ตอนที่ 13 The Reincarnated Princess’s Determination

“รุกฆาต”

ตัวคิงสีขาวโดนตัดทางหลบหนีหมดแล้ว ฉันพึมพำอย่างสิ้นหวังขณะมองกระดาน ไม่มีทางไหนช่วยได้เลยหรอ?

แม้ในสมองฉันจะหมุนเร็วจี๋ขนาดไหนก็ยังทางออกไม่ได้ มันสายเกินไปที่จะลองอะไรแล้ว สมองเล็กๆ ของฉัน

คิดหาทางช่วยตัวคิงให้หลบหนีออกไปไม่ได้เลย ฉันกัดฟันกรอด จัดการกับอารมณ์ขุ่นมัวและถอนหายใจ

ออกมา ยกตัวคิงขึ้น แล้วพึมพำด้วยเสียงเล็กๆ ว่า

“ยอมแพ้เพคะ”

อ๊า กรี๊ด ฉันหงุดหงิดมากบอกเลย! กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ฉันต้องแพ้เพราะกลยุทธ์อ่อนหัดของตัวเอง มันแน่อยู่แล้ว

ไม่ต้องถามเลย มันมีมากจนฉันใช้นิ้วมือนับไม่ได้แล้ว 32 เกมที่ฉันพ่ายแพ้ย่อยยับ ฉันเสียใจมากจนยากจะลืม

ฉันเดินตรงไหนพลาดไปนะ? ฉันมองกระดานอย่างตั้งใจ และได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะดังขึ้น รู้สึกละอายใจจริง

ฉันปั้นหน้าบึ้งแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ข้างหน้า ถ้าคุณอยากรู้ว่าคนแพ้รู้สึกยังไงตอนโดนหัวเราะเยาะล่ะก็ ฉันจะบอกให้

“มันแย่มากที่หัวเราะเยาะนะเพคะ ท่านพี่”

“ขอโทษที”

'คริสตอฟ' หรี่ดวงตาสีฟ้าสว่างของเขา เสียงกลั้นหัวเราะของเขาฟังดูทุ้มดังคล้ายผู้ใหญ่ ท่านพี่อายุ 13 ปีแล้ว

มันจึงไม่น่าแปลกใจนัก เขานั่งโดยวางมือไว้บนตัก ร่างกายจมลงไปในเก้าอี้ ตอนนี้เขาดูมีวุฒิภาวะ และเริ่มมี

ลักษณะเป็นผู้ชายเด่นชัดขึ้นกว่าแต่ก่อน

“'โรส' น้องน่ะอ่านความรู้สึกออกง่ายเกินไปแล้ว”

“ท่านพี่คิดอย่างนั้นหรือเพคะ”

อืมม ฉันเอานิ้วจิ้มแก้มเบาๆ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีคนพูดอย่างนี้ เช่นเดียวกับ 'คริส'  กล้ามเนื้อบนใบหน้า

ของฉันดูไม่ค่อยทำตามคำสั่งจริงๆ ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆ ที่เขาไม่ว่าอะไรกับความไม่เรียบร้อยของฉัน

แต่ฉันมักจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่น่ารักด้วยความมีชีวิตชีวานะ

“เมื่อน้องโกรธ มันก็จะเขียนบอกอยู่บนหน้า”

“...”

“พี่เริ่มสังเกตเห็นตอนที่เราเล่นหมากรุก น้องดูจะเกลียดความพ่ายแพ้จริงๆ เลยนะ”

เขาพูดถูกเผงเลย ฉันทำหน้ามุ้ยแล้วหันหน้าหนี

“ก็น้องไม่เคยชนะเลยสักครั้งนี่เพคะ”

ฉันก็รู้ว่าตัวเองเกลียดความพ่ายแพ้ ฉันไม่ได้อยากมีปัญหานะ แต่ทุกครั้งที่เล่นฉันก็อยากจะชนะ แม้ว่าอีกฝ่าย

จะเป็นท่านพี่ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะเอาชนะเขาหรอก ฉันไม่จำเป็นต้องมีความน่ารัก แต่จะทำลายศัตรูด้วยพลัง

ของฉันเอง!

