ตอนที่ 16 The Reincarnated Princess’s Endeavors (3)

“ท่านหมายความตามนั้นจริงๆ หรือ?”

'ธีโอ' ถาม ขณะที่มือหนึ่งถือถ้วยชา ฉันมองดูถ้วยชาถูกวางลงที่จานรองส่งเสียงกระทบกันเสียงดังแล้วพยักหน้า

“มันไม่น่าประหลาดใจไปหน่อยหรือ?”

“แต่ท่านก็ทำได้ หรือไม่ใช่?”

'ธีโอ' ยิ้มไม่ปฏิเสธ เขาหายใจออกอย่างแรงเหมือนกำลังถอนหายใจ ยิ่งเขาเปิดเผยตัวตนออกมามากเท่าไหร่

ดูเหมือนว่าตัวตนจริงๆ ของเขาจะเป็นพวกชอบประชดแดกดัน ฉันคิดในใจและเคยถามเขาไปตรงๆ แต่ก็ไม่ได้

อะไรนอกจากถูกหัวเราะเยาะใส่ ฉันไม่ให้อภัยแน่! นายกล้าทำร้ายเจ้าหญิง รู้ไหมว่ามันทำให้จิตใจอันอ่อนโยน

ของเธอบอบช้ำนะ ฉันกระตุ้นเล็กน้อย และถามเขาเกี่ยวกับ 'ลัซ' และเมด 'ฮิลดี คลาเมอร์' มีผมยาวเหมือน

ผ้าลินิน และดวงตาสีเขียวเวอร์ริเดี้ยน เธอเป็นคนสวยและอ่อนโยน เวลาที่เขินเธอจะหลุบตาลง นั่นทำให้รู้สึก

อยากปกป้อง และเมื่อเธอยิ้ม รอยยิ้มหวานของเธอเป็นดั่งลูกศรปักเข้ากลางใจให้หลงรัก มีผู้หญิงน่ารักพยายาม

จะเข้ามาคุยด้วย นายรู้ไหม? โดยไม่ได้คำนึงถึงความน่าสงสัย ถ้าเป็นผู้ชายทั่วไป คงต้องรู้สึกแปลกใจแน่ที่เขา

ไม่ชอบ เช่นเดียวกับ 'ลัซ' ในเกม ถ้าเขาเป็นเด็กหนุ่มสุขภาพดีทั่วไป ตามธรรมชาติแล้วเขาคงไม่เมินความใจดี

ของเธอ แต่ทำไมเขาถึงปฏิเสธเธออย่างหัวชนฝาขนาดนั้นล่ะ? เมื่อฉันถาม 'ธีโอ'  คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าเขา

ต้องการใครสักคนเพื่อให้เข้าใจเขา? กลับมาที่เดิมเถอะ ฉันรับมันไม่ได้จริงๆ

“อ๊ะ  'ลัซ' มาได้เวลาพอดีเลย”

'ลัซ' มาสายเล็กน้อย คงจะทำธุระเสร็จแล้ว 'ธีโอ' รีบดึงเขาเข้าบทสนมนาทันที

“หือ?”

หยุดชั่วครู่

“อะไร?”

ฉันสงสัยจริงๆ เลยว่าจะถูกเยาะเย้ยอีกครั้งไหม แม้ว่าฉันจะเป็นถึงเจ้าหญิง แต่มันก็ดูไม่ช่วยอะไรเลย ฉันมอง

เขาเล็กน้อย แล้วเตรียมถ้วยชาสีดำให้ มันคงฟังดูไม่น่าเชื่อที่เจ้าหญิงเป็นคนชงชา แต่เพราะพวกเมดถอยห่าง

ไม่ยอมเข้าใกล้ ส่วน 'ครอส' ก็ไร้ประโยชน์อย่างแรง เพราะทำไม่เป็น หน้าที่นี้จึงตกเป็นของฉัน

“เหมือนไม่นานมานี้จะมีเมดคนหนึ่งทำตัวเป็นมิตรกับนายนะ?”

“อ่า...”

