UWG#056 ยูเฟเรีย

[ บอสค่ะ ทางร้านค้าของพวกหนูถูกหาเรื่องค่ะ สมาชิกจากทีมอันดับหนึ่งของเมืองมาซื้ออาวุธระดับRareที่มีคุณสมบัติที่ตรงตามสายอาชีพ ทางเราจึงขายไปในราคา790เหรียญทองซึ่งเป็นราคาที่บวกเพิ่มจากราคาที่เหมาะสมเล็กน้อยเผื่อลดราคาให้ลูกค้า จากนั้นหัวหน้าทีมนั้นก็มาขอให้คืนเงิน50%หรือขอคืนสินค้าพร้อมเงินทั้งหมด พอหนูบอกว่าสามารถคืนให้ได้เพียง10%และไม่สามารถรับสินค้าคืนได้ ทีมของเขาก็ท้าพวกเราสู้ค่ะ หากพวกเขาชนะพวกเขาต้องการเงินที่ใช้ซื้อสิ้นค้า790เหรียญทองคืน พร้อมด้วยสิ้นค้าที่พวกเขาซื้อไปและอาวุธระดับRareอื่นๆอีก3ชิ้น หากพวกเราพวกเขาได้พวกเขาตกลงที่จะจ่ายอีก2000เหรียญทอง การต่อสู้จะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ค่ะ] ฮิโนกิส่งข้อความถึงพี่ชายซึ่งเป็นหัวหน้าทีม

[ดีมากน้องพี่ หลอกล่อให้พวกมันเขามาติดกับเราได้ดีมาก พวกมันคงไม่รู้ถึงทักษะพรสวรรค์ของพวกเราทั้งห้าคนสินะ เป็นทีมอันดับหนึ่งที่มีเลเวลสูงที่สุดในเมืองแล้วอย่างไร หากกีอัสมาล่าสัตว์อสูรพร้อมพวกเราและเลื่อนสู่เลเวล10เหมือนพวกเราแล้วล่ะก็ เลเวลเฉลี่ยของสมาชิกในทีมเราจะสูงกว่าทีมปราการมหาอาคมนั่นเสียอีก น่าเสียดายนอกจากเขาจะไม่ได้เลื่อนขึ้นมาเลเวล10แล้ว เขายังตายและถูกลดเลเวลเหลือแค่8 เป็นเด็กที่น่าผิดหวังจริงๆ แต่ไม่เป็นไร แค่พวกเรา5คนก็เพียงพอแล้ว พรสวรรค์ของพวกเรานั้นไรเทียมทาน ยิ่งมีดรากูลอย่างพี่อยู่ทั้งคน น้องสาวอย่าได้เป็นห่วง บอกพวกเราให้เตรียมตัวให้พร้อม]คุรุรุกิส่งข้อความตอบกลับมาและต่อสู้กับพวกสัตว์อสูรด้วยตัวคนเดียวต่อไป เขาจะเลื่อนระดับสู่เลเวล11ในอีกไม่ช้า ด้วยพรสวรรค์เทพจตุรทิศและอาชีพดรากูลของเขา ทำให้เขาไม่เกรงกลัวต่อผู้เล่นคนใด

“บอสรับทราบการต่อสู้แล้ว พวกเราเตรียมตัวให้พร้อม บอสคงจะกลับมาในอีกไม่กี่ชั่วโมง” ฮิโนกิพูดกับสมาชิกในทีมอีก3คนที่รอฟังเธออยู่

“เราจะสู้กับพวกมันแบบ6ต่อ7อย่างนั้นหรอ คุรุรุกิบอสว่าเอาอยู่ใช้มั้ย”คิริฮาระนักดาบช่างตีเหล็กกล่าวถามด้วยความกังวล

