ตอนที่ 143 ดาบเดียวสะท้านฟ้าสะเทือนดิน P.2

“เจ้าพวกที่ไม่ยอมไปด้วย โปรดหลีกทาง  ขลาดเขลาดีนัก, คอยดูข้านับเงินก็แล้วกัน!”

มีทหารรับจ้างผู้เย่อหยิ่งเฉพาะคนหนึ่ง กำลังผลักคนอื่นให้พ้นทางแล้วเดินออกมาจากกลุ่มทหารรับจ้าง  เขาควงขวานของเขาแล้วกระโดดออกมาจากโพรงมดและเข้าไปรวมกับอีกกลุ่ม  พวกเขาใช้น้ำยากันแมลงคุ้มครองตัวเองไว้  อย่าว่าแต่มดแดงไฟเลย แมลงสายพันธุ์อื่นๆ ที่มีชีวิตก็เกลียดกลิ่นชนิดนี้

ในสถานการณ์ปกติ  แมลงจะหลบหนีไปทันที  ไม่ยอมโดนกลิ่นหม็นของศัตรูโจมตี ไม่ได้มีเพียงอุโมงค์มดที่นำมายังพื้นที่เปิดโล่งนี้เท่านั้น ยังมีทางอื่นอีกหลายสิบทาง   ทหารรับจ้างนับไม่ถ้วนยินดีจะทิ้งชีวิตเพื่อประโยชน์ให้ได้ควางมั่งคั่งดังที่ตั้งใจไว้จนทำให้ไปรบกวนฝูงมดแดงไฟ เมื่อเวลาผ่านไป  มีทหารรับจ้างที่โดนมดแดงไฟตรวจพบเข้า  ต้องบอกว่าพวกเขาถูกฆ่าตายในที่เกิดเหตุทันที

อย่างไรก็ตาม  มีคนอยู่หลายคนที่สามารถหลบหนีได้  ขณะที่พวกเขาชะโลมน้ำยามดและยากันแมลงเป็นจำนวนมาก เย่ว์หยางออกมาจากกลุ่มคนอย่างเงียบและตามทหารรับจ้างที่หมดหวังเหล่านี้ไปอย่างกระชั้นชิด พวกเขาผ่านลงไปที่อุโมงค์ล่างอีกแห่งหนึ่ง  และมาถึงรังที่ใหญ่กว่าพื้นที่ว่างครั้งก่อน

พวกเขาตระหนักได้ว่ายังมีมดแดงไฟอยู่ที่นี่มากกว่า  มดแดงไฟนับจำนวนไม่ถ้วน กรูกันเข้ามาตรวจหาศัตรูของพวกมันในทุกที่  ยังคงมีมดแดงทหารร่างยักษ์รวมอยู่ด้วย  มันพ่นไฟเป็นทางยาวในอากาศ มีชั้นของมดแดงไฟคลานยัวะเยียะอยู่บนพื้น  มันมองหาผู้บุกรุกที่เข้ามาขโมยไข่ทอง

ทหารรับจ้างเกือบร้อยยืนอยู่บนแท่นใกล้หน้าผา ฟันของพวกเขากระทบกันอย่างน่ากลัว  พวกเขาพ่นยาต้านทานไว้เป็นจำนวนมากและชูคบเพลิงป้องกันตัวเองไว้  คอยจับตาดูอยู่บนแท่นหินอย่างต่อเนื่อง แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่สามารถจะทนได้นานนัก เมื่อกลิ่นน้ำยากันแมลงหายไป

พวกเขาจะถูกฝูงมดฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ฝูงมดจำนวนมหาศาลล้อมกรอบพวกเขาไว้ในใต้ดินอย่างบ้าคลั่ง  แม้ว่ามดแดงไฟจะไม่มีความฉลาด  แต่พวกมันมีสัญชาตญาณธรรมชาติและมันไม่ยอมยกเลิกการค้นหาของมันง่ายๆ พวกมันยังคงตั้งใจหาผู้บุกรุกล่องหน

“พี่น้องทั้งหลาย! เพื่อเงินแล้ว  ทุ่มชีวิตเราโจมตีมันเถิด!”