โอ้โห อากาศในนี้ดูจะเย็นขึ้นทันทีเลย เหมือนฉันจะเห็นพายุเริ่มพัดมาแล้วด้วย ดวงตาของ 'ลัซ' ดูคมกริบ

คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างรวดเร็ว เสียงของเขาก็ราบเรียบโดยสมบูรณ์  ถ้าฉันต้องเป็นคนรับความโกรธของเขา

ความกล้าหาญของฉันคงได้ถูกทำลายป่นปี้แน่ๆ

“เจ้าหญิงเห็นว่ามันแปลกน่ะที่นายยืนกรานปฏิเสธหญิงสาว ‘ทำไมเขาถึงไม่ต้องการคนที่เข้าใจเขา’ ท่านถามข้าอย่างนั้นล่ะ”

อย่างนั้นใช่ไหม?  'ธีโอ' ส่งสายตาถาม เขาดูเหมือนกำลังมองเรื่องน่าสนุก

“อะไรนะ??”

ด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ  'ลัซ' หันดวงตาคมกริบของเขามาจ้องฉัน สยองมากค่ะ!!! ทำไมเขาต้องจ้องฉัน

รุนแรงขนาดนั้นด้วย?! เช่นเดียวกับ 'ธีโอ'  บางทีเขาอาจจะรู้สึกได้ถึงความรู้สึกเชื่อมั่น สุดท้ายลัซก็ถอนหายใจ

แล้วมองหน้าฉันอย่างดูถูก

“ท่านโง่หรือไง?”

ฉันอยากฆ่าเชื้ออ่ะค่ะ มันแปลกมาก มีเหตุผลอะไรที่เขาหลีกเลี่ยง 'ฮิลดี'  ฉันต้องการค้นหามัน แต่ทำไมพวก

เขาสองคนต้องมาเยาะเย้ยฉันด้วย? ฉันไม่เข้าใจพวกเขาเอาซะเลย ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี! ฉันคิดแล้ววางถ้วยชา

ลงตรงหน้า 'ลัซ'  เขากล่าวขอบคุณ เขาชอบทำหน้าบึ้งอยู่ตลอดเวลาเลย จากนั้นฉันก็วางโดรายากิให้ และคิ้วที่

ขมวดอยู่ของเขาก็คลายกลายเป็นมีความสุขทันที เหมือนเขาอารมณ์ดีแล้ว ของหวานช่างมีประสิทธิภาพยิ่งนัก

“เฮ้ แม้จะเป็นคนอย่างข้าก็มีสิทธิ์เลือกนะ”

เข้าใจแล้วใช่ไหม? เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง

“ใช้เลย ถ้ามีคนหิวโหยเพราะพวกเขาไม่ได้รับอาหาร พอได้รับมันก็จะเหมือนแสงสว่างเจิดจ้าในสายตาพวกเขาเลยล่ะ แต่”

'ธีโอ' พูด

“?”

เขาพูดถึงอะไรน่ะ? การเยียวยารักษา? หรือเขาหมายถึง 'ฮิลดี' ? จากคำพูดของ 'ธีโอ'  'ลัซ' พยักหน้าแล้วหันมา

จ้องฉัน ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ดวงตาเขาดูสงบนิ่งและสดใดขนาดนี้? ใบหน้าของฉันสะท้องอยู่ในดวงตาสีฟ้าคราม

ที่เป็นดั่งผืนฟ้าว่างเปล่าในยามเช้าส่องแสงระยิบระยับสดใส หลังจากที่จ้องหน้าฉันในเวลาสั้นๆ ลัซก็หันกลับไป

แล้วลงมือกินขนม เขาทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยคคือ

“ใครจะไปสนเนื้ออาบยาพิษถ้ามีอาหารชั้นยอดอยู่แล้ว? คงมีแต่คนโง่เท่านั้นล่ะ”

แล้วเขาก็กัดโดรายากิที่ฉันทำเข้าไป หา? นั่นคือการอุปมาสินะ แต่บอกตรงๆ เลยไม่ได้เหรอ? อาหารชั้นยอด

หรือเขาจะหมายถึงโดรายากิ? บางที 'ฮิลดี' อาจพยายามเอาใจเขาด้วยอาหาร แต่... เนื้อสัตว์ปนเปื้อนเหรอ?

คงไม่มีทางที่คนจะกินอะไรอย่างนั้นแน่ มันจะเป็นไปได้เหรอ?  'ลัซ' จะสังเกตเห็นเบื้องหลังที่ถูกฉาบไว้ด้วย

ความใจดีของ 'ฮิลดี' เหรอ? ฉันอยากจะถามว่าอะไรทำให้เขาสงสัย 'ฮิลดี'  แต่ก่อนที่ฉันจะเปิดปาก  'ลัซ' ก็บ่น

พึมพำด้วยความประหลาดใจ

“นี่คืออะไรเนี่ย อร่อยมากเลย!”

