ตอนที่ 169 ข้อบกพร่องในการล่อลวง

“เกิดอะไรขึ้น?”

พอเห็นว่าหน้าขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนแดง เจ้าเมืองโล่วฮัวรีบลงจากหลังเย่ว์หยาง นางตกใจเมื่อเห็นท่าทีกังวลจากใบหน้าขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจึงรีบถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

“ที่เหนือเมืองซือว่างที่พังทลายไปแล้ว นักรบวิบัติชั้นปีศาจดินกำลังซุ่มโจมตีเรา หนีเถอะ!”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเร่งพวกเขา

โดยไม่ให้เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว นางล้วงม้วนเทเลพอร์ตสีเงินออกมาที่มีขอบสีทอง และเปิดประตูเทเลพอร์ตขนาดใหญ่

จากนั้น นางรีบฉุดเย่ว์หยางและเจ้าเมืองโล่วฮัว พยายามจะพาทั้งสองคนหนีออกไปจากสถานการณ์อันตราย

อย่างไรก็ตาม ในทันทีก่อนจะเข้าประตูเทเลพอร์ต เย่ว์หยางก็ลงมือ

เขาใช้ดาบฮุยจินในมือซ้ายฟันใส่ประตูเทเลพอร์ตด้วยเปลวเพลิงสีม่วง มือขวาของเขาถือมีดฆ่ามังกรแทงใส่หลังขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนต่อเนื่องทันที ประตูเทเลพอร์ตระเบิดแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

หลังจากเย่ว์หยางรู้วิธีควบคุมพลังไฟจากพลังหยาง ความกล้าแข็งรุนแรงของเปลวไฟสีม่วงของเขาเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมถึงสิบเท่า ประตูเทเลพอร์ตที่ทำลายได้ยาก ก็หายไปด้วยพลังฟันเพียงครั้งเดียวของเย่ว์หยาง

ขณะเดียวกัน องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนโดนมีดทองฆ่ามังกรแทงจากด้านหลัง

มีดทองฆ่ามังกรแทงจากด้านหลังทะลุออกมาตรงอก ไม่ใช่แค่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเท่านั้น แม้แต่เจ้าเมืองโล่วฮัวก็ประหลาดใจยิ่งนัก

ทำไมเย่ว์หยางต้องการฆ่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนด้วย?

เป็นแค่เพราะองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเตะเขาจนกระเด็น ดังนั้นก็เลยแก้แค้นนางเป็นทวีคูณโดยฆ่านางงั้นหรือ?

พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ทำให้เลือดจับแข็งได้ องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนล้มลงบนพื้น เอามือกุมตรงหน้าอกที่เลือดไหลออกจากบาดแผลอย่างเจ็บปวด ตาของนางแสดงถึงความไม่เข้าใจสถานการณ์ เหมือนกับจะถามเย่ว์หยางว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้

“เจ้าทำอะไรลงไป?”

เจ้าเมืองโล่วฮัวโกรธ แม้ว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจะเตะเย่ว์หยาง ส่วนใหญ่เขาก็แค่น่าจะตบนางคืน มิฉะนั้น เขาก็แค่จับนางแก้ผ้าและตีก้นนาง ทำไมเขาต้องฆ่านางด้วย? มนุษย์มีชีวิตไม่ใช่อสูรพิทักษ์ ถ้าพวกเขาตาย ก็ไม่มีทางฟื้นคืนชีวิตได้อีก เจ้าเมืองโล่วฮัวรู้ว่าเย่ว์หยางมีเหตุผลที่ทำอย่างนั้น แต่นางก็ยังโกรธจัด เขาฆ่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนโดยไม่พูดสักคำ เขาโหดร้ายเกินไปแล้ว

“ความจริง, ข้าสามารถอธิบายได้ ให้เวลาข้าสักหน่อยเถอะ!”

แต่เย่ว์หยางกลับยิ้มเต็มหน้า

“พูดไป”

เจ้าเมืองโล่วฮัวระงับความโกรธ นางรู้สึกว่าถ้าเจ้าเด็กนี่ไม่อธิบายเหตุผลให้ชัดเจนว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนี้ นางอาจกัดเขาให้ตายทั้งเป็นก็ได้!

“นางเป็นองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอม!”