“วิธีเดินของน้องอ่านออกง่ายเกินไป น้องต้องทำให้มันมีพลังมากกว่านี้หน่อย”

เหตุผลของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึก ดังนั้นฉันจึงไม่พูดอะไร เฉพาะช่วงเวลาอย่างนี้แหละที่ฉันเกลียดเขา

เขาเป็นแค่... ไม่สิ เพราะว่าเขาได้รับพรมา โดยเฉพาะด้านความสง่างาม เขาต้องกลายเป็นคนเอาแต่ใจแน่

ฉันกำลังพูดเรื่องเกินจริงอะไรเนี่ย แม้ว่าเขาจะหน้าตาดี และทำงานหนัก เป็นคนที่ดูห่างไกล แต่เขาก็ใจดีกับ

น้องชายและน้องสาวมาก ท่านพี่บ้า! เขาสมบูรณ์แบบมาก จนฉันไม่สามารถว่าอะไรเขาได้แม้จะในใจก็ตาม!

ขี้โกงเกินไปแล้ว! ในช่วงเวลาว่างที่มีน้อยนิดของเขา เขาจะมานั่งเล่นหมากรุกกับฉันและหาทางตรวจสอบ

ฉันด้วย ปีที่แล้ว  'โจฮัน' ไปเรียนต่อที่อาณาจักรข้างเคียง  'คริส' เลยกลัวว่าฉันจะเหงา ท่านพี่บ้า! (ครั้งที่สอง)

ไม่ใช่แค่หน้าตาดี ยังจะใจดีอีก! เป็นเจ้าชายในการ์ตูนผู้หญิงรึไงหา! นายเป็นอะไร เจ้าชายหรอ! อ่อ ใช่สิ

นายเป็นเจ้าชายนี่!

“น้องจะฝึกซ้อมจนกว่าจะถึงตาหน้าเลยท่านพี่”

แม้ว่าฉันจะทำหน้าบึ้งอย่างคนแพ้ แต่ท่านพี่ก็ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน จริงๆ นะ เขาขี้โกงจริงๆ ความกังวลนั้น

มีอยู่สองความหมาย เบื้องหลังความพ่ายแพ้ของฉัน ฉันเริ่มเก็บหมาก ฉันคิดว่า 'คริส' จะกลับไปทันที แต่เขาก็

เริ่มช่วยฉันเก็บ แม้ฉันจะบอกว่าฉันทำเองได้ แต่เขาก็ปฏิเสธ

“พี่อยากคุยด้วย”

เขาบอก เรื่องอะไร? ฉันรู้สึกเกร็งกับการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ได้โปรดอย่าชี้ถึงข้อบกพร่องของฉันอีกรอบ

เลยนะ ฉันอยากอยู่เงียบๆ

“อีกไม่นานเราจะรับจอมเวทย์เข้ามา”

“จอมเวทย์...?”

ฉันทวนอย่างตะลึง จอมเวทย์ หมายถึงจอมเวทย์สินะ?? หนึ่งในเป้าหมายการจีบ พวกคลั่งไคล้ศพ และทำให้

ฉันชอกช้ำ? ผู้ชายคนนั้นอ่ะนะ?! ฉันคิดว่ามันจะอีกนานซะอีกกว่าฉันจะพบเขา มันเป็นเรื่องน่าตื่นตะลึงสุดๆ

ฉันอุตส่าลบฉากแบดเอ็นของเขาออกไปจากใจได้แล้วเชียว เพราะเชื่อว่าถูกนางเอกทรยศ เขาเลยฆ่าเธอ