“ไม่ 5ต่อ7ต่างหาก พวกเราไม่แน่ใจกว่ากีอัสจะฝื้นคืนสติทันการต่อสู้ในครั้งนี้หรือไม่ และต่อให้เขาฝื้นคืนสติขึ้นมาได้ทัน ด้วยเลเวล8ของเขาก็คงช่วยอะไรพวกเราไม่ได้ ในเมื่อคู่ต่อสู้ขอพวกเราต่างก็มีเลเวล10กันทุกคน แต่อย่าได้เป็นห่วงไป ต่อให้เป็นผู่เล่นเลเวล10ถึง10คน ก็ต้านพี่ตอนเลเวล11ที่ใช้พลังแห่งดรากูลและทักษะพรสวรรค์เทพจตุรทิศไม่ได้หรอกน่า”ฮิโนกิกล่าวอย่างชิวๆ

“ชั้นก็หวังไว้อย่างนั้นค่ะ บอสคุรุรุกิแข็งแกร่งเกินกว่าผู้เล่นที่เลเวลต่ำกว่าจะรับมือได้ และด้วยทักษะของดรากูนที่ใช้ต่อสู้กับศัตรูจำนวนมากได้ ไม่จำเป็นต้องกังกลเรื่องของจำนวนของฝ่ายศัตรู”ยูอิกล่าวเสริม

“เอาล่ะ เราจะขอตัวไปปรุงยาสำหรับทุกคนให้พร้อมเสียก่อน หากบอาคุรุรุกิตัดสินใจอย่างมั่นใจเช่นนั้น เราก็มิได้คัดค้าน”ชินอิจิโร่กล่าวก่อนจะปลีกตัวออกไปปรุงยา

“ตามนั้นแหละ ทำหน้าที่ในส่วนของตัวเองให้สมบูรณ์ ที่เหลือก็แค่ไว้ใจในฝีมือของบอสก็พอ”ฮิโนกิกล่าว

“โชคดีที่ยังไม่มีใครซื้อวัวกระทิงเขาเหล็กทั้งสองตัวของชั้นไป ชั้นจะเอาวัวกระทิงเขาเหล็กทั้งสองตัวนี้ไปร่วมต่อสู้ด้วย” ยูอิพูดด้วยรอยยิ้ม

“โชคดีที่ยังไม่มีใครซื้อ? ใช้คำพูดได้สวยหรูซะจริ๊ง… เธอขายมันไม่ออกต่างหากล่ะแม่สาวน้อย” คิริฮาระพูดอย่างยอกย้อน

“นายไปทำหน้าที่ของนายเถอะ ก่อนที่ชั้นจะเปลี่ยนใจสั่งให้วัวกระทิงเขาเหล็กของชั้นไล่ขวิดนายจมกองเลือด”ยูอิที่เคยดูน่ารักอ่อนหวานกลายเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที

“ขอรับท่านหญิงผู้ชอบใช้ความรุนแร...”

บั่ก!!

ยังไม่ทันพูดได้จบประโยคไม้คทายาวหนึ่งเมตรเศษก็ฟาดเข้ากลางลำตัวของคิริฮาระอย่างแรง เป็นผลให้เขาต้องเงียบลงในทันที

“คำพูดต่อไปของนายเท่ากับการวอนหาวัวกระทิง ชั้นของพูดอีกครั้งไปทำหน้าที่ของนายซะ”ยูอิกล่าวเสียแข็ง

แม้จะเป็นการฟาดด้วยไม้เท้าอย่างรุนแรงของเด็กสาว ทว่าด้วยไม้เท้าขนาดเล็กและเบา บวกกับท่อนแขนเรียวน่าทะนุถนอมมีหรือจะมีแรงมากพอจะทำให้เขาเจ็บปวดได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดจะลองดีกับกระทิงเขาเหล็กทั้งสองตัว เขาจึงไปเสริมพลังอาวุธของสมาชิกในทีมอย่างเงียบๆ

…

…

…

อึกก!