เย่ว์หยางตอบอย่างมั่นใจ

“ตัวปลอมหรือ?”

เมฆหมอกแห่งความสงสัยก่อตัวขึ้นในใจของเจ้าเมืองโล่วฮัว

“ข้าไม่ใช่, ไม่ใช่นะ ระ..รีบช่วยข้าด้วย...”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนยื่นมือที่เปื้อนเลือดของนางออกอย่างเจ็บปวด พยายามดิ้นรนขอร้องให้เจ้าเมืองโล่วฮัวช่วยนาง

“เจ้ารู้ตัวไหมว่ามีข้อบกพร่องในการปลอมตัวของเจ้ามากมายแค่ไหน? มากเกินไป! ไม่ใช่เพียงแค่นั้น นับตั้งแต่เกิดเรื่องผู้เฒ่าเทียนเจิ้นตัวปลอม ข้าก็มักหาโอกาสติดตามเรื่องนี้เสมอ เจ้าจะใช้อุบายเดิมมาหลอกข้าเป็นครั้งที่สองไม่ได้หรอก”

เย่ว์หยางก้าวมาอยู่ข้างหน้าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมและยักไหล่

“แม้ว่าเจ้าจะเปลี่ยนลักษณะจนภายนอกดูเหมือนองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน แต่ยามอยู่ต่อหน้าข้า เจ้าเหมือนตัวตลกที่มีข้อบกพร่องมากมายและก่อกวนไปทั่วทุกที่!”

“ข้าทำท่าไม่เหมือนนางเมื่อไหร่กัน?”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนลุกขึ้นยืนทันที นางไอเบาๆ แผลที่หน้าอกนางก็ขยายอย่างรวดเร็วและประสานเข้าด้วยกัน อย่างไรก็ตาม อย่างไรก็ตามหัวใจปีศาจที่เย่ว์หยางแทงไม่สามารถจะสมานตัวได้ สร้างความเจ็บปวดอย่างหนักให้นาง

“ประการแรก องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนมีทักษะหกรับรู้ นางชอบใช้สายตาจ้องผู้คน ข้าไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นจากเจ้าเลย ประการที่สอง องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนซ่อนอสูรที่มีพลังมากตัวหนึ่งไว้ในตัวนาง แต่เจ้าไม่มีมันในตัวเลย ประการที่สาม ตามนิสัยขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน นางจะไม่พกดาบในแนวขวางอย่างที่เจ้าทำ แต่ลากมันแทน ทั้งนี้เพราะมันต้องสัมพันธ์กับการฟันดาบของนางโดยฟันจากหลังมาข้างหน้า ทำให้ฟันได้เร็วกว่าฟันขวางไปมา และยังแฝงด้วยพลังมาก”

เย่ว์หยางยิ้มน้อยๆ องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมตะลึงกับจำนวนข้อบกพร่องที่นางมี

“ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลกด้วยเช่นกัน แต่ข้าไม่ได้สังเกตว่า นางไม่ได้ถือดาบตามปกติ..”

เจ้าเมืองโล่วฮัวรู้สึกว่าเย่ว์หยางนี้ใส่ใจมากจริงๆ

“องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนถือดาบป้องกันตัวขณะวิ่ง นางชอบใช้ฝักดาบโจมตีทำร้ายอย่างคาดไม่ถึง”

เย่ว์หยางยกตัวอย่างเพิ่มอีก

“ใช่, เจ้าพูดถูก!”

เจ้าเมืองโล่วฮัวยืนยันโดยพยักหน้ารับรอง

“เป็นไปไม่ได้หรือไงที่นางเพิ่งสู้กับใครบางคนเสร็จมาก่อนหน้านั้น?”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมไม่เชื่อว่าการชักดาบออกมาจะเป็นข้อผิดพลาดด้วยเช่นกัน

“แน่นอน นางอาจเป็นเช่นนั้นได้ แต่เจ้าไม่รู้จักการเปลี่ยนแปลงหลังจากนางชักดาบออกมา ประการแรก ฝักดาบของนางจะเฉียงไปทางไหล่ซ้าย อย่างไรก็ตามทันทีที่นางชักดาบออกมา ฝักดาบของนางจะเอียงไปทางไหล่ขวาด้วยความเร็วอย่างไม่มีอะไรเปรียบ เพื่อให้เกิดแรงเฉื่อยเพื่อใช้มือทั้งสองใช้ดาบยักษ์ฟันได้ ฝักดาบของเจ้ายังคงเอียงไปทางซ้ายอยู่เลย นี่ไม่เหมาะกับนิสัยขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเมื่อตอนที่นางชักดาบ เจ้าต้องรู้เสียก่อนนะว่านิสัยคนเราบ่มเพาะกันมาตั้งแต่เด็ก มันจะไม่เปลี่ยนไปในสถานการณ์ธรรมดาแน่”

