UWG#050 การลอบสังหาร
ปิ้ว!
ปืนที่ติดตั้งตัวเก็บเสียงกระบอกหนึ่งถูกใช้งานโดยชายชุดดำคนหนึ่ง กระสุนลูกนั้นสังหารยามที่กำลังออกเดินตรวจความเรียบร้อยยามค่ำคืนได้อย่างเงียบกริบ หลังจากที่ชายชุดดำคนนั้นลอบปีนข้ามกำแพงเข้ามาด้านในของบริษัทได้ไม่นาน
แม้ว่าใจจริงของยูซาคุจะไม่ได้ต้องการที่จะเข้ารับราชกาลเป็นทหารมาก่อน แต่เมื่อพ่อแม่ของเขาต้องการให้เขาเป็นทหาร เขาก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ แม้เขาจะใช้ชีวิตกับการเป็นทหารอยู่เพียง2-3ปี แต่เขาก็ทำหน้าที่ของเขาได้อย่างยอดเยี่ยม จนได้เลื่อนตำแห่งให้เป็นหน่วยลอบสังหารพิเศษด้วยระยะเวลาเพียงเกือบๆ1ปีหลังจากเขาได้เข้ามาเป็นทหารเท่านั้น
เขาใช้เวลาอีก2ปีในการเป็นสปายและปลอมตัวแฝงเข้าไปในกองทัพศัตรูเพื่อทำภารกิจหลายๆอย่าง อย่างเช่นแฮ็กข้อมูล ฆ่าปิดปากพวกเดียวกันที่ถูกจับเป็นเชลย หรือแม้แต่ลอบสังหารผู้นำของฝ่ายศัตรู
ภารกิจแต่ละครั้งของเขานั้นเป็นภารกิจที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอย่างยิ่ง แม้เขาจะถูกฝึกฝนและทำได้ดีกว่าทหารคนอื่นๆที่ฝึกมาด้วยกัน แต่เขาก็ยังตระหนักถึงคุณค่าของชีวิตของเขา ทำให้เขาตัดสินใจที่จะวางมือ และออกมาทำอาชีพที่ปลอดภัยและพยายามลืมมือที่เคยเปื้อนเลือดของศัตรูมากมายไป
ก่อนไปเป็นทหารตามที่พ่อแม่ของเขาขอร้อง เขาศึกษาเกี่ยวกับการเขียนโปรแกรมมาก่อน ทำให้เขามีความรู้ความสามารถมากพอที่จะโจรกรรมข้อมูลลับของศัตรูได้อย่างง่ายดาย และด้วยการที่เขาตั้งใจฝึกฝนร่างกายและทักษะการต่อสู้ต่างๆ ก็ทำให้เขาแข็งแกร่งและสังหารศัตรูได้โดยง่าย ซึ่งมันก็เป็นที่มาของฉายา ‘มือลอบสังหารระดับพระกาฬ’ ของเขา
ทว่ามือลอบสังหารที่สังกัดตามหน่วยทหารกับแอสซาซิน(นักฆ่า)ในเกมนั้น แต่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง มือลอบสังหารในชีวิตจริงจะเน้นใช้พละกำลัง โดยใช้อาวุธเป็นปืนหรือมีดเดี่ยว แต่นักฆ่าในเกมจะเน้นความคล่องแคล่วว่องไว และใช้อาวุธเป็นมีดคู่ ด้วยสไตล์การต่อสู้ที่เน้นพละกำลังของเขาพวกกับความตั้งใจที่จะเป็นตัวแท้งให้นักเวทย์แฟนสาว เขาจึงตัดสินใจเลือกอาชีพนักดาบ ไม่ใช่นักฆ่า
เมื่อวางมือจากการเป็นทหารแล้ว เขาก็ใช้ความสามารถในด้านการเขียนโปรแกรมในการหากินในบริษัทแห่งหนึ่ง และก็ได้พบกับยูมิโกะ หญิงสาวผู้น่ารักคนหนึ่ง ในแผนกข้างๆของบริษัทนั้น เขาตามจีบเธออยู่พักใหญ่และในที่สุดเธอก็ยอมเป็นแฟนกับเขา
เขารักเธอมาก และตัดสินใจที่จะป้องป้องเธอด้วยชีวิตของเขา แม้แต่ในเกมนี้ก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นที่แห่งใด เขาก็ตัดสินใจจะป้องป้องเธอ ทำให้ในเกมนี้เขาได้รับพรสวรรค์ 'ปราการพันธมิตร' มาแทนมันเป็นพรสวรรค์ที่เหมาะสมกับคนที่มีจิตใจจะปกป้องคนรักของเขา