และมองโดรายากิด้วยดวงตากลมโต

“...”

ฉันมีความสุขจริงๆ ที่เขาชอบ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้อยากคุยกับเขาเรื่องโดรายากินี่

“มันนุ่มและละมุนมาก! เฮ้ บอกความจริงข้ามา นี่มันคืออะไร? ไส้มันแปลกมาก ไม่เหมือนแยมหรือครีมเลย มันหวานแต่ไม่เลี่ยน มันยอดเยี่ยมที่สุดเลย!”

เฮ้ๆ 'ลัซ' เจ้าหญิงกำลังพยายามจะคุยเรื่องจริงจังกับนายอยู่นะ มันจะช่วยเธอได้มากเลยนะถ้าจะช่วยอ่าน

อารมณ์หน่อย อ่านอารมณ์น่ะ!

“'ลัซ'  เจ้าหญิงเหมือนอยากจะถามนายเรื่องเมดนะ?”

“นั่นไม่ใช่เรื่องของข้า นี่สำคัญกว่าตั้งเยอะ นายไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”

อ้อเหรอ! นี่นาย ถ้าเปรียบเทียบระหว่างอนาคตของนายกับโดรายากิ  นายเลือกโดรายากิสินะ?! ฉันยกมือ

แตะหน้าผาก รอให้อาการปวดหัวหายไป  'ลัซ' ก็ยังคงตะลึงกับโดรายากิ 'ธีโอ' มองฉันอย่างสนุกสนาน

เจ้าบ้าแอบซาดิสต์นี่... ฉันผลักความรังเกียจออกไปแล้วถาม 'ลัซ'

“ชอบมากเลยหรือ?”

ดวงตาเขาเบิกกว้างกว่าปกติมาก ทั้งๆ ที่ปกติดวงตาแทบจะปิดอยู่ร่อมร่อ ช่างเป็นคนที่ชอบของหวานจริงๆ

ยาพิษก็คงเอามันออกไม่ได้แน่

“คราวหน้าเราจะทำให้อีก แล้วจะเปลี่ยนไส้ด้วย”

“ไม่ต้องๆ นี่รสชาติเยี่ยมกว่าแยมหรือครีมอีก”

เขาชอบถั่วแดงกวนจริงๆ สินะ อืม งั้นคราวหน้าฉันจะใส่เกาลัดไปด้วย แต่ถั่วขาวเหลือน้อยแล้วด้วยสิ งั้นเอาเป็น

รสส้มยูซุแทน... ไม่ได้สิ ฉันไม่มีส้มยูซุนี่นา โดรายากิเย็นสำหรับฤดูนี้น่าจะอร่อย แต่... โรงน้ำแข็ง ทำยังไง

ฉันถึงจะได้รับอนุญาตให้ใช้ได้นะ? แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าสงสัยของ 'ลัซ'  ฉันก็แก้ปัญหาได้

“อ๊า!”

ฉันทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือ แม้ว่าฉันจะไม่สามารถใช้โรงน้ำแข็งได้ แต่ตรงหน้าฉันก็มีตู้เย็นอยู่นี่ไง!

“นี่ 'ลัซ' อยากของทำขนมแช่แข็งด้วยเวทมนต์ดูไหม?”

“อะไรนะ...?”

“หือ...”

ดวงตาของ 'ลัซ' และ 'ธีโอ' เบิกกว้างแทบทะลักออกมา และอ้าปากค้างมองมาที่ฉัน

“ขนมแช่แข็ง?”

“ใช่แล้ว! สิ่งที่ต้องใช้ก็มีครีมสด ไข่ และน้ำตาล ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเราขออนุญาตท่านหญิงไอรีนให้เอง”

ท่านหญิง 'ไอรีน' ดูเหมือนเข้มงวด แต่ก็ยืดหยุ่น เธอชอบเรื่องน่าสนุก และถ้าฉันบอกว่ามันเป็นการฝึกฝน

ฉันมั่นใจเลยว่าเธอต้องอนุญาตแน่ ถ้าฉันอยากทำขนม เวทมนต์ของเขาเป็นสิ่งจำเป็น เขาต้องคงอุณหภูมิให้

ต่อเนื่องสม่ำเสมอ ดังนั้นฉันคิดว่ามันเป็นการฝึกที่ท้าทายดีนะ ฉันคิดหาทางได้แล้ว คุณไม่คิดว่ามัน

ยอดเยี่ยมเหรอ? 'ลัซ' จะได้ฝึกเวทมนต์และฉันจะได้กินไอศครีม! ขณะที่ฉันจมอยู่ในความทรงจำ  'ลัซ' ก็พูด

ด้วยน้ำเสียงเกรี๊ยวกราด

“นี่ท่าน! วางแผนให้ข้าเป็นโรงน้ำแข็งงั้นเหรอ?”