เย่ว์หยางหัวเราะ

“นี่...”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอม ไม่รู้เกี่ยวกับรายละเอียดความเคลื่อนไหวของฝักดาบขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน

“ข้อผิดพลาดที่สำคัญก็คือดาบยักษ์ขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเป็นอุปกรณ์อาวุธอย่างหนึ่ง แต่ดาบของเจ้า เนื่องจากเจ้าไม่สามารถหาดาบยักษ์มาหลอกพวกเรา ก็เลยใช้สัตว์อสูรสร้างภาพลวงตา เพราะว่ามันเป็นสัตว์อสูรที่มีการเชื่อมต่อกับเจ้าเลือนราง ในทางตรงกันข้าม ดาบขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเป็นเพียงอุปกรณ์อาวุธที่มีวัตถุประสงค์ใช้สนับสนุนความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของตนเอง”

หลังจากเย่ว์หยางแจกแจงออกมา องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมเปลี่ยนดาบยักษ์กลับคืนเป็นงูเหลือมเงิน

“มีข้อผิดพลาดอื่นๆ อีกไหม?”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมดูเหมือนมีความเคลื่อนไหว

“มีอยู่แน่นอน”

ขณะที่เย่ว์หยางพูดคำนี้ เจ้าเมืองโล่วฮัวถึงกับตะลึงงัน

ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาทีในการตรวจสอบนางในตอนนี้ เจ้าผู้นี้สามารถหาข้อบกพร่องตั้งหลายอย่างของนางได้หรือ?

ความอดทนขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมกำลังจะหมดลง นางใช้สายตาจับจ้องเย่ว์หยางและแสยะยิ้ม

“เจ้าเห็นข้อผิดพลาดอะไรอีก?”

เย่ว์หยางยักไหล่และผายมือออก ยิ้มของเขาเหมือนกับสายลมเฉื่อย ที่แทบกระตุ้นคนอื่นอยากซัดหน้าเขาทันทีที่ได้เห็น

“เจ้ามีข้อผิดพลาดหนักขนาดที่เจ้าไม่สามารถเลียนแบบองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนได้เลย แน่นอนว่า ไม่ว่าเจ้าจะทำตัวเหมือนนางแค่ไหน เจ้าก็แค่เห็นนางโดยผ่านการดูแค่ครั้งเดียว ข้อผิดพลาดสุดท้ายและใหญ่ที่สุดของเจ้าก็คือเจ้าไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์ เจ้าไม่มีกลิ่นสาวบริสุทธิ์บนตัวเหมือนกับองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน ก่อนที่เจ้าจะพยายามหลอกข้า โปรดลำบากตรวจสอบก่อนว่าข้าจมูกดีเพียงไหน?”

ตอนแรกที่เขาพูด เจ้าเมืองโล่วฮัวคิดว่าการกระทำของเจ้าเด็กนี่สง่างาม แต่เมื่อนางได้ยินว่าเขาใช้ความรู้สึกดมกลิ่นได้ต่างๆ นางต่อยใส่เขาเบาๆ และรู้สึกอายเล็กน้อย

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนมีสีหน้าที่น่าเกลียด หน้าของนางดำคล้ำขณะตวาดด้วยความโกรธว่า

“เจ้าทำได้หรือ? ถ้าเจ้าทำได้ อย่างนั้นเจ้าตายได้แล้ว!”

