ตอนที่ 178 นางเซียนหงส์ฟ้า P.2

“เด็กดี! ข้าจะจูบให้เป็นรางวัลกับเจ้า!”

นางเซียนหงส์จูบที่ริมฝีปากเย่ว์หยางก่อนที่จะใช้หน้าอกมหึมากดทับหน้าของเย่ว์หยาง ถ้านางเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เย่ว์หยางอาจจะมากที่สุดก็แค่สำลัก อย่างไรก็ตาม หน้าอกของนางเซียนหงส์ฟ้ากระแทกเข้าเต็มที่ ส่งผลให้เย่ว์หยางกระเด็นร่วงลงสระจนน้ำกระจาย

เย่ว์หยางพุ่งขึ้นจากสระน้ำไวกว่าแสง

พุ่งตรงเข้าหาองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน เขาเรียกคัมภีร์เงินออกมา แล้วหันไปหาองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและตะโกนบอกหญิงงามลึกลับที่กำลับอุ้มเจ้าเมืองโล่วฮัวว่า

“พวกท่านรีบหนีไปเสียเดี๋ยวนี้ อย่าได้กลายเป็นสาวอัปลักษณ์ในชาติหน้าเลย มิฉะนั้น ข้าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักพวกเจ้า เราแพ้หมดรูปแล้ว แม่นี่คือปีศาจกฎฟ้าจริงๆ จงพากันจากไปซะ ข้ายังมีพลังเหลืออยู่อีกเล็กน้อย...”

“ลืมไปได้เลย ถ้านางคือปีศาจกฎฟ้าจริงๆ เราจะไม่สามารถหลบหนีไปได้”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนชักกระบี่ยักษ์ออกมา

“ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในชาติหน้าระหว่างพวกเรา? บางทีข้าอาจจะกลายเป็นผู้ชายก็ได้!”

“โธ่เอ๊ย.. ถ้าเจ้ากลายเป็นผู้ชาย ข้ายังต้องเป็นผู้ชายด้วยเหรอ?”

เย่ว์หยางเหงื่อตก

“งั้นเจ้าไปเกิดเป็นผู้หญิงไม่ได้หรือ?”

จินตนาการขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกว้างกว่าเย่ว์หยาง

“เนื่องจากเหตุการณ์เป็นแบบนี้ไปแล้ว นี่ ฝากโล่วฮัวด้วย ข้าไม่สามารถพานางไปกับข้าได้ ข้าไปได้แต่ตัวเองเท่านั้น!”

หญิงงามลึกลับส่งเจ้าเมืองโล่วฮัวให้เย่ว์หยาง

“เฮ้.. ท่านจะไปจริงๆ หรือ?”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตะลึง

“เราค่อยเจอกันชาติหน้านะ...”

หญิงงามลึกลับพุ่งเข้าหานางเซียนหงส์ฟ้า ในกลางอากาศ นางปล่อยสายฟ้าออกมาไว้ในมือข้างขวาและน้ำแข็งอยู่ในมือซ้าย และสร้างพายุน้ำแข็งพลางพุ่งเข้าหาเซียนหงส์ฟ้า

เสียงดังกึกก้องขณะที่พื้นทั้งหมดกลายเป็นน้ำแข็ง

หญิงงามลึกลับขังตัวเองกับศัตรูของนางแช่อยู่ในน้ำแข็ง

นัยน์ตาขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่นางยกดาบยกเตรียมเข้าจู่โจมแลกชีวิตนาง อย่างไรก็ตามนางโดนเย่ว์หยางรั้งตัวไว้

น้ำแข็งไม่อาจคงอยู่ได้นานถึงสิบวินาที มันคงอยู่ได้เพียงสามวินาทีเท่านั้น

เซียนหงส์ฟ้าลอยตัวออกมาจากน้ำแข็ง หิ้วร่างหญิงงามลึกลับที่หมดสติอยู่ในมือนาง นางยิ้มให้เย่ว์หยางและพูดว่า

“จะให้ข้าบอกว่าพวกเจ้าโง่หรือฉลาดดี? สหายของเจ้าเสียสละตนเองสร้างโอกาสให้พวกเจ้าได้หลบหนี แต่พวกเจ้ากลับไม่พยายาม และยอมแพ้ในทันที.. หนุ่มน้อย! เจ้าใจเย็นเกินไปแล้ว ตอนนี้เจ้าโกรธหรือยัง? เจ้าจะโกรธไหม ถ้าข้าทำอย่างนี้?”