ความจริง ทหารรับจ้างแทบทั้งหมดไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อเงินรางวัล พวกเขาไปที่นั่นเพื่อไข่มดทอง พวกทหารบางกลุ่มมีความคิดจะฆ่ากลุ่มทหารรับจ้างบนแท่นหินและไปเอาไข่มดทองต่อ อ้อนวอน ขอความช่วยเหลือหรือ? สิ่งที่พวกเขาทำในตอนนี้คือแกล้งช่วยพวกเขา  จากนั้นล่อให้ฝูงมดมาฆ่าทหารรับจ้างบนแท่นหิน  และก็หาโอกาสขโมยไข่มดทองหนีไป....

เย่ว์หยางเห็นมันด้วยตาตนเอง ขณะที่หัวหน้าทหารรับจ้าง 2-3 คนสมรู้ร่วมคิดกัน  จากนั้นโยนแมลงเหยื่อล่อขึ้นไปบนแท่นหิน  แมลงที่เป็นเหยื่อดึงดูดฝูงมดมาเพิ่มขึ้นอีก ทำให้พวกมันคลั่งมากกว่าเดิม  ทหารรับจ้างบนแท่นหินสบถลั่นทันที  ทหารรับจ้างกลุ่มเล็กๆ ที่ตั้งใจมาช่วยเหลือ ตกเข้าไปในกับดักต่อสู้ของคนเห็นแก่ตัวพวกนี้

ตลอดสถานที่ชุลมุนไปหมด เลือดเนื้อที่หลั่งไหลจากการต่อสู้ กลับดึงดูดฝูงมดแดง มดแดงไฟเป็นเหมือนกระแสน้ำไหลบ่าเข้าหาพวกเขาประดุจคลื่นยักษ์

“เป็นไปได้ไหมว่า ไข่มดทองจะยังอยู่ที่นี่?  พวกเขายังไม่เทเลพอร์ตออกไปหรือ?”

เย่ว์หยางมีสายตาคมกล้า  และเห็นว่าทหารรับจ้างที่อยู่ใจกลางของกลุ่ม  มีอยู่ไม่กี่คนที่แบกกระเป๋าหลังใบใหญ่  พวกเขากำลังซ่อนสีหน้าตนเอง หน้าของเขาดูสับสนขณะที่เหมือนจะมองเห็นสถานการณ์เลวร้าย คิดได้ดั่งนั้นแล้ว ใจเย่ว์หยางสั่งการให้เคลื่อนไหวต่อไปอีก คนพวกนี้คงพบของที่มีค่ามากยิ่งกว่าไข่มดทอง

คนที่ควรจะนำกลับไปโดยใช้ม้วนเวทเทเลพอร์ตก็ควรจะนำของที่ดีที่สุดกลับไปแล้ว  ถ้าพวกที่เหลืออยู่ตรงนี้มีไข่มดทอง  อย่างนั้นของที่นำกลับไปเล่า?  ของอื่นๆ ที่มีค่ามากกว่าไข่มดทองใช่หรือเปล่า? ความอยากรู้อยากเห็นผุดขึ้นมาเต็มหัวใจเย่ว์หยาง  บางที คงสามารถเจรจาต่อรองบางอย่างกับพวกเขาได้

นั่นเป็นเพราะ ยังมีม้วนเวทเทเลพอร์ตอยู่กระเป๋าหลังของเขาอยู่ 2-3 ม้วน เย่ว์หยางต่างจากนักรับทั่วไป เขาเกือบจะเป็นมนุษย์ล่องหนที่เดินผ่านฝูงมดได้สบายๆ   ต่อให้เหยียบหลังมด  เขาก็ไม่ทำให้ฝูงมดแตกตื่น ภายใต้สายตาตกตะลึงของทหารรับจ้างที่ไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น

เย่ว์หยางเดินตรงไปที่แท่นหินนั้นและหยุดอยู่ห่างราวๆ 10 เมตร  เขายืนอยู่บนหลังของมดทหารตัวใหญ่และปล่อยร่างกายไปตามจังหวะการเคลื่อนไหวขึ้นลงของมดทหารตัวนั้น  ทุกคนจังงังจนพูดไม่ออกได้แต่มองเขา  เย่ว์หยางยิ้มจริงใจเหมือนอาทิตย์อุทัยและถามว่า