เขาก้มหน้าลงทำให้ฉันไม่รู้ว่าเขาทำสีหน้าอะไรอยู่ แต่ไหล่เขาสั่นมากเลย โอ้ ปรบมือ นี่ฉันทำให้เขาโกรธ

ใช่ไหม?

“ถ้า 'ลัซ' เป็นโรงน้ำแข็ง งั้นข้าก็คงเป็นเตาอบ...?”

'ธีโอ' ยกมือขวามาปิดปาก หัวเขาก้มลงต่ำ ไหล่เขาสั่นเช่นเดียวกับ 'ลัซ'  โอ้...! เหมือนที่เขาบอก ฉันยังเตาอบ

อยู่ทางขวาด้วยนี่นา ถ้าเสียงในใจฉันหลุดออกไปตอนนี้ บางทีพวกเขาคงไม่ลังเลที่จะตะโกนให้ฉันหุบปากแน่ๆ

ฉันรีบปัดความคิดนั้นทิ้งทันที นี่ฉันพูดอะไรหยาบคายอย่างนั้นเหรอ? นี่ฉันไม่ได้พูดเรื่องตลกอยู่นะ ฉันออกจะ

คิดว่าความสามารถของพวกเขายอดเยี่ยม บางทีสิ่งที่ถูกต้องที่ฉันต้องทำอาจเป็นการเอ่ยขอโทษ

“'ลัซ'  'ธีโอ'  เรา...” “อุวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!”

...ขอโทษ ฉันพึมพำ แต่เสียงของฉันก็ถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะดังลั่น

“อะไรน่ะ?”

ฉันผงะ ตัวแข็งทื่อ พวกเขาแผดเสียงหัวเราะ ร่างกายงอไปด้านหน้า บางครั้งก็ไออย่างรุนแรงจากการสำลัก

น้ำลายตอนหัวเราะ

“เฮ้ โรงน้ำแข็ง!”

“เฮ้กับตัวเองเถอะ เตาอบ!”

พวกเขาชี้ไปที่กัน และเรียกอีกฝ่ายอย่างนั้น ขณะที่สูดหายใจอย่างยากลำบาก เจ้าพวกนี้... เจ้าพวกบ้า

น่าตายนัก!

“พวกท่าน...”

“จะ เจ้าหญิง ท่านสุดยอดไปเลย!! จับจอมเวทย์ที่มีพลังสุดยอดขนาดนี้มาเป็นโรงน้ำแข็ง...!!”

“ไร้สาระเกินไปแล้ว! เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนท่านยังบอกว่ากลัวพวกเราอยู่เลย ประสาทสัมผัสรับความกลัวของท่านมันไม่พัฒนาขึ้นเลยใช่ไหม?!”

“...”

ฉันเคยบอกว่าฉันกลัวพลังที่ไม่รู้จัก แต่ลัซกลับทำเหมือนความทรงจำเลวร้ายของฉันเป็นเรื่องตลก ฉันไม่รู้จะ

ตอบโตเขายังไงดี ใบหน้าฉันแข็งทื่อ นี่มันเลวร้ายมากเลยหรอที่ฉันจับจอมเวทย์อัจฉริยะมาเป็นตู้เย็นกับเตาอบ

จบจากเรื่องโดรายากิ เราควรจะเปลี่ยนไปเรื่องของเมดสิ ความจริงที่เราย้ายไปเรื่องของหวานอาจทำให้ฉันมี

ความสุขมากเกินไปจนเผลอพูดอะไรแปลกๆ แต่ พวกเขาก็ไม่น่าหัวเราะกันขนาดนั้นนะ

“ใจร้าย...”

