The Trembling World ตอนที่ 8 เสียงคำรามของสายฟ้า

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกของการมีแขนขาโลหะผสมมันเลวร้ายยิ่งกว่าแขนขาเดิมของตัวเอง ในโลกแห่งความเป็นจริง หลิวกำได้กลายเป็นบุคคลที่ไม่มีแขนขา – คนพิการ

 

เขาไม่เคยคาดหวังว่าหลังจากเข้า “The Trembling World” แขนและขาของเขาจะกลับมาสู่ร่างกายของเขาอีกครั้ง ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดนี้ การฟื้นคืนของแขนขาของเขาเป็นสิ่งที่โชคดีที่สุดที่อาจเกิดขึ้นกับเขา

 

หลิวกำพยายามอย่างดีที่สุดในการวิเคราะห์สถานการณ์ด้วยความรู้ในปัจจุบันของเขา ต้องเป็นเพราะเทคโนโลยีใหม่ของบริษัทเกมที่ส่งผู้เล่นเข้ามาภายในโลกของเกม จากช่วงแรกที่เข้ามาอยู่ข้างในครั้งแรก มีเครื่องสแกนร่างกายเต็มรูปแบบซึ่งอาจเข้าใจผิดว่าขาเทียมเป็นส่วนเดิมของร่างกายของเขา ข้อมูลที่บิดเบี้ยวในคุณสมบัติของแขนขาเทียมนำไปสู่สถานการณ์ปัจจุบันของเขา

 

ไม่ว่าความจริงคืออะไร เขาโชคดีที่ได้บางอย่างจากความโชคร้ายนี้ ในโลกที่เต็มไปด้วยซอมบี้ ถ้าเขาสามารถหนีจากสถานการณ์ปัจจุบันของเขาได้ เขาจะใช้ทักษะฟรีรันนิ่งของเขาและความว่องไวของร่ายกายเพื่อความอยู่รอด มันจะทำให้เขามีความเหนือกว่าผู้เล่นอื่นๆและทำให้เขามีโอกาสรอดชีวิตเพิ่มขึ้น

 

นั่งอยู่ด้านบนของเสาเหล็ก หลิวกำกำลังตรวจสอบจัตุรัสอย่างใกล้ชิด เขาเห็นว่าซอมบี้กินเนื้อทั้งหมดของผู้เล่นที่ถูกฆ่า ทิ้งเหลือไว้เพียงกระดูกที่ถูกทิ้งไว้ในจัตุรัส

 

หลังจากนั้นผู้เล่นเหล่านี้ยังคงไม่ได้กลับเข้ามาในเกมอีกครั้ง

 

ไม่มั่นใจในสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังความตายและอาจจะเป็นไปได้ว่ามันอาจจะกลัวที่จะเข้าสู่ระบบอีกครั้งหรือสิ่งที่ผู้เล่นตัวเล็กกล่าวว่าถ้าพวกเขาตายในเกม พวกเขาก็จะตายในชีวิตจริง ทั้งหมดนี้มีความเป็นไปได้ซึ่งจะทำให้เขาป้องกันตัวเองจากการตาย นี้สร้างความทุกข์ใจไว้ในจิตใจของหลิวกำ

 

การออกจากระบบและการเรียกใช้ฟังก์ชัน GM ยังคงไม่ทำงาน หลิวกำหวังว่าการฆ่าซอมบี้ทั้งหมดจะบ่งบอกถึงภารกิจกำลังประสบความสำเร็จ ซึ่งจะทำให้พวกเขาออกจากระบบและออกจากสถานที่แห่งนี้

 

กับซอมบี้จำนวนมากเหล่านี้ การพยายามที่จะฆ่าพวกมันจะไม่ใช่ภารกิจง่ายๆ ดังนั้นมันอาจจะเป็นไปได้หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ!