กีอัสตื่นขึ้นมาบนที่นอนของเขา แม้เขาจะเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสพร้อมกับเลเวลและเสียเวลาไปอีกหลายชั่วโมง แต่เขาก็ยังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขารีบล็อกอินเข้าสู่เกมมหาสงครามวินาศจักรวาลอีกครั้ง…

ร่างของเขามาปรากฏอยู่ใจกลางโบสถ์ศักดิ์สิทธ์เช่นเดียวกับครั้งก่อน ในโบสถ์แห่งนั้นมิได้มีNPCอยู่แม้แต่คนเดียว เป็นเพียงโบสถ์โล่งกว้างที่ไร้ซึ่งผู้คน จะมีก็แต่ผู้เล่นที่ตายไปแล้วกลับเข้ามาในเกมอีกครั้งเท่านั้นถึงจะได้เข้ามาอยู่ในโบสถ์แห่งนี้

หากจะว่ากันในเรื่องของค่าประสบการณ์ มันจะใช้ค่าประสบการณ์เป็น10เท่าของเลเวลก่อนหน้าในการเลื่อนขึ้นไปเลเวลถัดไปถึงเลเวล5เท่านั้น จากนั้นก็จะใช้เพียงแค่2เท่าของเลเวลก่อนหน้า อย่างเช่น

จากเลเวล 1 ไป 2 ใช้ค่าประสบการณ์ 1 หน่วย

จากเลเวล 2 ไป 3 ใช้ค่าประสบการณ์ 10 หน่วย

จากเลเวล 3 ไป 4 ใช้ค่าประสบการณ์ 100 หน่วย

จากเลเวล 4 ไป 5 ใช้ค่าประสบการณ์ 1000 หน่วย

แต่จากเลเวล 6 ไป 7 ใช้ค่าประสบการณ์เพียง 2000 หน่วยเท่านั้น

และจากเลเวล 7 ไป 8 ก็ใช้ค่าประสบการณ์เพียง 4000 หน่วย  เลเวลในช่วงหลังๆจึงไม่ได้ขึ้นยากเย็นเหมือนที่กีอัสได้คำนวนเอาไว้ในตอนแรก การตายและเสียเลเวลก็ไม่ใช่ว่าจะทำให้กลับมาเท่าเดิมได้ยากขนาดนั้น

กีอัสไม่รอให้เสียเวลา เขาเดินไปยังประตูหน้าเพื่อออกจากโบสถ์ เมื่อเขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ประตูก็เปล่งแสงสว่างเจิดจร้า ราวกับว่าสามารถเดินผ่านเข้าไปได้โดยไม่ได้มีอะไรขวางกั้นเอาไว้อยู่

เขาเดินผ่านประตูแสงออกมา ภาพตรงหน้าก็เป็นเมืองที่คุ้นเคย มีพระราชวังหาวห้าแฉก มีลานประลองอารีน่า มีหอประมูลสินค้า ทว่าสิ่งที่เขาไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีอยู่ในเกมออนไลน์ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา

เด็กผู้หญิงร้องไห้…

สาวน้อยร่างเล็ก ผิวพรรณขาวนวลดั่งหิมะ สัดส่วนน่ามองชวนให้หลงไหล ทว่าใบหน้าที่น่ารักอ่อนหวานของเธอกลับเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตา

ดูเหมือนว่าเธอจะนั่งรองไห้อยู่ที่นี้มาเป็นเวลานานแล้ว ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษของกีอัส เขาจึงเข้าไปคุยกับเธออย่างเป็นมิตร เขาเข้าใจดีว่าอะไรเกิดขึ้นกับเธอ

“อย่างห่วงไปเลยนะ ผู้ที่ตายในเกมนี้จะฟื้นขึ้นมาในเวลา10กว่าชั่วโมงเท่านั้นแหละ อีกเดี๋ยวคนที่เธอรอก็จะกลับมาแล้ว”กีอัสพูดอย่างอ่อนโยน

“นายจะไปเข้าใจอะไร อย่างมายุ่งกับชั้น ฮื้อ..”เธอตะคอกกลับมาด้วยความเสียใจพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลลงมาตามแก้ม

“ผมเข้าใจเธอนะ เธอรอเพื่อนที่ตายอยู่ใช้หรือป่าว ผมจะอยู่รอเป็นเพื่อเธอเอง” แม้กีอัสจะถูกเธอตะคอกมาครั้งหนึ่ง แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะรออยู่เป็นเพื่อนเธอ

“ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกน่า ชั้นรอมาสองวันแล้ว คุณพ่อก็ยังไม่กลับมา หื้อ ฮื้อ…” เธอพูดทั้งน้ำตาขณะที่ร้องไห้ออกมา

“สองวันแล้วอย่างนั้นหรอ เป็นไปได้อย่างไร ปกติผู้เล่นที่ตายในเกมจะต้องฟื้นภายใน20ชั่วโมงนี่ เธอไม่ลองกลับไปหาคุณพ่อในโลกจริงดูหรอ เผื่อว่าท่านจะฟื้นแล้วแต่ไม่ได้กลับเข้ามาในเกม” กีอัสให้คำแนะนำอย่างอ่อนโยน

“คุณพ่อตายแล้ว คุณพ่อถูกโจรฆ่าตาย ฮืออ..” เธอยังพยายามตอบเขาด้วยน้ำตา

“เธอหมายถึงถูกฆ่าในชีวิตจริงอย่างนั้นหรอ ?!!” กีอัสถามด้วยความตกใจ

“ใช่ ก่อนพ่อจะตาย พ่อส่งข้อความมาบอกชั้นให้เข้ามารอพ่อในเกมนี้ ชั้นก็มารอตั้งสองวันแล้ว พ่อก็ยังไม่มา…”เธอพูดด้วยความเสียใจ

“รึ.. หรือว่า พ่อของเธอจะเป็นนายทุนยาชิดะเจ้าของเกมมหาสงครามวินาศจักวาล?!!” กีอัสถามอย่างตกใจ มีข่าวประกาศทางข้อความในชิปการ์ดไปทั่ว แต่เขาก็อ่านผ่านๆแค่เพียงหัวข้อของมันเท่านั้น

“ค่ะ คุณรู้จักท่านพ่อหรอค่ะ คุณเป็นใคร?!” เธอกล่าวถามเขาเป็นครั้งแรก

“คือ.. ผมชื่อกีอัส เคยรู้จักพ่อของเธอเล็กน้อยในขณะที่ทำงานในฐานะผู้ทดสอบความปลอดภัยด้านซอฟแวร์ของเกมๆนี้” กีอัสตอบกลับไปตามความเป็นจริง

“เมื่อสองสามวันก่อนท่านพ่อได้ติดต่อคุณหรือป่าว คุณพอจะรู้ไหมว่าใครที่โกรธแค้นท่านพ่อ ถึงขนาดที่ต้องลอบเข้ามาสังหารท่านพ่อเช่นนี้” เธอถามเขาเพื่อสืบหาข้อมูลการตายของพ่อของเธอ

กีอัสเปิดดูกล่องจมหมายในชิปการ์ดก่อนจะตอบเธอด้วยความมั่นใจ “หลังจากเสร็จงานของผมแล้ว พ่อของเธอก็ไม่ได้ต่อต่อผมอีกเลย แต่ผมรู้จักเพื่อนร่วมงานที่รับงานของพ่อของเธอ ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะรู้เบาะแสการตายของพ่อของเธอก็ได้ และอาจจะรู้ที่อยู่ของพ่อของเธอด้วย ผมจะช่วยเธอค้นหาเบาะแสพวกนั้นเอง” กีอัสพูดด้วยรอบยิ้ม

“จริงหรอค่ะ ชั้นมีชื่อว่ายูเฟเรีย ขอบคุณที่ให้การช่วยเหลือค่ะ” เธอเผยรอยยิ้มของเธอให้เห็นเป็นครั้งแรก รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของสาวน้อยผู้งดงาม

เมื่อได้เห็นรอยยิ้มแจ่มใสบนใบหน้าที่อ่อนหวาน พร้อมด้วยสัดส่วนเรือนร่างอันน่าหลงไหล ท่อนแขนและขาที่เรียวบาง สิ่งเหล่านี้ทำให้สติของกีอัสต้องหลุดออกมาพร้อมกับหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรง