ตอนที่ 17 The Reincarnated Princess’s Worry

หลังจากปลอบ 'ครอส' ที่ใกล้จะคลั่งแล้ว ฉันก็จัดการให้บทสนทนาย้อนกลับไปที่คำถาม และแยกจาก 'ลัซ' และ

'ธีโอ' หลังจากได้ยินสิ่งที่พวกเขาบอก จากตอนนี้มีโอกาสน้อยที่ลัซกับ 'ฮิลดี' จะสนิทสนมกัน แต่ฉันก็ยังไม่ให้

ตัวเองมีความหวังไปว่าแฟล็กการลักพาตัวถูกหักไปแล้ว กับราชวงศ์อื่นที่เข้ามาพัวพันในครั้งนี้ ฉันสงสัยว่า

ภัยคุกคามยังไม่หายไป ถ้า 'ฮิลดี' พลาด พวกเขาต้องใช้แผนต่อไปแน่ ฉันจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนที่อยู่

เบื้องหลัง 'ฮิลดี' อย่างเร่งด่วน แต่ข้อมูลดีๆ นั้นยังไม่มากพอ และคนที่เพิ่งจะครอบครองข้อมูลนั้นก็คือ 'ธีโอ'

ด้วยพลังเวทมนต์ที่พวกเขาครอบครองตั้งแต่เกิด  'ลัซ' กับ 'ธีโอ' จึงกลายเป็นเหมือนเครื่องวัดเจตนาไม่ดีของ

คนอื่นๆ พวกเขาสามารถจับโกหกได้ดีมาก และสามารถมองโฉมหน้าที่แท้จริงของคนผ่านสีหน้า พฤติกรรม

และมารยาทในการพูดได้อีกด้วย พวกเขาสังเกตเห็นเบื้องหลังที่ซ่อนไว้ของ 'ฮิลดี' ได้อย่างง่ายดาย ไม่ต้อง

สงสัยเลยว่าถูกวางแผนไว้ แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้แน่ชัด ลางสังหรณ์ของฉันบอกว่ามีบางสิ่งกำลังจะเกิดขึ้น

เร็วๆ นี้ นี่เป็นเพียงการคาดเดาฉันจึงบอกไม่ได้ว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เป็นเพราะว่า 'ฮิลดี' เจาะจงไปที่ 'ลัซ'

'ธีโอ' ที่ถูกทิ้งไว้จึงอยู่ในตำแหน่งที่มองเห็นการกระทำของเธอ แม้จะแค่ครั้งเดียว แต่เขาก็เห็นเธอไปในที่

ลับตาคน โดยระวังไม่ให้ใครพบเห็น  'ธีโอ' ตามเธอไป และสิ่งที่เขาพบคือการประชุมลับระหว่าง 'ฮิลดี' กับชาย

ที่อยู่ในที่ซ่อน พวกเขามีข้อโต้แย้งกัน เหมือนว่า 'ฮิลดี' หมดประโยชน์และเขาจะให้เธอออก นี่ฉันเจอตัวผู้

บงการแล้วหรือเปล่า? เขาเป็นคนเดียวที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมน่าสงสัยของ 'ฮิลดี'  ผู้อยู่เบื้องหลังที่จ้องจะชิง

ตัว 'ลัซ' ไป ถ้า 'ฮิลดี' ไม่ได้ต้องการเงินทอง ความร่ำรวย หรือกระทั่งศักดิ์ศรีแล้ว หรือเธอจะเต็มใจทำเพื่ออยาก

จะมีความรักกับ 'ลัซ'  คนที่เธอตกหลุมรัก? ถ้าฉันคิดอย่างนั้น มันก็จะเป็นเพียงเรื่องธรรมชาติในเกมของ 'ฮิลดี'

กับ 'ลัซ'  ซึ่งเคยติดกับดักและถูกทรยศ มันต้องได้รับความตั้งใจจากเขาตั้งแต่ต้นเพื่อให้เธอทำสำเร็จ และ

แบล็กเมล์เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะเชื่อฟัง จากนั้น 'ฮิลดี' ก็พบว่าเธอถูกโยนออกไป และบอกปฏิเสธ 'ลัซ'  แย่อะไร

อย่างนี้ ฉันไม่สามารถให้อภัย 'ฮิลดี' ได้ที่วางแผนหลอกใช้ 'ลัซ'  มันแย่มากที่เธอใช้ประโยชน์จากรักแท้แบบนั้น

ยกโทษให้ไม่ได้ ทั้งๆ ที่ความจริงไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใดๆ อีก กระนั้นฉันก็ยังหน้าซีด ภายในใจ

ของฉัน 'ฮิลดี' ถูกยกขึ้นมากลายเป็นเมดสาวผู้กำลังมีรักครั้งแรกอย่างเงียบๆ พบกับ  'โรสแมรี่ ฟอน เวอวาร์ด'

อายุ 10 ขวบ งานอดิเรกคือ มีอาการเพ้อเจ้ออย่างมาก อืม สำหรับตอนนี้ไม่ว่ามันจะเป็นความจริงหรือไม่

แค่ทำตัวให้ชัดเจนก็พอแล้ว ความสำคัญสูงสุดของฉันตอนนี้คือการหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น ในขณะนี้

ข้อมูลเดียวที่ฉันมีจาก 'ธีโอ' คือ ผู้ชายคนนั้นใส่หน้ากากของอัศวินหลวง ดังนั้นฉันจึงวางแผนเริ่มสืบหาจาก

ตรงนี้ ฉันอยากตรวจสอบการลักลอบพบกันนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มันมีขอบเขตกว้างเกินไป ตัวเลือก

ของฉันก็ทำไมได้ในทางปฏิบัติ ฉันตกอยู่ในสถานการณ์ที่ละเอียดอ่อนมาก ในขณะเดียวกัน  'ฮิลดี' อาจจะถูก

ทิ้ง และ 'ลัซ' ก็อาจหายไปในทางพิเศษ ฉันจะใช้อำนาจของฉันทำทุกอย่างเพื่อหยุดมัน!

“ผมยาวสีสว่าง ผอมบาง และถนัดมือซ้าย?”

อืมม เขากล่าวทวนลักษณะที่ฉันบอกอย่างครุ่นคิด

“ใช่ ท่านนึกถึงใครออกบ้างหรือไม่?”

ฉันถามท่าน 'ลีออนฮาร์ด'  และเขาก็พยักหน้าโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“พะยะค่ะ กระหม่อมกล้าพูดเลยว่ามี”

ฉันเสียเวลาไปมากแล้ว ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจเดินหน้าและมาปรึกษาท่าน 'ลีออนฮาร์ด' อย่างเร่งรีบ  'ครอส' เป็น

สมาชิกของอัศวินหลวง และเขามีความสามารถพิเศษคือการเป็นเพื่อนกับทุกคน แต่ความสามารถของเขาจริงๆ

แล้วดูจะเอียงไปทางมีอคติ และเขาเองก็ไม่สนใจมันด้วย เขาปฏิเสธทุกคนอย่างถ้วนทั่ว ท่าน 'ลีออนฮาร์ด'

ในอีกด้าน ดูจะเปิดใจมากขึ้น ฉันเลือกจะไปกับเขา ดั่งที่คาดไว้เขาให้ข้อมูลได้ดีกว่ามากเมื่อฉันถาม โดยไม่ได้

เอาอารมณ์ส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวด้วยเลย บางทีนะ ที่จริงแล้ว ดูเหมือนว่าท่าน 'ลีออนฮาร์ด' จะรู้จักคนที่ฉันถามหา

เป็นอย่างดี แต่เขาดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจจะบอกข้อมูลนัก ช่วงเวลานั้น เขาเงียบ และพิจารณาฉัน ท้ายที่สุดเขา

จ้องมาตรงๆ เหมือนจะทะลุไปในหัวใจ และมันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ

“กระหม่อมจะบอกท่าน แต่ท่านต้องตอบคำถามมาก่อนพะยะค่ะ ท่านถามหาผู้ชายคนนี้ทำไม? กระหม่อมอยากทราบเหตุผล”

“นั่นเป็นเพราะ...”