นางสะบัดมือ และมีสิ่งหนึ่งลอยออกมา

มันเป็นลูกบอลเล็กสีดำแตกอยู่ข้างเท้าของเย่ว์หยางและเจ้าเมืองโล่วฮัว

แสงสีดำครอบคลุมรอบๆ คนทั้งสอง ก่อตัวเป็นหลุมดำว่างเปล่า องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมหายไปจากตำแหน่งเดิม เหลืออยู่แต่เพียงเย่ว์หยางและเจ้าเมืองโล่วฮัวอยู่ตรงนั้น

เมื่อเจ้าเมืองโล่วฮัวต้องการจะเรียกคัมภีร์ของนาง ทันใดนั้นนางพบว่าพลังภายในของนางถูกปิดกั้น นางตกใจร้องออกมา

“ลูกบอลมลพิษ! นี่คือลูกบอลมลพิษที่แดนปีศาจใช้ทำลายพลังอัญเชิญโดยเฉพาะ บอลมลพิษนี้ เดิมทีมีสีเขียวแก่ เจ้าตัวปลอมสามารถใช้ได้อย่างอย่างนี้ เจ้าเล่ห์จริงๆ!”

งูตัวหนึ่งฉกลงมาจากท้องฟ้าโดยไม่มีเสียงหรือแสดงตัว มันเตรียมจะกัดหัวของเจ้าเมืองโล่วฮัว

อย่างไรก็ตาม ด้วยแรงฟันของเย่ว์หยาง มันกลายร่างเป็นดาบยักษ์และปัดป้องแรงฟันของเขา

อาวุธทั้งสองปะทะกันจนเกิดเสียงโลหะกระทบกันออกมา

ขณะเดียวกันในความมืด องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอม เอื้อมมือที่สวมแหวนแมงมุมพิษมาที่ต้นคอของเจ้าเมืองโล่วฮัว

เกราะป้องกันถูกกางจากตัวของเจ้าเมืองโล่วฮัวโดยเร็ว จนองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกระเด็นออกไป

เจ้าเมืองโล่วฮัวเรียกคัมภีร์นางออกมาอย่างภูมิใจ

“เจ้าคิดหรือว่าข้าไม่มีทางต้านรับบอลมลพิษ? เจ้าก็แค่ใช้กลลวงเท่านั้น เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าเจ้าสามารลอบฆ่าเราโดยใช้เพียงบอลมลพิษเพียงลูกเดียวได้?”

“บางทีมันอาจไม่พอใช้กับข้าเพียงลำพัง แต่ปีศาจดินอีกสองคนตอนนี้รู้ว่าแผนล้มเหลวและพวกเขากำลังรีบเร่งตรงมาหาเราทันที พวกเขาต้องการเวลาเพียงนาทีเดียวเพื่อจะมาถึงนี่ ถึงตอนนั้น พวกเจ้าทั้งสองคนจะต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอน เจ้ารู้ไหมพวกเขาจะฆ่าพวกเจ้าได้อย่างไร? พวกเขาจะทรมานพวกเจ้าเป็นเวลานาน เจ้าจะไม่อาจหายใจลมอึดสุดท้ายได้ง่ายๆ พอถึงเวลานั้นเจ้าจะไม่สามารถเป็นหรือตายได้ ถึงตอนนั้นมาดูกันซิว่าเจ้ายังจะภูมิใจและหยิ่งยโสได้หรือไม่!”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมอยู่ในความมืดและแสยะยิ้มเหมือนกับนกฮูก นางเดี๋ยวเข้าเดี๋ยวออกมาจากความมืดเป็นครั้งคราว

“อย่างนั้นหรือ? แต่เพื่อจบการต่อสู้นี้ ข้าไม่ต้องใช้เวลาถึงนาที ข้าใช้เวลาเพียงสิบวินาทีเท่านั้น!”

พร้อมกับเงาที่วูบวาบของเขา เย่ว์หยางพุ่งไปทางซ้ายของตน

มีดทองฆ่ามังกรที่อยู่อีกมือข้างหนึ่ง ขว้างไปในตำแหน่งตรงข้าม

ได้ยินเสียงสำลักเพียงครั้งเดียว องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ในความมืดร้องออกมาหลังจากถูกมีดฆ่ามังกรทำร้ายจนล้มลงกับพื้น

ถ้าเป็นอาวุธธรรมดา ก็คงไม่สามารถทำอันตรายองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมที่ผสานร่างกับสัตว์อสูรของนาง อย่างไรก็ตาม มีดทองฆ่ามังกรเล่มนี้เป็นข้อยกเว้น อาวุธสมบัติเล่มนี้สร้างปัญหาใหญ่น่าปวดหัวเมื่อองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมได้พบมัน

“ข้าคือองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน เจ้าต้องการฆ่าข้าจริงๆ หรือ?”