“สุภาพบุรุษ! พวกเจ้าสนใจจะคุยกันสักหน่อยดีไหม?  บางทีเราจะทำข้อตกลงกันเล็กๆ น้อยๆ  แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะให้ของแบบไหนแก่ข้าเป็นการแลกเปลี่ยน”

บนแท่นหิน มีคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากล่าวว่า

“ถ้าเจ้ามีม้วนเวทเทเลพอร์ตอยู่กับตัว  เรายินดีซื้อด้วยราคาที่สูง  แค่บอกราคามา”

เย่ว์หยางรู้ว่าถ้าเขาไม่แสดงความสามารถให้พวกเขาเห็น  คนพวกนี้ คงไม่กลัวที่จะเริ่มพูดกันอย่างตรงไปตรงมาแน่ เขาไม่ตอบ  แต่ดึงดาบวิเศษฮุยจินออกมาจากสะเอว เขาใช้พลังปราณก่อกำเนิดอาบที่ดาบทันที  เปลวไฟสีม่วงถูกจุดประกายทันทีลุบพรึ่บเหมือนภูเขาไฟระเบิด ดาบวิเศษฮุยจินพอถูกควงวาดเป็นวงกลมวงหนึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของเย่ว์หยาง

หลังจากหมั่นฝึกแก้ไขวงกลมหยินหยางของเขา 3 วัน ทักษะการใช้ดาบของเขาสมบูรณ์แบบมากขึ้น  วงกลมยักษ์ถูกวาดด้วยเปลวไฟสีม่วง ฟันเข้าไปยังพื้นที่โดยรอบตัวเย่ว์หยางและมดแดงไฟที่ล้อมรอบตัวเขาอยู่ถูกตัดขาดเป็น 2 ท่อน  มดแดงไฟที่เดิมทีมีภูมิต้านทานไฟ ก็ยังถูกเปลวไฟสีม่วงเผาผลาญจนเหลือแต่เถ้าถ่าน

พื้นที่ภายในรัศมี 10 เมตร กลายเป็นพื้นที่ว่างทันที เป็นดาบเดี่ยวที่สะท้านฟ้าสะเทือนดิน นี่คือดาบเดี่ยววงกลมหยินหยางที่เป็นพลังที่แท้จริงของเย่ว์หยาง เมื่อพวกเขาเห็นเย่ว์หยางเปิดเผยฝีมือแล้ว  ทหารรับจ้างทุกคนรวมทั้งหัวหน้าของพวกเขาแทบเข่าอ่อน  เมื่อทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่กลืนน้ำลายอย่างเดียว ช่างน่ากลัว!

ในสถานการณ์ที่เขามีพลังต่อสู้ที่น่าตระหนกทั้งที่ยังไม่ได้เรียกสัตว์อสูรออกมา  นักสู้ผู้แข็งแกร่งจะเป็นโจรสวมหน้ากากผู้นี้ได้อย่างไร? หัวหน้าทหารรับจ้างที่อยู่บนแท่นหินปาดเหงื่อยะเยียบและรีบแสดงความคารวะว่า

“พวกเราขอคารวะท่านยอดฝีมือ เรามีความสบายใจมากขึ้นและหวังอย่างยิ่งว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากนักรบที่แข็งแกร่งอย่างท่าน  ถ้าท่านยินดีนำเราออกไปจากโพรงมด  เรายินดีจะมอบไข่มดทองให้ท่าน 1 ใบ”

พวกทหารรับจ้างที่อยู่บนแท่นหินรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของเขา  มีนักรบแข็งแกร่งที่แท้จริง ยื่นมือให้ความช่วยเหลือพวกเขาดีกว่าได้กองทหารราบ ทหารม้าเสียอีก  พวกเขาเพียงแต่กังวลว่าพวกเขาไม่รู้ว่าเงื่อนไขอะไรที่อีกฝ่ายหนึ่งต้องการแลกเปลี่ยน