และแช่แข็งศพของเธอไว้ แม้จะไม่ใช่นิสัย แต่เขาก็หัวเราะ เขายิ้มอย่างยินดี แล้วจูบนางเอกที่กลายเป็น

ประติมากรรมน้ำแข็งและกล่าวว่า

“ข้ารักเจ้ามากที่สุดเมื่อเจ้าพูดไม่ได้”

มันเป็นฉากจบที่งดงามมาก และเป็นที่นิยมมากกับคนบางกลุ่ม ซึ่งไม่ใช่กับฉัน ฉันหมายถึง จากคำพูดของเขา

นางเอกไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยหรอ? ในทางเลือกในรูท เขาพูดแค่เขาสนใจใบหน้าและร่างกายของเธอ??

นอกจากนี้ แบดรูทของจอมเวทย์นั้นแปลกมาก ถ้าคุณหวั่นไหวแม้แต่นิดเดียวจะรุกฆาตทันที คุณจะต้องเลือกว่า

จะสงสัยหรือกลัวเขาอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ถ้าคุณเห็นใจเขาล่ะก็จะเจอจุดจบทันที การเข้าไปในรูทของเขานั้น

คุณต้องระมัดระวังความสมดุลของตัวเอง และจะเหมือนไต่อยู่บนขอบปากนรก  ต้องพยายามดิ้นรนจนกว่าจะไป

ถึงเป้าหมาย หลังฐานการเข้าสู่แบดรูทของเขานั้น จอมเวทย์จะยิ้ม และจะกลายเป็นคนได้รับความชอกช้ำใน

จิตใจ ในทรูรูทเขาไม่เคยยิ้มเลย แต่ในแบดรูทเขาจะฉีกยิ้มถึงใบหูตั้งแต่ต้นจนจบ มันน่ากลัวมากเลยล่ะ

รู้สึกท้องฉันจะกลับมาแย่อีกครั้งแล้ว แต่ก็ยังคงฟัง 'คริส' พูดต่อ

“ชื่อของพวกเขาคือ 'ลัซ อีเลนเบิร์ก'  และ 'ธีโอ อีเลนเบิร์ก' พวกเขาจะเริ่มจากเป็นจอมเวทย์ฝึกหัด แต่ถูกวางไว้ภายใต้การดูแลของ ท่านหญิง 'อาร์ทแมน'  ครูฝึกของน้อง”

ฝึกหัด ฮะ อืม เห็นแก่การปรากฏตัวของพวกเขาจะเรียกอย่างนั้นก็ได้ ท่านหญิง 'ไอรีน ฟอน อาร์ทแมน' คือครู

ฝึกวิชาแพทย์และโหราศาสตร์ของฉัน และเธอเป็นจอมเวทย์ที่ได้รับการว่าจ้างโดยตรงจากราชวงศ์อีกด้วย

เธอมีความงามอย่างเรียบง่ายและรูปร่างเพรียว เป็นเรื่องยากที่จะบอกอายุของเธอได้ ดูจากภายนอก เธอดูอายุ

ประมาณยี่สิบต้นๆ  แต่ถ้าตัดสินจากลักษณะการพูด เธอต้องอายุมากกว่าท่านแม่เสียอีก เอ่อ เมื่อเร็วๆ นี้ท่านแม่

อายุ 30 ปีแล้ว ฉันอยากบอกว่าทักษะของจอมเวทย์นั้นมีจำกัด ในโลกนี้จอมเวทย์แตกต่างจากจอมเวทย์ที่

ปรากฏในนิยายแฟนตาซีอยู่บ้าง พวกเขาไม่มีเวทมนต์อย่าง ระเบิดเพลิง, ปลดขีดจำกัด หรือพายุหมุนหรอก

การยืมพลังจากธรรมชาติเข้ามาในจิตวิญญาณ จะสามารถเรียกไฟหรือน้ำได้ แต่มันอ่อนมากเลยล่ะ