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี ฉันไม่สามารถบอกเหตุผลจริงๆ กับเขาได้ ถ้าฉันบอก ฉันไม่มีหลักฐานอะไรไปแสดงว่า

ผู้ชายคนนั้นเป็นอาชญากรจริง ในอีกด้าน ฉันไม่ต้องการโกหกท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ด้วย ฉันควรทำยังไงดี? ฉันจม

อยู่ในความเงียบ คิดหาเหตุผลที่ดีพอกับคำถามของเขา

“มันยากต่อท่านที่จะพูดหรือพะยะค่ะ?”

“มะ ไม่ใช่อย่างนั้น...”

ด้วยพฤติกรรมที่ไม่ปกติของฉัน ทำให้ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' จ้องมาเหมือนเขาพยายามจะหาความน่าเชื่อถือจากฉัน

อ๊า ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะละลายแล้ว ความคิดของเริ่มหมุนติ้ว แต่ก็ยังไม่มีความคิดดีๆ เวลาผ่านไปอย่าง

ทรมาน และทุกอย่างที่ฉันทำได้คือยืนอยู่ต่อหน้าท่าน 'ลีออนฮาร์ด'  ฉันไม่รู้ว่าเขาตีความความเงียบของฉัน

ยังไง ฉันปฏิเสธที่จะเงยหน้าขึ้น แต่ทันใดนั้น บทสนมนาก็เปลี่ยนไปในทางที่ไม่คาดคิด

“สตรีมักจะตกหลุมรักเขาอย่างง่ายดาย ใช่หรือไม่พะยะค่ะ?”

ฉันเงยหน้าขึ้นและตะโกนปฏิเสธคำพูดของเขาไปโดยอัตโนมัติ

“ไม่ใช่!!”

ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' มองฉันอย่างประหลาดใจ เป็นไปได้ที่เขาจะพูดอย่างไม่จริงจัง แต่เขาพูดเรื่องตลกเพื่อหยุด

นิสัยดื้อรั้นของฉัน โดยการเริ่มบทสนทนางี่เง่าขึ้นมางั้นเหรอ แต่ฉันไม่คิดจะตามน้ำไปหรอกนะ

“ไม่ใช่...”

เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ฉันไม่อยากได้ยินคำพูดอย่างนั้น น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นจนแทบหลั่งริน ฉันเม้มริมฝีปากแน่น

เมื่อเห็นเช่นนั้นท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ก็ก้มหัวลงทำความเคารพ

“ขออภัยอย่างยิ่งพะยะค่ะ กระหม่อมทำให้ท่านต้องเศร้าโศกด้วยคำพูดตลกขบขันอันไร้ค่าของกระหม่อม”

“...”

เมื่อฉันส่ายหน้าเงียบๆ เขาก็มองมาอย่างกังวล ฉันเกลียดการเป็นเด็กก็ตอนนี้แหละ ถ้าฉันอยากให้ทุกอย่าง

ราบรื่น ฉันก็น่าจะตลกไปกับเขาก่อนหน้านี้ ที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือ ฉันเป็นเด็กเพิ่งจะอายุ 10 ขวบ คงต้องใช้เวลา

อีก 5-6 ปี เขาถึงจะเริ่มสนใจฉันบ้าง มันจะช่วยเขาได้มากเลยถ้าบอกฉันทุกอย่างที่เขารู้ ฉันอยากได้ยินเขาบอก

ว่าน่ารัก หรือ อะไรอย่างนั้นมากกว่าอะไรทั้งหมดด้วยความจงรักภักดีของเขา ฉันรู้ว่าทุกอย่างที่ฉันสามารถ

ทำได้ตอนนี้คือการหุบปาก ดังนั้นจึงรู้สึกน้อยใจตัวเอง ทำไมฉันถึงไม่พอใจขึ้นมากันนะ? ท่านลีออนฮาร์ดก้มตัว

ลงมากระซิบที่หูของฉัน

“นิกลาส ฟอน บูเอโลว์...”