“ไม่, ข้าไม่สนใจไข่มดทองของพวกเจ้า”

เย่ว์หยางไม่มีความสนใจมดแดงไฟ แม้ว่าตัวอ่อนของมันจะเป็นอสูรทอง มดเป็นสิ่งมีชีวิตที่เอาชนะได้ด้วยจำนวนกำลังพล ไม่ว่าแต่ละตัวจะแข็งแกร่งขนาดไหนก็ตาม มันไม่สามารถแข็งแกร่งโดยลำพังได้อย่างแท้จริง เมื่อบุรุษที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าได้ยินคำพูดของเย่ว์หยาง  สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขามองสบตาสหายที่อยู่ข้างๆ เขา 2 คนและตะโกนมาทางเย่ว์หยาง

“ท่านผู้กล้าที่นับถือ  เราไม่รู้ว่าท่านต้องการเงื่อนไขอะไรเป็นการตอบแทน  จากสิ่งที่เรามี ของที่มีค่าที่สุดก็คือไข่มดทอง  แต่พวกเรามีรวมกัน 3 คน  เรามีสัญญาที่จะขายไข่ใบหนึ่งนั้นให้กับร้านค้าพันธมิตร  มีเหลืออยู่เพียง 2 ใบเท่านั้น  การแบ่งดอกผลที่ได้มาด้วยเลือดเนื้อของพวกเราเป็นสิ่งที่มีมูลค่าที่สุดที่เราจะจ่ายให้ท่านได้”

เย่ว์หยางยิ้มอย่างเยือกเย็น

“ข้าต้องการของที่มีค่ามากกว่าไข่มดทอง...”

ได้ยินเช่นนี้ คนที่เป็นผู้นำถึงกับสะดุ้ง  ดวงตาของเขาแสดงว่าไม่เชื่อ จากนั้นก็พยายามกลบเกลื่อนปฏิเสธ

“ไม่  ในตัวของเราไม่มีของอย่างนั้น  ในโพรงมดจะมีของที่มีค่ามากกว่าไข่มดทองด้วยหรือ? เป็นไปไม่ได้เลย”

“งั้นเหรอ?”

เย่ว์หยางยิ้ม จากนั้นเขาทำข้อตกลงกับคนบนแท่นหินว่า

“พวกเจ้าคนไหนบอกสมบัติที่มีค่านั้นได้ไวที่สุด  ข้าจะให้ม้วนเวทเทเลพอร์ตคนที่บอก 1 ม้วน”

“....”

ทุกคนต่างมองดูหน้ากันและกัน ทุกคนต้องการพูด  แต่ไม่มีใครยินดีหักหลังอย่างหน้าอับอาย ทันใดนั้นเย่ว์หยางดำเนินการที่จะเอาชนะแรงต่อต้านที่ทุกคนเก็บเอาไว้ในก้นบึ้งหัวใจของพวกเขา เขาล้วงเอาม้วนเวทเทเลพอร์ตออกมาจากกระเป๋าหลังของเขา 1 ม้วน พวกเขาแค่จำเป็นต้องพูดออกมา เพื่อที่ว่าจะได้จากไปได้และมีชีวิตได้ต่อไป

แค่เพียงพูดออกมาคำเดียวก็จะอยู่รอดได้ “ผลมังกรเปลือกแข็ง”  แค่เพียงเย่ว์หยางล้วงม้วนเวทเทเลพอร์ตออกมา  ทหารรับจ้างที่ตัวผอมจึงได้พูดออกมา  การกระทำของเขาไวมาก  เขาไม่ใช่แค่พูดถึงของมีค่านั้นเท่านั้น  แต่เขายังโดดลงจากแท่นหิน  กลัวว่าเขาจะถูกสหายฆ่าตายหลังจากหักหลังพวกเขา เขากระโดดข้ามซากมดแดงไฟไม่กี่ตัว