หากเขาไม่ได้พบกับยูมิโกะก่อนที่จะได้เขามาเล่นในเกนนี้ เขาอาจจะได้พวกสวรรค์สายทหาร หรือแนวๆนักฆ่ามาแทนก็ได้
หลังจากที่ได้สังหารยามคนนั้นแล้ว ยูซาคุจัดการซ่อนศพและแต่งกายโดยใช้เครื่องแบบของยามคนนั้น เขาเดินกลับไปตามทางที่ยามคนนั้นเดินมาด้วยท่าทีที่ปกติเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
ยามอีกคนหนึ่งที่เห็นเขาเดินกลับมาก็โล่งใจ และนั่งจิบน้ำชาของมันต่อไป เพียงอึกเดียวเท่านั้นที่มันมีโอกาสจะได้ลิ้มรสชาติของน้ำชาเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต ในขณะที่มือของมันกำลังยกแก้วชาและดื่มชาอยู่ มันก็ถูกหักคอในพริบตาด้วยฝีมือของยูซาคุ
ในขณะนี้เป็นเวลาเกือบ2ทุ่มแล้ว ประตูด้านนี้เป็นประตูที่นายทุนยาชิดะมักจะใช้เดินทางเข้าออกเป็นประจำในเวลา7โมงเช้า และ2ทุ่มกว่าๆ
เขาจัดยามที่เขาหักคอตายคนนั้นให้อยู่ในท่านั่งเท้าคาง เหมือนว่ามันกำลังหลับอยู่ในป้อมยามของประตูด้านนี้ เพียงไม่นาน ก็มีรถหรูคันหนึ่งเปิดไฟสว่างจ้าจากที่ไกลๆกำลังวิ่งมาที่ประตูด้านนี้จากด้านของบริษัท
แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นรถของนายทุนสารเลวนั้นอย่างแน่นอน เขาได้ตรวจสอบกิจวัติประจำวันของมันมาเป็นอย่างดี
เมื่อรถหรูคันนั้นวิ่งมาถึงหน้าประตูทางออก ปกติยามจะกดสวิตซ์เปิดประตูให้ ทว่าในครั้งนี้เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับนายทุนยาชิดะ
นอกจากประตูทางออกนั้นจะไม่เปิดออก ยังมียามที่หน้าตาไม่คุ้นเอาเสียเลยเดินตรงมาที่รถของเขาด้วยท่าทีที่ให้ความรู้สึกหวาดผวาแปลกๆอีกด้วย
ปิ้ว! เพล้ง!
ยามคนนั้นใช้ปืนสั้นเก็บเสียงของมันยิงใส่กระจกจนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ นายทุนตกใจและทำอะไรไม่ถูก กว่าเขาจะได้สติกลับมาก็เป็นตอนที่ยามนั้นเอามือลอดผ่านกระจกที่มาดึงคอเสื้อของเขาเอาไว้
“ไอ้สารเลว แกยังมีคุณธรรมแห่งความเป็นคนหลงเหลืออยู่อีกมั้ย”ยามคนนั้นพูดตวาดขึ้นมา
“แกพู… เรื่องอะไร?!” นายทุนที่ดูมีอายุค่อนข้างมากประมาณ 40-50 ปีกล่าวอย่างไม่เข้าใจในคำถามเหล่านั้น
“ก็เรื่องที่แกใช้ให้พวกข้าเป็นหนูทดลองเล่นเกมของแกยังไงหล่ะ ทีนี้แกจะเข้าใจได้รึยัง?” ยามคนนั้นพูดพร้อมกับกระชากร่างของนายทุนยาชิดะออกมาจากกระจกรถบานใหญ่ที่แตกออก พร้อมกับโยนร่างของเขาลงบนพื้น
ปึก!
“อั๊ก” การกระแทงพื้นอย่างแรงทำให้นายทุนคนนั้นส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เหมือนว่ากระดูกซี่โครงของเขาจะหักไปหลายซี่
“หึ แกคงไม่เห็นคุณค่าของชีวิตมนุษย์คนอื่นๆเลยงั้นสินะ มีอะไรอย่างจะพูดก่อนตายหรือไม่” ยูซาคุกล่าว
“แกคงเป็นหนึ่งในสี่คนนั้นสินะ แกจะต้องถูกจับและถูกประหาร แกน่าจะตายๆไปตั้งแต่เข้าไปทดลองเล่นไอ้เกมบ้านั้นแล้…”
ปิ้ว!