นิ้วของนางย้อมไปด้วยพิษเซียนหงส์ก่อนที่จะประทับลงที่หน้าอกของหญิงงามลึกลับ...

พอเห็นเช่นนี้ องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนโกรธแทบคลั่ง

นางควงดาบยักษ์ด้วยพลังทั้งหมดของนางและฟันใส่เซียนหงส์ฟ้าด้วยพลังหนักหน่วงนับพันชั่ง

แต่เซียนหงส์ฟ้าเพียงเอื้อมมือบอบบางและนุ่มของนางออกมาประทับใส่หน้าอกองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกระเด็นออกไปราวกับดาวตกทันที

“จงโกรธ, หนุ่มน้อย ให้ข้าได้เห็นพลังที่แท้จริงของเจ้า เจ้าเกลียดข้าไหม? อย่างนั้นก็เข้ามาฆ่าข้า ถ้าเจ้าเกลียดข้า!”

นางเซียนหงส์ฟ้าลอยตัวเข้าหาโล่ป้องกันของเย่ว์หยาง มือของนางที่เปื้อนเลือดของหญิงงามลึกลับทะลุผ่านโล่ของเขาใกล้เขามาช้าๆ ภายใต้การดูของเย่ว์หยาง นางถอนธนูเงินที่เสียบอกของเจ้าเมืองโล่วฮัวออก จากนั้นกรีดไปที่หน้าของเจ้าเมืองโล่วฮัว

“เจ้าโกรธได้หรือยัง? ข้าจะสังหารคนรักคนหนึ่งของเจ้าเดี๋ยวนี้ มองใบหน้าน้อยๆ สวยงามนี้ให้ดี ข้าจะเปลี่ยนนางให้เป็นปีศาจและควักสมองของนางซะ เจ้าต้องการเห็นนางตายต่อหน้าเจ้าไหม? จงโกรธ และมาหยุดข้าให้ได้ มิฉะนั้น ข้าจะสังหารคนสนิทของเจ้าทุกคน...”

“ท่านจะฆ่าคนที่สนิทของข้าทุกคนหรือ?”

ใจของเย่ว์หยางว่างเปล่าแล้ว เมื่อเขาได้ยินคำพูดของนาง ใบหน้าของหญิงงาม เย่ว์ปิงและเด็กหญิงแว่บเข้ามาในใจของเขา จากนั้นก็เป็นเสี่ยวเหวินหลี อี้หนาน เจ้าเมืองโล่วฮัว องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและหญิงงามลึกลับ...

“ถูกแล้ว เจ้าต้องการเห็นข้าสังหารคนที่ใกล้ชิดเจ้าทุกคนไหม? ข้าจะบิดหัวของพวกเขาทุกคนเหมือนที่เจ้าบิดหัวของกู่จุยทั้งเป็นไงเล่า!”

หน้าของเซียนหงส์ฟ้าเต็มไปด้วยยิ้มที่มีความพอใจ เสียงของนางอบอุ่นนุ่มนวลเหมือนสายลมโชย แสงแดดอ่อน แต่ก็มีมนต์ขลังเหมือนจะดึงดูดใจของเย่ว์หยาง

“จงโกรธ, หนุ่มน้อย, ในใจเจ้าเกลียดข้าไม่ใช่หรือ? อย่างนั้นก็จู่โจมและสังหารข้าเลย ล้มข้าลงกับพื้นให้ได้ ใช้ฟันเจ้ากัดกินข้า เจ้าต้องการควักหัวใจข้าไม่ใช่หรือ?”

“อ๊าาาาาา”

เย่ว์หยางคลั่งไปแล้ว สภาวะคลั่งทำให้เขาจะระเบิดพลังออกมาเป็นสิบเป็นร้อยเท่า

เขารู้สึกว่าบางอย่างในใจของเขาสลายไป เหมือนกับว่ามันแตกทำลาย มันเหมือนกับอุกกาบาตพุ่งชนโลกจนแตกเป็นเสี่ยง สภาวะจิตของเขาระเบิดออกมาและเหตุผลทั้งหลายสูญสลาย มีเพียงความคิดเดียวอยู่ในใจเขาตอนนี้ และนั่นก็คือฆ่าเซียนหงส์ฟ้า

ฆ่า!

เขาต้องฆ่าผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าเขาคนนี้ ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องฆ่านางให้ได้

สติสัมปชัญญะของเย่ว์หยางหายไปโดยสิ้นเชิง ตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีทองเข้ม อักขระโบราณปรากฏขึ้นที่หน้าผากของเขา หลังจากนั้น อักขระโบราณนับไม่ถ้วนก็เริ่มปรากฏอยู่ทั่วตัวของเขา กลายเป็นวงแหวนอักขระลึกลับ พวกมันเคลื่อนไปมาอยู่บนผิวตัวของเขาเหมือนกับว่ามีชีวิต เย่ว์หยางบ้าไปแล้ว ทันใดนั้นเขาพ่นเลือดในปากใส่มือของเขา เกิดเรื่องแปลกก็คือ เลือดได้เปลี่ยนไปเป็นเปลวไฟทันที และกระพือโหมอย่างต่อเนื่อง...

“อักขระโบราณและเพลิงอมฤตหรือ?”

นางเซียนหงส์ฟ้าเผยให้เห็นสีหน้าหวาดผวาเป็นครั้งแรก

“ครั้งนี้ข้าเล่นเกินไปจริงๆ... โชคดีที่เจ้าเด็กยังไม่รู้วิธีใช้พลังของตนเอง...”

“ฆ่าเจ้า!”

เย่ว์หยางยกมือที่มีเพลิงอมฤตลุกโหมอยู่ เตรียมกระแทกใส่ศีรษะของเซียนหงส์ฟ้า

“ไม่ดีเลยนะ...ซานเอ๋อ, ข้าคือแม่สี่นะ!, ใช่แล้ว ข้าคือแม่สี่ของเจ้า ข้าคือแม่ของเจ้า เจ้ากำลังจะทำอะไร? ซวงเอ๋อยังเล็กอยู่ เจ้าจะตามใจนางสักหน่อยไม่ได้หรือ? ถ้านางซุกซน ข้าก็แค่ตีก้นนางแทนเจ้าได้ เจ้าต้องการฆ่าซวงเอ๋อจริงๆ หรือ? ลดมือเจ้าลงเดี๋ยวนี้ เด็กดี ถ้าเจ้าเหนื่อยก็หลับสักครู่ได้ ทุกอย่างจะเป็นปกติเมื่อเจ้าตื่นขึ้นอีกครั้ง หลับเสียเถิด เด็กดี!”

เซียนหงส์ฟ้าจับมือของเย่ว์หยางและลูบเบาๆ นางพยายามสะกดจิตเย่ว์หยางด้วยโทนเสียงนุ่มนวลเหมือนมารดา มีอักขระโบราณปรากฏอยู่ต่อหน้านางทันเวลา จากนั้นก็เข้าไปในตาสีแดงของเย่ว์หยาง

ตาสีแดงของเย่ว์หยางค่อยๆ สลายกลับคืนสู่อาการปกติ ในที่สุดเขาก็ค่อยๆ หลับตาขณะที่เย่ว์หยางล้มลงในอ้อมอกเซียนหงส์ฟ้า

อักขระโบราณบนร่างของเขาก็หายไปด้วย

เซียนหงส์ฟ้าวางร่างของเย่ว์หยางลงกับพื้นและมองดูมือของนางที่ไหม้เกรียม ความกลัวปรากฏอยู่บนใบหน้านางอีกครั้ง “เพลิงอมฤตของเจ้าเด็กนี่สามารถเผาร่างเราได้ขนาดนี้เชียว ในเมื่อเขายังเป็นพวกปราณก่อกำเนิดระดับ 1 ข้าจะปล่อยให้เขาพัฒนาระดับต่อไปได้อย่างไร?”

นางยกมือของนาง ก็สามารถฆ่าเย่ว์หยางที่ยังนอนหมดสติได้ง่าย

ขณะที่นางยื่นมือมาถึงหน้าผากของเย่ว์หยาง นางก็หยุดทันที

เซียนหงส์ฟ้าชักมือกลับช้าๆ และใช้แสงไล้บนมือที่ไหม้เกรียมแทน ผิวที่ดำเกรียมหายไปทันที กลับกลายเป็นผิวขาวราวหิมะ นุ่มนวลชั้นผิวที่เสียก็สมานตัวอย่างรวดเร็ว นางเซียนหงส์ฟ้ามองดูเย่ว์หยางด้วยสายตาซับซ้อนเหมือนกับว่าจะหาข้ออ้างให้กับตัวเอง

“ลืมมันเสียเถอะ นี่ก็แค่เด็กที่ฝึกมาไม่กี่สิบปี เขาสามารถเข้าถึงขอบเขตปราณก่อกำเนิดแล้วก็เกิดอาการคลั่ง ในเวลาปกติ บางทีเขาก็คงอยู่ที่ระดับเดียวกับนักสู้ระดับ 6 ขั้นต้น ทำไมข้าจะต้องกลัวคู่ต่อสู้แบบนี้ด้วยเล่า? ข้าจะฆ่าเขาเมื่อข้าเล่นกับเขาพอแล้ว เด็กหนุ่มหล่ออย่างนี้ จะรีบฆ่าก็น่าเสียดาย...”

พอมองเย่ว์หยางกำลังหลับ นางเซียนหงส์ฟ้าหยุดยั้งตนเองทันทีและจูบริมฝีปากเย่ว์หยางด้วยอาการแปลกๆ

“ข้าไม่อาจหักใจฆ่าเจ้าได้เลย หนุ่มน้อย, นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าใจอ่อนกับคนอื่น ดังนั้นเจ้าจะต้องสละจูบแรกให้ข้า น่าเสียดายที่สาวๆ เหล่านี้ไม่รู้เรื่องนี้ มิฉะนั้น พวกนางคงจะหึงข้าแทบตาย คิก คิก คิก! ข้าเป็นผู้หญิงไม่ดีอยู่แล้ว ข้าเป็นหญิงบาป!”

“เอ๊ะ!”

นางเซียนหงส์ฟ้าคิดจะทำอะไรตื่นเต้นกับตัวของเย่ว์หยาง แต่ในทันใดนั้น สีหน้านางก็เปลี่ยนไปทันที

นางโบกมือทั้งสองขณะที่ร่างของนางเทเลพอร์ตออกไปที่ปากทางเข้าถ้ำสายสวรรค์ทันที

บนยอดหน้าผาสูงของถ้ำ มีสตรีนางหนึ่งยืนหันหลังให้กับนาง นางสวมชุดยาวรัดรูปสีขาวราวหิมะ ทำมาจากหนังมังกร ไหล่ของนางเปลือยและเรียบลื่นมองเห็นได้ชัดและปีกภูตทั้งหก ใหญ่พอๆ กับฝ่ามือคน สีหน้าของเซียนหงส์ฟ้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อมองเห็นนาง มีแววกลัวปรากฏอยู่เล็กน้อย แต่อารมณ์ดื้อรั้นและไม่พอใจปรากฏอยู่บนสีหน้าของนางอีกครั้ง ในที่สุดเซียนหงส์ฟ้าก็เอ่ยทักนางเสียงเบาว่า

“พี่...”