ในที่สุดก็มายืนอยู่ต่อหน้าเย่ว์หยาง เขาผายมือออกและมองดูเย่ว์หยางอย่างยอมจำนน

“เราพบผลมังกรเปลือกแข็งในตำนาน  มันเป็นหนึ่งในส่วนผสมที่สำคัญที่สุดในการผสมยาเสริมสร้างพลังยุทธ์.. ได้โปรดให้ม้วนเทเลพอร์ตกับข้าเถิด  ข้าไม่อยากตาย  ครอบครัวข้ายังต้องการให้ข้ารอดชีวิตกลับไป.... ได้โปรดเห็นแก่พ่อแม่ชราที่ต้องการคนดูแลและลูกสาวแรกเกิดที่อายุเพียง 3 เดือนของข้าเถิด ท่านผู้กล้า!  โปรดให้โอกาสข้าด้วยเถิด  ข้าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ข้าแค่ต้องการกลับไปหาครอบครัวอย่างปลอดภัยเท่านั้น โปรดทำตามสัญญาเถิด ท่านเป็นนักสู้ผู้แข็งแกร่งมาก  คำพูดของท่านคือเกียรติยศ  โปรดสงสารข้าเถิด..ข้าขอร้อง..ข้าขอร้อง..”

“ดีมาก, เจ้ามีความริเริ่มและซื่อสัตย์ เจ้ามีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตต่อไป”

นี่คือผลลัพธ์ที่เย่ว์หยางต้องการ เขาส่งม้วนเวทเทเลพอร์ตให้ทหารผู้นั้น เมื่อทหารผู้นั้นรับไป เขารีบเปิดม้วนทันทีและโค้งคำนับเย่ว์หยางอย่างซาบซึ้งก่อนจากไป  จากนั้นจึงเทเลพอร์ตหายไปภายใต้วงแหวนแสง

“....”

หัวหน้าผู้นั้นไม่สามารถห้ามเขาได้  ทหารรับจ้างที่เหลือบนแท่นหินรู้สึกเสียดายมาก โอกาสมีชีวิตถูกเสนออยู่ต่อหน้าพวกเขาแล้วแท้ๆ  แต่พวกเขาก็พลาดมันไปเสียได้ พวกขารู้ว่าทุกคนที่นี่จะไม่สามารถรอดชีวิตกลับไป  มีบางคนที่นี่จะต้องเสียสละให้คนอื่นได้ออกไป

แม้พวกเขารู้สิ่งที่เป็นจุดจบ  แต่ไม่มีผู้ใดยินยอมกลายเป็นแกะบูชายัญ แม้ว่ายังมีร่องรอยแห่งความหวังเหลืออยู่  พวกเขาทุกคนหวังว่าพวกเขาเองจะสามารถรอดชีวิตกลับไปได้  ไม่มีผู้ใดยอมตาย เย่ว์หยางล้วงม้วนเทเลพอร์ตออกมาอีกเป็นสิบแล้วอวดให้คนหัวหน้าดู

“ตอนนี้  พวกเจ้ามีทางเลือกเพียง 1 เท่านั้น  ข้อแรก ยอมตายพร้อมกับสหายที่นี่  เมื่อพวกเจ้าตายกันหมดแล้ว  ข้าค่อยมาเก็บของที่ข้าต้องการก็ได้  ข้อสอง ยอมรับเงื่อนไขของข้าและไปจากที่นี่พร้อมกับสหายของพวกเจ้าได้  นั่นแหละที่เจ้าต้องเลือก  ขณะที่พวกเจ้าจะจากไปพร้อมกับของที่มีค่า ฝูงมดและกลุ่มทหารรับจ้างพวกนั้นกำลังจับตาของมีค่าที่จะกระจัดกระจายไปตามธรรมดา ยังมีโอกาสมากที่จะทิ้งคนพวกนี้ไว้แล้วรอดชีวิตไปจากที่นี่  หรือข้อสาม เอาชนะข้าให้ได้ตรงนี้  จากนั้นม้วนเทเลพอร์ตทั้งหมดก็จะตกเป็นของพวกเจ้า”

ทุกคนมองดูหัวหน้าของพวกเขา  หวังว่าจะตัดสินใจสักอย่างหนึ่ง เลือกหนึ่งในสามข้อ  เป็นเรื่องง่าย แต่นี่ยังคงเป็นทางเลือกชีวิตที่ยากที่สุด...... ********************

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=148