“ขะ ขออภัย เจ้าหญิง”

ถ้านายหัวเราะไปด้วยตอนขอโทษ ยังไงฉันก็ไม่มีทางยกโทษให้หรอกนะ! ฉันหน้ามุ่ย และนั่งรอเงียบๆ ในที่สุด

พวกเขาก็ควบคุมตัวเองได้ แต่ก็เริ่มหัวเราะในลำคออีกครั้ง และฉันก็นึกถึงเรื่องที่พวกเขาหลอกฉันอีกอย่าง

เจ้าพวกบ้าน่าตายนี่ไม่ได้ตั้งใจอยากขอโทษเลยสักนิด! อารมณ์ของฉันลดต่ำลงและหันหนีพวกเขาด้วย

ความโกรธ เรียกฉันว่าเด็กเหลือขอเลยถ้าอยาก ฉันเป็นเด็กเหลือขอนี่ เป็นแค่บิโชโจวอายุ 10 ขวบนี่!

ฉันรู้สึกเสียใจสุดๆ เลย ที่ทำเรื่องนั้นลงไป

“นี่จะทำให้ท่านอารมณ์ดีขึ้น”

ฉันเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจเมื่อ 'ลัซ' โน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วค่อยๆ ลูบผมฉัน บนหน้าเขาประดับด้วย

รอยยิ้มแสนหายาก ฉันพิจารณามันอย่างละเอียด หรือนี่จะเป็น 'ซึนเดเระ'  ดวงตาของฉันเบิกกว้างมองการ

กระทำแสนอ่อนโยนของเขา

“ดูสิ เพราะท่านทำให้กระเพราะของพวกเราถูกเติมเต็มแล้ว เข้าใจแล้วใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว พวกเราพอใจแล้ว ดังนั้นพวกเราจึงไม่ต้องการอะไรอีก”

พวกเขาพูดอย่างอ่อนโยนเหมือนพยายามจะปลอบโยนฉัน แต่ฉันก็ไม่สามารถทำให้ตัวเองใจเย็นลงได้

ฉันสงสัยว่าพวกเขาหมายถึงอะไร ที่บอกว่ากระเพราะถูกเติมเต็มแล้ว มันทำให้พอใจแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ฉันสงสัยจริงๆ แต่ฉันก็ไม่ได้สำรวจมันอย่างลึกซึ้งนัก อย่างแรกเลย ฉันต้องสนใจอันตรายตรงหน้าของฉันก่อน

“'ลัซ'  ท่านช่วยหยุดตบหัวเราเดี๋ยวนี้เลยได้หรือไม่?”

ฉันถามเขาอย่างจริงจัง และเขาก็มองฉันกลับอย่างสงสัย มันไม่ได้เกี่ยวกับที่ฉันพยายามซ่อนความละอายใจ

หรือไม่ชอบที่เขาทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆ หรอกนะ

“'ครอส' จะคลั่งแล้ว”

Warning!!!บทนี้ 'ลัซ' นุ่มละมุนและหวานมากกก อาจทำให้ท่านฟันผุ และเป็นโรคเบาหวานได้***

ตอนนี้มาช้านิดหน่อยต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่ 'ลัซ' มาแรงมากค่ะตอนนี้ คำเตือนข้างล่างนี่ผู้แปลเลียนแบบมา

จากผู้แปลภาษาอังกฤษอีกทีนะคะ ตอนแรกว่าจะเอาไว้ข้างบน แต่เดี๋ยวจะไม่ได้ลุ้นเอาเลยเอาไว้ข้างล่างดีกว่า

'ลัซ' เปลี่ยนเป็นสายซึนไปซะแล้วค่ะ (ยิ้ม) ขอบคุณที่ติดตามค่ะ สามารถแนะนำติชมได้เต็มที่เลยนะ

คะBishoujo(บิโชโจว) เป็นการ์ตูนแนวที่มีผู้หญิงสวยค่ะ เป็นแนวที่มีนางเอกสวย หน้าตาดี ในเรื่องโรสประชด

ตัวเองประมาณว่าถึงจะสวย แต่ก็แค่อายุ 10 ขวบTsundere(ซึนเดเระ) คือคำเรียกที่ใช้เรียกกลุ่มคนที่มีอาการ

ปากไม่ตรงกับใจส้มยูซุCredit picture : https://onlprd.s3.amazonaws.com/page_elements/image1s/249/original/yuzu.jpg?1449503107

 

ที่มา:https://my.dek-d.com/Vandas/writer/viewlongc.php?id=1486732&chapter=16