สตรีลึกลับพูดด้วยเสียงเบาว่า

“ถ้าข้าเห็นเจ้าในทวีปมังกรทะยานในครั้งต่อไปอีก สาบานเลยว่าข้าจะฆ่าเจ้า ต่อให้เจ้าเป็นน้องสาวของข้าก็ตาม!”

“นั่นคือสิ่งที่ข้างงจริงๆ ทำไมถึงไม่มีคนดูแลเด็กหนุ่มนี้? อย่างนั้นก็เป็นท่านสินะที่เป็นผู้แนะนำของเขา.. น่าคลั่งใจจริงๆ ท่านมักเป็นแบบนี้เสมอ! ท่านมักจะชิงเอาของที่ดีที่สุดไปจากข้าตั้งแต่ข้ายังเล็ก ทั้งสัตว์อสูร, สมบัติ และเดี๋ยวนี้ ท่านยังจองคนที่ดีที่สุดไปอีก”

นางเซียนหงส์ฟ้ากรี๊ดใส่ผู้หญิงที่ด้านบน

“ผิดแล้ว, ที่ข้าให้เจ้าก็เป็นสัตว์อสูรที่เหมาะกับเจ้าที่สุดและยังให้สมบัติที่ดีที่สุดกับเจ้าด้วย เจ้าคิดเอาเองว่าข้าให้เจ้าไม่พอ และก็มักจะไม่พอใจข้า นั่นคือสาเหตุที่เจ้าคิดเอาเองว่าโลกไม่ยุติธรรมต่อเจ้า ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ข้าจองตัวเขาไว้ก็เพราะข้ามีความสามารถอบรมพัฒนาเขาได้ เขาเป็นคนที่มีพลังเหนือข้า และเหนือนักรบทุกคนในทวีปมังกรทะยาน เขาอาจจะเหนือกว่าบรรพบุรุษของเราด้วยซ้ำ เขามีศักยภาพที่ไม่มีประมาณ เจ้าไม่มีทางมองเห็นมันได้ตลอดหรอก ถ้าเจ้าและองค์การของเจ้ายังมีความคิดจะยุ่งกับเขา วังปีศาจของพวกเจ้าจะต้องสูญสลายไป ข้าจะเตือนเจ้าแค่ครั้งนี้เท่านั้น ครั้งต่อไป ข้าจะฆ่าเจ้าทันที!”

สตรีงามลึกลับขยับไหล่โบกมือนาง เกิดรอยฉีกแยกในอากาศ นางหายเข้าไปในอากาศทันที

เซียนหงส์ฟ้าโกรธจัดพลางกระทืบเท้า

“ข้าเกลียดท่านที่สุด! ทำไม สิ่งที่ดีที่สุดมักตกเป็นของท่านเสมอ? ตอนนี้ ข้าจะไม่ยอมท่านแน่นอน ถ้าท่านมีความสามารถอบรมฝึกฝนเขาได้ แล้วข้าไม่มีด้วยหรือ? ขณะคุยกับข้า ท่านก็ยังไม่ยอมมองหน้าข้า อย่างนี้ยังจะเรียกตัวเองว่าเป็นพี่สาวข้าได้อีกหรือ? ใครต้องการพี่สาวแบบนี้กันเล่า? น่ารำคาญ!”

แสงสีขาววูบมา นางเซียนหงส์ฟ้าคิดว่าพี่สาวนางปรากฏตัวอีกครั้ง นางกระโดดด้วยความกลัวและรีบวาดวงแหวนอักขระโบราณด้วยมือนาง ทันใดนั้น ปรากฏรอยฉีกในอากาศว่างเปล่า และนางรีบเข้าไปและจากไปทันที

สตรีลึกลับยังไม่ได้ปรากฏตัว

หลังจากนางเซียนหงส์ฟ้าเทเลพอร์ตจากไป ก็มีเสียงถอนหายใจเบาๆ ดังขึ้นในพื้นที่ๆ ว่างเปล่า

ที่มา : https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=187