกิดเสียงดัง ‘ปัง’! มันทำให้เกิดเสียงดังสนั่นขณะที่มันไปชนกับป้าย แล้วตกไปทางพื้นขณะที่มันตกมันเริ่มหมุน