ทันใดนั้น องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมถูกมีดทองแทงล้มลงกับพื้นนอนร้องครวญคราง นางขอร้องด้วยเสียงที่อ่อนล้า

“ข้าเป็นคนรักของเจ้านะ เจ้าแข็งใจฆ่าข้าได้อย่างไร? ข้าเจ็บปวดใจนัก เจ้าเห็นหญิงคนอื่นดีกว่า แค่เจ้าโปรดปรานนาง เจ้าก็ฆ่าข้าอย่างโหดร้ายแบบนี้...”

“ไร้สาระ เจ้าเป็นตัวปลอม! ทำไมถึงยังพยายามทำตัวน่าสงสารนักเล่า?”

หัวใจเย่ว์หยางเหมือนทำจากเหล็กกล้า เขาย่ำลงที่หน้าอกขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอม

“ข้าคือโล่วฮัวผู้เป็นที่รักของเจ้ามากที่สุด ข้าสวยไหม?”

พอประกายแสงดำแว่บออกมา องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัวปลอมก็เปลี่ยนเป็นเจ้าเมืองโล่วฮัวทันที ไม่ใช่แต่เพียงแค่นั้น ตลอดทั้งร่างของนางเปลือยไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นปิดบัง ร่างงามทั้งตัวของนางเปิดเผยต่อหน้าเขาจนทำให้เย่ว์หยางแทบน้ำลายหก

ขณะเดียวกัน นางยังทำท่าทางยั่วยวนจนเย่ว์หยางเลือดลมปั่นป่วนมองนาง

เจ้าเมืองโล่วฮัวโกรธ

นางกล้าทำแบบนี้ขณะที่ใช้รูปลักษณ์ของนางหรือ?

จากนั้นมองดูเย่ว์หยางที่ดูมีความสุขมากหลังจากถูกล่อลวง นางถึงกับเหงื่อตกแทบหมดแรง

วิธีโจมตีเช่นนี้ช่างชั่วร้ายจริงๆ

แผนนี้อาจจะใช้ไม่ได้ผลกับคนอื่น แต่สำหรับคนลามกอย่างเย่ว์หยาง มันใช้ได้ผลแน่นอน เดิมทีนางต้องการเตือนเจ้าเด็กนี่ว่าตัวจริงอยู่ข้างหลังเขาและเรือนร่างของนางไม่ดูเป็นอย่างนั้น มีแต่ใบหน้าเท่านั้นที่ดูคล้ายกัน ทันใดนั้น นางเห็นเย่ว์หยางยื่นมือซุกซนออกไปพยายามจะจับร่างของเจ้าเมืองโล่วฮัวตัวปลอมอย่างตื่นเต้น นางถึงกับล้มลงกับพื้นดังตุ้บ

เป็นไปได้หรือนี่ที่เจ้าลามกจะเข้าใจว่านั่นคือของจริง?

เขาไม่คิดถึงนิสัยนางบ้างหรือ นางคงไม่ทำท่าทางที่เร่าร้อนเมื่อนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงหรือ? เจ้านี่โง่จริงๆ

เมื่อเจ้าเมืองโล่วฮัวสะสมพลังแสงที่จะยิงให้เย่ว์หยางกระเด็นออกไปและเผาเจ้าเมืองโล่วฮัวตัวปลอมและเผาตัวปลอมให้เละ นางประหลาดใจที่เห็นเย่ว์หยางยื่นมือแทงลงไปที่หน้าอกนางตัวปลอม จากนั้นควักเอาหัวใจปีศาจที่อยู่ภายในของเจ้าเมืองโล่วฮัวตัวปลอมออกมา เลือดเปรอะเปื้อนเต็มมือของเขา ตอนนี้ดูเหมือนเขาไม่ใช่คนลามกแล้ว แต่เป็นใบหน้าที่แสร้งทำประชดประชัน และไร้ความปรานี

เจ้าเมืองโล่วฮัวรู้สึกมีความสุขเพิ่มขึ้นในใจ

งั้นเจ้าเด็กนี่ก็ไม่ได้หลงกลอุบายอะไรเลย แต่ทำเป็นแสร้งหลงกลเท่านั้น

ที่มา : https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=175