“หา...?”

ฉันเงยหน้าขึ้น และเห็นรอยยิ้มเสียใจบนใบหน้าของเขา

“ชื่อของคนที่ท่านต้องการ”

“...”

เขาบอกชื่อฉัน แต่ฉันไม่ดีใจนัก เขาไม่ยอมบอกจนถึงก่อนหน้านี้ ทำไมอยู่ๆ เขาก็ตัดสินใจเปิดเผยข้อมูลกับฉัน?

เมื่อเห็นใบหน้างุนงงของฉัน ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ก็โค้งคำนับอีกครั้ง

“ฝ่าบาท กระหม่อมขออภัยที่ทดสอบท่าน ด้วยเกียรติของกระหม่อม แต่ได้โปรดอย่าได้เข้าใกล้ชายผู้นั้นถ้าไม่จำเป็นนะพะยะค่ะ”

เขาบอกฉัน ดวงตามองดูจริงจังอย่างมาก

“...”

ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' เป็นทหารที่ดีมาก ชื่อของเขาเป็นที่เลื่องลือไปทั่วราชอาณาจักร เมื่อถูกสายตาคมกริบของ

เขาจ้อง คุณจะรู้สึกเหมือนกบถูกงูจ้อง ไม่สามารถขยับไปไหนได้ ฉันตัวแข็งทื่อ เมื่อสังเกตเห็นความหวาดกลัว

ของฉันท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ก็มองด้วยสายตาอ่อนโยนขึ้น แต่... นั่นก็ทำให้ฉันแปลกใจมาก ท่าน 'ลีออนฮาร์ด'

ตามใจฉันเพราะฉันทำให้เขากังวลเมื่อฉันร้องไห้อย่างนั้นหรอ?

“ครอส!”

หลังจากที่เรียก 'ครอส' ซึ่งยืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ก็ไปกระซิบบอกบางอย่างด้วย

เสียงต่ำมาก ทำให้ฉันไม่สามารถได้ยินรายละเอียด ทำไมเขาบอกให้ฉันระวังนิกลาส? หรือจะเป็นอาณาจักรอื่น

อย่างที่ฉันสงสัย ในเกม ผู้ร้ายไม่ควรจะสังเกตเห็นได้ว่าพวกเรากำลังสนใจเขา และอาจจะไม่สามารถหนีรอด

ผ่านการป้องกันของปราสาทได้ ฉันรู้สึกเหมือนตอนจบจะไม่สอดคล้องกับในเกม

“เข้าใจใช่ไหม?”

“ทราบแล้ว ท่านผู้บัญชาการ”

อ่า ใช่... นี่ก็เป็นอีกความคลาดเคลื่อน ตอนเริ่มปีนี้ ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้บัญชาการ

อัศวินหลวง แน่นอนว่าในเกมเขาได้เป็นผู้บัญชาการไปแล้ว แต่ตอนนี้มันเร็วเกินไป รายละเอียดในเกมบอกว่า

เขาได้เป็นผู้บัญชาการก่อนหน้าที่จะอัญเชิญนักบวชสาวเล็กน้อย บางทีฉันน่าจะอายุประมาณ 14-15 ปี ฉันรู้สึก

เหมือนกับว่าความแตกต่างนี้มันเกิดจากฉันเอง... เมื่อตอนอายุ 5 ขวบ ฉันไปบอกให้ 'คริสตอฟ' ยกเลิกครูฝึก

ทั้งหมดของ 'โจฮัน'  ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' จึงกลายเป็นครูฝึกดาบของ 'โจฮัน'  หนึ่งในคนเหล่านั้นได้รับการยอมรับ