ไฟก็ใหญ่เท่าไฟตะเกียง หรือละอองน้ำ นอกจากนี้มันยังออกมาเป็นหยดเล็กๆ คุณจึงไม่สามารถสร้างมันขึ้นมา

ได้ อีกอย่างการมีพลังอย่างนั้นก็หาได้ยาก จอมเวทย์ส่วนใหญ่จะเป็นพวกมือเย็น สามารถปลูกต้นไม้และดอกไม้

ให้เจริญงอกงามได้ และเรียนเกี่ยวกับการแพทย์ การควบคุมสภาพอากาศ หรือทำงานเป็นแพทย์และฮีลเลอร์

ความแข็งแกร่งของเวทมนต์จะค่อยๆ อ่อนแอลง และในวันหนึ่งก็จะหายไปจากโลกนี้ มันหายากมากกับคนที่

เกิดมาพร้อมกับ

“เวทมนต์”

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมสองคนนี้ถึงแตกต่างจากปกติ หนึ่งในนั้นคือ 'ลัซ อีเลนเบิร์ก' จอมเวทย์เป้าหมายในการ

จีบ เขาเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยาก และสามารถใช้เวทย์ธาตุน้ำได้ อีกคนคือ 'ธีโอ อีเลนเบิร์ก' เป็นตัวละครผุ้ช่วยที่

ส่งผลกับรูทของลัซ และเป็นจอมเวทย์ผู้ใช้ไฟอันยอดเยี่ยม แม้จะเห็นว่าพวกเขาใช้นามสกุลเดียวกัน แต่ไม่ได้

เป็นพี่น้องกัน พวกเขาเกิดที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเดียวกัน และ

“อีเลนเบิร์ก”

คือนามสกุลของนักบวชที่เลี้ยงพวกเขา เหตุผลที่พวกเขาถูกส่งมาที่พระราชวังก็คือ

“เฝ้าระวัง”

และ

“ปกป้อง”

ในโลกนี้เวทมนต์เริ่มหายไปแล้วในหลายๆ พื้นที่ คนที่มีอยู่จะถูกหาว่าเป็นพวกนอกรีต ถ้าพวกเขาเป็นที่

หวาดกลัวของผู้คน ก็จะตกเป็นเป้าหมายของการทำร้าย ก่อนที่มันจะเกิดขึ้นอาณาจักรจึงตั้งใจจะปกป้อง

พวกเขา โดยการให้พวกเขาใช้พลังอย่างเกิดประโยชน์ และนั่นก็เป็นการสนับสนุนอาณาจักรด้วยอีกทางหนึ่ง

“พวกเขาจะมาเรียนกับครูคนเดียวกัน น้องคงจะมีโอกาสได้พบพวกเขาบ่อยๆ ปฏิบัติตัวกับพวกเขาให้ดีล่ะ”

ด้วยความสัตย์จริง ฉันกลัวการพบกับพวกเขามาก แต่มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เวลานี้เป้าหมายการจีบไม่ได้เชื่อมต่อ

โดยตรงกับ 'โรสแมรี่'  จนกว่านักบวชสาวจะมา จอมเวทย์ก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับ 'โรส' ในอนาคตหลังจากนี้ แต่ถ้า

ถูกทิ้งอยู่กับเขา ก็อันตรายจากการถูกทำเป็นศพอยู่ดี ในท้ายที่สุดฉันก็รู้สึกผิดกับการรับรู้และแกล้งทำเป็น

ไม่เห็น ถ้าฉันละเลยปัญหา ฉันก็จะไม่สามารถทนอยู่กับความอัปยศได้ ฉันปฏิเสธที่จะทิ้งชีวิตทั้งหมดให้กับ

อาชญากรรม

“เพคะ ท่านพี่”

ฉันพยักหน้าอย่างถ่อมตัว

 

ที่มา:https://my.dek-d.com/Vandas/writer/viewlongc.php?id=1486732&chapter=13