นายทุนยาชิดะยังพูดๆไม่ทันจบ กระสุนลูกหนึ่งก็เจาะเข้ากลางหน้าผากของมันอย่างแม่นยำส่งผลให้มันตายในทันที
สำหรับยูซาคุแล้ว เขาให้ความสำคัญกับชีวิตมนุษย์อย่างมาก จากการที่เขาต้องเป็นหน่วยลอบสังหารที่ต้องปฏิบัติเสี่ยงเป็นเสียงตามมานาน ทำให้เขาเห็นถึงความสำคัญของชีวิตมากยิ่งกว่าใครๆ
เขาไม่ยอมให้ใครมาเล่นตลกกับชีวิตของเขา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งชีวิตของคนรักของเขา หลังจากเขาฆ่านายทุนยาชิดะไปแล้วเขาก็แฮ็กระบบเข้าไปลบข้อมูลของกล่องวงจรปิดผ่านเครื่องซอฟแวร์ที่อยู่ในป้อมยามแห่งนั้น และจากไปอย่างไร้ร่องรอย
…
…
…
[เหลือเวลาเตรียมตัว 0 วินาที]
[ สถานที่ในการต่อสู้ ลานประลองอเนกประสงค์ ]
ภาพตรงหน้าของกีอัสกลายเป็นลานกว้างแห่งหนึ่ง ที่แห่งนี้เป็นพื้นหินอ่อนแวววับเล็กน้อย เวทีในการประลองอารีน่านี้เรียกได้ว่าดูเป็นธรรมชาติดี ให้อารมณ์เหมือนการต่อสู้ตามชนบทของผู้กล้าที่ยิ่งใหญ่
ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไม่ชื่อโทอากะถึงได้ฟังดูคุ้นๆ มันคือชายร่างกายสูงใหญ่ที่เคยมาหลอกซื้อดาบเหล็กกล้าจากพันธมิตรภาคีวิหกศักดิ์สิทธิ์และประลองกับเขาเพื่อแย่งชิงดาบเล่มนั้นนั่นเอง
เขาจำพรสวรรค์และวิธีการต่อสู้ของมันได้ มันเป็นพวกสางแท้งที่มีพลังชีวิตสูงและใช้ทักษะเผากายสลายกายาในการกำจัดคู่ต่อสู้อย่างช้าๆ
มือข้างหนึ่งของมันถือโล่ขนาดใหญ่ ส่วนอีกข้างก็เป็นดาบที่ค่อนข้างใหญ่เช่นกัน มันน่าจะมีพลังชีวิตที่สูงมากเลยทีเดียว หากเขาไม่สามารถเอาชนะมันได้อย่างรวดเร็วแล้วล่ะก็ เขาก็จะถูกทักษะพรสววรค์ธาตุไฟนั่นเผาตายอย่างแน่นอน
เขาจะไม่ยอมให้สถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนั้นเกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน นักดาบสายแลกเลือดอย่างมันสามารถใช้ทักษะพรสวรรค์วิ่งไล่พวกนักเวทย์ นักฆ่า หรือนักธนู ให้มอดไหม้และตายลงได้อย่างง่ายดาย ไม่แปลกใจเลยที่มันสามารถเอาชนะมาได้ถึง6ครั้งจากการต่อสู้8ครั้ง
ยังโชคดีที่ในขณะนี้กีอัสมีเลเวลเท่ากับมัน ไม่ได้มีเลเวลน้อยกว่าเมื่อในครั้งก่อน
“แกคงจำข้าได้สินะ แกทำให้ข้าต้องอับอายเพียงใด ข้าจะทำให้แกได้รู้สำนึกในวันนี้ ตายซะ” โทอากะกล่าว
สำหรับกีอัส เขาเกลียดพวกต้มตุ๋นเช่นนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งได้เจอกับการต้มตุ๋นของมันด้วยตัวเอง ทำให้ความแค้นในใจของเขาประทุขึ้นมา เขาต้องการจะจัดการพวกเห็นแก่ตัวอย่างโทอากะให้รู้จักคุณธรรมเสียบาง แน่นอนว่ายูซะคุเองก็เช่นกัน
เขายังไม่เคยลืมบุคคลที่ทำไม่ดีกับเขาไว้ เขาจะต้องจัดการสั่งสอนพวกสารเลวพวกนี้ให้เข้าใจถึงคุณธรรม และมีจิตสำนึกที่ดี
“เจ้ายังไม่หลาบจำงั้นสินะ เราคงจะต้องสั่งสอนบทเรียนให้เจ้าอีกซักบทหนึ่ง” แววตาของกีอัสแผ่รังสีที่น่าเกรงขามออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หากไม่ใช้สิ่งที่ขัดต่อคุณธรรมที่เขายึดมั่นก็คงไม่ทำให้เขาเดือดดาลเช่นนี้