 

ถ้าเขาสามารถกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้  หลิวกำจะพบว่าแขนขาของเขาไม่มีอยู่อีกแล้วและเขาจะกลายเป็นคนพิการอีกครั้ง จากนั้นในกรณีดังกล่าวจะทำให้เขาถูกขังอยู่ใน The Trembling World คงจะดีกว่าการกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง

 

แม้กระทั่งเขายังคงรู้สึกว่าเขาไม่ได้ต้องการที่จะหาทางออกจากเกม ทั้งหมดที่เขารู้สึกว่าต้องการที่จะทำก็คือการมีสมาธิและมีชีวิตอยู่เพื่อที่จะหลบหนีจากจัตุรัสนี้

 

หลิวกำมองไปที่นาฬิกาโลหะผสมของเขา – ตัวเลือก ‘ติดต่อ GM’ และ ‘ออกจากระบบ’ ยังคงเป็นสีเทา มีตัวเลือกคุณสมบัติผู้เล่นของเขาเท่านั้นที่ใช้งานได้ เมนูของผู้เล่นค่อนข้างง่ายในการใช้ นอกเหนือจากอัตราการเต้นของหัวใจ อุณหภูมิที่แสดงการแจ้งเตือน ฟังก์ชั่นอื่นๆได้แก่ ระดับผู้เล่น ระดับความหิว ระดับความกระหายน้ำ ระดับความเมื่อยล้า สภาวะสุขภาพ ระดับการปนเปื้อนและสถานะของการติดเชื้อ ซึ่งทั้งหมดมีการแสดงค่าคร่าวๆ

 

ตอนนี้สถานะของการติดเชื้อของเขาสีเขียว ระดับความหิวของเขาเป็นสีเขียวกับคำใบ้ของสีส้ม และระดับความกระหายน้ำของเขาเปลี่ยนจากสีส้มไปเป็นสีแดงแล้ว ตามการคนวณของหลิวกำ สีเขียวเป็นสีปกติ  เมื่อค่าเหล่านี้ออกจากช่วงความพึงพอใจของสุภาพ มันจะค่อยๆเปลี่ยนจากสีแดงไปเป็นสีดำ เมื่อมันถึงสีแดง เขาจะต้องระมัดระวัง – และสภาพของเขาอยู่ในระดับความกระหายน้ำนั้น

 

สายลมเย็นๆพัดมาที่หลิวกำ ผู้ที่นั่งอยู่ด้านบนของเสาเหล็ก ลมเย็นเป็นสาเหตุของการจามหลายครั้ง เขาหันสายตาไปทางที่ลมพัดมาและค้นพบว่า จากเหนือขอบฟ้า มีฟ้าแลบในท้องฟ้า ดูเหมือนว่ามันจะมาจากทางด้านขวาเหนือเขาเร็วๆนี้

 

สิ่งที่ควรจะมา ในที่สุดก็จะมาแล้ว!

 

ไม่กี่นาทีต่อมา กระแสลมแรงขึ้น  ลมเย็นพัดมาพร้อมกับความชื้นขณะที่ฝนมันเริ่มตกปรอยๆ หลิวกำหันหน้าเข้าหาลมและเปิดปาก เขาต้องการที่จะแก้ปัญหาความกระหายน้ำ แต่ขณะที่เขาเปิดปากของเขา เขาไม่ได้รู้สึกสดชื่นความเปียกชื้นของน้ำ แต่รู้สึกว่าลมหนาวทำให้เขาหายใจได้ยากขึ้น

 

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าก็เพียงพอ หลิวกำสามารถลดระดับความกระหายน้ำได้ พายุฝน พายุฝนมาพร้อมกับลมที่พัดแรงเร่งฝนห่าใหญ่เข้าสู่จัตุรัส หยดน้ำขนาดใหญ่ของฝนตกมาจากก้อนเมฆที่ลอยไปมาและเทน้ำเข้าสู่พื้นดินอย่างหนัหน่วง หลิวกำเปิดปากของเขาขึ้นสู่ท้องฟ้าและเอามือวางไว้ติดๆกัน เขาเริ่มรวบรวมของขวัญจากสวรรค์ น้ำที่รวบรวมอยู่บนฝ่ามือของเขาและเมื่อริมฝีปากของเขาแตะน้ำ เขาก็จำได้ถึงบางสิ่ง เขามองไปเพื่อตรวจสอบว่าน้ำฝนยังเป็นน้ำฝนปกติหรือไม่ ในตอนต้นของเกม มีประเภทน้ำฝนสีแดงแปลกประหลาด

 

หลิวกำดื่มน้ำในฝ่ามืออย่างรวดเร็ว นี่เป็นทางออกสำหรับปัญหาความกระหายน้ำ หลังจากดื่มน้ำในฝ่ามือแล้ว เขารีบทำเหมือนเดิมการรวบรวมน้ำและดื่ม แน่นอนเขาไม่ต้องการที่จะพลาดโอกาสน้ำฟรีนี้

 

ความกังวลของหลิวกำเป็นสิ่งไม่จำเป็น ไม่นานหลังจากนั้น ฝนละอองขนาดใหญ่กลายเป็นฝนห่าใหญ่ มันเป็นเหมือนกับว่าถังน้ำที่มีน้ำไม่สิ้นสุดไหลออกมาจากฟากฟ้า จริงๆแล้วมันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับหลิวกำที่ได้รับความชุ่มชื้น กระเพาะอาหารของเขาพองตัวจากการดื่มน้ำมาก ขณะที่ความรู้สึกกระหายน้ำได้หายไปอย่างรวดเร็ว ถ้าเขายังคงดื่มน้ำต่อไป มันอาจจะทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังจมน้ำ

 

“ไอ้บ้าเอ้ย! ตอนนี้ฉันเต็มแล้ว! หยุดฝนตกนะเว้ย!” หลิวกำยังคงเช็ดใบหน้าของเขาจากน้ำฝนเพื่อที่เขาจะได้เห็นอย่างชัดเจน ขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มสั่นจากลมหนาวและฝนต่ำอย่างสม่ำเสมอ ถ้ามันยังคงมีฝนตกเช่นนี้ เขาจะหนาวตาย

 

แสงสีขาวสว่างสะท้อนออกมาจากพื้นผิวของน้ำและทำให้ตาหลิวกำมองไม่เห็น ตามมาด้วยเสียงคำรามของสายฟ้าที่ทำให้หูของเขาหูตึงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เขาไม่สามารถได้ยินเสียงอย่างชัดเจนเลย

 

อัตราการเต้นหัวใจของหลิวกำเริ่มเต้นเร็วขึ้น วินิจฉัยเวลาหลังจากที่ฟ้าแลบและตามมาด้วยเสียงของสายฟ้า สถานที่ฟ้าผ่าเกิดขึ้นอยู่ใกล้กับจัตุรัส ถ้าฟ้าผ่าลงมาใกล้ แน่นอนว่าป้ายจะทำหน้าที่เป็นสายล่อฟ้าและหลิวกำผู้ที่นั่งอยู่บนเสานี้ แน่นอนจะได้รับสายฟ้าด้วยเช่นกัน

 

หลิวกำปกปิดหูทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว เพื่อป้องกันเสียงฟ้าผ่าอันต่อไปจากการหูหนวกอีกครั้ง

 

หลังจากการปิดเสียงดังครั้งแรกของสายฟ้า ฟ้าแลบอีกอันประกายข้ามฟากฟ้าด้านหน้าของหลิวกำ เสียงดังกระหึ่มของเสียงระเบิดจากเสียงฟ้าผ่าล้อมรอบหลิวกำ ด้วยเสียงฟ้าผ่าแต่ละครั้ง ระยะทางดูเหมือนจะเข้ามาใกล้ หัวใจของหลิวกำอยู่ในความกลัวและอัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อเสียงฟ้าร้องคำรามไปทั่วท้องฟ้า