จากอัศวินหลวง ชายผู้มีความสุขเมื่อได้โอ้อวดตำแหน่งของตน กลุ่มนี้มีความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ไม่ยากเลย

ที่จะพบว่าทำไมผู้ชายอย่างนั้นเกลียดสายตาของท่าน 'ลีออนฮาร์ด'  ทุกอย่างที่ฉันต้องการก็คือให้ 'โจฮัน' ได้

รับการเลี้ยงดูอย่างซื่อสัตย์ แต่ผลที่ได้ก็คือ ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ผู้มีภูมิหลังที่ดี และมีความสามารถ หืม? หรือจะ

เพราะอย่างนั้น? ในเหตุการณ์ที่เขาถูกเลือก มันเป็นไปได้ว่ามาจากเขาถูกสังเกตเห็น เพราะเขาเก่งที่สุด

หลังจากจบบทสนทนากับ 'ครอส'  ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ก็เลื่อนสายตามาหาฉัน

“ฝ่าบาท ถ้าหากท่านไปที่ใด ได้โปรดนำครอสไปด้วยเสมอนะพะยะค่ะ”

“ท่านลีออนฮาร์ด...”

ฉันรู้สึกเสียใจที่ทำให้เขากังวล ฉันต้องทำมันตอนนี้จริงๆ สินะ? ฉันนิ่งแล้วหันมองรอบๆ และแอบพ่นลมหายใจ

ออกมา ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ดูกังวลกับชื่อที่น่ารังเกียจนั่น ฉันพูดกับตัวเอง

“เราเข้าใจแล้ว...”

ฉันพยักหน้า ทำให้เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ความจริง ฉันอยากจะไล่ตามความเป็นไปได้ทั้งหมด แต่ฉันไม่

สามารถป้องกันตัวเองได้ ถ้าฉันเข้าไปหามั่วๆ โดยไม่มีเป้าหมายฉันก็คงจะเป็นภาระให้ท่าน 'ลีออนฮาร์ด'

ฉันควรจะออกไปกับใครสักคน แม้ว่าฉันจะได้รับการยอมรับ แต่ฉันก็ไม่สามารถเลิกกังวลได้ มันไม่ใช่ว่า

ฉันไม่เชื่อมั่นในคนอื่น มันเป็นเพราะฉันรู้ว่าเกมจบยังไง ฉันจึงสามารถทำได้ทุกอย่าง เมื่อทั้งหมดจบลง

เราจะไม่ไปผิดทางเลยเหรอ? ฉันคิด และไม่สามารถลบความไม่สบายใจได้ ฉันส่ายหัวเบาๆ เพื่อกำจัดความคิด

ด้านลบ และเอ่ยลา

“ขอบคุณที่สละเวลาให้เรานะ เรารู้สึกยินดีจริงๆ”

อารมณ์ของเขาเปลี่ยนไปเมื่อฉันจะไป เขาหยุดฉันไว้ด้วยเหตุผลบางอย่าง

“ฝ่าบาท...”

“อะไรหรือ?”

“ถ้า”

เขาลดเสียงลงมากระซิบที่หูฉันอีกครั้ง

“ถ้ามีสิ่งใดที่ทำท่านกังวล ได้โปรดพิจารณาเพื่อเรียกกระหม่อมก่อนที่จะลงมือนะพะยะค่ะ”

“...?”

กระหม่อมจะช่วยท่านอย่างแน่นอน ใบหน้าจริงจังของเขาเป็นดั่งคำมั่นสัญญา ไม่รู้ว่าฉันตอบสนองไป

ถูกหรือเปล่า แต่ทุกอย่างที่ฉันสามารถทำได้ตอนนี้คือล้างความประหลาดใจของตัวเอง

***ขอโทษที่ลงช้านะคะ วันนี้เพิ่งว่างค่ะ แปลเสร็จเมื่อกี้เลย ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

ที่มา:https://my.dek-d.com/Vandas/writer/viewlongc.php?id=1486732&chapter=17